Can the ocean run out of oxygen? - Kate Slabosky

Translator: Bita Yekta Reviewer: Leila Ataei

For most of the year, the Gulf of Mexico is teeming with marine life,

بیشتر سال، خلیج مکزیک مملو از حیات آبزیان است،

from tiny crustaceans to massive baleen whales.

از سخت پوستان کوچک گرفته تا نهنگ‌های عظیم الجثه.

But every summer, disaster strikes.

اما هر تابستان، فاجعه فرا می‌رسد.

Around May, animals begin to flee the area.

حدود مه، حیوانات شروع به رفتن از این منطقه می‌کنند.

And soon, creatures that can’t swim or can’t swim fast enough

و بزودی، موجوداتی که نمی‌توانند شنا کنند یا به اندازه کافی سریع شنا نمی‌کنند

begin to suffocate and die off in massive numbers.

شروع به خفه شدن می‌کنند و در به میزان زیادی می‌میرند.

From late spring to early autumn,

از اواخر بهار تا اوایل پاییز،

thousands of square kilometers along the coast become a marine dead zone—

هزاران کیلومتر مربع در طول ساحل به منطقه حیوانات دریایی مرده تبدیل می‌شود

unable to support most forms of aquatic life.

قاد به حمایت از گونه‌های مختلف حیات دریایی نیست.

This strange annual curse isn’t unique;

این نفرین عجیب سالانه بی‌نظیر نیست:

dead zones like this one have formed all over the world.

منطقه مرده مانند این در سراسر دنیا شکل گرفته است.

But to explore what’s creating these lethal conditions,

اما برای کشف اینکه چه چیزی این شرایط مرگبار را ایجاد می‌کند،

we first need to understand how a healthy marine ecosystem functions.

ما اول لازم است بدانیم که یک چگونه یک اکوسیستم دریایی سالم کار می‌کند.

In any body of water that receives sufficient sunlight,

در هر بخشی از آب که نور کافی خورشید دریافت می‌کند،

plant-like organisms such as algae and cyanobacteria thrive.

موجودات گیاهی مانند جلبک و سیانوباکتریها رشد می‌کنند.

Clouds of algae streak the surface of deep waters,

توده‌های جلبک سطح آبهای عمیق را می‌پوشاند،

and in shallower regions, large seaweeds and seagrass cover the ground.

و در مناطق کم عمق‌تر، جلبک دریایی بزرگ و چمن‌های دریایی زمین را می‌پوشانند.

Not only do these organisms form the foundation of local food chains,

این موجودات نه تنها پایه و اساس زنجیره های غذایی محلی را شکل می‌دهند،

their photosynthesis provides the oxygen necessary for aquatic animals to survive.

فتوسنتزشان اکسیژن لازم برای حیوانات آبزی برای زنده ماندن را تأمین می‌کند.

Besides sunlight and C02,

درکنار نور خورشید و دی اکسیدکربن،

algae growth also depends on nutrients like phosphorus and nitrogen.

رشد جلبک‌ها همچنین بستگی به مواد مغذی مانند فسفر و ازت دارد.

While such resources are typically in short supply,

در حالی که چنین منابعی به طور معمول کم هستند،

sometimes the surrounding watershed can flood coastal waters with these nutrients.

گاهی اوقات حوضه آبریز اطراف می‌تواند آبهای ساحلی را با این مواد مغذی لبریز کند.

For example, a large rainstorm might wash nutrient-rich sediment

مثلا، یک باران شدید توفافی ممکن است رسوبات غنی از مواد مغذی را

from a forest into a lake.

از جنگل به سمت دریاچه بشوید.

These additional resources lead to a massive increase in algae growth

این منابع اضافی منجر به افزایش گسترده‌ای در رشد جلبکهایی

known as eutrophication.

به نام اوتریفیکاسیون می‌شود.

But rather than providing more food and oxygen,

بلکه عوض تهیه بیشتر مواد غذایی و اکسیژن،

this surge of growth has deadly consequences.

این رشد فزاینده پیامد کشنده‌ای دارد.

As more algae grows on the surface, it blocks sunlight to the plants below.

هر چه جلبک‌ها بیشتر در سطح رشد می‌کنند، جلوی نور خورشید به گیاهان زیر را می‌گیرند.

These light-deprived plants die off and decompose

این گیاهان بدون نور می‌میرند و تجزیه می‌شوند

in a process which uses up the water’s already depleted oxygen supply.

در فرآیندی از آب استفاده می‌کند که اکسیژن کاهش یافته است.

Over time, this can reduce the oxygen content

درطول زمان، این می‌تواند میزان اکسیژن را کاهش دهد

to less than 2 milligrams of oxygen per liter,

تا کمتر از دو میلی گرم اکسیژن در هر لیتر،

creating an uninhabitable dead zone.

ایجاد یک منطقه مرده غیرقابل سکونت.

There are rare bodies of water that rely on natural eutrophication.

بخش‌های کمی از آب است که که وابسته به فرسایش طبیعی است.

Regions like the Bay of Bengal are full of bottom-dwelling marine life

مناطقی مانند خلیج بنگال پر از زندگی دریایی دراعماق است

that has adapted to low-oxygen conditions.

که خود را با شرایط کم اکسیژن انطباق داده‌اند.

But human activity has made eutrophication a regular and widespread occurrence.

اما فعالیتهای انسانی باعث شده که فرسایش بعنوان یک اتفاق منظم و گسترده شکل گیرد.

Nutrient-rich waste from our sewage systems and industrial processes

مواد زائد غنی از مواد مغذی از سیستم فاضلاب‌ و فرآیندهای صنعتی

often end up in lakes, estuaries and coastal waters.

اغلب از دریاچه‌ها، رودها، رودخانه‌ها و آبهای ساحلی سر در می‌آورد.

And the Gulf of Mexico is one of the largest dumping zones on earth

و خلیج مکزیک یکی از بزرگترین مناطق تخلیه روی زمین

for one particular pollutant: fertilizer.

برای یک آلاینده خاص: کود است.

American agriculture relies heavily on

کشاورزی آمریکا بشدت به

nitrogen and phosphate-based fertilizers.

کودهای نیتروژن و فسفات وابسته است.

31 states, including America’s top agricultural producers,

سی و یک ایالت، شامل بزرگترین تولیدکنندگان کشاورزی امریکا،

are connected to the Mississippi River Basin,

به حوضه رودخانه می سی سی پی متصل هستند،

and all of their runoff drains into the Gulf of Mexico.

و همه فاضلاب آنها در خلیج مکزیک تخلیه می‌شود.

Farmers apply most of this fertilizer during the spring planting season,

کشاورزان بیشتر این کودها را در فصل کشت بهاری استفاده می‌کنند،

so the nutrient flood occurs shortly after.

بنابراین سیل مواد مغذی اندکی پس از آن رخ می‌دهد.

In the Gulf,

در خلیج،

decomposing algae sinks into the band of cold saltwater near the seafloor.

جلبک‌های تجزیه شده درآب نمکی سرد در نزدیکی کف دریا غوطه ور می‌شوند.

Since these dense lower waters don’t mix with the warmer freshwater above,

از آنجا که این آبهای متراکم زیرین با آب شیرین گرم بالاتر مخلوط نمی‌شوند،

it can take four months for tropical storms

برای طوفان های گرمسیری تا گردش کامل آب اکسیژن‌دار

to fully circulate oxygenated water back into the gulf.

به خلیج چهار ماه طول می‌کشد.

This dead zone currently costs U.S. seafood and tourism industries

این منطقه مرده در حال حاضر صنایع دریایی و صنایع گردشگری ایالات متحده

as much as $82 million a year,

به میزان هشتاد و دومیلیون دلار در سال، هزینه دارد،

and that cost will only increase as the dead zone gets bigger.

و این هزینه فقط با افزایش منطقه مرده افزایش می‌یابد.

On average the gulf dead zone is roughly 15,000 square kilometers,

مساحت میانگین منطقه مرده خلیج تقریبا پانزده هزار کیلومتر مربع است،

but in 2019 it grew to over 22,000 square kilometers—

اما در سال ۲۰۱۹ تا ۲۲ هزار کیلومتر مربع هم رشد کرد_

approximately the size of New Jersey.

تقریبا به اندازه نیوجرسی.

Human activity is similarly responsible for growing dead zones around the world.

فعالیت‌های انسانی برای رشد مناطق مرده در سراسر جهان مسئولیت دارند.

So what can be done?

پس چه می‌توان انجام داد؟

In the short term, countries can set tighter regulations on industrial run-off,

درکوتاه مدت، کشورهای می‌توانند مقررات سختگیرانه تر در مورد فاضلاب‌ها اعمال کنند

and ban the dumping of untreated sewage into ocean waters.

و از تخلیه فاضلاب به آب های اقیانوس جلوگیری کنند.

On farms, we can plant buffer zones

در مزارع، ما می‌توانیم مناطق حائل

composed of trees and shrubs to absorb runoff.

متشکل از درختان و درختچه‌ها برای جذب فاضلاب درست کنیم.

However, long term solutions will require radical changes to the way we grow food.

هرچند که، راه‌حل‌های بلند مدت به تغییرات اساسی در نحوه رشد غذایی که می‌خوریم دارد.

Farmers are currently incentivized to use techniques

کشاورزان در حال حاضر برای استفاده از تکنیکهایی تشویق می‌شوند

that reduce the health of the soil

که سلامت خاک را کاهش می‌دهد

and rely heavily on nitrogen-rich fertilizers.

و بشدت به کودهای غنی شده از نیتروژن اتکا دارند.

But there would be less need for these chemicals

اما نیاز کمتری به این مواد شیمیایی هست

if we restore the soil’s natural nutrients

اگر مواد مغذی طبیعی خاک را بازیابی کنیم

by planting diverse crops that manage soil erosion and fertility.

با کاشت محصولات متنوعی که فرسایش خاک و باروری آن را مدیریت می‌کنند.

Hopefully we can make these fundamental changes soon.

امیدوارم بتوانیم این تغییرات اساسی را به‌زودی انجام دهیم.

Because if we don’t,

زیرا اگر انجام ندهیم،

the future of our marine ecosystems may be dead in the water.

آینده اکوسیستم‌های دریایی ما ممکن است در آب مرده باشد.