How one design flaw almost toppled a skyscraper - Alex Gendler

Translator: H banoo Almasi Reviewer: Masoud Motamedifar

In 1978, Diane Hartley was writing her undergraduate architecture thesis

در سال ۱۹۷۸، دایان هارتلی در حال نوشتن پایان‌نامه معماری دوره کارشناسی خود بود

when she made a shocking discovery.

که کشف تکان‌دهنده‌ای کرد.

Her paper focused on the Citicorp Center, a skyscraper in midtown Manhattan.

رساله او متمرکز بود بر ساختمان مرکز سیتی‌کورپ، آسمان‌خراشی در مرکز شهر منهتن.

And after weeks poring over the building’s plans,

و هفته‌ها پس از بررسی دقیق نقشه‌های ساختمان مرکز سیتی‌کورپ،

she’d stumbled on a potentially deadly mistake.

او به اشتباه مرگبار بالقوه‌‌ای برخورد.

An oversight that threatened to topple the 59-story tower

اشتباهی سهوی که تهدیدی برای واژگونی برج ۵۹ طبقه‌ای

into one of New York City’s most densely populated districts.

در یکی از پرجمعیت ‌ترین مناطق نیویورک بود.

When it was built two years earlier,

هنگامی که این مرکز دو سال پیش ساخته شد،

Citicorp Center was one of the world's tallest buildings.

مرکز سیتی‌کورپ یکی از بلندترین ساختمان‌های جهان بود.

Its sloped roof was unique in the city skyline,

سقف شیب‌دار آن در خط آسمان شهر منحصر به فرد بود،

but its more distinctive feature lay at the base.

اما ویژگی متمایز آن در پایه آن قرار داشت.

Since the construction site was already occupied by St. Peter's Lutheran Church,

از آنجا که محل ساخت‌وساز قبلا توسط کلیسای لوتری سنت پیتر اشغال شده‌بود،

the new skyscraper had to be built on columns supporting it, like stilts.

آسمان‌خراش جدید باید بر روی ستون‌های پشتیبان آن بنا می‌شد، مثل ستونهای پیلوتی.

Using stilts on a building’s corners wasn’t unheard of,

استفاده از ستونهای پیلوتی در گوشه‌های ساختمان بی‌سابقه نبود،

but because the church stood at the corner of the block,

اما چون کلیسا در گوشه بلوک قرار داشت،

these stilts had to be placed at the center of each side.

این ستونهای پیلوتی باید در وسط هر یک از اضلاع قرار داده می‌شد.

While this novel design worried some of the building's backers,

در حالی که این طراحی جدید برخی از حامیان این ساختمان را نگران کرده‌بود،

chief structural engineer William LeMessurier

مهندس ارشد سازه بنا، ویلیام لُمسیوقه

took numerous precautions to ensure the building’s stability.

تدابیر فراوانی جهت تضمین ثبات و استحکام ساختمان انجام داد.

The outside would consist of v-shaped chevrons,

بخش بیرونی شامل بندهایی به شکل v معکوس،

forming a strong exoskeleton to support the skyscraper.

تشکیل یک استخوان‌بندی محافظ خارجی قوی برای پشتیبانی از آسمان‌خراش بود.

This external structure also made the building much lighter,

این سازه خارجی همچنین باعث شد بنا سبکتر باشد،

meaning there’d be less weight to support overall.

بدین معنی که وزن کمتری روی دیوار برای باربری می‌انداخت.

This design did leave the building vulnerable to strong winds.

این طراحی ساختمان را در برابر بادهای شدید آسیب‌پذیر می‌ساخت.

But LeMessurier had another state-of-the-art solution—

اما لُمسیوقه، راه‌حل پیشرفته‌تری داشت ـــ

a tuned mass damper.

یک میراگر تنظیم شده عظیم.

This 400-ton counterweight was controlled by computerized sensors

این وزنه تعادل ۴۰۰ تنی به وسیله حسگرهای کامپیوتری کنترل می‌شد

designed to counteract any swaying.

که جهت خنثی کردن هر گونه نوسانی، طراحی‌شده بودند.

With these structures in place,

با استفاده از این سازه‌ها،

calculations showed that each side of the building could withstand powerful winds.

محاسبات نشان داد که هر ضلع ساختمان می‌تواند در برابر بادهای شدید مقاومت کند.

And with all safety issues resolved, the building opened for business in 1977.

و باحل تمام مسائل مربوط به ایمنی، ساختمان در سال ۱۹۷۷ افتتاح شد.

But when Hartley was studying the tower a year later, she noticed something odd.

اما وقتی هارتلی سال بعد مشغول بررسی و مطالعه برج بود، متوجه چیز عجیبی شد.

It was true that each face of the building could endure powerful winds.

درست است که هر وجه بنا قابلیت تحمل بادهای شدید را داشت.

And since a building’s broad sides catch the most wind,

و از آنجایی که وجوه عریض بنا بیشتر بادخور را دارند،

these would typically be the strongest winds a building encounters.

اینها معمولا شدیدترین بادهایی‌ست که بنا با آن مواجه است.

However, the towers unique base meant that winds

با این حال، پایه‌های پیلوتی منحصر به فرد برج به این معنا بود که وزش باد

blowing on the building’s corners were actually the bigger threat.

بر روی گوشه‌های ساختمان واقعا تهدید بزرگتری به‌شمار می‌رفت.

And since traditional designs didn't warrant safety calculations

و از آنجا که طرح‌های سنتی، محاسبات ایمنی باد بر گوشه‌های بنا را

for corner winds,

تضمین نمی‌کردند،

it seemed to Hartley that the threat had gone unaccounted for.

به نظر هارتلی رسید که این تهدید به حساب نیامده است.

When Hartley contacted LeMessurier’s firm about the issue

وقتی هارتلی با شرکت ل‌ُمسیوقه در مورد این مساله تماس گرفت

they assured her the building was strong enough to handle these winds.

به او اطمینان دادند که بنا به قدر کافی قوی است که این بادها را کنترل کند.

But checking the plans again, LeMessurier noticed an alarming detail.

اما هنگامی که دوباره نقشه‌ها را بررسی کرد ل‌ُمسیوقه متوجه جزئیات نگران‌کننده‌ای شد.

A change approved without his knowledge

یک تغییر تایید شده بدون اطلاع او

had replaced the exoskeleton’s welded joints

اتصالات جوشی سازه خارجی را

with cheaper and weaker bolted joints.

با اتصالات پیچ‌و‌مهره‌ای ارزان‌تری جایگزین کرده بود.

This alone wasn’t enough to topple the tower thanks to the mass damper.

این موضوع به تنهایی، به لطف میراگر عظیم کافی نبود که برج را به واژگون کند.

But if a storm knocked out the building's power,

اما اگر طوفان برق بنا را قطع می‌کرد،

it would deactivate the counterweight’s sensors,

حس‌گرهای وزنه میراگررا غیرفعال می‌شدد،

leaving the building vulnerable to winds of just 112 kilometers per hour.

و ساختمان را در برابر بادهای تنها ۱۱۲ کیلومتر بر ساعت آسیب‌پذیر می‌کرد.

Given available weather data,

براساس اطلاعات موجود آب و هوایی،

a storm this strong had a one-in-sixteen chance

طوفانی با این شدت قدرت هر ساله احتمال یک به شانزده داشت

of hitting New York City every single year.

که شهر نیویورک را درنوردد.

LeMessurier never told Hartley what she’d uncovered.

ل‌ُمسیوقه به هارتلی هرگز نگفت آنچه را که کشف کرد.

In fact, everything he did next was top secret.

در واقع، آنچه که او پس از این انجام داد، فوق محرمانه بود.

After filling in the architects and executives at Citicorp,

پس از جمع کردن معماران و مدیران اجرایی در سیتی‌کورپ،

LeMessurier’s team worked with city officials to craft a confidential plan.

ل‌ُمسیوقه با همکاری مقامات شهری نقشه‌ای محرمانه طراحی کردند.

Without warning the residents,

بی‌هیچ هشداری به ساکنین،

construction crews began a string of night-time shifts

کارگران ساختمانی یک‌سری کار شیفت شب را

to reinforce the bolted joints.

جهت تقویت اتصالات پیچ‌مهره‌ای بنا آغاز کردند.

This delicate work began in mid-August 1978,

این کار حساس در اواسط ماه آگوست ۱۹۷۸ آغاز شد،

and was only halfway complete when Hurricane Ella

و درست تا نیمه انجام شده بود که طوفان اِلا

approached the city in September.

در ماه سپتامبر به شهر رسید.

City officials and Citicorp executives planned an emergency evacuation

مقامات شهری و مدیران اجرایی سیتی‌کورپ دستور تخلیه اضطراری

for a 10-block radius,

تا شعاع ۱۰ بلوک را برنامه‌ریزی کردند،

but at the last minute, the hurricane veered out to sea.

اما در دقیقه آخر طوفان به سمت دریا تغییر جهت داد.

These secret evacuation plans were never used,

این برنامه‌ریزی‌های تخلیه پنهانی هرگز مورد استفاده قرار نگرفتند،

and the reinforcements were completed just a month later.

و تقویت سازه‌ها درست یک ماه بعد تکمیل شدند.

Typically, it would’ve been impossible for this covert construction to go unnoticed.

قاعدتا، غیر ممکن بود که این پنهان‌کاری بنا مورد توجه واقع نشود.

But the press was occupied with a newspaper strike

اما مطبوعات پر شد با اعتصاب روزنامه‌ای

spanning the length of the reinforcement project.

که طول مدت مقاوم‌سازی پروژه را پوشش داد.

In fact, the public didn't learn how close they'd come to disaster until 1995,

درواقع،‌ مردم تا سال۱۹۹۵ متوجه نشدند تا چه حد به فاجعه نزدیک بودند،

when a New Yorker article revealed the story to the city, and to Diane Hartley.

تا هنگامی که مقاله «نیویورکر» داستان را برای مردم و هارتلی فاش کرد.

Like LeMessurier, the article failed to give credit where it was due,

همچون ل‌ُمسیوقه، این مقاله هم در ارائه اعتبار خود درجایی که باید، ناموفق بود،

but at least Hartley knew that her homework had saved lives.

اما دست‌کم هارتلی می‌دانست که تکالیف او زندگی‌هایی را نجات داده‌است.