How women in Pakistan are creating political change | Shad Begum

Translator: Leila Ataei Reviewer: sadegh zabihi

I'm here to tell you

اینجا هستم تا برایتان بگویم

how change is happening at a local level in Pakistan,

چگونه تغییر در سطح محلی در پاکستان در حال وقوع است،

because women are finding their place in the political process.

زیرا زنان در حال یافتن جایگاه خود در روال سیاسی هستند.

I want to take you all on a journey to the place I was raised,

می‌خواهم همه شما را با خود به جایی ببرم که در آنجا بزرگ شدم،

northwest Pakistan, called Dir.

شمال غرب پاکستان معروف به «دیر».

Dir was founded in the 17th century.

دیر در قرن ۱۷ بنا شد.

It was a princely state until its merger with Pakistan in 1969.

تا قبل از ادغامش با پاکستان در ۱۹۶۹ ایالت تحت فرمان شاهزاد‌ه‌ بود.

Our prince, Nawab Shah Jahan, reserved the right to wear white,

شاهزاده ما، نواب شاه جهان، حق پوشیدن لباس سپید،

the color of honor, but only for himself.

رنگ شرف، را فقط برای خودش قائل داشت.

He didn't believe in educating his people.

اعتقادی به آموزش مردمش نداشت.

And at the time of my birth in 1979,

در زمان تولدم در ۱۹۷۹،

only five percent of boys and one percent of girls

تنها ۵ درصد پسران و یک درصد از دختران

received any schooling at all.

اصلاً روی مدرسه را به خود دیده بودند.

I was one among that one percent.

من یکی از آن یک درصد بودم.

Growing up, I was very close to my father.

در سال‌های کودکی به پدرم خیلی نزدیک بودم.

He is a pharmacy doctor, and he sent me to school.

او داروساز بود، و من را به مدرسه فرستاد.

Every day, I would go to his clinic when my lessons finished.

هر روز، بعد از مدرسه به کلینیک او می‌رفتم.

He's a wonderful man and a well-respected community leader.

مرد فوق‌العاده‌ای بود و پیشوایی مورد احترام در جامعه خود.

He was leading a welfare organization,

او هدایت موسسه خیریه‌ای را بر عهده داشت،

and I would go with him to the social and political gatherings

و من با او به گردهمایی‌های سیاسی و اجتماعی می‌رفتم

to listen and talk to the local men about our social and economic problems.

تا با مردان محل درباره مشکلات اقتصادی و اجتماعی‌مان گفتگو کنیم.

However, when I was 16,

به هر حال، وقتی ۱۶ سالم شد،

my father asked me to stop coming with him to the public gatherings.

پدرم از من خواست که دیگر با او به مکان‌های عمومی نروم.

Now, I was a young woman, and my place was in the home.

حالا زن جوانی بودم که جایش در خانه بود.

I was very upset.

بسیار عصبانی بودم.

But most of my family members, they were happy with this decision.

اما بیشتر اعضای خانواده از این تصمیم خشنود بودند.

It was very difficult for me

برایم خیلی سخت بود

to sit back in the home and not be involved.

که در خانه بنشینم و مشارکت نکنم.

It took two years

دو سال طول کشید

that finally my family agreed that my father could reconnect me

تا خانواده‌ام بالاخره رضایت دادند که پدرم بتواند من را دوباره به زنان

with women and girls,

و دختران وصل کند،

so they could share their problems and together we could resolve them.

بنابراین می‌توانستند مشکلات‌شان را به اشتراک بگذارند و با هم حلشان کنیم.

So, with his blessings,

بنابراین با رضایتمندی او

I started to reconnect with women and girls

دوباره به زنان و دختران وصل شدم

so we could resolve their problems together.

تا مشکلاتشان را با هم حل کنیم.

When women show up,

وقتی زنها حضور پیدا می‌کنند،

they bring their realities and views with them.

واقعیتها و دیدگاه‌هایشان را با خود می‌آورند.

And yet, I have found all too often,

و هنوز، خیلی به کرات می‌بینم

women underestimate their own strength,

که زنها چقدر قدرت، توانایی بالقوه

their potential and their self-respect.

و احترام به خود را دست کم می‌گیرند،

However, while connecting with these women and girls,

به هرحال، در حین ارتباط برقرار کردن با این زنان و دختران،

it became very clear to me

کاملاً برایم روشن شد

that if there was to be any hope to create a better life

که اگر امیدی برای خلق زندگی بهتر برای این زنان،

for these women and girls and their families,

دختران و خانواده‌هایشان باشد،

we must stand up for our own rights --

باید برای حقوق خودمان بایستیم--

and not wait for someone else to come and help us.

و منتظر آمدن کسی نباشیم که بیاید و کمکان کند.

So I took a huge leap of faith

بنابراین گام امیدوارنه بزرگی را برداشتم

and founded my own organization in '94

و نهاد خودم را در ۱۹۹۴ تاسیس کردم

to create our very own platform for women empowerment.

تا سکوی مخصوص خودمان را برای توانمندسازی زنان ایجاد کنم.

I engaged many women and girls to work with me.

زنان و دختران زیادی را برای کار کردن با خودم مشارکت دادم.

It was hard.

دشوار بود.

Many of the women working with me had to leave once they got married,

خیلی از زنانی که با من کار می‌کردند به محض ازدواج مجبور به ترک می‌شدند،

because their husbands wouldn't let them work.

زیرا شوهرانشان اجازه کار کردن به آن‌ها نمی‌دادند.

One colleague of mine was given away by her family

یکی از همکارانم به جبران جنایتی که بردارش مرتکب شده بود

to make amends for a crime her brother had committed.

واگذار شد.

I couldn't help her.

نمی‌توانستم به او کمک کنم.

And I felt so helpless at that time.

و در آن زمان احساس استیصال می‌کردم.

But it made me more determined to continue my struggle.

اما باعث شد که در ادامه تلاشم بیشتر مصمم شوم.

I saw many practices like these,

خیلی شاهد این روال بودم،

where these women suffered silently, bearing this brutality.

این که زنها در سکوت رنج ببرند و بی‌رحمی را تحمل کنند.

But when I see a woman

اما وقتی زنی را می‌بینم

struggling to change her situation instead of giving up,

که جای تسلیم شدن سعی در تغییر شرایطش دارد،

it motivates me.

انگیزه می‌گیرم.

So I ran for a public office

پس در شورا بعنوان

as an independent candidate in Lower Dir

کاندیدای مستقل در دیر سفلا

in the local elections in 2001.

در انتخابات محلی در ۲۰۱۱ اقدام کردم.

Despite all the challenges and hurdles I faced throughout this process, I won.

علی‌رغم همه چالش‌ها و موانعی که در این فرایند مواجه بودم، پیروز شدم.

(Applause)

(تشویق)

And I served in the public office for six years.

و در شورا شش سال خدمت کردم.

But unfortunately,

اما متاسفانه،

we women, elected women,

ما زنان، زنان برگزیده،

we were not allowed to sit in the council together with all the members

اجازه نداشتیم در شورا با همه اعضا در کنار هم بنشینیم

and to take part in the proceedings.

و در جلسات شرکت کنیم.

We had to sit in a separate, ladies-only room,

باید در اتاق جدای مخصوص زنان می‌نشستیم،

not even aware what was happening in the council.

حتی خبر نداشتیم که در شورا چه اتفاقی در جریان است.

Men told me

مردان به من گفتند

that, "You women, elected women members,

که، «شما زنان، اعضای زن برگزیده،

should buy sewing machines for women."

باید برای زنها چرخ‌خیاطی بخرید.»

When I knew what they needed the most was access to clean drinking water.

وقتی می‌دانستم آنچه بیش از همه نیاز داشتند دستیابی به آب آشامیدنی بود.

So I did everything I could do

پس هرکاری که می‌شد کردم

to prioritize the real challenges these women faced.

تا چالش‌های واقعی که این زنان با آنها مواجه بودند را اولویت ببخشم.

I set up five hand pumps in the two dried up wells in my locality.

پنج پمپ دستی در دو چاه خشک شده در محله خودم نصب کردم.

Well, we got them working again.

خب، باعث شدیم دوباره کار کنند.

Before long, we made water accessible for over 5,000 families.

خیلی زود، دسترسی به آب برای ۵٫۰۰۰ خانوار فراهم شد.

We proved that anything the men could do,

ثابت کردیم هر کاری را که مردها قادر به انجامش هستند

so could we women.

از دست زن‌ها هم برمی‌آید.

I built alliances with other elected women members,

با دیگر اعضای زن منتخب ائتلاف کردم

and last year,

و سال گذشته،

we women were allowed to sit together with all the members in the council.

ما زنان اجازه یافتیم با همه اعضا در شورا با هم بنشینیم.

(Applause)

(تشویق)

And to take part in the legislation and planning and budgeting,

و برای مشارکت در قانون‌گذاری و طرح‌ریزی و بودجه بندی،

in all the decisions.

در همه تصمیم‌گیری‌ها.

I saw there is strength in numbers.

من شاهد قدرت توده‌ها بودم.

You know yourselves.

خودتان می‌دانید.

Lack of representation means no one is fighting for you.

فقدان نمایندگی یعنی هیچ‌کسی برای شما نمی‌جنگد.

Pakistan is --

پاکستان --

We're 8,000 miles away from where I'm here with you today.

امروز اینجا که هستیم ۱۲٫۸۷۵ کیلومتر از آنجا دوریم.

But I hope what I'm about to tell you will resonate with you,

اما، امیدوارم حرفی را که می‌زنم برایتان قابل درک باشد

though we have this big distance in miles and in our cultures.

اگر چه از لحاظ فرهنگی از هم فرسنگها دوریم.

When women show up,

وقتی زنان حاضر می‌شوند،

they bring the realities and hopes of half a population with them.

واقعیت‌ها و امید‌های نیمی از جمعیت را با خود می‌آورند.

In 2007, we saw the rise of the Taliban

در ۲۰۰۷، ما با ظهور طالبان در سوات،

in Swat, Dir and nearby districts.

دیر و نواحی مجاور مواجه شدیم.

It was horrifying.

هولناک بود.

The Taliban killed innocent people.

طالبان افراد بی‌گناه را می‌کشت.

Almost every day,

تقریباً هر روز،

people collected the dead bodies of their loved ones from the streets.

مردم جنازه‌ها عزیزان خود را از خیابان‌ها جمع می‌کردند.

Most of the social and political leaders

اکثر رهبران سیاسی و اجتماعی

struggling and working for the betterment of their communities

که برای بهتر شدن جوامع خود تلاش و فعالیت می‌کردند

were threatened and targeted.

تهدید شده و مورد هدف قرار گرفتند.

Even I had to leave,

حتی من هم مجبور به ترک شدم،

leaving my children behind with my in-laws.

بچه‌هایم را پیش فامیل‌های شوهرم گذاشتم.

I closed my office in Dir and relocated to Peshawar,

دفترم را در دیر بستم و ساکن پیشاور شدم،

the capital of my province.

که مرکز استان من است.

I was in trauma, kept thinking what to do next.

در شوک روحی بودم و دائم به گام بعدی که باید برمی‌داشتم فکر می‌کردم.

And most of the family members and friends

و اکثر اعضای خانواده و دوستانم توصیه‌شان این بود،

were suggesting, "Shad, stop working.

«شاد، دست از کار بکش.

The threat is very serious."

این تهدیدها خیلی جدی‌اند.»

But I persisted.

اما مقاومت کردم.

In 2009, we experienced a historic influx of internally displaced persons,

در ۲۰۰۹، ما تجربه هجوم تاریخی از آوارگان درون مرزی را داشتیم،

from Swat, Dir and other nearby districts.

از سوآت، دیر و دیگر نواحی مجاور.

I started visiting the camps almost every day,

شروع کردم به دیدار تقریباً روزانه از اردوگاه‌ها،

until the internally displaced persons

تا وقتی که آوارگان شروع کردند به برگشتن

started to go back to their place of origin.

به خانه‌های خود.

I established four mother-child health care units,

چهار واحد مراقبت سلامت مادر و فرزند را دایر کردم،

especially to take care of over 10,000 women and children

تا بطور خاص از بیش از ۱۰٫۰۰۰ زن و کودک در اردوگاه‌های مجاور

nearby the camps.

مراقبت کنند.

But you know, during all these visits,

اما می‌دانید در طی همه این دیدارها،

I observed that there was very little attention towards women's needs.

مشاهده کردم که توجه خیلی کمی به نیاز‌های زنان می‌شد.

And I was looking for what is the reason behind it.

و به دنبال دلیل آن می‌گشتم.

And I found it was because of the underrepresentation of women

و پی بردم که بخاطر سهم کوچک زنان در سکوهای

in both social and political platforms, in our society as a whole.

سیاسی و اجتماعی در جامعه ما در کل است.

And that was the time when I realized

و آنوقت بود که تشخیص دادم

that I need to narrow down my focus

باید تمرکزم را روی ساخت و قویتر کردن

on building and strengthening women's political leadership

رهبری زنان باریک‌تر کنم

to increase their political representation,

تا نمایندگی سیاسی‌شان افزایش یابد،

so they would have their own voice in their future.

تا صدای خود را در آینده‌شان داشته باشند.

So we started training around 300 potential women and youth

بنابراین شروع به آموزش حدود ۳۰۰ زن بالقوه و جوان

for the upcoming local elections in 2015.

برای انتخابات آتی محلی ۲۰۱۵ نمودیم.

And you know what?

و می‌دانید چه؟

Fifty percent of them won.

۵۰٪ آن‌ها برنده شدند.

(Applause)

(تشویق)

And they are now sitting in the councils,

و آن‌ها حالا در شورا می‌نشینند،

taking part actively in the legislation, planning and budgeting.

فعالانه در قانونگذاری، طرح‌ریزی و بودجه‌بندی مشارکت می‌کنند،

Most of them are now investing their funds

اکثر آن‌ها حالا اندوخته‌شان را

on women's health, education, skill development and safe drinking water.

در سلامت زنان، تعلیم و تربیت، توسعه مهارت‌ها و آب آشامیدنی سالم سرمایه‌گذاری می‌کنند.

All these elected women now

همه این زنان برگزیده اکنون

share, discuss and resolve their problems together.

مشکلات را برای یافتن راه‌حل با هم به اشتراک و بحث می‌گذارند.

Let me tell you about two of the women I have been working with:

بگذارید از دو دختری بگویم که با آن‌ها سابقه کار کردن دارم:

Saira Shams.

سایرا شمس.

You can see, this young lady, age 26,

همانطور که می‌بینید این زن جوان ۲۶ سال دارد

she ran for a public office in 2015 in Lower Dir, and she won.

در ۲۰۱۵ کاندیدای منصب دولتی در دیر سفلا شد و برنده آن شد.

She completed two of the community infrastructure schemes.

موفق به تکمیل دو طرح زیربنایی محلی شد.

You know, women, community infrastructure schemes ...

می‌دانید طرح‌های زیربنایی، بومی و زنان …

Some people think this is men's job.

برخی فکر می‌کنند که این شغل مردهاست.

But no, this is women's job, too, we can do it.

اما نه، شغل زنها هم هست، از پس آن برمی‌آییم.

And she also fixed two of the roads leading towards girls schools,

و او همچنین دو جاده منتهی به مدارس دخترانه را درست کرد،

knowing that without access to these schools,

با دانش اینکه بدون دسترسی به این مدرسه‌ها،

they are useless to the girls of Dir.

آنها برای دختران دیر بیفایده هستند.

And another young woman is Asma Gul.

و دختر جوان دیگری هست به اسم اسماء گل.

She is a very active member of the young leaders forum we established.

عضو بسیار فعالی از تالار گفتگوی رهبران جوانی است که تشکیل دادیم.

She was unable to run for the public office,

چون قادر نبود برای مشاغل دولتی کاندیدا شود

so she has become the first female journalist of our region.

اولین روزنامه‌نگار منطقه ما شد.

She speaks and writes for women's and girls' issues and their rights.

او از مسائل زنان و دختران و حقوق‌شان می‌گوید و می‌نویسد.

Saira and Asma, they are the living examples

سایرا و اسماء، نمونه‌های زنده

of the importance of inclusion and representation.

اهمیت شامل کردن و نمایندگی هستند.

Let me tell you this, too.

بگذارید این را هم به شما بگویم.

In the 2013 general elections in Pakistan

در انتخابات عمومی ۲۰۱۳ پاکستان

and the local elections in 2015,

و انتخاب محلی در ۲۰۱۵،

there were less than 100 women voters in Dir.

شمار زنان رای دهنده در دیر زیر ۱۰۰ نفر بود.

But you know what?

اما آیا خبر دارید؟

I'm proud to tell you that this year, during the general elections,

مفتخرم بگویم به شما که امسال طی انتخابات عمومی،

there were 93,000 women voters in Dir.

۹۳٫۰۰۰ زن رای دهنده در دیر داشتیم.

(Applause)

(تشویق)

So our struggle is far from over.

خب، تلاش ما تا پایان راه درازی دارد.

But this shift is historic.

اما این تغییر تاریخی است.

And a sign that women are standing up, showing up and making it absolutely clear

و نشان این که زنان به پا خاسته‌اند، حضور دارند و کاملاً روشن می‌سازند

that we all must invest in building women's leadership.

که همه ما باید در ساخت رهبری زنان سرمایه‌گذاری کنیم.

In Pakistan and here in the United States,

در پاکستان و اینجا در ایالات متحده،

and everywhere in the world,

و هرجای دیگری در دنیا،

this means women in politics, women in business

این یعنی زنان سیاستمدار، زنان حاضر در دنیای تجارت

and women in positions of power making important decisions.

و زنان در جایگاه قدرت تصمیم‌های مهم می‌گیرند.

It took me 23 years to get here.

برایم ۲۳ سال طول کشید تا به اینجا برسم.

But I don't want any girl or any woman

اما نمی‌خواهم ۲۳ سال از عمر هیچ دختر یا زنی سپری شود

to take 23 years of her life to make herself heard.

تا بالاخره صدایش شنیده شود.

I have had some dark days.

من روز‌های تیره خود را داشتم.

But I have spent every waking moment of my life

اما هر لحظه بیداری از زندگی‌ام را

working for the right of every woman to live her full potential.

صرف کار برای حق زنان کرده‌ام تا نهایت زندگی‌شان را انجام دهند.

Imagine with me a world

با من جهانی را تصور کنید

where thousands of us stand up

که هزارن نفر از ما می‌ایستیم

and they support other young women together,

و با هم از دیگر زنان جوان حمایت می‌کنیم،

creating opportunities and choices that benefit all.

با خلق فرصتها و انتخاب‌هایی که همه از آن بهره‌مند شوند.

And that, my friends, can change the world.

و آن، دوستان من، می‌تواند جهان را تغییر دهد.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)