Is capitalism actually broken?

Translator: sadegh vn Reviewer: Pari A

Each one of these machines represents the economic system of a country.

هر یک از این ماشین‌ها سیستم اقتصادی یک کشور را نشان می‌دهند.

Every machine has three inputs:

هر ماشین سه ورودی دارد:

labor, people’s work.

اشتغال؛ کار مردم.

Capital, all the stuff that a business might use,

سرمایه؛ هر چیزی که یک کسب‌وکار ممکن است از آن استفاده کند،

including intangibles, like ideas.

حتی چیزهای غیرقابل لمس، مثل ایده‌ها.

And natural resources.

و منابع طبیعی.

The machine converts these inputs into goods and services,

این ماشین این سه ورودی را به کالاها و خدمات تبدیل می‌کند.

and because we’re willing to pay for the things the machine produces,

و به این دلیل که ما حاضریم برای چیزهایی که ماشین تولید می‌کند پول بدهیم،

what the machine is really creating here is value.

آنچه که این ماشین واقعاً تولید می‌کند، «ارزش» نامیده می‌شود.

Economies turn inputs into value.

اقتصادها، ورودی‌ها را به ارزش تبدیل می‌کنند.

What determines whether the machine is capitalist, communist, socialist,

چه چیزی تعیین می‌کند که این ماشین کاپیتالیست، کمونیست، سوسیالیست

or something else?

یا چیز دیگری است؟

Three dials.

سه پیچ.

The first dial controls who owns the capital.

پیچ اول تعیین می‌کند که چه کسی مالک سرمایه است.

Over here, the government owns every bit of capital,

در اینجا، دولت مالک تمام دارایی‌ها، حتی تا آخرین گیره کاغذی در دفتر‌ها است.

down to the last office paperclip.

North Korea is probably the closest economy to 0%.

کره شمالی احتمالاً نزدیک‌ترین اقتصاد به صفر درصد است.

On the other end of the spectrum, at 100%, private citizens own all the capital.

در طرف دیگر این طیف، در ۱۰۰ درصد، شهروندان خصوصی مالک تمام دارایی‌ها هستند.

The US is about here, at roughly two-thirds private ownership.

ایالات متحده اینجاست، با تقریبا دو-سوم مالکیت خصوصی.

The second dial dictates how much control the government has

پیچ دوم تعیین می‌کند که دولت چقدر تولیدات را کنترل می‌کند.

over what gets produced.

In economies with high coordination, like the old USSR,

در اقتصادهایی با هماهنگی بالا، مثل شوروی سابق،

the government dictated what the economy could— and would— produce.

دولت مسئول تعیین کردن این بود که اقتصاد چه چیزی را می‌تواند و باید تولید می‌کند.

In economies with low coordination,

در اقتصادهایی با هماهنگی پایین،

the government might mandate a few things,

دولت ممکن است برخی چیزها را اجباری کند،

but leaves most decision-making up to the private sector.

ولی اکثر تصمیمات را به بخش خصوصی می‌سپارد.

The third dial controls how extensively markets are used to set prices.

پیچ سوم تعیین می‌کند که تا چه حدی برای تعیین قیمت از بازار ها استفاده می‌شود

Over here at 0%, we have economies with no markets,

در اینجا با صفر درصد، ما اقتصادهایی فاقد بازار را داریم،

where the government sets all prices, and consumers have no say.

در این اقتصاد دولت قیمت‌ها را تعیین می‌کند و مصرف‌کنندگان بر قیمت تاثیر ندارند.

Over here at 100%,

در اینجا با ۱۰۰ درصد،

markets are used to set the price of everything,

بازارها قیمت همه‌چیز را تعیین می‌کنند،

even things like basic life-saving health care.

حتی چیزهایی مثل خدمات درمانی برای نجات جان افراد.

You can also think of this dial as controlling the number and extent

همچنین می‌توانید ماهیت این پیچ را در کنترل تعداد و اندازه‌ی قوانین دولتی،

of government regulations—

from tariffs on foreign goods to antitrust laws

از تعرفه‌های گمرکی روی کالاهای وارداتی گرفته تا قوانین ضد ترویج

to regulations on net neutrality.

و قانون‌گذاری برای بی‌طرفی شبکه در نظر بگیرید.

So, capitalism isn’t just one type of economy—

پس، کاپیتالیسم فقط یک نوع اقتصاد نیست،

it’s a wide range of possible economies,

بلکه تعداد متنوعی از اقتصادها است،

which makes answering the question of whether capitalism is broken, complicated.

که پاسخ به پرسش آیا کاپیتالیسم شکست‌خورده است یا نه را پیچیده‌تر می‌کند.

But we’re going to try.

ولی قرار است سعی کنیم.

At the height of the Industrial Revolution,

در نقطه عطف انقلاب صنعتی،

the dials were set pretty close to what we now call free market,

پیچ‌ها تقریبا به شکلی بودند که ما امروز به آن بازار آزاد،

or “laissez-faire” capitalism.

یا کاپیتالیسم «laissez-faire» می‌گوییم.

There were very few regulations,

قانون‌های کمی وجود داشت،

and economists of the time believed that capitalism’s “invisible hand”—

و اقتصاددان‌های زمان باور داشتند که «دست نامرئی» کاپیتالیسم—

basically, individuals acting freely and in their own self-interest—

برخورد آزادانه هر فرد برای منافع خود—

would produce optimal outcomes, both for the economy and for society.

باعث ایجاد نتایج بهینه‌ای هم برای مردم و هم برای جامعه خواهد شد.

And that’s how we ended up with embalming fluid in milk.

و این باور باعث شد که ما با شیر حاوی مایعات دیگر رو به رو شدیم.

In the late 1800s in the United States, food manufacturers put all kinds of cheap

در اواخر دهه‌ی ۱۸۰۰ در آمریکا، تولیدکنندگان غذا انواع مایعات ارزان

(and sometimes dangerous) adulterants in food to maximize profits.

(و گاهی خطرناک) را به غذاها افزودند تا به سود حداکثری برسند.

What they were doing was legal, but of course, wrong.

آنچه آن‌ها انجام می‌دادند قانونی، اما مشخصا اشتباه بود.

There was a public outcry, and in 1906,

اعتراضات عمومی رخ دادند و در سال ۱۹۰۶،

Congress passed the Pure Food and Drugs Act,

کنگره با تصویب لایحه «غذا و داروی سالم»،

setting the stage for the Food and Drug Administration,

شرایط را برای ایجاد سازمان غذا و دارو مهیا کرد

which watches over the US’s food supply to this day.

که مسئول نظارت بر عرضه‌ی غذا در آمریکا تا به امروز است.

These days, no economy really practices pure “invisible hand” capitalism,

این روزها، هیچ اقتصادی به معنای واقعی کلمه از کاپیتالیسم «دست نامرئی» استفاده نمی‌کند

but some people are increasingly worried that today’s threats,

اما برخی مردم نگرانند که تهدید‌های امروز،

like climate change and rising inequality, can’t be solved by any capitalist system.

مثل تغییر اقلیم و افزایش نابرابری توسط سیستم کاپیتالیست فعلی حل نشود.

Let’s look at climate change first.

بگذارید ابتدا به تغییر اقلیم نگاه کنیم.

Capitalist economies incentivize growth.

اقتصاد‌های کاپیتالیست رشد را اولویت می‌بخشند.

That’s created massive demand for the cheapest energy possible,

رشدی که باعث تقاضای بالا برای ارزانترین انرژی شده

which, for a long time, was fossil fuels.

و با سوخت‌های فسیلی پاسخ داده شده است.

Burning all those fossil fuels unquestionably drove—

سوزاندن آن حجم از سوخت‌های فسیلی بدون شک یکی از عوامل

and continues to drive— climate change.

تغییر اقلیم بوده و هست.

Not only that, but the desire to maximize profit usually gives corporations

نه فقط این، بلکه تمایل به سود حداکثری معمولاً برای شرکت‌ها انگیزه‌‌ی قدرتمندی

a powerful incentive to ignore inconvenient truths.

ایجاد می‌کند که حقایق ناخوشایند را نادیده بگیرند.

Just like tobacco companies denied the link between cigarettes and cancer,

همان‌طوری که شرکت‌های تنباکو ارتباط بین سیگار و سرطان را انکار می‌کردند،

oil and gas companies denied or downplayed climate science for decades.

شرکت‌های نفت و گاز سال‌ها علوم اقلیمی را انکار کردند یا زیر سوال بردند.

Next, inequality.

بعدی، نابرابری.

Inequality is complicated enough that we made a whole video about it,

نابرابری به حدی پیچیده است که ما یک ویدیوی کامل راجع به آن ساختیم،

but the simple story is:

اما داستان ساده این است که:

in many countries, inequality is rising.

در بسیاری از کشورها، نابرابری در حال افزایش است.

In the US, the UK, Canada, Ireland, and Australia,

در آمریکا، انگلستان، کانادا، ایرلند و استرالیا

the top 1% of income earners have been eating up a larger and larger share

یک درصد بالای جامعه از نظر درآمد به مرور سهم بزرگ و بزرگتری از

of total income over the past 50 years.

کل درآمد را در پنجاه سال گذشته دریافت کرده‌اند.

In the UK, the top 1% share doubled from 7% in 1980 to 14% in 2014.

در انگلستان، سهم ۱ درصدی بالایی جامعه، از ۷٪ در ۱۹۸۰، به ۱۴٪ در ۲۰۱۴، دوبرابر شد.

But that's not the whole picture.

اما این کلیت قضیه نیست.

In England, the country for which we have the best data before capitalism,

در انگلستان، کشوری که بهترین داده‌های مختص به قبل کاپیتالیسم را در اختیار داریم،

the share of income going to the top 5% of income earners

سهم درآمدی که به ۵ درصد بالای جامعه می‌رسید،

peaked at around 40% in 1801,

در سال ۱۸۰۱، به حداکثر خود در حدود ۴۰ درصد رسید،

and then, as capitalism took hold, it fell steadily to a low of about 17% in 1977.

و پس از آن، با رونق کاپیتالیسم، طی زمان به حداقل ۱۷ درصد در سال ۱۹۷۷ کاهش یافت.

These days, it’s back up— hovering around 26%.

این روزها، این عدد دوباره بالاست، حدوداً ۲۶٪.

And here’s another data point: in many European countries and Japan,

و این هم یک نقطه‌ی آماری جدید: در بسیاری از کشورهای اروپایی و ژاپن،

the top 1%’s share of income came down from 20 to 25% in the early 1900s

سهم ۱ درصدی بالای جامعه از درآمد، از حدود ۲۰ تا ۲۵ درصد در اوایل دهه‌ی ۱۹۰۰،

to 7 to 12% today.

به حدود ۷ تا ۱۲٪ کاهش یافته است.

So, is capitalism increasing inequality or not?

خوب، کاپیتالیسم نابرابری را در دنیا افزایش می‌دهد یا نه؟

It depends.

بستگی دارد.

Remember, there's a wide range of settings that all fall under capitalism,

به یاد بیاورید، حالت‌های مختلفی وجود دارد که همگی کاپیتالیسم محسوب می‌شوند،

meaning that one country's version can look very different from another's.

یعنی که کاپیتالیسم یک کشور با کاپیتالیسم کشور دیگر کاملاً متفاوت است.

It’s totally possible that inequality could be increasing

کاملاً امکان‌پذیر است که نابرابری

in China’s version of capitalism, while it decreases in France’s.

در اقتصادی مثل چین رو به افزایش باشد، و همزمان در فرانسه رو به کاهش.

Capitalism, it seems, is a double-edged sword.

به نظر می‌رسد که کاپیتالیسم یک شمشیر دولبه است.

On the one hand, it generates a huge amount of value,

در یک سو، مقدار زیادی ارزش به وجود می‌آورد

which translates to almost everyone having more money than they otherwise would.

که باعث می‌شود تقریباً همه پول بیشتری از قبل داشته باشند.

On the other hand, it also funnels the biggest chunk of that money

در سوی دیگر، باعث می‌شود که بزرگترین بخش آن پول

into the wallets of relatively few people.

به کیف‌پول تعداد کمی از افراد روانه شود.

Capitalism’s staunchest defenders say that with enough grit and determination,

مدافعین سرسخت کاپیتالیسم می‌گویند که با عزم و پشتکار کافی،

anyone can join the ranks of the wealthy.

هر کسی می‌تواند به مرتبه ثروتمندان برسد.‍

Is that really true?

آیا واقعا این درست است؟

In a free, capitalist market,

در یک بازار آزاد کاپیتالیست،

the wealth generated by successful companies mostly flows to the owners.

بیشتر ثروت ایجاد شده توسط افراد موفق به مالکین می‌رسد.

And along with that come other benefits:

و در کنار آن، مزایای دیگری هم هست:

education, health, social standing, and power.

تحصیل، سلامتی، موقعیت اجتماعی و قدرت.

If owners tinker with the machine so that it benefits them more than others,

اگر مالکین به گونه‌ای ماشین را دستکاری کنند که آن‌ها مزایای بیشتری داشته باشند،

they create a feedback loop where power and everything that flows with it

آن‌ها یک حلقه بازخورد می‌سازند که در آن قدرت و هر آنچه همراه آن می‌آید

calcifies within their families.

درون خانواده خودشان باقی بماند.

And then you’ve got, basically, an aristocracy.

و بعد از آن، سیستم متعلق به طبقه اشراف می‌شود.

So let’s break down the question we started with:

پس بگذارید سوال آغازین‌مان را عوض کنیم:

is pure, “invisible hand” capitalism,

آیا کاپیتالیسم «دست نامرئی»،

with all the dials set to the extremes, broken?

زمانی که تمام پیچ‌ها به سمت افراط هستند، شکست خورده است؟

Yeah.

بله.

But it’s also kind of irrelevant, since no country uses pure capitalism.

اما این سوال نامرتبط است، چرا که هیچ کشوری دیگر از کاپیتالیسم خالص بهره نمی‌برد.

Is contemporary capitalism—

آیا کاپیتالیسم مدرن—

as it’s practiced in much of the world today— broken?

آنگونه که در بیشتر دنیا وجود دارد— شکست خورده است؟

Well, it’s the major driver of climate change

خوب، این اقتصاد اصلی‌ترین عامل تغییرات اقلیم

and in many places is contributing to rising inequality.

و در بسیاری از مناطق عامل افزایش نابرابری است.

And it may even be creating a de facto aristocracy in certain countries,

و حتی ممکن است در حال ایجاد آریستوکراسی در برخی از کشورها باشد.

so, not looking good.

خوب، شرایط خیلی خوب به نظر نمی‌رسد.

The critical question is: can we fix contemporary capitalism

سوال اساسی این است که: آیا می‌توانیم کاپیتالیسم مدرن را

by fiddling with the dials or restricting who can turn them,

از طریق دستکاری کردن پیچ‌ها یا محدود کردن تغییرشان درست کنیم؟

or do we need to tear the machine down and build a new one from scratch?

یا نیاز است که این ماشین را تخریب کنیم و از ابتدا یکی دیگر بسازیم؟