In praise of conflict | Jonathan Marks

Translator: Maral Salehi Reviewer: sadegh zabihi

Twenty years ago,

بیست سال پیش،

when I was a barrister and human rights lawyer

وقتی که من یک حقوقدان و وکیل حقوق بشر بودم

in full-time legal practice in London,

در یک شغل قانونی تمام وقت در لندن،

and the highest court in the land

و دیوان عالی کشور هنوز گردهمایی داشت،

still convened, some would say by an accident of history,

برخی شاید بگویند بر حسب تصادف تاریخی،

in this building here,

در همین جا، در همین ساختمان،

I met a young man who had just quit his job

مرد جوانی را دیدم که به تازگی کارش را

in the British Foreign Office.

در دفتر امور خارجه بریتانیا رها کرده بود.

When I asked him, "Why did you leave,"

وقتی از او پرسیدم «چرا کارت را رها کردی؟»

he told me this story.

او این داستان را برایم تعریف کرد.

He had gone to his boss one morning and said,

یک روز صبح نزد رئیسش رفته و گفته بود

"Let's do something about human rights abuses in China."

بیایید درخصوص نقض حقوق بشر در چین کاری بکنیم

And his boss had replied,

و رئیسش پاسخ داده بود

"We can't do anything about human rights abuses in China

«ما نمیتوانیم در مورد نقض حقوق بشر در چین کاری بکنیم

because we have trade relations with China."

چون با چین روابط تجاری داریم.»

So my friend went away with his tail between his legs,

بنابراین دوستم با ناامیدی بیرون رفته بود

and six months later, he returned again to his boss,

و شش ماه بعد، دوباره پیش رئیسش رفته

and he said this time,

و این بار گفته بود،

"Let's do something about human rights in Burma,"

بیایید برای حقوق بشر در برمه کاری بکنیم

as it was then called.

همان‌طور که قبلاً هم گفته شده بود.

His boss once again paused

رئیسش مجدداً مکثی کرده

and said, "Oh, but we can't do anything about human rights in Burma

و گفته بود «اوه، اما ما نمی‌توانیم هیچ کاری برای حقوق بشردر برمه بکنیم

because we don't have any trade relations with Burma."

چون ما با برمه روابط تجاری نداریم.»

(Laughter)

(خنده حضار)

This was the moment he knew he had to leave.

این، آن لحظه ای بود که او فهمید باید کارش را رها کند.

It wasn't just the hypocrisy that got to him.

این فقط دوگانگی برخورد نبود که برایش اتفاق افتاد

It was the unwillingness of his government

بلکه اراده دولت وی

to engage in conflict with other governments,

برای درگیر کشمکش نشدن با سایر دولتها

in tense discussions,

در بحثهای تنش زا بود.

all the while, innocent people were being harmed.

و در تمام این مدت، انسانهای بی گناه تحت آزار بودند.

We are constantly told

همیشه به ما گفته می‌شود

that conflict is bad

که عدم سازش و کشمکش خوب نیست

that compromise is good;

که مصالحه خوب است؛

that conflict is bad

که ناسازگاری و کشمکش بد است

but consensus is good;

اما وفاق خوب است؛

that conflict is bad

که ناسازگاری و کشمکش بد است

and collaboration is good.

و همکاری خوب است.

But in my view,

اما از دیدگاه من،

that's far too simple a vision of the world.

این یک برداشت بسیار ساده انگارانه از جهان است.

We cannot know

ما نمی‌توانیم بفهمیم

whether conflict is bad

آیا عدم سازش بد است یا نه،

unless we know who is fighting,

مگر اینکه بفهمیم چه کسانی مبارزه می‌کند،

why they are fighting

چرا مبارزه می‌کنند

and how they are fighting.

و چگونه مبارزه می‌کنند.

And compromises can be thoroughly rotten

و مصالحه‌ها به فساد کشیده خواهند شد

if they harm people who are not at the table,

اگر به افرادی که درگیر مسأله نیستند آسیب برسانند،

people who are vulnerable, disempowered,

افرادی که آسیب پذیرند، توانمند نیستند،

people whom we have an obligation to protect.

افرادی که ما وظیفه داریم از آنها محافظت کنیم.

Now, you might be somewhat skeptical of a lawyer

خب، حالا ممکن است شما تا حدی نسبت به یک وکیلی که

arguing about the benefits of conflict

در مورد منافع عدم سازش صحبت می‌کند

and creating problems for compromise,

و مشکلاتی برای توافق و مصالحه ایجاد می‌کند بدبین باشید،

but I did also qualify as a mediator,

اما من در عین حال، واجد شرایط میانجی‌گری هم هستم

and these days, I spend my time giving talks about ethics for free.

و این روزها، وقتم را به ارائه سخنرانی‌های رایگان درباره اخلاق می‌گذرانم.

So as my bank manager likes to remind me, I'm downwardly mobile.

پس همانطورکه مدیر بانک من دوست دارد به من یادآوری کند، حرکت من رو به پایین است.

But if you accept my argument,

اما اگر شما استدلال مرا بپذیرید،

it should change not just the way we lead our personal lives,

نه تنها می تواند شیوه هدایت زندگی شخصی ما را تغییردهد،

which I wish to put to one side for the moment,

که آرزو می‌کنم در این لحظه بتوانم آن را به کناری نهم،

but it will change the way we think about major problems

بلکه می‌تواند شیوه تفکر ما در مورد مسائل مهم

of public health and the environment.

بهداشت عمومی و محیط زیست را تغییر دهد.

Let me explain.

اجازه بدهید توضیح دهم.

Every middle schooler in the United States,

هر دانش آموز مقطع راهنمایی در ایالات متحده امریکا،

my 12-year-old daughter included,

از جمله دختر دوازده ساله من،

learns that there are three branches of government,

می‌آموزد که حکومت سه شاخه دارد،

the legislative, the executive and the judicial branch.

قوه مقننه، قوه مجریه و قوه قضائیه.

James Madison wrote,

جیمز مدیسون می‌نویسد،

"If there is any principle more sacred in our Constitution,

« اگر در قانون اساسی ما، و در واقع در هر قانون اساسی آزاد دیگری،

and indeed in any free constitution,

اصلی مقدس تر

than any other,

از هر اصل دیگری وجود داشته باشد،

it is that which separates

آن همان اصلی است که

the legislative, the executive and the judicial powers."

قوای مقننه، مجریه و قضاییه را از هم تفکیک کرده است.»

Now, the framers were not just concerned

خب، تنظیم کنندگان قانون اساسی فقط دغدغه

about the concentration and exercise of power.

تمرکز و اعمال قدرت را نداشتند.

They also understood the perils of influence.

بلکه آنها متوجه خطرات نفوذ هم بودند.

Judges cannot determine the constitutionality of laws

قضات نمی‌توانند مطابقت قوانین با قانون اساسی را تعیین کنند

if they participate in making those laws,

چنانچه در ایجاد آن قوانین مشارکت داشته باشند،

nor can they hold the other branches of government accountable

و نمی‌توانند شاخه های دیگر حکومت را پاسخگو سازند

if they collaborate with them

چنانچه با آن شاخه ها همکاری کنند

or enter into close relationships with them.

یا وارد روابط نزدیک با آنها شوند.

The Constitution is, as one famous scholar put it,

قانون اساسی، چنانکه یک پژوهشگرمشهور بیان کرده،

"an invitation to struggle."

«دعوتنامه ای برای مبارزه» است.

And we the people are served

و وقتی به ما مردم خدمت صورت می‌گیرد که

when those branches do, indeed, struggle with each other.

آن سه قوه واقعاً در حال مبارزه با یکدیگر باشند.

Now, we recognize the importance of struggle

حال، ما اهمیت مبارزه را

not just in the public sector

نه تنها در بخش دولتی

between our branches of government.

در بین شاخه‌های حکومت،

We also know it too in the private sector,

بلکه اهمیت آن برای بخش خصوصی

in relationships among corporations.

در روابط بین شرکتها را هم متوجه هستیم.

Let's imagine that two American airlines get together and agree

بیایید فرض کنیم که دو شرکت هواپیمایی امریکایی به هم بپیوندند و توافق کنند

that they will not drop the price

که قیمت پروازهای اقتصادی خود را

of their economy class airfares below 250 dollars a ticket.

برای هر بلیط زیر ۲۵۰ دلار نیاورند.

That is collaboration, some would say collusion,

این یک همکاری است، برخی شاید بگویند تبانی،

not competition,

نه رقابت،

and we the people are harmed

و ما مردم در این میان آسیب می‌بینیم

because we pay more for our tickets.

چون ما برای بلیط‌هایمان بیشتر می‌پردازیم.

Imagine similarly two airlines were to say,

همین طور، تصور کنید دوشرکت هواپیمایی می‌گفتند

"Look, Airline A, we'll take the route from LA to Chicago,"

« نگاه کن، شرکت هواپیمایی A، ما مسیر لس آنجلس به شیکاگو را برمی‌داریم،»

and Airline B says, "We'll take the route from Chicago to DC,

و شرکت هواپیمایی B بگوید، «ما مسیر شیکاگو به واشنگتن را برمی‌داریم،

and we won't compete."

و با هم رقابت نخواهیم کرد.»

Once again, that's collaboration or collusion instead of competition,

این هم دوباره یک همکاری یا تبانی است و نه رقابت،

and we the people are harmed.

و این ما مردم هستیم که آسیب می‌بینیم.

So we understand the importance of struggle

لذا، ما اهمیت کشمکش را

when it comes to relationships between branches of government,

وقتی که پای روابط بین قوای حکومت در میان باشد،

the public sector.

یعنی در بخش دولتی، درک می‌کنیم.

We also understand the importance of conflict

ما همچنین اهمیت عدم سازش را

when it comes to relationships among corporations,

هنگامی که مسأله روابط بین شرکت‌ها،

the private sector.

یعنی بخش خصوصی باشد را هم درک می‌کنیم.

But where we have forgotten it

اما جایی که فراموشش کرده‌ایم

is in the relationships between the public and the private.

در روابط بین بخش خصوصی و بخش دولتی است.

And governments all over the world are collaborating with industry

و دولت‌های سراسر جهان، با صنایع همکاری می‌کنند

to solve problems of public health and the environment,

تا مشکلات بهداشت و محیط زیست را حل کنند،

often collaborating with the very corporations

اغلب با همان شرکت‌هایی

that are creating or exacerbating the problems they are trying to solve.

که خود ایجاد کننده یا تشدید کننده مشکلاتی هستند که سعی در حلش دارند.

We are told that these relationships

به ما گفته می‌شود که این روابط

are a win-win.

یک بازی با نتیجه برد- برد (برد هر دوطرف) است.

But what if someone is losing out?

اما اگر کسی ببازد چه؟

Let me give you some examples.

اجازه بدید برایتان چند مثال بزنم.

A United Nations agency decided to address a serious problem:

دفتر نمایندگی سازمان ملل تصمیم گرفت که یک مشکل جدی را مطرح کند:

poor sanitation in schools in rural India.

سیستم ضعیف تخلیه فاضلاب در مناطق روستایی هند.

They did so not just in collaboration with national and local governments

آنها این کار را نه تنها با همکاری شرکتهای محلی و ملی

but also with a television company

بلکه با همکاری یک شرکت تلوزیونی

and with a major multinational soda company.

و همچنین با همکاری یک شرکت چند ملیتی بزرگ آب گازدار انجام دادند.

In exchange for less than one million dollars,

در مقابلِ هزینه ای کمتر از یک میلیون دلار،

that corporation received the benefits of a months-long promotional campaign

آن شرکت مزایای یک ماه تبلیغ را دریافت کرد

including a 12-hour telethon

شامل یک تبلیغ روزانه ۱۲ ساعته تلویزیونی،

all using the company's logo and color scheme.

که همگی رنگ طرح ولوگوی آن شرکت را به کار می‌بردند.

This was an arrangement

این توافقی بود که

which was totally understandable

از دیدگاه شرکت

from the corporation's point of view.

کاملا قابل درک بود.

It enhances the reputation of the company

این کار اعتبار شرکت را بالاتر می‌برد

and it creates brand loyalty for its products.

و به محصولات آن نام تجاری وفاداری ایجاد می‌کرد.

But in my view,

اما از نظر من،

this is profoundly problematic for the intergovernmental agency,

این برای یک دفتر نمایندگی درون حکومتی بسیار مسأله ساز است،

an agency that has a mission to promote sustainable living.

یک دفتر نمایندگی که مأموریتش ارتقای توسعه پایدار است.

By increasing consumption of sugar-sweetened beverages

با افزایش مصرف نوشیدنی‌های شیرین شده با شکر

made from scarce local water supplies and drunk out of plastic bottles

ساخته شده از منایع آب محلی کمیاب و نوشیدن از بطریهای پلاستیکی

in a country that is already grappling with obesity,

در کشوری که در آن، چاقی از قبل فراوان بوده است

this is neither sustainable from a public health

این نه از جنبه بهداشت عمومی توسعه پایداراست

nor an environmental point of view.

و نه از دیدگاه زیست محیطی.

And in order to solve one public health problem,

و به منظور حل یک معضل بهداشت عمومی

the agency is sowing the seeds

دفتر نمایندگی در حال کاشتن

of another.

تخم مشکل دیگری است.

This is just one example of dozens I discovered

این فقط یک نمونه از ده‌ها نمونه‌ای است

in researching a book on the relationships between government and industry.

که من طی تحقیق برای کتابی درباره رابطه دولت و صنعت کشف کردم.

I could also have told you about the initiatives in parks

همچنین می‌توانم درباره ابتکار تشویق به ورزش در پارک‌های

in London and throughout Britain,

لندن و سراسر بریتانیا،

involving the same company, promoting exercise,

که همان شرکت را شامل می‌شوند،

or indeed of the British government creating voluntary pledges

یا در واقع اینکه حکومت بریتانیا

in partnership with industry

به جای ساماندهی صنعت

گروهایی داوطلبانه برای مشارکت با صنایع به وجود آورده است.

instead of regulating industry.

These collaborations or partnerships have become the paradigm in public health,

این همکاری‌ها یا مشارکت‌ها الگویی در بهداشت عمومی گشته‌اند،

and once again, they make sense from the point of view of industry.

و باز هم، از دیگاه صنایع معنا دارند.

It allows them to frame public health problems and their solutions

این فعالیتها به آنها اجازه تعیین مشکلات بهداشت عمومی و راه حل‌های آنها را می‌دهد

in ways that are least threatening to,

به گونه ای که کمترین خطر برای شرکت

most consonant with their commercial interests.

و بیشترین همنوایی با منافع تجاری شرکت آنها را داشته باشد.

So obesity becomes a problem

لذا، چاقی یک معضل مربوط به

of individual decision-making,

تصمیم گیری فردی،

of personal behavior,

رفتار فردی،

personal responsibility and lack of physical activity.

و مربوط به مسئولیت فردی و فقدان فعالیت فیزیکی می‌شود.

It is not a problem,

با این طرز فکر،

when framed this way,

این مشکل سیستم مواد غذایی چند ملیتی

of a multinational food system involving major corporations.

شامل چندین شرکت بزرگ نیست.

And again, I don't blame industry.

و باز هم، صنایع را سرزنش نمی‌کنم

Industry naturally engages in strategies of influence

صنایع طبیعتاً درگیر استراتژی‌های نفوذ هستند

to promote its commercial interests.

تا منافع تجاری خود را بهبود ببخشند

But governments have a responsibility

اما حکومتها مسئولیت دارند

to develop counterstrategies

تا راهکارهای چند وجهی به کار گیرند

to protect us

تا از ما

و منافع عمومی محافظت کنند.

and the common good.

The mistake that governments are making

اشتباهی که حکومت‌ها مرتکب می‌شوند

when they collaborate in this way

وقتی که با شرکت‌ها به این نحو

with industry

همکاری می‌کنند

is that they conflate

این است که حکومت‌ها

the common good

منافع عمومی را

with common ground.

با زمینه عمومی درهم می‌آمیزند.

When you collaborate with industry,

وقتی که شما با صنایع همکاری کنید

you necessarily put off the table

شما گزینه‌هایی که ممکن است باعث بهبود منافع عمومی شود

things that might promote the common good to which industry will not agree.

اما صنایع با آنها موافقت نخواهند کرد را حذف می‌کنید.

Industry will not agree to increased regulation

صنایع با مقررات بیشتر موافقت نخواهند کرد

unless it believes this will stave off even more regulation

مگر اینکه معتقد باشد این مقررات مقررات بیشتر دیگری را کنار خواهد گذاشت

or perhaps knock some competitors out of the market.

یا شاید باعث شود برخی رقبا از بازار بیرون بروند.

Nor can companies agree to do certain things,

همچنین شرکت‌ها نمی‌توانند با انجام کارهای خاصی موافقت کنند

for example raise the prices of their unhealthy products,

مثلا قیمت محصولات ناسالم خود را اقزایش دهند،

because that would violate competition law,

چون این کار ناقض قانون رقابت است،

as we've established.

همان طور که شرح داده شد.

So our governments should not confound

لذا، سیاستمداران ما، نباید

the common good and common ground,

منافع عمومی و زمینه عمومی را با هم قاطی کنند،

especially when common ground means reaching agreement with industry.

مخصوصا وقتی که زمینه عمومی به معنای دستیابی به سازش و توافق با صنایع باشد.

I want to give you another example,

می‌خواهم مثال دیگری برای شما بزنم،

moving from high-profile collaboration

حرکت از یک همکاری با منحنی رو به بالا

to something that is below ground

به سمت چیزی که

both literally and figuratively:

هم به لحاظ لفظی و هم به لحاظ شکلی زیر سطح است:

the hydraulic fracturing of natural gas.

استخراج گاز مایع طبیعی.

Imagine that you purchase a plot of land

تصور کنید که شما یک قطعه زمین را می‌خرید

not knowing the mineral rights have been sold.

بدون اینکه بدانید حقوق معدنی آن قبلاً فروخته شده است.

This is before the fracking boom.

یعنی این اتفاق قبل از شروع استخراج بوده است.

You build your dream home on that plot,

شما خانه رویایی خود را در آن زمین می‌سازید،

and shortly afterwards,

اما کمی بعد،

you discover that a gas company is building a well pad on your land.

متوجه می‌شوید که شرکت گاز در حال ساخت یک معبر روی زمین شما است.

That was the plight of the Hallowich family.

این مخمصه‌ای بود که خانواده هالویچ در آن گرفتار شدند.

Within a very short period of time,

در مدت زمان کوتاهی بعد،

they began to complain of headaches,

آنها از سردرد

of sore throats, of itchy eyes,

از گلودرد، از چشمهای ملتهب شاکی بودند،

in addition to the interference of the noise, vibration

افزون بر صداها و لرزش‌ها

and the bright lights from the flaring of natural gas.

و نورهای درخشان حاصل از گاز طبیعی شعله ور.

They were very vocal in their criticisms,

آنها ابتدا بسیار انتقاد کردند،

and then they fell silent.

اما بعد ساکت شدند.

And thanks to the Pittsburgh Post-Gazette, where this image appeared,

و به لطف مجله پیتزبورگ، که این تصویر در آنجا ظاهر شد،

and one other newspaper, we discovered why they fell silent.

و یک روزنامه دیگر، ما متوجه شدیم که چرا آنها ساکت شدند.

The newspapers went to the court and said, "What happened to the Hallowiches?"

روزنامه‌ها به دادگاه مراجعه کرده و پرسیدند، "چه بر سر خانواده هالویچ آمد؟"

And it turned out the Hallowiches had made a secret settlement

و کاشف به عمل آمد که خانواده هالویچ یک توافق نامه با متصدیان گاز ایجاد کرده است

with the gas operators, and it was a take-it-or-leave-it settlement.

و آن توافق نامه یک توافقنامه از نوع "میخوای بردار- نمیخوای برو" بود.

The gas company said,

شرکت گاز گفت،

you can have a six-figure sum

شما می‌توانید مبلغی دریافت کنید

to move elsewhere and start your lives again,

و به جای دیگری بروید و زندگی خود را از نو شروع کنید،

but in return

اما در مقابل،

you must promise not to speak of your experience with our company,

باید قول بدهید که نه ازداستان خود با شرکت ما جایی صحبت کنید،

not to speak of your experience with fracking,

و نه از تجربه خود در زمینه استخراج گاز،

not to speak about the health consequences

و نه از عوارض آن برای سلامتی

that might have been revealed by a medical examination.

که ممکن است با آزمایش‌های پزشکی مشخص شده باشد.

Now, I do not blame the Hallowiches for accepting

خب، من خانواده هالویچ را به خاطر پذیرفتن

a take-it-or-leave-it settlement

یک توافقِ "میخوای بردار نمیخوای برو"

and starting their lives elsewhere.

و شروع زندگی در جای دیگر، سرزنش نمی‌کنم.

And one can understand

و انسان می‌تواند بفهمد

why the company would wish to silence a squeaky wheel.

که چرا آن شرکت می‌خواست آن معترض پرصدای خود را ساکت کند.

What I want to point the finger at is the legal and regulatory system,

آنچه که من می‌خواهم برآن انگشت بگذارم سیستم قانون و مقررات است.

a system in which there are networks of agreements

سیستمی که در آن، شبکه‌هایی از توافق

just like this one

درست مثل همین مورد وجود دارد

which serve to silence people and seal off data points

که به ساکت کردن مردم و پنهان کردن منابع داده‌ها

from public health experts and epidemiologists,

از دید متخصصان بهداشت عمومی و همه گیرشناسان می‌پردازد،

a system in which regulators

سیستمی که درآن تنظیم کنندگان مقررات

will even refrain from issuing a violation notice

حتی از تصویب یک اخطاریه نقض تعهد

in the event of pollution

در خصوص ایجاد آلودگی خودداری می‌کنند

if the landowner and the gas company

چنانچه مالک آن شرکت گاز

agree to settle.

توافق کرده باشد.

This is a system which isn't just bad from a public health point of view;

این سیستمی است که نه تنها از جنبه بهداشت و سلامت عمومی بد است،

it exposes hazards to local families

بلکه خانواده های روستایی که دیده نمی‌شوند

who remain in the dark.

را درمعرض خطر قرار می‌دهد.

Now, I have given you two examples not because they are isolated examples.

خب، من برای شما دو مثال زدم نه به این خاطر که مثالهای منحصر به فردی بودند.

They are examples of a systemic problem.

اینها مثالهایی از یک مساله سیستمی بودند.

I could share some counterexamples,

من می‌توانم چند مثال دیگر هم بیاورم،

the case for example of the public official

مثلا، مورد آن مقام رسمی

who sues the pharmaceutical company

که یک شرکت دارویی را

for concealing the fact

برای پنهان کردن این حقیقت

that its antidepressant increases suicidal thoughts in adolescents.

که داروهای ضدافسردگی آن شرکت افکار خودکشی در نوجوانان را افزایش می دهد متهم کرد.

I can tell you about the regulator who went after the food company

من می‌توانم به شما از قانون گذاری بگویم که یک شرکت مواد غذایی را

for exaggerating the purported health benefits of its yogurt.

به خاطر مبالغه آن در مورد منافع سلامتی ماست تولیدی آن پیگیری کرد.

And I can tell you about the legislator

و می‌توانم به شما از قانون گذاری بگویم

who despite heavy lobbying directed at both sides of the aisle

که علی‌رغم مذاکرات سنگینی که از هردوطرف دریافت کرد

pushes for environmental protections.

طرف حفاظت از محیط زیست را گرفت.

These are isolated examples,

اینها نمونه های خاص و منحصر به فردی هستند،

but they are beacons of light in the darkness,

اما این‌ها چراغهای روشنی در تاریکی هستند،

and they can show us the way.

و آنها راه را به ما نشان می‌دهند.

I began by suggesting that sometimes we need to engage in conflict.

من سخنم را اینگونه آغاز کردم که گاهی لازم است ما درگیر عدم سازش شویم.

Governments should tussle with,

سیاستمداران باید بارها و بارها

struggle with, at times engage in direct conflict with corporations.

با شرکتها مجادله و مبارزه کنند و درگیر کشمکش مستقیم شوند.

This is not because governments are inherently good

این کار به این خاطر نیست که حکومتها ذاتاً خوب هستند

and corporations are inherently evil.

یا شرکتها ذاتاً بد هستند.

Each is capable of good or ill.

هردو می توانند هم خوب هم بد باشند.

But corporations understandably act to promote their commercial interests,

اما، قابل درک است که شرکت‌ها برای پیشبرد منافع تجاریشان تلاش کنند،

and they do so either sometimes undermining or promoting the common good.

و آنها این کار را چه باعث بهبود منافع عمومی یا نقض آن شود انجام می‌دهند.

But it is the responsibility of governments

اما این مسئولیت حکومتها است که

to protect and promote the common good.

منافع عمومی را بهبود بخشیده و از آن حفاظت کنند.

And we should insist

و ما باید پافشاری کنیم

that they fight to do so.

که آنها برای این کار مبارزه کنند.

This is because governments

زیرا حکومتها

are the guardians

نگهبانان

of public health;

بهداشت و سلامت عمومی هستند،

governments are the guardians

حکومتها

of the environment;

حافظان محیط زیست هستند؛

and it is governments

و این حکومتها هستند که

that are guardians

حافظان

of these essential parts of our common good.

این بخشهای اساسی منافع عمومی ما هستند.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)