The search for our solar system's ninth planet | Mike Brown

Translator: Arash Marzoughi Reviewer: Leila Ataei

I'm going to tell you a story from 200 years ago.

می‌خواهم برای شما داستانی از ۲۰۰ سال پیش را تعریف کنم

In 1820, French astronomer Alexis Bouvard

در ۱۸۲۰، آلکسی بوار اخترشناس فرانسوی

almost became the second person in human history to discover a planet.

به دومین نفر در تاریخ بشر برای کشف یک سیاره شد.

He'd been tracking the position of Uranus across the night sky

او در حال ردیابی موقعیت اورانوس در آسمان شب با استفاده از

using old star catalogs,

کاتالوگ‌های ستاره قدیمی بود

and it didn't quite go around the Sun

و به طور کامل به دور خورشید

the way that his predictions said it should.

که پیشگویی او گفته بود، نمی‌رسید.

Sometimes it was a little too fast,

بعضی وقت‌ها خیلی سریع بود،

sometimes a little too slow.

بضی وقت‌ها هم خیلی آهسته

Bouvard knew that his predictions were perfect.

بوار می‌دانست که پیش‌بینی‌های او کامل است.

So it had to be that those old star catalogs were bad.

پس حتما آن مدل‌های قدیمی بد بودن.

He told astronomers of the day,

او به اخترشناسان روز گفت:

"Do better measurements."

«اندازه‌گیری‌ها را بهتر انجام دهید.»

So they did.

همین کار را کردند.

Astronomers spent the next two decades

اخترشناسان دو دهه را با دقت زیاد

meticulously tracking the position of Uranus across the sky,

صرف بررسی موقعیت اورانوس در آسمان کردند،

but it still didn't fit Bouvard's predictions.

اما هنوز هم با پیش‌بینی‌های بوارد جور در نمی‌آمد.

By 1840, it had become obvious.

در سال ۱۸۴۰ این موضوع کاملا آشکار شد،

The problem was not with those old star catalogs,

مشکل از آن کاتالوگ‌های ستاره قدیمی نبود،

the problem was with the predictions.

مشکل از پیش‌بینی‌ها بود.

And astronomers knew why.

و اخترشناسان هم می‌دانستند چرا.

They realized that there must be a distant, giant planet

آن‌ها فهمیدند که باید سیاره‌ای غول‌پیکر

just beyond the orbit of Uranus

دور از مدار اورانوس وجود داشته باشد

that was tugging along at that orbit,

که در آن مدار می‌چرخد،

sometimes pulling it along a bit too fast,

گاهی آن را خیلی سریع می‌کشد،

sometimes holding it back.

گاهی هم عقب نگه می‌دارد.

Must have been frustrating back in 1840

ما باید در ۱۸۴۰ با دیدن این اثرات گرانشی

to see these gravitational effects of this distant, giant planet

این سیاره عظیم ناامید شده باشیم

but not yet know how to actually find it.

که هنوز نمی‌دانیم چطور آن را پیدا کنیم.

Trust me, it's really frustrating.

به من اعتماد کنید، خیلی ناامید کننده است.

(Laughter)

( خنده )

But in 1846, another French astronomer,

اما در ۱۸۴۶، اخترشناس فرانسوی دیگری

Urbain Le Verrier,

اوربن لو وریه،

worked through the math

از طریق ریاضی کار کرد

and figured out how to predict the location of the planet.

و فهمید که چطور می‌تواند موقعیت سیاره را پیش‌بینی کند.

He sent his prediction to the Berlin observatory,

او پیش‌بینی‌های خود را به رصدخانه برلین فرستاد،

they opened up their telescope

آن ها تلسکوپ خود را باز کردند

and in the very first night they found this faint point of light

و در همان شب اول نقطه مبهم نور را دیدند

slowly moving across the sky

که آهسته در آسمان حرکت می کرد

and discovered Neptune.

و نپتون را کشف کردند.

It was this close on the sky to Le Verrier's predicted location.

این نقطه در آسمان نزدیک پیش‌بینی‌های لو وریه بود

The story of prediction and discrepancy and new theory

داستان پیش‌بینی و اختلاف و نظریه جدید

and triumphant discoveries is so classic

و کشفیات پیروزمندانه به قدری کلاسیک بود که

and Le Verrier became so famous from it,

لو وریه از آن بسیار مشهور شد

that people tried to get in on the act right away.

که مردم سعی کردند وارد عمل شوند.

In the last 163 years,

در ۱۶۳ سال اخیر

dozens of astronomers have used some sort of alleged orbital discrepancy

ده‌ها اخترشناس از نوعی اختلاف بین اوربیتال‌ها

to predict the existence of some new planet in the solar system.

برای پیش بینی وجود یک سیاره جدید در منظومه شمسی استفاده کردند.

They have always been wrong.

همیشه اشتباه می‌کردند.

The most famous of these erroneous predictions

معروف ترین این پیش‌بینی‌های نادرست متعلق به

came from Percival Lowell,

متعلق به پرسیوال لوول بود،

who was convinced that there must be a planet just beyond Uranus and Neptune,

کسی که متقاعد شده بود که باید یک سیاره‌ای فراتر از اورانوس و نپتون باشد که

messing with those orbits.

در آن مدارها خرابکاری می‌کند.

And so when Pluto was discovered in 1930

و هنگامی که پلوتو در سال ۱۹۳۰

at the Lowell Observatory,

در رصدخانه لوول کشف شد،

everybody assumed that it must be the planet that Lowell had predicted.

همه فرض کردند که آن باید همان سیاره‌ای باشد که لوول پیش‌بینی کرده بود.

They were wrong.

آن ها در اشتباه بودند.

It turns out, Uranus and Neptune are exactly where they're supposed to be.

مشخص می‌شود که اورانوس و نپتون دقیقا جایی هستند که قرار است باشند.

It took 100 years,

۱۰۰ سال طول کشید،

but Bouvard was eventually right.

اما سرانجام حق با بوار بود.

Astronomers needed to do better measurements.

اختر شناسان باید اندازه‌گیری بهتری بکنند.

And when they did,

و وقتی این کار را کردند،

those better measurements had turned out that

آن اندازه‌گیری بهتر این بود که

there is no planet just beyond the orbit of Uranus and Neptune

هیچ سیاره دیگری فراتر از مدار اورانوس و نپتون وجود ندارد

and Pluto is thousands of times too small

و پلوتو هزاران بار بیش از حد کوچک است

to have any effect on those orbits at all.

تا تاثیری بر این مدارها داشته باشد .

So even though Pluto turned out not to be the planet

با اینکه پلوتو به این سیاره تعلق ندارد

it was originally thought to be,

که در اصل به آن تبدیل شده‌ بود،

it was the first discovery of what is now known to be

اولین کشف چیزی بود

thousands of tiny, icy objects in orbit beyond the planets.

که امروزه هزاران شی کوچک و یخی در مدار خارج از سیارات قرار دارند.

Here you can see the orbits of Jupiter,

در اینجا می‌توانید مدار مشتری،

Saturn, Uranus and Neptune,

زحل ، اورانوس و نپتون را ببینید.

and in that little circle in the very center is the Earth

و در آن دایره کوچک در مرکز، زمین و خورشید

and the Sun and almost everything that you know and love.

و تقریبا هر چیزی که می‌دانید و دوست دارید.

And those yellow circles at the edge

و آن دایره‌های زرد حاشیه

are these icy bodies out beyond the planets.

شی‌های یخ زده بیرون از سیارات هستند.

These icy bodies are pushed and pulled

این شی‌های یخ زده

by the gravitational fields of the planets

توسط میدان‌های گرانشی سیارات

in entirely predictable ways.

به روش‌های کاملا قابل‌ پیش‌ بینی هل داده می‌شوند.

Everything goes around the Sun exactly the way it is supposed to.

همه چیز دقیقا به همان شکلی به دور خورشید می چرخند که انتظار می‌رود.

Almost.

تقریبا.

So in 2003,

در ۲۰۰۳،

I discovered what was at the time

من کشف کردم که چه چیزی در آن زمان

the most distant known object in the entire solar system.

مهم‌ترین شی شناخته‌ شده در کل منظومه شمسی بود.

It's hard not to look at that lonely body out there

به سختی می‌توان به آن شی‌های تنها در آنجا نگاه کرد و

and say, oh yeah, sure, so Lowell was wrong,

گفت، اوه بله، حتما، پس لوول در اشتباه بود،

there was no planet just beyond Neptune,

هیچ سیاره‌ای در آن سوی نپتون وجود نداشت،

but this, this could be a new planet.

اما این می‌تواند یک سیاره جدید باشد.

The real question we had was,

سوال اصلی که ما داشتیم این بود،

what kind of orbit does it have around the Sun?

که چه نوع مداری در اطراف خورشید وجود دارد؟

Does it go in a circle around the Sun

آیا مثل یک سیاره

like a planet should?

به دور خورشید می‌چرخد؟

Or is it just a typical member of this icy belt of bodies

یا شاید این فقط یکی از اعضای معمولی این کمربند یخی است

that got a little bit tossed outward and it's now on its way back in?

که کمی به بیرون پرتاب شده‌اند و حالا در راه برگشت به داخل است؟

This is precisely the question

این دقیقا همان سوالی است

the astronomers were trying to answer about Uranus 200 years ago.

که ستاره شناسان در تلاش برای پاسخ دادن به اورانوس ۲۰۰ سال پیش داشتند.

They did it by using overlooked observations of Uranus

آن‌ها این کار را با استفاده از مشاهدات نادیده گرفته‌شده از اورانوس

from 91 years before its discovery

از ۹۱ سال قبل از

to figure out its entire orbit.

کشف کل مدار انجام دادند.

We couldn't go quite that far back,

ما نمی‌توانیم خیلی عقب برویم،

but we did find observations of our object from 13 years earlier

اما ما مشاهدات خود را از ۱۳ سال پیش پیدا کردیم

that allowed us to figure out how it went around the Sun.

که به ما اجازه داد تا بفهمیم چگونه به دور خورشید می‌چرخد.

So the question is,

پس سوال این است که،

is it in a circular orbit around the Sun, like a planet,

آیا در مدار گردشی در اطراف خورشید، مانند یک سیاره،

or is it on its way back in,

یا در مسیر برگشت خود،

like one of these typical icy bodies?

مثل این شی‌های یخی معمولی قرار دارد؟

And the answer is

و جواب،

no.

نه هست.

It has a massively elongated orbit

یک مدار بسیار طویل دارد

that takes 10,000 years to go around the Sun.

که ۱۰،۰۰۰ سال طول می‌کشد تا به دور خورشید گردش کند.

We named this object Sedna

ما این شی را بعد از الهه دریا،

after the Inuit goddess of the sea,

به افتخار آن مکان سرد و یخ‌ زده

in honor of the cold, icy places where it spends all of its time.

که همیشه در آن به سر می‌برد، سدنا نام گذاری کردیم.

We now know that Sedna,

اکنون می‌دانیم که سدنا،

it's about a third the size of Pluto

در حدود یک سوم اندازه پلوتو است

and it's a relatively typical member

و آن یک عضو نسبتا معمولی

of those icy bodies out beyond Neptune.

از آن شی‌های یخ زده خارج از نپتون است.

Relatively typical, except for this bizarre orbit.

نسبتا معمولی، به جز برای این مدار عجیب.

You might look at this orbit and say,

شاید به این مدار نگاه کنید و بگویید:

"Yeah, that's bizarre, 10,000 years to go around the Sun,"

«بله، عجیب است، ۱۰،۰۰۰ سال برای دور زدن خورشید.»

but that's not really the bizarre part.

اما این واقعا قسمت عجیب و غریبی نیست.

The bizarre part is that in those 10,000 years,

بخش عجیب این است که در آن ۱۰،۰۰۰ سال،

Sedna never comes close to anything else in the solar system.

سدنا هرگز به چیز دیگری در منظومه شمسی نزدیک نمی‌شود.

Even at its closest approach to the Sun,

حتی در نزدیک‌ترین فاصله خود به خورشید،

Sedna is further from Neptune

سدنا دورتر از

than Neptune is from the Earth.

فاصله نپتون از زمین است.

If Sedna had had an orbit like this,

اگر سدنا مدار این چنینی داشت،

that kisses the orbit of Neptune once around the Sun,

آن وقت یکبار به مدار نپتون برخورد می‌کرد،

that would have actually been really easy to explain.

که توضیح این کار واقعا آسان است.

That would have just been an object

صرفا شی می بوده که

that had been in a circular orbit around the Sun

در مداری دایره‌ای در اطراف خورشید در آن منطقه

in that region of icy bodies,

از شی‌های یخی قرار داشت،

had gotten a little bit too close to Neptune one time,

و یک بار کمی به نپتون نزدیک شده بود،

and then got slingshot out and is now on its way back in.

و سپس با قلاب سنگ بیرون آمد و حالا به راه خود باز می‌گردد.

But Sedna never comes close to anything known in the solar system

اما سدنا هرگز به چیزی که در منظومه شمسی شناخته شده است نزدیک نمی‌شود

that could have given it that slingshot.

که بتواند به آن عکس‌العملی بدهد.

Neptune can't be responsible,

نپتون نمی‌تواند مسئول باشد،

but something had to be responsible.

اما چیزی باید مسئولش بوده باشد.

This was the first time since 1845

این اولین بار از سال ۱۸۴۵ بود

that we saw the gravitational effects of something in the outer solar system

که ما اثرات گرانشی یک چیزی در منظومه شمسی را دیدیم

and didn't know what it was.

و نمی‌دانستیم که آن چیست.

I actually thought I knew what the answer was.

فکر کردم می‌دانستم جواب چیست.

Sure, it could have been some distant, giant planet

البته می‌توانست یک سیاره غول پیکر دور در

in the outer solar system,

منظومه شمسی بیرونی باشد،

but by this time, that idea was so ridiculous

اما تا این زمان، این ایده خیلی مسخره بود

and had been so thoroughly discredited

و کاملا بی اعتبار بود

that I didn't take it very seriously.

که من آن را خیلی جدی نگرفتم.

But 4.5 billion years ago,

اما ۴.۵ میلیارد سال پیش

when the Sun formed in a cocoon of hundreds of other stars,

وقتی خورشید در پیله صدها ستاره دیگر شکل گرفت،

any one of those stars

هر یک از آن ستاره‌ها

could have gotten just a little bit too close to Sedna

می‌توانست کمی بیش از حد به سدنا نزدیک شود

and perturbed it onto the orbit that it has today.

و آن را در مدار قرار دهد که امروز دارد.

When that cluster of stars dissipated into the galaxy,

زمانی که آن خوشه از ستارگان در کهکشان پراکنده شدند،

the orbit of Sedna would have been left as a fossil record

مدار سدنا به عنوان سابقه فسیل

of this earliest history of the Sun.

از اولین تاریخ خورشید باقی ماند.

I was so excited by this idea,

من از این ایده بسیار هیجان‌زده بودم،

by the idea that we could look

با این تصور که ما می‌توانیم

at the fossil history of the birth of the Sun,

به تاریخچه فسیلی تولد خورشید نگاه کنیم،

that I spent the next decade

که من دهه بعدی را صرف

looking for more objects with orbits like Sedna.

جستجو برای اشیا بیشتر با مدارهای مانند Sedna کردم.

In that ten-year period, I found zero.

در آن دوره ده‌ ساله، من صفر را پیدا کردم.

(Laughter)

( خنده )

But my colleagues, Chad Trujillo and Scott Sheppard, did a better job,

اما همکاران من، چاد تریولو و اسکات شپرد، کار بهتری انجام دادند

and they have now found several objects with orbits like Sedna,

و اکنون چندین شی با مدارهای همانند سدنا پیدا کرده‌اند

which is super exciting.

که بسیار هیجان‌انگیز است.

But what's even more interesting

اما حتی جالب‌تر از آن این است که

is that they found that all these objects

آن‌ها دریافتند که همه این اشیا

are not only on these distant, elongated orbits,

نه تنها در این مدارهای دور و دراز قرار دارند

they also share a common value of this obscure orbital parameter

بلکه یک مقدار مشترک از این پارامتر مداری مبهم را که

that in celestial mechanics we call argument of perihelion.

در مکانیک سماوی نشانه حضیض خورشیدی نامیده می‌شود ، به اشتراک می‌گذارند .

When they realized it was clustered in argument of perihelion,

وقتی متوجه شدند که در بحث درباره حضیض خورشیدی جمع شده‌اند،

they immediately jumped up and down,

فورا بالا و پایین پریدند

saying it must be caused by a distant, giant planet out there,

و گفتند که این سیاره باید از یک سیاره بزرگ و عظیم بیرون بیاید،

which is really exciting, except it makes no sense at all.

که واقعا هیجان‌انگیز است، به جز این که هیچ مفهومی ندارد.

Let me try to explain it to you why with an analogy.

اجازه دهید با یک تشبیه توضیح دهم که چرا.

Imagine a person walking down a plaza

فردی را تصور کنید که از میدان عبور می‌کند

and looking 45 degrees to his right side.

و ۴۵ درجه به سمت راست خود نگاه می‌کند.

There's a lot of reasons that might happen,

دلایل بسیاری وجود دارد که ممکن است رخ دهد،

it's super easy to explain, no big deal.

توضیح دادن، بسیار آسان است.

Imagine now many different people,

حالا تعدادی افراد مختلف را تصور کنید

all walking in different directions across the plaza,

که همگی در جهات مختلف از میدان عبور می‌کنند،

but all looking 45 degrees to the direction that they're moving.

اما همه به ۴۵ درجه نسبت به مسیری که حرکت می‌کنند نگاه می‌کنند.

Everybody's moving in different directions,

همه در جهات مختلف حرکت می‌کنند،

everybody's looking in different directions,

همه به جهات مختلف نگاه می‌کنند،

but they're all looking 45 degrees to the direction of motion.

اما همه آن‌ها به ۴۵ درجه حرکت در جهت حرکت نگاه می‌کنند.

What could cause something like that?

چه چیزی میتواند باعث چنین چیزی بشود؟

I have no idea.

نمی‌دانم.

It's very difficult to think of any reason that that would happen.

فکر کردن به هر دلیلی بسیار مشکل است.

(Laughter)

( خنده )

And this is essentially what that clustering

و این اساسا چیزی است که خوشه‌ بندی

in argument of perihelion was telling us.

در بحث حضیض خورشیدی به ما می‌گوید.

Scientists were generally baffled and they assumed it must just be a fluke

دانشمندان به طور کلی گیج شده بودند و فکر می‌کردند که باید فقط یک اتفاق

and some bad observations.

و برخی مشاهدات بد باشد.

They told the astronomers,

آن‌ها به ستاره شناسان گفتند،

"Do better measurements."

«اندازه‌ گیری‌های بهتری انجام دهید.»

I actually took a very careful look at those measurements, though,

با این حال، من در واقع نگاهی دقیق به این اندازه‌گیری‌ها انداختم

and they were right.

و حق با آن‌ها بود.

These objects really did all share

این اشیا به طور کلی یک مقدار مشترک

a common value of argument of perihelion,

از استدلال حضیض خورشیدی را به اشتراک می‌گذاشتند،

and they shouldn't.

و نباید اینطور می‌بود.

Something had to be causing that.

چیزی باعث دردسر شده بود.

The final piece of the puzzle came into place in 2016,

آخرین قطعه پازل در سال ۲۰۱۶ وارد شد،

when my colleague, Konstantin Batygin,

زمانی که همکارم، کنستانتین باتگین،

who works three doors down from me, and I

که سه اتاق پایین‌تر از من کار می‌کند،

realized that the reason that everybody was baffled

و من فهمیدیم دلیلی که همه گیج شده بودند این است که

was because argument of perihelion was only part of the story.

استدلال حضیض خورشیدی تنها بخشی از داستان است.

If you look at these objects the right way,

اگر به این اشیا درست نگاه کنید،

they are all actually lined up in space in the same direction,

همه آنها در واقع در یک فضا قرار گرفته اند و در یک جهت قرار دارند

and they're all tilted in space in the same direction.

و همه آن‌ها در یک جهت کج شده‌اند.

It's as if all those people on the plaza are all walking in the same direction

مثل این است که همه کسانی که در میدان هستند همگی در یک جهت حرکت می‌کنند

and they're all looking 45 degrees to the right side.

و همگی به ۴۵ درجه سمت راست نگاه می‌کنند.

That's easy to explain.

توضیح دادنش آسان است.

They're all looking at something.

همه به یک چیزی نگاه می‌کنند.

These objects in the outer solar system are all reacting to something.

این اشیا در منظومه شمسی خارجی همگی نسبت به چیزی واکنش نشان می‌دهند.

But what?

اما چه چیزی؟

Konstantin and I spent a year

من و کنستانتین یک سال را صرف کردیم

trying to come up with any explanation other than a distant, giant planet

تا توضیح دیگری به جز یک سیاره غول پیکر و دور افتاده در منظومه

in the outer solar system.

شمسی بیرونی داشته باشیم.

We did not want to be the 33rd and 34th people in history to propose this planet

ما نمی‌خواهیم نفرات ۳۳ و ۳۴ در تاریخ باشیم تا این سیاره را پیشنهاد کنیم

to yet again be told we were wrong.

But after a year,

اما بعد از یک سال،

there was really no choice.

واقعا هیچ انتخابی وجود نداشت.

We could come up with no other explanation

ما نمی‌توانیم توضیح دیگری بدست بیاوریم،

other than that there is a distant,

جز اینکه یک سیاره دورافتاده،

massive planet on an elongated orbit,

و عظیم در مدار بلند،

inclined to the rest of the solar system,

نسب به بقیه منظومه شمسی وجود دارد،

that is forcing these patterns for these objects

که این الگوها را برای این اشیا

in the outer solar system.

در منظومه شمسی خارجی اجباری می‌کند.

Guess what else a planet like this does.

حدس بزنید چه سیاره دیگری مثل این است.

Remember that strange orbit of Sedna,

مدار عجیب سدنا را به یاد بیاورید،

how it was kind of pulled away from the Sun in one direction?

این که چگونه به نوعی از خورشید در یک جهت دور شد؟

A planet like this would make orbits like that all day long.

یک سیاره مانند این باعث می‌شود گردش مدار به طول روز بینجامد.

We knew we were onto something.

ما می دانستیم که دنبال چیزی بودیم.

So this brings us to today.

پس این ما را به امروز می‌آورد.

We are basically 1845, Paris.

ما اساسا سال ۱۸۴۵، پاریس هستیم.

(Laughter)

(خنده )

We see the gravitational effects of a distant, giant planet,

ما اثرات گرانشی یک سیاره دور و عظیم را می‌بینیم،

and we are trying to work out the calculations

و ما سعی داریم محاسبات را انجام دهیم

to tell us where to look, to point our telescopes,

تا به ما بگوید کجا نگاه کنیم،

to find this planet.

تا این سیاره را پیدا کنیم.

We've done massive suites of computer simulations,

ما مجموعه‌های عظیمی از شبیه‌سازی‌های کامپیوتری،

massive months of analytic calculations

ماه‌ها محاسبات تحلیلی و

and here's what I can tell you so far.

آنچه را که تاکنون انجام داده‌ایم، به شما بگویم.

First, this planet, which we call Planet Nine,

اول، این سیاره که ما آن را سیاره نه می‌نامیم،

because that's what it is,

زیرا این همان چیزی است که هست،

Planet Nine is six times the mass of the Earth.

سیاره نهم شش برابر جرم زمین است.

This is no slightly-smaller-than-Pluto,

این چیزی کوچکتر از پلوتو نیست،

let's-all-argue-about- whether-it's-a-planet-or-not thing.

بیایید همه-درباره آن-چه-این سیاره-هست-یا نه-استدلال کنیم.

This is the fifth largest planet in our entire solar system.

این پنجمین سیاره بزرگ در کل منظومه شمسی است.

For context, let me show you the sizes of the planets.

برای زمینه سازی, اجازه دهید اندازه سیارات را به شما نشان دهم.

In the back there, you can the massive Jupiter and Saturn.

در پشت آن، شما می‌توانید مشتری بزرگ و زحل را ببینید.

Next to them, a little bit smaller, Uranus and Neptune.

بعد از آن‌ها، کمی کوچک‌تر، اورانوس و نپتون.

Up in the corner, the terrestrial planets, Mercury, Venus, Earth and Mars.

در گوشه, سیارات خاکی, عطارد، ونوس، زمین و مریخ.

You can even see that belt

شما حتی می‌توانید آن کمربند

of icy bodies beyond Neptune, of which Pluto is a member,

شی‌های یخی را پشت نپتون که پلوتو عضو آن است

good luck figuring out which one it is.

و شانس خوبی برای تشخیص آن هست ببینید.

And here is Planet Nine.

و اینجا سیاره نه است.

Planet Nine is big.

سیاره نه بزرگ است.

Planet Nine is so big,

سیاره نه خیلی بزرگ است،

you should probably wonder why haven't we found it yet.

احتمالا باید تعجب کنید که چرا هنوز آنرا پیدا نکرده‌ایم.

Well, Planet Nine is big,

خب، سیاره نه بزرگ است،

but it's also really, really far away.

اما واقعا خیلی دور است.

It's something like 15 times further away than Neptune.

چیزی مثل ۱۵ برابر دورتر از نپتون.

And that makes it about 50,000 times fainter than Neptune.

و این باعث می‌شود که در حدود ۵۰،۰۰۰ بار ضعیف‌تر از نپتون باشد.

And also, the sky is a really big place.

و همچنین، آسمان یک مکان واقعا بزرگ است.

We've narrowed down where we think it is

ما در جایی که فکر می‌کنیم

to a relatively small area of the sky,

به یک منطقه نسبتا کوچک از آسمان است محدود شده‌ایم،

but it would still take us years

اما با تلسکوپ‌های بزرگ نیاز داریم

to systematically cover the area of the sky

تا چیزی را ببینیم که بسیار دور است

with the large telescopes that we need

و این بسیار کم است، سال‌ها طول می‌کشد

to see something that's this far away and this faint.

تا این منطقه را بطور سیستماتیک پوشش دهیم.

Luckily, we might not have to.

خوشبختانه ما مجبور نیستیم.

Just like Bouvard used unrecognized observations of Uranus

درست مانند بووار که از ۹۱ سال قبل از کشف خود

from 91 years before its discovery,

از مشاهده اورانوس استفاده‌ نشده است،

I bet that there are unrecognized images

من شرط می‌بندم که تصاویر ناشناخته‌ای وجود دارند

that show the location of Planet Nine.

که مکان سیاره نه را نشان می‌دهند.

It's going to be a massive computational undertaking

این یک اقدام محاسباتی عظیم

to go through all of the old data

برای عبور از تمام داده‌های قدیمی

and pick out that one faint moving planet.

و انتخاب یک سیاره متحرک ضعیف خواهد بود.

But we're underway.

اما در حال انجام هستیم.

And I think we're getting close.

و فکر کنم نزدیک می‌شویم.

So I would say, get ready.

پس من می‌گویم، آماده شوید.

We are not going to match Le Verrier's

ما قصد نداریم با لو وریه بازی کنیم

"make a prediction,

« پیش‌بینی کنیم،

have the planet found in a single night

سیاره را در یک شب که نزدیک

that close to where you predicted it" record.

به جاییکه پیش‌بینی کرده بودیم، پیدا کنیم.

But I do bet that within the next couple of years

اما شرط می‌‌بندم که درطول چند سال آینده،

some astronomer somewhere

ستاره‌شناس در جایی

will find a faint point of light,

نقطه روشنی از نور را پیدا می‌کند،

slowly moving across the sky

به آرامی در آسمان حرکت می‌کند

and triumphantly announce the discovery of a new,

و فاتحانه می‌تواند کشف یک سیاره جدید را اعلام کند،

and quite possibly not the last,

و احتمالا آخرین سیاره واقعی

real planet of our solar system.

منظومه شمسی نیست.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

( تشویق )