Why tech needs the humanities | Eric Berridge

Translator: Pedram Pourasgari Reviewer: soheila Jafari

You've all been in a bar, right?

همه شما به بار رفته‌اید، درست است؟

(Laughter)

(خنده)

But have you ever gone to a bar

اما آیا تا به حال شده به یک بار بروید

and come out with a $200 million business?

و با یک کسب‌وکار۲۰۰ میلیون دلاری برگردید؟

That's what happened to us about 10 years ago.

این اتفاقی است که ۱۰ سال پیش برای ما افتاد.

We'd had a terrible day.

روز بسیار بدی داشتیم.

We had this huge client that was killing us.

یک مشتری خیلی بزرگ داشتیم که خیلی اذیت‌مان می‌کرد.

We're a software consulting firm,

ما یک شرکت مشاوره نرم‌افزاری هستیم،

and we couldn't find a very specific programming skill

و نمی‌توانستیم یک مهارت خاص برنامه‌نویسی پیدا کنیم

to help this client deploy a cutting-edge cloud system.

تا به این مشتری برای توسعه یک سیستم ابری پیشرفته کمک کنیم.

We have a bunch of engineers,

ما تعدادی مهندس داریم،

but none of them could please this client.

اما هیچ یک از آن‌ها قادر به راضی کردن این مشتری نبودند.

And we were about to be fired.

و نزدیک بود اخراج شویم.

So we go out to the bar,

پس به یک بار رفتیم،

and we're hanging out with our bartender friend Jeff,

و در حال گپ زدن با دوستمان جِف بودیم که متصدی بار بود،

و او کاری را می‌کرد که همه متصدیان خوب بار انجام می‌دهند:

and he's doing what all good bartenders do:

he's commiserating with us, making us feel better,

به ما دلداری می‌داد، کاری می‌کرد که احساس بهتری

relating to our pain,

نسبت به دردمان داشته باشیم،

saying, "Hey, these guys are overblowing it.

می‌گفت: «هی، این بچه‌ها زیادی بزرگش می‌کنند.

Don't worry about it."

نگرانش نباشید.»

And finally, he deadpans us and says,

و در آخر، با چهره جدی اما به شوخی گفت:

"Why don't you send me in there?

«چرا من را به آن‌جا [شرکت مشتری] نمی‌فرستید؟

I can figure it out."

من می‌توانم سر از کارشان در بیاورم.»

So the next morning, we're hanging out in our team meeting,

صبح روز بعد، ما مشغول گپ زدن در جلسه گروهمان بودیم،

and we're all a little hazy ...

و همه کمی گیج بودیم ...

(Laughter)

(خنده)

and I half-jokingly throw it out there.

و من کمی به شوخی آن حرف را آن‌جا مطرح کردم.

I say, "Hey, I mean, we're about to be fired."

گفتم: «هی، ما نزدیک است اخراج شویم.»

So I say,

بعد گفتم،

"Why don't we send in Jeff, the bartender?"

«چرا جف متصدی بار را معرفی نکنیم؟»

(Laughter)

(خنده)

And there's some silence, some quizzical looks.

بعد از آن، کمی سکوت و نگاه‌های متعجب.

Finally, my chief of staff says, "That is a great idea."

در پایان، مدیر کارکنان‌مان گفت، «ایده خیلی خوبی است.»

(Laughter)

(خنده)

"Jeff is wicked smart. He's brilliant.

جف باهوش است. او بااستعداد است.

He'll figure it out.

سر از کارشان در می‌آورد.

Let's send him in there."

بیایید او را معرفی کنیم.»

Now, Jeff was not a programmer.

خُب، جف یک برنامه‌نویس نبود.

In fact, he had dropped out of Penn as a philosophy major.

در واقع، وقتی فلسفه می‌خواند از دانشگاه پنسیلوانیا اخراج شده بود.

But he was brilliant,

ولی بااستعداد بود،

and he could go deep on topics,

و می‌توانست به عمق موضوعات برود،

and we were about to be fired.

و ما نزدیک بود اخراج شویم.

So we sent him in.

پس ما او را معرفی کردیم.

After a couple days of suspense,

پس از چند روز بلاتکلیفی،

Jeff was still there.

جف همچنان آنجا بود.

They hadn't sent him home.

آن‌ها هنوز او را اخراج نکرده بودند.

I couldn't believe it.

من نمی‌توانستم باور کنم.

What was he doing?

چه کار می‌کرد؟

Here's what I learned.

این چیزی است که یاد گرفتم.

He had completely disarmed their fixation on the programming skill.

او کاملاً وابستگی آن‌ها را به مهارت برنامه‌نویسی از بین برد.

و بحث را عوض کرد،

And he had changed the conversation,

even changing what we were building.

حتی چیزی که ما در حال ساختنش بودیم را عوض کرد.

The conversation was now about what we were going to build and why.

بحث حالا این بود که ما چه چیزی می‌سازیم و چرا؟

And yes, Jeff figured out how to program the solution,

و بله، جف فهمید چگونه مشکل را حل کند،

and the client became one of our best references.

و آن مشتری به یکی از بهترین معرف‌های ما تبدیل شد.

آن زمان، ما ۲۰۰ نفر بودیم،

Back then, we were 200 people,

and half of our company was made up of computer science majors or engineers,

و نصف شرکت ما را فارغ‌التحصیلان علوم کامپیوتر یا مهندسان تشکیل می‌دادند،

but our experience with Jeff left us wondering:

اما تجربه ما با جف، موجب شد بپرسیم:

Could we repeat this through our business?

آیا می‌توانیم آن را در کسب‌وکارمان تکرار کنیم؟

So we changed the way we recruited and trained.

پس روش استخدام و آموزشمان را تغییر دادیم.

And while we still sought after computer engineers and computer science majors,

و در حالی که همچنان به دنبال مهندسان کامپیوتر و علوم کامپیوتر بودیم،

we sprinkled in artists, musicians, writers ...

هنرمندان، موزیسین‌ها و نویسندگان را نیز استخدام کردیم ...

and Jeff's story started to multiply itself throughout our company.

و داستان جف چندین بار در شرکت ما تکرار شد.

Our chief technology officer is an English major,

مدیر ارشد فناوری ما دانش‌آموخته زبان انگلیسی است،

and he was a bike messenger in Manhattan.

و قبلاً یک پیک دوچرخه‌ای در منهتن بود.

And today, we're a thousand people,

و امروزه، ما هزار نفریم،

yet still less than a hundred have degrees in computer science or engineering.

و هنوز کمتر از صد نفرمان مدرک علوم کامپیوتر یا مهندسی دارند.

And yes, we're still a computer consulting firm.

و بله، ما هنوز یک شرکت مشاوره کامپیوتری هستیم.

We're the number one player in our market.

ما یک شرکت درجه اول در بازارمان هستیم.

We work with the fastest-growing software package

کار ما مربوط به بسته‌های نرم‌افزاری با سریع‌ترین رشد است

to ever reach 10 billion dollars in annual sales.

که فروش سالانه آن‌ها به ۱۰ میلیارد دلار می‌رسد.

So it's working.

پس این جواب می‌دهد.

Meanwhile, the push for STEM-based education in this country --

در همین حال، فشار برای آموزش رشته‌های STEM در این کشور --

science, technology, engineering, mathematics --

[مخفف] علوم، فناوری، مهندسی، ریاضیات --

is fierce.

بسیار زیاد است.

It's in all of our faces.

همه ما این را می‌بینیم.

And this is a colossal mistake.

و این یک اشتباه بزرگ است.

Since 2009, STEM majors in the United States

از سال ۲۰۰۹، دانشجویان STEM در ایالات متحده

have increased by 43 percent,

به میزان ۴۳ درصد افزایش یافته‌اند،

while the humanities have stayed flat.

در حالی که دانشجویان علوم انسانی ثابت باقی مانده‌اند.

Our past president

رئیس‌جمهور قبلی ما

dedicated over a billion dollars towards STEM education

بیش از یک میلیارد دلار به آموزش رشته‌های STEM اختصاص داد

at the expense of other subjects,

به قیمت کاهش بودجه رشته‌های دیگر،

and our current president

و رئیس‌جمهور فعلی ما

recently redirected 200 million dollars of Department of Education funding

اخیراً ۲۰۰ میلیون دلار از بودجه وزارت آموزش را

into computer science.

به علوم کامپیوتر هدایت کرده است.

And CEOs are continually complaining about an engineering-starved workforce.

و مدیران شرکت‌ها دائماً از کمبود نیروی کار مهندس شکایت می‌کنند.

These campaigns,

این اقدامات سیاسی،

به همراه موفقیت انکارناپذیر اقتصاد فناوری‌محور --

coupled with the undeniable success of the tech economy --

منظورم این است که، باید با آن مواجه شویم،

I mean, let's face it,

seven out of the 10 most valuable companies in the world by market cap

از ۱۰ شرکت برتر جهان از نظر ارزش بازار، هفت شرکت

are technology firms --

شرکت‌های فناوری‌محور هستند --

these things create an assumption

این چیزها، یک فرضیه را به وجود می‌آورند

that the path of our future workforce will be dominated by STEM.

که مسیر نیروی کار در آینده، عمدتاً در دست رشته‌های STEM است.

I get it.

من متوجه می‌شوم.

On paper, it makes sense.

بر روی کاغذ منطقی است.

It's tempting.

وسوسه کننده است.

But it's totally overblown.

اما کاملاً اغراق‌آمیز است.

It's like, the entire soccer team chases the ball into the corner,

مثل این است که همه یک تیم فوتبال، به دنبال توپ در گوشه زمین بروند،

because that's where the ball is.

چون توپ در آن‌جاست.

We shouldn't overvalue STEM.

ما نباید به رشته‌های STEM بیش از حد ارزش بدهیم.

We shouldn't value the sciences any more than we value the humanities.

ما نباید برای این علوم بیشتر از علوم انسانی ارزش قائل شویم.

And there are a couple of reasons.

و دو دلیل برای آن وجود دارد.

Number one, today's technologies are incredibly intuitive.

اول، فناوری‌های امروزه بسیار بر پایه احساسات هستند.

The reason we've been able to recruit from all disciplines

دلیل این که ما قادر بودیم از تمام رشته‌ها استخدام کنیم

and swivel into specialized skills

و از آن‌ها برای رسیدن به مهارت‌های تخصصی استفاده کنیم

is because modern systems can be manipulated without writing code.

به این دلیل است که سیستم‌های مدرن می‌توانند بدون برنامه‌نویسی مدیریت شوند.

They're like LEGO: easy to put together, easy to learn, even easy to program,

آن‌ها مثل لگو هستند: ساختن، یادگیری وحتی برنامه‌نویسی آن‌ها آسان است،

given the vast amounts of information that are available for learning.

با توجه به اطلاعات زیادی که برای یادگیری وجود دارند.

Yes, our workforce needs specialized skill,

بله، کارمندان ما به مهارت تخصصی نیاز دارند،

but that skill requires a far less rigorous and formalized education

اما این مهارت، نیازمند آموزش سخت‌گیرانه و رسمی بسیار کمتری است

than it did in the past.

نسبت به آنچه که در گذشته وجود داشت.

Number two, the skills that are imperative and differentiated

دوم، مهارت‌های ضروری و متمایز

in a world with intuitive technology

در جهانی با فناوری‌های مبتنی بر احساسات،

are the skills that help us to work together as humans,

مهارت‌هایی هستند که به ما کمک می‌کنند با یکدیگر به عنوان انسان همکاری کنیم،

where the hard work is envisioning the end product

در حالی که کار سخت، محصول نهایی را مجسم می‌کند

and its usefulness,

و سودمندی آن را،

which requires real-world experience and judgment and historical context.

که نیازمند تجربه واقعی، قضاوت و زمینه تاریخی است.

What Jeff's story taught us

چیزی که داستان جف به ما آموخت

is that the customer was focused on the wrong thing.

این بود که مشتری ما بر روی چیز اشتباهی تمرکز کرده بود.

It's the classic case:

همان داستان قدیمی است:

the technologist struggling to communicate with the business and the end user,

متخصصان فناوری تلاش می‌کنند که با کسب‌وکار و کاربر نهایی ارتباط برقرار کنند،

and the business failing to articulate their needs.

و کسب‌وکارها هم نمی‌توانند نیاز‌های خود را درست بیان کنند.

I see it every day.

من هر روز این را می‌بینم.

We are scratching the surface

تنها بخشی از فعالیت‌های ما

in our ability as humans to communicate and invent together,

در توانایی‌مان به عنوان انسان برای برقراری ارتباط و اختراع با هم خلاصه می‌شود

and while the sciences teach us how to build things,

و در حالی که علوم پایه و فنی به ما می‌آموزند چگونه چیزها را بسازیم،

it's the humanities that teach us what to build and why to build them.

این علوم انسانی است که به ما یاد می‌دهد چه چیزی بسازیم و چرا آن‌ها را بسازیم.

And they're equally as important,

و آن‌ها همان اندازه مهم هستند،

and they're just as hard.

و همان اندازه دشوار هستند.

It irks me ...

این من را آزار می‌دهد ...

when I hear people treat the humanities as a lesser path,

زمانی که که می‌شنوم مردم علوم انسانی را کم‌اهمیت‌تر می‌دانند،

as the easier path.

آسان‌تر می‌دانند.

Come on!

بی‌خیال!

The humanities give us the context of our world.

علوم انسانی، چارچوب جهان را به ما نشان می‌دهند.

They teach us how to think critically.

به ما می‌آموزند چگونه منتقدانه فکر کنیم.

They are purposely unstructured,

آن‌ها عمداً ساختارنیافته هستند،

while the sciences are purposely structured.

در حالی که علوم پایه و فنی عمداً ساختاریافته هستند.

They teach us to persuade, they give us our language,

آن‌ها [علوم انسانی] متقاعد کردن را به ما می‌آموزند، زبانی به ما می‌دهند

which we use to convert our emotions to thought and action.

که می‌توانیم از آن برای تبدیل کردن احساساتمان به اندیشه و عمل استفاده کنیم.

And they need to be on equal footing with the sciences.

و آن‌ها باید هم‌تراز با علوم پایه و فنی باشند.

And yes, you can hire a bunch of artists

و بله، شما می‌توانید تعدادی هنرمند استخدام کنید

and build a tech company

و یک شرکت فناوری بسازید

and have an incredible outcome.

و درآمدی فوق‌العاده داشته باشید.

Now, I'm not here today to tell you that STEM's bad.

حالا، من اینجا نیستم که به شما بگویم رشته‌های STEM بد هستند.

I'm not here today to tell you that girls shouldn't code.

من امروز اینجا نیامدم که بگویم دخترها نباید برنامه‌نویسی کنند.

(Laughter)

(خنده)

Please.

خواهش می‌کنم.

And that next bridge I drive over

و پل بعدی که روی آن رانندگی می‌کنم

or that next elevator we all jump into --

یا آسانسور بعدی که همه سوارش می‌شویم --

let's make sure there's an engineer behind it.

بیایید مطمئن شویم یک مهندس آن را طراحی کرده.

(Laughter)

(خنده)

But to fall into this paranoia

ولی گرفتار این توهم شدن

that our future jobs will be dominated by STEM,

که شغل‌های آینده ما عمدتاً در اختیار رشته‌های STEM است،

that's just folly.

فقط احمقانه است.

If you have friends or kids or relatives or grandchildren

اگر دوستان یا بچه‌ها یا خویشاوندان یا نوه‌ها

or nieces or nephews ...

یا خواهرزاده‌ها یا برادرزاده‌هایی دارید ...

encourage them to be whatever they want to be.

آن‌ها را تشویق کنید که هر چه می‌خواهند باشند.

(Applause)

(تشویق)

The jobs will be there.

برای آن‌ها شغل‌هایی وجود خواهد داشت.

Those tech CEOs

مدیرعامل‌های شرکت‌های فناوری

that are clamoring for STEM grads,

که سخت به دنبال دانش‌آموختگان رشته‌های STEM هستند،

you know what they're hiring for?

می‌دانید آن‌ها را برای چه استخدام می‌کنند؟

Google, Apple, Facebook.

گوگل، اپل، فیسبوک.

Sixty-five percent of their open job opportunities

شصت و پنج درصد از فرصت‌های شغلی باز آن‌ها

are non-technical:

غیرفنی هستند:

marketers, designers, project managers, program managers,

بازاریابی، طراحی، مدیریت پروژه، مدیریت برنامه،

product managers, lawyers, HR specialists,

مدیریت محصول، حقوق‌دان، متخصص نیروی انسانی،

trainers, coaches, sellers, buyers, on and on.

معلم، مربی، فروشنده، خریدار و غیره.

These are the jobs they're hiring for.

این‌ها شغل‌هایی هستند که برایشان نیرو استخدام می‌کنند.

And if there's one thing that our future workforce needs --

و اگر یک چیز وجود باشد که نیروی کار آینده ما به آن نیاز دارد --

and I think we can all agree on this --

من فکر می‌کنم همه با این موافقیم --

it's diversity.

آن تنوع است.

But that diversity shouldn't end with gender or race.

اما این تنوع نباید به جنسیت یا نژاد محدود شود.

We need a diversity of backgrounds

ما به تنوع سابقه

and skills,

و مهارت نیز نیاز داریم،

with introverts and extroverts

به افراد درونگرا و برونگرا

and leaders and followers.

و به رهبران و پیروان.

That is our future workforce.

این نیروی کار آینده ماست.

And the fact that the technology is getting easier and more accessible

و این حقیقت که فناوری راحت‌تر و در دسترس‌تر می‌شود

frees that workforce up

این آزادی را به آن نیروی کار می‌دهد

to study whatever they damn well please.

که هر چه را که خیلی راضی‌شان می‌کند، بیاموزند.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)