What makes Thomas Jefferson so controversial? - Frank Cogliano

Translator: sadegh vn Reviewer: shirin etebar

He was part of America's fight for freedom and equality.

او از مبارزان آزادی و برابری در آمریکا بود.

But were his enlightened principles outweighed

اما آیا عملکرد‌های روشنفکرانه او چیزی بیشتر از

by participation in a greater injustice?

یک عامل مشارکت در یک بی‌عدالتی بزرگتر بود؟

Find out on History versus Thomas Jefferson.

این را در «تاریخ علیه توماس جفرسون» خواهیم فهمید.

Order! Order! Hey, that’s one of the guys from Mt. Rushmore.

نظم دادگاه را رعایت کنید! هی، این یکی از بچه‌های کوه راشمور است.

Ahem. This is Thomas Jefferson,

اوهوم..، ایشان توماس جفرسون هستند،

founding father of the United States of America

از پدران بنیانگذار ایالات متحده آمریکا

and primary author of the Declaration of Independence.

و نویسنده اصلی اعلامیه استقلال.

The document that established the US as a democratic republic

سندی که آمریکا را به عنوان یک جمهوری دموکراتیک

on the principle that everyone is created equal.

با این اصل که همه برابر آفریده شده‌اند تثبیت کرد.

If by “everyone” you mean property-owning white men.

اگر که منظورتان از «همه» سفیدپوستان سرمایه‌دار باشد.

At the time Jefferson was writing,

در زمانی که جفرسون مشغول نوشتن بود،

one fifth of the colonies’ population was enslaved.

یک‌پنجم جمعیت مهاجران به بردگی گرفته شده بودند.

Surely he couldn’t be expected to single-handedly overturn

مطمئناً نمی‌شد از او انتظار داشت که به تنهایی

the institution of slavery?

نهاد برده‌داری را زیر و رو کند.

Couldn’t he have just written that into the Declaration?

آیا نمی‌توانست فقط در اعلامیه در این باره بنویسد؟

It wasn’t that simple, Your Honor.

به این سادگی‌ها هم نبود، عالیجناب.

Jefferson was one of five authors,

جفرسون یکی از پنج نویسنده بود

and the document had to be ratified by the Continental Congress.

و سند باید به تصویب کنگره قاره‌ای می‌رسید.

He included a clause opposing the slave trade,

او یک بند در مخالفت با تجارت برده در آن گنجاند،

but state delegates removed it.

اما نمایندگان ایالت آن را حذف کردند.

Nevertheless, Jefferson recognized slavery as an immoral institution

با این وجود، جفرسون برده‌‎داری را به عنوان یک تشکیلات غیراخلاقی به رسمیت شناخت

and condemned it throughout his life.

و در طول عمرش آن را محکوم کرد.

But Jefferson’s words never came close to matching his actions!

اما حرف‌های جفرسون اصلاً با اعمال او مطابقت نداشت!

As Virginia’s governor, he did nothing to change the state slave laws.

به عنوان فرماندار ویرجینیا هیچ کاری برای تغییر قوانین برده‌داری آنجا انجام نداد.

And in his personal life, he held over 600 people in slavery.

و در زندگی شخصی خودش هم بیش از ۶۰۰ نفر را در بردگی نگه داشت.

Furthermore, he believed Black people were intellectual inferiors who,

علاوه‌بر‌این او معتقد بود که سیاه‌پوستان افراد بی‌ارزش و خردمندی هستند که

if emancipated, should return to their countries of origin.

در صورت رهایی باید به زادگاه اصلیشان برگردند.

Frankly, there’s no argument that Jefferson did anything significant

صادقانه بگویم، در اینکه جفرسون هیچ کار مهمی برای مبارزه با برده‌داری انجام نداد،

to combat slavery.

هیج بحثی نیست.

It’s true, Your Honor.

درست است، عالیجناب.

But Jefferson did make important contributions

اما جفرسون نقش مهمی

to religious, financial, and gender equality.

در برابری مذهبی، [در زمینه] مالی و جنسیتی داشت.

He led the charge for separating church and state,

او اولین کسی بود که کار‌هایی مثل جدا کردن کلیسا و ایالت از هم،

removing government funding for Virginia’s Anglican Church,

حذف بودجه دولتی برای کلیسای آنگلیکان ویرجینیا

and paving the way for our modern understanding of religious freedom.

و هموار کردن راه برای طرز فکر مدرن ما در مورد آزادی مذهبی انجام داد.

Jefferson also drafted laws that weakened the power of inherited wealth

جفرسون همچنین قوانینی پیش‌نویس کرد که قدرت ثروت موروثی را تضعیف

and pushed for the state-funded education of boys and girls.

و بر تحصیل دختران و پسران با بودجه دولتی تاکید می‌کرد.

All valuable reforms, but you’re avoiding the fundamental issue here.

همه اینها اصلاحات ارزشمندی بودند اما شما به موضوع اصلی در اینجا اشاره‌ای نکردید.

None of this benefited enslaved people or Indigenous Americans,

هیچکدام از اینها به نفع برده‌ها یا بومیان آمریکایی نبود،

و این خیلی مضحک است وقتی‌که سیاست‌هایش اغلب داشت به گروه‌های غیرسفیدپوست آسیب می‌رساند

and it’s ridiculous to argue that Jefferson was pursuing equality

when his policies frequently harmed non-white groups.

بگوییم جفرسون برابری را دنبال می‌کرده‌است.

Policies such as authorizing the military

سیاست‌هایی نظیر اجازه دادن به ارتش

to exterminate Indigenous communities during the Revolutionary War.

برای نابود کردن جوامع بومی در طول جنگ انقلاب.

Objection! Those Northwestern tribes were allied with the British.

اعتراض دارم! آن قبایل شمال غربی با بریتانیایی‌ها هم‌پیمان شده بودند.

In peacetime, Jefferson did his best to avoid conflict with Native Americans

در زمان صلح، جفرسون تمام تلاشش را برای جلوگیری از درگیری میان بومیان آمریکایی‌ کرد

and believed they could be equal to whites.

و معتقد بود که آنها می‌توانند با سفیدپوستان برابر باشند.

“Could be equal”? Listen to yourself!

«می‌توانند برابر باشند»؟ مواظب حرف زدنت باش!

Are you defending his attempts to forcibly assimilate Indigenous communities?

الان داری از تلاش‌هایش برای جذب اجباری جوامع بومیان دفاع می‌کنی؟

Jefferson’s recommendations even formed the basis

توصیه‌های جفرسون حتی سال‌ها بعد

for the Indian Removal Act years later.

اساس قانون بیرون کردن هندی‌ها را تشکیل داد

Recommendations? Why not laws?

توصیه‌ها؟ چرا قانون نه؟

Thomas Jefferson served as a diplomat and Secretary of State

توماس جفرسون قبل از اینکه در سال ۱۷۹۶ به عنوان معاون رئیس جمهور

before being elected as Vice President under John Adams in 1796.

در زمان جان آدامز انتخاب شود، به عنوان یک دیپلمات و وزیر امور خارجه خدمت می‌کرد.

A role in which he undermined the President’s authority.

نقشی که او با آن، اختیارات رئیس جمهور را تضعیف کرد.

Jefferson argued that states should have the power

جفرسون معتقد بود که ایالت‌ها باید این قدرت را داشته باشند

to overrule federal laws they deemed unconstitutional—

که قوانین فدرالی که برخلاف قانون اساسی بود را نادیده بگیرند(وتو کنند).

an argument some Southern states would cite while seceding

استدلالی که برخی از ایالت‌های جنوبی ۷۰ سال بعد

from the Union 70 years later.

هنگام جدایی از اتحادیه هم به آن اشاره می‌کنند.

I think it’s a little unreasonable to lay the entire Civil War at Jefferson’s feet.

به نظرم کمی غیرمنطقی است که کل جنگ داخلی را به گردن جفرسون بیاندازیم.

Besides, his defense of states’ rights was motivated

علاوه‌برآن، دفاعیات او از حقوق ایالت‌ها تحت تاثیر

by the president’s overreaching central government.

دولت مرکزی زیاده‌رو رئیس جمهور بود.

As part of Adams’ preparations for war with France,

در راستای آماده شدن آدامز برای جنگ با فرانسه،

he signed legislation that tightened restrictions on immigrants

او قانونی را تصویب کرد که باعث تشدید محدودیت‌ها برای مهاجران می‌شد

and limited criticism of the government.

و انتقاد از دولت را محدود می‌کرد.

Jefferson was just trying to protect the public.

جفرسون فقط داشت تلاش می‌کرد تا از مردم محافظت کند.

And ultimately, his efforts were so popular that he was elected

و در نهایت اقداماتش به قدری محبوب شد که به عنوان

as the next president.

رئیس جمهور بعدی انتخاب شد.

A dubious victory.

یک پیروزی مشکوک.

He only won because states were allowed to count enslaved people

او فقط به این دلیل پیروز شد که ایالت‌ها این اجازه را داشتند تا برده‌ها را

towards their population without giving them voting rights.

بدون دادن حق رای به آنها جزو جمعیت خودشان به حساب آورند.

This system gave states that held people in slavery additional voting power

این سیستم به ایالت‌ها کمک می‌کرد تا زمان فرارسیدن جنگ داخلی، با مردم در بند

in the Electoral College until the Civil War.

قدرت رای بیشتری در مجمع گزینندگان [آمریکا] کسب کنند.

Be that as it may, Jefferson was a popular president.

به هر حال، جفرسون رئیس جمهور محبوبی بود.

He worked to prevent the country from taking on too much debt,

او برای اینکه کشور وام‌های زیادی نگیرد تلاش‌های فراوانی کرد،

and successfully led the US through the Napoleonic and the Barbary Wars.

و رهبری ایالات متحده آمریکا را به خوبی در زمان جنگ‌های ناپلئونی و بربری انجام داد

Plus, he dramatically expanded the country’s territory

به علاوه، او قلمرو کشور را به طرز چشمگیری از طریق

through the Louisiana Purchase.

خرید لوئیزیانا گسترش داد.

Where he once again failed to stop slavery from taking hold.

اینجا بود که او دوباره از جلوگیری از برده‌داری ناکام ماند.

I’ll remind you that President Jefferson signed a law

به شما یادآوری می‌کنم که رئیس جمهور جفرسون قانونی را امضا کرد که

forbidding the importation of enslaved people in 1807.

واردات افراد برده شده را در سال ۱۸۰۷ ممنوع می‌کرد.

And yet he continued to enslave those already on American soil—

با این حال هنوز هم به برده‌داری افرادی که از قبل در خاک آمریکا بودند

including his own flesh and blood.

و از جنس و خون خودش بودند، ادامه داد.

Pardon?

ببخشید؟

Following his wife's death,

جفرسون بعد از فوت همسرش،

Jefferson began a relationship with her half-sister and maid, Sally Hemings.

با سالی همینگز، خواهر ناتنی همسرش که خدمتکارش هم بود، وارد رابطه شد.

Jefferson fathered six children with Hemings

جفرسون از همینگز صاحب شش فرزند شد

and kept the entire relationship secret,

و کل رابطه را مخفی داشت،

while continuing to publicly denounce the personhood of Black Americans.

در صورتی که داشت علناً به زیرسؤال بردن شخصیت سیاه‌پوستان آمریکایی ادامه می‌داد.

Jefferson freed several members of the Hemings family,

جفرسون چندین نفر از اعضای خانواده همینگز،

including his children with Sally—

از جمله فرزندانش با سالی را آزاد کرد -

While refusing to free anyone else.

در حالی که از آزاد کردن دیگر افراد امتناع می‌کرد.

Despite enslaving over 600 people, Jefferson only freed 10.

با وجود به بردگی گرفتن بیش از ۶۰۰ نفر، جفرسون تنها ۱۰ نفر را آزاد کرد.

Five during his life and five in his will—

پنج نفر در طول عمرش و پنج نفر هم طبق وصیت نامه‌اش

all members of the Hemings family.

که شامل تمام اعضای خانواده همینگز می‌شدند.

باید اعتراف کنم که این قضیه غیرقابل دفاع به نظر می‌رسد.

Even I have to admit, this seems indefensible.

It’s true, Your Honor.

درست است، عالیجناب.

Despite pursuing what he believed to be equality,

علی‌رغم دنبال کردن چیزی که تحت عنوان برابری به آن اعتقاد داشت،

Jefferson failed to uphold his own ideals.

جفرسون نتوانست از آرمان‌هایش دفاع کند.

Ultimately, he was a man of his time—

در نهایت او مرد زمان خود بود

living in an economy that relied on exploitation and enslaved labor.

و در اقتصادی زندگی می‌کرد که متکی بر استثمار و نیروی کار بَرده بود.

That’s hardly a defense when many of Jefferson’s contemporaries

این دفاع به سختی قابل قبول است چون بسیاری از هم‌عصران جفرسون

opposed slavery and took action to abolish it.

با برده‌داری مخالفت و برای لغو آن اقدام کردند.

Even if some people considered him a great man in his time,

حتی اگر برخی‌ها او را در طول عمرش مرد بزرگی می‌دانستند،

he doesn’t have to be an icon in ours.

نمی‌شود مطمئن بود که یکی از اسطوره‌های ما باشد.

Well, I hear Mount Rushmore has a problematic past, too.

خب، من شنیده‌ام که کوه راشمور هم گذشته مبهمی داشته است.

Can we judge historical figures by modern standards?

آیا می‌توانیم شخصیت‌های تاریخی را با معیار‌های امروزی مورد قضاوت قرار دهیم؟

And what responsibilities do powerful people have to the future?

و اینکه افراد قدرتمند چه وظایفی در قبال آینده دارند؟

Answering these questions is all part of putting history on trial.

پاسخ به این سوالات بخشی از محاکمه تاریخ است.