Will the real Fernando please stand up? - Ilan Stavans

Çeviri: Başak Gökdaş Gözden geçirme: Ozay Ozaydin

On November 30th, 1935, dozens of writers passed away.

30 Kasım 1935 tarihinde, onlarca yazar hayatını kaybetti.

They came from different backgrounds, espoused divergent beliefs,

Farklı geçmişlerden geldiler, farklı inançları desteklediler

and wrote in a variety of styles.

ve çeşitli tarzlarda yazdılar.

Yet all of their work was stashed in a single trunk

Ancak tüm eserleri Lizbon, Portekiz’deki bir daireden

in an apartment in Lisbon, Portugal.

tek bir sandığa konulmuştu.

So, what mysterious string tied all these writers together?

Peki, tüm bu yazarları bir araya getiren gizemli bağ nedir?

Well, the trunk belonged to one enigmatic author, Fernando Pessoa,

Sandık, aslında hepsi olan gizemli yazar Fernando Pessoa’ya aitti.

who was, in fact, all of them.

Some authors use pseudonyms and pen names

Bazı yazarlar, kimliklerini korumak

to protect their identities or bolster their artistic personas.

veya sanatsal kişiliklerini güçlendirmek için takma adlar ve mahlaslar kullanırlar.

But Pessoa used what he called “heteronyms” to write not as himself

Ancak Pessoa, “heteronim” adını verdiği şeyleri kullanarak kendisi olarak değil,

kendisi tarafından icat ettiği diğer kişiler olarak yazdı,

but as other people he invented,

giving way to generative, artistic experimentation.

bu da yaratıcı, sanatsal bir deneye yol açtı.

He fleshed out their imagined lives, devised their distinct quirks,

Hayal ettikleri yaşamlarını detaylandırdı, onların özgün tuhaflıklarını tasarladı

and cultivated their unique literary voices.

ve onların kendine özgü edebi seslerini geliştirdi.

Sometimes Pessoa's heteronyms interacted with each other,

Bazen Pessoa’nın heteronimleri birbirleriyle etkileşime girdi,

even criticizing one another's work.

hatta birbirlerinin çalışmalarını eleştirdi.

Pessoa described himself as a “nomadic wanderer through [his own] consciousness,”

Pessoa kendisini “kendi bilincinde gezinen bir göçebe,”

“a kind of medium,” “divided” among his heteronyms.

heteronimleri arasında “bölünmüş.” “bir tür aracı,” olarak tanımladı.

“But,” he wrote, “I’m less real than the others,

“Ama,” diye yazdı, “diğerlerinden daha az gerçekçiyim,

less substantial, less personal, and easily influenced by them all.”

daha az somut, daha az kişisel, ve hepsinden kolayca etkilenen biriyim.”

Born in Lisbon in 1888, Pessoa began writing as different people

1888′de Lizbon’da doğan Pessoa, yaklaşık altı yaşındayken,

when he was around six years old,

farklı kişiler olarak yazmaya başladı.

authoring letters as an imaginary Frenchman, Chevalier de Pas.

Hayali bir Fransız olan Chevalier de Pas olarak mektuplar yazıyordu.

When Pessoa’s stepfather moved their family to South Africa,

Pessoa’nın üvey babası ailesini Güney Afrika’ya taşıdığında,

Pessoa picked up new languages.

Pessoa yeni diller öğrenmeye başladı.

He adopted several English-language heteronyms in high school

Lise yıllarında İngilizce dilinde birkaç heteronim benimsedi

and published booklets of poems featured by the British press.

ve İngiliz basınında öne çıkan şiir kitapçıkları yayımladı.

In 1905, Pessoa returned to Lisbon for good.

1905′te Pessoa, Lizbon’a kalıcı olarak döndü.

He gained a reputation for his formal dress, affinity for the occult,

O, resmi kıyafetleri, okültizme olan eğilimi

and for being cordial and charming while always keeping people at arm’s length.

ve insanlarla daima mesafeli olurken kibar ve çekici olmasıyla ün kazandı.

Pessoa established art and literary journals and a publishing house.

Pessoa sanat ve edebi dergiler ile bir yayınevi kurdu.

But while these public ventures failed to take off

Ancak, bu kamusal girişimler başarısız oldu

and Pessoa amassed debt and relocated frequently,

ve Pessoa borç biriktirirken sık sık yer değiştirdi,

his greatest experiments were unfolding in private.

en büyük denemeleri özel alanında gelişiyordu.

Scrawling in various languages on envelopes, book jackets and loose papers,

Farklı dillerde zarflara,kitap kapaklarına ve serbest kağıtlara yazarak,

Pessoa crafted a dreamy love letter as Maria José,

Pessoa, Maria José olarak, rüya gibi bir aşk mektubu hazırladı.

a teenager with a spinal disorder who was infatuated with a metalworker;

Omurilik rahatsızlığı olan bir genç kızdı ve bir metal işçisine aşıktı;

he scribbled detective stories as Horace James Faber;

Horace James Faber olarak; dedektif hikayeleri karaladı

and analyzed astrological charts as Raphael Baldaya.

ve Raphael Baldaya olarak astrolojik grafikleri analiz etti.

He used three heteronyms most frequently.

En sık üç heteronim kullandı.

Alberto Caeiro was a shepherd-poet who used simple diction

Alberto Caeiro çoban-şairdi ve basit bir dil kullanarak

to describe the world as he saw it.

dünyayı gördüğü gibi tanımladı.

Ricardo Reis, a doctor, favored the epic style of Classical poets.

Bir doktor olan Ricardo Reis, klasik şairlerin destansı tarzını tercih etti.

And Álvaro de Campos, a bisexual naval engineer and nomad,

Álvaro de Campos, biseksüel bir deniz mühendisi ve göçebe,

wrote poetry extolling the wonder and hardship of daily life.

günlük yaşamın mucizesini ve zorluklarını överek şiir yazdı.

Using de Campos, Pessoa said he could channel all the emotions

De Campos’u kullanarak, Pessoa kendisine yasakladığı tüm duyguları

he denied himself.

ifade edebileceğini söyledi.

And at one point, de Campos claimed it was Pessoa who didn’t truly exist.

Bir noktada de Campos, gerçekten var olmayanın Pessoa olduğunu iddia etti.

During his lifetime,

Yaşamı boyunca,

Pessoa published poems, letters, essays, and literary criticism—

Pessoa şiirler, mektuplar, denemeler, ve edebi eleştiriler yayınladı —

some as heteronyms, others under his own name.

bazılarını heteronimler olarak, diğerlerini kendi adı altında.

He also produced a handful of books, just one in Portuguese—

Ayrıca birkaç kitap da üretti, sadece bir tanesi Portekizce—

a poetry collection about Portugal’s mythic history called “Message.”

Portekiz’in efsanevi tarihini anlatan “Message” adlı bir şiir koleksiyonu.

He gained local recognition,

Yerel tanınırlık kazandı,

but the full scope of his creative endeavours only revealed itself

ancak yaratıcı çabalarının tam kapsamı

when Pessoa died a year after the book’s release.

Pessoa’nın ölümünden bir yıl sonra ortaya çıktı

From among almost 30,000 pages of unpublished work stashed in his trunk,

Yaklaşık 30,000 sayfalık yayımlanmamış çalışma arasından,

critics eventually assembled “The Book of Disquiet” in 1982,

eleştirmenler 1982′de nihayet “The Book of Disquiet”i bir araya getirdi,

which Pessoa spent two decades developing.

ki Pessoa bunun üzerinde yirmi yıl boyunca çalışmıştı.

It declares itself, in typically cryptic fashion,

Kendini, tipik olarak esrarengiz bir tarzda,

“the autobiography of someone who never existed.”

“hiç var olmayan birinin otobiyografisi” olarak tanımlar.

Pessoa wrote it as the fictional diary of his so-called semi-heteronym,

Pessoa, onu kendi adına yarı-heteronimi olarak adlandırdığı

Bernardo Soares’in kurgusal günlüğü olarak yazdı;

Bernardo Soares,

whose personality he described as a “mere mutilation” of his own.

kişiliğini kendi “yalnızca bir sakatlama” olarak tanımladı.

Often frustrated by life’s demands,

Hayatın taleplerinden sıkça hayal kırıklığına uğramış,

the book’s narrator explores how delving inwards through literature

kitabın anlatıcısı içselleşerek edebiyatın aracılığıyla

helps him escape reality’s confines.

gerçekliğin sınırlarından kaçmanın nasıl yardımcı olduğunu keşfeder.

He continuously challenges conceptions of the self as a singular, reliable unit—

Sürekli olarak benliğin tek, güvenilir birim olarak algılanmasına meydan okur —

instead grappling with identity as indefinite,

bunun yerine kimliği belirsiz olarak ele alır,

each person a shifting sum of their parts.

her kişinin parçalarının değişken bir toplamı.

“My soul is a hidden orchestra,” the first entry reads.

İlk girişte “Ruhum gizli bir orkestra,” diye yazıyor.

“I do not know what instruments, what violins and harps,

“Ne tür enstrümanlar, hangi kemanlar ve arplar,

drums and tambours sound and clash inside me.

davullar ve tamburlar içimde ne tür sesler çıkarır, bilmiyorum.

I know myself only as a symphony.”

Kendimi sadece bir senfoni olarak biliyorum.”