How Ethics Can Help You Make Better Decisions | Michael Schur | TED

Translator: Tara Hajbabaee Reviewer: sadegh vn

I've been a television comedy writer for almost 25 years.

من برای تقريبا ۲۵ سال نویسنده‌ی کمدی تلویزیونی بودم.

I have written sketches and animated shows

طرحواره و نمایش‌های پويانما نوشتم

and sitcoms,

و طنز‌های موقعيتی،

but for the last decade,

اما در دهه‌ی گذشته،

my real passion has been the study of ethics.

علاقه‌ی واقعی‌ام مطالعه‌ی علم اخلاق بوده‌است.

It's a classic cautionary tale, right?

این یک داستان هشدارآمیز كلاسيک است، درست است؟

You move to Hollywood,

به هالیوود می‌آیید،

you get seduced by the bright lights and the fast cars,

توسط نور‌های روشن و ماشین‌های پرسرعت اغوا می‌شوید

and before you know it,

و قبل از اینکه بفهمید

you're reading 18-century German philosophy.

دارید فلسفه‌ی آلمانی قرن ۱۸ام می‌خوانید.

(Laughter)

( صدای خنده)

I've always been an intense rule follower.

من همیشه شدیدا پیرو قانون بوده‌ام.

When I was in kindergarten,

وقتی در مهدکودک بودم،

our teacher would tell everyone to line up,

مربی‌مان به همه می‌گفت به صف شوند،

and I would immediately line up

و من فورا در صف می‌ایستادم

and then I would look at all the other kids

و بعد به بچه‌های دیگر نگاه می‌کردم

who were still goofing off,

که هنوز یللی تللی می‌کردند،

and I would think, "What are they doing?

و من فکر می‌کردم، «دارند چه کار می‌کنند؟

Did they not hear her, she said to line up."

مگر نشنیدند که او گفت به صف شوید.»

I rinsed my mouth with mouthwash for at least 30 seconds every night,

من دهانم را با دهانشویه برای حداقل ۳۰ ثانیه هر شب شستشو می‌دادم

because on the label, it says "Use for 30 seconds."

چون بر روی برچسب نوشته شده بود،‌ «برای ۳۰ ثانیه استفاده شود»

I know, I'm irritated by me, too.

می‌دانم، خودم هم ازدست خودم عصبانی هستم.

(Laughter)

( صدای خنده)

But the real reason that I became interested in ethics

اما دلیل اصلی‌ای که من به علم اخلاق علاقه‌مند شدم

is because in 2005,

این است که در سال ۲۰۰۵

I royally and epically screwed something up.

من به طور حماسی گند زدم.

So, 2005, my wife JJ,

در سال ۲۰۰۵، همسرم جِی جِی،

driving along in slow-moving traffic bumps into the guy in front of her.

در حال رانندگی در ترافیک کندرو به فرد جلویی‌اش برخورد می‌کند.

Police officer looks everything over, doesn't see any damage,

افسر پلیس همه چیز را بررسی می‌کند و آسیب خاصی مشاهده نمی‌کند،

they exchange numbers and they go on their way.

شماره‌‌ همدیگر را می‌گیرند و راه می‌افتند.

A couple days later,

چند روز بعد،

we get a notice that the guy wants 836 dollars

اخطاری دریافت کردیم مبنی بر اینکه آن فرد ۸۳۶ دلار می‌خواهد

because, according to him, the entire fender needs to be replaced.

چون، بنا به گفته‌ی او، کل سپر باید تعویض می‌شد.

This is happening during Hurricane Katrina.

این ماجرا در زمان طوفان کاترینا دارد اتفاق می‌افتد.

JJ and I had just been to New Orleans on a trip,

جِی جِی و من تازه برای سفر در نیو اورلنز بودیم،

we had really fallen in love with this beautiful city,

ما واقعا عاشق این شهر زیبا شده بودیم،

which was now literally under water.

که به معنای واقعی کلمه زیر آب بود.

I was very riled up.

من خیلی عصبی و ناراحت بودم.

This was hitting me really hard.

این موضوع خیلی سخت به من ضربه زد.

So I went and I looked at the guy's car,

پس رفتم و به ماشین طرف نگاهی انداختم،

and if I got very close,

و در صورتی که خیلی نزدیک می‌شدم،

and I strained my eyes,

و به چشم‌هایم فشار می‌آوردم،

I could just barely see this little line on the crease.

می‌توانستم به سختی این خط کوچک را روی بدنه‌ی ماشین ببینم

It looked like the mark you make with a pencil on the wall

مثل یک نشانه بود که با مداد روی دیوار می‌گذاریم

when you're trying to hang a picture.

وقتی می‌خواهیم عکسی به دیوار آویزان کنیم.

And I told the guy, essentially, that he shouldn't care about this.

و به طرف گفتم، اساسا، نباید اهمیتی به این موضوع بدهد.

I told him that things like this

به او گفتم چیز‌هایی مثل این

were why car insurance rates in LA were so expensive.

دلیل گرانی بسیار زیاد نرخ بیمه‌ی ماشین در لس‌آنجلس بود.

I told him that cars get little dings and dents all the time,

به او گفتم که روی ماشین‌ها همیشه خط و خش می‌افتد.

and he was stupid to care about that.

و او احمق بود که به آن اهمیت می‌داد.

I told him that there were more important things in life than this,

به او گفتم مسائلی مهم‌تر از این در زندگی وجود دارد،

like Hurricane Katrina.

مثل طوفان کاترینا.

And then I made him an offer.

و بعد به او یک پیشنهاد دادم.

I said that I would donate 836 dollars to the Red Cross Katrina relief fund

گفتم که من ۸۳۶ دلار به صلیب سرخ کاترینا کمک خیریه می‌کنم

in his name,

به نام او،

if he agreed not to file this claim and fix his car.

در صورتی که تقاضای خسارت نکند و ماشینش را تعمیر نکند.

He said he would think it over.

او گفت راجع به آن فکر می‌کند.

So I went back to work,

پس من برگشتم سر کار،

and as very confident people want to do,

و مثل کاری که افراد با اعتماد به نفس انجام می‌دهند،

I started telling all my friends about how awesome I was being.

من به همه‌ی دوستانم درباره‌ی اینکه چه قدر فوق‌العاده بودم گفتم.

(Laughter)

( صدای خنده)

And then they jumped in

و بعد آن‌ها هم مشارکت کردند

and started pledging more and more money

و مبلغ بیشتر و بیشتری گرو گذاشتند

if this guy would agree not to fix his car.

اگر او با عدم تعمیر ماشینش موافقت می‌کرد.

So suddenly, it was 2,000 dollars,

بنابراین ناگهان، شد ۲۰۰۰ دلار

then it was 5,000 dollars.

بعد شد ۵۰۰۰ دلار.

In like, a day and a half,

در یک روز و نیم،

I had pledges from hundreds of people, all across the country,

از صدها آدم در سراسر کشور ضمانت گرفتم،

of more than 25,000 dollars

بیشتر از ۲۵۰۰۰ دلار

if this guy would agree not to file an insurance claim and fix his car.

در صورتی که این مرد با عدم تقاضای خسارت بیمه و تعمیر ماشینش موافقت می‌کرد.

And by the way, he has no idea this is happening.

و در ضمن، او روحش هم خبر نداشت که این اتفاق داشت می‌افتاد

He is completely in the dark.

او در بی‌خبری محض بود.

I started a blog,

یک وبلاگ راه‌اندازی کردم،

where I gave people hourly updates -- yeah.

که هر ساعت مردم را در جریان می‌گذاشتم ــ بله.

(Laughter)

( صدای خنده)

It's beginning to dawn on you what a bad idea this is, right?

کم کم دارید پی می‌برید که این چه ایده‌ی بدی است، درست است؟

I started a blog, gave people updates,

من یک وبلاگ ساختم، مردم را در جریان اخبار گذاشتم،

I got media inquires from news programs, from NPR.

برنامه‌های خبری، اِن‌پی‌آر با من مصاحبه کردند.

I had a dream of rescuing New Orleans by myself,

من رویای نجات نیو اورلنز را به تنهایی داشتم،

(Laughter)

(صدای خنده)

with nothing more than my computer

فقط با کامپیوترم

and a fire hose of self-righteous anger.

و سیلی از خشم حق به جانبانه.

And then I started to feel sick to my stomach.

و بعد کم کم حالم خراب شد.

And so did JJ, at the exact same moment.

و درست همان لحظه، حال جِی جِی خراب شد.

We both were suddenly overcome with this awful feeling

ما هردو ناگهان مغلوب این حس بد شدیم

that there was something very bad and wrong

که یک چیز خیلی بد و اشتباه وجود داشت

about what we were doing,

در مورد کاری که می‌کردیم،

but we could not pinpoint what it was.

اما نمی‌توانستیم دقیقا مشخص کنیم مشکل کجاست.

I just remember thinking,

من یادم می‌آید با خودم فکر می‌کردم،

"Alright, I don't care about cars getting little dings and dents,

《بسیارخب، من اهمیتی نمی‌دهم به خط و خشِ ماشین‌ها،

but this guy does.

اما این مرد، چرا.

Is that wrong somehow?

آیا اشکالی دارد؟

I don't think that's wrong.

من فکر نمی‌کنم اشکالی داشته باشد.

And also, is this little, tiny negotiation that we're in

و تازه، آیا این بحث کوچکی که داشتیم

really worth all of this fury and rage and shame

واقعا ارزش این همه خشم و غضب و شرم را

that I'm whipping up and sending in his direction?

که من آماده می‌کنم و به سمتش می‌فرستم، دارد؟

I don't think it is."

من فکر نمی‌کنم ارزش داشته باشد.》

So I did what any rational person would do in this situation.

پس من کاری را انجام دادم که هر انسان منطقی در این وضعیت انجام می‌دهد.

I started crying, and I hid under my bed.

من گریه کردم، و زیر تختم پنهان شدم.

(Laughter)

( صدای خنده)

And then, I started reading philosophy.

و بعد شروع به خواندن فلسفه کردم.

And I started calling philosophy professors

و به پروفسور‌های فلسفه زنگ زدم

and asking them to talk this out with me.

و از آنان خواستم موضوع را برایم روشن کنند.

And in the process --

و در این فرآیند__

yeah, and they all, by the way, did it,

بله، و همه‌، اتفاقا، همین کار را کردند،

because philosophy professors love talking about philosophy.

چون پروفسور‌های فلسفه عاشق صحبت درباره‌ی فلسفه هستند.

The drop of a hat,

فورا

they will all talk about philosophy with you.

همه‌ی آنها درباره‌ی فلسفه با تو صحبت خواهند کرد.

So in the process,

بنابراین در این روند،

I learn all of these incredibly wonderful theories

من تمام این تئوری‌های فوق‌العاده را یاد می‌گیرم

that the smartest people who have ever lived

که باهوش‌ترین افرادی که تا به حال وجود داشته‌اند

have developed over the last 2,500 years

طی ۲۵۰۰ سال ارائه کرده‌اند

that help us make better decisions and become better people.

تا به ما کمک کنند تصمیمات بهتری بگیریم و به آدم بهتری تبدیل شویم.

For example, I learned about Immanuel Kant

برای مثال، من راجع به امانوئل کانت آموختم

and the categorical imperative.

و حکم مطلق.

So Kant says, when we're about to do something

کانت می‌گوید، وقتی ما در شرف انجام کاری هستیم

we have to design a rule or a maxim

باید یک قانون یا یک قاعده طراحی کنیم

that we could will to be universal.

تا بتوانیم خواستار جهانی شدنش شویم.

Meaning, we have to imagine,

یعنی، فرض کنید،

what if everyone did what we're about to do,

اگر همه کاری را می‌کردند که ما قصدش را داشتیم،

what would happen to the world?

چه بر سر دنیا می‌آمد؟

Would it be OK or would it get all screwed up?

مشکلی به وجود نمی‌آمد یا اینکه دردساز می‌شد؟

So the maxim I'm designing here is something like,

پس قاعده‌ای که اینجا مطرح می‌کنم چیزی است مثل اینکه،

anytime two people are in any kind of negotiation,

هرزمان دو نفر در هر نوعی از بحث و مذاکره باشند،

one of them can drag into the negotiation

یکی از آنها می‌تواند در بحث و مذاکره

an entirely unrelated global calamity

یک مصیبت جهانی تماما نامربوط را پیش بکشد

(Laughter)

( صدای خنده)

and tell the other person

و به افراد دیگر بگوید

that they shouldn't care about whatever they care about,

که نباید به موضوعی که برایشان اهمیت دارد، اهمیت دهند،

because they should care about that instead.

چون باید در عوض به آن یکی اهمیت دهند.

That world would suck, right?

همچین دنیایی مزخرف می‌شد، درست است؟

Like, your sister borrows five dollars from you,

مثل این است که، خواهرتان پنج دلار از شما قرض می‌گیرد،

you ask for it back,

از او می‌خواهید برش گرداند،

she says, "How dare you care about five dollars

او می‌گوید، 《چطوری به پنج دلار اهمیت می‌دهی

when the polar ice caps are melting?"

وقتی یخ‌های قطبی دارند آب می‌شوند؟》

No one wants to live in this world, right?

هیچ کس زندگی در این دنیا را نمی‌خواهد، درسته؟

Kant also says, by the way,

کانت همچنین می‌گوید، ضمنا

that you should treat people as ends in themselves,

باید با انسان‌ها به عنوان یک انسان رفتار کرد،

and not a means to an end,

نه وسیله‌‌ برای رسیدن به هدف،

meaning, you shouldn't use people to get what you want.

یعنی، نباید از مردم برای رسیدن به هدفتان استفاده کنید.

Well, that's what I was doing.

خب، این دقیقا کاری بود که من داشتم می‌کردم.

I also learned about Aristotle and the study of virtue ethics.

من همچنین درباره‌ی ارسطو و مبحث اخلاق فضیلت آموختم.

So Aristotle says there's certain qualities we should all have.

از دیدگاه ارسطو ویژگی‌های خاصی هست که ما باید داشته باشیم.

Things like generosity and courage

چیز‌هایی مثل سخاوتمندی و شجاعت

and friendliness and mildness,

و عطوفت و ملایمت،

and he wants us to practice them every day

و از ما می‌خواهد هرروز آنها را تمرین کنیم

so that we not only have them,

بنابراین نه تنها داریمشان،

we have them in the exact right amount.

بلکه آنها را درست به اندازه داریم.

We don't have a deficiency of them,

نه از آنها کم داریم،

and we don't have an excess of them.

و نه از آنها زیاد.

Now virtue ethics can be kind of, maddeningly imprecise,

اخلاق فضیلت می‌تواند یک جورایی به طرز دیوانه‌کننده‌ای مبهم باشد،

but at the very least, it was pretty clear that I was exhibiting an excess of anger

اما دست‌کم، کاملا مشخص بود که من یک خشم افراط‌گونه بروز دادم

and maybe a deficiency of friendliness.

و شاید کمبود عطوفت.

I wasn't nailing it, is the point.

اصل مطلب این است که، من موفق نمی‌شدم.

Like, I definitely was not getting it exactly right.

همانطور که بدون شک درست هم انجامش نمی‌دادم.

Then I learned about utilitarianism,

بعد راجع به منفعت‌گرایی آموختم،

made famous by Jeremy Bentham and John Stuart Mill.

که توسط جِرِمی بنتهام و جان استوارت میل به شهرت رسید.

And this one actually gave me a shred of hope

و این درواقع ذره‌ای امید به من داد

that I was doing something good,

که من کار خوبی انجام می‌دادم،

because utilitarians only care about the results of our actions,

چون منفعت‌گرایان فقط به نتایج اعمال اهمیت می‌دهند،

they only care that we are creating more happiness and pleasure

آن‌ها بیشتر به اینکه در حال خلق شادی و رضایت بیشتر هستیم اهمیت می‌دهند

than we are pain and suffering.

تا درد و رنج.

So yes, I'm being obnoxious and moralistic,

پس بله، من هم بی‌نزاکت و هم اخلاق‌گرا هستم،

and I hand it to this guy, causing him some amount of pain,

و به این فرد منتقلش می‌کنم و باعث رنج او می‌شوم،

but an enormous amount of money

اما مقدار زیادی پول نیز

is going to be given to people in great need.

قرار است به مردم بسیار نیازمند داده شود.

So the amount of happiness I’m creating

پس میزان شادی‌ای که من دارم ایجاد می‌کنم

outweighs the amount of pain and suffering.

به میزان درد و رنج می‌چربد.

But the utilitarians also said

اما منفعت‌گرایان همچنین عقیده داشتند

that when we're calculating the amount of happiness

که وقتی ما در حال محاسبه‌ی میزان شادی یا

or pain we've created,

دردی که باعث شدیم، هستیم،

we can't just think about the one person we're dealing with,

نمی‌توانیم فقط به فردی که با آن سر و کار داریم فکر کنیم،

we have to think about the fact that everybody in our society

باید این نکته را در نظر داشته باشیم که همه در جامعه‌مان

will now both know this happened

از این اتفاق آگاه خواهند شد

and will fear that it could someday happen to them.

و از اینکه روزی برای آنها هم رخ دهد، ترس خواهند داشت.

And since we've already seen what a terrible, stinky world

و از آنجایی که ما دیدیم چه دنیای وحشتناک و ناخوشایندی

I was trying to create,

می‌خواستم بسازم،

everyone in our society would become a little bit bummed out and sad

همه در جامعه‌مان یک مقدار مایوس و ناراحت می‌شدند

by what I did,

به خاطر کاری که کردم،

and so the total amount of pain and suffering I've created

و بنابراین مجموع میزان درد و رنجی که به وجود آوردم

might actually outweigh the happiness.

ممکن بود در واقع به میزان شادی بچربد.

I never got a straightforward answer, obviously,

من هیچ‌وقت جواب صریحی دریافت نکردم، مشخصا،

because Aristotle never wrote

به دلیل اینکه ارسطو هیچ‌وقت

about, like, fender benders involving horse-drawn carriages

درباره‌ی تصادف جزئی کالسکه ننوشته‌است

in ancient Athens.

در آتن قدیم.

But at the very least,

اما لااقل،

it sure felt like Jeremy Bentham

به نظر می‌آمد که جِرِمی بنتهام

and John Stuart Mill would be a little disappointed in me.

و جان استوارت میل یک مقدار از من ناامید می‌شدند.

And it sure felt like Aristotle would be a little annoyed,

و به نظر می‌آمد ارسطو یک مقدار می‌رنجید،

and it sure felt like Immanuel Kant would wave a disapproving finger at me.

و به نظر می‌آمد امانوئل کانت با من مخالفت می‌کرد.

And if all of the world's greatest philosophers

و اگر بزرگ‌ترین فیلسوفان جهان

are on one side of a debate,

یک طرف بحث هستند،

and you are on the other side ...

و شما طرف دیگر...

(Laughter)

( صدای خنده)

You fucked up, OK.

به فنا رفتید، خیلی خب.

(Laughter)

( صدای خنده)

(Applause)

( صدای تشویق)

So I called the guy.

پس من با طرف تماس گرفتم.

I apologized profusely,

بسیار از او عذرخواهی کردم،

I told him the entire story.

تمام داستان را برایش تعریف کردم.

He was very kind and forgiving,

او بسیار مهربان و بخشنده بود،

which was an enormous relief to me.

که برایم تسکین خاطر بزرگی بود.

I told him I had already cut him a check, which was in the mail.

به او گفتم برایش یک چک کشیدم که در پست بود.

I went back to the blog, I told everybody the outcome.

به وبلاگ برگشتم و به همه نتیجه را خبر دادم.

Most people, not all, but most of them,

بیشتر مردم، نه همه، اما بیشتر آنان

thought it was a pretty happy outcome.

عقیده داشتند که این تقریبا یک پایان خوش است.

I encouraged them to give money to the Red Cross anyway,

آنها را تشویق کردم که به هرحال به صلیب سرخ پول اهدا کنند،

because giving money to hurricane victims is a nice thing to do,

چون اهدای پول به قربانیان طوفان کار زیبایی است،

and in the end,

و در آخر،

more than 25,000 dollars was indeed donated

بیشتر از ۲۵۰۰۰ دلار در حقیقت اهدا شد

to the Red Cross Hurricane Katrina relief efforts.

به تلاش‌های امدادی صلیب سرخ برای طوفان کاترینا

Don't applaud that,

این را تشویق نکنید،

because that's the happy result of a bad event.

چون این یک نتیجه‌ی خوش از یک رویداد بد است.

So why did this embarrassing, miserable mistake that I made

پس چرا این اشتباه خجالت‌آورِ مصیبت‌بار که من مرتکب شدم

make me want to continue to study moral philosophy?

باعث شد بخواهم مطالعه‌ی فلسفه‌ی اخلاق را ادامه بدهم؟

If I told you that you were going to be on Jeopardy,

اگر به شما بگویم که قرار است در برنامه جپردی باشید،

how would you prepare?

چگونه برای آن آماده می‌شدید؟

You would read some trivia books and flip through a world atlas.

کتاب‌های اطلاعات عمومی می‌خواندید و کتاب اطلس جهانی را ورق می‌زدید.

If I told you that you were going to take a half-court shot

اگر به شما بگویم که قرار است یک شوت نیمه زمینی را پرتاب کنید

at an NBA game

در یک بازی اِن بی اِی

for the chance to win 50,000 dollars,

با امکان برد ۵۰,۰۰۰ دلار،

how would you prepare?

چگونه آماده می‌شدید؟

You would get a basketball,

یک توپ بسکتبال می‌گرفتید،

you would go to the YMCA

به وای.ام.سی‌.اِی می‌رفتید

and you would practice hucking up half-court shots.

و تمرین می‌کردید که شوت‌های نیمه زمینی را بگیرید.

Well, you're probably never going to be on Jeopardy.

خب، شما احتمالا هیچ‌وقت قرار نیست به برنامه‌ی جِپِردی بروید.

You are probably never going to take a half-court shot

شما هیچ‌وقت قرار نیست شوت‌ نیمه زمینی را پرتاب کنید

at an NBA game

در یک بازی اِن.بی‌اِی

for a chance to win 50,000 dollars.

با امکان برد ۵۰,۰۰۰ دلار.

But you will, I guarantee it,

اما، به شما اطمینان می‌دهم،

at some point,

یک زمانی،

become embroiled in a complicated,

گرفتار یک دوراهی اخلاقی پیچیده

confusing, ugly, gut-wrenching moral dilemma.

گیج‌کننده، زشت و درد‌آور خواهید شد.

That is just a fact of life on Earth.

این واقعیت موجود زندگی روی زمین است.

There will be a dilemma in which there is no clear rule to follow.

دوراهی‌ای وجود خواهد داشت که هیچ قانون مشخصی برای پیروی از آن وجود ندارد.

There is only a kind of, vague investigation

فقط یک نوعی از بررسی مبهم وجود دارد

and everything you do seems like it might be wrong.

و هرکاری که انجام می‌دهید به نظر می‌رسد اشتباه است.

So how do you prepare for that?

بنابراین خودتان را چگونه برای آن آماده می‌کنید؟

By reading theories of ethics

با مطالعه‌ی تئوری‌های اخلاق

and understanding what they say,

و فهم اینکه چه می‌گویند،

what they mean,

و چه منظوری دارند،

how they purport to help us make better decisions

چگونه در صدد کمک به ما برای گرفتن تصمیمات بهتر

and become better people.

و آدم بهتری شدن، هستند.

And by the way,

و در ضمن،

just reading these theories is no guarantee

صرفا خواندن این تئوری‌ها ضمانتی نیست

that you will actually make the right choice

برای اینکه شما درواقع تصمیم درستی خواهید گرفت

when you're inside one of these complicated

وقتی درون این دوراهی اخلاقی سخت

and tangled ethical dilemmas.

و پیچیده هستید.

You can take all the practice half-court shots you want

می‌توانید تمام شوت‌های نیمه‌زمینی‌ را در تمرین پرتاب کنید

at the YMCA,

در وای.ام.سی.اِی

but when you set foot on the floor of the NBA arena,

اما وقتی پای‌تان را در میدان مسابقه‌ی اِن‌بی‌اِی می‌گذارید،

and there are 15,000 screaming fans,

و ۱۵,۰۰۰ طرفدار دو آتشه حضور دارد،

you're probably still going to throw up an air ball, right?

باز هم احتمال اینکه پرتاب خطا داشته باشید هست، درست است؟

But if you've prepared,

اما اگر آماده باشید،

you will increase your odds of success.

شانس موفقیت‌تان را افزایش خواهید داد.

You will increase the chances that you sink the shot

شانس انداختن توپ در حلقه را افزایش خواهید داد

or that you at least get the ball close enough to the rim

یا حداقل آنقدر توپ را نزدیک حلقه می‌اندازید

that you don't embarrass yourself and become a meme.

که مایه‌ی خجالت نشوید و به میم تبدیل نشوید.

(Laughter)

( صدای خنده)

Understanding ethical theories

فهم تئوری‌های اخلاقی

is how we increase our chances of success at simply being human beings

چگونگی افزایش شانس موفقیت ما در انسان بودن است

who have to negotiate with other human beings.

انسانی که باید با انسان‌های دیگر به بحث و گفتگو بپردازد.

And to me, there is nothing more important than that.

و از نظر من، هیچ چیزی مهم‌تر از آن وجود ندارد.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

( صدای تشویق)