Johanna Figueira: Simple, effective tech to connect communities in crisis | TED

Translator: Fateme Farhoudi Reviewer: Masoud Motamedifar

I'm an immigrant from Venezuela,

من مهاجری از ونزوئلا هستم،

and I've lived in the US for six years.

و شِش سال در امریکا زندگی کرده‌ام.

If you ask me about my life as an expatriate,

اگر پیرامون زندگی‌ام به‌عنوان یک مهاجر سوال کنید،

I would say that I've been lucky.

می‌گویم خوش‌شانس بوده‌ام.

But it hasn't been easy.

اما آسان نبوده است.

Growing up, I never thought that I was going to leave my homeland.

ابتدا اصلا فکر نمی‌کردم که روزی وطنم را ترک کنم.

I participated in my first student protest in 2007,

در سال ۲۰۰۷ برای اولین بار در اعتراضی دانشجویی شرکت کردم،

when the president shut down one of the most important news networks.

زمانی که رئیس جمهور یکی از بزرگ‌ترین شبکه‌های خبری را تعطیل کرد.

I was getting my bachelor's degree in communications,

من در حال تحصیل در مقطع کارشناسیِ ارتباطات بودم،

and that was the first time I realized I couldn't take free speech for granted.

و اولین باری بود که دریافتم نمی‌توانم آزادی بیان را موهبتی پیش‌فرض بدانم.

We knew things were getting bad, but we never saw what was coming:

می‌دانستیم که شرایط بدتر می‌شود، اما هیچ تصوری از آنچه در پیش است نداشتیم:

an economic crisis, infrastructure breaking down,

یک بحران اقتصادی، فروپاشی زیرساخت‌ها،

citywide electrical blackouts,

خاموشیِ الکتریکی در سراسر شهر،

the decline of public health care and shortage of medicines,

افول خدمات درمان عمومی و کمبود دارو،

disease outbreaks and starvation.

شیوع بیماری و گرسنگی.

I moved to Canada with my husband in 2013,

در سال ۲۰۱۳، به همراه همسرم به کانادا نقل مکان کردیم،

and we always thought we'd move back home when the crisis improved.

و همواره فکر می‌کردیم بعد از عبور کشورمان از بحران به آنجا برمی‌گردیم.

But we never did.

اما هیچ‌وقت این اتفاق نیفتاد.

Nearly all my childhood friends have left the country,

تقریبا همه‌ی دوستان کودکی‌ام کشور را ترک کرده‌اند،

but my parents are still there.

اما والدینم هنوز آنجا هستند.

There have been moments where I've called my mom,

زمان‌هایی بوده که با مادرم تماس گرفته‌ام،

and I could hear people screaming and crying in the background

و صدای شیون و گریه‌ی مردم را در پس‌زمینه شنیده‌ام

as teargas bombs exploded in the streets.

که ناشی از انفجار بمب‌های اشک‌آور در خیابان‌ها است.

And my mom, as if I couldn't hear it, would always tell me,

و مادرم، انگار که ناتوان از شنیدنش باشم، همیشه می‌گوید،

(Speaking Spanish)

(صحبت به زبان اسپانیایی)

"We're fine, don't worry."

«ما خوبیم، نگران نباش.»

But of course, I worry.

اما البته که من نگران هستم.

It's my parents, and I'm 4,000 miles away.

زیرا والدینم هستند، و من ۶,۴۳۸ کیلومتر دورتر هستم.

Today, I'm just one of more than four million Venezuelans

امروز، من تنها یکی از افزون بر چهار میلیون ونزوئلایی هستم

who have left their home country.

که میهن‌شان را ترک گفته‌اند.

A lot of my friends are Venezuelan immigrants,

بسیاری از دوستانم مهاجران ونزوئلایی هستند،

and in the last few years,

و در چند سال اخیر،

we've begun talking about how we could make a difference

صحبت‌هایی داشته‌ایم پیرامون اینکه چگونه می‌توانیم تغییری ایجاد کنیم

when we live so far away.

وقتی که این‌چنین دور از وطنیم.

That is how Code for Venezuela was born in 2019.

به این ترتیب، Code for Venezuela در سال ۲۰۱۹ متولد شد.

It began with a hackathon, because we are experts in tech,

این پروژه با یک گردهمایی فناورانه آغاز شد، زیرا ما متخصصین فناوری هستیم،

and we thought we could use our tech skills

و خواستیم از مهارت‌های فناورانه‌مان استفاده کنیم

to create solutions for people on the ground.

تا راهکارهایی برای هم‌میهنان‌مان در ونزوئلا پیدا کنیم.

But first, we needed to find some experts actually living inside Venezuela

اما در ابتدا، به متخصص‌هایی نیاز داشتیم که در داخل ونزوئلا زندگی می‌کنند

to guide us.

تا ما را راهنمایی کنند.

We'd see so many other hackathons

گردهمایی‌های فناوری‌محور بسیاری را شاهدیم

that came up with wily, ambitious, incredible technological solutions

که راهکارهای فناورانه‌ی فریبنده، جاه‌طلبانه و باورنکردنی‌ای ارائه می‌کنند

that sounded great in theory but ultimately failed to work

که در مقام نظریه عالی به‌نظر می‌رسند اما در عمل شکست می‌خوردند

in the actual countries they were intended to help.

در کشورهای هدف، که قرار بوده یاری‌رسان آنها باشند.

Many of us have been living abroad for years,

بسیاری از ما سال‌ها در خارج از میهن‌مان زندگی می‌کنیم.

and we are detached from the day-to-day problems

و به همین سبب از مشکلات روزمره‌ای که

that people are facing in Venezuela.

مردم ونزوئلا با آنها روبرو هستند آگاه نیستیم.

So we turned to the experts actually living inside of the country.

به این ترتیب، ما سراغ متخصصانی رفتیم که در ونزوئلا زندگی می‌کنند.

For example, Julio Castro,

برای مثال خولیو کاسترو،

a doctor and one of the leaders of Médicos por la Salud.

پزشکی که یکی از رهبرانِ Médicos por la Salud است.

When the government stopped publishing official health care data in 2015,

زمانی که دولت در سال ۲۰۱۵ انتشار داده‌های رسمیِ خدمات درمانی را متوقف کرد،

Dr. Julio began collecting information himself,

دکتر خولیو شخصا آغاز به جمع‌آوری اطلاعات کرد،

using an informal but coordinated system

با استفاده از سیستمی غیررسمی اما هماهنگ

of cell phone communications.

از ارتباطات تلفن همراه.

They track available personnel, medical supplies, mortality data,

آنها کارمندان آماده، تجهیزات پزشکی، داده‌های مرگ و میر،

disease outbreaks;

و شیوع بیماری را رهگیری می‌کنند؛

compile it into a report;

آن را مستند می‌کنند؛

and then share that on Twitter.

و در توئیتر هم‌رسان می‌کنند.

He became our go-to expert on health care in Venezuela.

او متخصص قابل اعتماد ما در زمینه‌ی خدمات درمانی در ونزوئلا شد.

Luis Carlos Díaz,

لوئیز کارلوس دیاز،

a widely recognized journalist who reports acts of censorship

روزنامه‌نگار مشهوری که سانسورها

and human rights violations suffered by the people of Venezuela,

و موارد نقض حقوق بشر در ونزوئلا را گزارش می‌کند،

he helps us make sense of what is happening there,

به ما کمک می‌کند تا درکی از آنچه در آنجا رخ می‌هد داشته باشیم،

since the news is controlled by the government.

چون اخبار در ونزوئلا توسط دولت کنترل می‌شود.

We call these people our heroes on the ground.

ما این افراد را قهرمانان زمینی می‌دانیم.

With their expert advice, we came up with a series of challenges

به کمک توصیه‌های تخصصی آنها، ما چالش‌هایی را برای شرکت‌کنندگانِ

for hackathon participants.

گردهمایی فناورانه شناسایی کردیم.

In that first hackathon, we had 300 participants

در گردهمایی فناورانه‌ی نخست، ۳۰۰ شرکت‌کننده

from seven countries

از هفت کشور داشتیم؛

come up with 16 different project submissions.

که ۱۶ پروژه‌ی متفاوت دریافت کردیم.

We picked the projects with the most potential

پروژه‌هایی که پتانسیل بیشتری داشتند را انتخاب کردیم

and continued working on them after the event.

و بعد از رویدادْ کار بر روی آنها را ادامه دادیم.

Today, I'll share two of our most successful projects

امروز، دو تا از موفق‌ترین پروژه‌های‌مان را با شما به اشتراک می‌گذارم

to give you a taste of the impact we are having so far.

تا نسبت به تاثیری که ما تا کنون گذاشته‌ایم ذهنیتی پیدا کنید.

They're called MediTweet and Blackout Tracker.

این پروژه‌ها MediTweet و Blackout Tracker نام دارند.

MediTweet is an intelligent Twitter bot

MediTweet یک بات توئیتریِ هوشمند است

that helps Venezuelans find the medicine they need.

که به ونزوئلایی‌ها در یافتن دارویِ مورد نیازشان کمک می‌کند.

Right now in Venezuela,

الان در ونزوئلا،

if you get sick and you go to a hospital,

اگر بیمار شوید و به بیمارستان بروید،

there is a good chance they won't have the right medical supplies to treat you.

به احتمال زیاد آنها تجهیزات پزشکی مناسب را برای درمان شما نخواهند داشت.

The situation is so bad

شرایط در حدی بد است

that patients often get a "shopping list" from the doctor

که بیماران اغلب یک «لیست خرید» از پزشک دریافت می‌کنند،

instead of a prescription.

به‌جای دریافت نسخه.

I live the need for this firsthand.

این مورد، بخشی از تجربه‌ی زیسته‌ی من است.

My mom was diagnosed with cancer in 2015.

مادرم در سال ۲۰۱۵ مشکوک به ابتلا به سرطان شد.

She needed to have a lumbar puncture

نیاز به نمونه‌برداری به روش بذل‌نخاخ بود

to get a final diagnosis and treatment plan.

تا تشخیص نهایی داده شود و طرح درمانی دریافت کند.

But the needle for this procedure wasn't available.

اما سرنگ لازم برای نمونه‌برداری موجود نبود

I was in Venezuela at that time,

آن‌موقع من در ونزوئلا بودم،

and I was seeing my mom getting worse in front of me every day.

و وخامت روزافزون او را شاهد بودم.

After looking everywhere, we found the needle in a site

بعد از جستجوی فراوان، سرنگ را در یک تارنمای فروش پیدا کردیم

that is like the eBay of Latin America.

که شبیه eBay در امریکای لاتین است.

I met the seller in a local bakery,

فروشنده را در یک نانوایی محلی دیدم،

and it was like buying something on the black market.

و چیزی شبیه به خرید از بازار سیاه بود.

My mom brought the needle to her doctor, and he did the procedure.

مادرم سرنگ را پیش دکتر برد و نمونه‌برداری انجام شد.

Without this, she could have died.

بدون سرنگ، ممکن بود مادرم را از دست بدهم.

But it's not just medical supplies,

اما این محدود به تجهیزات پزشکی نیست،

it's medicines, too.

داروها را نیز شامل می‌شود.

When she was first diagnosed,

بعد از تشخیص اولیه‌ی مادرم،

we bought her treatment in a state pharmacy,

داروی او را از یک داروخانه‌ی دولتی خریدیم،

and it was, like, practically free.

که بسیار ارزان بود.

But then the state pharmacy ran out,

اما پس از مدتی داروهای داروخانه‌ی دولتی تمام شد،

and we still had six months of treatment ahead.

درحالی‌که هنوز شش ماه از دوره‌ی درمان مادرم مانده بود.

Six months of treatment ahead.

شش ماه دیگر!

We bought some medicines online and the rest in Mexico.

مقداری از داروها را آنلاین خریدیم، و بقیه‌ی آن را از مکزیک.

Now she's in her third year of remission,

مادرم اکنون سال سوم بهبودی‌اش را سپری می‌کند،

and every time that I call,

و هر بار که تماس می‌گیرم،

she tells me, "I'm fine, don't worry."

به من می‌گوید، «من خوبم، نگران نباش.»

But not everyone can afford to leave the country,

اما همه که بضاعت خروج از کشور را ندارند،

and many aren't healthy enough to travel.

بسیاری هم سلامتی لازم را برای سفر ندارند.

That is why people turn to Twitter,

به این دلیل مردم به توئیتر مراجعه می‌کنند،

buying and selling medicines using the hashtag #ServicioPublico,

و با استفاده از هشتگ #ServicioPublico دارو خرید و فروش می‌کنند،

meaning "public service."

که به معنی «خدمات عمومی» است.

Our Twitter bot scans Twitter for the hashtag #ServicioPublico

بات توئیتریِ ما توئیتر را برای هشتگ #ServicioPublico اسکن می‌کند،

and connects users who are asking for specific medicines

و افرادی که دنبال داروی خاصی هستند را

with those who are selling their private leftovers.

با آنهایی که داروهای باقیمانده‌ی شخصی‌شان را می‌فروشند به هم متصل می‌کند.

We also pool the location data of those Twitter users

ما همچنین داده‌های مکانی آن کاربران توئیتر را استخراج می‌کنیم

and use it for a visualization tool.

و در تهیه‌ی داده‌نماها استفاده می‌کنیم.

It gives local organizations like Médicos por la Salud

این داده‌نماها به سازمان‌های محلی، مانند Médicos por la Salud این امکان را می‌دهد

a sense of where they have a shortage.

تا ذهنیتی از نقشه‌ی موقعیتیِ کمبودها داشته باشند.

We can also apply machine learning algorithms

ما همچنین می‌توانیم الگوریتم‌های یادگیری ماشین را به‌کار بگیریم

to detect clusters of disease.

تا خوشه‌های بیماری را شناسایی کنیم.

If they've received humanitarian aid,

اگر آنها کمک‌های بشردوستانه گرفته‌اند،

this could help them to make better decisions

این داده‌نماها می‌تواند آنها را در اتخاذ تصمیم‌های بهتر برای

about the distributions of the supplies.

توزیع تجهیزات یاری کند.

Our second project, is called Blackout Tracker.

پروژه‌ی دوم ما Blackout Tracker (رهگیر خاموشی) نام دارد.

Venezuela is currently going through an electricity crisis.

ونزوئلا اکنون درگیر بحران نیروی برق است.

Last year, Venezuela suffered what some people consider

سال گذشته، ونزوئلا، به زعم برخی مردم

the worst power failures in Venezuelan history.

بدترین بحران نیروی برق در تاریخ کشور را تجربه کرد.

I had two long days without communication with my parents.

من دو روزِ طولانی از بی‌ارتباطی با والدینم را تجربه کردم.

Some cities experienced blackouts every day.

برخی شهرها هر روز دچار خاموشی می‌شدند.

But you only know about this on social media.

اما مردم فقط از طریق شبکه‌های اجتماعی از آنها خبردار می‌شدند.

The government won't report blackouts on the news.

دولتْ خاموشی‌ها را از طریق اخبار اطلاع‌رسانی نمی‌کند.

When the power goes out,

زمانی که برق قطع می‌شود،

many Venezuelans, we quickly tweet out the location with the hashtag #SinLuz,

بسیاری از ما ونزوئلایی‌ها موقعیت خاموشی را با هشتگ #SinLuz توئیت می‌کنیم،

meaning "without electricity,"

که به معنیِ «بدون برق» است،

before their phones ran out of battery,

قبل از آنکه باتری موبایل‌های‌شان تمام شود،

so people around the country know what is happening.

تا مردم در سراسر کشور از وضعیت مطلع شوند.

Like MediTweet,

مانند طرح MediTweet،

Blackout Tracker scans Twitter for the hashtag #SinLuz

«رهگیر خاموشی» توئیتر را برای هشتگِ #SinLuz اسکن و جستجو می‌کند

and creates a map using the location data of those users.

و نقشه‌ای بر مبنای موقعیتِ آن کاربران تهیه می‌کند.

You can quickly see

مخاطب سریع می‌تواند ببیند

where the blackouts are happening today

امروز خاموشی در کجاها اتفاق می‌افتد

and how many blackouts have happened over time.

و چه تعداد خاموشی در طول زمان رخ داده است.

People want to know what is happening,

مردم می‌خواهند از اتفاقات آگاه باشند،

and this is our answer.

و این پاسخ ما است.

But it's also a way of holding the government accountable.

این همچنین راهی است برای واداشتنِ دولت به پاسخگویی.

It's easy for them to deny that the problem exists

دولت به‌راحتی وجود مشکلات را انکار می‌کند

or make excuses,

یا عذر و بهانه می‌آورد،

because there is no official data on it.

زیرا اطلاعات رسمی پیرامون آنها وجود ندارد.

Blackout Tracker shows how bad the problem really is.

«رهگیر خاموشی» شدت مشکل را نشان می‌دهد.

Now, some people in Silicon Valley may look at these projects

حالا، ممکن است برخی افراد از سیلیکون ولی به این پروژه‌ها نگاه کنند

and say that there are no major technological innovations.

و بگویند فاقد نوآوری‌های تکنولوژیکیِ چشمگیر است.

But that is the point.

اما نکته همین‌جاست.

These projects are not insanely advanced,

اگرچه این پروژه‌ها خیلی پیشرفته نیستند،

but it's what the people of Venezuela need,

اما چیزی هستند که مردم ونزوئلا نیاز دارند،

and they can have a tremendous impact.

و می‌توانند تاثیرات شگرفی داشته باشند.

Beyond these projects, perhaps our most significant accomplishment

فراتر از این پروژه‌ها، احتمالا مهمترین دستاورد ما

is that a movement has been created,

جنبشی شکل گرفته است،

one where people around the world are coming together

که مردم از سراسر جهان گرد هم می‌آیند

to use their professional skills to create solutions for the people of Venezuela.

تا مهارت‌های حرفه‌ای‌شان را برای خلق راهکارهایی برای مردم ونزوئلا به‌کار گیرند.

And because we are partnering with locals,

و چون ما با افراد محلی مشارکت می‌کنیم،

we are creating the solutions that people want and need.

راهکارهایی را خلق می‌کنیم که مردم می‌خواهند و نیاز دارند.

What is so great about this

آنچه در این میان جالب است

is that we are using our professional skills,

این است که مهارت‌های حرفه‌ای‌مان را به کار می‌بندیم،

so it comes easily and naturally.

به این خاطر آسان و دلچسب است.

It's not that hard for us to make a difference.

برای ما دشوار نیست که تغییری رقم بزنیم.

If someone from San Francisco

اگر فردی از سان‌فرانسیسکو

were to hire professionals to create solutions

بخواهد متخصصینی را برای خلق راهکارهایی استخدام کند

like MediTweet or Blackout Tracker,

مانند MediTweet و Blackout Tracker

it would cost a small fortune.

سرمایه‌ی اندکی لازم خواهد داشت.

By donating our services,

با اهدای خدمات‌مان،

we are making a bigger impact than if we were just to donate money.

ما تاثیر شگرف‌تری می‌گذاریم تا اینکه بخواهیم صرفا پول اهدا کنیم.

And you can do the same thing --

شما هم کار مشابهی را انجام دهید

not in Venezuela, necessarily,

نه لزوما در ونزوئلا،

but in your own community.

بلکه در باهمستان خودتان.

In a world that is more connected than ever,

در دنیایی که ارتباطات از هر زمانی بیشتر است،

we still see how specialized communities can be living isolated or in silos.

می‌بینیم که چگونه باهمستان‌های تخصصی، خواسته یا ناخواسته در انزوا زندگی می‌کنند.

There are so many great ways to help,

راه‌های بسیاری برای کمک‌رسانی وجود دارد،

but I believe that you can use your professional skills

اما معتقدم شما می‌توانید از مهارت‌های تخصصی‌تان استفاده کنید

to connect diverse communities and create effective solutions

تا باهمستان‌های گوناگون را پیوند بزنید و راهکارهای پاسخدهی خلق کنید

through those relationships.

بر مبنای آن ارتباطات.

Anyone with knowledge and professional skills

هر فردی با دانش و مهارت‌های تخصصی

has a powerful force to bring hope to a community.

قادر است امید را به باهمستانی هدیه دهد.

For us at Code for Venezuela,

برای ما اعضای Code for Venezuela،

this is just the beginning.

این تازه آغاز راه است.

Thank you.

ممنون

(Applause)

(تشویق حضار)