Why you should be a climate activist | Luisa Neubauer

Translator: Leila Ataei Reviewer: Masoud Motamedifar

I never planned to become a climate activist.

هرگز برنامه‌ای برای فعال اقلیم شدن نداشتم.

But things have changed,

اما اوضاع عوض شده،

and now, standing here as a climate activist,

و اکنون اینجا به عنوان فعال اقلیم ایستاده‌ام،

I ask you all to become one, too.

از همه شما می‌خواهم که فعال شوید.

Here's why,

دلیلش را توضیح می‌دهم،

and most importantly, how.

و از همه مهم‌تر این که چطور.

Ten years ago, when I was 13 years old,

ده سال قبل، وقتی ۱۳ سالم بود،

I first learned about the greenhouse effect.

اول درباره اثرات گلخانه‌ای آموختم.

Back then, we spent 90 minutes on this issue,

آن موقع، ۹۰ دقیقه صرف این مساله می‌کردیم

and I remember finding it quite irritating

و یادم هست که آن را کاملا آزار دهنده یافتم،

that something so fundamental

این که موضوعی تا آن حد اساسی را در یک

would be squeezed into a single geography lesson.

تک درس جغرافیای فشرده کرده بودند.

Some of this irritation remained, so when I graduated from high school,

اندکی از این دلخوری با من ماند تا این که از دبیرستان فارغ‌التحصیل شدم،

I decided to study geography,

تصمیم گرفتم جغرافی بخوانم،

just to make sure I was on the right track with this whole climate change thing.

صرفا برای این که مطمئن شوم در جهت درست کل این ماجرای تغییر اقلیم بودم.

And this is when everything changed.

و اینجا بود که همه چیز تغییر کرد.

This was the first time I looked at the data,

در اینجا برای اولین داده‌ها،

at the science behind the climate crisis,

علم پشت بحران اقلیم را دیدم

and I couldn't believe what I was reading.

و آنچه دیدم را نمی توانستم باور کنم.

Like many of you,

مثل خیلی از شما،

I thought that the planet wasn't really in a good state.

فکر کردم که سیاره واقعا در وضعیت خوبی نیست.

I had no idea that we are rushing into this self-made disaster

ایده‌‌ای نداشتم از این که ما با چنین سرعتی به سمت این

in such a rapid pace.

بلای ساخت دست خودمان می‌رویم.

There was also the first time I understood what difference it makes

همچنین اولین بار بود که فهمیدم چه تفاوتی ایجاد می‌شود وقتی

when you consider the bigger picture.

تصویر بزرگتر را تصور می‌کنید.

Take the CO2 concentration in the atmosphere, for instance,

برای مثال غلظت دی‌اکسیدکربن در جو را نظر بگیرید،

the number one driver for global warming.

محرک شماره یک در گرمایش زمین.

Yes, this looks bad.

بله، بد به نظر می‌رسد.

This looks like we are on a pretty bad track.

گویی درمسیر کاملا بدی قرار گرفتیم.

But it's only once you don't just consider the last 60 years

اما این در صورتی است که صرفا به جای در نظر گرفتن ۶۰ سال قبل به

but the last 10,000 years

بررسی ۱۰,۰۰۰ سال قبل بپردازید تا

that you understand how terrifying this really is.

به عمق هولناکی آن پی ببرید.

And this is just one aspect of the crisis we're seeing.

و این تنها یک جنبه از این بحران است که مشاهده می‌کنیم.

I'm not going to get into details here, but let me tell you so much:

سرتان را با جزییات به درد نمی‌آورم، اما این را باید برایتان بگویم که

we are in a point of history

در نقطه‌ای از تاریخ قرار داریم که

that the most destructive force on the planet is humanity itself.

مخربترین نیرو در این سیاره خود بشر است.

We are in a point of history

در نقطه‌ای از تاریخ قرار داریم که

that no scientist could guarantee you that you will survive this.

که هیچ دانشمندی نمی‌تواند تضمین کند که ما از این قضیه جان سالم به در خواهیم برد.

We are in a point of history

در نقطه‌ای از تاریخ قرار داریم که

that humanity is creating an environment

بشر محیط زیستی را خلق می‌کند که

that's not safe for humans anymore.

دیگر برای انسانها ایمن نیست.

Yeah, there I was,

بله، من در سال اول رشته

first year of geography,

جغرافی به این رسیدم

and felt pretty overwhelmed.

و عمیقا تحت تاثیر قرار گرفتم.

But ...

اما...

there was good news.

اخبار خوبی هم بود.

The very same year I first learned about all this,

همان سالی که درباره اینها یاد گرفتم،

leaders from across the globe came together in Paris

رهبران جهان در پاریس گرد هم آمدند تا

to decide on the common target to limit global warming to below two degrees.

بر روی هدفی مشترک مبنی بر محدود کردن گرمایش زمین تا زیر ۲ درجه تصمیم بگیرند.

Pictures went around the world,

تصاویر در کل دنیا منتشر شد،

and I was told that history was made that day.

و روزی که به من گفته شد تاریخ‌ساز شدیم.

How relieving, right?

چقدر خیالمان راحت شد، نه؟

Except ...

با این استثناء که...

something didn't quite work out about this.

یک چیزی این وسط کار نکرد.

After this agreement was signed,

پس از امضا شدن توافقنامه،

things didn't really get better.

اوضاع بهتر نشد.

Actually, they got much worse.

درواقع، حتی خیلی بدتر شد.

Decision makers and industries, leaders and politicians,

تصمیم‌گیران و صنایع، رهبران و سیاستمدارها،

they went back to business as usual,

روال عادی کار خود را ادامه دادند،

exploiting our livelihoods like there is literally no tomorrow,

با استثمار کردن زندگی و معیشت ما، گویی که فردایی در کار نیست،

building coal power plants again and again,

ساخت نیروگاه‌های ذغال‌سنگی را همچنان ادامه دادند،

even though we know that needs to stop,

علی‌رغم این این که طبق توافقنامه پاریس می‌دانیم

according to the Paris Agreement.

که لازم است متوقف شوند.

So while there are also good developments, of course --

بنابراین در حالی که البته پیشرفتهای خوبی داشته‌ایم--

there are installations of wind and solar energy all over the globe, yes --

مانند نصب انرژیهای بادی و خورشیدی در کل دنیا،‌ بله--

but these positive changes are slow -- too slow, in fact.

اما این تغییرات مثبت آهسته هستند-- در واقع خیلی آهسته.

So since the Paris Agreement was signed,

خب از زمانی که توافق پاریس امضاء شد،

climate graphs keep racing to the top,

نمودارهای اقلیم همچنان روندشان صعودی است،

smashing records every year.

هر سال به رکوردزنی ادامه می‌دهند.

The five hottest years ever recorded

پنج سال گذشته به عنوان داغترین

were the previous five years,

پنج سال اخیر ثبت شدند،

and at no time have global emissions been higher than today.

و امروزه انتشارات گازی از هر وقت دیگری در جهان بالاتر است.

So there I was,

بنابراین، آنجا بودم

seeing and understanding the science on the one side,

در مرحله دیدن و فهمیدن علم در یک سو،

but not seeing answers, not seeing the action, on the other side.

اما ندیدن جوابها، ندیدن عمل از سوی دیگر.

At that point, I had enough.

در آن نقطه، فکر کردم دیگر کافی است.

I wanted to go to the UN Climate Conference myself,

می‌خواستم خودم به سازمان ملل برای کنفرانس اقلیم بروم،

that very place that was created to bring people together

همان جایی که برای دور هم جمع کردن آدمها درست شد

to fix the climate --

تا مشکل اقلیم حل شود--شص

except not really, apparently.

با این استثناء که ظاهرا اینطور نیست.

This was last year.

سال پیش بود.

I traveled to the Climate Conference and wanted to find out

به کنفرانس اقلیم رفتم و می‌خواستم واقعا ببینم

what this is really like, what this is about.

آنجا چه خبر است و درباره چه هست.

For political realists, this might be no surprise,

برای واقع‌گرایان سیاسی احتمال جای تعجب ندارد

but I found it hard to bear:

اما تحملش برای من سخت بود:

that fossil fuel industries and political leaders

که صنایع سوخت فسیلی و رهبران سیاسی

are doing everything, everything to prevent real change from happening.

دست به هر کاری می‌زنند تا از انجام هر گونه تغییر واقعی ممانعت کنند.

They are not keen to set targets that are ambitious enough

آنها علاقه‌ای به تعیین اهدافی ندارند که برای قرار دادن ما در مسیر زیر

to put us on a below-two-degree pathway.

دو درجه به حد کافی جاه‌طلبانه است.

After all, these are the only ones who benefit from this climate crisis, right?

در نهایت، خب اینها کسانی هستند که نهایت بهره را از بحران اقلیم می برند، نه؟

The fossil fuel industry generates profits,

صنعت سوخت فسیلی سود‌آور است،

and political leaders, well, they look at the next election,

البته که رهبران سیاسی چشم به انتخابات بعدی دارند،

at what makes them popular,

چیزی که آنها را محبوب‌تر کند،

and I guess that's not asking the inconvenient questions.

و به گمانم پرسیدن پرسشهای دردسرآور نباشد.

There is no intention for them to change the game.

هیچ قصدی ندارند که بازی را عوض کنند.

There is no country in the world where either companies or political powers

هیچ کشوری در دنیا نیست که شرکتها یا قدرتهای سیاسی به خاطر

are sanctioned for wrecking the climate.

گند زدن به اقلیم تحریم شوند.

With all the strangeness and the sadness about this conference,

با همه عجیب بودن و غم انگیز بودن این کنفرانس،

there was one someone who was different,

یک نفر بود که با همه فرق داشت،

someone who seemed to be quite worried,

کسی که به نظر می‌رسید که کاملا نگران است

and that was Greta Thunberg.

و آن شخص گرتا تونبرگ بود.

I decided right there that everything else seemed hopeless

همانجا بود که تصمیم گرفتم که هر چیز دیگری مایوس کننده است و

and didn't seem to make sense,

به نظر بی‌معنی به نظر می‌رسد،

so I joined her climate strike right there at the conference.

بنابراین همان‌جا در کنفرانس به اعتصاب اقلیم او ملحق شدم.

It was my very first climate strike ever

این اولین اعتصاب اقلیم من بود و

and an incredibly strange setting,

در صحنه‌ای بی‌نهایت عجیب،

just me and her sitting there at this conference hall,

فقط من و او آنجا در این سالن کنفرانس نشستیم،

surrounded by this busyness of the suit-wearing conference crowd

دورتادورمان پر از شلوغی این جمعیت کت و شلوارپوش حاضر در کنفرانس که هیچ

who had no idea what to do with us.

ایده‌ای نداشتند از کاری که می‌کردیم.

And yet, this felt more powerful

و با این حال حسش بیشتر از هر آن چیز دیگری که

than anything I had expected in a very long time.

در طولانی مدت انتظارش را داشتم قوی‌تر بود.

And it was right there that I felt it was maybe time

و درست همان جا بود که شاید الان وقتش باشد که این اعتصاب را

to start striking in Germany.

در آلما شروع کنم.

I was now certain that no one else was going to fix this for us,

دیگر یقین داشتم که هیچکس دیگری قرار نیست این را برای ما درست کند

and if there was just the slightest chance that this could make a difference,

و اگر کوچکترین شانسی بود که حداقل باعث تغییری شود

it seemed almost foolish not to give it a go.

احمقانه بود که امتحانش نکنیم.

So I --

بنابراین دست به کار شدم--

(Applause)

(تشویق)

So I traveled back to Berlin.

پس وقتی به برلین برگشتم،

I found allies who had the same idea at the same time,

همدستانی را پیدا کردم که هم زمان هم ایده بودیم و

and together we thought we'd give this "Fridays For Future" thing a go.

با هم فکر کردیم به ابتکار «جمعه‌ها برای آینده» شانسی بدهیم.

Obviously, we had no idea what we were getting into.

مشخصا، ایده‌ای نداشتیم که به کجا ختم می‌شود.

Before our first strike, many of us, including me,

قبل از اعتصاب نخستمان، خیلی از ما، از جمله خودم،

had never organized a public demonstration or any kind of protest before.

هرگز یک تظاهرات عمومی یا هیچ نوع اعتراضی را سازماندهی نکرده بود.

We had no money, no resources

هیچ پول و منبعی نداشتیم و

and absolutely no idea what climate striking really is.

مطلقا هیچ ایده ای از این که اعتصاب اقلیمی واقعا چیست؟

So we started doing what we were good at:

پس با کاری که در آن خوب بودیم شروع کردیم:

we started texting,

از اس ام اس دادن،

texting en masse, night and day, everyone we could reach,

ارسال پیام در سطح انبوه، شبانه روزی به هر کسی که می‌شد،

organizing our first climate strike via WhatsApp.

نخستین اعتصاب خود را از طریق واتس‌اپ سازماندهی کردیم.

The night before our first strike, I was so nervous I couldn't sleep.

شب قبل از اولیت اعتصاب‌مان، از شدت عصبی بودن خوابم نبرد.

I didn't know what to expect, but I expected the worst.

نمی دانستم انتظار چه چیزی را داشته باشم اما منتظرین بدترینها بودم.

Maybe it was because we weren't the only ones

شاید چون ما تنها کسانی نبودیم که

who had been longing to have a voice in a political environment

می‌خواستند صدایی در محیط‌زیست سیاسی داشته باشند که

that had seemingly forgotten how to include young people's perspective

ظاهرا فراموش کرده بود چطور دیدگاه جوانترها را احتمالا در

into decision-making, maybe.

تصمیم گیری‌های‌شان دخیل کند.

But somehow this worked out.

اما بالاخره جواب داد.

And from one day to the other,

و در نهایت

we were all over the place.

ما همه جا بودیم.

And I, from one day to the other,

و در نهایت

became a climate activist.

یک فعال اقلیم شدم.

Usually,

معمولا،

in these kind of TED Talks,

در این نوع سخنرانی‌های TED

I would now say how it's overly hopeful,

باید الان می گفتم که چقدر امید ما زیاد است،

how we young people are going to get this sorted,

چطور ما جوانها می‌توانیم به این موضوع بپردازیم،

how we're going to save the future and the planet and everything else,

چطور می‌خواهیم آینده، زمین و چیزهای دیگر را نجات دهیم،

how we young people striking for the climate

چطور اعتصاب اقلیمی ما آدمهای جوان

are going to fix this.

این مشکل را حل خواهد کرد.

Usually.

معمولا اینطور است.

But this is not how this works.

اما در این مورد جواب نمی‌دهد.

This is not how this crisis works.

این بحران با این روش درست نمی‌شود.

Here's a twist:

پیچیدگی که هست:

today, three and a half years after that Paris Agreement was signed,

امروز،‌ سه و نیم سال پیش بعد از امضا شدن توافق پاریس

when we look at the science,

وقتی به علم نگاه می‌کنیم،

we find it's still possible to keep global warming

می‌بینیم که به لحاظ فنی هنوز ممکن است

to below two degrees --

گرمایش زمین را زیر دو درجه

technically.

نگه داریم.

And we also see it's still possible to hold other disastrous developments

و همچنین می‌بینیم که هنوز ممکن است به دیگر تحولات فاجعه آمیز بچسبیم،

we're seeing, such as mass extinction and soil degradation --

شاهد مواردی از قبیل انقراض گروهی و تحلیل رفتن خاک هستیم--

yes, technically.

بله، به لحاظ فنی.

It's just incredibly, incredibly unlikely.

به طرز باور کردنی غیر متحمل است.

And in any case,

و به هر حال،‌

the world would have to see changes

جهان باید شاهد تغییراتی باشد

which we have never experienced before.

که تا به حال تجربه نکرده‌ایم.

We'd have to fully decarbonize our economies by 2050

ما باید تا ۲۰۵۰ از اقتصادهای خود کربن زدایی کنیم

and transform the distribution of powers

و توزیع قدرتهایی را که در حال حاضر به

that is currently allowing those fossil fuel giants and political leaders

آن غولهای سوختهای فسیلی و رهبران سیاسی اجازه ماندن در راس بازی را می‌دهند

to stay on top of the game.

متحول کنیم.

We are talking of nothing less than the greatest transformation

حرف ما چیزی کمتر از تحول بزرگ از زمان

since the Industrial Revolution.

انقلاب صنعتی نیست.

We are talking, if you want to put it that way,

اگر بشود اینطور گفت،

we are talking of a climate revolution

ما درباره انقلاب اقلیم در حداقل مدت

in a minimum amount of time.

زمان صحبت می‌کنیم.

We wouldn't have a single further year to lose.

حتی یک سال دیگر هم زمان برای از دست دادن نداریم.

And in any case, for any of that change to happen,

و به هر صورت برای این که آن تغییر رخ دهد،

the world needs to stop relying on

جهان نیاز دارد که دست از تکیه دادن بر

one or two or three million school strikers to sort this out.

اعتصابات یک یا دو یا سه بچه مدرسه‌ای برای سامان دادن به این مشکل بردارد.

Yes, we are great, we are going to keep going,

بله، ما ‌فوق‌العاده‌ایم،‌ به کارمان هم ادامه می‌دهیم،

and we are going to go to places no one ever expected us, yes.

و می‌خواهیم به مکانهای برویم که هیچکس انتظارش را از ما ندارد.

But we are not the limit;

اما ما حد و مرز نیستیم؛

we are the start.

ما آغازگریم.

This is not a job for a single generation.

این هم تنها مسئولیت یک نسل نیست.

This is a job for humanity.

بلکه شغل بشریت است.

And this is when all eyes are on you.

و این زمانی است که همه چشمها به شما دوخته شده.

For this change to happen,

برای اتفاق افتادن این تغییر،

we will have to get one million things sorted.

باید یک میلیون کار انجام شود.

It's an incredibly complex thing, after all.

واقعا کار پیچیده‌ای است.

But ...

اما...

there are some things that everyone can get started with.

چیزهایی هست که همه می‌توانند از آن شروع کنند.

Bad news first: if you thought I would tell you now to cycle more

اما اول از همه اخبار: اگر فکر کردید که به شما الان می‌گویم بیشتر بازیافت کنید

or eat less meat, to fly less, or to go secondhand shopping,

یا گوشت کمتر بخورید، کمتر پرواز کنید یا چیزهای دست دوم بخرید،

sorry, this is not that easy.

متاسفم آنقدرها هم آسان نیست.

But here comes the good news:

اما خبر خوب این است که:

you are more than consumers and shoppers,

شما چیزی فراتر از مصرف کننده و خریدار هستید،

even though the industry would like you to keep yourselves limited to that.

حتی اگر تلاش صنعت در محدود نگهداشتن شما به آن باشد.

No; me and you -- we are all political beings,

نه؛ من و شما-- ما همه موجودات سیاسی هستیم،

and we can all be part of this answer.

و همه ما می‌توانیم جزیی از این پاسخ باشیم.

We can all be something that many people call climate activists.

همه ما می‌توانیم چیزی باشیم که خیلی از مردم آن را فعال اقلیم می‌نامند.

Yay?

بله.

(Laughter)

(خنده)

So what are the first steps?

خب گامهای نخست چیست؟

Four first steps that are essential to get everything else done,

چهار گام اولی که برای انجام شدن چیزهای دیگر لازمند،

four first steps that everyone can get started with,

چهار گامی که همه باید از آن شروع کنند،

four first steps that decide about everything that can happen after.

چهار گامی که درباره چیزهایی تصمیم می‌گیرند که می‌توانند بعدا اتفاق بی‌افتند.

So what's that?

کدامند؟

Number one:

شماره یک:

we need to drastically reframe our understanding of a climate activist,

شدیدا لازم است فهم خود را از یک فعال اقلیم قالب تازه‌ای دهیم،

our understanding of who can be the answer to this.

فهم ما از این که چه کسی می‌تواند پاسخ ما به این سوال باشد.

A climate activist isn't that one person that's read every single study

یک فعال اقلیم کسی نیست که تک تک مطالعات صورت گرفته در این زمینه را بخواند و

and is now spending every afternoon handing out leaflets about vegetarianism

حال عصرهایش را صرف پخش کردن تراکت درباره فواید گیاه‌خواری در

in shopping malls.

مراکز خرید کند.

No.

خیر.

A climate activist can be everyone,

یک فعال اقلیم می‌تواند هر کسی باشد،

everyone who wants to join a movement of those who intend to grow old

هر کسی که می‌خواهد عضو جنبشی باشد که قصدش پیر شدن بر

on a planet that prioritizes protection of natural environments

سیاره‌ای است که الویتش را روی حافظت از محیط زیست و شادی و

and happiness and health for the many

سلامت اکثریت گذاشته تا تخریب اقلیم و

over the destruction of the climate and the wrecking of the planet

به نابودی کشاندن سیاره زمین به نفع

for the profits of the few.

عده ای معدود.

And since the climate crisis is affecting every single part of our social,

و چون بحران اقلیم روی هر بخشی از اجتماع ما، زندگی سیاسی و

of our political and of our private life,

خصوصی ما اثر می‌گذارد،

we need climate activists everywhere on every corner,

بنابراین به فعالان اقلیم در هر گوشه نیاز داریم،

not only in every room,

نه تنها در هر اتاقی،

but also in every city and country and state and continent.

بلکه در هر شهر و کشور و ایالت و قاره.

Second:

دوم:

I need you to get out of that zone of convenience,

لازم است شما را از دایره آسایش‌تان بیرون بیاورم،

away from a business as usual that has no tomorrow.

به دور از کسب و کاری که به طور معمول فردایی ندارد.

All of you here, you are either a friend or a family member,

همه شما اینجا،‌ دوست یا عضو خانواده کسی هستید،

you are a worker, a colleague, a student, a teacher

کارمند، همکار، دانش اموز یا معلم یا در اکثر مواقع

or, in many cases, a voter.

یک رای دهنده هستید.

All of this comes along with a responsibility

همه اینها، مسئولیتی را به همراه می‌آورد

that this crisis requires you to grow up to.

که این بحران شما را ملزم به رشد در آن می‌کند.

There's the company that employs you

این که شرکت یکه شما را استخدام کرده یا

or that sponsors you.

حامی مالی شماست،

Is it on track of meeting the Paris Agreement?

در مسیر برآورده کردن توافق پاریس قرار دارد؟

Does your local parliamentarian know that you care about this,

آیا مجلس کشور شما آگاه است که این مساله برای‌تان اهمیت دارد،

that you want this to be a priority in every election?

که می‌خواهید این مساله در هر انتخاباتی یک الویت باشد؟

Does your best friend know about this?

آیا بهترین دوست‌تان این را می داند؟

Do you read a newspaper or write a newspaper? Great.

آیا روزنامه می‌خوانید یا در روزنامه‌ای می‌نویسید؟ عالیست.

Then let them know you want them to report on this in every issue,

پس از آنها بخواهید که درباره این مساله گزارش بدهند،

and that you want them to challenge decision makers in every single interview.

و این که می‌خواهید که تصمیم‌گیرندگان را در هر مصاحبه‌ای به چالش بکشند.

If you're a singer, sing about this. If you're a teacher, teach about this.

اگر خواننده‌اید، درباره‌اش آواز بخوانید. اگر معلم هستید، آن را آموزش دهید.

And if you have a bank account, tell your bank you're going to leave

اگر در بانکی حساب دارید، به آن بانک بگویید اگر به سرمایه‌گذاری در

if they keep investing in fossil fuels.

سوختهای فسیلی ادامه دهند حسابتان را می‌بندید.

And, of course, on Fridays, you should all know what to do.

و البته جمعه‌ها،‌ می‌دانید که باید چه کار کنید.

Thirdly:

سوم:

leaving that zone of convenience works best when you join forces.

ترک دایره آسایش زمانی بهترین تاثیر را دارد که به بقیه بپیوندید.

One person asking for inconvenient change

این که یک نفر درخواست تغییر دردسرسازی داشته باشد

is mostly inconvenient.

اغلب راحت نیست.

Two, five, ten, one hundred people asking for inconvenient change

دو، پنج، ده، یک‌صد نفر آدم که درخواست تغییری دردسرساز را دارند را

are hard to ignore.

سخت بشود نادیده گرفت.

The more you are, the harder it gets for people to justify

هر چه بیشتر باشید، برای آدمها سخت‌تر می‌شود تا نظامی را

a system that has no future.

توجیه کنند که آینده‌ای ندارد.

Power is not something that you either have or don't have.

قدرت چیزی نیست که یکی داشته باشد یا نداشته باشد.

Power is something you either take or leave to others,

قدرت چیزی است که شما از دیگران می گیرید یا می‌دهید،

and it grows once you share it.

و به محض به اشتراک گذاشتن، رشد می‌کند.

We young people on the streets, we school strikers,

ما جوانها در خیابانها، در قالب اعتصابات مدرسه‌ای،

we are showing how this can work out.

نحوه کارکرد این را نشان می‌دهیم.

One single school striker will always be one single school striker --

یک اعتصاب‌گر مدرسه‌ای همیشه یک تک اعتصاب‌گر مدرسه‌ای میماند--

well, Greta Thunberg.

خب، گرتا تونبرگ.

Two, five, ten, one thousand people striking school are a movement,

دو، پنج، ده، یک هزار آدم در اعتصابات مدرسه‌ای دیگر یک جنبش است،

and that's what we need everywhere.

و این چیزی است که همه جا نیاز داریم.

No pressure.

فشاری در کار نیست.

(Laughter)

(خنده)

And number four, finally --

و شماره چهار، بالاخره--

and this is probably the most important aspect of all of this --

که احتمالا از بقیه جوانب مهم تر است--

I need you to start taking yourselves more seriously.

لازم است خودتان را بیشتر جدی‌ بگیرید.

If there's one thing I've learned

اگر یک چیز باشد که ظرف این ۷ ماه

during seven months of organizing climate action,

سازماندهی اقدام اقلیمی یاد گرفتم،

it's that if you don't go for something,

این است که اگر خودتان پی کاری را نگیرید،

chances are high that no one else will.

شانس این که بقیه هم کاری نکنند بالاست.

The most powerful institutions of this world

قدرتمندترین نهادهای این جهان،

have no intention of changing the game they're profiting from most,

نیتی به تغییر بازی ندارند که بیشترین منفعت را از آن می‌برند،

so there's no point in further relying on them.

پس فایده‌ای در اتکا کردن به آنها نیست.

That's scary, I know.

می‌دانم، ترسناک است.

That's a huge responsibility, a huge burden on everyone's shoulders, yes.

مسئولیت عظیمی است،‌ بار سنگینی بر دوش همه ما.

But this also means,

اما به این معناست که،

if we want to,

اگر ما بخواهیم، می توانیم

we can have a say in this.

حرفی در این زمینه داشته باشیم.

We can be part of that change. We can be part of that answer.

می‌توانیم بخشی از آن تغییر، بخشی از آن پاسخ باشیم.

And that's quite beautiful, right?

و این خب قشنگ است، نه؟

So let's give it a try, let's rock and roll,

پس بیایید امتحانش کنیم، دست بجنبیم،

let's flood the world with climate activists.

دنیا را با فعالان اقلیم غرق کنیم.

Let's get out of the zones of convenience

بیایید از دایره آسایش خود پایمان را بیرون بگذاریم

and join forces and start taking ourselves more seriously.

و به بقیه بپیوندیم و خودمان را بیشتر جدی بگیریم.

Imagine what this world would look like,

تصور کنید این دنیا چه شکلی به نظر می‌رسد،

where children would grow up,

وقتی بچه ها بزرگ شوند و بفهمند که

knowing their future was this one great adventure to look forward to

آینده آنها این ماجراجویی بزرگی است که چشم به آن داشتند و

and nothing to be scared of,

چیزی برای ترسیدن نیست،

what this world would look like when the next climate conference

این دنیا چه شکلی خواهد بود وقاتی کنفرانس اقلیم بعدی این

is this great happening of people who come together,

رویداد فوق‌العاده است که در آن آدمها گرد هم می‌آیند،

who had heard the voices of millions,

کسانی که صدای میلیونها نفر را شنیده بودند

who would then roll up their sleeves, ready to create real change.

الان آستین‌ها را بالا زدند تا تغییر واقعی را خلق کنند.

You know,

می‌دانید،

I dream of this world

من رویای این جهانی را دارم

where geography classes teach about the climate crisis

که کلاسهای جغرافی درباره بحران اقلیم آموزش دهند

as this one greatest challenge

به عنوان این بزرگترین چالش

that was won by people like you and me,

که زمانی آدمهایی مثل شما و من بر آن غلبه کردیم،

who had started acting in time

با موقع دست به کار شدن

because they understood they had nothing to lose

زیرا فهمیده بودیم که چیزی برای از دست دادن نداریم

and everything to win.

و کلی چیز برای بردن داشتیم.

So why not give it a go?

پس چرا الان به آن شانسی ندهیم.

No one else will save the future for us.

هیچ کسی آینده را برای ما نجات نخواهد داد.

This is more than an invitation. Spread the word.

این چیزی بیش از یک دعوت است. این پیام را پخش کنید.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)