John Maeda: My journey in design, from tofu to RISD

John Maeda tasarım serüveni hakkında

Çeviri: Serap Çakıl Gözden geçirme: Sancak Gülgen

I'm kind of tired of talking about simplicity, actually,

Aslına bakarsanız basitlik hakkında konuşmaktan yoruldum,

so I thought I'd make my life more complex, as a serious play.

o yüzden hayatı daha karmaşık hale getirebileceğimi düşündüm, ciddi bir oyun olarak.

So, I'm going to, like, go through some slides

Yani, bazı slaytların üzerinden geçeceğim

from way back when,

eskiden bu güne,

and walk through them to give you a sense of how I end up here.

ve onlar arasında yürüyerek nasıl bu noktaya geldiğimi göstereceğim.

So, basically it all began with

Yani, temel olarak asıl

this whole idea of a computer.

bilgisayar fikrinden başladı.

Who has a computer? Yeah.

Kimin bilgisayarı var? Evet.

O.K., so, everyone has a computer.

Tamam, yani herkesin bilgisayarı var.

Even a mobile phone, it's a computer.

Bir cep telefonu bile, bir bilgisayar.

And -- anyone remember this workbook,

Ve - herkes hatırlayacaktır ki bu çalışma kitabı,

"Instant Activities for Your Apple" --

'Apple'ınız için anlık aktiviteler' --

free poster in each book?

her kitapta bedava poster değil mi?

This was how computing began.

Bu bilgisayarın başlangıcıdır.

Don't forget: a computer came out; it had no software.

Unutmayın: bilgisayar ortaya çıktığında, yazılımı yoktu.

You'd buy that thing, you'd bring it home, you'd plug it in,

Satın alır, evinize götürür, fişe takardınız,

and it would do absolutely nothing at all.

ve kesinlikle hiçbir şey yapmazdı.

So, you had to program it,

Bu nedenle, programlamak zorundaydınız,

and there were great programming, like, tutorials, like this.

ve harika programlar vardı, bu eğitici kitapçıklar gibi.

I mean, this was great.

Demek istediğim, bu harikaydı.

It's, like, you know, Herbie the Apple II.

Sanki, bilirsiniz, Herbie Apple II gibi.

It's such a great way to --

Bu öyle harika bir yoldu ki --

I mean, they should make Java books like this,

yani, böyle Java kitapları yapmaları gerek,

and we've have no problem learning a program.

ve bir programı öğrenmekle ilgili bir sorunumuz olmadı.

But this was a great, grand time of the computer,

Ama bu bilgisayarın harika, müthiş zamanıydı,

when it was just a raw, raw, what is it? kind of an era.

sadece bu kadar ham, işlenmemiş, ne denir, bir dönemdi.

And, you see,

Ve, gördüğünüz gibi,

this era coincided with my own childhood.

bu dönem benim çocukluğumla çakıştı.

I grew up in a tofu factory in Seattle.

Seattle'da bir tofu fabrikasında büyüdüm.

Who of you grew up in a family business,

Aranızda kim aile işinde büyüdü,

suffered the torture? Yes, yes.

işkence çekti? Evet, evet.

The torture was good. Wasn't it good torture?

İşkence iyiydi. İyi işkence değil miydi?

It was just life-changing, you know. And so, in my life, you know, I was in the tofu;

Hayatını değiştiren bir şeydi, bilirsiniz. Ve, böylece hayatımda, tofu işindeydim;

it was a family business.

bir aile işiydi.

And my mother was a kind of a designer, also.

Ve annem de bir tür tasarımcıydı.

She'd make this kind of, like, wall of tofu cooking,

Tofu yemeğinden bir tür duvar yapardı,

and it would confuse the customers,

ve bu müşterilerin kafasını karıştırırdı,

because they all thought it was a restaurant.

çünkü hepsi buranın bir restoran olduğunu düşünürdü.

A bad sort of branding thing, or whatever.

Kötü bir tür markalaşma, ya da her neyse.

But, anyway, that's where I grew up,

Ama, neyse, burası büyüdüğüm yerdi,

in this little tofu factory in Seattle,

Seattle’deki bu küçük tofu fabrikası,

and it was kind of like this:

ve şuna benzer bir şeydi:

a small room where I kind of grew up. I'm big there in that picture.

küçük bir oda, büyüdüğüm yer. Bu resimde burada büyüğüm.

That's my dad. My dad was kind of like MacGyver, really:

Bu babam. Babam bir nevi MacGyver gibiydi, gerçekten:

he would invent, like, ways to make things heavy.

şeyleri ağırlaştırmanın yollarını icat ederdi mesela.

Like back here, there's like, concrete block technology here,

Buradaki gibi, beton blok teknolojisi var burada,

and he would need the concrete blocks to press the tofu,

ve tofuyu sıkıştırmak için beton bloklara ihtiyaç duyardı,

because tofu is actually kind of a liquidy type of thing,

çünkü tofu aslında sıvı türde bir şeydir,

and so you have to have heavy stuff

bu yüzden sıvı kısmını çıkarmak ve

to push out the liquid and make it hard.

daha katı hale getirmek için ağır şeylere ihtiyaç vardır.

Tofu comes out in these big batches,

Tofu büyük parçalar halinde gelir

and my father would sort of cut them by hand.

ve babam onları kendi elleriyle keserdi.

I can't tell you -- family business story: you'd understand this --

Size söyleyemem -- aile işi hikayesi: anlayacaksınız --

my father was the most sincere man possible.

babam olabilecek en samimi insandı.

He walked into a Safeway once on a rainy day,

Bir keresinde yağmurlu bir günde bir Safeway markete

slipped, broke his arm, rushed out:

girdi, ayağı kaydı, kolunu kırdı ve hemen dışarı çıktı:

he didn't want to inconvenience Safeway.

Markete rahatsızlık vermek istemiyordu.

So, instead, you know, my father's, like, arm's broken

Yani, babamın, bilirsiniz, yani kırık koluyla

for two weeks in the store, and that week --

iki hafta dükkanda olduğu sürece ve bu hafta --

now, those two weeks were when my older brother and I

şimdi, onun yerine ağabeyim ve ben, bu iki hafta

had to do everything.

her şeyi yapmak zorunda kaldık.

And that was torture, real torture.

Ve bu işkenceydi, gerçek bir işkence.

Because, you see, we'd seen my father

Çünkü, görüyorsunuz, babamı büyük bir tofu bloğunu

taking the big block of tofu and cutting it,

alıp kestiğini izlemiştik, yani bıçakla

like, knife in, zap, zap, zap. We thought, wow.

tak tak tak. Düşündük ki, vay.

So, the first time I did that, I went, like, whoa! Like this.

Böylece, ilk kez bunu yaptığımda, vay, dedim. Böyle.

Bad blocks. But anyways,

Kötü bloklar. Ama yine de,

the tofu to me was kind of my origin, basically.

benim için tofu benim bir tür doğuşumdu, temel olarak.

And because working in a store was so hard,

Ve dükkanda çalışmak çok zor olduğundan,

I liked going to school; it was like heaven.

okula gitmeyi severdim; cennet gibiydi.

And I was really good at school.

Ve okulda gerçekten iyiydim.

So, when I got to MIT, you know,

Yani, MIT'ye gittiğimde, bilirsiniz,

as most of you who are creatives,

çoğunuz yaratıcı insanlar olduğunuzdan,

your parents all told you not to be creative, right?

hepinizin ana babaları yaratıcı olmama söyledi, değil mi?

So, same way, you know,

Yani, aynı şekilde, bilirsiniz,

I was good at art and good at math, and my father says, he's --

sanatta iyiydim ve matematikte iyiydim, ve babam dedi ki, o --

John's good at math.

John matematikte iyi.

I went to MIT, did my math,

MIT'ye gittim, matematik çalıştım,

but I had this wonderful opportunity,

ama bu harika fırsata sahip oldum,

because computers had just become visual.

çünkü bilgisayarlar yeni görülüyordu.

The Apple -- Macintosh just came out;

Apple -- Macintosh yeni çıkmıştı;

I had a Mac in hand when I went to MIT.

MIT'ye gittiğimde elimde bir tane Mac vardı.

And it was a time when a guy who, kind of,

Ve öyle bir zamandı ki, bir kişi, bir tür,

could cross the two sides --

iki tarafa da geçebilirdi --

it was a good time.

güzel bir zamandı.

And so, I remember that my first major piece of software

Ve yani, ilk önemli yazılımımın o zamanki Aldus PageMaker'ın

was on a direct copy of then-Aldus PageMaker.

direk kopyası olduğunu hatırlıyorum.

I made a desktop publishing system way back when,

O zamanlar bir masaüstü yayımcılık sistemi yapmıştım,

and that was, kind of, my first step into figuring out how to --

ve bu bir tür, benim bu iki tarafı karıştırmanın aslında

oh, these two sides are kind of fun to mix.

keyifli olduğunu fark etmemin ilk adımlarıydı.

And the problem when you're younger --

Ve genç olduğunuzda asıl sorun --

for all you students out there --

tüm buradaki öğrenciler için --

is, your head gets kind of big really easy.

kafanız kolayca gerçekten kocaman olur.

And when I was making icons, I was, like,

Ve ne zaman ikonlar yapsam, sanki,

the icon master,

ikon ustası gibiydim,

and I was, like, yeah, I'm really good at this, you know.

ve sanki, evet, gerçekten iyiyim, bilirsiniz.

And then luckily, you know,

Ve sonra şansıma, bilirsiniz,

I had the fortune of going to something called a library,

kütüphane denen yere gitme şansına eriştim,

and in the library I came upon this very book.

ve kütüphanede bu kitabın kendisiyle karşılaştım.

I found this book. It's called,

Bu kitabı buldum. Adı,

"Thoughts on Design," by a man named Paul Rand.

Paul Rand isimli birinin yazdığı 'Tasarım üzerine Düşünceler'di.

It's a little slim volume; I'm not sure if you've seen this.

İnce bir ciltti; gördüğünüzden emin değilim.

It's a very nice little book. It's about this guy, Paul Rand,

Çok güzel küçük bir kitap. En büyük grafik tasarımcılardan

who was one of the greatest graphic designers,

biri olan Paul Rand hakkında, ve iyi de

and also a great writer as well.

bir yazardır.

And when I saw this man's work,

Ve bu adamın işini gördüğümde,

I realized how bad I was at design,

tasarımda ne kadar kötü olduğumu fark ettim,

or whatever I called it back then,

ya da o zamanlar nasıl isimlendiriyorsam,

and I suddenly had a kind of career goal,

ve birdenbire bir tür kariyer amacım oldu,

kind of in hot pursuit.

bir tür sıcak takip.

So I kind of switched. I went to MIT, finished.

Böylece yer değiştirdim. MIT'ye gittim, bitirdim.

I got my masters, and then went to art school after that.

Mastır derecemi aldım ve sonra sanat okuluna gittim.

And just began to design stuff,

Ve şeyler tasarlamaya başladım,

like chopstick wrappers, napkins, menus -- whatever I could get a handle on:

yemek çubuğu paketleri, peçeteler, mönüler -- elime ne geçerse:

sort of wheel-and-deal, move up in the design world, whatever.

bir tür ne iş gelirse, tasarım dünyasında ilerlemek, neyse.

And isn't it that strange moment when you publish your design?

Ve tasarımınızı yayınladığınızdaki an tuhaf değil midir?

Remember that moment -- publishing your designs?

O anı hatırlayın -- tasarımlarınızı yayınlamak?

Remember that moment? It felt so good, didn't it?

O anı hatırlıyor musunuz? Çok güzel bir histi, değil mi?

So, I was published, you know,

Böylece, yayınlandı, bilirsiniz,

so, wow, my design's in a book, you know?

böylece, vay, tasarımım bir kitapta?

After that, things kind of got strange,

Bundan sonra tuhaf şeyler oldu,

and I got thinking about the computer,

ve bilgisayarla ilgili düşünmeye başladım,

because the computer to me always, kind of, bothered me.

çünkü bilgisayar benim için biraz can sıkıcıydı.

I didn't quite get it. And Paul Rand

Tam olarak anlamamıştım. Ve Paul Rand

was a kind of crusty designer,

biraz aksi bir tasarımcıydı,

you know, a crusty designer, like a good -- kind of like a good French bread?

bilirsiniz, aksi bir tasarımcı, sanki güzel bir, güzel bir Fransız ekmeği gibi?

You know, he wrote in one of his books:

Bilirsiniz, kitaplarından birinde şöyle yazmıştı:

"A Yale student once said,

'Yale'den bir öğrenci bir keresinde

'I came here to learn how to design, not how to use a computer.'

'Buraya tasarım yapmayı öğrenmeye geldim, bilgisayarı değil.'

Design schools take heed."

Tasarım okulları ciddiye aldı.'

This is in the '80s,

Bu 80'lerdi,

in the great clash of computer/non-computer people.

bilgisayar-sevenler ve bilgisayar-sevmeyenlerin büyük çatışması.

A very difficult time, actually.

Çok zor bir zamandı aslında.

And this to me was an important message from Rand.

Ve bu benim için Rand'dan önemli bir mesajdı.

And so I began to sort of mess with the computer at the time.

Ve böylece bilgisayara bulaşmaya başladım o zamanlar.

This is the first sort of play thing I did, my own serious play.

Bu ilk yaptığım, bir tür oyun şeyiydi, benim ciddi oyunum.

I built a working version of an Adobe Illustrator-ish thing.

Adobe Illustratorımsı bir şeyin çalışan bir versiyonunu kurmuştum.

It looks like Illustrator; it can, like, draw.

Illustrator gibi görünüyor; yani çizebiliyor.

It was very hard to make this, actually.

Bunu yapmak aslına bakarsanız zordu.

It took a month to make this part.

Bu parçayı yapmak bir ay sürdü.

And then I thought, what if I added this feature,

Ve sonra düşündüm, bu özelliği eklersem ne olur,

where I can say, this point,

bu noktada diyebilirim ki,

you can fly like a bird. You're free, kind of thing.

bir kuş gibi uçabilirsiniz. Özgürsünüz, böyle bir şey.

So I could, sort of, change the kind of stability

Böylece, bir tür kararlılığı tuştaki küçük bir

with a little control there on the dial,

kontrolle değiştirebilecek gibiydim,

and I can sort of watch it flip around.

ve etrafında dönmesini izleyebilirdim.

And this is in 1993.

Ve bu 1993'te.

And when my professors saw this, they were very upset at me.

Ve profesörlerim bunu gördüklerinde, hayal kırıklığına uğramışlardı.

They were saying, Why's it moving?

Neden hareket ediyor? diyorlardı.

They were saying, Make it stop now.

Durdur şunu hemen, diyorlardı.

Now, I was saying, Well, that's the whole point: it's moving.

Şimdi, diyordum ki, Evet aslında anlamı bu: hareket ediyor.

And he says, Well, when's it going to stop?

Ve, Peki, ne zaman duracak? diye sordu.

And I said, Never.

Ve, Asla, dedim.

And he said, Even worse. Stop it now.

Ve, Daha da kötü, dedi. Şimdi durdur.

I started studying this whole idea,

Bu bilgisayar nedir fikrinin kendisi

of like, what is this computer? It's a strange medium.

üzerinde çalışmaya başladım. Tuhaf bir araç.

It's not like print. It's not like video.

Baskı gibi değil. Video gibi değil.

It lasts forever. It's a very strange medium.

Sonsuza dek kalıyor. Çok tuhaf bir araç.

So, I went off with this,

Böylece, bununla devam ettim,

and began to look for things even more.

ve daha da fazla şeylere bakmaya başladım.

And so in Japan, I began to experiment with people.

Ve sonra Japonya'da, insanlarla deney yapmaya başladım.

This is actually bad: human experiments.

Bu aslında kötü: insan deneyleri.

I would do these things where I'd have students become pens:

Öğrencilerimin kalemler olduğu şöyle şeyler yaptım;

there's blue pen, red pen, green pen, black pen.

mavi kalem, kırmızı kalem, yeşil kalem, siyah kalem.

And someone sits down and draws a picture.

Ve biri oturur ve bir resim çizer.

They're laughing because he said,

Gülüyorlar çünkü orta-sağdan ortaya

draw from the middle-right to the middle, and he kind of messed up.

doğru çizin dedi, ve biraz karıştırdı.

See, humans don't know how to take orders;

Görüyorsunuz, insanlar emir almayı bilmezler;

the computer's so good at it.

bilgisayarlar bu konuda çok iyidirler.

This guy figured out how to get the computer to draw with two pens at once:

Bu adam bilgisayara iki kalemle aynı anda nasıl çizdirebileceğini çözmüş:

you know, you, pen, do this, and you, pen, do this.

bilirsiniz, sen, kalem, bunu yap; sen, kalem, bunu yap.

And so began to have multiple pens on the page --

Ve böylece sayfada birçok kalem kullanmaya başladım --

again, hard to do with our hands.

yine, ellerle yapmak zor bunu.

And then someone discovered this "a-ha moment"

Ve sonra biri koordine sistemleri kullanabileceğiniz

where you could use coordinate systems.

bu 'a ha anını' keşfetti.

We thought, ah, this is when it's going to happen.

İşte bu olacak olandır, diye düşündük.

In the end, he drew a house. It was the most boring thing.

Sonunda, bir ev çizdi. Olabilecek en sıkıcı şeydi.

It became computerish; we began to think computerish --

Bilgisayarımsı oldu; bilgisayarımsı düşünmeye başlamıştık --

the X, Y system -- and so that was kind of a revelation.

X, Y sistemi -- ve bu da bir tür açıklamaydı yani.

And after this I wanted to build a computer out of people,

Ve bundan sonra insandan bir bilgisayar kurmak istedim,

called a human-powered computer.

insan-gücüyle işleyen bilgisayar adında.

So, this happened in 1993.

Bu da 1993'te gerçekleşti.

Sound down, please.

Sessizlik lütfen.

It's a computer where the people are the parts.

İnsanların parçalar olduğu bir bilgisayar bu.

I have behind this wall a disk drive, a CPU,

Bu duvarın arkasında bir disk sürücü, bir CPU,

a graphics card, a memory system.

bir grafik kart, bir hafıza sistemine sahibim.

They're picking up a giant floppy disk made of cardboard.

Kartondan yapılmış dev bir disketi alıyorlar.

It's put inside the computer.

Bilgisayarın içine yerleştirilmiş.

And that little program's on that cardboard disk.

Ve bu küçük program karton diskin üzerinde.

So, she wears the disk,

Yani, diski kullanıyor,

and reads the data off the sectors of the disk,

ve diskin bölümlerindeki veriyi okuyor,

and the computer starts up; it sort of boots up, really.

ve bilgisayar açılıyor; yükleniyor gibi aslında.

And it's a sort of a working computer. And when I built this computer,

Ve bir tür çalışan bilgisayar. Ve bu bilgisayarı yaptığımda,

I had a moment of -- what is it called? --

bir an yaşadım -- nasıl derler? --

the epiphany where I realized that the computer's just so fast.

aydınlanma anı yaşadım, bilgisayarın çok hızlı olduğunu anladığımda.

This computer appears to be fast - she's working pretty hard,

Bu bilgisayar çok hızlı görünüyor -- çok fazla çalışıyor,

and people are running around, and we think, wow, this is happening at a fast rate.

ve insanlar etrafta koşuşuyor, ve vay, diye düşündük, bu yüksek bir hızda oluyor.

And this computer's programmed to do only one thing, which is,

Ve bu bilgisayar sadece tek şeyi yapmak üzere programlandı,

if you move your mouse, the mouse changes on the screen.

bu da eğer fareyi oynatırsanız, fare ekranda değişiyor.

On the computer, when you move your mouse, that arrow moves around.

Bilgisayarda, farenizi oynattığınızda, bu ok hareket eder.

On this computer, if you move the mouse, it takes half an hour

Bu bilgisayarda, eğer fareyi oynatırsanız, farenin imlecinin değişmesi

for the mouse cursor to change.

yarım saat alıyor.

To give you a sense of the speed, the scale:

Hız konusunda fikir vermek için, oran:

the computer is just so amazingly fast, O.K.?

bilgisayar inanılmaz derecede hızlı, tamam mı?

And so, after this I began to do experiments for different companies.

Ve böylece, bundan sonra farklı şirketler için deneyler yapmaya başladım.

This is something I did for Sony in 1996.

Bu Sony için 1996'da yaptığım bir şey.

It was three Sony "H" devices

Sese cevap veren

that responded to sound.

üç Sony 'H' aygıtıydı.

So, if you talk into the mike,

Yani, eğer mikrofona konuşursanız,

you'll hear some music in your headphones;

kulaklıklarınızdan müzik sesi duyacaksınız;

if you talk in the phone, then video would happen.

eğer telefona konuşursanız, o zaman video oynayacak.

So, I began to experiment with industry in different ways

Yani, endüstriyle farklı yollarda bu tür karışık yeteneklerle

with this kind of mixture of skills.

deneyler yapmaya başladım.

I did this ad. I don't believe in this kind of alcohol, but I do drink sometimes.

Bu reklamı yaptım. Bu tarz alkole inanmam ama bazen ben de içerim.

And Chanel. So, getting to do different projects.

Ve Chanel. Yani, farklı projeler yapmaya başlıyordum.

And also, one thing I realized is that

Ve ayrıca, fark ettiğim bir şey

I like to make things.

şeyler yapmayı seviyor olduğumdu.

We like to make things. It's fun to make things.

Bir şeyler yapmayı severiz. Bir şeyler yapmak keyiflidir.

And so I never developed the ability to have a staff.

Ve bu yüzden personel edinme yeteneğimi asla geliştiremedim.

I have no staff; it's all kind of made by hand --

Personelim yok; hepsi elle yapılan --

these sort of broken hands.

bu tür kırık ellerle yapılan şeyler.

And these hands were influenced

Ve bu adam, Mr. Inami Naomi

by this man, Mr. Inami Naomi.

bu elleri etkiledi.

This guy was my kind of like mentor.

Bu adam benim akıl hocamdı.

He was the first digital media producer in Tokyo.

Tokyo'daki ilk dijital medya yapımcısıydı.

He's the guy that kind of discovered me,

Benim keşfeden adamdır denebilir,

and kind of got me going in digital media.

ve benim dijital medyayla devam etmemi saylayan kişidir.

He was such an inspirational guy.

Öylesine ilham verici bir adamdır ki.

I remember, like, we'd be in his studio, like, at 2 a.m.,

Hatırlıyorum, stüdyodaydık, saat gece yarısından sonra 2 gibiydi,

and then he'd show up from some client meeting.

ve sonra birden bir müşteri toplantısından geldi.

He'd come in and say, you know,

Geldi ve dedi ki, bilirsiniz,

If I am here, everything is okay.

buradaysam, her şey yolunda demektir.

And you'd feel so much better, you know.

Ve çok daha iyi hissedeceksinizdir.

And I'll never forget how, like, but -- I'll never forget how, like,

Ve asla unutmayacağım nasıl, ama -- asla unutmayacağım nasıl,

he had a sudden situation with his -- he had an aneurysm.

ani bir durum yaşadı kendi -- bir anevrizması vardı.

He went into a coma.

Komaya girdi.

And so, for three years he was out, and he could only blink,

Ve sonra, üç yıl boyunca sadece gözünü kırpabiliyordu,

and so I realized at this moment, I thought, wow --

ve o an anladım ki, düşündüm, vay --

how fragile is this thing we're wearing,

bu üzerimize giydiğimiz şey ne kadar kırılgan,

this body and mind we're wearing,

bu giyindiğimiz beden ve zihin,

and so I thought, How do you go for it more?

ve düşündüm, Daha fazlası için nasıl yapmak gerek?

How do you take that time you have left and go after it?

Sana kalan zamanı nasıl alır ve peşinden gidebilirsin?

So, Naomi was pivotal in that.

Yani, Naomi bunda kilit konumdaydı.

And so, I began to think more carefully about the computer.

Ve böylece bilgisayar konusunda daha dikkatli bir şekilde düşünmeye başladım.

This was a moment where I was thinking about,

Bir an geldi, şöyle düşünüyordum,

so, you have a computer program,

eğer bir bilgisayar programın varsa,

it responds to motion -- X and Y --

harekete cevap veriyorsa - X ve Y --

and I realized that each computer program

ve her bilgisayar programının tüm bu imgelere

has all these images inside the program.

program içinde sahip olduğunu fark ettim.

So, if you can see here, you know,

Yani, burada görebiliyorsanız, bilirsiniz,

that program you're seeing in the corner,

köşede gördüğünüz şu program,

if you spread it out, it's all these things all at once.

eğer onu dağıtırsanız, tek bir anda tüm bu şeylerdir.

It's real simultaneity. It's nothing we're used to working with.

Gerçek eşzamanlılık. Bu çalışmaya alışkın olduklarımızdan değil.

We're so used to working in one vector.

Biz tek bir vektörle çalışmaya alışkınız.

This is all at the same time.

Bunda her şey aynı anda.

The computer lives in so many dimensions.

Bilgisayar çok farklı boyutlarda yaşar.

And also, at the same time I was frustrated,

Ve ayrıca, aynı zamanda ben sinirliydim,

because I would go to all these art and design schools everywhere,

çünkü her yerdeki tüm bu sanat ve tasarım okullarına gidebilirdim,

and there were these, like, "the computer lab," you know,

ve şu 'bilgisayar laboratuarları' vardı, bilirsiniz,

and this is, like, in the late 1990s,

ve bu, 1990'ların sonralarına doğru gibi,

and this is in Basel,

ve bu Bas el’de,

a great graphic design school.

harika bir grafik tasarım okulu.

And here's this, like, dirty, kind of, shoddy,

Ve burada da şu kirli, sanki pespaye gibi,

kind of, dark computer room.

karanlık gibi olan bilgisayar odası.

And I began to wonder, Is this the goal?

Ve ben düşünmeye başladım, Amaç bu mu?

Is this what we want, you know?

İstediğimiz bu mu?

And also, I began to be fascinated by machines --

Ve ayrıca, makinelere hayranlık duymaya başladım --

you know, like copy machines -- and so this is actually in Basel.

bilirsiniz, kopyalama makineleri gibi -- ve bu aslında Bas el’de.

I noticed how we spent so much time on making it interactive --

Etkileşimli hale getirmek için ne kadar fazla zaman harcadığımızı fark ettim --

this is, like, a touch screen --

bu, bir dokunmatik ekran gibi --

and I noticed how you can only touch five places,

ve nasıl sadece beş yere dokunabileceğinizi fark ettim,

and so, "why are we wasting so much interactivity everywhere?"

ve böylece, 'neden her yerde çok fazla etkileşim kullanıyoruz?'

became a question. And also, the sound:

sorusu gelişti. Ve ayrıca, ses:

I discovered I can make my ThinkPad pretend it's a telephone.

ThinkPad'imin bir telefon gibi davranmasını sağlayabileceğimi keşfettim.

You get it? No? O.K.

Anladınız mı? Hayır? Peki.

And also, I discovered in Logan airport,

Ve ayrıca, Logan havaalanında şunu keşfettim,

this was, like, calling out to me.

sanki beni çağırıyordu.

Do you hear that? It's like cows. This is at 4 a.m. at Logan.

Duydunuz mu? İnekler sanki. Bu Logan'da sabaha karşı 4.

So, I was wondering, like,

Böylece, merak ediyordum,

what is this thing in front of me, this computer thing?

bu önümde duran şey, bu bilgisayar şeyi nedir?

It didn't make any sense.

Bir anlamı yoktu.

So, I began to make things again. This is another series of objects

Böylece, bir şeyler yapmaya başladım tekrar. Bu bodrumdaki

made of old computers from my basement.

bilgisayarlardan yaptığım objelerin başka bir dizisi.

I made -- I took my old Macintoshes

Eski Macintoshlarımı aldım ve

and made different objects out of them from Tokyo.

Tokyo'da bunlardan farklı objeler yaptım.

I began to be very disinterested in computers themselves,

Bilgisayarların kendileriyle çok az ilgilenir olmaya başlamıştım,

so I began to make paintings out of PalmPilots.

böylece PalmPilotlardan resimler yapmaya başladım.

I made this series of works.

Bu bir dizi çalışmayı yaptım.

They're paintings I made and put a PalmPilot in the middle

Bunlar yaptığım resimler ve ortalarına bir tür düşünmeyi gösteren

as a kind of display that's sort of thinking,

PalmPilotlar yerleştirdim,

I'm abstract art. What am I? I'm abstract.

ben kavramsal sanatım. Neyim ben? Kavramsal.

And so it keeps thinking out loud of its own abstraction.

Ve böylece kendi kavramsallığı içinde yüksek sesle düşünmeye devam etti.

I began to be fascinated by plastic,

Plastiğe hayranlık duymaya başladım,

so I spent four months making eight plastic blocks

böylece mükemmel bir şekilde optik olarak saydam

perfectly optically transparent,

sekiz plastik blok yaparak dört ayımı geçirdim,

as a kind of release of stress.

bir tür stres atma gibi.

Because of that, I became interested in blue tape,

Bu nedenle, mavi bantlara merak sardım,

so in San Francisco, at C.C., I had a whole exhibition on blue tape.

böylece San Francisco'da, Kaliforniya Eyaletinde, tümü mavi bantlarla bir sergim oldu.

I made a whole installation out of blue tape -- blue painters' tape.

Tümünü mavi bantla yaptığım bir enstelasyon oldu -- mavi boya bandı.

And at this point my wife kind of got worried about me,

Ve bu noktada karım benim için endişelenmeye başladı,

so I stopped doing blue tape and began to think,

ben de mavi bantlarla çalışmayı bıraktım ve düşünmeye başladım,

Well, what else is there in life?

Peki, hayatta başka ne var?

And so computers, as you know,

Ve bilgisayarlar, bildiğiniz gibi,

these big computers, there are now tiny computers.

bu büyük bilgisayarlar, şimdi ufak bilgisayarlar var.

They're littler computers, so the one-chip computers,

Bunlar daha da küçük bilgisayarlar, yani tek çip bilgisayarlar,

I began to program one-chip computers

tek çip bilgisayarlar programlamaya başladım,

and make objects out of P.C. boards, LEDs.

ve bilgisayar panellerinden, LEDlerden şeyler yapmaya başladım.

I began to make LED sculptures

MDFden küçük kutular içinde yaşayacak

that would live inside little boxes out of MDF.

LED heykelleri yapmaya başladım.

This is a series of light boxes I made for a show in Italy.

Bunlar İtalya'daki bir gösteri için yaptığım bir dizi ışık kutusu.

Very simple boxes: you just press one button and some LED interaction occurs.

Çok basit kutular: tek bir düğmeye basıyorsunuz ve bir takım LED etkileşimi oluyor.

This is a series of lamps I made. This is a Bento box lamp:

Bu yaptığım bir dizi lamba. Bu Bento kutusu lambası:

it's sort of a plastic rice lamp;

bir nevi plastik pirinç lambası;

it's very friendly.

çok arkadaşça.

I did a show in London last year made out of iPods --

Geçen yıl Londra'da iPodlardan yapılmış bir gösteri yaptım --

I used iPods as a material.

malzeme olarak iPodları kullandım.

So I took 16 iPod Nanos

Yani 16 iPod Nano aldım

and made a kind of a Nano fish, basically.

ve bir nevi Nano balık yaptım, temel olarak.

Recently, this is for Reebok.

Yakın zamanda, bu Reebok için.

I've done shoes for Reebok as well,

Reebok için ayakkabı da yaptım,

as a kind of a hobby for apparel.

kıyafet için bir nevi hobi olarak.

So anyways, there are all these things you can do,

Yani neyse, yapabileceğiniz tüm bu şeyler bunlar,

but the thing I love the most is to

ama en çok sevdiğim şey

experience, taste the world.

deneyimlemek, dünyayı tatmak.

The world is just so tasty.

Dünya öylesine tatlı ki.

We think we'll go to a museum; that's where all the tastes are.

Bir müzeye gideceğimizi düşündük; tüm tatların olduğu yer burası.

No, they're all out there.

Hayır, hepsi ortada.

So, this is, like, in front of the Eiffel Tower, really,

Yani, bu, sanki, Eiffel Kulesi'nin önünde, gerçekten,

actually, around the Louvre area.

aslında, Louvre çevresinde.

This I found, where nature had made a picture for me.

Bulduğum bu, doğanın benim için bir resim yaptığı yer.

This is a perfect 90-degree angle by nature.

Bu doğal bir mükemmel 90 derecelik açı.

In this strange moment where, like, these things kind of appeared.

Her türde şeyin ortaya çıktığı bu tuhaf anda.

We all are creative people.

Hepimiz yaratıcı insanlarız.

We have this gene defect in our mind.

Zihnimizde şu genetik kusura sahibiz.

We can't help but stop, right? This feeling's a wonderful thing.

Elimizde değil, durduramayız değil mi? Bu his muhteşem.

It's the forever-always-on museum.

Bu müzelerde sonsuza dek-her zaman.

This is from the Cape last year.

Bu geçen sene Cape'ten.

I discovered that I had to find the equation of art and design,

Sanat ve tasarım denklemini bulmak zorunda olduğumu keşfettim,

which we know as circle-triangle-square.

ki bu çember-üçgen-kare olarak bilinir.

It's everywhere on the beach, I discovered.

Kumsalda her yer olduğunu keşfettim.

I began to collect every instance of circle-triangle-square.

Çember-üçgen-kare'nin her anını toplamaya başladım.

I put these all back, by the way.

Bunların hepsini geri koydum, bu arada.

And I also discovered how .

Ve nasıl olduğunu keşfettim.

some rocks are twins separated at birth.

Bazı taşlar doğuştan ayrılan ikizler.

This is also out there, you know.

Bu da var orada, biliyorsunuz.

I'm, like, how did this happen, kind of thing?

Bu nasıl mümkün olur diye sordum kendime?

I brought you guys together again.

Sizi tekrar bir araya getirdim arkadaşlar.

So, three years ago I discovered, the letters M-I-T

Yani, üç yıl önce, M-I-T harflerinin basitlik ve

occurring in simplicity and complexity.

karmaşıklık içinde oluştuğunu keşfettim.

My alma mater, MIT, and I had this moment --

Mezun olduğum MIT ve ben böyle bir an yaşadık --

a kind of M. Night Shayamalan moment --

bir nevi M. Night Shayamalan anı --

where I thought, Whoa! I have to do this.

vay diye düşündüm o an, bunu yamak zorundayım.

And I went after it with passion.

Ve ardından tutkuyla gittim.

However, recently this RISD opportunity kind of arose --

Ancak, yakın zamanda Rhode Island Tasarım Okuluna

going to RISD -- and I couldn't reconcile this real easy,

gitme fırsatı çıktı -- ve bunu o kadar kolay halledemedim,

because the letters had told me, MIT forever.

çünkü harfle bana söylemişti, sonsuza dek MIT.

But I discovered in the French word raison d'être.

Ama bir Fransızca kelime olan raison d'être'i keşfettim.

I was, like, aha, wait a second.

Ahha, bir dakika dedim.

And there RISD appeared.

Ve RISD ortaya çıktı.

And so I realized it was O.K. to go.

Ve gitmenin uygun olduğunu fark ettim.

So, I'm going to RISD, actually.

Yani, RISD'ye gidiyorum aslında.

Who's a RISD alum out there?

RISD mezunu kim var burada?

RISD alums? Yeah, RISD. There we go, RISD. Woo, RISD.

RISD mezunu? Evet, RISD. İşte burada, RISD. Heyy, RISD.

I'm sorry, I'm sorry, Art Center -- Art Center is good, too.

Affedersiniz, affedersiniz -- Sanat Merkezi de güzel.

RISD is kind of my new kind of passion,

RISD benim yeni tutkum denebilir,

and I'll tell you a little bit about that.

ve size bundan biraz bahsedeceğim.

So, RISD is --

Yani, RISD --

I was outside RISD,

RISD dışındaydım,

and some student wrote this on some block, and I thought,

ve bazı öğrenciler şunu bazı bloklara yazmışlar, ve düşündüm ki,

Wow, RISD wants to know what itself is.

Vay, RISD ne olduğunu bilmek istiyor.

And I have no idea what RISD should be, actually,

Ve RISD'nin aslında ne olması gerektiği konusunda

or what it wants to be, but one thing I have to tell you is that

ya da ne olmak istediği konusunda bir fikrim yok, ama söylemem gereken tek şey

although I'm a technologist, I don't like technology very much.

teknoloji uzmanı olmama rağmen, teknolojiyi çok da sevmiyorum.

It's a, kind of, the qi thing, or whatever.

Bir tür çi şeyi, ya da neyse.

People say,

İnsanlar,

Are you going to bring RISD into the future?

RISD'yi geleceğe taşıyacak mısınız, diye soruyorlar.

And I say, well, I'm going to bring the future back to RISD.

Ve ben de, peki, RISD'ye geleceği taşıyacağım, diyorum.

There's my perspective. Because in reality,

Perspektifim bu. Çünkü gerçekte,

the problem isn't how to make the world more technological.

sorun dünyayı nasıl daha teknolojik hale getireceğimiz değil.

It's about how to make it more humane again.

Bunu nasıl daha insani hale getirmekle ilgili.

And if anything, I think RISD has a strange DNA.

Ve RISD'nin garip bir DNA'sı olduğunu düşünüyorum.

It's a strange exuberance

Bu materyallerle ilgili, dünyayla

about materials, about the world:

ilgili tuhaf bir taşkınlık:

a fascination that I think the world needs

dünyanın şu anda çokça ihtiyacı olduğunu

quite very much right now.

düşündüğüm bir büyülenme.

So, thank you everyone.

Herkese teşekkürler.