What really motivates people to be honest in business | Alexander Wagner

Translator: S. Morteza Hashemi Reviewer: Ehsan Memari

How many companies have you interacted with today?

امروز با چند شرکت تعامل داشته‌اید؟

Well, you got up in the morning,

صبح که از خواب بیدار شدید،

took a shower,

دوش گرفتید،

washed your hair,

موهایتان را شستید،

used a hair dryer,

از سشوار استفاده کردید،

ate breakfast --

صبحانه خوردید --

ate cereals, fruit, yogurt, whatever --

میوه، ماست، یا چیز دیگری خوردید --

had coffee --

قهوه نوشیدید --

tea.

چای [نوشیدید].

You took public transport to come here,

با وسیله ی نقلیه عمومی به اینجا آمدید،

or maybe used your private car.

یا شاید از خودروی شخصی استفاده کردید.

You interacted with the company that you work for or that you own.

با شرکتی که در آن کار می‌کنید یا صاحب آن هستید تعامل کرده‌اید.

You interacted with your clients,

با ارباب رجوع‌هایتان تعامل کردید،

your customers,

مشتری‌هایتان،

and so on and so forth.

و به همین ترتیب با سایرین.

I'm pretty sure there are at least seven companies

تقریباً مطمئنم حداقل هفت شرکت هستند

you've interacted with today.

که شما امروز با آن تعامل کرده‌اید.

Let me tell you a stunning statistic.

بگذارید یک آمار خیره کننده به شما بگویم.

One out of seven large, public corporations

یک شرکت از هر هفت شرکتِ عمومیِ بزرگ

commit fraud every year.

هرساله مرتکب کلاهبرداری می‌شود.

This is a US academic study that looks at US companies --

این یک مطالعه‌ی علمی در آمریکاست که به شرکت‌های آمریکایی نظارت می‌کند --

I have no reason to believe that it's different in Europe.

من هیچ دلیلی ندارم که باور کنم این در اروپا متفاوت باشد.

This is a study that looks at both detected and undetected fraud

این مطالعه‌ای است که کلاهبرداری‌های کشف‌شده و کشف‌نشده را با استفاده

using statistical methods.

از روش‌های آماری مد نظر قرار می‌دهد.

This is not petty fraud.

این کلاه‌برداری جزئی نیست.

These frauds cost the shareholders of these companies,

این کلاهبرداری‌ها به ذینفعانِ این شرکت‌ها هزینه وارد می‌کند،

and therefore society,

و به همین ترتیب به جامعه.

on the order of 380 billion dollars per year.

چیزی حدود سالانه ۳۸۰ میلیارد دلار.

We can all think of some examples, right?

همه می‌توانیم به چندین مثال فکر کنیم، درسته؟

The car industry's secrets aren't quite so secret anymore.

اسرار صنعت خودرو دیگر خیلی هم محرمانه نیستند.

Fraud has become a feature,

کلاهبرداری در صنعت خدمات مالی،

not a bug,

به جای خطا،

of the financial services industry.

تبدیل به یک ویژگی شده است.

That's not me who's claiming that,

من نیستم که این را ادعا می‌کنم،

that's the president of the American Finance Association

این ادعای رئیس انجمن دارایی آمریکاست

who stated that in his presidential address.

که در بیانیه ریاستش به آن پرداخت.

That's a huge problem if you think about, especially,

این یک مشکل عظیم است. اگر به اقتصادی خصوصاً

an economy like Switzerland,

شبیه به سوئیس بنگرید،

which relies so much on the trust put into its financial industry.

که به میزان زیادی بر اعتماد روی صنعت مالی تکیه کرده است.

On the other hand,

از سوی دیگر،

there are six out of seven companies who actually remain honest

شش شرکت از هفت شرکت حقیقتاً راست‌کار و صادق هستند.

despite all temptations to start engaging in fraud.

با وجود تمام وسوسه‌هایی که مشوقِ شروع به کلاهبرداری هستند.

There are whistle-blowers like Michael Woodford,

افشاگرانی مثل مایکل وودفورد وجود دارند،

who blew the whistle on Olympus.

که شرکت «الیمپوس» را افشا کرد.

These whistle-blowers risk their careers,

این افشاگران حرفه‌ی خود،دوستی شان را

their friendships,

به خطر می‌اندازند،

to bring out the truth about their companies.

تا واقعیت را راجع به شرکت‌هایشان اظهار کنند.

There are journalists like Anna Politkovskaya

خبرنگارانی همچون آنا پولیتکوفسکایا

who risk even their lives to report human rights violations.

که حتی جان خود را برای گزارشِ نقض حقوق بشر به خطر می‌اندازند.

She got killed --

او کشته شد.

every year,

هر ساله،

around 100 journalists get killed

حدود ۱۰۰ خبرنگار به خاطر

because of their conviction to bring out the truth.

عقیده به افشای حقیقت کشته می‌شوند.

So in my talk today,

بنابراین در سخنرانی امروزم،

I want to share with you some insights I've obtained and learned

می‌خواهم برخی بینش‌ها که طی ۱۰ سال پژوهش در این زمینه

in the last 10 years of conducting research in this.

به دست آورده و یاد گرفته‌ام را با شما به اشتراک بگذارم.

I'm a researcher, a scientist working with economists,

من یک پژوهشگرم، یک دانشمند که با اقتصاد دانان کار می‌کند،

financial economists,

اقتصاد دانان مالی،

ethicists, neuroscientists,

دانشمندان حوزه‌ی اخلاق،علوم اعصاب،

lawyers and others

وکلا و سایر افراد

trying to understand what makes humans tick,

تا بفهمم چه چیزی انسان‌ها را گیر می‌اندازد،

and how can we address this issue of fraud in corporations

و چطور می‌توانیم مسئله‌ی کلاهبرداری در شرکت‌ها را حل کنیم

and therefore contribute to the improvement of the world.

و در نتیجه در بهتر کردنِ جهان سهیم باشیم.

I want to start by sharing with you two very distinct visions

می‌خواهم با مطرح کردن دو چشم‌انداز متفاوت درباره‌ی نحوه‌ی رفتار افراد

of how people behave.

شروع کنم.

First, meet Adam Smith,

نخست، با آدام اسمیت آشنا شوید،

founding father of modern economics.

پدر و بنیان‌گذار اقتصاد نوین.

His basic idea was that if everybody behaves in their own self-interests,

ایده‌ی اصلی او این بود که اگر هر کس بر اساس منافع خودش رفتار کند،

that's good for everybody in the end.

در نهایت برای همه خوب است.

Self-interest isn't a narrowly defined concept

منافع شخصی یک مفهوم محدود نیست

just for your immediate utility.

فقط برای سود آنی شما.

It has a long-run implication.

پیامدهای بلند مدتی دارد.

Let's think about that.

بگذارید در مورد آن فکر کنیم.

Think about this dog here.

این سگ را اینجا درنظر بگیرید.

That might be us.

که ممکن است خود ما باشیم.

There's this temptation --

این وسوسه‌ وجود دارد --

I apologize to all vegetarians, but --

از گیاه‌خواران عذر می خوام، ولی --

(Laughter)

Dogs do like the bratwurst.

(خنده‌ی حضار)

سگ‌ها سوسیس دوست دارند.

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

Now, the straight-up, self-interested move here

در این وضعیت، واکنشِ صادقانه در جهت مناقع شخصی

is to go for that.

این است که به سمت سوسیس برود.

So my friend Adam here might jump up,

بنابراین دوستِ من، آدام ممکن است به بالا بپرد،

get the sausage and thereby ruin all this beautiful tableware.

تا سوسیس را بگیرید و به این وسیله تمامی این لوازم زیبا را نابود کند.

But that's not what Adam Smith meant.

اما منظور آدام اسمیت این نبود.

He didn't mean disregard all consequences --

منظورش این نبود که همه‌ی پیامدها را نادیده بگیریم --

to the contrary.

برعکس،

He would have thought,

او فکر می‌کرد،

well, there may be negative consequences,

ممکن است پیامدهای منفی‌ای وجود داشته باشد،

for example,

برای مثال،

the owner might be angry with the dog

صاحب‌خانه ممکن است از دست سگ عصبانی شود

and the dog, anticipating that, might not behave in this way.

و سگ که این را می‌داند، ممکن است اینگونه رفتار نکند.

That might be us,

ممکن است ما این سگ باشیم،

weighing the benefits and costs of our actions.

که سود و هزینه‌ی اعمال‌مان را می‌سنجیم.

How does that play out?

نتیجه چه خواهد شد؟

Well, many of you, I'm sure,

خوب، مطمئنم، بسیاری از شما

have in your companies,

در شرکت‌هایتان،

especially if it's a large company,

خصوصاً اگر شرکت بزرگی باشد،

a code of conduct.

یک منشور اخلاقی دارید.

And then if you behave according to that code of conduct,

و اگر بر اساس آن منشور اخلاقی رفتار کنید،

that improves your chances of getting a bonus payment.

احتمال پاداش گرفتن شما افزایش می‌یابد.

And on the other hand, if you disregard it,

از سوی دیگر، اگر آن را نادیده بگیرید،

then there are higher chances of not getting your bonus

احتمال بیشتری وجود دارد که پاداش نگیرید

or its being diminished.

یا از مقدار آن کاسته شود.

In other words,

به بیان دیگر،

this is a very economic motivation

این یک انگیزه‌ی به شدت اقتصادی

of trying to get people to be more honest,

برای تشویق به صداقت افراد،

or more aligned with the corporation's principles.

یا هم‌سو کردن آن‌ها با اصولِ سازمان است.

Similarly, reputation is a very powerful economic force, right?

به همین شکل، خوش‌نامی هم یک نیروی قدرتمند اقتصادی است، درست است؟

We try to build a reputation,

ما برای خوش‌نامی تلاش می‌کنیم،

maybe for being honest,

شاید هم برای صداقت،

because then people trust us more in the future.

چون بعد آن افراد درآینده بیشتر به ما اعتماد می کنند

Right?

درست است؟

Adam Smith talked about the baker

آدام اسمیت در مورد نانوایی صحبت می کرد

who's not producing good bread out of his benevolence

که به دور از بخشندگی نان خوبی

for those people who consume the bread,

برای مردمی که نان مصرف می کردند،نمی پخت،

but because he wants to sell more future bread.

این‌خاطر که می‌خواست در آینده نان بیشتری بفروشد.

In my research, we find, for example,

در پژوهش‌هایم، متوجه شدیم، برای مثال،

at the University of Zurich,

در دانشگاه زوریخ،

that Swiss banks who get caught up in media,

که بانک‌هایی سوئیسی‌ای که گرفتار رسانه‌ها می‌شوند،

and in the context, for example,

در زمینه‌، برای مثال،

of tax evasion, of tax fraud,

فرار و تقلب مالیاتی،

have bad media coverage.

پوشش رسانه‌ای بدی دارند،

They lose net new money in the future

خالص پول دریافتی‌شان در آینده کاهش می‌یابد

and therefore make lower profits.

و از این رو سود کمتری کسب می‌کنند.

That's a very powerful reputational force.

این یک نیروی بسیار قدرتمند معتبر است.

Benefits and costs.

سود و هزینه.

Here's another viewpoint of the world.

دیدگاه دیگری به جهان این است:

Meet Immanuel Kant,

با امانوئل کانت آشنا شوید،

18th-century German philosopher superstar.

فوق‌ستاره‌ی فلسفه‌ی قرن هجدهم در آلمان.

He developed this notion

او این تفکر را توسعه داد

that independent of the consequences,

که مستقل از پیامدهای یک عمل،

some actions are just right

برخی از اعمال درست هستند

and some are just wrong.

و برخی دیگر اشتباه هستند.

It's just wrong to lie, for example.

برای مثال، دروغ گفتن اشتباه است.

So, meet my friend Immanuel here.

بنابراین با دوستِ من امانوئل آشنا شوید.

He knows that the sausage is very tasty,

او می‌داند که سوسیس خیلی خوش‌مزه است،

but he's going to turn away because he's a good dog.

اما از آن امتناع می کند چون سگ خوبی است،

He knows it's wrong to jump up

او می‌داند که بالا پریدن کار اشتباهی است

and risk ruining all this beautiful tableware.

وخطر از بین رفتن همه این ظروف زیبا وجود دارد.

If you believe that people are motivated like that,

اگرمعتقد باشید که افراد اینگونه انگیزه پیدا می‌کنند

then all the stuff about incentives,

آن‌گاه همه‌ی چیزهای مربوط به مشوق‌ها،

all the stuff about code of conduct and bonus systems and so on,

تمام مسائل مربوط به منشور اخلاقی و سیستم پاداش و غیره،

doesn't make a whole lot of sense.

حس کلی زیادی را ایجاد نمی کنند.

People are motivated by different values perhaps.

احتمالاً افراد با ارزش‌های متفاوتی انگیزه پیدا می‌کنند.

So, what are people actually motivated by?

پس،افراد واقعاً با چه چیزی انگیزه پیدا می‌کنند؟

These two gentlemen here have perfect hairdos,

مدل موهای این دو آقا عالی است،

but they give us very different views of the world.

اما آن‌ها دیدگاه‌های متفاوتی از جهان به ما ارائه می‌کنند.

What do we do with this?

با این چه کنیم؟

Well, I'm an economist

خب، من یک اقتصاد دان هستم

and we conduct so-called experiments to address this issue.

و به اصطلاح ما برای پاسخ به این مسئله آزمایش می‌کنیم.

We strip away facts which are confusing in reality.

ما حقایقی را که واقعیت را آشفته می‌کند، کنار می‌گذاریم.

Reality is so rich, there is so much going on,

واقعیت بسیار غنی است، اتفاقات زیادی رخ می‌دهد.

it's almost impossible to know what drives people's behavior really.

دانستن محرک واقعی رفتار افراد تقریباً غیر ممکن است.

So let's do a little experiment together.

پس بیایید با هم آزمایش کوچکی انجام دهیم.

Imagine the following situation.

این موقعیت را در نظر بگیرید.

You're in a room alone,

در اتاقی تنها هستید،

not like here.

نه شبیه به اینجا.

There's a five-franc coin like the one I'm holding up right now

یک سکه‌ی پنج فرانکی شبیه به این که الان در مقابل شما

in front of you.

در دست گرفتم.

Here are your instructions:

دستورالعمل‌های شما این است:

toss the coin four times,

سکه را چهار مرتبه پرتاب کنید،

and then on a computer terminal in front of you,

و سپس تعداد دفعاتی که «خط» آمد را

enter the number of times tails came up.

در کامپیوتر روبرویتان وارد کنید.

This is the situation.

موقعیت این است.

Here's the rub.

مسئله اینجاست.

For every time that you announce that you had a tails throw,

به ازای هربار که اعلام می کنید پرتاب شما«خط» آمده است،

you get paid five francs.

پنج فرانک می‌گیرید.

So if you say I had two tails throws,

بنابراین اگر بگویید دو بار «خط» آمد،

you get paid 10 francs.

ده فرانک به دست می‌آوردید.

If you say you had zero, you get paid zero francs.

اگر بگویید هیچ «خط»ی نیامد، صفر فرانک می‌گیرید.

If you say, "I had four tails throws,"

اگر بگویید، "چهار بار خط آمد،"

then you get paid 20 francs.

بیست فرانک می‌گیرید.

It's anonymous,

آزمایش ناشناس است،

nobody's watching what you're doing,

کسی رفتار شما را نگاه نمی‌کند،

and you get paid that money anonymously.

و این پول، ناشناس به شما پرداخت می‌شود.

I've got two questions for you.

از شما دو سؤال دارم:

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

You know what's coming now, right?

می‌دانید چه اتفاقی می‌افتد، آره؟

First, how would you behave in that situation?

اول این‌که، شما در این شرایط چگونه برخورد می‌کنید؟

The second, look to your left and look to your right --

دوم این‌که، به راست و چپ خود نگاه کنید --

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

and think about how the person sitting next to you

و به این فکر کنید که نفر کنار شما در این شرایط

might behave in that situation.

چطور رفتار خواهد کرد.

We did this experiment for real.

ما این آزمایش را واقعاً انجام دادیم.

We did it at the Manifesta art exhibition

در نمایشگاه هنر مانیفیستا که اینجا

that took place here in Zurich recently,

در زوریخ برگزار شد انجامش دادیم.

not with students in the lab at the university

نه با دانشجویانِ داخل آزمایشگاهِ دانشگاه

but with the real population,

بلکه با آدم‌های واقعی،

like you guys.

مثل شماها.

First, a quick reminder of stats.

ابتدا یک یادآوری درباره‌ی آمار.

If I throw the coin four times and it's a fair coin,

اگر یک سکه را چهار بار پرتاب کنم، و سکه عادی باشد،

then the probability that it comes up four times tails

احتمال این‌که هر چهار بار «خط» بیاید

is 6.25 percent.

۶/۲۵ درصد است.

And I hope you can intuitively see

و امیدوارم به صورت شهودی درک کنید

that the probability that all four of them are tails is much lower

که احتمال این‌که هر چهار بار «خط» باشد از احتمال این‌که فقط دو بار

than if two of them are tails, right?

«خط» باشد خیلی کم‌تر است، درسته؟

Here are the specific numbers.

این‌ها اعداد واقعی هستند.

Here's what happened.

این اتفاقی است که رخ داده است.

People did this experiment for real.

افراد واقعاً این را تجربه کردند.

Around 30 to 35 percent of people said,

حدود ۳۰ تا ۳۵ درصد افراد گفتند،

"Well, I had four tails throws."

"خب، من چهار بار خط آوردم."

That's extremely unlikely.

این خیلی بعید است.

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

But the really amazing thing here,

اما واقعیت شگفت‌انگیز در این‌جا

perhaps to an economist,

شاید برای یک اقتصاد دان،

is there are around 65 percent of people who did not say I had four tails throws,

احتمالاً این است که ۶۵ درصد افراد نگفتند که چهار بار «خط» آوردند،

even though in that situation,

حتی در این موقعیت،

nobody's watching you,

که هیچ‌کس شما را نگاه نمی‌کند،

the only consequence that's in place

تنها پیامدِ عمل این است که

is you get more money if you say four than less.

اگر بگویید کمتر از چهار بار «خط» آوردم، پول بیشتری به دست می‌آورید.

You leave 20 francs on the table by announcing zero.

اگر بگویید صفر، ۲۰ فرانک روی میز رها می‌کنید.

I don't know whether the other people all were honest

من نمی‌دانم که آیا همه افراد صادق بودند

or whether they also said a little bit higher or lower than what they did

یا این‌که آن‌ها هم کمی بیشتر یا کم‌تر از واقعیت گفتند

because it's anonymous.

چون آزمایش ناشناس است.

We only observed the distribution.

ما فقط توزیع را مشاهده کردیم.

But what I can tell you -- and here's another coin toss.

اما آن‌چه می‌توانم بگویم -- این هم یک پرتاب دیگر.

There you go, it's tails.

این هم از این، «خط» آمد.

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

Don't check, OK?

نگاهش نکنید، باشه؟

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

What I can tell you

آن‌چه می‌توانم بگویم

is that not everybody behaved like Adam Smith would have predicted.

این است که همه مثل آن‌چه آدام اسمیت پیش‌بینی کرده بود عمل نکردند.

So what does that leave us with?

پس به چه نتیجه‌ای می‌رسیم؟

Well, it seems people are motivated by certain intrinsic values

خب،‌ به نظر می‌رسد افراد با برخی ارزش‌های درونی انگیخته می‌شوند

and in our research, we look at this.

و در این پژوهش، ما آن را تماشا کردیم.

We look at the idea that people have so-called protected values.

ما این تصور که افراد اصطلاحاً دارای ارزش‌های حفاظت‌شده هستند را مشاهده کردیم.

A protected value isn't just any value.

یک ارزش حفاظت شده، هر ارزشی نیست.

A protected value is a value where you're willing to pay a price

یک ارزش حفاظت‌شده، ارزشی است که حاضرید برای حفظ آن

to uphold that value.

هزینه بپردازید.

You're willing to pay a price to withstand the temptation to give in.

حاضرید هزینه دهید تا درمقابل وسوسه‌ی تسلیم شدن بایستید.

And the consequence is you feel better

و نتیجه‌ی آن این است که اگر پول را

if you earn money in a way that's consistent with your values.

از طریقی که با ارزش‌های شما سازگار است به دست آورید، احساس بهتری دارید.

Let me show you this again in the metaphor of our beloved dog here.

بگذارید دوباره با تشبیه سگِ دوست‌داشتنی‌مان این را نشان دهم.

If we succeed in getting the sausage without violating our values,

اگر بتوانیم بدون پایمال کردن ارزش‌هایمان به سوسیس برسیم،

then the sausage tastes better.

آن‌وقت سوسیس خوش‌مزه‌تر است.

That's what our research shows.

چیزی است که پژوهشمان نشان داد.

If, on the other hand,

از سوی دیگر، اگر،

we do so --

این طور عمل کنیم --

if we get the sausage

اگر سوسیس را برداریم

and in doing so we actually violate values,

و درحین انجام آن ارزش‌ها را پایمال کنیم،

we value the sausage less.

برای سوسیس ارزش کم‌تری قائلیم.

Quantitatively, that's quite powerful.

از لحاظ کمی، این بسیار قدرت‌مند است.

We can measure these protected values,

می‌توانیم این ارزش‌های حفاظت‌شده را بسنجیم،

for example,

برای مثال،

by a survey measure.

با یک نظرسنجی.

Simple, nine-item survey that's quite predictive in these experiments.

ساده‌ است، یک نظرسنجی نه گزینه‌ای که در این آزمایش کاملاً پیش‌گویانه است.

If you think about the average of the population

اگر به میانگین جامعه فکر کنید

and then there's a distribution around it --

و توزیعی حول آن باشد --

people are different, we all are different.

افراد متفاوت‌اند، همه‌ی ما متفاوت‌ایم.

People who have a set of protected values

افرادی که مجموعه‌ای از ارزش‌های حفاظت‌شده دارند

that's one standard deviation above the average,

که به اندازه‌ی یک انحراف‌معیار استاندارد از میانگین بالاتر است،

they discount money they receive by lying by about 25 percent.

به اندازه‌ی ۲۵ درصد پولی را که با دروغ کسب می‌کنند بی‌ارزش می‌پندارند.

That means a dollar received when lying

یعنی هر دلار که با دروغ کسب می‌شود

is worth to them only 75 cents

فقط ۷۵ سنت ارزش دارد

without any incentives you put in place for them to behave honestly.

بی آن‌که هیچ مشوقی برای صداقت قرار دهید.

It's their intrinsic motivation.

این انگیزه‌ی درونی آن‌هاست.

By the way, I'm not a moral authority.

ضمناً، من متصدی اخلاق نیستم.

I'm not saying I have all these beautiful values, right?

من نمی‌گویم که این ارزش‌های قشنگ را دارم، درست است؟

But I'm interested in how people behave

اما به نحوه‌ی رفتار افراد و این‌که چطور

and how we can leverage that richness in human nature

این غنای طبیعت بشر را به‌کار بگیریم، علاقه‌مندم

to actually improve the workings of our organizations.

تا کارکردِ سازمان‌هایمان را واقعاً بهبود دهیم.

So there are two very, very different visions here.

بنابراین دو دیدگاه کاملاً متفاوت وجود دارد.

On the one hand,

در یک سو،

you can appeal to benefits and costs

به سود و هزینه جذب می شوید

and try to get people to behave according to them.

و تلاش می‌کنید رفتار افراد را بر اساس آن تعیین کنید.

On the other hand,

در سوی دیگر،

you can select people who have the values

می‌توانید افرادی را انتخاب کنید که دارای ارزش‌ها

and the desirable characteristics, of course --

و ویژگی‌های مطلوب هستند، و البته--

competencies that go in line with your organization.

دارای شایستگی‌هایی که در خطِ سازمان شما قرار دارد.

I do not yet know where these protected values really come from.

هنوز نمی‌دانم این ارزش‌های حفاظت‌ شده واقعاً از کجا نشأت می‌گیرند.

Is it nurture or is it nature?

طبیعی هستند یا پرورده شده‌اند؟

What I can tell you

آن‌چه می‌توانم به شما بگویم

is that the distribution looks pretty similar for men and women.

این است که توزیع برای مردان و زنان بسیار مشابه است.

It looks pretty similar for those who had studied economics

بسیار مشابه است برای کسانی که اقتصاد خوانده‌اند

or those who had studied psychology.

یا کسانی که روان‌شناسی خوانده‌اند.

It looks even pretty similar around different age categories

حتی در رده‌های سنی متفاوت در افراد بالغ هم

among adults.

بسیار مشابه است.

But I don't know yet how this develops over a lifetime.

اما هنوز نمی‌دانم در طول زندگی چطور پرورش پیدا می‌کند.

That will be the subject of future research.

این موضوع پژوهش‌های آینده خواهد بود.

The idea I want to leave you with

ایده‌ای که می‌خواهم برایتان به جا

is it's all right to appeal to incentives.

بگذارم این است که اشکال ندارد مشوق داشته باشید.

I'm an economist;

من یک اقصاددانم؛

I certainly believe in the fact that incentives work.

قطعاً اعتقاد دارم که مشوق‌ها جواب می‌دهند.

But do think about selecting the right people

اما به انتخاب افرادِ درست هم فکر کنید

rather than having people and then putting incentives in place.

به جای این‌که هر فردی را جذب کرده و سپس مشوق‌ها را در محیط قرار دهید.

Selecting the right people with the right values

انتخاب افراد درست با ارزش‌های درست

may go a long way to saving a lot of trouble

ممکن است منجر به جلوگیری از بسیاری از دردسرها

and a lot of money

و مقدار زیادی پول

in your organizations.

در سازمان‌تان شود.

In other words,

به بیان دیگر،

it will pay off to put people first.

اولویت دادن به افراد هزینه‌ی خود را پرداخت می‌کند.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)