Are you a body with a mind or a mind with a body? - Maryam Alimardani

آیا شما جسمی دارای ذهن هستید یا ذهنی دارای جسم؟ - مریم علیمردانی

Translator: sadegh zabihi Reviewer: Leila Ataei

Look at your hand.

به دستتان نگاه کنید.

How do you know it's really yours?

از کجا می‌دانید واقعاً مال شماست؟

It seems obvious, unless you've experienced the rubber hand illusion.

به نظر واضح می‌رسد، مگر اینکه توهم دست لاستیکی را تجربه کرده باشید.

In this experiment, a dummy hand is placed in front of you

در این آزمایش، یک دست مصنوعی در مقابل شما قرار می‌گیرد

and your real hand is hidden behind a screen.

و دست واقعی‌تان پشت یک صفحه پنهان شده است.

Both are simultaneously stroked with a paint brush.

به هر دو همزمان با یک قلم‌مو ضربه زده می‌شود.

No matter how much you remind yourself the dummy hand isn't yours,

هرچقدر هم که به خودتان یادآوری کنید که دست مصنوعی مال شما نیست،

you eventually start to feel like it is,

در نهایت احساس می‌کنید که هست،

and inevitably flinch when it's threatened with a knife.

و وقتی چاقویی به سمت آن می‌آید ناخودآگاه دستتان را جمع می‌کنید.

That may just be a temporary trick, but it speaks to a larger truth:

این حقه ممکن است موقتی باشد، اما درباره واقعیت بزرگتری صحبت می‌کند:

our bodies, the physical, biological parts of us,

بدن‌های ما، جسم ما، بخش فیزیولوژیکی ما،

and our minds, the thinking, conscious aspects,

و ذهن ما، فکر ما، جنبه هوشیاری ما،

have a complicated, tangled relationship.

ارتباطی پیچیده و درهم دارند.

Which one primarily defines you or your self?

اول کدامیک شما یا خود شما را شرح می‌دهد؟

Are you a physical body that only experiences thoughts and emotions

آیا شما جسمی هستید که تنها افکار و احساسات را

as a result of biochemical interactions in the brain?

در نتیجه فعل و انفعالات بیوشیمیایی مغز تجربه می‌کند؟

That would be a body with a mind.

این یعنی یک بدن دارای ذهن.

Or is there some non-physical part of you that's pulling the strings

یا بخش غیر فیزیکی وجود شماست که سیم‌ها را می‌کشد

but could live outside of your biological body?

اما می‌تواند خارج از بدن فیزیولوژیک شما زندگی کند؟

That would be a mind with a body.

این یعنی یک ذهن دارای بدن.

That takes us to an old question

این ما را به سؤالی قدیمی می‌رساند

of whether the body and mind are two separate things.

که آیا جسم و ذهن دو چیز جدا از هم هستند.

In a famous thought experiment,

در یک تجربه ذهنی مشهور،

16th-century philosopher René Descartes pointed out

فیلسوف قرن ۱۶ام رنه دکارت نشان داد

that even if all our physical sensations were just a hallucinatory dream,

که حتی اگر تمام احساسات فیزیکی تنها توهمی رؤیاگونه باشند هم،

our mind and thoughts would still be there.

ذهن و افکار ما هنوز وجود خواهند داشت.

That, for him, was the ultimate proof of our existence.

این، برای او، اثبات نهایی وجود ما بود.

And it led him to conclude that

و او را به این نتیجه‌گیری رساند

the conscious mind is something separate from the material body

که ذهن هوشیار چیزی جدا از ذهن مادی است

that forms the core of our identity.

که هسته هویت ما را شکل می‌دهد.

The notion of a non-physical consciousness

مفهوم هوشیاری غیرفیزیکی

echoes the belief of many religions in an immaterial soul

باور بسیاری از ادیان درباره روح غیرمادی را بازتاب می‌دهد

for which the body is only a temporary shell.

که در آن بدن تنها پوسته‌ای موقتی است.

If we accept this, another problem emerges.

اگر این را بپذیریم، سوال دیگری پدیدار می‌شود.

How can a non-physical mind have any interaction with the physical body?

چطور یک ذهن غیرمادی با جسم فیزیکی تعامل دارد؟

If the mind has no shape, weight, or motion,

اگر ذهن هیچ شکل، وزن، یا حرکتی ندارد،

how can it move your muscles?

چطور می‌تواند ماهیچه‌های ما را حرکت دهد؟

Or if we assume it can, why can your mind only move your body and not others?

یا اگر فرض کنیم که می‌تواند، چرا ذهن شما تنها می‌تواند بدن شما را حرکت دهد

و بدن بقیه را نه؟

Some thinkers have found creative ways to get around this dilemma.

بعضی متفکران راه‌های خلاقانه‌ای برای مواجهه با این مسئله پیدا کرده‌اند.

For example, the French priest and philosopher Nicolas Malebranche

به طور مثال، کشیش و فیلسوف فرانسوی نیکلاس مالبرونش

claimed that when we think about reaching for a fork,

ادعا کرد که وقتی به برداشتن یک چنگال فکر می‌کنیم،

it's actually god who moves our hand.

درواقع این خداست که دست ما را حرکت می‌دهد.

Another priest philosopher named George Berkeley

کشیش فیلسوف دیگری به نام جورج برکلی

concluded that the material world is an illusion,

نتیجه گرفت که جهان مادی توهمی است

existing only as mental perceptions.

که تنها به صورت ادراکات ذهنی وجود دارد.

This question of mind versus body isn't just the domain of philosophers.

این سوال ذهن در برابر جسم تنها به فلاسفه محدود نمی‌شود.

With the development of psychology and neuroscience,

با پیشرفت روان‌شناسی و عصب‌شناسی،

scientists have weighed in, as well.

دانشمندان هم وارد ماجرا شده‌اند.

Many modern scientists reject the idea

بسیاری از دانشمندان مدرن

that there's any distinction between the mind and body.

ایده هر نوع جدایی بین ذهن و جسم را رد می‌کنند.

Neuroscience suggests that our bodies, along with their physical senses,

عصب‌شناسان می‌گویند جسم ما، و همه حواس فیزیکی آن،

are deeply integrated with the activity in our brains

عمیقاً با فعالیت مغزی ما اجین شده است

to form what we call consciousness.

تا چیزی که به نام هوشیاری می‌شناسیم را شکل دهد.

From the day we're born,

از روزی که به دنیا می‌آییم،

our mental development is formed through our body's interaction

ذهن ما از طریق تعامل جسم ما

with the external world.

با جهان خارج توسعه می‌یابد.

Every sight, sound, and touch create new maps and representations in the brain

هر تصویر، صدا، و لمسی نقشه و بیانی جدید در مغز ایجاد می‌کند

that eventually become responsible for regulating our experience of self.

که در نهایت تجربه ما از خود را شکل می‌دهد.

And we have other senses, besides the typical five,

و ما احساسات دیگری علاوه بر پنج حس معمول داریم،

such as the sense of balance

مثل احساس تعادل

and a sense of the relative location of our body parts.

و احساس جایگاه نسبی اعضای بدن‌مان.

The rubber hand illusion, and similar virtual reality experiments,

توهم دست پلاستیکی، و تجربه‌های واقعیت مجازی مشابه،

show that our senses can easily mislead us in our judgment of self.

نشان می‌دهند که حواس ما به راحتی می‌توانند ما را در درکمان از خود گمراه کنند.

They also suggest that our bodies and external sensations

همچنین اظهار می‌کنند که بدن ما و احساسات خارجی‌مان

are inseparable from our subjective consciousness.

از آگاهی ذهنی ما جدایی ناپذیرند.

If this is true, then perhaps Descartes' experiment was mistaken from the start.

اگر درست باشد، آنگاه شاید تجربه دکارت از ابتدا اشتباه باشد.

After all, if we close our eyes in a silent room,

از هرچه بگذریم، اگر چشممان را در اتاقی ساکت ببندیم،

the feeling of having a body isn't something we can just imagine away.

احساس داشتن جسم چیزی نیست که بتوانیم خلاف آن را به راحتی تصور کنیم.

This question of mind and body becomes particularly interesting

این مسئله جسم و ذهن وقتی به طور خاص جالب می‌شود

at a time when we're considering future technologies,

که فناوری آینده را در نظر بگیریم،

such as neural prosthetics and wearable robots

مثل پروتزهای عصبی و روبات‌های پوشیدنی

that could become extended parts of our bodies.

که می‌توانند بخش‌های گسترش یافته بدن ما باشند.

Or the slightly more radical idea of mind uploading,

یا ایده کمی بنیادی‌تر بارگذاری ذهن،

which dangles the possibility of immortal life without a body

که احتمال زندگی ابدی بدون نیاز به بدن را

by transferring a human consciousness into a computer.

با انتقال هوشیاری انسان به یک کامپیوتر مطرح می‌کند.

If the body is deeply mapped in the brain,

اگر جسم عمیقاً در مغز نقشه نگاری شده باشد،

then by extending our sense of self to new wearable devices,

پس با بسط درک ما از خود به دستگاه‌های پوشیدنی جدید،

our brains may eventually adapt to a restructured version

ممکن است مغز ما به نوعی بازسازی شده

with new sensory representations.

با بیان‌های احساسی جدید سازگار شود.

Or perhaps uploading our consciousness into a computer might not even be possible

یا شاید حتی بارگذاری هوشیاری ما در یک کامپیوتر حتی ممکن نباشد

unless we can also simulate a body capable of delivering physical sensations.

مگر اینگه بتوانیم جسمی با قابلیت دریافت احساسات فیزیکی را هم شبیه سازی کنیم.

The idea that our bodies are part of our consciousness and vice versa

این ایده که جسم ما بخشی از هوشیاری ما است و برعکس،

also isn't new.

ایده جدیدی نیست.

It's found extensively in Buddhist thought,

به شکلی گسترده در افکار بودایی،

as well as the writings of philosophers from Heidegger to Aristotle.

و همچنین تألیفات فلاسفه از هایدگر گرفته تا ارسطو به آن پرداخته شده است.

But for now, we're still left with the open question

اما حالا، ما هنوز هم با سؤالی بی جواب

of what exactly our self is.

درباره ماهیت دقیق خود مواجه هستیم.

Are we a mind equipped with a physical body as Descartes suggested?

آیا همانطور که دکارت گفت ما ذهنی مجهز به یک جسم فیزیکی هستیم؟

Or a complex organism that's gained consciousness

یا ارگانیزم پیچیده‌ای هستیم

over millions of years of evolution

که طی میلیون‌ها سال تکامل

thanks to a bigger brain and more neurons than our distant ancestors?

با تشکر از مغز بزرگتر و اعصاب بیشتر نسبت به نیاکان دورمان به هوشیاری دست یافته است؟

Or something else entirely that no one's yet dreamt up?

یا چیزی کاملاً متفاوت که هیچ کس هنوز به خیالش نرسیده است؟