A Palestinian and an Israeli, Face to Face | Aziz Abu Sarah and Maoz Inon | TED

Translator: Maryam Manzoori Reviewer: Masoud Motamedifar

Maoz Inon: You know, Aziz,

معوز اینون: می‌دانی، عزیز،

only four days ago,

همین چهار روز پیش،

last Thursday, we buried the remains of my parents.

سه‌شنبه گذشته، بقایای والدینم را دفن کردیم.

My mom was burned so badly, she could not be identified.

سوختگی مادرم آنقدر شدید بود، که هویتش قابل شناسایی نبود.

I lost them on October 7.

آنها را در هفتم اکتبر از دست دادم.

I lost so many of my childhood friends,

خیلی از دوستان کودکی‌ام را نیز از دست دادم،

their parents, their children.

والدین‌شان و فرزندانشان را.

Many were kidnapped to Gaza.

خیلی‌ها را ربودند و به غزه بردند.

I was drowning in an ocean of sorrow and pain.

در اقیانوسی از اندوه و درد غرق شده بودم.

I was broken into pieces.

هزار پاره شده بودم.

A few nights after losing them, I had a dream.

چند شب پس از مرگ آنها خوابی دیدم.

شب در خواب گریه می‌کردم.

I was sleeping at night, crying.

My entire body was in pain.

تمام بدنم درد می‌کرد.

And through my tears,

و از میان اشک‌هایم،

I could see everyone crying.

می‌دیدم که همه گریه می‌کنند.

بشریت با من گریه می‌کرد.

The entire humanity was crying with me.

Our tears went down on our faces

اشک بر صورتمان سرازیر می‌شد

to our bodies.

بر بدن‌هایمان.

Our bodies were wounded, damaged from the war.

بدن‌هایمان زخمی بود، زخمی از جنگ.

And then our tears washed our bodies and healed it,

بعد اشک‌هایمان بدن‌هایمان را شست و شفا داد،

making it whole.

و ساخت.

دوباره ساخت.

Whole again.

And then our tears went down to the ground.

بعد اشک‌هایمان روی زمین ریخت.

زمین از خون سرخ بود.

And the ground was red from blood.

Our tears washed the blood from the ground,

اشک‌هایمان خون را از زمین شست،

purifying the ground.

و زمین را تمیز کرد.

And then the ground was beautiful and shining.

و زمین زیبا و درخشان شد.

And on that ground, I could see the path.

و روی زمین مسیری نمایان شد،

The path to peace.

مسیر صلح.

I woke up shaking.

در حالی که می‌لرزیدم بیدار شدم.

And immediately I knew that this is the path I must choose.

و همان موقع دانستم که این مسیری است که باید انتخاب کنم.

The path of not taking revenge.

مسیر انتقام نگرفتن.

The path of reconciliation.

مسیر آشتی.

تو دهه‌هاست که در این راه هستی.

And you've been walking this path for decades.

We met only once before October 7,

ما فقط یک بار قبل از ۷ اکتبر همدیگر را دیدیم،

even that was for two minutes, maybe.

که حتی شاید کمتر از دو دقیقه بود.

ولی تو جزو اولین‌ کسانی بودی که تماس گرفتی،

But you were among the first ones to reach out,

send your condolence, support.

و تسلیت گفتی و حمایت کردی.

And I will always love you

و من همیشه دوستت خواهم داشت

for being there for me in my hardest time.

چون در سخت‌ترین روزها پشتیبانم بودی.

Aziz Abu Sarah: Now Maoz when I sent you that message to offer my condolences

عزیز ابو سارا: موئز وقتی که آن پیام را برایت فرستادم

تا بعد از کشته شدن والدینت تسلیت بگویم،

after your parents were killed,

I was surprised by your answer.

از جواب تو غافلگیر شدم.

Not just to me, but your public answer.

نه فقط جوابت به خودم، بلکه به همه.

Because you said you're not only crying for your parents,

زیرا گفتی که تنها برای والدینت سوگواری نمی‌کنی،

you're also crying for the people in Gaza who are losing their lives,

بلکه برای افرادی در غزه که جان می‌بازند نیز گریه می‌کنی.

and that you do not want what happened to you

و این که نمی‌خواهی اتفاقی که برای تو افتاد

to be justifying anyone taking revenge.

توجیه کسانی باشد که به دنبال انتقامند.

You do not want to justify war.

نمیخواهی جنگ را توجیه کنی.

And it's so hard to do that.

و این بسیار سخت است.

So much easier to want revenge, to be angry.

انتقام‌خواهی و عصبانی بودن به مراتب آسانتر است.

But you are a brave man.

اما تو مرد شجاعی هستی.

I needed much more time

من به زمان بیشتری نیاز داشتم

when my brother Tayseer, who was 19 years old,

وقتی که برادرم تیسیر در ۱۹ سالگی

was killed by Israeli soldiers.

به دست سربازان اسرائیلی کشته شد.

I was angry, I was bitter, and I wanted vengeance.

عصبانی بودم، تلخ بودم، و انتقام می‌خواستم.

I was 10 years old and I thought, there is no other choice.

۱۰ ساله بودم و فکر می‌کردم راه دیگری نیست.

And only eight years later,

و تنها هشت سال بعد،

when I went to study Hebrew with Jewish immigrants to Israel,

وقتی که با مهاجران یهودی در اسرائیل، سر کلاس زبان عبری نشستم

that's only when I realized that we can be allies.

آن موقع بود که فهیمدم ما می‌توانیم متحد باشیم

We can be partners.

می‌توانیم شریک باشیم

And I realized that I do have a choice, regardless of what other people do,

و متوجه شدم که حق انتخاب دارم، فارغ از آن که دیگران چه می‌کنند،

the choice is always mine.

انتخاب همیشه با من است.

And I do not want to take revenge.

و من به دنبال انتقام نیستم.

That when I choose to be angry and hateful

این که وقتی انتخاب می‌کنم که عصبانی و پر از نفرت باشم

I'm being a slave to the person who killed my brother.

برده کسی هستم که برادرم را کشت.

These last few months [have] been like a nightmare that never ends.

این چند ماه اخیر مثل کابوسی ابدی بوده است.

Everyone I know in Gaza have lost family members.

هرکسی که در غزه می‌شناسم عضوی از خانواده را از دست داده است.

My friend Abdelrahim,

دوستم عبدالرحیم

he lost 50 people in his family.

۵۰ نفر از اعضای خانواده‌اش را از دست داد.

In this photo you can see, all these kids have been killed.

همه کودکانی که در این عکس می‌بینید کشته شده‌اند.

And in the upper middle photo,

و در عکس وسطی ردیف بالا،

the father of these kids was in Israel

پدر این کودکان در زمان کشته شدنشان در اسرائیل بود و

when they were killed.

And ...

می‌خواست برگردد و برای آخرین بار کودکانش را ببیند.

He wanted to come back to see his kids one last time.

He couldn't.

نتوانست.

He ended up back to Gaza,

آخر سر به غزه برگشت،

but never was able to make it to his house.

اما هرگز نتوانست به خانه‌اش برود.

What’s amazing, though, is Abdelrahim is just like you.

اما آنچه که فوق‌العاده است این است که عبدالرحیم عین تو است.

I talked to him yesterday, and he said,

دیروز با او حرف زدم، می‌گفت،

"I'm still as committed to peace as I was before.

«هنوز به اندازه قبل به دنبال صلح‌ام.

I do not want my story to lead to hate."

نمی‌خواهم سرگذشتم به نفرت برسد.»

And even now, as his parents are in northern Gaza,

و حتی الان در حالی که والدینش در شمال غزه‌

unable to get food, unable to leave,

نه دسترسی به خوراک دارند و نه می‌توانند آنجا را ترک کنند،

he's still committed to this message.

او هنوز هم به این پیام پایبند است.

And it makes me wonder,

و این باعث می‌شود که فکر کنم،

how do you make such a choice in the midst of so much tragedy?

چطور است که شما در وسط این همه مصیبت چنین انتخابی می‌کنید؟

MI: You know, I've been interviewed like 100 times in the recent months,

معز اینون: می‌دانی، در ماه‌های گذشته ده‌ها بار من مصاحبه شده است،

and this is the most easiest question.

و این آسان‌ترین سوال است.

It's for my parents.

به خاطر پدر و مادرم.

It's my parents' legacy.

به خاطر میراث والدینم.

And when we put their remains in the ground,

وقتی که پیکرشان را در خاک گذاشتیم،

I realized that they prepared me for that moment.

متوجه شدم که آنان مرا برای این لحظه آماده کرده بودند.

آنان به من یاد دادند که

They taught me what to say

and how to act after they will be killed.

اگر کشته شدند چه بگویم و چطور عمل کنم.

I was born in a kibbutz,

من در کیبوتص متولد شدم،

just a kilometer and a half from the border with Gaza,

که فقط یک و نیم کیلومتر با مرز غزه فاصله دارد،

that was established by my grandparents.

و پدربزرگ و مادربزرگم آن را برپا کردند.

They were both Zionist pioneers,

هر دو آنها پیشگامان صیهونیست بودند،

immigrated to Palestine

که حدود یک قرن پیش تحت قیومیت بریتانیا

under the British Mandate about a century ago.

به فلسطین مهاجرت کردند

And my father was also born in this kibbutz,

پدرم نیز در همین کیبوتص متولد شد،

and my father was a farmer.

و پدرم کشاورز بود.

It's very, very difficult to be a farmer,

الان زمان بسیار دشواری برای کشاورزی است،

even more difficult to be in the tourism industry.

حتی کار در صنعت گردشگری دشوارتر هم است.

And one year, I remember that one year there was a drought.

یادم است که یک سال خشکسالی بود.

And then the second, there was a flood.

و سال بعد سیل آمد.

And the third, there were insects.

و سال سوم آفت به مزرعه زد.

And at the end of each of those devastating seasons,

و در آخر هریک از این فصل‌های مصیبت‌بار

my father will always tell me,

پدرم همواره می‌گفت،

"Maoz, next year I'm going to sow again.

«معوز، سال بعد دوباره دانه می‌کارم.

Because next year is going to be a better year."

چون سال بعد سال بهتری است.»

And my mom was a very talented mandalas painter.

و مادرم استاد نقاشی ماندالا بود.

She painted thousands of mandala.

او هزاران ماندالا نقاشی کرد.

And from all the mandalas she painted, she gave me only one as a present.

و از آن همه نقاشی ماندالا، فقط یکی را به من هدیه داد.

This is the one she gave me.

این نقاشی است که به من داد.

And on this mandala, this is for you,

و در این ماندالا... این برای توست،

I made it for you.

برای تو آوردم.

And on the mandala she gave me, she wrote,

و روی ماندالایی که به من داد نوشته است،

"We can achieve all our dreams if we'll be brave enough to chase them."

«اگر شجاعت تعقیب روهایمان را داشته باشیم به همه‌شان می‌رسیم.

And in the last 20 years I've been chasing and fulfilling many dreams.

من در ۲۰ سال گذشته در تعقیب و تحقق بسیاری از رویاهایم بوده‌ام.

I opened the first guest house ever in the old city of Nazareth,

من اولین مهمانخانه را در بخش قدیمی شهر نازارت باز کردم،

the Fauzi Azar.

مهمانخانه فوزی ازار.

I was cofounding the Jesus Trail,

شریک تور مسافری «مسیر مسیح» بودم،

Abraham Hostel and tours and many other dreams.

مهانخانه ابراهیم و تورها و رویاهای بسیار دیگر.

And in all those dreams, I was following five steps.

و در تمام این رویاها پنج قدم را دنبال می‌کردم.

Dreaming,

رویاپردازی،

many of us forgot or [aren't] brave enough to dream.

خیلی از ما رویاپردازی را فراموش می‌کنیم یا شجاعت رویاپردازی را نداریم.

Creating a partnership and a coalition with as many stakeholders as possible.

ایجاد شراکت و ائتلاف با هر تعداد طرف ذینفع ممکن.

Reaching shared value and common ground

رسیدن به ارزش و زمینه مشترک میان شرکا.

between the partnership.

Writing a very detailed road map

تدوین یک نقشه راه دقیق

and executing.

و اجرا.

And I believe this is exactly what we need to do now

و معتقدم که این دقیقا همان کاری است که الان باید بکنیم

in order to make our dream into a reality.

تا رویایمان را به واقعیت برسانیم.

And I was partnering with Palestinians, with Israeli,

و من با فلسطینی‌ها، اسرائیلی‌ها،

with Jordanian, with Egyptian.

با اردنی‌ها و مصری‌ها شریک شده‌ام.

And I learned that the first step in reaching a shared society

و یاد گرفتم که اولین گام برای رسیدن به جامعه مشترک

and a shared future is knowing the other side's narrative.

و آینده مشترک، فهم روایت طرف مقابل است.

And following your work for many years,

و با تعقیب کارهای تو در چندین سال،

even though we met only once,

با وجودی که فقط یک بار همدیگر را دیدیم،

I think there is no one in the world that knows better

فکر می‌کنم هیچکس در دنیا بهتر از ما نمی‌داند

how we can take our divided narratives

که چطور می‌توانیم روایات مختلف خود را

and make them into a shared future and a shared society.

به یک آینده و جامعه مشترک تبدیل کنیم.

So thank you for all that you've done so far.

بنابراین بابت کارهایی که تا الان کرده‌ای از تو ممنونم.

Really, it's amazing.

واقعا، کارت عالی است.

AAS: Now Maoz, I worked in 70 countries in peace and conflict.

عزیز ابو سارا: معوز، من در ۷۰ کشور در صلح و جنگ کار کردم.

And everywhere I worked,

و هر جایی که کار کردم

I found that we share the same problems.

متوجه شدم که مشکلات مشترک است.

The cause of conflicts are the same.

دلیل اختلافات یکی است.

It's lack of recognition,

یعنی نداشتن شناخت،

not willing to understand each other’s historical narrative

تمایل نداشتن به فهم روایت تاریخی همدیگر،

and not having a shared vision for our future.

و نداشتن چشم‌انداز مشترک به آینده‌مان.

And not doing those things is a fatal mistake.

و انجام ندادن اینها مشکلی مرگبار است.

We live next to each other, and yet we are so divided.

ما در کنار هم زندگی می‌کنیم، با این حال شدیدا از هم دوریم.

We cannot talk, we cannot meet, we cannot have a conversation.

نمی‌توانیم صحبت کنیم، ملاقات کنیم یا مکالمه برقرار کنیم.

There are roadblocks, checkpoints, there are walls that divide us

جاده‌های، ایستگاه‌های بازرسی، و دیوارها ما را جدا کرده‌اند

or societal pressure that makes us not being able to talk to each other.

یا فشار اجتماعی است که نمی‌گذارد با هم گفت‌وگو کنیم.

And I know this because my dad's first time ever going to a synagogue

این را می‌دانم چون اولین باری که پدرم به کنیسه رفت

was in the United States when he came to visit me.

در آمریکا و زمانی بود که به دیدار من آمده بود.

He went to a Friday prayer,

رفتیم به نماز جمعه،

but the mosque was too full

اما مسجد پر بود

and the Muslim community rented a synagogue.

و جامعه مسلمان یک کنیسه را اجاره کرده بود.

So he ended up praying in a synagogue.

به این ترتیب برای نماز سر از یک کنیسه درآورد. (خنده حاضران)

(Laughter)

And he came back and told me, and he was so excited about it.

وقتی که برگشت با هیجان بسیار برایم تعریف کرد.

And I thought, Jerusalem is full of synagogues.

فکر کردم، اورشلیم پر است از کنیسه.

And yet his first time ever being in a synagogue is in the States.

اما اولین باری که پدرم به کنیسه قدم می‌گذارد در آمریکاست.

That's how divided we are,

یعنی ما تا این حد از هم جداییم،

how little we know about each other.

چقدر کم در مورد همدیگر می‌دانیم.

But we also must learn to ask hard questions,

اما در عین حال باید سوال کردن را یاد بگیریم،

be honest and willing to listen.

یاد بگیریم که صادق باشیم و گوش دهیم.

My dad’s first time to a peace meeting was one that I organized.

اولین حضور پدرم در یک جلسه صلح، نشستی بود که من برگزار کردم.

And when he came, he asked a question that I thought, oh my goodness,

وقتی که آمد سوالی پرسید که با خودم فکر کردم، خدای من،

how could you do that?

چطور توانستی؟

He said, "Did the Holocaust happen?"

او پرسید: «آیا هولوکاست اتفاق افتاد؟»

And just like the gasps we hear here,

و درست مانند اینجا که نفس همه در سینه‌ها حبس شد

everybody in the meeting was terrified.

همه در آن جلسه وحشت کردند.

I thought, I'm going to lose my job for my dad asking the question

فکر کردم حتما به دلیل سوال پدرم از کار بیکار می‌شوم

and regretted inviting him to the peace meeting.

و از این که او را به جلسه صلح دعوت کردم پشیمان شدم.

(Laughter)

(خنده حاضران)

But you know what?

اما می‌دانی چه شد؟

Because of that question,

آن سوال باعث شد

one of the Holocaust survivors in the meeting,

که یکی از نجات‌یافتگان هولوکاست در جلسه،

he took my dad and 70 other Palestinians to the Holocaust memorial.

پدرم و ۷۰ فلسطینی دیگر را به بنای یادبود هولوکاست برد.

It was the first time such a big delegation going there,

این اولین بار بود که چنین هیئت بزرگی؛ به آنجا می‌رفت،

and they had this hard conversation.

و این مکالمه سخت را با هم داشتند.

Later, the Israelis in the meeting

بعدا، اسرائیلی‌های جلسه

ended up coming and having a similar conversation

آمدند و گفت‌وگوی مشابهی داشتند

about Palestinian history and narrative,

درباره تاریخ و روایت فلسطینی‌ها،

going to a town that was destroyed in 1948, in the Nakba.

و به شهری رفتند که در ۱۹۴۸ و در «جنگ نکبت» ویران شد.

I've been working in the last 20-some years

من حدود ۲۰ سال گذشته بر یافتن

and finding ways to ask those questions.

راه‌هایی برای پرسیدن این سوالها کار کرده‌ام.

In 2009, I co-founded Mejdi Tours and later Interact International

در ۲۰۰۹ «تورهای مجدی» و بعد «اینترکت اینترنشنال» را

with my Jewish friend, Scott.

با دوست یهودی‌ام اسکات، تاسیس کردیم.

To do that, to give a context,

برای این منظور یعنی یافتن زمینه

a place where we can build a movement of citizen diplomats,

و جایی که بشود جنبش شهروندهای دیپلمات را بنا کرد

جایی که تورهای روایت‌های دوگانه را ایجاد کنیم،

where you can have dual-narrative tours,

an Israeli and a Palestinian co-leading a tour,

یک تور مشترک اسرائیلی و فلسطینی،

and then in many other, dozen of other countries.

و بعد هم در دهها کشور دیگر.

So we can find a framework,

بنابراین می‌توانیم یک چارچوب بیابیم

we can say: How can I learn from you?

می‌توانیم بگوییم: چطور می‌توانم از تو یاد بگیرم؟

What is it that we can push each other to do?

چطور می‌توانیم همدیگر را به انجامش ترغیب کنیم؟

And maybe that’s the question: What have we learned from each other?

شاید پرسش این باشد: از یکدیگر چه چیزی یاد گرفته‌ایم؟

MI: Yeah, so regarding to your father's questions,

معوز اینون: بله، درباره پرسش پدرت،

I think it was November that a very, very good Palestinian friend asked me,

فکر کنم در نوامبر بود که یک دوست بسیار خوب فلسطینی پرسید:

“Maoz, can I ask you a difficult question?”

«معوز، می‌توانم یک سوال سخت بپرسم؟»

I said, "You are my friend, You can ask whatever you like."

گفتم: «تو دوست منی، هر سوالی داری بپرس.»

She asked me, "Maoz, maybe your parents' house

پرسید: «معوز، شاید خانه والدینت

was burned from the crossfire,

در آتش متقابل ارتش اسرائیل سوخت،

from the IDF, and not from the Hamas?”

و نه شلیک آتش حماس؟»

And she was literally denying October 7,

در واقع داشت حمله هفتم اکتبر را انکار می‌کرد،

and I was shocked.

شوکه شده بودم،

I didn't know what to say.

نمی‌دانستم چه بگویم.

And then I stopped for a second

یک لحظه تامل کردم

and I asked, I told her, "You know what?

و به او جواب دادم، «می‌دانی؟

What does it matter?

چه فرقی می‌کند؟

What does it matter?

چه فرقی می‌کند؟

My parents are dead.

پدر و مادرم کشته شده‌اند.

And they are dead because of the conflict and the war

و به دلیل جنگ و درگیری مرده‌اند

that has been going on for so long.

که مدت‌هاست ادامه دارد.

And it's our mission to stop it."

و وظیفه ماست که متوقفش کنیم.»

And I learned so much in the recent months from speaking,

من در چند ماه گذشته در گفت‌وگو

dialoguing with Palestinians,

و دیالوگ با فلسطینی‌ها چیزهای زیادی آموختم

I learned that we must forgive for the past.

یادگرفتم که باید به خاطر گذشته ببخشیم.

We must forgive for the present.

باید به خاطر زمان حال ببخشیم.

But we cannot and should not forgive for the future.

اما نمی‌توانیم و نباید به خاطر آینده ببخشیم.

Not to ourself and to no one else

نه به خودمان و نه به هیچکس دیگر

if you want to make the future a better future.

اگر بخواهیم آینده، آینده بهتری باشد.

I learned that our stories were split in the past,

یادگرفتم که داستان‌های ما در گذشته از هم جدا شدند

with a different chosen son of Abraham.

با پیروی از پسرهای مختلف ابراهیم.

And for many centuries, our stories were parallel.

و برای قرن‌ها داستان‌های ما موازی با هم جلو رفت.

And the gap between them is becoming wider and wider

و شکاف میان آنها در حرکت به سوی اکنون بزرگتر و بزرگتر شد.

as we are getting to the present.

And it began to get wider with the beginning of the Zionist movement

این شکاف با شروع جنبش صهیونیسم

and the Palestinian national movement,

و جنبش ملی فلسطینی، گسترده‌تر شد،

and with all the war we've been waging on each other,

و با تمام جنگ‌هایی که علیه یکدیگر داشتیم

it's becoming wider and wider.

بزرگتر و بزرگتر هم شده است.

And now in the present, it's as wide as ever.

و اکنون در زمان حال، این شکاف بزرگتر از همیشه است.

Our stories were never [as] apart as they are now.

داستان‌های ما هرگز به اندازه امروز دور از هم نبوده است.

But there is a miracle.

اما یک معجزه هست.

There is a miracle, our stories meet.

آن معجزه این است که داستان‌های ما به هم خواهند رسید

They meet in the future.

و در آینده تلاقی خواهند کرد.

We meet in the future that is based on reconciliation and recognition.

ما در آینده‌ای مبتنی بر همبستگی و به رسمیت شناختن هم ملاقات خواهیم کرد.

That is based on security and safety.

آینده‌ای مبتنی بر امنیت و ثبات

And of course, on equality.

و البته برابری.

And now we must use the same steps I used to fulfill,

و حالا باید همان قدمهایی را برداریم که من برداشتم

or we used to fulfill our previous dreams,

یا ما برداشتیم برای رسیدن به آرزوهای قبلی‌مان

in making this dream into a reality.

تا این رویا را به واقعیت برسانیم.

We are all dreaming of peace.

رویای همگی ما صلح است.

We are building a coalition.

ما داریم یک ائتلاف تشکیل می‌دهیم.

Palestinians, Israelis, supported from all over the world.

فلسطینی‌ها و اسرائیلی‌ها تحت حمایت همه جای جهان.

We share the same values and common ground.

ما ارزش‌ها و زمینه‌های مشترک داریم

We are writing now,

هم اکنون ما در حال نگارش

right now we are writing a very detailed, informative road map,

و کار روی یک نقشه راه دقیق و کامل هستیم

and we are already starting to execute.

و حتی اجرای آن را شروع کرده‌ایم.

And what we are doing now, tonight,

و حالا یعنی امشب

we are executing the first two chapters of our road map.

اجرای دو فصل اول این نقشه راه را آغاز می‌کنیم.

We are amplifying our voices

ما صدای خود را تقویت می‌کنیم

and building our legitimacy

و مشروعیت خود را تحکیم می‌کنیم

as the leaders of the future.

به عنوان رهبران آینده.

And I could not ask for a better partner,

و در این راه شریک بهتر،

for a better companion than you, Aziz.

یا همراهی بهتر از تو نداشتم، عزیز.

AAS: Now when people hear this,

عزیز ابو سارا: وقتی افراد حرف ما را می‌شنوند

and I think we are much stronger together than ever alone,

و فکر می‌کنم وقتی که با همیم قویتر هستیم،

we've been doing so much work

کارهای زیادی را انجام می‌دهیم

on campuses with anti-Jewish and anti-Muslim hate,

مثلا درباره نفرت و فعالیتهای یهودستیز یا اسلام‌ستیز در دانشگاه‌ها

with helping people in our own community,

یا کمک به افراد در جوامع خود

finding ways to organize.

برای سازماندهی.

But I think people can hear this and think,

اما گمان می‌کنم افراد با شنیدن حرف ما می‌گویند

"So you can lose people in your family and not be angry?"

«یعنی شما از دیدن مرگ اعضای خانواده‌تان عصبانی نیستید؟»

And I think that’s a mistake.

به گمان من این اشتباه است.

We are angry.

ما عصبانی‌ایم.

I am very angry.

من خیلی عصبانی‌ام.

Every time I read the newspaper, I'm angry.

هر بار که روزنامه می‌خوانم عصبانی می‌شوم.

Every time I talk to one of my friends in Gaza, I am angry.

هر بار که با دوستانم در غزه حرف می‌زنم عصبانی می‌شوم.

But the thing is, I do not let anger,

اما مسئله اینجاست که من نمی‌گذارم

and we do not let anger, drown us in hate

و ما نمی‌گذاریم که خشم، ما را در نفرت فرو برد

and wanting vengeance.

تا به دنبال انتقام باشیم.

Instead, I think of anger like a nuclear power.

بلکه فکر می‌کنم خشم مثل قدرت اتمی است.

It can lead to destruction, and it can make light.

می‌تواند به ویرانی بیانجامد و یا روشنایی بیافریند.

And my hope is that we continue to use anger

امید من این است که از خشم

as a way to bring people together,

به عنوان راهی برای نزدیک کردن افراد استفاده کنیم،

to ask ourselves,

تا از خود بپرسیم،

"What can I do to make things better?"

«برای بهتر شدن وضع از من چه ساخته است؟»

MI: And that brings me to the most important ...

معوز اینون: و این مرا به مهمترین بخش می‌رساند...

(Applause)

(تشویق حاضران)

I love you.

دوستت دارم.

And it brings me to the most important lessons I learned.

و این مرا به مهمترین درسی که آموختم می‌رساند.

That hope is an action.

این که امید یک اقدام است.

It's not something you find, not something you can lose.

چیزی نیست که پیدایش کنی یا گم کنی.

It's something you are making.

چیزی است که آن را می‌سازی.

And I came up with a very basic formula, recipe, how to make hope.

و یک فرمول و دستور ساده برای ساختن امید درست کردم.

First, like love, you cannot do it by yourself.

اولا، درست مانند عشق‌ورزی، چیزی نیست که تنهایی انجامش دهی.

You are doing it with others.

باید با یک نفر دیگر انجام شود.

(Laughter)

(خنده حاضران)

و تو، بهتر بگویم ما داریم شروعش می‌کنیم، زیرا الان ما هستیم،

And you are starting, we are starting because now it's we,

we are starting by envisioning a better future.

ما با تصور کردن آینده‌ای بهتر شروع می‌کنیم.

And then we are acting to make this future into a reality.

و بعد برای تبدیل این آینده به واقعیت اقدام می‌کنیم.

It's act, we must act.

اقدام، باید اقدام کنیم.

And through the process,

و در این فرایند،

we always need to convince, first ourselves,

همواره باید اول خودمان را متقاعد کنیم،

and all our coalition

و بعد ائتلافمان

and everyone that is willing to listen,

و همه کسانی که می‌خواهند گوش دهند را

that our actions are effective.

به این که اقدامات ما موثر است.

It's very simple.

خیلی ساده است.

It's very simple.

خیلی ساده است.

And this is what we must do.

و این کاریست که باید انجام دهیم.

And I believe that if we will be brave enough and brilliant enough,

و ایمان دارم که اگر به اندازه کافی شجاع و باهوش باشیم،

we can make this future into a reality

می‌توانیم این آینده را تحقق بخشیم

in the near future.

در آینده نزدیک.

That by 2030 or before,

این که تا سال ۲۰۳۰ یا قبل از آن،

there's going to be peace between the river and the sea.

از رودخانه تا دریا صلح برقرار شود.

AAS: You know ...

عزیز ابو سارا: می‌دانی

(Applause)

(تشویق حاضران)

We say today, ideas change everything.

امروزه می‌گویند که ایده‌ها همه چیز را تغییر می‌دهند.

And I have an idea.

و من یک ایده دارم.

People look at us and think we are divided

افراد به ما نگاه می‌کنند و می‌گویند که ما از هم جداییم

because you’re Israeli and I’m Palestinian,

چون تو اسرائیلی هستی و من فلسطینی.

Muslims and Jews.

مسلمانان و یهودیان.

But if you must divide us,

اما اگر لازم است که ما را تقسیم‌بندی کنند،

people should divide us as those of us who believe in justice,

باید ما را در گروهی بگذارند که به عدالت،

peace and equality,

صلح و برابری معتقدیم،

and those who don’t, yet.

و کسانی از ما که هنوز معتقد نیستند.

And our work here

و کار ما در اینجا

is to invite everyone, to invite you, to join us into our work,

دعوت از همه است، دعوت از شما تا به ما بپیوندید

into bringing everyone together

در متحد کردن همه

to take a stand that says, “We are not enemies.”

تا موضع بگیریم و بگوییم «ما دشمن نیستیم.»

Do not be mistaken.

اشتباه نکنید ما اعضای خانواده‌هایمان را از دست دادیم،

We lost our family members,

we did not lose our sanity, we did not lose our minds.

اما عقلانیت و مغزمان را از دست ندادیم.

We are here together saying we will fight on the same side

ما باهم در اینجاییم تا بگوییم که در طرف خواهیم جنگید

for justice and for peace.

برای عدالت و صلح.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حاضران)