The threat of invasive species - Jennifer Klos

Translator: sadegh zabihi Reviewer: soheila Jafari

Massive vines that blanket the southern United States,

بوته‌های تیریشه رونده که تمام جنوب ایالات متحده را پوشانده است،

climbing as high as 100 feet as they uproot trees and swallow buildings.

و با پیچیدن دور درختان و خوردن ساختمان‌ها بیش از ۳۰ متر بالا می‌روند.

A ravenous snake that is capable of devouring an alligator.

ماری حریص که می‌تواند یک تمساح را ببلعد.

Rabbit populations that eat themselves into starvation.

افزایش جمعیت خرگوش‌ها به حدی که از فرط خوردن باعث قحطی شده‌اند.

These aren't horror movie concepts.

این‌ها متن فیلم‌های ترسناک نیستند.

They're real stories,

آنها داستان‌های واقعی هستند،

but how could such situations exist in nature?

اما چطور چنین شرایطی می‌تواند در طبیعت اتفاق بیافتد؟

All three are examples of invasive species,

همه این سه نمونه‌های از گونه‌های مهاجم هستند،

organisms harmful not because of what they are,

موجوداتی که نه به خاطر چیزی که هستند،

but where they happen to be.

بلکه به خاطر جایی که قرار گرفته‌اند، مخرب هستند.

The kudzu vine, for example,

به طور مثال تیریشه رونده (کودزو)،

had grown quality in its native east Asia, eaten by various insects

در خاستگاه خود در شرق آسیا مفید واقع شده است، توسط حشرات زیادی خورده می‌شود

and dying off during the cold winters.

و در طول زمستان سرد از بین می‌رود.

But its fortunes changed

اما زمانی اقبال به آن رو کرد که

when it was imported into the southeastern United States

به جنوب شرقی ایالات متحده آورده شد

for porch decoration and cattle feed.

تا به عنوان گیاه تزئین ایوان و خوراک دام مورد استفاده قرار بگیرد.

Its planting was even subsidized by the government to fight soil erosion.

حتی کاشت آن برای جلوگیری از فرسایش خاک توسط دولت مورد حمایت قرار گرفت.

With sunny fields, a mild climate, and no natural predators in its new home,

با سرزمین‌های آفتابی، آب و هوایی معتدل و نبود هیچ شکارچی در خانه‌ی جدیدش

the vine grew uncontrollably

بوته تاک بدون کنترل تا جایی رشد کرد

until it became known as the plant that ate the South.

که به عنوان گیاهی که جنوب را خورد شناخته شد.

Meanwhile in Florida's Everglades, Burmese pythons,

در همین حال، پایتون‌های برمه‌ای در اورگلید فلوریدا

thought to have been released by pet owners,

که به نظر می‌رسد توسط دارندگان حیوان خانگی رها شده‌اند،

are the cause of decreasing populations of organisms.

دلیل کاهش جمعیت موجودات هستند.

They're successfully outcompeting top predators,

آنها با موفقیت شکارچیان بومی

such as the alligator and panther,

مثل تمساح و پلنگ را پشت سر گذاشته‌اند،

causing a significant reduction in their food sources.

و باعث کاهش چشم گیر منابع غذایی آنها شده‌اند.

They're not a problem in their native Asia

آنها در خانه خود در آسیا مشکل به حساب نمی‌آیند

because diseases, parasites, and predators help to control their population size.

چون در آنجا بیماری، انگل‌ها و شکارچیان ابعاد جمعیت آنها را کنترل می‌کنند.

And in Australia, European rabbits eat so many plants

و در استرالیا، خرگوش‌های اروپایی آنقدر از گیاهان تغذیه کرده‌اند

that they wipe out the food supply for themselves and other herbivores.

که هیج منبع غذایی برای خود و سایر گیاهخواران باقی نگذاشته‌اند.

They're a pretty recent addition,

آنها گونه‌ای هستند که به تازگی

intentionally introduced to the continent because one man enjoyed hunting them.

و عمدا به این قاره آورده شدند چون یک مرد از شکار آنها لذت می‌برد.

Like the Burmese pythons,

مثل پایتون‌های برمه‌ای،

various factors in their native habitat keep their numbers in control.

عوامل متعددی جمعیت آنها را در زادگاهشان کنترل می‌کند.

But in Australia, the lack of predators

اما در استرالیا، عدم وجود شکارچیان

and a climate perfect for year-long reproduction

و وجود اقلیمی مناسب برای تولید مثل در تمام طول سال

allows their populations to skyrocket.

موجب افزایش بسیار سریع جمعیت آنها شده است.

So why does this keep happening?

خوب چرا این اتفاق مدام تکرار می‌شود؟

Most of the world's ecosystems

بیشتر اکوسیسیتم‌های جهان

are the result of millennia of coevolution by organisms,

نتیجه هزاران سال تکامل مشترک جانداران هستند،

adapting to their environment and each other

که به محیط زیست‌شان و به یکدیگر سازگار شده‌اند

until a stable balance is reached.

تا به یک تعادل پایدار برسند.

Healthy ecosystems maintain this balance via limiting factors,

اکوسیستم‌های سالم بوسیله عوامل محدود کننده این تعادل را حفظ می‌کنند،

environmental conditions that restrict the size or range of a species.

شرایط محیط زیستی که اندازه و گستره گونه‌ها را محدود می‌کنند.

These include things like natural geography and climate,

این عوامل شامل چیزهایی مثل جغرافیای طبیعی و آب و هوا،

food availability,

و پراکندگی غذا،

and the presence or absence of predators.

و حضور یا عدم حضور شکارچیان هستند.

For example, plant growth depends on levels of sunlight and soil nutrients.

به طور مثال، رشد گیاهان به میزان تابش آفتاب و املاح خاک بستگی دارد.

The amount of edible plants affects the population of herbivores,

میزان گیاهان خوراکی در دسترس بر تعداد گیاهخواران تاثیر می‌گذارد،

which in turn impacts the carnivores that feed on them.

که در نتیجه بر گوشتخوارانی که از آنها تغذیه می‌کنند اثر می‌کند.

And a healthy predator population keeps the herbivores from becoming too numerous

و یک جمعیت مناسب شکارچی از افزایش بیش از حد تعداد گیاهخواران

and devouring all the plants.

و از بین رفتن همه گیاهان جلوگیری می‌کند.

But even minor changes in one factor can upset this balance,

اما حتی کوچکترین تغییر در هر یک از این عوامل می‌تواند این تعادل را برهم بزند،

and the sudden introduction of non-native organisms

و حضور ناگهانی جانوران غیر بومی

can be a pretty major change.

می‌تواند یک تغییر بزرگ تلقی شود.

A species that is evolved in a separate habitat

گونه‌ای که در شرایط متفاوت تکامل یافته است

will be susceptible to different limiting factors,

به عوامل متفاوتی حساس خواهد بود،

different predators,

شکارچیان متفاوت،

different energy sources,

منابع انرژی متفاوت،

and different climates.

و آب و هوای متفاوت.

If the new habitat's limiting factors fail to restrict the species growth,

اگر عوامل محدودکننده محیط زیست جدید نتواند از افزایش تعداد گونه جدید جلوگیری کند،

it will continue to multiply,

آن گونه به تکثیر ادامه خواهد داد،

out-competing native organisms for resources

و با جانداران بومی بر سر منابع به رقابت خواهد پرداخت

and disrupting the entire ecosystem.

و کل اکوسیستم را مختل خواهد کرد.

Species are sometimes introduced into new habitats through natural factors,

گونه‌های جانداران گاهی از راههای طبیعی وارد زیستگاه‌های جدید می‌شوند،

like storms,

مثل توفان،

ocean currents,

جریان‌های اقیانوسی،

or climate shifts.

یا جابجایی آب و هوا.

The majority of invasive species, though, are introduced by humans.

اما اکثر گونه‌های مخرب توسط ما انسان‌ها منتقل شده‌اند.

Often this happens unintentionally,

گاهی سهوا این اتفاق به وجود می‌آید،

as when the zebra mussel was accidentally brought to Lake Erie by cargo ships.

مثل وقتی که صدف گورخر توسط کشتی‌های باری به دریاچه ایری آورده شد.

But as people migrate around the world,

اما با مهاجرت مردم در سراسر دنیا،

we have also deliberately brought our plants and animals along,

ما تعمداً گیاهان و حیواناتمان را

rarely considering the consequences.

بدون درنظر گرفتن عواقب این کار با خود جابجا کرده‌ایم.

But now that we're learning more

اما حالا که در باره آثار گونه‌های مهاجم

about the effects of invasive species on ecosystems,

بر اکوسیستم‌ها بیشتر آگاهی داریم،

many governments closely monitor the transport of plants and animals,

خیلی از دولت‌ها انتقال گیاهان و جانوران را به شدت کنترل می‌کنند،

and ban the imports of certain organisms.

و از وارد شدن جانداران به خصوص جلوگیری می‌کنند.

But could the species with the most drastic environmental impact

اما آیا گونه‌ای که بیشترین تاثیرات شدید را بر محیط زیست داشته است، می‌تواند گروهی از

be a group of primates who emerged from Africa to cover most of the world?

پستانداران باشد که در آفریقا ظهور کردند تا بیشتر دنیا را بپوشانند؟

Are we an invasive species?

آیا ما یک گونه مهاجم هستیم؟