Robert Wright: The evolution of compassion

Translator: Fatemeh Habed Reviewer: soheila Jafari

I'm going to talk about compassion and the golden rule

می‌خواهم راجع به شفقت و قانون طلایی

from a secular perspective and even from a kind of scientific perspective.

از یک دیدگاه سکولار و حتی علمی صحبت کنم.

I'm going to try to give you a little bit of a natural history

اندکی از تاریخ طبیعی شفقت

of compassion and the golden rule.

و قانون طلایی براتون خواهم گفت.

So, I'm going to be sometimes using kind of clinical language,

بنابراین بعضی وقتها از زبان بالینی استفاده می‌کنم

and so it's not going to sound as warm and fuzzy

و ممکن است صحبت هایم به اندازه حرف های معمول

as your average compassion talk.

درباره شفقت، گرم و مبهم نباشد.

I want to warn you about that.

برای همین از قبل هشدار دادم.

So, I do want to say, at the outset, that I think compassion's great.

در نهایت می‌خواهم بگویم که شفقت

The golden rule is great. I'm a big supporter of both.

و قانون طلایی عالی هستند و من طرفدار هردو هستم.

And I think it's great that

و این خیلی خوب است که رهبران

the leaders of the religions of the world

مذهبی دنیا شفقت و قانون طلایی را

are affirming compassion and the golden rule as fundamental principles

به عنوان اصول بنیادی

that are integral to their faiths.

و جزئی از ایمان‌شان می‌دانند.

At the same time, I think religions don't deserve all the credit.

اما فکر می‌کنم، همه اعتبار شفقت را نباید به مذهب داد،

I think nature gave them a helping hand here.

چون طبیعت هم نقشی کمک کننده در این زمینه داشته.

I'm going to argue tonight that compassion and the golden rule

امشب می‌خواهم بگویم که شفقت و

are, in a certain sense, built into human nature.

قانون طلایی جزء طبیعت بشری هستند.

But I'm also going to argue

اما وقتی شما دریافتید که شفقت

that once you understand the sense in which they are built into human nature,

و قانون طلایی اخلاق به نوعی در طبیعت بشرند

you realize that just affirming compassion,

این را هم می‌فهمید که صرف تائید شفقت

and affirming the golden rule, is really not enough.

و تائید قانون طلایی کافی نیست.

There's a lot of work to be done after that.

بعد از آن، کارهای بسیاری باید انجام داد.

OK so, a quick natural history, first of compassion.

خب، یک مرور سریع تاریخ طبیعی شفقت.

In the beginning, there was compassion,

در آغاز، شفقت وجود داشت

and I mean not just when human beings first showed up,

و نه فقط از زمان پیدایش انسان ها

but actually even before that.

بلکه قبل از آن.

I think it's probably the case that, in the human evolutionary lineage,

احتمالا در مورد رشته تکاملی انسان ها

even before there were homo sapiens,

حتی پیش از پیدایش گونه هوموساپین،

feelings like compassion and love and sympathy

احساساتی همچون شفقت، عشق و همدلی

had earned their way into the gene pool,

در خزانه ژنتیکی گونه ها موجود بوده

and biologists have a pretty clear idea of how this first happened.

و زیست شناسان درباره چگونگی تکامل این صفات نظریاتی دارند.

It happened through a principle known as kin selection.

این پدیده از طریق اصل انتخاب خویشاوند رخ داده

And the basic idea of kin selection is that,

ایده اصلی انتخاب خویشاوند این است که

if an animal feels compassion for a close relative,

حیوان نسبت به خویشان نزدیکش احساس شفقت می‌کند

and this compassion leads the animal to help the relative,

و بنابراین به آن خویش کمک می‌کند،

then, in the end, the compassion actually winds up helping the genes

و در نهایت شفقت به ژن های

underlying the compassion itself.

زیربنایی خودش کمک می‌کند.

So, from a biologist's point of view, compassion is actually

بنابراین از دید زیست شناسی، شفقت

a gene's way of helping itself. OK.

راهیست که ژن ها به خودشان کمک می کنند.

I warned you this was not going to be very warm and fuzzy.

هشدار داده بودم که این بحث گرم و ساده ای نیست.

I'll get there -- I hope to get a little fuzzier.

اما امیدوارم کمی گرم تر شود.

This doesn't bother me so much,

منطق داروینی زیربنای

that the underlying Darwinian rationale of compassion

شکل گیری شفقت، نوعی خدمت به خود

is kind of self-serving at the genetic level.

در سطح ژنتیک است.

Actually, I think the bad news about kin selection

اما خبر بد درمورد انتخاب خویشاوند

is just that it means that this kind of compassion

این است که این نوع شفقت

is naturally deployed only within the family.

طبیعتا تنها در مرزهای خانواده است.

That's the bad news. The good news is compassion is natural.

اما خبر خوب این است که شفقت طبیعی است.

The bad news is that this kin selected compassion

خبر بد این است که شفقت مبتنی بر

is naturally confined to the family.

انتخاب خویشاوند، طبیعتا محدود به خانواده است.

Now, there's more good news that came along later in evolution,

خبر خوب اینکه در ادامه روند تکامل،

a second kind of evolutionary logic.

نوعی منطق ثانویه تکاملی هم پدید آمد.

Biologists call that "reciprocal altruism." OK.

زیست شناسان به آن «نوعدوستی متقابل» می‌گویند.

And there, the basic idea is that

به بیان ساده، شفقت تو را به انجام کارهای خوب

compassion leads you to do good things for people who then will return the favor.

برای دیگران سوق می‌دهد وآن ها هم جبران می‌کنند.

Again, I know this is not as inspiring a notion of compassion

می‌دانم، این هم به اندازه عقاید قبلی

as you may have heard in the past,

شما درباره شفقت الهام بخش نیست،

but from a biologist's point of view, this reciprocal altruism kind of compassion

اما این نوعدوستی متقابل در شفقت،

is ultimately self-serving too.

از دیدگاه زیست شناختی، در خدمت خود است.

It's not that people think that, when they feel the compassion.

نه اینکه افراد در هنگام احساس شفقت آگاهانه به

It's not consciously self-serving, but to a biologist, that's the logic.

خدمت به خودشان فکر کنند. منطق زیست شناختیش این است.

And so, you wind up most easily extending compassion to friends and allies.

بنابراین شفقت به دوستان و متحدان فرد گسترش می‌یابد.

I'm sure a lot of you, if a close friend has something really terrible happen to them,

اگر اتفاق بسیار بدی برای یک دوست بیفتد،

you feel really bad.

بسیاری از شما واقعا ناراحت می‌شوید.

But if you read in the newspaper

اما اگر در روزنامه بخوانید یک اتفاق

that something really horrible happened to somebody you've never heard of,

واقعا وحشتناک برای کسی افتاده که نمی شناسید

you can probably live with that.

احتمالا به راحتی با آن کنار می‌آیید.

That's just human nature.

این طبیعت بشر است.

So, it's another good news/bad news story.

باز هم خبرهای خوب و بد در هم آمیخته اند.

It's good that compassion was extended beyond the family

خیلی خوب است که شفقت با این منطق زیست شناسی

by this kind of evolutionary logic.

از مرزهای خانواده فراتر می‌رود،

The bad news is this doesn't bring us universal compassion by itself.

اما متاسفانه ما را به شفقت جهانی نمی رساند.

So, there's still work to be done.

پس هنوز کارهایی برای انجام هست.

Now, there's one other result of this dynamic called reciprocal altruism,

البته نوعدوستی متقابل یک نتیجه

which I think is kind of good news,

خوب دیگر هم در گونه انسانی

which is that the way that this is played out in the human species,

دارد؛ این فرایند به افراد

it has given people an intuitive appreciation of the golden rule.

درکی شهودی از قانون طلایی داده است.

I don't quite mean that the golden rule itself is written in our genes,

منظورم این نیست که فانون طلایی در ژنهای ماست

but you can go to a hunter gatherer society

اما شما می‌توانید به یک جامعه شکارچی- گردآورنده

that has had no exposure to any of the great religious traditions,

بروید که هیچ مواجهه ای با هیچ مذهب بزرگی

no exposure to ethical philosophy,

یا فلسفه اخلاقی نداشته، مدتی با آن ها وقت

and you'll find, if you spend time with these people,

صرف کنید و ببینید که باور دارند

that, basically, they believe that one good turn deserves another,

رفتار خوب شایسته جبران است

and that bad deeds should be punished.

و رفتار بد باید تنبیه شود.

And evolutionary psychologists think that these intuitions have a basis in the genes.

بنابه نظر روانشناسان تکاملی، این شهود ریشه در ژن‌هایمان دارد.

So, they do understand that if you want to be treated well,

پس اونها می‌دونند که اگر می‌خواهند مورد

you treat other people well.

خوش رفتاری قرار گیرند، باید با دیگران خوب باشند.

And it's good to treat other people well.

و خوب است که با دیگران خوش رفتار بود.

That's close to being a kind of built-in intuition.

این تفکر نزدیک به شهودی ذاتی است.

So, that's good news. Now, if you've been paying attention,

پس باز هم یه خبر خوب،

you're probably anticipating that there's bad news here;

خبر بد اینکه

we still aren't to universal love,

ما هنوز به عشق جهانی نرسیده ایم،

and it's true because, although an appreciation of the golden rule is natural,

چون علی رغم اینکه درک قانون طلایی ذاتی است،

it's also natural to carve out exceptions to the golden rule.

استثنا تراشیدن برای آن هم طبیعی است.

I mean, for example, none of us, probably, want to go to prison,

برای مثال، هیچ کدام از ما نمی خواهد به زندان برود،

but we all think that there are some people who should go to prison. Right?

اما همه فکر می‌کنیم بعضی ها باید به زندان بروند.

So, we think we should treat them differently than we would want to be treated.

ما با آن ها برخلاف قانون طلایی رفتار می‌کنیم.

Now, we have a rationale for that.

البته برای این کار دلیل داریم؛ آن ها کار بدی

We say they did these bad things that make it just that they should go to prison.

کرده اند که عدالت حکم می‌کند به زندان بروند.

None of us really extends the golden rule in truly diffuse and universal fashion.

هیچ کدام از ما قانون طلایی را کاملا گسترده استفاده نمی کنیم

We have the capacity to carve out exceptions,

ما ظرفیت استثنا تراشیدن و قرار دادن

put people in a special category.

افراد در دسته های خاص داریم.

And the problem is that -- although in the case of sending people to prison,

اگرچه در مثال زندان، هیئت منصفه

you have this impartial judiciary

بی طرف تصمیم می‌گیرد چه کسی

determining who gets excluded from the golden rule --

از قانون طلایی طرد شود،

that in everyday life, the way we all make these decisions

اما در زندگی روزمره همه ما

about who we're not going to extend the golden rule to,

به روش های دم دستی تر و پرخطاتری

is we use a much rougher and readier formula.

در این باره تصمیم می‌گیرم.

Basically it's just like, if you're my enemy, if you're my rival --

اگر تو دشمن یا رقیب منی

if you're not my friend, if you're not in my family --

اگر دوست یا فامیل نیستی، من چندان

I'm much less inclined to apply the golden rule to you.

مایل نیستم قانون طلایی رو در مورد

We all do that,

تو اجرا کنم. همه اینطورند.

and you see it all over the world.

همه جای دنیا همینطور است.

You see it in the Middle East:

مثلا در خاورمیانه، اهالی غزه

people who, from Gaza, are firing missiles at Israel.

به سمت اسرائیل بمب می‌اندازند

They wouldn't want to have missiles fired at them, but they say,

اگرچه نمی خواهند روی خودشان بمب انداخته شود.

"Well, but the Israelis, or some of them have done things

می‌گویند «اسرائیلی ها، یا بعضی‌هاشون،

that put them in a special category."

کارهایی کرده اند که اونا رو ازین قاعده استثنا می‌کنه»

The Israelis would not want to have an economic blockade imposed on them,

اسرائیلی ها هم نمی‌خواهند محاصره اقتصادی شوند

but they impose one on Gaza, and they say,

اما غزه را محاصره می‌کنند و می‌گویند

"Well, the Palestinians, or some of them, have brought this on themselves."

«فلسطینی ها، یا بعضی‌هاشون، کارهایی کرده اند که حقشان است»

So, it's these exclusions to the golden rule that amount to a lot of the world's trouble.

خیلی از مشکلات جهان، نتیجه استثنا کردن

And it's natural to do that.

گروه های مختلف از قانون طلایی است. و این طبیعیست.

So, the fact that the golden rule is in some sense built in to us

پس اینکه قانون طلایی در ذات ماست

is not, by itself, going to bring us universal love.

به خودی خود منجر به عشق جهانی نمی شود

It's not going to save the world.

و جهان را هم نجات نمی دهد.

Now, there's one piece of good news I have that may save the world. Okay.

حالا یه خبر خوب دارم که می‌تواند دنیا را نجات بدهد.

Are you on the edges of your seats here?

هیجان زده شدید؟

Good, because before I tell you about that good news,

خوب است چون قبلش می‌خواهم

I'm going to have to take a little excursion through some academic terrain.

کمی در بحثی آکادمیک گشت بزنم و

So, I hope I've got your attention with this promise of good news

امیدوارم این قول اخبار خوب

that may save the world.

توجهتان را به بحث جلب کند.

It's this non-zero-sumness stuff you just heard a little bit about.

مبحث حاصل جمع غیر صفر که کمی درباره اش شنیده اید

It's just a quick introduction to game theory.

و یک مقدمه سریع به نظریه بازی است.

This won't hurt. Okay.

ضرری نخواهد داشت.

It's about zero-sum and non-zero-sum games.

بحث درباره بازی های با مجموع صفر و بازی های با مجموع غیر صفر است.

If you ask what kind of a situation

اگر می‌پرسید چه شرایطی

is conducive to people becoming friends and allies,

منجر به دوستی و اتحاد افراد می‌شود،

the technical answer is a non-zero-sum situation.

پاسخ شرایط با مجموع غیر صفر است.

And if you ask what kind of situation

و اگر بپرسید چه شرایطی منجر

is conducive to people defining people as enemies,

به دشمنی افراد می‌شود،

it's a zero-sum situation.

جواب شرایط با مجموعه صفر است.

So, what do those terms mean?

حالا این ها یعنی چه؟

Basically, a zero-sum game is the kind you're used to in sports,

بازی های با مجموع صفر مثل مسابقات

where there's a winner and a loser.

ورزشی است که یک برنده و یک بازنده دارد

So, their fortunes add up to zero.

و مجموع شانس ها می‌شود صفر. مثلا در تنیس

So, in tennis, every point is either good for you and bad for the other person,

هر امتیاز یا به نفع شما و ضرر طرف مقابل است

or good for them, bad for you.

یا به نفع طرف مقابل شما و به ضرر شما.

Either way, your fortunes add up to zero. That's a zero-sum game.

به هر شکل، مجموع شانس ها صفر می‌شود

Now, if you're playing doubles,

اما اگر مشغول بازی تنیس چهارنفره باشید

then the person on your side of the net

شخصی که با شما یک طرف تور است

is in a non-zero-sum relationship with you,

در یک رابطه با مجموع غیر صفر با شماست

because every point is either good for both of you -- positive, win-win --

چون هر امتیازی یا به نفع هردوی شماست (برد-برد)

or bad for both of you, it's lose-lose.

یا به ضرر هردوی شما (باخت-باخت).

That's a non-zero-sum game.

این یک بازی با مجموع غیر صفر است.

And in real life, there are lots of non-zero-sum games.

در زندگی واقعی بازی های اینگونه زیادی وجود دارند.

In the realm of economics, say, if you buy something:

مثلا در حوزه اقتصاد اگر چیزی بخرید

that means you'd rather have the merchandise than the money,

یعنی شما اون جنس را به پولش ترجیح داده اید

but the merchant would rather have the money than the merchandise.

و فروشنده هم پول را به آن جنس ترجیح داده

You both feel you've won.

شما هردو احساس می‌کنید برده اید

In a war, two allies are playing a non-zero-sum game.

در جنگ، متحدها در بازی با مجموع غیر صفر هستند

It's going to either be win-win or lose-lose for them.

برد یا باخت یک متحد، برد یا باخت دیگری هم هست.

So, there are lots of non-zero-sum games in real life.

پس در زندگی واقعی بازی های با مجموع غیرصفر زیادی است.

And you could basically reformulate what I said earlier,

پس اون چیزی که قبلا درباره چگونگی

about how compassion is deployed and the golden rule is deployed,

گسترش شفقت و قانون طلایی گفتم را می‌شود

by just saying, well, compassion most naturally flows along non-zero-sum channels

این طور هم گفت، شفقت در کانال های ارتباطی

where people perceive themselves as being in a potentially win-win situation

مجموع غیرصفر انتقال می‌یابد، جایی که افراد در

with some of their friends or allies.

موقعیت برد-برد بالقوه و با دوستان یا متحدانشان هستند.

The deployment of the golden rule

گسترش قانون طلایی یه صورت طبیعی

most naturally happens along these non-zero-sum channels.

از طریق کانال های مجموع غیرصفر رخ می‌دهد.

So, kind of webs of non-zero-sumness

پس برخی از شبکه های مجموع غیرصفر

are where you would expect compassion and the golden rule

جاهایی هستند که شفقت و قانون طلایی

to kind of work their magic.

می‌توانند معجزه کنند.

With zero-sum channels you would expect something else.

اما از کانال های مجموع صفر انتظار دیگری می‌رود.

Okay. So, now you're ready for the good news that I said might save the world.

حالا آماده شدید برای آن خبر خوب که

And now I can admit that it might not too,

گفتم ممکن است جهان را نجات دهد

now that I've held your attention for three minutes of technical stuff.

البته امکان هم دارد که نتواند. اما ممکن هم هست که بتواند.

But it may. And the good news is that history

خبر خوب این است که تاریخ به طور طبیعی

has naturally expanded these webs of non-zero-sumness,

شبکه های با مجموع غیر صفر را افزایش داده

these webs that can be these channels for compassion.

شبکه هایی که ممکن است کانال های شفقت باشند.

You can go back all the way to the stone age:

از عصر حجر تا کنون، تکامل تکنولوژی

technological evolution -- roads, the wheel, writing,

(جاده ها، چرخ، نوشتن،

a lot of transportation and communication technologies --

تکنولوژی های حمل و نقل و ارتباطات)

has just inexorably made it so that more people

به طور اجتناب ناپذیری افراد را

can be in more non-zero-sum relationships

در ارتباط غیرصفر با افراد بیشتر

with more and more people at greater and greater distances.

و از فاصله های دورتر قرار داده اند.

That's the story of civilization.

این داستان تمدن است. برای همین است

It's why social organization has grown from the hunter-gatherer village

که سازمان اجتماعی از روستاهای شکارچی- جمع آورنده

to the ancient state, the empire, and now here we are in a globalized world.

به دولت های باستانی، امپراتوری ها و نهایتا جهانی شدن تغییر کرده.

And the story of globalization is largely a story of non-zero-sumness.

و داستان جهانی شدن، عمدتا داستان مجموع غیرصفر شدن است.

You've probably heard the term "interdependence"

احتمالا اصطلاح «به هم بستگی» را شنیده اید

applied to the modern world. Well, that's just another term for non-zero-sum.

که درباره دنیای مدرن به کار می‌رود. این هم مثال دیگریست

If your fortunes are interdependent with somebody,

اگر شانس شما با دیگری هم بسته باشد

then you live in a non-zero-sum relationship with them.

شما در رابطه ای با مجموع غیر صفر هستید.

And you see this all the time in the modern world.

و این در دنیای مدرن زیاد دیده می‌شود

You saw it with the recent economic crash,

می‌شود آن را در بحران اقتصادی اخیر دید

where bad things happen in the economy --

که وقتی اتفاق بدی در اقتصاد می‌افتد--

bad for everybody, for much of the world.

برای بیشتر دنیا اتفاق بدیست

Good things happen, and it's good for much of the world.

و وقتی اتفاق خوبی می‌افتد، برای بیشتر افراد خوبست.

And, you know, I'm happy to say, I think there's really evidence

و من خوشحالم که بگویم شواهدی هست که

that this non-zero-sum kind of connection

این ارتباطات مجموع غیرصفر می‌توانند

can expand the moral compass.

دایره اخلاق را گسترش دهند.

I mean, if you look at the American attitudes

مثلا به نگرش آمریکایی ها نسبت به

toward Japanese during World War II --

ژاپنی ها در جنگ جهانی دوم نگاه کنید

look at the depictions of Japanese

به تصاویر ژاپنی ها در رسانه های آمریکایی

in the American media as just about subhuman,

که پست تر از انسان نشان داده می‌شد

and look at the fact that we dropped atomic bombs,

و اینکه آمریکایی ها بدون تفکر چندان

really without giving it much of a thought --

روی آنها بمب اتمی انداختند

and you compare that to the attitude now,

و این نگرش را با نگرش اکنون مقایسه کنید.

I think part of that is due to a kind of economic interdependence.

به نظر من بخشی از آن ناشی از به هم بستگی اقتصادیست.

Any form of interdependence, or non-zero-sum relationship

هر شکلی از به هم بستگی، یا روابط

forces you to acknowledge the humanity of people.

مجموع غیرصفر شما را مجبور می‌کند

So, I think that's good.

انسانیت دیگران را به رسمیت بشناسید.

And the world is full of non-zero-sum dynamics.

و دنیا پر از فرایندهای مجموع غیرصفر است.

Environmental problems, in many ways, put us all in the same boat.

مثلا مشکلات زیست محیطی ما را در یک جبهه قرار می‌دهد.

And there are non-zero-sum relationships that maybe people aren't aware of.

برخی روابط غیرصفر هم هستند که مردم از آن ها بی خبرند.

For example, probably a lot of American Christians

مثلا احتمالا بسیاری از

don't think of themselves as being in a non-zero-sum relationship

مسیحی های آمریکایی فکر نمی کنند با مسلمان های

with Muslims halfway around the world,

آن طرف دنیا در رابطه ای مجوع غیرصفر قرار دارند،

but they really are, because if these Muslims become happier and happier

اما این طور است چون هرچقدر مسلمانان از

with their place in the world and feel that they have a place in it,

جایگاهشان در دنیار راضی تر و شادتر می‌شوند

that's good for Americans, because there will be fewer terrorists

تروریست های کمتری خواهند بود که

to threaten American security.

امنیت آمریکا را تهدید کنند.

If they get less and less happy, that will be bad for Americans.

اما اگر مسلمانان ناراضی تر و ناشادتر شوند

So, there's plenty of non-zero-sumness.

برای آمریکایی ها بد خواهد شد و این مجموع غیرصفر است.

And so, the question is: If there's so much non-zero-sumness,

حالا اگر این همه روابط با مجموع غیر صفر در دنیاست

why has the world not yet been suffused in love, peace, and understanding?

چرا هنوز دنیا غرق عشق، صلح و درک متقابل نشده؟

The answer's complicated. It's the occasion for a whole other talk.

پاسخ پیچیده است و موضوعی برای یک صحبت دیگر.

Certainly, a couple of things are that,

اما چند چیز قابل توجهند؛ اولا هنوز

first of all, there are a lot of zero-sum situations in the world.

شرایط با مجموع صفر زیادی در دنیا هست.

And also, sometimes people don't recognize

همچنین بعضی وقتها مردم فرایندهای

the non-zero-sum dynamics in the world.

با مجموع غیرصفر دنیا را تشخیص نمی دهند.

In both of these areas,

و در هردوی این موارد فکر می‌کنم

I think politicians can play a role.

سیاستمداران می‌توانند نقش مهمی ایفا کنند.

This isn't only about religion.

این فقط وظبفه مذهب نیست.

I think politicians can help foster non-zero-sum relationships,

سیاستمداران هم می‌توانند روابط مجموع غیرصفر را آشکار کنند.

Economic engagement is generally better than blockades and so on,

مثلا ارتباط اقتصادی در این زمینه

in this regard.

بهتر از محاصره اقتصادی و تحریم است.

And politicians can be aware, and should be aware that,

و سیاستمداران می‌توانند و باید آگاه باشند

when people around the world are looking at them,

که وقتی مردم دنیا به آنها نگاه می‌کنند

are looking at their nation

به ملت آنها نگاه می‌کنند و دنبال

and picking up their cues

نشانه هایی هستند تا بفهمند رابطه شان با ملت آنها

for whether they are in a zero-sum or a non-zero-sum relationship with a nation --

از نوع مجموع صفر یا غیرصفر است.

like, say, America, or any other nation --

ویژگی های روانشناختی آدمی طوریست

human psychology is such that they use cues like:

که دنبال چنین نشانه هایی می‌گردد:

Do we feel we're being respected?

«آیا ما مورد احترام قرار گرفته ایم؟»

Because, you know, historically, if you're not being respected,

زیرا به صورت تاریخی اگر گروهی

you're probably not going to wind up in a non-zero-sum,

مورد احترام قرار نگیرد، وارد یک رابطه

mutually profitable relationship with people.

مجموع غیرصفر و متقابلا مفید با دیگران نمی شود.

So, we need to be aware of what kind of signals we're sending out.

پس ما باید مواظب سیگنال هایی که می‌فرستیم باشیم

And some of this, again, is in the realm of political work.

. برخی از این سیگنال ها در حیطه سیاستند.

If there's one thing I can encourage everyone to do,

اگر یک چیز است که بخواهم همه را به آن تشویق کنم

politicians, religious leaders, and us,

همه سیاستمداران، رهبران مذهبی و باقی ما،

it would be what I call "expanding the moral imagination" --

آن چیزی است که گسترش تخیل اخلاقی می‌نامم.

that is to say, your ability to put yourself in the shoes

یعنی گسترش این توانایی که خودمان را جای

of people in very different circumstances.

افراد در شرایط بسیار متفاوتی قرار دهیم.

This is not the same as compassion,

این دقیقا مترادف شفقت نیست اما

but it's conducive to compassion. It opens the channels for compassion.

درها را برای شفقت می‌گشاید.

And I'm afraid we have another good news/bad news story,

باز هم یک خبر خوب و بد؛ تخیل اخلاقی

which is that the moral imagination is part of human nature.

جزئی از طبیعت بشر است. این قسمت خوب خبر است،

That's good, but again we tend to deploy it selectively.

اما باز هم ما این تخیل را به صورت انتخابی به کار می‌بریم.

Once we define somebody as an enemy,

زمانی که ما کسی را دشمن بنامیم، دیگر سَختمان

we have trouble putting ourselves in their shoes, just naturally.

خواهد بود که خود را جای آنها بگذاریم.

So, if you want to take a particularly hard case for an American:

برای مثال وقتی آمریکایی ها در تلویزیون یک نفر

somebody in Iran who is burning an American flag, and you see them on TV.

ایرانی را می‌بینند که پرچم آمریکا را می‌سوزاند،

Well, the average American is going to resist

یک آمریکایی متوسط در برابر اینکه خود را جای

the moral exercise of putting themselves in that person's head

آن ایرانی بگذارد مقاومت می‌کند و حتی در برابر این

and is going to resist the idea that they have much in common with that person.

ایده که وجه مشترک زیادی با آن فرد دارد هم مقاومت می‌کند.

And if you tell them, "Well, they think America disrespects them

و اگر بگویی «آن ها هم فکر می‌کنند آمریکا به آنها

and even wants to dominate them, and they hate America.

بی احترامی کرده، می‌خواهد بر آن ها غلبه کند و از آمریکا منتنفرند.

Has there ever been somebody who disrespected you so much

آیا کسی بوده که اینقدر به تو بی احترامی کرده باشد

that you kind of hated them briefly"?

که از او متنفر شده باشی؟» آن ها در برایر

You know, they'll resist that comparison and that's natural, that's human.

این مقایسه مقاومت می‌کنند و این طبیعی است.

And, similarly, the person in Iran:

به همین صورت اگر برای آن فرد در ایران هم

when you try to humanize somebody in America who said that Islam is evil,

بخواهی جنبه های انسانی یک آمریکایی که گفته اسلام

they'll have trouble with that.

شیطانی است توضیح بدهی، در پذیرشش مشکل خواهند داشت.

So, it's a very difficult thing to get people to expand the moral imagination

بنابراین خیلی سخت است که افراد را واداری تخیل اخلاقیشان

to a place it doesn't naturally go.

را به کسانی گسترش دهند که در حالت طبیعی تمایل ندارند.

I think it's worth the trouble because,

اما این سختی ارزشش را دارد،

again, it just helps us to understand.

چون به ما کمک می‌کند بفهمیم اگر

If you want to reduce the number of people who are burning flags,

می‌خواهی تعداد افرادی را که پرچم می‌سوزانند

it helps to understand what makes them do it.

کاهش دهی بهتر است بفهمی چرا این کار را می‌کنند.

And I think it's good moral exercise.

و این یک تمرین اخلاقی خوب است.

I would say here is where religious leaders come in,

این جاست که رهبران مذهبی وارد بحث می‌شوند

because religious leaders are good at reframing issues for people,

چون رهبران مذهبی در تغییر دیدگاه مردم و تاثیرگذاشتن بر

at harnessing the emotional centers of the brain

بخش های هیجانی مغز و واداشتن مردم به

to get people to alter their awareness and reframe the way they think.

تغییر آگاهی و نحوه تفکرشان موثرند.

I mean, religious leaders are kind of in the inspiration business.

رهبران مذهبی به نوعی در کسب و کار الهام بخشی هستند.

It's their great calling right now,

و این وظیف بزرگی است که مردم سراسر دنیا را

to get people all around the world better at expanding their moral imaginations,

وادارند تخیل اخلاقیشان را گسترش دهند

appreciating that in so many ways they're in the same boat.

و بفهمند همه ما به نوعی سوار یک قایقیم.

I would just sum up the way things look, at least from this secular perspective,

نهایتا، می‌خواهم بحثم درباره شفقت و قانون طلایی

as far as compassion and the golden rule go,

از دیدگاه سکولار را اینگونه خلاصه کنم؛

by saying that it's good news that compassion and the golden rule

خبر خوب اینکه شفقت و قانون طلایی

are in some sense built into human nature.

در ذات انسان هاست.

It's unfortunate that they tend to be selectively deployed.

اما متاسفانه این ها به صورت انتخابی گسترش می‌یابند.

And it's going to take real work to change that.

و کار زیادی باید کرد تا این را تغییر داد.

But, nobody ever said that doing God's work was going to be easy. Thanks.

اما هیچ کس تا به حال نگفته انجام کار خدا آسان خواهد بود.

(Applause)

(تشویق حضار)