Jorge Ramos: Why journalists have an obligation to challenge power (with English subtitles) | TED

Translator: Camille Martínez

Translator: Morvarid Zandichi Reviewer: soheila Jafari

I'm a journalist,

من یک روزنامه‌نگارم

and I'm an immigrant.

و یک مهاجر.

And these two conditions define me.

و این دو شرایط من رو تعریف می‌کنن.

I was born in Mexico,

من در مکزیک به دنیا اومدم

but I've spent more than half my life reporting in the United States,

ولی بیش از نصف عمرم در آمریکا خبرنگار بودم

a country which was itself created by immigrants.

کشوری که توسط مهاجرین شکل گرفته.

به عنوان یک خبرنگار

As a reporter

و به عنوان یک فرد خارجی،

and as a foreigner,

I've learned that neutrality,

من یاد گرفته‌م که بی‌طرفی،

سکوت

silence

and fear aren't the best options --

و ترس بهترین گزینه‌ نیستن

not in journalism, nor in life.

نه در روزنامه‌نگاری، نه در زندگی.

Neutrality

بی‌طرفی اغلب بهونه‌ی

ما روزنامه‌نگارهاست

is often an excuse that we journalists use

برای پنهان شدن از مسئولیت‌های حقیقی‌مون.

to hide from our true responsibility.

What is that responsibility?

اون مسئولیت چیه؟

مسئولیت زیر سوال بردن

It is to question

به چالش کشیدن

and to challenge

کسانی که در مسند قدرت هستن.

those in positions of power.

That's what journalism is for.

کار روزنامه‌نگاری اینه.

That's the beauty of journalism:

این زیبایی روزنامه‌نگاریه:

زیر سوال بردن و به چالش کشیدن قدرت‌مندان

to question and challenge the powerful.

قطعا وظیفه‌ی ما گزارش وقایع به شکل واقعی‌شونه

Of course, we have the obligation to report reality as it is,

و نه اون‌طوری که ما دل‌مون می‌خواد باشن.

not how we would like it to be.

In that sense, I agree with the principle of objectivity:

به این معنا با اصل بی‌طرفی موافقم:

if a house is blue, I say that it's blue.

اگر رنگ یه خونه آبیه، من می‌گم آبیه.

If there are a million unemployed people, I say there are a million.

اگر یک میلیون آدم بیکار هست، من می‌گم یک میلیون هست.

But neutrality

اما بی‌طرفی

لزوما من رو به حقیقت نمی‌رسونه

won't necessarily lead me to the truth.

Even if I'm unequivocally scrupulous,

اگر من صراحتا محتاط باشم،

and I present both sides of a news item --

و نماینده‌ی هر دو طرف یک گزارش خبری باشم -

the Democratic and the Republican,

دمکرات‌ها و جمهوری‌خواهان

the liberal and the conservative,

آزادی‌خواهان و محافظه‌کاران

the government's and the opposition's --

اخبار دولت و اخبار مخالفین --

in the end, I have no guarantee,

در نهایت تضمینی وجود نداره

و برای هیچ‌کس تضمینی وجود نداره که اون‌چه ما می‌دونیم آیا

nor are any of us guaranteed that we'll know what's true

حقیقت داره یا نه.

and what's not true.

Life is much more complicated,

زندگی خیلی پیچیده‌تر از این حرف‌هاست

and I believe journalism should reflect that very complexity.

و من معتقدم روزنامه‌نگاری باید همین پیچیدگی رو منعکس کنه.

To be clear: I refuse

واضح بگم: من نمی‌خوام

یک دستگاه ضبط صوت باشم.

to be a tape recorder.

I didn't become a journalist to be a tape recorder.

من روزنامه‌نگار نشدم که دستگاه ضبط صوت باشم.

I know what you're going to say: no one uses tape recorders nowadays.

می‌دونم چی می‌خواین بگین: این روزها دیگه هیچ‌کس از

(Laughter)

ضبط صوت استفاده نمی‌کنه. (خنده)

In that case, I refuse to take out my cell phone

خب پس می‌گم من نمی‌خوام موبایل‌م رو دربیارم

and hit the record button

و دکمه‌ی ضبط رو فشار بدم

and point it in front of me as if I were at a concert,

و موبایل رو جلوی خودم بگیرم انگار وسط یه کنسرت هستم

like a fan at a concert.

مثل یک طرفدار موسیقی وسط کنسرت.

That is not true journalism.

این اسم‌ش روزنامه‌نگاری واقعی نیست.

Contrary to what many people think,

برخلاف اون‌چه خیلی از مردم فکر می‌کنن،

journalists are making value judgments all the time,

روزنامه‌نگاران دائما در حال قضاوت هستن،

ethical and moral judgments.

قضاوت‌های اخلاقی و معنوی.

And we're always making decisions that are exceedingly personal

و ما همیشه تصمیماتی می‌گیریم که تا حد زیادی شخصی هستن

و به طرز فوق‌العاده‌ای درونی.

and extraordinarily subjective.

برای مثال:

For example:

چه اتفاقی میفته اگر شما مسئول پوشش اخبار در مورد یک دیکتاتور باشین

What happens if you're called to cover a dictatorship,

like Augusto Pinochet's regime in Chile

مثل رژیم آگوستو پینوشه در شیلی

یا رژیم فیدل کاسترو در کوبا؟

or Fidel Castro's in Cuba?

Are you going to report only what the general and commander want,

آیا فقط اونچه ژنرال و فرمانده از شما می‌خواد رو گزارش می‌کنین؟

و یا باهاشون مواجه می‌شین؟

or will you confront them?

What happens if you find out that in your country

چه اتفاقی میفته اگر بفهمین در کشورتون

یا در کشور همسایه،

or in the country next door,

students are disappearing

دانشجویان در حال ناپدید شدن هستن

and hidden graves are appearing,

و قبر‌های مخفی در حال کشف شدن هستن

or that millions of dollars are disappearing from the budget

و یا میلیون‌ها دلار از بودجه دولتی ناپدید شده

and that ex-presidents are magically now multimillionaires?

و روسای جمهور سابق معجزه‌وار مولتی‌میلیونر شدن؟

Will you report only the official version?

آیا فقط نسخه‌ی رسمی اخبار رو گزارش می‌کنین؟

Or what happens

یا چه اتفاقی می‌افته

اگر پوشش اخبار انتخابات ریاست‌جمهوری

if you're assigned to cover

the presidential elections of the primary superpower,

یکی از ابرقدرت‌ها به عهده‌تون گذاشته بشه

and one of the candidates makes comments that are racist,

و یکی از کاندیداها نظراتی داشته باشه که نژادپرستانه

sexist

مبتنی بر تبعیض جنسیتی

و بیگانه‌ستیزانه هستن؟

and xenophobic?

این اتفاق برای من افتاد.

That happened to me.

و می‌خوام بگم که من چی‌کار کردم

And I want to tell you what I did,

but first, let me explain where I'm coming from,

ولی اول بگذارید بگم من از کجا اومده‌م،

so you can understand my reaction.

تا بتونین عکس‌العمل من رو درک کنین،

من در مکزیکوسیتی بزرگ شده‌م، بزرگ‌ترین برادر بین پنج برادر بودم،

I grew up in Mexico City, the oldest of five brothers,

and our family simply couldn't afford to pay for all of our college tuition.

و خانواده‌ی ما طبعا نمی‌تونست هزینه‌ی تحصیل همه‌مون رو بده.

So I studied in the morning, and worked in the afternoon.

بنابراین من صبح‌ها درس می‌خوندم، و بعدازظهر‌ها کار می‌کردم.

Eventually,

در نهایت،

کاری رو پیدا کردم که همیشه می‌خواستم:

I got the job I had always wanted:

television reporter.

گزارشگر تلویزیون.

It was a big opportunity.

فرصت بزرگی برای من بود.

But as I was working on my third story, I ended up

ولی وقتی داشتم روی سومین گزارش‌م کار می‌کردم،

کارم به انتقاد از رییس‌جمهور

criticizing the president,

و زیر سوال بردن دمکراسی در مکزیک رسید.

and questioning the lack of democracy in Mexico.

In Mexico, from 1929 to 2000, elections were always rigged;

در مکزیک، بین سال‌های ۱۹۲۹ تا ۲۰۰۰ در تمام انتخابات تقلب می‌شد؛

the incumbent president would hand-pick his successor.

رییس‌جمهور وقت جانشین خودش رو انتخاب می‌کرد.

این دمکراسی واقعی نیست.

That's not true democracy.

To me it seemed like a brilliant idea to expose the president,

به نظر من رسوا کردن رییس‌جمهور ایده‌ی درخشانی بود،

but to my boss --

(Laughter)

ولی به نظر رییس‌م --

(خنده حضار)

My boss didn't think it was such a great idea.

به نظر رییس‌م این کار خیلی فکر خوبی نبود.

At that time, the presidential office, Los Pinos, had issued a direct censor

در اون زمان، دفتر ریاست جمهوری، لس‌پینوس، دستور مستقیمی برای

against the media.

سانسور رسانه‌ها صادر کرده بود.

My boss, who, aside from being in charge of the show I worked for,

رییس من، علاوه بر مسئولیت برنامه‌ای که من براش کار می‌کردم،

was also in charge of a soccer team.

مدیر یک تیم فوتبال هم بود.

I always suspected that he was more interested in goals

من همیشه فکر می‌کردم تعداد گل‌های تیم‌ش از

than in the news.

اخبار براش مهم‌تره.

He censored my report.

He asked me to change it, I said no,

او گزارش من رو سانسور کرد.

از من خواست تغییرش بدم، و من گفتم نه،

so he put another journalist on the story

و او گزارش رو به یک نفر دیگه داد

که اون چیزی که من باید می‌گفتم رو بنویسه.

to write what I was supposed to say.

من نمی‌خواستم یک روزنامه‌نگار سانسورشده باشم.

I did not want to be a censored journalist.

I don't know where I found the strength,

نمی‌دونم این قدرت رو از کجا آوردم،

but I wrote my letter of resignation.

ولی نامه‌ی استعفام رو نوشتم.

And so at 24 years of age -- just 24 --

و بنابراین در ۲۴ سالگی -- فقط ۲۴ سالگی --

سخت‌ترین و برترین تصمیم زندگی‌م رو گرفتم.

I made the most difficult and most transcendental decision of my life.

Not only did I resign from television,

نه تنها از تلویزیون استعفا دادم،

but I had also decided to leave my country.

بلکه تصمیم گرفتم کشورم رو هم ترک کنم.

ماشین‌م، یه فولکس‌واگن کوچیک قرمز درب و داغون رو فروختم،

I sold my car, a beat-up little red Volkswagen,

یه مقدار پول جمع کردم

came up with some money

and said goodbye to my family,

با خانواده‌ام خداحافظی کردم،

to my friends,

با دوستا‌ن‌م همین‌طور،

to my streets,

با خیابون‌های شهرم،

to my favorite haunts -- to my tacos --

با پاتوق‌های مورد علاقه‌م -- با تاکو -- (نوعی غذای مکزیکی)

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

and I bought a one-way ticket

و یک بلیت یک طرفه برای

to Los Angeles, California.

لس آنجلس، کالیفرنیا خریدم.

And so I became

و این طوری شد که من هم جزیی از

one of the 250 million immigrants that exist in the world.

۲۵۰ میلیون مهاجر سراسر دنیا شدم.

Ask any immigrant

از هر مهاجری درباره‌ی روز اول

about the first day they arrived in their new country,

رسیدن‌ش به کشور جدیدش بپرسین،

and you'll find that they remember absolutely everything,

می‌بینین که همه‌چیز رو کامل به یاد دارن،

انگار فیلمی باشه با یک موسیقی در پس‌زمینه‌ش.

like it was a movie with background music.

In my case, I arrived in Los Angeles, the sun was setting,

در مورد من، به لس آنجلس که رسیدم خورشید داشت غروب می‌کرد،

and everything I owned --

و همه دارایی‌م --

a guitar, a suitcase and some documents --

یک گیتار، یک چمدون و یک سری مدارک بود

I could carry all of it

که همه‌شون رو می‌تونستم

with my two hands.

با دو تا دست‌هام حمل کنم.

That feeling of absolute freedom,

اون احساس آزادی مطلق

I haven't experienced since.

که تا اون لحظه تجربه‌ش نکرده بودم.

And I survived with what little I had.

من با همون چیزهای اندکی که داشتم دوام آوردم

I obtained a student visa; I was studying.

ویزای دانشجویی گرفتم درس می‌خوندم.

I ate a lot of lettuce and bread, because that's all I had.

مقدار زیادی نون و کاهو خوردم چون تنها چیزی بود که داشتم.

Finally, in 1984,

بالاخره، در سال ۱۹۸۴،

تونستم اولین شغل‌م به عنوان گزارشگر تلویزیونی رو به دست بیارم

I landed my first job as a TV reporter in the United States.

و اولین چیزی که توجه‌م رو جلب کرد این بود که در آمریکا

And the first thing I noticed was that in the US,

همکاران من به شکل بی‌رحمانه‌ای

my colleagues criticized -- and mercilessly --

رییس‌جمهور وقت رونالد ریگان رو نقد می‌کردن،

then president Ronald Reagan,

and absolutely nothing happened; no one censored them.

و هیچ اتفاقی براشون نمی‌افتاد؛ هیچ‌کس سانسورشون نمی‌کرد.

And I thought:

و با خودم فکر کردم:

I love this country.

من عاشق این کشورم.

(خنده حضار)

(Laughter)

(تشویق)

(Applause)

And that's how it's been

و روال به همین شکل بود

for more than 30 years:

برای بیش از ۳۰ سال:

تهیه گزارش با آزادی کامل،

reporting with total freedom,

and being treated as an equal despite being an immigrant --

و تساوی حقوق علیرغم مهاجر بودن --

until, without warning,

تا اینکه، بدون هیچ هشداری،

I was assigned to cover the recent US presidential election.

من مسئول پوشش انتخابات اخیر ریاست‌جمهوری آمریکا شدم.

در تاریخ ۱۶ ژوئن ۲۰۱۵،

On June 16, 2015,

کاندیدایی که در نهایت رییس‌جمهور آمریکا شد

a candidate who would eventually become the president of the United States

said that Mexican immigrants

گفت مهاجرین مکزیکی

were criminals,

جنایتکار،

drug traffickers

قاچاقچی مواد مخدر،

and rapists.

و متجاوزین جنسی هستن.

And I knew

و من می‌دونستم

that he was lying.

که او دروغ می‌گه.

I knew he was wrong for one very simple reason:

می‌دونستم داره اشتباه می‌کنه و یک دلیل ساده داشت:

I'm a Mexican immigrant.

من یک مهاجر مکزیکی بودم.

And we're not like that.

و ما این‌طوری نیستیم.

So I did what any other reporter would have done:

پس من اون کاری رو کردم که هر گزارشگر دیگه‌ای هم بود می‌کرد:

I wrote him a letter by hand

یک نامه‌ی دست‌نویس براش نوشتم

requesting an interview,

درخواست مصاحبه کردم،

and I sent it to his Tower in New York.

و نامه رو به برج‌ش در نیویورک فرستادم.

The next day

روز بعد

سر کار بودم،

I was at work,

and I suddenly began to receive hundreds of calls and texts

که ناگهان صدها تماس و پیام تلفنی دریافت کردم

on my cell phone,

روی موبایل‌م،

some more insulting than others.

که بعضی‌شون توهین‌آمیزتر از بقیه بودن.

I didn't know what was happening until my friend came into my office

نمی‌دونستم چه اتفاقی افتاده تا اینکه دوستم به دفتر کارم اومد

and said, "They published your cell number online."

و گفت "شماره موبایل‌ت رو در اینترنت منتشر کردن."

They actually did that.

اون‌ها واقعا این‌کارو کردن.

Here's the letter they sent

این نامه‌ای‌ست که اونا فرستادن

وقتی شماره‌ی من رو منتشر کردن.

where they gave out my number.

به خودتون زحمت ندین که یادداشت‌ش کنین، خب؟ عوض‌ش کرده‌م.

Don't bother writing it down, OK? I already changed it.

(خنده‌ی حضار)

(Laughter)

But I learned two things.

ولی از این اتفاق دو چیز یاد گرفتم:

The first one is that you should never, never, ever

اول اینکه شما هرگز، هرگز، هرگز نباید

give your cell number to Donald Trump.

شماره‌تون رو به دونالد ترامپ بدین.

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

(Applause)

(تشویق)

The second lesson was that I needed to stop being neutral

درس دوم این بود که باید در اون مرحله

بی‌طرف بودن رو کنار می‌گذاشتم.

at that point.

From then on, my mission as a journalist changed.

از اون‌جا به بعد ماموریت من به عنوان یک روزنامه‌نگار عوض شد.

I would confront the candidate

من باید با کاندیدا مواجه می‌شدم

and show that he was wrong,

و بهش نشون می‌دادم که اشتباه می‌کنه،

that what he said about immigrants in the US was not true.

که اون‌چه در مورد مهاجرین آمریکا می‌گه صحت نداره.

Let me give you some figures.

بذارید با ارقام باهاتون صحبت کنم.

Ninety-seven percent of all undocumented people in the United States

نود و هفت درصد از مهاجرین غیرقانونی در ایالات متحده

are good people.

مردمان خوبی هستن.

Less than three percent have committed a serious crime,

کمتر از سه درصدشون مرتکب جنایت جدی

و یا اون‌طوری که در انگلیسی می‌گن felony شده‌ن.

or "felony," as they say in English.

In comparison, six percent of US citizens have committed a serious crime.

در مقایسه، شش درصد از شهروندان آمریکایی مرتکب جنایت شده‌ن.

The conclusion is that undocumented immigrants behave much better

نتیجه اینکه مهاجرین غیرقانونی

رفتار بسیار بهتری به نسبت شهروندان آمریکایی دارن.

than US citizens.

Based on that data, I made a plan.

براساس این اطلاعات من نقشه‌ای طراحی کردم.

Eight weeks after they published my cell number,

هشت هفته پس از انتشار شماره موبایل‌م،

I obtained a press pass for a press conference

یک مجوز ورود به کنفرانس خبری کاندیدا گرفتم

for the candidate gaining momentum in the polls.

که در نظرسنجی‌ها پیش افتاده بود.

I decided to confront him

تصمیم گرفتم باهاش مواجه بشم

in person.

حضوری.

But ...

اما ...

things didn't turn out exactly as I had planned; watch:

ماجرا اون‌طوری که من می‌خواستم پیش نرفت نگاه کنید:

[کنفرانس خبری دونالد ترامپ، دوبوکو، آیوا]

[Donald Trump Press Conference Dubuque, Iowa]

(Video) Jorge Ramos: Mr. Trump, I have a question about immigration.

راموس: آقای ترامپ، من یک سوال در مورد مهاجرت دارم.

Donald Trump: Who's next? Yes, please.

ترامپ: نفر بعدی کیه؟ بله، بفرمایید.

JR: Your immigration plan is full of empty promises.

راموس: برنامه‌ی مهاجرتی شما وعده‌ی توخالیه.

ترامپ: اجازه بده، تو رو صدا نکردم. بنشین، بنشین سرجات!

DT: Excuse me, you weren't called. Sit down. Sit down!

راموس: من خبرنگارم، مهاجر هستم و شهروند آمریکا،

JR: I'm a reporter; as an immigrant and as a US citizen,

این حق منه که سوال بپرسم.

ترامپ: نه حق‌ت نیست. راموس: من حق دارم سوال کنم --

I have the right to ask a question.

DT: No you don't. JR: I have the right to ask --

ترامپ: برگرد به همون Univision. (نام شبکه‌ای که راموس توش کار می‌کنه)

DT: Go back to Univision.

JR: This is the question:

راموس: سوال من اینه:

You cannot deport 11 million people.

شما نمی‌تونین ۱۱ میلیون نفر رو بیرون کنید.

You cannot build a 1900-mile wall.

نمی‌تونید یک دیوار ۳۰۰۰ کیلومتری بسازید.

نمی‌تونید کودکان رو از حق شهروندی در این کشور محروم کنید.

You cannot deny citizenship to children in this country.

DT: Sit down. JR: And with those ideas --

ترامپ: بنشین سر جات! راموس: و با این افکار ...

DT: You weren't called.

JR: I'm a reporter and I have -- Don't touch me, sir.

ترامپ: من به تو اجازه ندادم حرف بزنی.

راموس: من خبرنگارم و من حق ... به من دست نزن آقا.

Guard 1: Please don't disrupt. You're being disruptive.

مامور: لطفا جلسه رو به هم نزنین. شما دارین نظم جلسه رو به هم می‌زنین.

JR: I have the right to ask a question. G1: Yes, in order. In turn, sir.

راموس: من حق دارم سوال بپرسم. مامور ۱: بله، با نظم و به نوبت آقا.

مامور ۲: مجوز رسانه‌ای‌ت همراهت هست؟

Guard 2: Do you have your media credential?

راموس: من حق دارم ---

JR: I have the right --

G2: Where? Let me see. JR: It's over there.

مامور ۲: مجوزت کو؟ بده ببینم. راموس: اون‌ طرفه.

مرد: هرکی میاد بیرون، بیرون می‌مونه.

Man: Whoever's coming out, stay out.

مامور ۲: شما باید منتظر نوبت‌تون می‌موندید.

G2: You've just got to wait your turn.

Man: You're very rude. It's not about you.

مرد: شما خیلی بی‌ادب هستین. به تو مربوط نمی‌شه.

JR: It's not about you -- Man: Get out of my country!

راموس: به تو مربوط نمی‌شه -- مرد: از کشور من برو بیرون!

مرد: به تو مربوط نمی‌شه.

Man: It's not about you.

JR: I'm a US citizen, too.

راموس: من هم شهروند آمریکا هستم.

Man: Well ...whatever. No, Univision. It's not about you.

مرد: حالا ... هرچی! نه. Univision. به تو ربطی نداره.

JR: It's not about you. It's about the United States.

راموس: به تو ربطی نداره. به ایالات متحده آمریکا ربط داره.

(تشویق)

(Applause)

(Applause ends)

(پایان تشویق)

Whenever I see that video,

هربار که این ویدئو رو می‌بینم

the first thing I always think is that hate

اولین چیزی که به ذهن‌م می‌رسه اینه که

is contagious.

نفرت مُسریه.

If you notice, after the candidate says, "Go back to Univision" -- that's code;

اگه دقت کرده باشین بعد از اینکه کاندیدا می‌گه "برگرد به Univision"

که انگار با زبان رمز داره به من می‌گه از این‌جا برو بیرون؛

what he's telling me is, "Get out of here."

One member of his entourage, as if he had been given permission, said,

یکی از اعضای هیات همراهش، انگار که این اجازه بهش داده شده باشه،

"Get out of my country,"

به من می‌گه از" کشور من برو بیرون."

او نمی‌دونه که من هم شهروند آمریکا هستم.

not knowing that I'm also a US citizen.

After watching this video many times,

بعد از اینکه بارها این ویدئو رو تماشا کردم،

I also think that in order to break free from neutrality --

این فکر هم به ذهن‌م رسید که برای آزاد شدن از بی‌طرفی

and for it to be a true break --

و برای این‌که این یک آزادی واقعی باشه

آدم باید ترس رو کنار بگذاره،

one has to lose their fear,

and then learn how to say, "No;

و بعد یاد بگیره بگه، " نه؛

I'm not going to be quiet.

من ساکت نمی‌مونم.

I'm not going to sit down.

من سر جام نمی‌نشینم.

And I'm not going to leave."

و من این‌جا رو ترک نمی‌کنم."

The word "no" --

(Applause)

لغت "نه" --

(تشویق)

"no" is the most powerful word that exists in any language,

"نه" قدرت‌مندترین لغت موجود در تمام زبا‌ن‌هاست

and it always precedes any important change in our lives.

و همیشه سردمدار تغییرات مهم در زندگی‌های ماست.

And I think there's enormous dignity

و من معتقدم مقام والایی داره

and it generates a great deal of respect

و میزان زیادی احترام به وجود میاره

to be able to step back

and to push back and say,

وقتی بتونی از یک موقعیت فاصله بگیری

اون رو پس بزنی و بگی،

"No."

"نه."

Elie Wiesel -- Holocaust survivor,

الی ویسل، یکی از بازماندگان هولوکاست،

Nobel Peace Prize recipient

برنده‌ی جایزه‌ی صلح نوبل،

and who, unfortunately, we lost very recently --

که متاسفانه اخیرا از دست‌ش دادیم،

said some very wise words:

سخنان حکیمانه‌ای داره:

"We must take a side.

"ما باید موضع داشته باشیم.

Neutrality helps only the oppressor,

بی‌طرفی فقط به ستمگر کمک می‌کنه،

never the victim."

و هرگز برای قربانیان کاری نمی‌کنه."

And he's completely right.

We journalists are obligated to take sides in certain circumstances;

و او کاملا درست می‌گه.

ما روزنامه‌نگاران وظیفه داریم در شرایط خاص موضع‌گیری داشته باشیم؛

در شرایطی که پای نژادپرستی،

in cases of racism,

discrimination,

تبعیض،

فساد،

corruption,

lying to the public,

دروغ‌گویی به عموم مردم،

dictatorships and human rights,

دیکتاتوری و حقوق بشر در میون باشه.

we need to set aside neutrality and indifference.

ما باید بی‌طرفی و بی‌تفاوتی رو کنار بگذاریم.

Spanish has a great word

در زبان اسپانیایی یک لغت عالی وجود داره

که موضعی که روزنامه‌نگاران باید داشته باشند رو به خوبی توصیف می‌کنه

to describe the stance that journalists should take.

The word is "contrapoder [anti-establishment]."

اون لغت هست: Contrapoder [به معنای ضد تشکیلات]

Basically, we journalists should be on the opposite side

در اصل ما روزنامه‌نگاران باید

from those in power.

مقابل صاحبان قدرت بایستیم.

But if you're in bed with politicians,

ولی اگر با سیاست‌مداران هم‌دست باشین،

if you go to the baptism or wedding of the governor's son

اگر در مراسم غسل تعمید یا عروسی پسر فرماندار شرکت می‌کنین،

or if you want to be the president's buddy,

اگر می‌خواین رفیق رییس‌جمهور باشین،

how are you going to criticize them?

چطوری می‌تونین ازشون انتقاد کنین؟

When I'm assigned to interview a powerful or influential person,

من وقتی قراره با یک آدم قدرتمند یا موثر مصاحبه کنم،

I always keep two things in mind:

همیشه دو موضوع رو در ذهن‌م نگه می‌دارم:

if I don't ask this difficult and uncomfortable question,

اگر من این سوال سخت و معذب‌کننده رو نپرسم،

no one else is going to;

هیچ‌کس دیگه‌ای هم نخواهد پرسید؛

and that I'm never going to see this person again.

و من قرار نیست دیگه هیچ‌وقت این آدم رو ببینم.

So I'm not looking to make a good impression

بنابراین به دنبال اینکه اثر مثبتی روش بگذارم

یا رابطه‌ای جعلی به وجود بیارم نیستم.

or to forge a connection.

In the end, if I have to choose between being the president's friend

در نهایت، اگر قرار باشه بین دوست رییس‌جمهور بودن

or enemy,

و دشمن‌ش بودن یکی رو انتخاب کنم.

I always prefer to be their enemy.

همیشه ترجیح می‌دم دشمن‌شون باشم.

In closing:

در پایان حرف‌هام:

می‌دونم این دوره برای روزنامه‌نگار و مهاجر بودن دوره‌ی سختیه،

I know this is a difficult time to be an immigrant and a journalist,

ولی الان بیش از هروقت دیگه‌ای،

but now more than ever,

we need journalists who are prepared,

ما به روزنامه‌نگارانی نیاز داریم که آماده باشن،

در هر لحظه،

at any given moment,

to set neutrality aside.

که بی‌طرفی رو کنار بگذارن.

Personally, I feel like I've been preparing for this moment

به شخصه حس می‌کنم تمام عمرم

داشتم خودم رو برای این لحظه آماده می‌کردم.

my whole life.

When they censored me when I was 24,

وقتی که ۲۴ ساله بودم و سانسورم کردن

I learned that neutrality, fear and silence often make you an accomplice

فهمیدم بی‌طرفی، ترس و سکوت

اغلب تو رو شریک جرم اون جنایت، سواستفاده و

in crime, abuse

and injustice.

بی‌عدالتی می‌کنه.

And being an accomplice to power

و شریک جرم قدرت بودن

is never good journalism.

هرگز روزنامه‌نگاری به معنای صحیح نیست.

Now, at 59 years old,

حالا، در ۵۹ سالگی،

I only hope to have a tiny bit

تنها آرزوم اینه که اندکی از

of the courage and mental clarity I had at 24,

شجاعت و وضوح ذهنی که در ۲۴ سالگی داشتم،

and that way, never again

رو داشته باشم و هرگز دوباره

remain quiet.

ساکت نمونم.

Thank you very much.

خیلی متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق)