Should you donate your DNA to help cure diseases? - Greg Foot

Translator: Black Note Reviewer: Mahshid Moballegh Nasery

So here’s the thing: developing a new drug and getting it to you

نکته اینجاست که، تولید یک داروی جدید و رساندن آن به تو

can take a long time.

می‌تواند بسیار طول بکشد.

When we have to work out the cause of a condition—

هنگامی که قرار است دلیل یک بیماری رابررسی کنیم،

for example, with multiple sclerosis or heart disease—

به عنوان مثال اسکلروز چندگانه یا بیماری قلب،

developing a new drug takes significant trial and error and lots of money.

تولید یک داروی جدید به آزمایش و خطای قابل توجهی و همچنین پول زیادی نیاز دارد.

Which is why we only have drugs for a small proportion of diseases.

دلیل اینکه داروهایی برای بخش کمی از بیماری‌ها وجود دارد هم همین است.

But you could change all this.

ولی تو می‌توانی همه‌ی اینها را عوض کنی.

You could help discover new, cheaper drugs for currently untreatable diseases.

تو می‌توانی داروهایی جدید، و ارزانتری برای بیماری‌های لاعلاج کنونی پیدا کنی.

It's all about medical crowdsourcing.

همه چیز در مورد تامین منابع توسط عموم است.

However, researchers aren’t asking you to donate your money,

ولی، محققان از تو نمی‌خواهند تا پولت را اهدا کنی،

they’re asking you to donate something more personal...

آنها از تو می‌خواهند چیز شخصی‌تری را اهدا کنی.

First, though, some drug development history.

اول کمی تاریخ توسعه دارو.

Many of the first medicines were discovered by chance.

بیشتر داروهای اولیه شانسی کشف شدند.

Natural philosophers then took these

سپس فیلسوفان طبیعی این داروها را گرفتند،

and identified the active chemicals inside.

و مواد شیمیایی فعال داخلشان را شناسایی کردند.

And pharmaceutical companies then turned those into drugs.

و بعدا شرکت‌های داروسازی آنها را به دارو تبدیل کردند.

The thing is, for a long time, we didn’t know why those drugs worked.

چیزی هست، آن هم اینکه ما برای مدت طولانی نمی‌دانستیم چرا آن داروها‌ کار می‌کنند.

Until scientists figured out that disease happens when the molecular machines

تا زمانی که دانشمندان پیدا کردند که بیماری‌ها، به دلیل اینکه ماشین‌های مولکولی

that keep your body going— your proteins— start misbehaving.

که بدنت را سالم نگه می‌دارند- پروتئین‌هات- شروع به تغییر رفتارمی‌کنند،اتفاق می‌افتند.

Drugs treat disease by targeting those disruptive proteins.

داروها با هدف قرار دادن پروتئین‌های مخرب بیماری‌ها را درمان می‌کنند.

Researchers realized that if they can identify

محققان متوجه شدند که اگر بتوانند تشخیص دهند

which malfunctioning proteins cause a specific disease,

کدام پروتئین‌های دارای سوء عملکرد، باعث کدام بیماری مشخص می‌شوند،

they can then try to find or develop a drug

می‌توانند تلاش کنند تا دارویی پیدا یا تولید کنند

that stops those proteins acting up, and that will prevent the disease.

که از فعال شدن آن پروتئین‌ها و از خود بیماری جلوگیری کند.

It’s a great plan, but it’s a slow process.

این نقشه‌ی عالی هست، ولی فرایند آهسته‌ای هست.

So far, they’ve only identified these therapeutic targets

تا الان، آنها فقط توانستند این اهداف دارویی را

for a small proportion of diseases.

برای بخش کوچکی از بیماری‌ها تشخیص بدهند

However, this is where you can help.

ولی، تو می‌توانی اینجا کمک کنی.

Researchers are now turning their attention to DNA,

محققان الان دارن توجه‌شان را به دی ان ای می‌چرخانند،

to the genetic instruction manual that tells our bodies how to make our proteins.

به همان کتابچه راهنما که به بدن مان می‌گوید چگونه پروتئین‌ها را درست کند.

They want to know which small changes in someone’s genome

آنها می‌خواهند بدانند که کدام تغییرات کوچک در ژنوم کسی

can lead to the production of those dodgy proteins that cause a disease.

باعث تولید آن پروتئین‌های خطرناک می‌شود که موجب یک بیماری می‌شود.

The thing is, that’s a big job.

یک چیزی هست، آن هم اینکه این کار بزرگی هست.

DNA is huge, and each disease is likely to have hundreds, possibly thousands,

دی ان ای بسیار بزرگ است، و در هر بیماری به احتمال زیاد صدها، شاید هزاران،

of proteins involved.

پروتئین‌ دخیل هستند.

But if they have lots of people’s genomes, they can compare them and spot patterns.

امااگر ژنوم افراد زیادی را داشته باشند می‌توانند آنهارا مقایسه والگوهارا کشف کنند

They can look at multiple people suffering from

آنها می‌توانند به چندین فرد که

the same currently untreatable disease,

از بیماری لاعلاج کنونی یکسانی زجر می‌کشند نگاه کنند،

find any small genetic changes they share,

هرگونه تغییر ژنتیکی کوچک مشترکی را پیدا کنند،

identify the faulty proteins they code for,

پروتئین‌های خطرناکی که کد می‌کنند را تشخیص بدهند،

and there you go: those are brand new therapeutic targets

و بفرما: آنها اهداف درمانی تازه‌ای

for a currently untreatable disease.

برای بیماری‌های لاعلاج کنونی هستند.

Now the researchers have three options:

الان دانشمندان سه گزینه دارند:

1. Has one of those new target proteins been previously linked

۱. آیا یکی از آن اهداف پروتئینی تازه

to a different disease that is treatable?

قبلا به یک بیماری قابل درمان ارتباط داده شده است ؟

If so, the drug for that disease may target this protein

اگر بله، داروی آن بیماری شاید این پروتئین را هدف قرار دهد

and work for this disease, too.

و برای این بیماری هم کار کند.

To find out, start a clinical trial.

برای فهمیدن، آزمایشی بالینی را شروع کنید.

2. If not, has one of those new target proteins being previously linked

۲. اگر نه، آیا یکی از اهداف پروتئینی تازه که قبلا به یک

to a different disease that had a promising drug

بیماری متفاوت که یک داروی امیدوارکننده دارد

that didn’t ultimately work?

ربط داده شده ؟

If so, its promise may have come from successfully targeting this protein

در این صورت، شاید نویدش این بوده که با موفقیت این پروتئین را هدف قرار دهد

and it may work for this disease.

و شاید برای این بیماری کار کند.

Start a clinical trial to find out.

برای فهمیدن یک آزمایش بالینی را شروع کنید.

3. If this is a brand new protein target never identified before for any disease

۳. اگر این هدف پروتئینی تازه‌ است که قبلا برای هیچ بیماری تشخیص داده نشده

could they design a new drug to affect it?

آیا می‌توانند یک داروی جدید طراحی کنند که تحت تاثیر قرارش می‌دهد ؟

This involves AI machine learning and some very cool chemistry.

این شامل یادگیری ماشینی با هوش مصنوعی و مقداری شیمی بسیار جالب است.

And a lot of time, effort, and cost too.

و همچنین زمان، تلاش و هزینه زیاد.

Researchers are excited about all this because they think

محققان برای همه اینها بسیار هیجان زده‌اند چون فکر می‌کنند

1 in 5 of the proteins in your body either have, or are likely to have,

۱ از ۵ پروتئینی که در بدنت هست به احتمال زیاد یا حتما

a drug that will bind to them.

دارویی دارد که آنها را تعمیر می‌کند.

And, as any common disease is likely to have hundreds, possibly thousands,

و، به خاطر اینکه هر بیماری معمولی احتمالا صدها، حتی هزاران،

of proteins involved,

پروتئین دارد که دخیل هستند،

they’re hopeful they’ll be able to identify a few of those proteins

امیدوارند که بتوانند تعدادی از آن پروتئین‌ها را تشخیص بدهند

they’ve already got a drug for.

که برای آن دارویی دارند.

But this all relies on finding those new therapeutic targets,

ولی همه‌ي اینها متکی به پیدا کردن هدف‌های درمانی تازه است.

and that's why they need you.

و به خاطر این هست که به تو احتیاج دارند.

Well, your data— both your genetic data and your health history data,

خب، به اطلاعات تو - هم اطلاعات ژنتیکی و هم اطلاعات تاریخچه سلامتت،

so they can compare the genomes of people with similar conditions.

تا بتوانند ژنوم افرادی که وضعیت یکسانی دارند را مقایسه کنند.

So would you give your data for research?

پس آیا اطلاعاتت را برای تحقیق می‌دهی ؟

There are two questions you may have:

ممکن است ۲ سوال داشته باشی:

who will have access to my data, and what could they do with it?

چه کسی به اطلاعات من دسترسی خواهد داشت، و با آن چه کاری می‌توانند بکنند ؟

One group is health care providers who are starting to consider

بک گروه ارائه دهنده‌های مراقب سلامتند که شروع کرده‌اند به در نظر گرفتن

using genetic analysis to give patients more personal care.

اینکه با آنالیز ژنوم به بیماران مراقبت‌های شخصی‌تری بدهند.

Another group is private consumer genetic testing companies.

گروهی دیگر،‌ کمپانی‌های شخصی آزمایش ژنتیک مصرف کننده‌اند.

Some have already sold genetic data on to pharmaceutical companies for profit,

تعدادی اطلاعات ژنتیکی رو به شرکت‌های داروسازی برای درآمد فروختند،

but that was with their customers consent.

ولی آنها با رضایت مصرف کننده‌ها بوده است.

However, it raises another question:

ولی، این سوال دیگری را به وجود می‌آورد:

if your data goes towards making new drugs,

اگر اطلاعات تو برای تولید داروهای تازه استفاده می‌شود،

should pharmaceutical companies recognize that contribution

آیا شرکت‌های داروسازی باید این مشارکت را در نظر بگیرند

and offer drugs more cheaply?

و داروها را ارزانتر ارائه بدهند ؟

Your best bet is to research the organizations who are asking for your data

بهترین شانست این است که موسسه‌ای که اطلاعاتت را می‌خواهد بررسی کنی

to find out what they will do with it and how they will protect it.

تا بفهمی قرار است با آن چه کاری بکنند، و چطور قرار است از آن محافظت کنند.

We’ll each have our own take on this,

همه‌ی ما نظر شخصی خودمان را در این باره داریم،

but what is clear is genomics could be a powerful tool

ولی آن چیزی که مشخص است این است که ژنومیک ممکن است ابزار قوی

to cut the current time and cost it takes to develop new drugs

برای کم کردن مدت زمان و هزینه مورد نیاز برای تولید داروی تازه

for currently untreatable diseases.

برای بیماری‌های لاعلاج کنونی باشد.

So, what do you think?

خب، نظر تو چیست ؟