Can we stop climate change by removing CO2 from the air? | Tim Kruger

Translator: hassan qodusi Reviewer: Leila Ataei

To avoid dangerous climate change,

برای جلوگیری از تغییرات خطرناک اقلیمی،

we're going to need to cut emissions rapidly.

باید فورا انتشار گازهای گلخانه‌ای را متوقف کنیم.

That should be a pretty uncontentious statement,

که بیانیه‌ای کاملا پذیرفته‌شده است،

certainly with this audience.

مخصوصاً برای حضار در جلسه.

But here's something that's slightly more contentious:

اما اینجا چیزی هست که کم‌وبیش بحث‌برانگیز است:

it's not going to be enough.

منتشر نکردن گازها کافی نخواهد بود.

We will munch our way through our remaining carbon budget

ما انتشار باقی مانده کربن‌هایمان را برای کاهش دما

for one and a half degrees

تا یک و نیم درجه به زودی طی

in a few short years,

چند سال محدودتر خواهیم ساخت،

and the two degree budget

اما کنترل افزایش دو درجه‌ای دما

in about two decades.

بیست سال زمان می‌خواهد.

We need to not only cut emissions extremely rapidly,

ما نه تنها خیلی سریع باید مصرف و انتشار گاز را کاهش دهیم،

we also need to take carbon dioxide out of the atmosphere.

بلکه باید دی‌اکسید کربن را هم از جو خارج کنیم.

Thank you.

ممنون.

(Laughter)

(خنده)

I work assessing a whole range of these proposed techniques

من مشغول ارزیابی انواع این تکنیک‌های پیشنهادی هستم

to see if they can work.

تا ببینم کدام یک رهگشاتر است.

We could use plants to take CO2 out,

می‌توانیم از گیاهان برای جذب دی‌اکسیدکربن،

و سپس ذخیره‌کردن آن در درختان،

and then store it in trees,

in the soil, deep underground or in the oceans.

در خاک، اعماق زمین یا در اقیانوس‌ها استفاده کنیم.

We could build large machines, so-called artificial trees,

می‌توانیم ماشین‌های بزرگی بسازیم، معروف به درختان مصنوعی،

that will scrub CO2 from the air.

که دی‌اکسیدکربن را از هوا پاکسازی کند.

For these ideas to be feasible,

برای اینکه این ‌ایده‌ها امکان پذیر باشند،

we need to understand whether they can be applied

باید بدانیم که آیا آن‌ها می‌توانند در مقیاسی بزرگ

at a vast scale in a way that is safe, economic and socially acceptable.

به گونه‌ای که امن، اقتصادی و مقبول اجتماع باشد عملی شوند؟

All of these ideas come with tradeoffs.

تمام ‌این‌ ایده‌ها همراه مزایا و معایبی هستند.

None of them are perfect,

هیچ کدام‌شان کامل نیستند،

but many have potential.

اما بسیاری‌ دارای پتانسیل هستند.

It's unlikely that any one of them will solve it on its own.

بعید است که هر یک از آن‌ها این موضوع را به تنهایی حل کنند.

There is no silver bullet,

تیر خلاصی وجود ندارد.

but potentially together, they may form the silver buckshot

ولی همه آن‌ها با هم پتانسیل تبدیل شدن به مسلسلی قوی را دارند،

that we need to stop climate change in its tracks.

که برای توقف تغییرات اقلیمی به آن نیازمندیم.

I'm working independently on one particular idea

من بطور مستقل دارم روی ‌ایده‌ای کار می‌‌کنم

which uses natural gas to generate electricity

که در آن از گاز طبیعی برای تولید برق استفاده می‌‌شود

in a way that takes carbon dioxide out of the air.

طوری که دی‌اکسیدکربن را از هوا جداسازی کند.

Huh? How does that work?

ها؟ چطور این کار را می‌‌کند؟

So the Origen Power Process feeds natural gas into a fuel cell.

«فرآیند انرژی بنیادی» گاز طبیعی را به خورد سلول سوختی می‌‌دهد.

About half the chemical energy is converted into electricity,

حدود نیمی از انرژی شیمیایی آن تبدیل به برق

and the remainder into heat,

و مابقی تبدیل به گرما می‌‌شود،

which is used to break down limestone

که برای تجزیه سنگ آهک به آهک و دی‌اکسیدکربن

into lime and carbon dioxide.

به کار برده می‌شود.

Now at this point, you're probably thinking that I'm nuts.

حالا احتمالا شما فکر می‌‌کنید که من دیوانه هستم.

It's actually generating carbon dioxide.

این روش باعث تولید دی‌اکسیدکربن می‌شود.

But the key point is, all of the carbon dioxide generated,

اما نکته‌ این است که همه دی‌اکسیدکربن تولید شده،

both from the fuel cell and from the lime kiln, is pure,

از سلول‌های سوختی و کوره آهک خالص است،

and that's really important,

و این خیلی مهم است،

because it means you can either use that carbon dioxide

چون به‌ این معنی است که می‌توانید از آن کربن استفاده کرده

or you can store it away deep underground at low cost.

یا با هزینه‌ای اندک در دل زمین ذخیره سازی‌اش کنید.

And then the lime that you produce can be used in industrial processes,

بعد می‌‌شود آهک تولید شده را در کاربردهای صنعتی استفاده کنید،

and in being used, it scrubs CO2 out of the air.

و در زمان استفاده، خود آهک، دی‌اکسیدکربن هوا را جذب می‌کند.

Overall, the process is carbon negative.

خلاصه اینکه، این روش کربن‌زدا است.

It removes carbon dioxide from the air.

کربن را از هوا خارج می‌‌کند.

If you normally generate electricity from natural gas,

اگر به طور معمول برق را از گاز طبیعی تولید کنید،

you emit about 400 grams of CO2 into the air

برای هر کیلو وات‌ساعت، ۴۰۰ گرم

for every kilowatt-hour.

دی‌اکسیدکربن در هوا منتشر می‌‌کنید.

With this process, that figure is minus 600.

با ‌این پروسه این مقدار منهای ۶۰۰می‌شود.

At the moment, power generation is responsible

در حال حاضر تولید برق علت انتشار

for about a quarter of all carbon dioxide emissions.

یک چهارم از کل دی‌اکسیدکربن در هوا است.

Hypothetically, if you replaced all power generation with this process,

فرضا اگر تمام مولد‌های نیرو را با‌ این پروسه تعویض کنیم،

then you would not only eliminate all of the emissions from power generation

نه تنها تمام مقدار دی‌اکسیدکربن منتشر شده از تولید نیرو را حذف می‌‌کنیم

but you would start removing emissions from other sectors as well,

بلکه ‌مقداری از کربن منتشره دیگر بخش‌های صنعت را هم پاک می‌‌کنیم،

potentially cutting 60 percent of overall carbon emissions.

به طور بالقوه شصت درصد از کل کربن‌های منتشره کم می‌شود.

You could even use the lime

حتی می‌‌توان از آهک آن بهره برد

to add it directly to seawater to counteract ocean acidification,

با ریختن مستقیم آن به دریا برای مقابله با اسیدی شدن اقیانوس‌ها

one of the other issues that is caused by CO2 in the atmosphere.

یکی دیگر از مسائلی که علتش انتشار دی‌اکسیدکربن در اتمسفر است.

In fact, you get more bang for your buck.

در واقع، این کار ضربه‌ی کاری‌تر وارد می‌کند.

You absorb about twice as much carbon dioxide when you add it to seawater

شما با اضافه کردن آن به آب دریا دو برابر بیشتر کربن را جذب می‌‌کنید‌

as when you use it industrially.

نسبت به استفاده کردن از آن در صنعت.

But this is where it gets really complicated.

ولی از ‌این جایی است که خیلی سخت می‌‌شود.

While counteracting ocean acidification is a good thing,

اگر چه که مقابله با اسیدی شدن آب اقیانوس خوب است،

we don't fully understand what the environmental consequences are,

اما از عواقب محیط زیستی آن آگاهی کامل نداریم،

and so we need to assess whether this treatment

پس نیاز به ارزیابی داریم که ببینیم این نسخه پیچیدن

is actually better than the disease that it is seeking to cure.

واقعا بهتر از دردی است که هنوز درمان نشده.

We need to put in place step-by-step governance

نیاز داریم که این مراحل را قدم به قدم کنترل‌شده پیش ببریم

for experiments to assess this safely.

تا این ارزیابی را با امنیت آزمایش کنیم.

And the scale:

و مقیاس آن:

to avoid dangerous climate change,

برای دوری از تغییرات خطرناک اقلیمی،

we are going to need to remove trillions --

نیاز خواهیم داشت که تریلیون‌ها

and yes, that's trillions with a T --

بله با "ت" (نه م)

trillions of tons of carbon dioxide from the atmosphere in the decades ahead.

تریلیون‌ها تن دی‌اکسیدکربن را طی دهه‌های آتی از اتمسفر حذف کنیم.

It will cost a few percent of GDP -- think defense-sized expenditure,

به بهای کسری از تولید ناخالص داخلی-- چیزی شبیه هزینه‌های نظامی،

lots of industrial activity

فعالیت‌های صنعتی بسیار زیاد

and inevitably harmful side effects.

و عوارض جانبی و مضر گریزناپذیر.

But if the scale seems enormous,

ولی اگر مقیاس آن خیلی بزرگ به نظر می‌‌رسد،

it is only because of the scale of the problem

علتش تنها بزرگی ‌مقیاس مساله است

that we are seeking to solve.

که می‌‌خواهیم حلش کنیم.

It's enormous as well.

مساله‌ای بزرگ و عظیم.

We can no longer avoid these thorny issues.

ما دیگر نمی‌توانیم از‌ این مشکلات حاد دوری کنیم.

We face risks whichever way we turn:

هر سمتی که بچرخیم با خطراتی مواجه هستیم :

a world changed by climate change

دنیایی که با تغییرات اقلیمی تغییر کرده

or a world changed by climate change and our efforts to counter climate change.

و دنیای تغییرات اقلیمی بعلاوه زحماتی که ما برای متوقف کردنش متحمل می‌‌شویم.

Would that it were not so,

کار از کار گذشته،

ولی ما دیگر نمی‌توانیم چشمان‌ خود را ببندیم و گوش‌هایمان را بگیریم،

but we can no longer afford to close our eyes, block our ears,

and say la-la-la.

و تنها به حرف بسنده کنیم.

We need to grow up and face the consequences of our actions.

نیاز است که به خودمان بیاییم و با عواقب کارهایمان روبرو شویم.

(Applause)

(تشویق)

Does talk of curing climate change undermine the will to cut emissions?

آیا صحبت از اصلاح تغییرات اقلیمی میل به انتشار کربن را تضعیف می‌کند؟

This is a real concern,

این یک دغدغه واقعی است،

so we need to emphasize the paramount importance of reducing emissions

پس ما نیاز به تاکید بر اهمیت عظیم کاهش انتشار آن داریم

and how speculative these ideas are.

و‌ تاکید بر تحقیق روی این ایده‌ها.

But having done so, we still need to examine them.

قبلا این کار را کردیم، هنوز نیاز است آن‌ها را آزمایش کنیم.

Can we cure climate change?

آیا می‌توانیم تغییرات اقلیمی را درمان کنیم؟

I don't know, but we certainly can't if we don't try.

نمی‌دانم. ولی اگر تلاش نکنیم قطعا نمی‌توانیم.

We need ambition without arrogance.

نیاز به بلندپروازی داریم بدون غرور.

We need the ambition to restore the atmosphere,

به بلندپروازی نیاز داریم تا اتمسفر را احیا کنیم،

to draw down carbon dioxide

تا دی‌اکسیدکربن را به سطحی کاهش دهیم

back to a level that is compatible with a stable climate and healthy oceans.

که سازگار با اقلیم پایدار و اقیانوس‌های سالم باشد.

This will be an enormous undertaking.

که تعهد خیلی بزرگی خواهد بود.

You could describe it as a cathedral project.

می‌توانید به عنوان یک پروژه کلیسای جامع (کار همگانی) توصیفش کنید.

Those involved at the outset

آن‌هایی که در ابتدای کار فعال بودند

may draft the plans and dig the foundations,

شاید نقشه را ‌کشیده و اساس آن را پی ریزی کنند،

but they will not raise the spire to its full height.

اما قرار نیست خشت آخر را هم بگذارند.

That task, that privilege,

این وظیفه، این امتیاز،

belongs to our descendants.

به نسل بعدی فرزندان ما تعلق دارد.

None of us will see that day, but we must start in the hope

هیچ یک از ما آن روز را نخواهیم دید، ولی باید با این امید شروع کنیم

that future generations will be able to finish the job.

که نسل‌های بعدی بتوانند آن را به اتمام برساند.

So, do you want to change the world?

پس می‌‌خواهید دنیا را تغییر دهید؟

I don't.

من نمی‌خواهم.

I do not seek the change the world,

من به دنبال تغییر دنیا نیستم،

but rather keep it as it's meant to be.

بلکه می‌خواهم آنگونه که بود حفظش کنم.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)

Chris Anderson: Thanks. I just want to ask you a couple of other questions.

کریس اندرسون: ممنون. فقط می‌‌خواهم چند تا سوال از شما بپرسم.

Tell us a bit more about this idea of putting lime in the ocean.

راجع به ریختن آهک به آب دریا بیشتر به ما توضیح بده.

I mean, on the face of it, it's pretty compelling --

منظورم ‌این است که قانع کننده به نظر می‌رسد --

anti-ocean acidification --

مقابله با اسیدی‌شدن اقیانوس‌ها --

and it absorbs more CO2.

و‌ اینکه دی‌اکسیدکربن بیشتری را جذب می‌‌کند.

You talked about, we need to do an experiment on this.

گفتی باید آزمایش روی آن انجام شود،

What would a responsible experiment look like?

این آزمایش مناسب چه گونه خواهد بود؟

Tim Kruger: So I think you need to do a series of experiments,

تیم کروگر: به نظرم باید چندین و چند آزمایش کنید،

but you need to do them just very small stage-by-stage.

ولی باید خیلی آهسته و قدم به قدم انجام شود.

In the same way, when you're trialing a new drug,

به روش مشابه آزمایش کردن دارو،

you wouldn't just go into human trials straight off.

شما که در آزمایشات انسانی یک باره آزمایش نمی‌کنید.

You would do a small experiment.

نیاز به آزمایشی کوچک است.

And so the first things to do are experiments entirely on land,

اولین آزمایش‌ها باید تماما بر روی خشکی انجامشود،

in special containers, away from the environment.

در ظروف خاص، دور از محیط زیست.

And then once you are confident that that can be done safely,

و بعد از‌ این که مطمئن شدید این کار با ایمنی انجام می‌شود،

you move to the next stage.

وارد مرحله بعدی می‌‌شوید.

If you're not confident, you don't.

اگر مطمئن نیستید،‌ این کار را نکنید.

But step by step.

مگر مرحله به مرحله.

CA: And who would fund such experiments?

ک.ا: و چه فردی ‌این آزمایشات را پشتیبانی مالی می‌کند؟

Because they kind of impact the whole planet at some level.

چون ‌اینها تا حدی بر سیاره زمین اثر می‌‌گذارند.

Is that why nothing is happening on this?

به همین دلیل است که کسی آن را پشتیبانی نمی‌کند؟

TK: So I think you can do small-scale experiments in national waters,

ت.ک: فکر می‌کنم می‌شود آزمایشات کوچک در آبهای ملی داشته باشیم،

and then it's probably the requirement of national funders to do that.

و احتمالا هم این کار نیازمند حامیان مالی داخلی است.

But ultimately, if you wanted to counter ocean acidification in this way

اما اگر بخواهید به همین روش با اسیدی ‌شدن اقیانوس‌ها در مقیاسی جهانی

on a global scale,

مقابله کنید،

you would need to do it in international waters,

نیاز است که در آبهای بین‌المللی انجامش دهید،

and then you would need to have an international community working on it.

و احتمالا نیاز به یک انجمن بین‌المللی دارید که روی آن کار کند.

CA: Even in national waters, you know, the ocean's all connected.

ک.ا: حتی در آبهای ملی هم، می‌دانی که اقیانوس‌ها بهم متصل هستند.

That lime is going to get out there.

و آهک به هرجایی می‌‌رود.

And people feel outraged about doing experiments on the planet,

و مردم از انجام‌ این آزمایش‌ها، احساس ناامنی می‌‌کنند،

as we've heard.

اینطور که ما شنیدیم.

How do you counter that?

چطور آن را خنثی می‌‌کنید؟

TK: I think you touch on something which is really important.

ت.ک: به نظرم روی چیز مهمی انگشت گذاشتی.

It's about a social license to operate.

که برای انجام عملیات مربوط به مجوز اجتماعی می‌شود.

And I think it may be that it is impossible to do,

و فکر کنم که انجام آن میسر نباشد،

but we need to have the courage to try,

ولی برای امتحان آن به شهامت نیاز داریم،

to move this forward,

که به جلو حرکت کنیم،

to see what we can do,

تا ببینیم چه کار می‌شود کرد،

and to engage openly.

و آزادانه مشارکت کنیم.

And we need to engage with people in a transparent way.

نیاز داریم که با مردم هم رو راست باشیم.

We need to ask them beforehand.

لازم است که قبلش از مردم بپرسیم.

And I think if we ask them,

و فکر کنم که اگر از آنها بپرسیم،

we have to be open to the possibility that the answer will come back,

مجبوریم که پذیرای هر جواب محتملی باشیم، مثلا

"No, don't do it."

«نه‌، این کار را نکنید.»

CA: Thanks so much. That was really fascinating.

ک.ا: خیلی ممنون. واقعا جالب بود.

TK: Thank you. (Applause)

ت.ک: ممنون از شما (تشویق)