Don't fail fast -- fail mindfully | Leticia Gasca

Translator: Soheila Kamali Reviewer: sadegh zabihi

[This talk contains mature language Viewer discretion is advised]

[این سخنرانی دارای واژه‌های نامناسب بوده و تماشای آن به اختیار بیننده است.]

If we traveled back to the year 800 BC,

اگر به سال ۸۰۰ پیش از میلاد برگردیم،

in Greece, we would see that merchants whose businesses failed

در یونان، تاجران ورشکسته‌ای را می‌بینیم

were forced to sit in the marketplace with a basket over their heads.

که مجبور بودند با سبد‌هایی روی سرشان در بازار بنشینند.

In premodern Italy,

در ایتالیای پیش از مدرنیته،

failed business owners, who had outstanding debts,

تاجرانِ ورشکسته‌ای را که تا خرخره زیر بار قرض فرو رفته بودند،

were taken totally naked to the public square

در میدان عمومی شهر لختِ لخت می‌گرداندند

where they had to bang their butts against a special stone

و مجبورشان می‌کردند که باسنشان را محکم به سنگی مخصوص بکوبند

while a crowd jeered at them.

در حالی‌که مردم آن‌ها را مسخره می‌کردند.

In the 17th century in France,

در قرن هفدهم میلادی در فرانسه،

failed business owners were taken to the center of the market,

تاجران ورشکسته را به مرکز بازار می‌بردند،

where the beginning of their bankruptcy was publicly announced.

و در آن‌جا ورشکستگی‌شان را به‌طور عمومی اعلام می‌کردند.

And in order to avoid immediate imprisonment,

و برای این‌که فوراً روانهٔ زندان نشوند،

they had to wear a green bonnet

مجبور بودند کلاه‌های سبز رنگی بپوشند

so that everyone knew they were a failure.

تا همه بدانند که آن‌ها مال‌باخته‌اند.

Of course, these are extreme examples.

البته این مثال‌ها خیلی افراطی هستند.

But it is important to remember

اما باید به یاد داشته باشیم

that when we excessively punish those who fail,

وقتی ورشکسته‌ها را به شدت مجازات می‌کنیم،

we stifle innovation and business creation,

مانع از نوآوری و ایجاد کسب‌وکار می‌شویم،

the engines of economic growth in any country.

اتفاقی که در هر کشور جزء موتور‌های رشد اقتصادی به شمار می‌رود.

Time has passed, and today we don't publicly humiliate failed entrepreneurs.

زمانِ زیادی گذشته و ما دیگر کارآفرینان ورشکسته را در معرض عموم تحقیر نمی‌کنیم.

And they don't broadcast their failures on social media.

آن‌ها هم ورشکستگی‌شان را در رسانه‌های اجتماعی بازتاب نمی‌دهند.

In fact, I think that all of us can relate with the pain of failure.

در واقع من فکر می‌کنم همهٔ ما می‌توانیم دربارهٔ رنج ورشکستگی حرف بزنیم.

But we don't share the details of those experiences.

اما جزئیات چنین تجربه‌هایی را با دیگران شریک نمی‌شویم.

And I totally get it, my friends, I have also been there.

دوستان، کاملاً این موضوع را درک می‌کنم، من هم آن را تجربه کرده‌ام.

I had a business that failed

من کاری را شروع کردم که شکست خورد

and sharing that story was incredibly hard.

و صحبت کردن دربارهٔ آن ماجرا به‌طرز عجیبی برایم سخت بود.

In fact, it required seven years, a good dose of vulnerability

در حقیقت هفت سال طول کشید، خیلی آسیب‌پذیر شده بودم

and the company of my friends.

و دوستانم با من همراهی کردند.

This is my failure story.

ماجرای ورشکستگی من از این قرار است.

When I was in college, studying business, I met a group of indigenous women.

وقتی در دانشگاه بازرگانی می‌خواندم، گروهی از زنان محلی را دیدم،

They lived in a poor rural community in the state of Puebla, in central Mexico.

که در یک جامعه روستایی فقیر زندگی می‌کردند، در ایالت پوئبلا در مرکز مکزیک.

They made beautiful handmade products.

و محصولات دست‌ساز زیبایی درست می‌کردند.

And when I met them and I saw their work,

وقتی آن‌ها و کارشان را دیدم،

I decided I wanted to help.

مصمم شدم که به آن‌ها کمک کنم.

With some friends, I cofounded a social enterprise

با کمک چند نفر از دوستانم یک بنگاه اجتماعی راه انداختیم

with the mission to help the women create an income stream

که هدفش کمک به آن زنان بود تا درآمدی دایمی داشته باشند

and improve their quality of life.

و کیفیت زندگی‌شان را بهتر کنند.

We did everything by the book,

همه چیز را طبق کتاب‌هایی انجام دادیم که

as we had learned in business school.

سرِ کلاس‌های کسب‌وکار به ما آموخته بودند.

We got investors,

سرمایه‌گذارانی را جذب کردیم،

we spent a lot of time building the business and training the women.

و زمان زیادی را برای شکل گرفتنِ کار و آموزش دادن به زنان صرف کردیم.

But soon we realized we were novices.

اما خیلی زود فهمیدیم که تازه‌کار هستیم.

The handmade products were not selling,

محصولات دست‌ساز به فروش نمی‌رفت،

and the financial plan we had made was totally unrealistic.

و برنامهٔ مالی‌ای که در نظر گرفته بودیم در واقعیت اصلاً اجرا نمی‌شد.

In fact, we worked for years without a salary,

در واقع ما سال‌ها بدون درآمد کار کردیم.

hoping that a miracle would happen,

و امیدوار بودیم که معجزه‌ای رخ بدهد،

that magically a great buyer would arrive

و یک خریدار گردن کلفت به طور معجزه‌آسایی از راه برسد

and she would make the business profitable.

و کسب‌وکار ما را رونق بدهد.

But that miracle never happened.

اما آن معجزه هرگز اتفاق نیفتاد.

In the end, we had to close the business,

در آخر مجبور شدیم درِ بنگاه را تخته کنیم،

and that broke my heart.

اما قلبم از این تصمیم به درد می‌آمد.

I started everything to create a positive impact

همه چیز را به این خاطر شروع کرده بودم که تأثیر مثبتی روی

on the life of the artisans.

زندگی آن زنان هنرمند بگذارم.

And I felt that I have done the opposite.

اما احساس می‌کردم نتیجه کاملاً برعکس بوده.

I felt so guilty

آن‌قدراحساس گناه می‌کردم

that I decided to hide this failure

که تصمیم گرفتم ورشکستگی‌ام را پنهان کنم

from my conversations and my resume for years.

درباره‌اش حرف نمی‌زدم و چندین سال در رزومه‌ام به آن اشاره‌ای نمی‌کردم.

I didn't know other failed entrepreneurs,

هیچ کارآفرین ورشکسته‌ای را نمی‌شناختم،

and I thought I was the only loser in the world.

و فکر می‌کردم من تنها بازندهٔ روی کرهٔ زمین هستم.

One night, seven years later, I was out with some friends

هفت سال بعد، یک شب با دوستانم بیرون رفته بودم

and we were talking about the life of the entrepreneur.

و داشتیم دربارهٔ زندگی یک کارآفرین حرف می‌زدیم.

And of course, the issue of failure came out.

و صد البته که حرف ورشکستگی هم پیش آمد،

I decided to confess to my friends the story of my failed business.

تصمیم گرفتم پیش دوستانم به ماجرای ورشکستگی‌ام اعتراف کنم.

And they shared similar stories.

آن‌ها هم داستان‌های مشابهی را تعریف کردند.

In that moment, a thought became really clear in my mind:

همان لحظه در ذهنم به نتیجه‌ای قطعی رسیدم:

all of my friends were failures.

این‌که تمام دوستانم ورشکسته شده بودند.

(Laughter)

(خنده)

Being more serious, that night I realized

از شوخی گذشته، آن شب متوجه شدم که

that A: I wasn't the only loser in the world,

یک: من تنها بازندهٔ جهان نیستم.

and B: we all have hidden failures.

و دو: همهٔ ما ورشکستگی را مخفی کرده‌ایم.

Please tell me if that is not true.

اگر اشتباه می‌کنم، لطفاً به من بگویید.

That night was like an exorcism for me.

آن‌شب برایم مثل مراسم دفع ارواح خبیث بود.

I realized that sharing your failures makes you stronger, not weaker.

فهمیدم که حرف زدن دربارهٔ شکست‌ها، شما را قوی‌تر می‌کند، نه ضعیف‌تر.

And being open to my vulnerability

پذیرفتنِ آسیب‌پذیری‌ام

helped me connect with others in a deeper and more meaningful way

به من کمک کرد تا با دیگران ارتباط عمیق‌تر و معنادارتری برقرار کنم

and embrace life lessons I wouldn't have learned previously.

و درس‌هایی را که در زندگی یاد نگرفته بودم، با آغوش باز پذیرا شوم.

As a consequence of this experience

نتیجهٔ چنین تجربه‌ای

of sharing stories of businesses that didn't work,

یعنی صحبت کردن راجع به اتفاقات و کسب‌وکار‌هایی که شکست خورده‌اند،

we decided to create a platform of events

باعث شد بستری از رویدادها درست کنیم

to help others share their failure stories.

تا به دیگران کمک کنیم دربارهٔ ورشکستگی‌شان حرف بزنند،

And we called it Fuckup Nights.

و نامش را Fuckup Night (شب‌های فنا شده) گذاشتیم.

Years later, we also created a research center

سال‌ها بعد، یک مرکز پژوهشی نیز ایجاد کردیم

devoted to the story of failure

که به ماجرای ورشکستگی می‌پردازد

and its implications on business, people and society

و تأثیری که روی کار، افراد و جامعه می‌گذارد

and as we love cool names, we called it the Failure Institute.

و از آن‌جایی که عاشق اسم‌های باحال هستیم نامش را مؤسسهٔ ورشکستگی گذاشتیم.

It has been surprising to see

خیلی جالب است

that when an entrepreneur stands on a stage

که یک کارآفرین روی صحنه بایستد

and shares a story of failure,

و دربارهٔ ورشکستگی حرف بزند،

she can actually enjoy that experience.

در حالی‌که از چنین تجربه‌ای لذت می‌برد.

It doesn't have to be a moment of shame and embarrassment,

چنین لحظه‌ای اصلاً شرم‌آور نیست،

as it used to be in the past.

آن‌طور که در گذشته خجالت‌آور بوده.

It is an opportunity to share lessons learned

بلکه فرصت صحبت دربارهٔ درس‌هایی است که آموخته‌ایم

and build empathy.

تا حس هم‌دلی یک‌دیگر را برانگیزیم.

We have also discovered

علاوه بر این فهمیدیم

that when the members of a team share their failures, magic happens.

وقتی اعضای یک گروه دربارهٔ ورشکستگی‌شان حرف می‌زنند، معجزه رخ می‌دهد.

Bonds grow stronger and collaboration becomes easier.

هم‌بستگی بین افراد قوی‌تر می‌شود و راحت‌تر با یک‌دیگر همکاری می‌کنند.

Through our events and research projects,

ما از طریق تجربه‌ها و پروژه‌های تحقیقاتی

we have found some interesting facts.

به حقایق جالبی دست یافتیم،

For instance, that men and women react in a different way

برای مثال، متوجه شدیم که مردها و زن‌ها بعد از ورشکسته شدن در یک سرمایه‌گذاری

after the failure of a business.

واکنش‌های متفاوتی از خود نشان می‌دهند.

The most common reaction among men

رایج‌ترین واکنش در بین مردها این است

is to start a new business within one year of failure,

که در عرض یک سال بعد از ورشکستگی، کار جدیدی را شروع می‌کنند،

but in a different sector,

اما در یک بخش متفاوت،

while women decide to look for a job

در حالی‌که زن‌ها تصمیم می‌گیرند به دنبال کار بگردند

and postpone the creation of a new business.

و راه‌اندازی یک کسب‌وکار جدید را به تعویق می‌اندازند.

Our hypothesis is that this happens

فرضیهٔ ما این است که

because women tend to suffer more from the impostor syndrome.

زن‌ها بیشتر در معرض سندروم ایمپاستر هستند.

We feel that we need something else to be a good entrepreneur.

ما احساس می‌کنیم به چیز دیگری نیاز داریم تا تبدیل به یک کارآفرین خوب بشویم.

But I have seen that in many, many cases women have everything that's needed.

اما من در موارد بسیار بسیار زیادی دیده‌ام که زن‌ها تمام قابلیت‌های لازم را دارند.

We just need to take the step.

فقط باید وارد میدان عمل شویم.

And in the case of men,

اما در رابطه با مردها،

it is more common to see that they feel they have enough knowledge

معمولاً شاهد این هستیم که آن‌ها احساس می‌کنند دانش کافی دارند

and just need to put it in practice in another place with better luck.

و فقط کافی است آن را در جایی دیگر با شانس بهتری به اجرا درآورند.

Another interesting finding has been

کشف جالب دیگرمان این بود

that there are regional differences on how entrepreneurs cope with failure.

که نحوهٔ کنار آمدن کارآفرین‌ها با ورشکستگی در مناطق مختلف فرق دارد.

For instance, the most common reaction

برای مثال رایج‌ترین واکنش

after the failure of a business in the American continent

بعد از ورشکست شدن در یک کار در قارهٔ آمریکا

is to go back to school.

بازگشتن به دانشگاه است.

While in Europe, the most common reaction is to look for a therapist.

در حالی‌که در اروپا، بیش‌ترین واکنش آن است که افراد به‌دنبال یک روانشناس می‌گردند.

(Laughter)

(خنده)

We're not sure which is a better reaction after the failure of a business,

ما نمی‌دانیم کدام واکنش بعد از ورشکستگی در یک کار واکنش بهتری است،

but this is something we will study in the future.

حتماً در آینده به آن خواهیم پرداخت.

Another interesting finding has been

نتیجهٔ قابل توجه دیگر

the profound impact that public policy has on failed entrepreneurs.

تأثیر عمیقی است که سیاست‌گذاری‌های عمومی روی کارآفرینان ورشکسته می‌گذارد.

For instance, in my country, in Mexico,

مثلاً در کشور من، مکزیک،

the regulatory environment is so hard,

روند نظارتی به قدری دشوار است،

that closing a business can take you a lot of time and a lot of money.

که تعطیل کردن یک کسب‌وکار ممکن است وقت و هزینهٔ زیادی ببرد.

Let's begin with the money.

بگذارید با هزینه‌ها شروع کنم.

In the best possible scenario,

در بهترین حالت ممکن،

meaning you don't have problems with partners,

یعنی زمانی که مشکلی با شریک‌هایتان،

providers, clients, employees,

با تأمین‌کنندگان مالی، مشتری‌ها و کارمندان ندارید،

in the best possible scenario,

در بهترین حالت ممکن،

officially closing a business will cost you 2,000 dollars.

تعطیل کردن یک کار به‌طور رسمی، ۲۰۰۰ دلار برایتان هزینه برمی‌دارد.

Which is a lot of money in Mexico.

که در مکزیک پول زیادی محسوب می‌شود.

Someone who earns the minimum wage

کسی که درآمد متوسطی دارد

would have to work for 15 months to save this amount.

باید ۱۵ ماه کار کند تا چنین مبلغی را فراهم کند.

Now, let's talk about the time.

اما بگذارید دربارهٔ زمان صحبت کنم.

As you may know, in most of the developing world,

احتمالاً می‌دانید که در بسیاری از کشورهای در حال توسعه،

the average life expectancy of a business is two years.

میانگین عمر مفید یک کسب‌وکار دو سال است.

In Mexico, the process of officially closing a business takes two years.

در مکزیک، فرآیند تعطیلی رسمی یک کار دو سال طول می‌کشد.

What happens when the average life expectancy of a business

وقتی میانگین عمر مفید یک تجارت

is so similar to the time it will take you to close it if it doesn't work?

به زمانی که برای پایان دادن به آن نیاز دارید نزدیک باشد، چه اتفاقی می‌افتد؟

Of course, this discourages business creation

صد البته که این مسئله مانع از خلاقیت کاری می‌شود

and promotes informal economy.

و مشاغل کاذب را افزایش می‌دهد.

In fact, econometric research has proved

در حقیقت پژوهش‌های اقتصادسنجی ثابت کرده

that if the process of declaring bankruptcy takes less time and less money,

اگر روند اعلام ورشکستگی وقت و هزینهٔ کمتری ببرد،

more new firms will enter the market.

شرکت‌های جدید بیشتری وارد بازار می‌شوند.

For this reason, in 2017,

به همین دلیل در سال ۲۰۱۷،

we proposed a series of public policy recommendations

طرح توصیه‌هایی دربارهٔ سیاست‌گذاری

for the procedure of officially closing businesses in Mexico.

برای روند تعطیلی رسمی یک کسب‌وکار را در مکزیک ارائه دادیم.

For a whole year,

یک سال تمام،

we worked with entrepreneurs from all over the country

با کارآفرینانی از سراسر کشور

and with Congress.

و با کنگره کار کردیم.

And the good news is that we managed to help change the law.

و خبر خوب این است که موفق شدیم به تغییر قانون کمک کنیم.

Yay!

بله!

(Applause)

(تشویق)

The idea is that when the new regulation comes into force,

با تصویب قانون جدید،

entrepreneurs will be able to close their businesses in an online procedure

کارآفرینان قادر خواهند بود که روند تعطیلی تجارت خود را به صورت آنلاین انجام دهند.

that is faster and inexpensive.

که هم سریع‌تر و هم ارزان‌تر است.

(Sighs)

(آه کشیدن)

On the night we invented Fuckup Nights,

شبی که Fuckup Nights را ابداع کردیم،

we never imagined that the movement would grow this big.

اصلاً فکرش را هم نمی‌کردیم که چنین حرکتی این‌قدر گسترش پیدا کند.

We are in 80 countries now.

اکنون ما در ۸۰ کشور حضور داریم.

In that moment, our only intention

تنها هدف ما در آن لحظات

was to put the topic of failure on the table.

این بود که مسئلهٔ ورشکستگی را مطرح کنیم.

To help our friends see that failure is something we must talk about.

به دوستانمان کمک کنیم تا بفهمند که باید راجع به ورشکستگی حرف بزنیم.

It is not a cause of humiliation, as it used to be in the past,

ورشکسته شدن نباید همانند گذشته، منجر به تحقیر و خجالت‌زدگی شود،

or a cause of celebration, as some people say.

یا حتی آن‌طور که بعضی‌ها می‌گویند، جای جشن و شادی هم نیست.

In fact, I want to confess something.

راستش می‌خواهم چیزی را اعتراف کنم.

Every time I listen to Silicon Valley types or students

هروقت به اهالی سیلیکون ولی یا به دانشجویان گوش می‌دهم

bragging about failing fast and often like it's no big deal, I cringe.

که راجع به شکست زودهنگام لاف می‌زنند و آن را ناچیز می‌شمارند، مورمورم می‌شود.

Because I think that there is a dark side on the mantra "fail fast."

چون فکر می‌کنم اصطلاح "شکست زودهنگام" بخش تاریکی در خود دارد.

Of course, failing fast is a great way to accelerate learning

البته زود شکست خوردن راه بی‌نظیری برای افزایش آموخته‌ها

and avoid wasting time.

و جلوگیری از اتلاف وقت است.

But I fear that when we present rapid failure

اما وقتی شکست سریع را به عنوان تنها راه ممکن

to entrepreneurs as their one and only option,

برای کارآفرینان مطرح می‌کنیم،

we might be promoting laziness.

می‌ترسم که مبادا در حال تبلیغ تنبلی باشیم.

We might be promoting that entrepreneurs give up too easily.

نکند کارآفرینان را تشویق کنیم که زود تسلیم شوند.

I also fear that the culture of rapid failure

به علاوه می‌ترسم که جا افتادن فرهنگ شکست زودهنگام

could be minimizing the devastating consequences

تبعات ویران‌گر شکست یک تجارت را

of the failure of a business.

کم‌اهمیت جلوه بدهد.

For instance, when my social enterprise died,

برای مثال زمانی که بنگاه اجتماعی من نابود شد،

the worst part was that I had to go back to the indigenous community

سخت‌ترین قسمت این بود که باید نزد جامعهٔ محلی می‌رفتم

and tell the women that the business had failed

و به آن زن‌ها می‌گفتم که کار شکست خورده

and it was my fault.

و تقصیر من بوده است.

For some people this could be seen like a great learning opportunity for me,

شاید بعضی‌ها چنین اتفاقی را فرصتی عالی برای یادگیری من ببینند،

but the truth is that the closure of this business

اما واقعیت این است که تعطیلی چنین کاری

represented much more than that.

تبعات بسیار بیشتری داشت.

It meant that the women would stop receiving an income

ورشکستگی یعنی آن زن‌ها حقوقی را که واقعاً به آن نیاز داشتند

that they really needed.

دیگر دریافت نمی‌کردند.

For this reason, I want to propose something.

به همین علت می‌خواهم چیزی را مطرح می‌کنم.

I want to propose that just as we put aside the idea

می‌خواهم بگویم همان‌طور که باید فکر تحقیرعلنی

of publicly humiliating failed entrepreneurs,

کارآفرینان ورشکسته را کنار بگذاریم،

we must put aside the idea that failing fast is always the best.

باید این فکر را نیز فراموش کنیم که شکست زودهنگام همیشه بهترین راه است.

And I want to propose a new mantra:

و می‌خواهم اصطلاح جدیدی را پیشنهاد بدهم:

fail mindfully.

شکست آگاهانه.

We must remember that businesses are made of people,

نباید فراموش کنیم که انسان‌ها کسب‌وکارها را می‌سازند،

businesses are not entities that appear and disappear

تجارت موجودی نیست که به شکل معجزه آسایی ظاهر شود

magically without consequences.

و بدون هیچ ردّ پایی غیبش بزند.

When a firm dies, some people will lose their jobs.

وقتی شرکتی نابود می‌شود، بعضی از افراد کارشان را از دست می‌دهند.

And others will lose their money.

برخی دیگر هم پولشان را.

And in the case of social and green enterprises,

و در رابطه با بنگاه‌های اجتماعی و محیط زیستی،

the death of this business can have a negative impact

تعطیلی کسب‌کار تأثیر منفی‌ای

on the ecosystems or communities they were trying to serve.

بر روی اکوسیستم‌ها یا جوامعی می‌گذارد که قرار است به آن‌ها خدمت کنیم.

But what does it mean to fail mindfully?

اما معنای شکست آگاهانه چیست؟

It means being aware of the impact, of the consequences

یعنی از تأثیرات و نتایج شکست

of the failure of that business.

آن کسب‌وکار آگاه باشیم.

Being aware of the lessons learned.

آگاهانه درس‌های شکست را بیاموزیم.

And being aware of the responsibility

و بدانیم که مسئولیم چنین آموخته‌هایی را

to share those learnings with the world.

با جهان به اشتراک بگذاریم.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق)