Lindsay Morcom: A history of Indigenous languages -- and how to revitalize them | TED

Translator: Mohamma Habibi Reviewer: Masoud Motamedifar

Dene Elder Paul Disain said,

دنی الدر پال دسین گفته:

"Our language and culture

«زبان و فرهنگ ما پنجره‌ای است که ما دنیا را از میان آن می بینیم».

is the window through which we see the world."

And on Turtle Island,

و در جزیره‌ی لاکپشت،

what is now known as North America,

همان‌جا که امروزه آمریکای شمالی می‌نامند،

there're so many unique and wonderful ways to see the world.

شیوه‌های کم‌نظیر شگفت‌آور فراوانی هست برای دیدن جهان.

As a person of Indigenous heritage,

من خودم از نسل بومیان هستم.

I'm interested in learning Anishinaabemowin,

«آنیشینابموون» زبان موروثی من است، که از یاد گرفتنش لذت می‌برم،

which is my heritage language,

because it lets me see the world through that window.

چون به من امکان می‌دهد جهان را از دریچه‌ی آن ببینم.

It lets me connect with my family,

پلی می‌شود میان من و اقوامم،

my ancestors, my community, my culture.

نیاکانم، جامعه‌ام، فرهنگم.

And lets me think about how I can pass that on

و با خودم فکر می‌کنم که چطور می‌توانم آن‌را به نسل‌های آینده منتقل کنم.

to future generations.

As a linguist,

من زبان‌شناسم و به همین خاطر به کارکردهای کلی زبان علاقه‌مندم.

I'm interested in how language functions generally.

I can look at phonetics and phonology --

آواها و واج‌ها و صدای حروف را واکاوی می‌کنم

speech sounds.

I can look at morphology, or the structure of words.

ریخت و ساختار واژگان را،

I can look at syntax,

همچنین قواعد را،

which is the structure of sentences and phrases,

که شامل ساختار جمله و عبارت‌ها می‌شود،

to learn about how humans store language in our brains

تا بفهمم انسان چگونه زبان را در مغزش نگه می‌دارد،

and how we use it to communicate with one another.

و چگونه از آن برای برقراری ارتباط با دیگران بهره می‌برد.

For example,

مثلاً،

آنیشینابموون، همچون بیشتر زبان‌های بومی،

Anishinaabemowin, like most Indigenous languages,

is what's called polysynthetic,

زبانی اصطلاحاً چندترکیبی است.

یعنی کلمات بسیار بسیار طولانی‌ای دارد.

which means that there are very, very long words,

composed of little tiny pieces called morphemes.

که هرکدام از تکه‌هایی بسیار کوچکی به نام تکواژ تشکیل شده.

So I can say, in Anishinaabemowin, "niwiisin," "I eat,"

مثلاً به زبان آنیشینابموون می‌شود گفت: «نوویسن»

که یعنی «من می‌خورم» و فقط یک کلمه است.

which is one word.

I can say "nimino-wiisin," "I eat well,"

می‌شود گفت: «نیمینو-ویسین»،

یعنی «غذای خوبی می‌خورم» که بازهم یک کلمه است.

which is still one word.

I can say "nimino-naawakwe-wiisin," "I eat a good lunch,"

می‌شود گفت: «نیمینو-ناواکی-ویسن»،

یعنی «دارم ناهار خوبی می‌خورم»،

which is how many words in English?

که در انگلیسی ... چند کلمه می‌شود؟

Five words in English, a single word in Anishinaabemowin.

پنج کلمه، که در آنیشینابموون فقط یک کلمه است.

Now, I've got a bit of a quiz for you.

حالا از شما چند سؤال ساده دارم.

In a one-word answer, what color is that slide?

با یک کلمه پاسخ دهید که این تصویر چه رنگی است؟

Audience: Green.

تماشاچیان: سبز.

Lindsay Morcom: What color is that slide?

لینزی مورکام: این یکی چه رنگی است؟

Audience: Green.

تماشاچیان: سبز.

LM: What color is that slide?

لینزی مورکام: این یکی چه رنگی است؟

Audience: Blue.

تماشاچیان: آبی.

LM: And what color is that slide?

لینزی مورکام: و این یکی چه رنگی است؟

(Audience murmurs)

(همهمه‌ی تماشاچیان)

Not trick questions, I promise.

باور کنید نمی‌خواهم سربه‌سرتان بگذارم.

For you as English speakers,

برای شما انگلیسی‌زبان‌ها،

you saw two green slides and two blue slides.

دو تا از اینها سبز بود و دو تا آبی.

But the way that we categorize colors varies across languages,

ولی دسته‌بندی رنگ‌ها در زبان‌های مختلف فرق می‌کند.

so if you had been Russian speakers,

مثلاً اگر شما روس‌زبان بودید،

you would have seen two slides that were different shades of green,

دو نوع رنگ سبز می‌دیدید،

one that was "goluboy," which is light blue,

یکی که «گولوبوی» بود، یعنی آبی کمرنگ،

one that is "siniy," dark blue.

و یکی که «سینی» بود، یعنی آبی پررنگ.

And those are seen as different colors.

پس آنها را دو جور رنگ می‌دیدید.

If you were speakers of Anishinaabemowin,

ولی اگر آنیشینابموون صحبت می‌کردید،

you would have seen slides that were Ozhaawashkwaa

تصاویر را «اوژاواشکوا» یا «اوژاواشکوزی» می‌دیدید

or Ozhaawashkozi, which means either green or blue.

که یعنی سبز یا آبی.

It's not that speakers don't see the colors,

این نیست که رنگ‌ها را تشخیص ندهند، صرفاً شیوه‌ی دسته‌بندی آنها این گونه است

it's that the way they categorize them and the way that they understand shades

و کم‌رنگی و پررنگی را این جور می‌بینند.

is different.

At the same time,

وانگهی، هرکسی رنگ‌ها را به شیوه‌ی خودش دسته‌بندی می‌کند،

there are universals in the ways that humans categorize color,

and that tells us about how human brains

و همین به ما نشان می‌دهد

understand and express what they're seeing.

که مغز آدمی آنچه را می‌بیند، چطور ادراک و بیان می‌کند.

Anishinaabemowin does another wonderful thing,

آنیشینابموون نکته‌ی شگرف دیگری هم دارد

which is animate, inanimate marking on all words.

که جان‌دار و بی‌جان بودن تمام واژه‌هاست.

So it's not unlike how French and Spanish

خیلی با فرانسوی و اسپانیول فرق ندارد

mark all words as either masculine or feminine.

که همه واژه‌هایشان یا مذکر است یا مؤنث.

در آنیشینابموون و دیگر زبان‌های آلگانکیان

Anishinaabemowin and other Algonquian languages

mark all words as either animate or inanimate.

همه‌ی واژه‌ها یا جان‌دارند یا بی‌جان.

The things that you would think to be animate are animate,

هر چیزی که به نظرتان جان‌دارند در این گروه هستند،

things that have a pulse: people, animals, growing plants.

هر چیزی که حیات داشته باشد مثل انسان‌‌ها، حیوانات، گیاهان.

But there are other things that are animate

ولی چیزهای دیگری هم هست که جاندارند

that you might not guess, like rocks.

و شاید به ذهنتان نرسد، مثل سنگ‌ها.

Rocks are marked as animate,

سنگ‌ها را هم جان‌دار می‌دانند

and that tells us really interesting things about grammar,

و این چیز بسیار جالبی درباره‌ی قواعد زبانی به ما می‌گوید

and it also tells us really interesting things

و همچنین چیزهای بسیار جالبی

about how Anishinaabemowin speakers

درباره‌ی اینکه آنیشینابموون زبان‌ها

relate to and understand the world around them.

چطور به جهان می‌نگرند و با آن ارتباط برقرار می‌کند.

Now, the sad part of that

اما بخش غم‌انگیز ماجرا،

is that Indigenous languages are in danger.

این است که زبان‌های بومی در خطرند؛

Indigenous languages that posses so much knowledge of culture,

زبان‌های بومی‌ای که در خود انبوهی از مضامین فرهنگی،

of history,

تاریخی،

of ways to relate to one another,

شیوه‌ی تعامل انسان‌ها،

of ways to relate to our environment.

شیوه‌ی تعاملشان با محیط را جای داده‌اند.

Having been on this land since time immemorial,

این زبان‌ها از دوران‌های بسیار کهن

these languages have developed here

در این سرزمین بوده‌اند و رشد کرده‌اند

و دانش محیطی گرانبهایی در دل خود دارند

and they contain priceless environmental knowledge

that helps us relate well to the land on which we live.

که به ما کمک می‌کند ارزش خاکی را که روی آن پا می‌نهیم، بهتر درک کنیم.

But they are, in fact, in danger.

با این همه واقعاً در خطرند.

The vast majority of Indigenous languages in North America

بیشتر زبان‌های بومی آمریکای شمالی

are considered endangered,

در معرض چنین خطری هستند.

and those that are not endangered are vulnerable.

و آنهایی هم که در خطر نیستند در معرض آسیب هستند.

این خطر عامدانه به وجود آمده است.

That is by design.

In our laws, in our policies,

در قوانین ما، در سیاست‌های ما،

در مراکز حکومتی ما.

in our houses of governance,

there have been stated attempts

آشکارا کوشیده‌اند

to eliminate Indigenous languages and cultures in this country.

تا زبان‌ها و فرهنگ‌های بومی را از این کشور حذف کنند.

Duncan Campbell Scott

دانکن کمپبل اسکات

was one of the architects of the residential school system.

یکی از طراحان نظام آموزشی شبانه‌روزی بود.

On tabling a bill that required mandatory residential school attendance

سال ۱۹۲۰ و هنگام تقدیم لایحه‌ای

که حضور شبانه‌روزی کودکان بومی در این مدارس را اجباری می‌کرد، گفت:

for Indigenous children in 1920, he said,

«دلم می‌خواهد از شر مشکل این سرخ‌پوست‌ها راحت شوم.

"I want to get rid of the Indian problem.

Our objective is to continue

ما به راهمان ادامه می‌دهیم

until there is not a single Indian in Canada

تا وقتی که حتی یک سرخ‌پوست در کانادا نماند

that has not been absorbed into the body politic

مگر اینکه در فرهنگ عمومی هضم شده باشد

and there is no Indian question, and no Indian Department;

و تا زمانی که دیگر هیچ مسئله‌ی سرخ‌پوستی و هیچ نهاد سرخ‌پوستی باقی نمانده باشد؛

that is the whole object of this Bill."

این تمام هدف این لایحه است».

The atrocities that occurred in residential schools were documented.

قساوت‌هایی که در این مدارس روا داشتند ثبت و ضبط شده است.

In 1907,

سال ۱۹۰۷، پ.چ. برایس

P.H. Bryce, who was a doctor and an expert in tuberculosis,

که پزشک و متخصص بیماری سل بود،

published a report that found that in some schools,

گزارشی منتشر کرد که نشان می‌داد در برخی مدارس،

25 percent of children had died from tuberculosis epidemics

۲۵ درصد از بچه‌ها از همه‌گیری سل مرده‌اند؛

created by the conditions in the schools.

که صرفاً ناشی از وضعیت این مدارس بود.

In other schools, up to 75 percent of children had died.

در برخی مدارس دیگر، تا ۷۵ درصد هم مرده‌اند.

He was defunded by federal government

به خاطر این یافته‌ها، حکومت مرکزی درآمد او را قطع کرد

for his findings,

forced into retirement in 1921,

و سال ۱۹۲۱ به اجبار بازنشسته‌اش کردند،

and in 1922, published his findings widely.

سال ۱۹۲۲، او یافته‌هایش را به طور گسترده چاپ کرد.

And through that time,

در تمام آن دوران،

Indigenous children were taken from their homes,

بچه‌های بومی را به اجبار از خانه و کاشانه‌شان جدا می‌کردند

taken from their communities

and forced into church-run residential schools

و در مدارس شبانه‌روزی مسیحی اسکان می‌دادند

where they suffered, in many cases,

که در آنها از چیزهای زیادی رنج می‌کشیدند؛

serious emotional, physical and sexual abuse,

بدرفتاری‌های شدید عاطفی و بدنی و جنسی

and in all cases, cultural abuse,

و دست‌درازی فرهنگی، که همیشگی بود

as these schools were designed

و این مدارس برای همین کار طراحی شده بود تا فرهنگ و زبان بومی را نابود کند.

to eliminate Indigenous language and culture.

The last residential school closed in 1996.

آخرین مدرسه‌ی شبانه‌روزی سال ۱۹۹۶ بسته شد.

Until that time, 150,000 children or more attended residential schools

تا آن زمان، حدوداً صدوپنجاه هزار نفر در ۱۳۹ مدرسه‌ی شبانه‌روزی

at 139 institutions across the country.

در سراسر کشور حضور داشته‌اند.

In 2007,

سال ۲۰۰۷،

the Indian Residential School Settlement Agreement came into effect.

توافقنامه‌ی حل‌وفصل مدارس شبانه‌روزی سرخ‌پوستان تصویب شد،

It's the largest class action lawsuit in Canadian history.

که بزرگترین پرونده‌ی دادخواهی گروهی در تاریخ کانادا بود.

It set aside 60 million dollars

کمیته‌ی حقیقت‌یاب و مصالحه‌ی کانادا

for the establishment of the Truth and Reconciliation Commission of Canada.

شصت میلیون دلار به آن اختصاص داده بود.

The TRC gifted us with the ability to hear survivor stories,

این کمیته امکان آن را فراهم کرد که صدای بازمانده‌ها شنیده شود،

تا فشاری که روی جامعه و خانواده‌ها هست معلوم شود

to hear impacts on communities and families

and to gain access to research

و نتایج تحقیقاتی که تأثیر واقعی این مدارس

that explored the full effect of residential schools

روی جامعه‌ی بومیان و سراسر کانادا را نشان می‌داد، در نظر گرفته شود.

on Indigenous communities and on Canada as a whole.

The TRC found that residential schools

کمیته‌ی حقیقت‌یاب پی برد که این مدارس

constituted what's called cultural genocide.

اصطلاحاً برپایه‌ی نسل‌کشی فرهنگی بنا شده‌اند.

They state that, "Physical genocide is the mass killing of the members

به گفته‌ی آنان: «نسل‌کشی انسانی یعنی کشتار انبوهی از اعضای گروهی خاص،

of a targeted group,

نسل‌کشی زیستی، از بین بردن قابلیت زادوولد آن گروه است،

biological genocide is the destruction of that group's reproductive capacity.

And cultural genocide is the destruction of those structures and practices

و نسل‌کشی فرهنگی، تخریب بنیان‌ها و آیین‌هایی است

that allow the group to continue as a group."

که معنای بودن آن گروه در گرو آنهاست».

The stated goals of Duncan Campbell Scott.

همان اهدافی که دانکن کمپبل اسکات گفته بود.

So they find that it's cultural genocide,

به همین خاطر آنان نتیجه گرفتند که این کار نسل‌کشی فرهنگی است.

although as children's author

به قول سخنران معروف و نویسنده‌ی کودکان، دیوید بوشارد:

and a great speaker David Bouchard points out,

«هنگامی که شما ساختمانی بنا می‌کنید،

when you build a building,

and you build a cemetery next to that building,

و در کنارش گورستانی می‌سازید،

because you know the people going into that building are going to die,

چون مطمئنید مردمی که به آن ساختمان می‌روند قرار است بمیرند،

what do you call that?

معنای این کار چیست؟!»

The TRC also gifted us with 94 calls to action,

کمیته‌ی حقیقت‌یاب با ۹۴ راهکار

beacons that can lead the way forward as we work to reconciliation.

چشم‌اندازی را ترسیم می‌کرد که می‌توانست به مصالحه بینجامد.

Several of those pertain directly to language and culture.

چندین مورد آن مشخصاً درباره‌ی زبان و فرهنگ بود.

The TRC calls us to ensure adequate, funded education,

کمیته حقیقت‌یاب به ما قول داد بودجه کافی برای دوره‌هایی تحصیلی فراهم کند

including language and culture.

که شامل زبان و آیین ما باشد؛

To acknowledge Indigenous rights, including language rights.

حقوق بومیان و حق داشتن زبان را برای آنان به رسمیت بشناسد؛

To create an Aboriginal Languages Act

پیمانی برای زبان‌های محلی وضع کند،

aimed at acknowledging and preserving Indigenous languages,

تا زبان‌های بومی رسمیت پیدا کنند و حفظ شوند،

with attached funding.

و به این کار بودجه تخصیص دهد؛

To create a position for an Aboriginal Languages Commissioner

کرسی‌ای اختصاص دهد به نماینده‌ی زبان‌های محلی؛

and to develop postsecondary language programs

برنامه‌های زبان دانشگاهی را گسترش دهد؛

as well as to reclaim place names that have been changed

و همچنین نام مکان‌هایی را که در دوره‌ی استعمارگری تغییر داده

through the course of colonization.

به وضع سابق برگرداند.

At the same time as the Indian Residential School Settlement Agreement

سال ۲۰۰۷

و درست همان زمانی که توافقنامه‌ی حل‌وفصل مدارس شبانه‌روزی تصویب شد،

came into effect,

the United Nations adopted

سازمان ملل بیانیه‌ای صادر کرد

the United Nations Declaration on the Rights of Indigenous People

برای حمایت از حقوق بومیان.

in 2007.

It states that Indigenous people have the right to establish and control

در این بیانیه آمده است: «بومیان حق تأسیس و هدایت

their own education systems and institutions

نظام و مراکز آموزشی خود را دارند

providing education in their own languages,

تا به زبان خودشان دوره‌های آموزشی برپا کنند

in a manner appropriate to their cultural methods

به طوری که مفاد آن متناسب آیین خودشان باشد».

of teaching and learning.

In 2007,

سال ۲۰۰۷ که این بیانیه صادر شد، چهار کشور علیه آن رأی دادند:

when that was brought into effect,

four countries voted against it.

They were the United States, New Zealand, Australia

آمریکا، نیوزیلند، استرالیا، و کانادا.

and Canada.

Canada adopted the United Nations

کانادا سال ۲۰۱۰ بیانیه‌ی سازمان ملل درباره‌ی حقوق بومیان را پذیرفت.

Declaration on the Rights of Indigenous People in 2010.

And in 2015, the government promised to bring it into effect.

سال ۲۰۱۵ هم دولت وعده داد آن‌را تصویب کند.

So how are we collectively going to respond?

با این شرایط قرار است ما چه کاری بکنیم؟

Here's the situation that we're in.

اوضاع ما از این قرار است:

Of the 60 currently spoken Indigenous languages in Canada,

به گفته‌ی سازمان ملل، از شصت زبان همچنان زنده‌ی بومی کانادا

all but six are considered endangered by the United Nations.

همگی مگر شش تا در معرض نابودی‌اند.

So, the six that aren't are Cree, Anishinaabemowin,

آن شش تایی که در خطر نیستند:

کری، آنیشینابمووین، استونی،

Stoney, Mi'kmaq,

میگماک، دنی و ایناکتیتات.

Dene and Inuktitut.

And that sounds really dire.

واقعاً اوضاع وخیمی است.

But if you go on to the Atlas of the World's Languages in Danger

ولی اگر به اطلس زبان‌های رو به نابودی جهان مراجعه کنید که در وبسایت یونسکو هست،

through the UNESCO website,

you'll see a little "r" right next to that language right there.

یک «r» خیلی کوچکی کنار زبانی که آنجاست، می‌بینید.

That language is Mi'kmaq.

این زبان میگماک است.

Mi'kmaq has undergone significant revitalization

میگماک به میزان زیادی احیا شده است

because of the adoption of a self-government agreement

که به خاطر پذیرش یک توافقنامه درون حاکمیتی

that led to culture and language-based education,

مربوط به آموزش برپایه‌ی زبان و فرهنگ بود،

and now there are Mi'kmaq children

و اکنون بچه‌هایی میگماکی هستند

who have Mi'kmaq as their first language.

که زبان اولشان میگماک است.

There's so much that we can do.

کارهای نکرده‌ی بسیار زیادی هست.

These children are students

این بچه‌های دانش‌آموزانی هستند

in the Mnidoo Mnising Anishinabek Kinoomaage,

در میندو مینسینگ آنیشینابک کینوماگ،

an immersion school on Manitoulin island,

مدرسه‌ای شناور در مانیتولین ایسلند.

where they learn in Anishinaabemowin.

در آنجا آنیشینابمووین یاد می‌گیرند.

They arrived at school in junior kindergarten

آنها از سنین کودکستان وارد مدرسه شدند

speaking very little, if any, Anishinaabemowin.

و هرکدام هم که بلد بودند فقط کمی آنیشینابمووین می‌دانستند.

And now, in grade three and grade four,

ولی اکنون، در پایه‌ی سوم و چهارم،

they're testing at intermediate and fluent levels.

در سطح متوسط یا کاملاً فصیح صحبت می‌کنند.

At the same time,

وانگهی، از عزت نفس شورانگیز و بسیار بالایی هم برخوردارند.

they have beautifully high self-esteem.

They are proud to be Anishinaabe people,

از اینکه از نسل آنیشیناب‌ها هستند به خود می‌بالند،

and they have strong learning skills.

و مهارت بالایی در آموختن دارند.

Not all education has to be formal education either.

با وجود این، لزومی ندارد تمام آموزش‌ها رسمی باشد.

In our local community,

ما در محله‌ی خودمان

we have the Kingston Indigenous Language Nest.

شبکه‌ی زبان بومی کینگستون را داریم.

KILN is an organization now,

این شبکه اکنون برای خودش سازمانی است

but it started six years ago with passionate community members

ولی شش سال پیش، به همراه چند تن اعضای دلسوز

gathered around an elder's kitchen table.

آن را دور میز آشپزخانه یکی از بزرگترها راه انداختیم.

Since then, we have created weekend learning experiences

از آن زمان تا کنون، آخر هفته‌ها دوره‌های آموزشی برپا می‌کنیم

aimed at multigenerational learning,

تا به چند نسل آموزش بدهیم، و تمرکز ما

where we focus on passing language and culture on to children.

روی انتقال زبان و فرهنگ به بچه‌هاست.

We use traditional games, songs, foods and activities to do that.

برای این کار ما از بازی‌های و آوازها و غذاهای سنتی و روش‌های مختلف بهره می‌بریم.

We have classes

کلاس‌هایی داریم،

at both the beginner and intermediate levels

هم برای سطح مبتدی و هم متوسط

که پایه‌اش همان‌جا گذاشته شد.

offered right here.

We've partnered with school boards and libraries

با گردانندگان مدارس و کتابخانه‌ها همکاری می‌کنیم

to have resources and language in place in formal education.

تا در دوره‌های آموزشی‌مان از منابع آموزشی رسمی هم استفاده کنیم.

The possibilities are just endless,

کارهای خیلی زیادی می‌شود کرد.

and I'm so grateful for the work that has been done

و من قدردان کارهایی هستم که تا بدین جا انجام شده است

to allow me to pass language and culture on to my son

که به من امکان داده زبان و فرهنگم را به پسرم منتقل کنم

and to other children within our community.

و به دیگر کودکان جامعه‌مان.

افزون بر آن ما یک انجمن پرکار و چالاک و باطراوتی به راه انداخته‌ایم

We've developed a strong, beautiful, vibrant community as well,

as a result of this shared effort.

که حاصل همین کارهای گروهی است.

So what do we need moving forward?

از اینجا به بعد باید چه کارهایی بکنیم؟

First of all, we need policy.

پیش از هر چیز باید سیاست‌گذاری کنیم

We need enacted policy with attached funding

سیاست‌های مدونی که همراه با بودجه باشد

that will ensure that Indigenous language

تا تضمین کند زبان‌های بومی

is incorporated meaningfully into education,

واقعاً سهمی در آموزش‌های رسمی دارند،

both on and off reserve.

خواه در مناطق بومی خواه غیربومی.

On reserve, education is funded at significantly lower levels

در مناطق بومی بودجه‌ی اختصاصی بسیار پایین‌تر از مناطق غیربومی است

than it is off reserve.

And off reserve,

در مناطق غیربومی هم

Indigenous language education is often neglected,

بیشتر وقت‌ها آموزش زبان بومی را ندیده می‌گیرند،

because people assume

چون مسئولین تصور می‌کنند

that Indigenous people are not present in provincial schools,

که بومیان در چنین مناطقی حضور ندارند،

when actually, around 70 percent of Indigenous people in Canada today

در حالی که امروزه حدود ۷۰ درصد بومیان

live off reserve.

در مناطق غیربومی کانادا زندگی می‌کنند.

Those children have equal right to access their language and culture.

این کودکان هم حق دارند زبان و فرهنگ بومی خودشان را داشته باشند.

Beyond policy, we need support.

پس از سیاست‌گذاری نیاز به پشتیبانی داریم.

And that doesn't just mean financial support.

نه فقط پشتیبانی مالی.

We need space where we can carry out activities,

ما به بستری نیاز داریم که در آن بتوانیم فعالیت‌هایمان را پیش ببریم،

classes and interaction with nonindigenous populations as well.

و همپای غیربومیان دوره‌ها و برنامه‌هایمان را اجرایی کنیم.

We need support

ما به پشتیبانی‌ای نیاز داریم

that looks like people wanting to learn the language.

مثل هرکس دیگری که می‌خواهد زبان نوی بیاموزد.

We need support where people talk about why these languages are important.

به پشتیبانی نیاز داریم

آنجایی که دیگران می‌پرسند چرا این زبان‌ها مهم‌اند.

و برای دست یافتن به این هدف، باید آموزش بدهیم.

And to achieve that, we need education.

We need access to immersion education primarily,

پیش از هر چیزی باید به آموزش شناور رو بیاوریم،

as that is most certainly the most effective way

زیرا یقیناً این کارآمدترین روش

to ensure the transmission of Indigenous languages.

برای تضمین انتقال زبان‌های بومی است.

But we also need education in provincial schools,

وانگهی باید زبان‌های بومی را در مدارس غیربومی هم داشته باشیم.

we need education for the nonindigenous populations

باید به افراد غیربومی هم آموزش‌هایی داده شود

so that we can come to a better mutual understanding

تا به درک متقابل بهتری برسیم

and move forward in a better way together.

و دست در دست هم با شتاب بیشتری پیش برویم.

I have this quote hanging in a framed picture on my office wall.

جمله‌ای هست که آن‌را روی تابلویی نوشته‌ام و در دفترم نصب کرده‌ام.

It was a gift from a settler ally student that I taught a few years ago,

هدیه‌ای بود از طرف دانش‌آموزی که چند سال پیش به او آموزش می‌دادم.

and it reminds me every day

هر روز به من یادآوری می‌کند

that we can achieve great things if we work together.

که اگر همدلانه با هم کار کنیم می‌توانیم به اهداف متعالی دست پیدا کنیم.

But if we're going to talk about reconciliation,

ولی اگر قرار است درباره‌ی مصالحه صحبت کنیم

we need to acknowledge

باید بدانیم مصالحه‌ای که به احیا و استمرار زبان و فرهنگ‌های بومی نینجامد

that a reconciliation that does not result

in the survivance and continuation of Indigenous languages and cultures

اصلاً مصالحه نیست.

is no reconciliation at all.

It is assimilation,

این کار در واقع همگون‌سازی است

and it shouldn't be acceptable to any of us.

و هیچ‌یک از ما نباید آن را بپذیرد.

But what we can do is look to the calls to action,

ولی کاری که می‌توانیم انجام دهیم این است که بندهای توافق‌نامه را مرور کنیم،

we can look to the United Nations Declaration

می‌توانیم به بیانیه‌ی سازمان ملل درباره‌ی حقوق بومیان نگاه کنیم

on the Rights of Indigenous People

و به این درک متقابل برسیم

and we can come to a mutual understanding

that what we have,

که حفظ میراثی که از زبان و آیین‌های بومی باقی مانده است

in terms of linguistic and cultural heritage

for Indigenous people in this country,

برای بومیان این کشور اهمیت فراوان دارد.

is worth saving.

Based on that, we can step forward,

بر این مبناست که می‌توانیم پیش برویم

together,

همگی با هم

to ensure that Indigenous languages are passed on

و مطمئن شویم که زبان‌های بومی

beyond 2050, beyond the next generation,

فرای سال ۲۰۵۰ و یک نسل بعد،

into the next seven generations.

به دست آیندگان می‌رسد.

Miigwech. Niawen’kó:wa. Thank you.

میگ‌وچ. نیانگوا. سپاسگزارم.

(Applause)

(دست زدن تماشاچیان)