Why do you want to squeeze cute things? - Joshua Paul Dale

Translator: Moazame Danaiefar Reviewer: Ali Nasrabadi

Watching a kitten fumbling around,

شاید با دیدن بچه گربه‌ای که در حال جست‌وخیز است،

it might feel as if you’ve never encountered anything

با خودتان بگویید که در تمام طول زندگی دنیوی‌تان

موجودی به این بامزه‌ای ندیده‌اید.

so devastatingly adorable in your mortal life.

You may want to pet its soft fur and kiss its tiny head.

شاید بخواهید موهای نرمش را نوازش کنید یا سر کوچکش را ببوسید.

But you may also feel the conflicting urge to squeeze

یا حتی این حس متناقض به شما دست دهد که

آن را فشار دهید یا له کنید

or smush the kitten,

maybe even stuff it in your mouth.

یا آن را بخورید.

However, you don’t.

هرچند این کار را نمی‌کنید.

And you might be appalled by yourself.

احتمالاً از خودتان متنفر می‌شوید.

But this urge, which psychologists call “cute aggression,”

این حس که روانشناسان آن را «خشم ناشی از دیدن پدیده‌های بامزه» می‌نامند،

is a surprisingly common one estimated to affect about half of all adults.

به طرز عجیبی رایج است و طبق برآوردها نیمی از بزرگسالان به آن دچار هستند.

To better understand this peculiar phenomenon,

برای درک بهتر این پدیده،

let's start with what cuteness is.

ابتدا باید بامزه بودن را تعریف کنیم.

In 1943, one scientist created a baby schema

در سال ۱۹۴۳، دانشمندی یک طرح‌واره‌‌ی کودک ساخت و

that identified key features associated with cuteness,

ویژگی‌های بانمک را در آن مشخص کرد،

like plump cheeks, large eyes, and short limbs.

مثل گونه‌های تپل، چشمان درشت و دست و پای کوچک.

These characteristics, associated with many young animals,

این ویژگی‌ها که در بسیاری از حیوانات جوان نیز مشاهده می‌شوند،

were placed in opposition with those perceived as less cute.

در مقابل ویژگی‌هایی قرار گرفتند که جذابیت کمتری داشتند.

Decades of study have since indicated that this baby schema reliably tracks

نتایج چندین دهه تحقیق نشان‌دهنده‌‌ی تطابق این طرح‌واره

with how people perceive cuteness.

با چیزی است که انسان‌‌ها بانمک تلقی می‌کنند.

When study participants see images containing more features

هنگامی که مشارکت‌کنندگان تصاویری را می‌بینند که

ویژگی‌های بامزه‌ی بیشتری نسبت به طرح‌واره‌ی کودک دارند،

that the baby schema pinpoints as cute,

they tend to look at them longer and more often.

مدت زمان و تعداد دفعات بیشتری به آن‌ها نگاه می‌کنند.

And the photos appear to stimulate brain regions

به نظر می‌رسد این تصاویر بخش‌هایی از مغز را که

associated with emotion and reward.

با احساس و پاداش در ارتباط هستند تحریک می‌کنند.

Cuteness is also thought to influence behavior.

ظاهراً ویژگی‌های بامزه رفتار را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهند.

In a 2009 study, participants performed better at the game Operation—

در پژوهشی که در سال ۲۰۰۹ انجام شد، مشارکت‌کنندگانی که قبل از شروع بازی

which demands precise, careful movements— when shown cute images beforehand.

تصاویر بامزه دیدند، در بازی «اتاق عمل»، که مستلزم حرکات دقیق است، بهتر عمل کردند.

The results of another study indicated that people use recycling bins more

نتایج تحقیق دیگری نشان می‌دهد افراد از سطل‌ زباله‌هایی که

when they have cute images on them.

عکس‌های بامزه دارند بیشتر استفاده می‌کنند.

And the fact that cuteness hijacks our emotions

این موضوع که بامزه بودن احساسات ما را تحت تأثیر قرار می‌دهد

is certainly not lost on authorities and advertisers.

از دیدِ مقامات و تبلیغ‌کنندگان هم پنهان نمانده است.

But why does cuteness have this hold on us?

اما چرا در مقابل ویژگی‌های بامزه ضعف نشان می‌دهیم؟

It's nearly impossible to know for sure,

دلیل قطعی برای این حالت وجود ندارد.

but one theory is that cute things simply make us want to nurture them.

طبق یک نظریه‌‌، پدیده‌های بامزه ما را به پرورش‌شان ترغیب می‌کنند.

Because human babies are relatively helpless on their own,

از آنجا که نوزادان موجوادتی ناتوان هستند،

it’s hypothesized that evolution favored infants who were perceived as cute

فرض بر این است که در سیر تکامل، ارجحیت با نوزادنی بوده که بامزه تلقی می‌شدند

and inspired more care and interaction.

و حس مراقبت و تعامل بیشتری بر می‌انگیختند.

And, being acutely sensitive to cuteness,

از آنجایی‌که ما به شدت نسبت به بامزه بودن حساس هستیم

we're tuned into similar features in other species.

این ویژگی‌ها را در موجوادت دیگر نیز جست‌وجو می‌کنیم.

In fact, as we domesticated animals, their appearances tended to change too.

در واقع، همزمان با اهلی کردن حیوانات ظاهر آن‌ها را نیز تغییر دادیم.

Some scientists have noted a phenomenon called “domestication syndrome,”

برخی از دانشمندان از پدیده‌ای به نام «سندروم اهلی‌سازی» نام می‌برند که

where certain animals appear to have gradually adopted more juvenile features

در آن برخی حیوانات به تدریج هر چه که بیشتر اهلی می‌شوند

as they became more docile.

خصیصه‌های بچگانه‌ی بیشتری اتخاذ می‌کنند.

One theory is that these physical changes are regulated

نظریه دیگری می‌گوید ساختار جنین که «ستیغ عصبی» نامیده می‌شود،

by an embryonic structure called the neural crest.

این تغییرات فیزیکی را کنترل می‌کند.

It helps determine how some of a developing embryo’s cells

این ساختار نشان می‌دهد که چرا برخی از سلول‌های جنینِ

differentiate and where they go.

در حال رشد با هم فرق دارند و کجا قرار می‌گیرند.

Delaying or inhibiting the arrival of these cells in certain areas of the body

تأخیر یا ممانعت از ورود این سلول‌ها به بخش‌های خاصی از بدن

can result in an underdevelopment of the pituitary and adrenal glands,

منجر به رشد نیافتن غده هیپوفیز و غدد فوق کلیوی می‌شود که

which govern fear and aggression.

ترس و خشم را کنترل می‌کنند.

It can also lead to physical characteristics

در ضمن، این امر می‌تواند منجر به بروز ویژگی‌های فیزیکی

like floppier ears, shorter snouts, and smaller jaws.

مثل گوش‌های آویزان، پوزه کوتاه‌تر و فک کوچک‌تر شود.

This is one idea of how selecting for behavioral characteristics

این امر نشان می‌دهد که چرا در هنگام انتخاب ویژگی‌های رفتاری همانند مهربانی،

like friendliness, may also select for more juvenile, cuter physical traits.

ممکن است ویژگی‌های فیزیکی مانند جوان بودن و بامزه‌تر را نیز در نظر بگیریم.

Basically, as humans bred and domesticated docile dogs,

اساساً از آنجایی‌که انسان‌ها سگ‌ها را پرورش می‌دهند و اهلی می‌کنند

we seem to have made some breeds look more like babies.

ممکن است باعث شده باشیم برخی نژادها بیشتر شبیه نوزاد انسان بشوند.

Some scientists theorize that we may have even domesticated ourselves.

برخی دانشمندان بر این باورند که حتی شاید ما خودمان را هم اهلی کرده باشیم.

The thinking here is that as ancient humans

باور آن‌ها بر این است که انسان‌های اولیه

formed larger, more cooperative groups,

در هنگام تشکیل گروه‌های بزرگ‌تر و مشارکتی

they selected for friendlier individuals.

افراد مهربان‌تر را انتخاب می‌کردند.

This may have then led to some of the physical characteristics

این مورد بعدها منجر به بروز برخی ویژگی‌های فیزیکی شد که

that distinguish us from our closest evolutionary cousins,

ما را از بستگان تکاملی و نزدیک خودمان تفکیک کردند.

like smaller, rounder skulls and subtler brow ridges.

مانند جمجمه‌های کوچک‌تر و گردتر و برآمدگی ظریف‌تر ابرو.

But if cuteness is related to nurturing and decreased aggression,

اما اگر بامزه بودن واقعا با پرورش دادن و کاهش خشم در اتباط است

why would anyone ever want to squeeze or bite cute things?

چرا افراد می‌خواهند پدیده‌های بامزه را فشار دهند و یا گاز بگیرند؟

Well, cute aggression is importantly not linked

خب، «خشم ناشی از دیدن پدیده‌های بامزه»،

to the actual intention to do harm.

با آسیب رساندن به دیگران ارتباطی ندارد.

Instead, it seems to result from emotional overload.

در عوض، این حالت ناشی از سرریز احساسات است.

Some scientists think that cute things elicit such positive emotions

برخی دانشمندان معتقدند پدیده‌های بامزه احساسات مثبتی را در افراد بر می‌انگیزند،

from certain people that the experience becomes overwhelming.

تا حدی که ممکن است این احساسات غیرقابل‌تحمل شوند.

They hypothesize that slightly aggressive, discordant thoughts

آن‌ها بر این باورند که مغز به کمک این افکار نسبتاٌ خشن و ناسازگار

are the brain’s way of putting the brakes on and regulating those intense feelings—

به نوعی ترمز می‌گیرد و این احساسات شدید را کنترل می‌کند.

not getting you to actually eat a kitten.

نه اینکه شما واقعا قصد خوردن بچه گربه را داشته باشید.

Cuteness can come off as a frivolous, innocent quality,

بامزه بودن ممکن است ویژگی بیهوده و ساده‌ای تلقی شود،

but it wields immense, consequential power.

اما قدرت بی حد و حصری دارد.

Not to be aggressive, but cuteness kind of runs the world.

گویی بامزه‌ بودن حرف اول را در جهان می‌زند.