Black life at the intersection of birth and death | Mwende "FreeQuency" Katwiwa

Translator: Leila Ataei Reviewer: sadegh zabihi

My name is Mwende Katwiwa

اسم من موئنده کتویوا است

and I am a poet,

و شاعرم،

a Pan-Africanist

یک هواخواه آفریقایی‌گرایی

and a freedom fighter.

و یک مبارز آزادی.

I was 23 years old

۲۳ سال داشتم

when I first heard about Reproductive Justice.

وقتی نخستین بار درباره بازآوری عدالت شنیدم.

I was working at Women with a Vision,

برای سازمان «زنان با بینش» کار می‌کردم،

where I learned that Reproductive Justice was defined by Sister Song as:

آنجا فهمیدم که بازآوری عدالت را خواهر سانگ اینطور تعریف کرده:

One: A woman's right to decide if and when she will have a baby

یک: حق یک زن برای تصمیم به بچه دار شدن و زمان اتفاق آن

and the conditions under which she will give birth.

و شرایطی که تحت آن زایمان می‌کند.

Two: A woman's right to decide if she will not have a baby

دو: حق یک زن برای تصمیم به بچه‌دار نشدن

and her options for preventing or ending a pregnancy.

و گزینه‌های او برای پیشگیری یا پایان بارداری.

And three: A woman's right to parent the children she already has

و سه: حق یک زن برای تصمیم به نگهداری از بچه‌هایی که دارد

in safe and healthy environments

در محیطی امن و سالم

without fear of violence

بدون هراس

from individuals or the government.

از اشخاص یا دولت.

I've always wanted to be a mother.

من همیشه دلم می‌خواست مادر شوم.

Growing up, I heard all about the joys of motherhood.

در کودکی درباره لذت مادر شدن خیلی شنیدم.

I used to dream of watching my womb weave wonder into this world.

در رویایم، رحمم به این دنیا با شگفتی تنیده می‌شد.

See, I knew I was young.

خب آنوقت خیلی کوچک بودم.

But I figured,

اما فهمیدم این که

it couldn't hurt to start planning for something so big, so early.

از خیلی زودتر برای چیز خیلی بزرگی نقشه بکشی ضرری ندارد.

But now,

اما الان

I'm 26 years old.

۲۶ سال دارم.

And I don't know if I have what it takes to stomach motherhood in this country.

و نمی‌دانم آیا الان جرات مادر شدن در این کشور را دارم.

See, over the years, America has taught me more about parenting

می‌دانید طی سالها، آمریکا بیش از هر کتابی درباره موضوع

than any book on the subject.

بچه‌داری به من یاد داده است.

It has taught me how some women give birth to babies

آموخته‌ام چطور بعضی زنها بچه دنیا می‌آورند

and others to suspects.

و بعضی دیگر مظنون.

It has taught me that this body will birth kin

آموخته‌ام که چطور از جسم من همخونی که متولد شود

who are more likely to be held in prison cells

به احتمال زیاد در زندان خواهد بود

than to hold college degrees.

تا این که به دانشگاه برود.

There is something about being Black in America

در آمریکا در سیاه بودن مشکلی هست

that has made motherhood seem

که باعث می‌شود مادر بودن

complicated.

پیچیده به نظر برسد.

Seem like,

اینطور بنظر می‌رسد

I don't know what to do to raise my kids right

که من راه درست بزرگ کردن و زنده نگه داشتن

and keep them alive.

فرزندانم را بلد نیستم.

Do I tell my son not to steal because it is wrong,

آیا به پسرم می‌گویم که دزدی نکند چون کار غلطی است

or because they will use it to justify his death?

یا که آنها از آن برای توجیه مرگش استفاده خواهند کرد؟

Do I tell him

آیا به او می‌گویم

that even if he pays for his Skittles and sweet tea

که حتی وقتی پول چای شیرین و کلوچه‌اش را می‌پردازد

there will still be those who will watch him

باز هم از او چشم بر نمی‌دارند

and see a criminal before child;

و از دید آنها این بچه، بزهکار است؛

who will call the police and not wait for them to come.

همان‌ها که به پلیس زنگ می‌زنند و منتظر آمدنش نمی‌مانند.

Do I even want the police to come?

آیا حتی این را می‌خواهم که پلیس بیاید؟

Too many Sean Bells go off in my head when I consider calling 911.

وقتی فکر زنگ زدن به ۹۱۱ را می‌کنم خیلی یاد شان بلز می‌افتم.

I will not take it for Oscar Grant-ed that they will not come and kill my son.

آیا فکر نخواهم کرد که پلیس می‌آید و پسرم را می‌کشد.

So, we may have gotten rid of the nooses,

خب شاید از شر طناب دار راحت شده باشیم

but I still consider it lynching when they murder Black boys

اما هنوز وقتی پسرهای سیاه‌پوست را می‌کشند و اجسادشان را

and leave their bodies for four hours in the sun.

۴ ساعت زیر آفتاب رها می‌کنند یاد مجازات اعدام می‌افتم.

As a historical reminder

بعنوان یک یادآوری تاریخی

that there is something about being Black in America

در آمریکا، در سیاه پوست بودن مشکلی هست

that has made motherhood sound

که باعث می‌شود مادر شدن

like mourning.

به عزادار شدن بماند.

Sound like one morning I could wake up

مثل این است که از خواب بیدار شوم

and see my son as a repeat of last week's story.

و پسرم را در سیری تکراری از داستان هفته گذشته ببینم.

Sound like I could wake up and realize

مثل این است که از خواب بیدار شوم و بفهمم

the death of my daughter wouldn't even be newsworthy.

که مرگ دخترم حتی قابل ذکر در اخبار نیست.

So you can't tell me that Sandra Bland is the only Black woman

پس نمی توانید بمن بگویید که ساندرا بلاند تنها زن سیاه پوستی است

whose violence deserves more than our silence.

که خشونت او از سکوت ما ارزش بیشتری دارد.

What about our other dark-skinned daughters in distress

آن دختران تیره پوست به تنگنا آمده دیگر چطور

whose deaths we have yet to remember?

که مرگشان را هنوز باید بخاطر بیاوریم؟

What about our children

آن فرزندانی از ما

whose lives don't fit neatly between the lives of your genders?

که زندگیشان در بین زندگی‌های جنسیتی شما نمی‌گنجند؟

See, apparently, nothing is a great protector

می‌بینید ظاهرا اگر از جسمی بدنیا بیایید که

if you come out of a body that looks like this.

مثل این باشد هیچ چیزی از شما مراقبت نخواهد کرد.

See, there is something about being Black in America

در آمریکا در سیاه پوست بودن مشکلی هست

that has made motherhood sound

که باعث می‌شود مادر شدن به چیزی بماند

like something I'm not sure I look forward to.

که من مطمئن نیستم مشتاقش باشم.

I've written too many poems about dead Black children to be naïve

آنقدر شعرهای زیادی درباره کودکان سیاه مرده نوشته‌ام تا درباره این حقیقت

about the fact that there could one day be a poem written about my kids.

که یک روز ممکن است شعری درباره بچه‌های خودم وجود داشته ساده‌لوح باشم.

But I do not want to be a mother who gave birth to poems.

اما نمی‌خواهم مادری باشم که به شعرها جان می‌دهد.

I do not want a stanza for a son

من یک بیت برای پسرم نمی‌خواهم

nor a line for a little girl

نه یک مصرع برای دختری کوچولو

nor a footnote for a child who doesn't fit into this world.

نه یک پانویس برای بچه‌ای که در این دنیا نمی‌گنجد.

No.

نه.

I do not want children who will live forever

من بچه‌هایی را نمی‌خواهم که تا ابد

in the pages of poetry,

در صفحات اشعارم زنده بمانند.

yet can't seem to outlive

در حالیکه در واقعیت

me.

از من بیشتر عمر نخواهند کرد.

(Applause)

(تشویق)

I was invited to the TEDWomen conference

من به کنفرانس زنان TED دعوت شدم

to perform a poem.

تا شعری را اجرا کنم.

But for me, poetry is not about art and performance.

اما شعر برای من هنر و اجرا نیست.

It is a form of protest.

قالبی از اعتراض است.

Yesterday,

دیروز

during rehearsal,

طی تمرین آمادگی

I was told that there had been

به من گفته شد که دو تا سه

two to three recent TED Talks about Black Lives Matter.

سخنرانی اخیر TED درباره «زندگی سیاهان اهمیت دارد» بوده.

That maybe I should cut down my TED Talk

این که شاید باید از سخنرانی TED خود بزنم

so it could "just" be about Reproductive Justice.

و تنها به موضوع بازآوری عدالت بپردازم.

But that poem and this talk

اما آن شعر و این سخنرانی

is fundamentally about my inability to separate the two.

اساسا درباره ناتوانی من در تفکیک این دو از هم است.

I was 21 years old --

۲۱ ساله بودم --

(Applause)

(تشویق)

I was 21 years old when Trayvon Martin was murdered.

۲۱ ساله بودم وقتی تریون مارتین به قتل رسید.

Trayvon Martin, a 17-year-old Black boy,

تریون مارتین یک پسر ۱۷ ساله بود،

a Black child,

یک بچه سیاه پوست،

reminded me

که یادم انداخت

reminded us

یادمان انداخت

how little this nation actually values Black life.

که این ملت چقدر کم برای جان سیاه‌پوستها ارزش قائل است.

The hashtag #BlackLivesMatter

هشتگ #BlackLivesMatter

became the most recognized call

رساترین صدای اعتراضی ما برای سیاه پوستان

for Black people and our children

و کودکان ما شده است

to live in safe environments and healthy communities

تا در محیط‌های امن و جوامع سالم

without fear

بدون ترس زندگی کنند،

from violence from individuals or the state or government.

بدور از خشونت اشخاص، ایالت یا حکومت.

Months later,

ماهها بعد

when George Zimmerman was not held responsible

وقتی جرج زیمرمن برای قتل تریون مارتین

for murdering Trayvon Martin,

مجرم شناخته نشد،

I heard Sybrina Fulton,

صدای سیبرینا فولتن را شنیدم،

Trayvon Martin's mother, speak.

صحبت مادر تریون مارتین را.

Her testimony so deeply impacted me

شهادت او بشدت من را متاثر کرد

that I found myself constantly asking,

طوریکه از آنموقع دائم از خودم می‌پرسم

what would it mean to mother in the United Stated of America

در آمریکا با این رنگ پوست مادر بودن

in this skin?

چه معنی می‌دهد؟

What does motherhood really mean,

مادر بودن واقعا به چه معناست،

when for so many who look like me

زمانی که برای خیلی‌هایی که مثل من هستند

it is synonymous with mourning?

مترادف با عزاداری کردن است؟

Without realizing it,

بدون تشخیص این،

I had begun to link the Reproductive Justice framework

شروع کرده بودم به وصل کردن چارچوب بازآوری عدالت

and the Movement for Black Lives.

و جنبش زندگی سیاههان اهمیت دارد.

As I learned more about Reproductive Justice

در حالیکه بیشتر درباره بازآوری عدالت

at Women With A Vision,

در زنان با بینش یاد گرفتم

and as I continued to be active in the Movement for Black Lives,

و به فعالیتم در جنبش زندگی سیاه‌هان ادامه دادم

I found myself wanting others to see and feel these similarities.

بیشتر پی بردم که می‌خواهم دیگران این شباهت‌ها را ببینند و احساس کنند.

I found myself asking:

دیدم که از خودم می‌پرسم:

Whose job is it in times like this

در مواقعی مثل این، شغل چه کسی است

to connect ideas realities and people?

که ایده‌ها، واقعیت‌ها و آدمها را بهم وصل کند؟

I want to dedicate this talk and that poem

می‌خواهم این سخنرانی و آن شعر را

to Constance Malcolm.

به کنستنس مالکولم تقدیم کنم.

She is the mother of Ramarley Graham

او مادر رامرلی گراهام است

who was another Black child

بچه سیاه پوست دیگری

who was murdered before their time.

که قبل از آن زمان به قتل رسید.

She reminded me once over dinner,

یکبار سر شام به من یادآوری کرد،

as I was struggling to write that poem,

وقتی سر نوشتن آن شعر کلنجار می‌رفتم،

that it is the artist's job

این شغل هنرمند است

to unearth stories that people try to bury

که به کمک بلیچه‌های خودخشنودی و زمان داستانهایی که مردم

with shovels of complacency and time.

سعی به مدفون کردن دارند را از خاک بیرون بیاورند.

Recently,

اخیرا،

Toni Morrison wrote,

تونی موریسون نوشت،

"In times of dread,

« در زمان وحشت،

artists must never choose to remain silent.

هنرمندان هرگز انتخاب نکردند ساکت بمانند.

There is no time for self-pity,

وقت خود دلسوزی نیست،

no room for fear."

ترس جایی ندارد.»

Yesterday, during rehearsal,

دیروز، حین تمرین آمادگی،

when I was told that I should

وقتی به من گفتند شاید باید

"maybe cut the Black Lives Matter portion from my talk,"

«قسمت زندگی سیاه‌هان اهمیت دارد را از سخنرانی خود حذف کنم،»

I found myself fearful for a moment.

لحظه‌ای وحشت کردم.

Fearful that again our stories were being denied

ترس از این که دوباره داستانهای ما

از مناسب‌ترین صحنه‌هایی انکار شود که استحقاق گفته شدن دارد.

the very stages they deserve to be told on.

And then I remembered the words I had just spoken.

و بعد یاد آن کلماتی افتادم که قبلش گفتم.

"In times of dread,

«در ایام وحشت،

artists must never choose to remain silent.

هنرمندان هرگز تصمیم به ساکت ماندن نمی‌گیرند.

There is no time for self-pity.

وقت برای خوددلسوزی نیست.

(Applause)

(تشویق)

There is no time for self-pity.

وقت برای خوددلسوزی نیست

And no room for fear."

و ترس جایی ندارد.

And I have made my choice.

و من انتخابم را کردم.

And I am always choosing.

و‌ من همیشه انتخاب می‌کنم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)