The complicated history of surfing - Scott Laderman

Translator: DWLL_MSU Translation Project Reviewer: Supanat Termchaianan

For some, it's a serious sport.

สำหรับบางคนนี่เป็นกีฬาที่จริงจัง

For others, just a way to let loose.

บ้างก็ว่าเป็นการผ่อนคลาย

แม้จะเป็นการละเล่นทั่ว ๆ ไป ที่ทั้งสนุกและโต้แดด

But despite its casual association with fun and sun,

surfing has a richer and deeper history than many realize.

การโต้คลื่นมีประวัติความเป็นมา ที่ซับซ้อนและลึกซึ้งกว่าที่ใครหลายคนคิด

What we today call surfing originated in

การโต้คลื่นในทุกวันนี้มีจุดเริ่มต้นมาจาก

the Polynesian islands of the Pacific Ocean.

แถบเกาะโพลินีเชีย ในมหาสมุทรแปซิฟิก

We know from various accounts

เรารู้ได้จากหลายเรื่องราว

that wave riding was done throughout the Polynesian Pacific,

ว่ามีการโต้คลื่น ทั่วทั้งแถบโพลินีเซียแปซิฟิก

as well as in West Africa and Peru.

รวมถึงในแอฟริกาตะวันตกและเปรู

But it was in the Hawaiian archipelago in particular

แต่ในหมู่เกาะฮาวายเป็นที่เฉพาะ

that surfing advanced the most,

ซึ่งการโต้คลื่นก้าวไกลที่สุด

มีการบันทึกเป็นอักษรไว้อย่างดี

was best documented,

and, unlike elsewhere in Polynesia, persisted.

และไม่มีที่ไหนเหมือนกับโพลินีเชีย อย่างแน่นอน

และสำหรับชาวฮาวายแล้ว

And for the people of Hawaii,

wave sliding was not just a recreational activity,

การโต้คลื่นไม่ได้เป็นเพียงกิจกรรม เพื่อการผ่อนคลาย

but one with spiritual and social significance.

แต่มีความสำคัญในด้านความเชื่อและสังคม

Like much of Hawaiian society,

เช่นเดียวกับสังคมส่วนใหญ่ในฮาวาย

การโต้คลื่นในเกือบทุกรูปแบบ ต่างก็มีกฎและข้อห้ามที่ต้องปฏิบัติตาม

nearly every aspect of surfing was governed by a code of rules and taboos

ซึ่งเรียกว่า คาปู (kapu)

known as kapu.

ชาวฮาวายจะทำเครื่องบูชา โดยแกะสลักต้นไม้

Hawaiians made offerings when selecting a tree to carve,

prayed for waves with the help of a kahuna, or an expert priest,

สวดอธิษฐานให้แก่คลื่นลมผ่านคาฮูนา (kahuna) ซึ่งคือนักบวชผู้เชี่ยวชาญ

and gave thanks after surviving a perilous wipeout.

และขอบคุณหลังรอดพ้นจากภยันตราย

การโต้คลื่นสงวนไว้สำหรับเฉพาะชนชั้นสูง

Certain surf breaks were strickly reserved for the elite.

แต่มันไม่ใช่แค่เรื่องชนชั้นเท่านั้น

But it wasn't just a solemn affair.

นักโต้คลื่นที่ชนะการเดิมพัน ที่ต้องโต้ไปได้ไกลที่สุด

Surfers competed and wagered on who could ride the farthest,

the fastest,

เร็วที่สุด

or catch the biggest wave with superior skill,

หรือโต้คลื่นใหญ่ที่สุด ด้วยทักษะที่เหนือกว่า

granting respect,

จะได้รับการเทิดทูน

social status,

ได้สถานะทางสังคม

and romantic success.

และได้รับความสำเร็จที่หอมหวาน

ถึงแม้ต่อมาจะถือว่าเป็นกีฬาของราชา

Though it was later called the sport of kings,

Hawaiian men and women of all ages and social classes participated,

ชาวฮาวายทุกเพศทุกวัย และทุกชนชั้นก็ยังคงเล่น

โต้ไปบนแผ่นกระดานที่สร้างจากไม้สัก

riding surfboards shaped from koa,

ต้นสาเก

breadfruit,

or wiliwili trees.

หรือต้นวิลลีวิลลี

ชาวฮาวายหลายคนใช้กระดานอะไลอะ (alaia)

Many Hawaiians road alaia boards,

which were thin, midsized, and somewhat resemble today's shortboards.

ซึ่งบาง มีขนาดกลาง และบางส่วนคล้ายกระดานทุกวันนี้

Some mounted paipo boards,

บางคนใช้กระดานไพโพ (paipo)

short, round-nosed boards on which riders typically lay on their stomachs.

เป็นกระดานที่สั้นและหัวมน ซึ่งผู้เล่นส่วนใหญ่ มักนอนลงไปให้ท้องแนบกับกระดาน

But only chieftains could ride the massive olo boards,

แต่เฉพาะหัวหน้าเผ่าเท่านั้นที่จะได้ ใช้กระดานโอโล่ (olo) ขนาดใหญ่

twice as long as today's longboards.

ซึ่งยาวกว่าลองบอร์ดในทุกวันนี้ถึงสองเท่า

Unlike most modern surfboards,

ไม่เหมือนกับกระดานโต้คลื่นสมัยใหม่

all boards were finless,

กระดานทั้งหมดนั้นไม่มีครีบ

requiring surfers to drag their hands or feet to turn.

ผู้เล่นต้องใช้มือเเละเท้าเพื่อหมุนตัว

We don't know exactly when wave sliding was invented,

เราไม่ทราบแน่ชัดว่า การโต้คลื่นนี้ถูกคิดขึ้นเมื่อใด

but we know that it had already been practiced in Polynesia for centuries

แต่เรารู้ว่ามีการละเล่นเช่นนี้ ในโพลินีเซียมาหลายศตวรรษแล้ว

by the time it was described in 1777 by William Anderson,

ซึ่งมีการอธิบายไว้ในปี ค.ศ. 1777 โดยวิลเลียม แอนเดอร์สัน

a surgeon on Captain Cook's ship "Resolution."

ศัลยแพทย์บนเรือ ของกัปตันคุก "เรโซลูชัน"

Although Anderson was in awe,

ถึงอย่างนั้น แอนเดอร์สันเอง ก็หวั่นใจอยู่ไม่น้อย

most of the American Christian missionaries who arrived in Hawaii

เพราะส่วนมากมิชชันนารีคริสเตียนชาวอเมริกัน ที่มาถึงฮาวาย

several decades later

ในหลายทศวรรษต่อมา

regarded surfing as sinful,

มองว่าการเล่นโต้คลื่นเป็นสิ่งชั่วร้าย

และกีดกันการโต้คลื่น รวมถึงวัฒนธรรมท้องถิ่นอื่น ๆ

and they discouraged it, along with other aspects of native culture.

The biggest threat to surfing, however, was the threat to the natives themselves.

อย่างไรก็ตาม ภัยคุกคามที่ใหญ่ที่สุด ของการโต้คลื่น คือภัยต่อตัวชาวพื้นเมืองเอง

ในปี ค.ศ. 1890 เกิดโรคระบาดใหม่ มาจากชาวยุโรปและอเมริกัน

By 1890, new illnesses introduced by Europeans and Americans

had decimated the Hawaiian people, leaving fewer than 40,000

ซึ่งได้คร่าชีวิตชาวฮาวาย ซึ่งทำให้เหลือรอดชีวิตไม่ถึง 40,000 คน

from a pre-contact population that may have exceeded 800,000.

จากช่วงก่อนเกิดโรค ที่อาจมีคนถึง 800,000 คน

ขณะเดียวกันอิทธิพลจากต่างชาติ ก็เพิ่มมากขึ้น

At the same time, foreign influence grew

with white settlers overthrowing the native monarchy in 1893,

อีกทั้งคนผิวขาวยังล้มล้างระบบการปกครอง ของชาวเมืองในปี ค.ศ. 1893

และการที่สหรัฐอเมริกา รวมเกาะต่าง ๆ เป็นของตนใน 5 ปีต่อมา

and the U.S. annexing the islands five years later.

The end of Hawaii's independence coincided with surfing's native-led revival,

จุดจบอิสรภาพของชาวฮาวายเกิดขึ้นพร้อมกับ การฟื้นตัวการเล่นโต้คลื่นของชาวพื้นเมือง

a revival soon exploited by the American colonizers.

ไม่นานชาวอเมริกันก็เริ่มหาผลประโยชน์ หลังจากการรื้อฟื้นการละเล่นนี้

แต่เริ่มแรกชาวฮาวายบางคน ใช้การโต้คลื่นเดินทางข้ามประเทศ

But first, some Hawaiians took surfing overseas.

In 1907, George Freeth, the so-called Hawaiian Wonder,

ในปี ค.ศ. 1907 จอร์จ ฟรีท ผู้ที่ถูกขนานนามว่าเป็นชาวฮาวายมหัศจรรย์

traveled to the west coast

เดินทางไปชายฝั่งตะวันตก

and gave surfing demonstrations in southern California.

และสาธิตการโต้คลื่น ในตอนใต้ของแคลิฟอร์เนีย

Then in 1914, Olympic swimmer Duke Kahanamoku

ต่อมาปี ค.ศ. 1914 นักว่ายน้ำโอลิมปิก ดุก คาฮานาโมกุ

made his way to Australia and New Zealand,

เดินทางไปออสเตรเลียและนิวซีแลนด์

gliding across the southern Pacific waves

โต้คลื่นไปเรื่อย ๆ ข้ามแปซิฟิกตอนใต้

and attracting rapt audiences wherever he went.

และเป็นที่ดึงดูดใจแก่ผู้พบเห็น ในทุก ๆ ที่ที่เขาไป

ไม่นานก่อนที่ฟรีทจะไปแคลิฟอร์เนีย

Shortly before Freeth went to California,

a South Carolinian named Alexander Hume Ford moved to Hawaii.

ชาวแคลิฟอร์เนียใต้ชื่อ อะเล็กซานเดอร์ ฮูม ฟอร์ด ได้ย้ายไปฮาวาย

After learning to surf, he became a champion of the pastime.

หลังจากเรียนการโต้คลื่น เขากลายเป็นแชมป์ในเวลานั้น

แต่ฟอร์ดอาจมีเหตุผลที่ไม่ดีนัก

But Ford may have had unsavory reasons

for his enthusiastic efforts to boost the sport.

ในความพยายามที่แรงกล้า ที่จะปลุกกระแสกีฬานี้

เช่นเดียวกับคนอื่นที่อาศัยอยู่ที่นี่ เขาต้องการให้ฮาวายกลายเป็นรัฐของสหรัฐ

Like many settlers, he wanted Hawaii to become a U.S. state

but was worried about its non-white majority of natives and Asian workers.

แต่ก็กังวลว่าคนส่วนใหญ่ที่อยู่ที่นี่ ไม่ใช่คนขาวเเละเป็นคนงานชาวเอเชีย

ดังนั้นฟอร์ดจึงสนับสนุนการโต้คลื่น เพื่อดึงดูดให้ชาวอเมริกันมาฮาวาย

Ford thus promoted surfing to attract white Americans to Hawaii,

first as tourists, then as residents.

แรก ๆ เป็นนักท่องเที่ยว ต่อมาเป็นคนอยู่อาศัย

มีนักเขียนและคนทำหนังมากมาย คอยช่วยเหลือเขา

He was helped by numerous writers and filmmakers.

Ford's demographic plan would fail miserably.

แผนประชากรของฟอร์ดล้มเหลวอย่างน่าอนาถ

Hawaii became a state in 1959

ฮาวายกลายเป็นรัฐในปี ค.ศ. 1959

และคงความเป็นรัฐที่มีความหลากหลาย มากที่สุดในประเทศ

and remains the most racially diverse state in the country.

But the promotion of surfing was a far greater success.

แต่กระเเสการเล่นโต้คลื่น ประสบความสำเร็จยิ่งกว่า

Today, surfing is a multi-billion dollar global industry,

ทุกวันนี้การเล่นโต้คลื่นเป็นอุตสาหกรรม ที่ทั่วโลกทำเงินได้กว่าหลายพันล้านดอลลาร์

with tens of millions of enthusiasts worldwide.

ทั้งยังมีผู้เล่นมากกว่า 10 ล้านคนทั่วโลก

And though relatively few of these surfers are aware of the once-crucial wave chants

และแม้จะมีไม่กี่คนที่ตระหนักถึง การสวดอธิษฐานต่อคลื่นที่เคยมีความสำคัญ

or board carving rituals,

หรือพิธีการแกะสลักกระดานโต้คลื่น

Hawaiians continue to preserve these traditions

ชาวฮาวายยังคงรักษาประเพณีนี้ไว้

nearly washed away by history's waves.

ซึ่งเกือบจะเลือนหายไปกับคลื่นกระแสในอดีต