Ingrid Betancourt: What six years in captivity taught me about fear and faith (w/ subtitles) | TED

Translator: Camille Martínez

Translator: Morvarid Zandichi Reviewer: Leila Ataei

The first time

وقتی برای اولین بار

I felt fear

ترس رو احساس کردم

I was 41 years old.

۴۱ سال‌م بود.

People have always said I was brave.

دیگران همیشه می‌گفتن که من آدم شجاعی هستم.

When I was little, I'd climb the highest tree,

وقتی بچه بودم، از بلندترین درخت‌ها بالا می‌رفتم،

and I'd approach any animal fearlessly.

و بدون ترس و لرز به هر حیوونی نزدیک می‌شدم.

I liked challenges.

از چالش‌ها خوش‌م می‌اومد.

My father used to say,

پدرم همیشه می‌گفت،

"Good steel can withstand any temperature."

"فولاد مرغوب در برابر هر حرارتی طاقت میاره."

And when I entered into Colombian politics,

و من وقتی به عرصه‌ی سیاست کلمبیا وارد شدم،

I thought I'd be able to withstand any temperature.

فکر می‌کردم می‌تونم در برابر هر حرارتی طاقت بیارم.

I wanted to end corruption;

من می‌خواستم به فساد پایان بدم؛

I wanted to cut ties between politicians and drug traffickers.

می‌خواستم رابطه بین سیاستمداران و قاچاقچیان مواد مخدر رو قطع کنم.

دلیل اولین پیروزی‌م در انتخابات،

The first time I was elected,

it was because I called out, by name,

این بود که از سیاستمداران فاسدی،

corrupt and untouchable politicians.

که نمی‌شد بهشون نزدیک شد، نام بردم.

I also called out the president

من همین‌طور از ارتباط رییس‌جمهور

for his ties to the cartels.

با کارتل‌های مواد مخدر حرف زدم.

That's when the threats started.

از اون‌جا تهدید‌ها شروع شد.

I had to send my very young children out of the country one morning,

مجبور شدم یک روز صبح، بچه‌های خردسال‌م رو مخفیانه،

hidden, all the way to the airport, in the French ambassador's armored car.

با ماشین ضدگلوله‌ی سفیر فرانسه به فرودگاه بفرستم.

Days later,

چند روز بعد،

I was the victim of an attack, but emerged unharmed.

خودم هدف حمله قرار گرفتم ولی جون سالم به در بردم.

The following year,

سال بعد،

the Colombian people elected me with the highest number of votes.

مردم کلمبیا با بالاترین میزان به من رای انتخاب کردن.

I thought people applauded me because I was brave.

فکر می‌کردم مردم من رو به خاطر شجاعت‌م تشویق می‌کنن.

I, too, thought I was brave.

خودم هم فکر می‌کردم شجاع‌م.

But I wasn't.

ولی نبودم.

I had simply never before experienced

موضوع این بود که تا اون موقع

true fear.

هرگز ترس واقعی رو تجربه نکرده بودم.

That changed

در روز ۲۳ فوریه ۲۰۰۲

on February 23, 2002.

همه‌چیز تغییر کرد.

At the time, I was a presidential candidate in Colombia

در اون زمان، من کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری در کلمبیا بودم

promoting my campaign agenda,

و وقتی در حال تبلیغ برنامه‌‌های کمپین انتخاباتی‌م بودم،

when I was detained by a group of armed men.

توسط گروهی از مردان مسلح بازداشت شدم.

They were wearing uniforms with military garments.

اون‌ها لباس و یونیفرم نظامی به تن داشتن.

I looked at their boots; they were rubber.

به چکمه‌هاشون نگاه کردم؛ لاستیکی بودن.

And I knew

و من می‌دونستم

that the Colombian army wore leather boots.

که چکمه‌های ارتش کلمبیا چرمی هستن.

I knew that these were FARC guerrillas.

فهمیدم که این‌ها چریک‌های FARC هستن.

From that point on, everything happened very quickly.

بعد از اون لحظه، همه‌چی خیلی سریع اتفاق افتاد.

The commando leader ordered us to stop the vehicle.

سردسته‌شون دستور توقف ماشین رو داد.

Meanwhile, one of his men stepped on an antipersonnel mine

در همین لحظه، پای یکی از افرادش رفت روی مین

and flew through the air.

و به هوا پرتاب شد.

He landed, sitting upright,

او به حالت نشسته فرود اومد،

right in front of me.

درست روبه‌روی من.

We made eye contact

با هم چشم تو چشم شدیم

and it was then that the young man understood:

و همون‌موقع بود که اون مرد جوون متوجه شد:

his rubber boot with his leg still in it

چکمه‌ی لاستیکی‌ش درحالیکه پاش هنوز توش بود

had landed far away.

از بدن‌ش جدا شده بود و جای بسیار دورتری افتاده بود.

(Sighs)

(آه)

He started

اون شروع کرد

screaming like crazy.

دیوانه‌وار فریاد زدن.

And the truth is,

و واقعیت اینه که

I felt -- as I feel right now, because I'm reliving these emotions --

من احساس کردم -- مثل همین الان، چون اون احساسات دوباره برام زنده شده‌ن --

I felt at that moment that something inside of me was breaking

در اون لحظه احساس کردم چیزی در درون‌م در حال شکستنه

and that I was being infected with his fear.

و ترس او داره من رو آلوده می‌کنه.

My mind went blank and couldn't think;

ذهن‌م خالی شد و دیگه نمی‌تونستم فکر کنم؛

it was paralyzed.

فلج شده بودم.

When I finally reacted,

بالاخره وقتی تونستم واکنش نشون بدم،

I said to myself,

به خودم گفتم،

"They're going to kill me,

"این‌ها من رو می‌کشن،

and I didn't say goodbye to my children."

و من با بچه‌هام خداحافظی نکرده‌م."

As they took me into the deepest depths of the jungle,

وقتی داشتن من رو به عمیق‌ترین اعماق جنگل می‌بردن،

the FARC soldiers announced

سربازان FARC به من اعلام کردن

that if the government didn't negotiate,

که اگر دولت باهاشون مذاکره نکنه،

they'd kill me.

من رو می‌کشن.

And I knew

و من می‌دونستم

that the government wouldn't negotiate.

که دولت مذاکره نخواهد کرد.

From that point on,

از اون‌جا به بعد،

I went to sleep in fear every night --

من هرشب با ترس خوابیدم --

cold sweats,

عرق سرد به بدن‌م می‌نشست،

shaking,

می‌لرزیدم،

stomach ache,

دل‌درد داشتم،

insomnia.

و بی‌خوابی به سرم می‌زد.

But worse than that was what was happening to my mind,

ولی بدتر از این‌ها، اتفاقی بود که داشت برای ذهن‌م می‌افتاد،

because my memory was being erased: all the phone numbers,

حافظه‌م داشت پاک می‌شد: تمام شماره تلفن‌ها،

addresses,

آدرس‌ها،

اسم آدم‌هایی که برام عزیز بودن،

names of very dear people,

even significant life events.

حتی اتفاقات مهم زندگی‌م.

And so,

و بنابراین،

I began to doubt myself, to doubt my mental health.

شروع کردم به شک کردن به خودم، شک کردن به سلامت روان‌م.

And with doubt came desperation,

و با این شک ناامیدی اومد،

and with desperation came depression.

و با ناامیدی افسردگی اومد.

I was suffering notorious behavioral changes

من از تغییرات وحشتناک رفتاری رنج می‌بردم

and it wasn't just paranoia in moments of panic.

و این فقط منحصر به پارانویا در لحظه‌های وحشت نبود.

It was distrust,

بی‌اعتمادی بود،

it was hatred,

نفرت بود،

and it was also the urge to kill.

و همین‌طور نیاز شدیدی به کشتن یک نفر.

This, I realized

این رو وقتی فهمیدم که

when they had me chained by the neck to a tree.

من رو با زنجیری که دور گردن‌م بود به یک درخت بسته بودن.

They kept me outside that day,

اون روز من رو وسط بارون‌ شدید استوایی،

تمام روز بیرون نگه داشتن.

during a tropical downpour.

I remember feeling an urgent need to use the bathroom.

یادم میاد به شدت احتیاج داشتم برم دست‌شویی.

"Whatever you have to do,

"هرکاری که داری،

you'll do in front of me,

جلوی من می‌کنی،

bitch,"

پتیاره،"

the guard screamed at me.

نگهبان با فریاد این‌ها رو به من گفت.

و من

And I

decided at that moment

در اون لحظه تصمیم گرفتم

to kill him.

که بکشمش.

And for days,

و روزها،

نقشه می‌کشیدم، منتظر فرصت مناسب بودم، راه مناسبی برای اینکه این کارو انجام بدم،

I was planning, trying to find the right moment, the right way to do it,

در حالی که پر از نفرت بودم،

filled with hatred,

filled with fear.

پر از ترس بودم.

Then suddenly,

بعد ناگهان،

I rose up,

از جا بلند شدم،

snapped out of it

از این حال بیرون اومدم،

and thought:

و با خودم فکر کردم:

"I'm not going to become one of them.

"من قرار نیست یکی از اون‌ها بشم.

I'm not going to become an assassin.

من قرار نیست آدم‌کش بشم.

I still have enough freedom

هنوز اون‌قدر آزادی دارم

to decide

که تصمیم بگیرم

who I want to be."

می‌خوام کی باشم."

That's when I learned that fear

اون‌جا بود که فهمیدم ترس

brought me face to face with myself.

من رو با خودم مواجه کرده.

It forced me

ترس من رو مجبور کرد

to align my energies,

که انرژی‌هام رو تنظیم کنم،

to align my meridians.

نقاط اوج‌م رو تنظیم کنم.

I learned that facing fear

من یاد گرفتم که مواجهه با ترس

could become a pathway to growth.

می‌تونه مسیری به سمت رشد باشه.

A lot of emotions arise when I talk about all of this,

وقتی درباره‌ی این‌ها حرف می‌زنم احساسات زیادی در من بیدار می‌شن،

but when I think back,

ولی وقتی به عقب برمی‌گردم،

I'm able to identify

می‌تونم قدم‌هایی که برداشتم

the steps I took to do it.

تا این‌کارو انجام بدم رو تشخیص بدم.

I want to share three of them with you.

می‌خوام سه تا از این قدم‌ها رو با شما به اشتراک بگذارم.

The first

قدم اول

هدایت شدن به وسیله‌ی اصول‌م بود.

was to be guided by principles.

Because I realized

برای اینکه متوجه شدم

that in the midst of panic and mental block,

که در میانه‌ی وحشت و قفل شدن ذهن،

if I followed my principles,

اگر از اصول‌م پیروی کنم،

I acted correctly.

کار درست رو انجام داده‌م.

I remember the first night

یادم میاد اولین شب

in a concentration camp that the guerrillas had built

در اون اردوگاهی که چریک‌ها ساخته بودن

وسط جنگل،

in the middle of the jungle,

with 12-foot-high bars,

با ستون‌هایی به بلندی ۳.۵ متر،

barbed wire,

سیم خاردار،

lookouts in the four corners

برج‌های دیده‌بانی در چهار طرف،

and armed men pointing guns at us 24 hours a day.

و مردان مسلحی که ۲۴ ساعته تفنگ به سمت ما نشانه رفته بودن.

That morning, the first morning,

در اون صبح، اولین صبح،

some men arrived, yelling:

یه عده از افرادشون اومدن و داد می‌زدن که:

"Count off! Count off!"

"شمارش! شمارش!"

My fellow hostages woke up, startled,

هم سلولی‌های من وحشتزده از خواب پریدن،

and began to identify themselves in numbered sequence.

و شروع کردن به ترتیب شماره خودشون رو معرفی کردن.

But when it was my turn,

ولی وقتی نوبت به من رسید،

I said,

من گفتم،

"اینگرید بتانکور.

"Ingrid Betancourt.

If you want to know if I'm here, call me by my name."

اگه می‌خواین بدونین اینجا هستم یا نه من رو با اسمم صدا بزنین."

خشم نگهبان‌ها

The guards' fury

was nothing compared to that of the other hostages,

قابل مقایسه با خشم گروگان‌های دیگه نبود،

because, obviously they were scared --

چون مشخصا اون‌ها ترسیده بودن --

we were all scared --

همه‌مون ترسیده بودیم --

and they were afraid that, because of me, they would be punished.

و اون‌ها ترس‌شون از این بود که نکنه به خاطر من تنبیه بشن.

But for me,

ولی برای من،

beyond fear was the need to defend my identity,

فراتر از ترس، نیاز به دفاع از هویت‌م وجود داشت

to not let them turn me into a thing or a number.

که نگذارم اون‌ها من رو به یک چیز بی‌ارزش یا یک عدد تبدیل کنن.

این یکی از اصول‌م بود:

That was one of the principles:

to defend

دفاع کردن

از اون‌چه من کرامت انسانی می‌دونستم.

what I considered to be human dignity.

ولی اشتباه نکنین:

But make no mistake:

the guerrillas had it all

چریک‌ها حرفه‌ای‌تر از این حرف‌ها بودن

very well analyzed --

اون‌ها خیلی خوب همه‌چیز رو تحلیل می‌کردن

they had been kidnapping for years,

سال‌ها آدم‌ربایی کرده بودن

and they had developed a technique

و به تکنیک‌هایی رسیده بودن

که بتونن ما رو بشکنن،

to break us,

to defeat us, to divide us.

شکست‌مون بدن، ما رو متفرق کنن.

And so,

و بنابراین،

the second step

قدم دوم

was to learn how to build supportive trust,

این بود که یاد بگیرم چطور اعتماد حمایت‌گونه ایجاد کنم

to learn how to unite.

یاد بگیرم چطور می‌شه متحد شد.

The jungle is like a different planet.

جنگل مثل یک سیاره‌ی دیگه می‌مونه.

It's a world

دنیاییه پر از

of shadows, of rain,

سایه‌ها، باران،

with the hum of millions of bugs --

همهمه‌ی میلیون‌ها حشره --

majiña ants, bullet ants.

مورچه‌های majiña، مورچه‌های فشنگی.

I didn't stop scratching a single day while I was in the jungle.

در مدتی که در جنگل بودم روزی نبود که تن‌م خارش نداشته باشه.

و البته، رطیل‌ها، عقرب‌ها، و آناکوندا ...

And of course, there were tarantulas, scorpions, anacondas ...

I once came face to face with a 24-foot long anaconda

یک بار با یه آناکوندای ۷ متری مواجه شدم

that could have swallowed me in one bite.

که می‌تونست من رو در یک لقمه بخوره.

Jaguars ...

پلنگ‌ها ...

But I want to tell you

ولی می‌خوام بهتون بگم

that none of these animals did us as much harm

هیچ‌کدوم از این حیوانات به اندازه‌ی انسان‌ها

به ما آسیب نرسوندن.

as the human beings.

The guerrillas terrorized us.

چریک‌ها ایجاد رعب و وحشت می‌کردن.

They spread rumors.

شایعه‌پراکنی می‌کردن.

Among the hostages, they sparked betrayals,

بین گروگان‌ها عامل خیانت،

jealousy,

حسادت،

resentment,

نفرت،

و بدگمانی می‌شدن.

mistrust.

The first time I escaped for a long time was with Lucho.

اولین باری که برای مدت طولانی از اردوگاه فرار کردم به همراه لوچو بود.

Lucho had been a hostage for two years longer than I had.

لوچو دو سال بیشتر از من اون‌جا گروگان بود.

We decided to tie ourselves up

ما تصمیم گرفتیم خودمون رو با طناب

with ropes

به همدیگه ببندیم

to have the strength to lower ourselves into that dark water

تا توان‌ش رو داشته باشیم که خودمون رو توی اون آب تیره پایین ببریم

full of piranhas and alligators.

آبی که پر بود از ماهی‌های پیرانا و تمساح.

What we did was, during the day, we would hide in the mangroves.

کاری که می‌کردیم این بود که در طول روز لای درختان حَرا پنهان می‌شدیم

And at night,

و شب‌ها،

we would leave, get in the water,

بیرون می‌اومدیم، می‌رفتیم توی آب،

and we would swim and let the current carry us.

و شنا می‌کردیم و می‌ذاشتیم جریان آب ما رو ببره.

That went on for several days.

این کار چندین روز ادامه پیدا کرد.

But Lucho

ولی لوچو

مریض شد.

became sick.

He was diabetic,

اون دیابت داشت،

and he fell into a diabetic coma.

و به کمای دیابتی رفت.

So the guerrillas captured us.

بنابراین چریک‌ها تونستن ما رو گیر بندازن.

But after having lived through that with Lucho,

ولی بعد از اون‌چه با لوچو تجربه کردم،

بعد از اینکه تجربه‌ی مواجهه با ترس، وقتی با هم متحد بودیم رو تجربه کردم

after having faced fear together, united,

not punishment, not violence -- nothing --

هیچ تنبیهی، هیچ خشونتی، هیچ‌چیز --

could ever again divide us.

دیگه نمی‌تونست ما رو از هم جدا کنه.

What's certain is,

چیزی که مشخصه اینه که

all the guerrillas' manipulation was so damaging to us

بازی کردن چریک‌ها با ما آن‌چنان آسیبی به ما زده،

that even today,

که حتی هنوز،

among some of the hostages

بین گروگان‌های

from back then,

اون زمان

tensions linger,

تنش باقی مونده،

passed down from all that poison

که نتیجه‌ی تمام اون سم‌پاشی‌هاییه

that the guerrillas created.

که چریک‌ها می‌کردن.

The third step

قدم سوم

is very important to me,

برای من خیلی مهمه،

and it's a gift that I want to give to you.

و یک هدیه‌ست که می‌خوام به شما بدم.

The third step is to learn how to develop faith.

قدم سوم اینه که یاد بگیریم ایمان رو پرورش بدیم.

I want to explain it like this:

بذارید این‌طوری توضیح بدم:

Jhon Frank Pinchao

جون فرانک پینچائو

was a police officer

یک افسر پلیس بود

who had been a hostage for more than eight years.

که بیش از هشت سال بود گروگان گرفته شده بود.

He was famous for being the biggest scaredy-cat of us all.

او بین ما به ترسوترین معروف بود.

But Pincho -- I called him "Pincho" --

ولی پینچو -- من "پینچو" صداش می‌کردم --

Pincho decided that he wanted to escape.

پینچو تصمیم به فرار گرفت.

و از من خواست کمک‌ش کنم.

And he asked me to help him.

By that point, I basically had a master's degree in escape attempts.

تا اون موقع من دیگه یه مدرک فوق لیسانس تو تلاش برای فرار داشتم.

(خنده حضار)

(Laughter)

پس

So

ما کارمون رو شروع کردیم ولی یه مشکلی بود،

we got started but we had a delay,

because first, Pincho had to learn how to swim.

چون اول پینچو باید شنا کردن یاد می‌گرفت.

And we had to carry out all these preparations in total secrecy.

و ما مجبور بودیم تمام این آماده‌سازی‌ها رو کاملا مخفیانه انجام بدیم.

Anyway, when we finally had everything ready,

به هرحال، وقتی بالاخره همه‌چیز آماده شد،

Pincho came up to me one afternoon and said,

یک روز بعدازظهر پینچو اومد پیش من و گفت،

"Ingrid, suppose I'm in the jungle,

"اینگرید، تصور کن من توی جنگل‌ام،

and I go around and around in circles, and I can't find the way out.

و دارم همین‌طوری دور خودم می‌چرخم و نمی‌تونم راه رو پیدا کنم.

What do I do?"

اون‌موقع چی‌کار کنم؟"

"Pincho,

"پینچو،

you grab a phone,

گوشی تلفن رو برمی‌داری،

و به اونی که اون بالا نشسته زنگ می‌زنی."

and you call the man upstairs."

"Ingrid, you know I don't believe in God."

"اینگرید، تو که می‌دونی من به خدا اعتقاد ندارم."

"God doesn't care. He'll still help you."

"برای خدا مهم نیست. او به هرحال کمک‌ت می‌کنه."

(Applause)

(تشویق حضار)

It rained all night that night.

اون شب تا صبح بارون اومد.

The following morning,

صبح روز بعد،

the camp woke up to a big commotion,

اردوگاه با آشوب از خواب بیدار شد،

because Pincho had fled.

چون پینچو فرار کرده بود.

They made us dismantle the camp, and we started marching.

اون‌ها مجبورمون کردن اردوگاه رو خالی کنیم، و قدم‌رو بریم.

During the march,

همین‌طور که قدم‌رو می‌رفتیم،

the head guerrillas told us that Pincho had died,

سردسته چریک‌ها بهمون خبر داد که پینچو مرده،

and that they had found his remains

و بقایای جسدش رو پیدا کرده‌ن،

eaten by an anaconda.

که توسط آناکوندا خورده شده بوده.

Seventeen days passed --

هفده روز گذشت --

and believe me, I counted them, because they were torture for me.

و باور کنید من هر روزش رو شمردم چون برای من عین شکنجه بودن.

But on the seventeenth day,

ولی روز هفدهم،

the news exploded from the radio:

خبر از رادیو پخش شد:

Pincho was free and obviously alive.

پینچو آزاد بود و معلومه که زنده بود.

و این اولین چیزی بود که گفت:

And this was the first thing he said:

"من می‌دونم کسانی که با من گروگان گرفته شده بودند دارن صدامو می‌شنون.

"I know my fellow hostages are listening.

Ingrid,

اینگرید،

I did what you told me.

من کاری که بهم گفته بودی رو کردم.

I called the man upstairs,

به اونی که اون بالا نشسته زنگ زدم،

and he sent me the patrol that rescued me from the jungle."

و او برای من یه گروه گشت‌زنی فرستاد که من رو از جنگل نجات دادن."

That was an extraordinary moment,

اون لحظه‌ی فوق‌العاده‌ای بود،

because ...

چون ...

obviously fear is contagious.

معلومه که ترس مُسریه.

But faith is, too.

ولی ایمان هم همینطوره.

Faith isn't rational or emotional.

ایمان یک چیز عقلانی یا احساسی نیست.

Faith

ایمان

is an exercise of the will.

یک جور تمرین اراده‌ست.

It's the discipline of the will.

یک جور اصله که از اراده میاد.

It's what allows us to transform everything that we are --

اون چیزیه که به ما اجازه می‌ده هرآنچه هستیم رو --

our weaknesses, our frailties,

ضعف‌هامون رو، سستی‌مون رو،

into strength, into power.

به توان و قدرت تبدیل کنیم.

It's truly a transformation.

این یک دگرگونی واقعیه.

It's what gives us the strength

این اون چیزیه که به ما قدرت می‌ده

to stand up

که در مواجهه با ترس

بایستیم

in the face of fear

look above it,

اون‌چه از اون بالاتر و

and see beyond it.

اون‌چه فراتر هست رو ببینیم.

I hope you remember that,

امیدوارم این رو در خاطرتون نگه دارید

چون من می‌دونم همه‌ی ما نیاز داریم

because I know we all need

با اون قدرتی که در درون‌مون هست ارتباط برقرار کنیم

to connect with that strength we have inside of us

for the times when there's a storm raging around our boat.

برای مواقعی که قایق‌مون توی طوفان گیر افتاده.

خیلی، خیلی، خیلی، خیلی سال گذشت

Many, many, many, many years passed

before I could return to my house.

تا من تونستم به خونه‌م برگردم.

But when they took us, handcuffed, into the helicopter

ولی وقتی ما رو با دست‌بند سوار هواپیما می‌کردن

that finally took us out of the jungle,

که بالاخره ما رو از جنگل بیرون ببرن،

everything happened as quickly as when they kidnapped me.

همه‌چیز به همون سرعتی اتفاق افتاد که در لحظه‌ی ربودن من اتفاق افتاده بود.

In an instant,

در یک لحظه،

I saw the guerrilla commander at my feet,

سردسته‌ی چریک‌ها رو پایین پای خودم دیدم،

gagged,

درحالیکه جلوی دهن‌ش رو بسته بودن،

and the rescue leader,

و فرمانده‌ی تیم نجات،

داشت فریاد می‌زد:

yelling:

"We're the Colombian army!

"ما ارتش کلمبیا هستم!

You are free!"

شما آزادید!"

اون فریادی که

The shriek

that came out of all of us

از گلوی همه‌ی ما بیرون اومد

when we regained our freedom,

وقتی آزادی‌مون رو دوباره به دست آوردیم

continues to vibrate in me to this day.

هنوز که هنوزه درون من رو می‌لرزونه.

حالا،

Now,

I know they can divide all of us,

می‌دونم اون‌ها می‌تونن بین همه‌ی ما تفرقه بندازن،

they can manipulate us all with fear.

می‌تونن با ایجاد ترس همه‌ی ما رو به بازی بگیرن.

The "No" vote on the peace referendum in Colombia;

رای "نه" به همه‌پرسی صلح در کلمبیا،

Brexit;

Brexit (طرح خروج بریتانیا از اتحادیه‌ی اروپا)

the idea of a wall between Mexico and the United States;

ایده‌ی ساخت یک دیوار بین مکزیک و ایالات متحده آمریکا

افراطی‌گری اسلامی --

Islamic terrorism --

they're all examples of using fear politically

این‌ها همه نمونه‌های استفاده‌ی سیاسی از ایجاد ترس

برای جدا کردن ما و به کار گرفتن ما هستن.

to divide and recruit us.

We all feel fear.

همه‌ی ما ترس رو احساس می‌کنیم.

But we can all avoid being recruited

ولی همه‌ی ما می‌تونیم جلوگیری کنیم از این که به کار گرفته بشیم

using the resources we have -- our principles, unity, faith.

با استفاده از منابعی که داریم -- اصول‌مون، اتحاد، ایمان.

Yes, fear is part of the human condition,

درسته، ترس قسمتی از وجود بشره،

as well as being necessary for survival.

و وجودش برای بقا لازمه.

But above all,

ولی بالاتر از تمام این‌ها،

it's the guide by which each of us builds

برای هرکدوم از ما نوعی راهنماست که با اون

هویت و شخصیت‌مون رو می‌سازیم.

our identity, our personality.

It's true, I was 41 years old the first time I felt fear,

واقعیت داره، من ۴۱ سال‌م بود وقتی برای اولین بار ترس رو احساس کردم،

and feeling fear was not my decision.

و ترسیدن تصمیم من نبود.

But it was my decision what to do with that fear.

ولی این تصمیم من بود که با اون ترس چه کنم.

شما زنده خواهید موند

You can survive

اگر با ترس و لرز گوشه‌ای بخزین.

crawling along, fearful.

But you can also

اما می‌تونین که

rise above the fear,

به ترس غلبه کنین،

rise up, spread your wings,

از جاتون بلند شین، بال‌هاتون رو باز کنین،

and soar, fly high, high, high, high, until you reach the stars,

اوج بگیرین، به بالا و بالا و بالا و بالاتر پرواز کنین تا به ستاره‌ها برسین،

where all of us want to go.

همونجایی که همه‌مون می‌خوایم بریم.

متشکرم.

Thank you.

(Applause)

(تشویق حضار)