What foods did your ancestors love? Aparna Pallavi

Transcriber: Joseph Geni Reviewer: Camille Martínez

Translator: Mohammad Badsar Reviewer: Mahshid Moballegh Nasery

Last year, I was living with this indigenous family in India.

سال قبل، با این خانواده بومی در هند زندگی می‌کردیم.

One afternoon,

یک بعد از ظهر،

the young son was eating,

پسر جوان داشت غذا می‌خورد.

and at the sight of me, he quickly hid his curry behind his back.

تا من را دید ظرف را پشت سرش پنهان کرد.

It took a lot of persuasion to get him to show me what he was eating.

اطمینان زیادی نیاز داشت تا به من نشان دهد که چه می‌خورده است.

It turned out to be moth larvae,

معلوم شد که لارو شاپرک بوده است،

a traditional delicacy with the Madia indigenous people.

غذای محلی مورد علاقه مردم بومی مادیا.

I cried,

گریه کردم،

"Oh my God, you're eating these!

«خدای من، اینها را می‌خوری!

I hope there's a little left for me!"

امیدوارم چیزی برای من مانده باشد!»

I saw disbelief in the boy's eyes.

از چشمان پسرک معلوم بود که باور نمی‌کند.

"You ... eat these?"

«تو ... اینها را می‌خوری؟»

"I love these," I replied.

جواب دادم، «عاشق اینها هستم».

I could see he did not trust me one bit.

واضح بود که یک ذره هم به من اعتماد ندارد.

How could an urban, educated woman like the same food as him?

چطور یک زن شهرنشین تحصیلکرده می‌توانست همان غذایی که او دارد را دوست داشته باشد؟

Later, I broached the subject with his father,

بعداً موضوع را با پدرش در میان گذاشتم،

and it turned out to be a mighty touchy affair.

کار بسیار حساسی بود.

He said things like,

او چیزهایی گفت مثل:

"Oh, only this son of mine likes to eat it.

«اوه، فقط این پسرم هست که این غذا دوست دارد.

We tell him, 'Give it up. It's bad.'

به او می‌گوییم، « دست بردار. بد است.»

He doesn't listen, you see.

همانگونه که می‌بینید گوش نمی‌دهد.

We gave up eating all this ages back."

همه ما هنگامی که هم‌سن او بودیم از این غذا دست برداشتیم.»

"Why?" I asked.

پرسیدم «چرا؟».

"This is your traditional food.

«این غذای محلی شماست.

It is available in your environment,

در محیط زندگی شما در دسترس است،

it is nutritious,

مغذی است.

and -- I can vouch for it -- delicious.

و می‌توانم تضمین کنم که خوشمزه است،

Why is it wrong to eat it?"

چرا خوردنش اشتباه است؟»

The man fell silent.

مرد ساکت شد.

I asked,

پرسیدم،

"Have you been told that your food is bad,

«آیا به شما گفته شده بود که این غذا بد است،

that to eat it is backward,

خوردن این غذا عقب افتادگی است،

not civilized?"

ضد متمدن بودن است؟»

He nodded silently.

او به نشانه تایید سرش را تکان داد.

This was one of the many, many times in my work with indigenous people in India

این یکی از بسیار بسیار مواردی بود که مشاهده می‌کردم مردم بومی هند

that I witnessed shame around food,

در مورد غذا شرمنده هستند،

shame that the food you love to eat,

شرمندگی از غذایی که دوست دارند،

the food that has been eaten for generations,

غذایی که نسل اندر نسل مصرف می‌شده،

is somehow inferior,

به نحوی پست و،

even subhuman.

حتی دور از شان انسانی است.

And this shame is not limited to out-of-the-way, icky foods

و این شرمندگی به غذاهای غیرمعمول و بد

like insects or rats, maybe,

مثل حشرات، یا موش محدود نمی‌شود،

but extends to regular foods:

حتی غذاهای مرسوم را نیز در بر می‌گیرد:

white vegetables,

سبزیجات سفید رنگ،

mushrooms, flowers --

قارچ‌ها، گل‌ها --

basically, anything that is foraged rather than cultivated.

اساساً هر چیزی که بدون کشت کشاورزی به دست آمده باشد.

In indigenous India, this shame is omnipresent.

در هند بومی، این شرمندگی فراگیر است.

Anything can trigger it.

هر چیزی می‌تواند آن را برانگیزد.

One upper-caste vegetarian schoolmaster gets appointed in a school,

یک مدیر مدرسه گیاه‌خوار از طبقه بالای اجتماعی در مدرسه استخدام می‌شود،

within weeks, children are telling their parents it's yucky to eat crabs

با گذشت هفته‌ها، کودکان به والدین می‌گویند که خوردن خرچنگ انزجارآور است

or sinful to eat meat.

یا خوردن گوشت گناه است.

A government nutrition program serves fluffy white rice,

یک برنامه غذایی دولت برنج سفید نرم را سرو می‌کند،

now no one wants to eat red rice or millets.

الان هیچ کس دوست ندارد برنج قرمز یا ارزن بخورد.

A nonprofit reaches this village with an ideal diet chart for pregnant women.

یک موسسه غیرانتفاعی به این روستا رسیده و یک چارت غذایی ایده‌آل برای زنان باردار

There you go.

فراهم می‌کند.

All the expectant mothers are feeling sad

حالا همه مادران باردار غمگین هستند

that they cannot afford apples and crepes.

چون نمی‌توانند از پس مخارج خرید سیب و کیک بربیایند.

And people just kind of forget the fruits

مردم جمع کردن میوه‌جات از طبیعت را فراموش می‌کنند

that can be picked off the forest floor.

میوه‌هایی که در کف جنگل موجود است.

Health workers,

کارکنان حوزه سلامت،

religious missionaries,

مبلغین مذهبی،

random government employees

برخی کارکنان دولت

and even their own educated children

و حتی فرزندان تحصیلکرده خودشان

are literally shouting it down at the indigenous people

عملاً بر سر مردم بومی فریاد می‌کشند

that their food is not good enough,

که غذایشان مناسب نیست،

not civilized enough.

نشان‌دهنده بی‌فرهنگی است.

And so food keeps disappearing,

و غذاها کم‌کم با گذشت مدت اندکی

a little bit at a time.

از میان می‌روند.

I'm wondering if you all have ever considered

نمی‌دانم شاید همه شما هم داستان مشابهی

whether your communities would have a similar history around food.

در مورد غذا در جوامع‌تان ملاحظه کرده باشید.

If you were to talk to your 90-year-old grandmother,

اگر با مادربزرگ نودساله خوتان صحبت کنید،

would she talk about foods that you have never seen or heard of?

آیا در مورد غذاهایی صحبت می‌کند که شما نه دیده‌اید و نه شنیده‌اید؟

Are you aware how much of your community's food

آیا می‌دانید چه تعداد از غذاهای جامعه شما

is no longer available to you?

دیگر در دسترس نیست؟

Local experts tell me

متخصصان محلی به من می‌گویند

that the South African food economy is now entirely based on imported foods.

که تمام اقتصاد غذایی آفریقای جنوبی به واردات وابسته است.

Corn has become the staple,

ذرت یک کالای اساسی شده است،

while the local sorghum, millets, bulbs and tubers are all gone.

در حالی که ذرت خوشه‌ای، ارزن، پیازچه‌ها و تربچه‌های محلی همه از میان رفته‌اند.

So are the wild legumes and vegetables,

همچنین حبوبات و سبزیجات وحشی،

while people eat potatoes and onions, cabbages and carrots.

در حالی که مردم سیب‌زمینی، پیاز، کلم و هویج می‌خورند.

In my country,

در کشور من،

this loss of food is colossal.

از دست رفتن غذاها بسیار فراگیر است.

Modern India is stuck with rice, wheat

هند مدرن با برنج، گندم

and diabetes.

و دیابت متوقف شده است.

And we have totally forgotten foods like huge varieties of tubers,

و ما انواع زیادی از غذاها را کاملاً فراموش کرده‌ایم مثل تربچه‌های محلی،

tree saps, fish, shellfish,

شیره‌های گیاهی، ماهی‌ها، صدف‌ها

oil seeds,

دانه‌های روغنی،

mollusks, mushrooms, insects,

حلزون‌های دریایی، قارچ‌ها، حشرات،

small, nonendangered animal meats,

گوشت حیوانات کوچکی که در معرض خطر انقراض نیستند

all of which used to be available right within our surroundings.

همه اینها زمانی در اطرافمان فراهم بود.

So where has this food gone?

این غذاها چه شدند؟

Why are our modern food baskets so narrow?

چرا سبد غذایی ما اینقدر محدود است؟

We could talk about the complex political economic and ecological reasons,

می‌توانیم در مورد دلایل پیچیده سیاسی، اقتصادی و زیست‌محیطی صحبت کنیم،

but I am here to talk about this more human phenomenon of shame,

اما اینجا هستم تا در مورد پدیده شرمندگی انسانی صحبت کنم،

because shame is the crucial point

چون شرمندگی نقطه اساسی است

at which food actually disappears off your plate.

که به تبع آن غذا از بشقاب شما حذف می‌شود.

What does shame do?

این شرمندگی چه می‌کند؟

Shame makes you feel small,

شرمندگی موجب می‌شود احساساتی در فرد القا شود مثل حقارت،

sad,

غم،

not worthy,

بی‌ارزش بودن،

subhuman.

مادون انسان بودن.

Shame creates a cognitive dissonance.

شرمندگی اختلال شناختی ایجاد می‌کند.

It distorts food stories.

داستان‌های حول غذا را تحریف می‌کند.

Let us take this example.

بگذارید مثال بزنم.

How would you like to have

آیا دوست دارید

a wonderful, versatile staple

یک قوت غالب عالی و فراگیر داشته باشید

that is available abundantly in your environment?

که در محیط زندگی‌تان فراوان باشد؟

All you have to do is gather it,

تمام کاری که باید بکنید جمع‌آوری

dry it, store it,

خشک کردن و ذخیره‌سازی است،

and you have it for your whole year

و در تمام سال برای طبخ انواع غذاهایی

to cook as many different kinds of dishes as you want with it.

که دوست دارید در دسترس شماست.

India had just such a food, called "mahua,"

هند همچین غذایی دارد که به آن «ماهوا» گفته می‌شود،

this flower over there.

همین گلی که می‌بینید.

And I have been researching this food for the past three years now.

من در سه سال گذشته در مورد این غذا تحقیق کرده‌ام.

It is known to be highly nutritious in indigenous tradition

هم در فرهنگ بومی

and in scientific knowledge.

و هم از لحاظ علمی بسیار مغذی است.

For the indigenous,

برای بومیان،

it used to be a staple for four to six months a year.

برای سالیان دراز حدود چهار تا شش ماه در سال قوت غالب بوده است.

In many ways, it is very similar to your local marula,

خیلی شبیه مارولای محلی است،

except that it is a flower, not a fruit.

با این تفاوت که به جای میوه، گل دارد.

Where the forests are rich,

زمانی که در جنگل فراوان باشد

people can still get enough to eat for the whole year

مردم می‌توانند در تمام سال به اندازه کافی از آن بخورند

and enough spare to sell.

و مازاد را بفروشند.

I found 35 different dishes with mahua

من ۳۵ نوع از انواع غذا با ماهوا را یافته‌ام

that no one cooks anymore.

که دیگر طبخ نمی‌شود.

This food is no longer even recognized as a food,

دیگر کسی آن را بعنوان غذا نمی‌شناسد،

but as raw material for liquor.

بلکه یک ماده اولیه است برای ساخت شربت.

You could be arrested for having it in your house.

اگر در منزل داشته باشید ممکن است بازداشت شوید.

Reason? Shame.

دلیل؟ شرمندگی.

I talked to indigenous people all over India

با تمام بومیان در سراسر هند صحبت کردم

about why mahua is no longer eaten.

که چرا دیگر کسی ماهوا نمی‌خورد.

And I got the exact same answer.

و در همه جا یک جواب یکسان گرفتم.

"Oh, we used to eat it when we were dirt-poor and starving.

«آه، ما قبلاً زمانی که فقیر و گرسنه بودیم آن را می‌خوردیم،

Why should we eat it now?

چرا الان باید بخوریم؟

We have rice or wheat."

ما برنج و گندم داریم.»

And almost in the same breath,

و تقریباً در همان لحظه،

people also tell me how nutritious mahua is.

افراد می‌گفتند که ماهوا بسیار مغذی است.

There are always stories of elders who used to eat mahua.

همچنین داستان‌های از بزرگترهایی که قبلاً ماهوا می‌خورده‌اند هست .

"This grandmother of ours, she had 10 children,

«این مادربزرگ ما ۱۰ تا فرزند داشت،

and still she used to work so hard, never tired, never sick."

و هنوز سخت کار می‌کند، هرگز خسته نمی‌شود، هرگز مریض نمی‌شود.»

The exact same dual narrative every single where.

دو روایت کاملاً متناقض در تمام جاها.

How come?

چطور ممکن است؟

How does the same food

چطور یک غذا

get to be seen as very nutritious and a poverty food,

هم خیلی مغذی است و هم غذای فقیرانه،

almost in the same sentence?

آن هم تقریباً در یک جمله یکسان؟

Same goes for other forest foods.

برای دیگر غذاهای جنگلی هم صادق است.

I have heard story after heartrending story

پس از داستان غم‌انگیز قحطی و گرسنگی

of famine and starvation,

داستانی شنیده‌ام

of people surviving on trash foraged out of the forest,

از مردمی که با جمع‌آوری زباله‌های خارج از جنگل زنده می‌مانند،

because there was no food.

آن هم بخاطر نبود غذا.

If I dig a little deeper,

اگر کمی عمیق‌تر بنگریم،

it turns out the lack was not of food per se

معلوم می‌شود، کمبود خود غذا نه

but of something respectable like rice.

بلکه کمبود چیز باکلاسی مثل برنج بود.

I asked them,

از آن‌ها پرسیدم،

"How did you learn that your so-called trash is edible?

«از کجا فهمیدید که این بقول شما آشغال خوردنی است؟

Who told you that certain bitter tubers can be sweetened

چه کسی به شما گفته که اگر تربچه‌های تلخ را در معرض هوا

by leaving them in a stream overnight?

قرار دهید شیرین می‌شود؟

Or how to take the meat out of a snail shell?

یا اینکه چگونه گوشت را از صدف استخراج کنید؟

Or how to set a trap for a wild rat?"

یا اینکه چگونه چطور یک موش صحرایی را گیربیندازید؟

That is when they start scratching their heads,

اینجا بود که سرهای خود را می‌خاراندند

and they realize that they learned it from their own elders,

و می‌فهمیدند که از بزرگترهای خودشان آموخته‌اند،

that their ancestors had lived and thrived on these foods for centuries

درمیافتند که زندگی اجدادشان در طی قرن‌ها قبل از آمدن برنج

before rice came their way,

با همین غذاها رونق داشته است.

and were way healthier than their own generation.

و به مراتب از نسل کنونی‌شان سالم‌تر بودند.

So this is how food works,

این است نحوه عملکرد غذا،

how shame works:

شرمندگی چه می‌کند:

making food and food traditions disappear from people's lives and memories

بدون اینکه حتی خود افراد بفهمند غذا و رسوم غذایی را

without their even realizing it.

از زندگی و خاطره افراد پاک می‌کند.

So how do we undo this trend?

چطور می‌توان این روند را معکوس کرد؟

How do we reclaim our beautiful and complex systems of natural food,

چطور می‌توانیم سیستم‌های زیبا و پیچیده غذای طبیعی خود را احیا کنیم،

food given to us lovingly by Mother Earth according to her own rhythm,

غذایی که مادر زمین بر اساس ریتم عاشقانه خود به ما ارزانی داشته است،

food prepared by our foremothers with joy

غذایی که مادران باستانی‌مان با مسرت تهیه کرده‌اند

and are eaten by our forefathers with gratitude,

و پدران باستانی‌مان با افتخار میل کرده‌اند،

food that is healthy, local, natural,

غذایی که سالم، محلی، طبیعی

varied, delicious,

متنوع و لذیذ است.

not requiring cultivation,

نیازی به زراعت ندارد،

not damaging our ecology,

به محیط زیست آسیب نمی‌زند،

not costing a thing?

هیچ هزینه‌ای هم ندارد.

We all need this food,

همه ما به این غذا نیاز داریم،

and I don't think I have to tell you why.

و فکر نمی‌کنم نیاز باشد دلیلش را بگویم.

I don't have to tell you about the global health crisis,

نیازی نیست از همه مشکلات بگویم. مشکلاتی از قبیل بحران سلامت جهانی،

climate change, water crisis,

تغییرات آب و هوا، بحران آب،

soil fatigue,

فرسودگی خاک،

collapsing agricultural systems,

فروپاشی نظام کشاورزی،

all that.

و غیره.

But for me, equally important reasons why we need these foods

اما برای من علت نیاز به این غذاها دلایلی است که به همان اندازه موارد قبلی مهم هستند

are the deeply felt ones,

دلایلی که عمیقاً احساس می‌شوند،

because food is so many things, you see.

چون همانگونه که می‌بینید غذا خیلی چیزهاست.

Food is nourishment, comfort,

غذا، تغذیه، آسایش،

creativity, community,

خلاقیت، اجتماع،

pleasure, safety, identity

لذت، امنیت، هویت

and so much more.

و بسیاری چیزهای دیگر است.

How we connect with our food

نحوه ارتباط ما با غذا

defines so much in our lives.

خیلی چیزها را در زندگی‌مان تعریف می‌کند.

It defines how we connect with our bodies,

غذا نحوه ارتباط ما با بدن‌مان را تعریف می‌کند،

because our bodies are ultimately food.

چون بدن ما نتیجه غذاست.

It defines our basic sense of connection

غذا احساس اساسی ارتباط

with our existence.

با وجود را تعریف می‌کند.

We need these foods most today

امروزه بیشتر به این غذاها نیاز داریم

to be able to redefine our space as humans

تا ما را قادر سازد جایگاه خود را در این ساختار طبیعی اشیا

within the natural scheme of things.

بعنوان انسان بازتعریف کنیم.

And are we needing such a redefinition today?

امروز آیا به چنین بازتعریفی نیازمندیم؟

For me, the only real answer is love,

برای من تنها پاسخ واقعی عشق است،

because love is the only thing that counters shame.

چون عشق تنها چیزی است که با شرمندگی مقابله می‌کند.

And how do we bring more of this love into our connections with our food?

چطور می‌توانیم این عشق را به حوزه ارتباط‌مان با غذا وارد کنیم؟

For me, love is, in a big way,

برای من، عشق در یک بزرگراه،

about the willingness to slow down,

اراده‌ایست برای کند شدن،

to take the time to feel,

زمان را حس کردن،

sense, listen, inquire.

احساس کردن، گوش کردن، جویا شدن.

It could be listening to our own bodies.

می‌توانیم به بدن خودمان گوش دهیم.

What do they need beneath our food habits, beliefs

بدن در زیر عادات غذایی، عقاید

and addictions?

و اعتیادها به چه نیاز دارد؟

It could be taking time out to examine those beliefs.

ارزیابی این اعتقادات ممکن است زمان‌بر باشد.

Where did they come from?

این باورها از کجا آمده‌اند؟

It could be going back into our childhood.

ممکن است به زمان کودکی مربوط باشد.

What foods did we love then,

ما چه غذاهایی دوست داشته‌ایم

and what has changed?

و چه چیزی تغییر کرده است؟

It could be spending a quiet evening with an elder,

می‌توانیم یک بعدازظهر را با یک فرد مسن سپری کنیم،

listening to their food memories,

و به خاطرات غذایی وی گوش کنیم،

maybe even helping them cook something they love

حتی می‌توانیم به او کمک کنیم تا چیزی که دوست دارد طبخ کند و

and sharing a meal.

غذایی با ما به اشتراک بگذارد.

Love could be about remembering

عشق به ما یادآور می‌شود

that humanity is vast

که انسانیت وسیع است

and food choices differ.

و گزینه‌های غذایی متفاوت.

It could be about showing respect and curiosity

زمانی که کسی دارد واقعاً

instead of censure

از یک غذای ناآشنا لذت می‌برد.

when we see somebody enjoying a really unfamiliar food.

عشق به جای سرزنش از احترام و کنجکاوی می‌گوید

Love could be taking the time to inquire,

عشق وقت گذاشتن برای جویا شدن است

to dig up information,

تا اطلاعات جدید کشف شود،

reach out for connections.

و ارتباطات شکل بگیرند.

It could even be a quiet walk in the fynbos

عشق حتی می‌تواند آرام قدم زدن در بوته‌های فینبوس باشد

to see if a certain plant speaks up to you.

تا ببینید که گیاه با شما صحبت می‌کند.

That happens.

این اتفاق رخ می‌دهد.

They speak to me all the time.

آن‌ها همیشه با من صحبت می‌کنند.

And most of all,

و مهمتر از همه،

love is to trust that these little exploratory steps

عشق اعتماد کردن به همین قدم‌های کوچک اکتشافی است

have the potential to lead us to something larger,

که می‌تواند ما را به چیزهای بزرگتر رهنمون کند،

sometimes to really surprising answers.

گاهی به سوی پاسخ‌هایی حیرت‌انگیز.

An indigenous medicine woman once told me

روزی یک زن بومی طبیب به من گفت

that love is to walk on Mother Earth

عشق قدم زدن بر روی مادرزمین است

as her most beloved child,

به گونه‌ای که محبوب‌ترین فرزندش

to trust that she values an honest intention

باور کند که این زمین ارزش توجه صادقانه را دارد چون

and knows how to guide our steps.

به انسان می‌آموزد که قدم‌هایش را کجا بگذارد.

I hope I have inspired you

امیدوارم به شما انگیزه لازم را داده باشم

to start reconnecting with the food of your ancestors.

تا با غذای اجدادتان ارتباط برقرار کنید.

Thank you for listening.

ممنون از توجه‌تان.

(Applause)

(تشویق)