How teachers can help kids find their political voices | Sydney Chaffee

Çeviri: Gaye Yavuz Gözden geçirme: Figen Ergürbüz

To me, social justice is a simple concept.

Bana göre, sosyal adalet basit bir kavramdır.

It's the notion that all people in a society

Toplumdaki herkesin haklar, fırsatlar ve kaynaklara erişim bakımından

deserve fair and equitable rights, opportunities and access to resources.

eşitliği hak etmeleri kavramıdır.

Ama bu konu tartışmalı ve şüpheli olmuştur

But it's become controversial and nebulous,

because we've stopped talking

çünkü sosyal adalet için çalışmanın aslında ne olduğu

about what working for social justice actually looks like.

hakkında konuşmayı bıraktık.

Sosyal adalet için çalışmak şu şekilde olabilir...

Working for social justice can look like this ...

or this.

ya da bu şekilde.

Böyle de olabilir

It can look like this ...

or it can look like this ...

ya da böyle

ya da en sevdiğim şekliyle

or my favorite ...

böyle de görünebilir.

it can look like that.

Those are my students,

Benim öğrencilerim.

and whenever I'm asked to articulate my work or my priorities as a teacher,

Bir öğretmen olarak görevimi ya da önceliklerimi açıklamam istendiğinde

I explain that I believe education can be a tool for social justice.

eğitimin sosyal adalet için bir araç olabileceğini söylüyorum.

But a few months ago, I logged onto Twitter -- as I do --

Ama birkaç ay önce -hep olduğu gibi- Twitter'a girdiğimde

and I saw that a fellow teacher had taken issue with that belief.

bir öğretmenin konuyu şöyle ele aldığını gördüm.

"Teachers," he said, "should not be social justice warriors,

"Öğretmenler" dedi "sosyal adalet savaşçıları olmamalıdır,

because the purpose of education is to educate."

çünkü eğitimin amacı eğitmektir."

And he ended his argument by saying,

İddiasını şöyle bitirmiş:

"I teach my subject."

"Ben kendi alanımı öğretiyorum."

But I reject that simplification,

Ama ben bu basitleştirmeye katılmıyorum

because teachers don't just teach subjects,

çünkü öğretmenler sadece ders anlatmıyor,

we teach people.

insanlara öğretiyoruz.

When our students walk into our classrooms,

Öğrencilerimiz sınıflarımıza girdiğinde

they bring their identities with them.

kimliklerini de getiriyorlar.

Everything they experience in our rooms is bound up in historical context,

Sınıflarımızda yaşadıkları her şey tarihi bir bütünlük oluşturur.

Eğer eğitimin boşa gittiği fikrinde ısrar edersek

and so if we insist that education happens in a vacuum,

we do our students a disservice.

öğrencilerimize zarar veriyoruz.

Eğitimin aslında önemli olmadığını öğretiyoruz onlara.

We teach them that education doesn't really matter,

because it's not relevant to what's happening all around them.

Çünkü eğitim etraflarındaki olaylarla alâkalı değil.

And what's happening all around them?

Peki, çevrelerinde neler oluyor?

Well, racism for one.

Mesela ırkçılık ilk sırada.

According to results of the Implicit Association Test,

Örtük EğitimTesti sonuçlarına göre,

fully 88 percent of white people harbored subconscious biases against black people,

beyaz insanların tam %88'i, siyahilerin çok zeki olmadıkları, daha tembel

believing them to be less intelligent, lazier and more dangerous than whites.

ve daha tehlikeli olduklarını düşünerek bilinçsiz bir ön yargı barındırıyor.

And that's just one concrete example of the insidious effects

İşte bu da size ülkemizdeki tarihi ve sistematik

of historic and systemic racism on our country.

ırkçılığın etkilerinin somut bir örneği.

For more evidence, we could look at incarceration rates;

Daha fazla kanıt için tutuklanma oranlarına,

we could look at statistics on police violence against black people;

polisin siyahilere uyguladığı şiddet istatistiklerine

we could look at the opportunity gap in education --

ve eğitimdeki fırsat eşitsizliklerine bakabiliriz.

so yeah, social justice belongs in our schools.

Yani evet, bizim okullarımızda sosyal adalet var.

Social justice should be a part of the mission of every school

“Herkes için özgürlük ve adalet” sözünün

and every teacher in America,

bir slogandan daha fazlası olmasını istiyorsak, sosyal adalet

if we want "liberty and justice for all" to be more than a slogan ...

Amerika’daki her okul ve öğretmenin misyonunun bir parçası olmalıdır.

Çünkü okullar, çocukların aktif vatandaş olmaları ve dünyayı değiştirmek için

because schools are crucial places for children to become active citizens

gerekli olan becerileri öğrenmeleri için önemli yerlerdir.

and to learn the skills and the tools that they need to change the world.

So what are those skills?

Peki bu beceriler neler?

OK, here's a secret:

Tamam, işte bir sır:

many of the skills that people need

Bizi adalete götüren değişim türlerini

to orchestrate the kinds of change that will lead to justice

düzenlemek için gereken becerilerin çoğu,

are already built into the work of schools.

uzun süredir okullarımızın bir parçası.

Things like problem-solving,

Problem çözme, eleştirel düşünme,

critical thinking, collaboration, perseverance --

işbirliği, tahammül gibi şeyler,

bunların hiçbirisi tek başına devrim niteliğinde değildir.

none of that should be revolutionary on its own.

Combine that with the ability to understand history

Bunu, tarihi anlama becerimizle birleştirelim,

fakat hepimizin hemfikir olduğu statik ve nesnel bir anlatım olarak değil,

not as one static and objective narrative on which we all agree,

sayısız yorumun olabileceği

but as a series of intertwined events

iç içe geçmiş olaylar serisi olarak düşünelim.

about which there can be countless interpretations.

If we deliberately choose to explore history with our students

Eğer tarihi sadece öğretmektense,

öğrencilerimizle keşfetmeyi seçersek,

rather than just teach it,

onlara tarihin süregelen bir alan olduğunu anlamalarında yardımcı oluruz

we help them understand that history is ongoing

and that it's connected to current movements for justice.

ve bu, bizim adalet akımlarımızla bağlantılı olur.

And we help them see themselves as potential players

Kendilerinin yaşayan tarihin içinde

within a living history.

potansiyel birer oyuncu olduklarını görmelerini sağlarız.

So those are the skills I'm talking about

Bunlar, çocuklara adaletin nasıl işlediğini görmelerinde

when I say that education can be a place

eğitimin nasıl bir yeri olduğunu

to help kids learn how to work for justice.

anlatırken bahsettiğim beceriler.

But maybe the reason

Belki de Twitter eleştirmenimin

that my Twitter critic wasn't happy with that idea

bana katılmamasının sebebi

is because he doesn't agree with my definition of justice.

adalet tanımlarımızın uyuşmamasıdır.

Fair enough.

Yeterince makul.

Maybe he and I don't see eye to eye, politically.

Belki de politik olarak aynı fikirde değilizdir.

But here's the thing:

Ama şu var:

Amacımız öğrencilerimizin bizimle aynı fikirde olmaları değil,

our aim is to encourage students to articulate their own opinions,

kendi fikirlerini söylemeleri için onlara cesaret vermektir.

not to coerce them into agreeing with us,

so it actually doesn't matter if he and I agree.

Bu yüzden bizim anlaşmamızın bir önemi yok.

What matters is that we're helping students have those conversations

Önemli olan öğrencilerimizin

birbirleriyle konuşmalarıdır.

with each other.

And that means that as adults,

Ve bu da bizim yetişkinler olarak

we need to learn how to become effective facilitators

onların aktifliğini yönlendirmede

of our students' activism.

etkili olmayı öğrenmemiz anlamına gelir.

We've got to help them learn how to have really tricky conversations,

Onlara nasıl güzel konuşmaları gerektiğini öğretmeliyiz,

farklı fikirleri göstermeli

we have to expose them to different opinions,

ve okulda öğrendiklerinin

and we have to help them see

dünyayla olan bağlantılarını görmelerini sağlamalıyız.

how what they're learning in school connects to the world outside.

Şimdi bunun bir örneğine bakalım.

So here's an example of that.

Every year, my students study the history of apartheid in South Africa

Öğrencilerim her yıl, örnek adaletsizlik incelemesi olarak

Güney Afrika’daki ırkçılığın tarihi üzerine çalışır.

as a case study of injustice.

Now for those of you who don't know,

Bilmeyenler için,

Güney Afrika’daki ırk ayrımı vahşi bir sistemdir.

apartheid was a brutally racist system,

and the white-ruled government in South Africa imposed racist laws

Burada beyazların yönettiği hükümette,

ten renklerinin problem yarattığı ırkçı kanunlar yürürlükteydi.

to oppress people of color,

and if you resisted those laws, you risked jail time, violence or death.

Bu kanunlarda ısrarcı olsaydık, hapis, şiddet ve ölümleri göze almış olurduk.

And around the world, other countries' governments,

Amerika da dâhil,

dünyadaki diğer hükûmetler,

including ours in the United States,

bu kanunları kaldırmakta

hesitated to sanction South Africa, because ...

tereddüt ettik çünkü …

well ...

Güney Afrika’nın kaynaklarından faydalanıyorduk.

we benefited from its resources.

So in 1976, the South African government passed a new law

1976’da Güney Afrika hükûmeti,

oradaki tüm öğrencilerin

which required that all students in South Africa

beyazların dili olan

ve çoğu siyahinin baskıcı olarak ele aldığı

learn in the language Afrikaans,

which was a white language,

Hollanda lehçesini öğrenmeleri için

and many black South Africans referred to that language

yeni bir kanun çıkardı.

as the language of the oppressor.

So not surprisingly,

Beklendiği gibi,

students of color were outraged at this law.

bu yasayla, ten rengi farklı olan öğrencilere haksızlık yapıldı.

They already attended segregated schools

Öğrenciler aşırı kalabalık,

kaynak eksikliği olan

with overcrowded classrooms,

ve açıkça ırkçı bir müfredatla

a lack of resources

and a frankly racist curriculum,

zaten ayrılmış şekilde ders yapıyordu.

and now they were being told to learn

Ne öğretmenlerinin ne de kendilerinin konuştuğu

in a language neither they nor their teachers spoke.

bir dili öğrenmeleri söyleniyordu.

So on the morning of June 16, 1976,

16 Haziran 1976 sabahında,

thousands of kids from the township of Soweto

Soweto şehrinde

binlerce çocuk protesto için okulu terketti.

walked out of schools.

And they marched peacefully through the streets to protest the law.

Yasayı protesto etmek için barış içinde caddelerde ilerledi.

At an intersection, they met up with the police,

Bir kavşakta polisle karşılaştılar.

Çocuklar geri dönmek istemediğinde

and when the kids refused to turn back,

the police officers set dogs on them ...

polisler köpeklerle karşılık verdi

and then they opened fire ...

ve ateş açtı...

and the Soweto uprising ended in tragedy.

Böylece Soweto ayaklanması bir trajediyle son buldu.

Apartheid itself didn't end until almost 20 years later,

Irkçılık bu olaydan sonra 20 yıl kadar daha devam etti.

Ama Soweto’daki çocukların eylemi Güney Afrika’daki olaylara karşı

but the activism of those kids in Soweto profoundly changed

the way the world viewed what was happening in South Africa.

dünyanın bakış açısını son derece değiştirdi.

News outlets all around the world published this photo

Tüm dünyadaki haber bültenleri, Soweto’da polis tarafından öldürülen

of 13-year-old Hector Pieterson,

ilk kişilerden olan 13 yaşındaki Hector Pieterson’ın

who was one of the first people killed by police in Soweto,

bu fotoğrafını yayınladı.

and it became nearly impossible to ignore the brutality

Böylece ırkçılık rejiminin gaddarlığını görmezden gelmek

neredeyse imkânsız hâle geldi.

of the apartheid regime.

In the months and the years that followed the Soweto uprising,

Soweto ayaklanmasını takip eden yıllar içinde

more and more countries exerted political and economic pressure

daha fazla ülke ırkçılığı bitirmek için

Güney Afrika hükümeti üzerinde politik ve ekonomik baskı uyguladı.

on the South African government to end apartheid,

and it was largely due to the activism of those kids in Soweto.

Bu büyük ölçüde Soweto çocuklarının eyleminin sonucuydu.

So every year my kids learn about this.

Her yıl öğrencilerim bu olayı öğrenir.

And invariably, they start to draw connections

Sürekli kendileriyle bu çocuklar arasında

between those kids in Soweto and themselves.

bağlantılar kurmaya başlarlar.

And they start to ask themselves

Kendilerine ne tür siyasi güç ve birimlere

what kind of political power and agency they have.

sahip olduklarını sormaya başlarlar.

They ask themselves whether there would ever be a reason

Kendilerine, gelecek nesillerin

daha adil bir dünyada yaşamaları için

they would risk their lives

hayatlarını tehlikeye atıp atamayacaklarını soruyorlar.

so that a future generation could live in a more just world.

And most profoundly for me, every single year,

Bence en samimi olanı, kendilerine her yıl yetişkinlerin

they ask themselves whether adults will ever listen to their voices.

onları dinleyip dinlemeyeceklerini sormaları.

A few years ago,

Birkaç yıl önce, müdürüm bana

my principal got an anonymous email from one of our students.

öğrencilerimin birinden isimsiz bir mail aldı.

It informed him that the following day,

Bu mail, ertesi gün öğrencilerin

the students planned to walk out of school.

protesto yapacaklarına dair onu bilgilendiriyordu.

This was in the wake of Michael Brown's death

Bu, Ferguson’da Michael Brown’un ölümünün ardından oldu.

in Ferguson, Missouri,

and the students were planning to join a walkout and march

Öğrenciler Siyahi Yaşamlar Önemlidir eylemine

in support of the Black Lives Matter movement.

destek için

yürüyüşe katılmayı planlıyorlardı.

So at this point,

Bu noktada, okuldaki kadro

the staff at the school had a decision to make.

bir karar vermeliydi.

Would we use our authority and our power to try to control the students

Otoritemizi ve gücümüzü

çocukları engellemek için mi kullanmalıydık

and prevent them from leaving,

yoksa 9. sınıftan beri öğrettiğimiz sosyal adalet ilkelerini

or would we support them

as they put into practice the principles of social justice

hayata geçirmeleri için

that we had taught them about since the ninth-grade year?

onları desteklemeli miydik?

So the next morning, the kids left school en masse

Ertesi sabah, çocuklar

okuldan topluca çıkıp toplandılar.

and they gathered on the lawn.

And one of the seniors jumped up on a picnic table

Son sınıf öğrencilerinden biri, bir piknik masasına çıktı

and went over safety expectations.

ve güvenlik beklentilerini anlattı.

(Laughter)

(Gülme)

And the younger kids took it very seriously.

Alt sınıflar bunu çok ciddiye aldılar.

And as teachers and as staff we told them,

Öğretmenler ve kadro olarak,

“Tamam, güvende olun” dedik

"OK, be safe,"

and we watched as they marched off.

ve yürümelerini izledik.

The kids who chose to stay spent that afternoon in class.

Kalmayı seçen çocuklar da zamanlarını sınıflarında geçirdiler.

They debated the merits of protest,

Protestonun değerlerini tartıştılar,

they talked about the history of the Black Lives Matter movement,

Siyahi Hayatlar Önemlidir hareketi hakkında konuştular

and they went on with classes as scheduled.

ve derslerine devam ettiler.

And those who chose to leave participated in a citywide student walkout

Gitmeyi seçenlerse, şehir genelindeki öğrenci grevine katıldılar

ve adalet için ortak düşüncelerini söylediler.

and raised their collective voice for justice.

But no matter where they chose to spend the afternoon,

Zamanlarını nerede geçirirlerse geçirsinler,

our kids learned valuable lessons that day.

çocuklarımız o gün değerli dersler öğrendiler.

They learned that the adults in their lives would support them

Hayatlarındaki yetişkinlerin, güvenlikleri için endişelenseler bile

even as we worried for their safety.

kendilerini desteklediklerini gördüler.

And they learned that they didn't need us to tell them how or when

Onlara nasıl, ne zaman ve hatta neden protesto edeceklerini

or even why to protest.

anlatmamız için bize ihtiyaçları olmadığını gördüler.

They learned that they were members of a community of young people

Daha eşit bir toplumun ortak bir vizyonla

genç topluluğun üyesi olduklarını

with a shared vision of a more equitable society,

ve bu toplumda kendi güçleri olduğunu öğrendiler.

and they learned that they had power within that society.

They learned that events like the Soweto uprising

Ayrıca, Soweto ayaklanması gibi olayların

are not ancient history,

eski bir tarih olmadığı

ve trajediyle sonlanmak zorunda olmadığını da öğrendiler.

and they don't have to end in tragedy.

And that's what education as a tool for social justice can look like.

Bu, eğitimin sosyal adalet için bir araç olmasının bir örneği.

And here's the thing:

İşte:

our kids are ready for this kind of work.

çocuklarımız bu iş için hazır.

So in 2015,

2015'te,

incoming college freshmen were surveyed,

yeni gelen birinci sınıflara anket yapıldı.

and 8.5 percent of them said

yüzde 8,5’i, okul hayatları boyunca

that there was a "very good chance" they would participate in a protest

bir protestoda yer almanın

çok iyi bir fırsat olduğunu söyledi.

sometime during their college career.

That might not seem very impressive,

Bu çok etkileyici görünmeyebilir.

but consider the fact

Ama 1967’den beri öğrencilerin büyük çoğunluğunun

that it's the largest number of students to say that since 1967.

bu fikirde olduğunu göz önüne alın.

And 75 percent of those kids

Bu çocukların %75’i zorluk yaşayan insanlara

said that helping other people who are having difficulty

yardım etmenin onlar için

“çok önemli” veya “temel” amaçları olduğunu söyledi.

was a "very important" or "essential" goal for them.

Again, the highest number of people to say that since the late 1960s.

Ve yine, 1960’lardan beri insanlar en çok bunu söylemekte.

And research shows us that working for justice doesn't just follow

Araştırma, adalet çalışmalarının

sadece daha önce bahsettiğim becerileri oluşturmakla kalmadığını,

from building all those skills I talked about earlier --

başka türlü de ilerlediğini gösteriyor.

it actually goes the other way, too.

So working for justice, engaging in activism,

Yani adalet için çalışmak ve etkinlikle uğraşmak,

öğrencilere liderlik, eleştirel düşünme gibi

helps students build skills like leadership and critical thinking,

becerileri edinmede yardımcı oluyor.

and it correlates positively with their political participation

Bu, politik katılımları, vatandaşlık sorumlulukları

and their civic engagement

ve topluma adanmışlıklarıyla olumlu yönde bağlantılı oluyor.

and their commitment to their communities later in life.

So in other words,

Başka bir deyişle,

öğrenciler bize sosyal adaletin onlar için önemli olduğunu,

students are telling us that social justice matters to them

araştırmacılar da bunun öğrencilerin öğrenmesine yardımcı olduğunu söylüyor.

and researchers are telling us that it helps students learn.

So now it's up to us to listen,

Bu yüzden dinlemek bize kalmış

ve bu kolay olmayabilir.

and that might not be easy.

In 1976, one of those kids who participated in the Soweto uprising,

1976'da Soweto ayaklanmasına katılan çocuklardan biri,

bu olayın siyahi çocukları ve ailelerinin

he said that that event represented divorce

ayrılığını temsil ettiğini söyledi.

between black children and their families,

Çünkü aileler onları ırkçılık kuralları altında yetiştirdi.

because their families had grown up under apartheid,

Serbestçe konuşmanın ne kadar tehlikeli olduğunu biliyorlardı.

and they knew how dangerous it was to speak out.

Çocuklarının gizlenmesini ve güvende kalmasını istiyorlardı.

They wanted their kids to lay low and stay safe.

And when our kids threatened to walk out,

Çocuklarımız eylemle tehdit ettiğinde

a lot of the adults in our community were really conflicted, too.

toplumdaki pek çok yetişkin de çelişkideydi.

Bazılarımız onların şiddetle karşılaşabileceğinden,

Some of us worried that they might encounter violence.

diğerleri de eylem yapacakları için endişeliydi.

Other people worried that they would walk out

Ama neyi protesto ettiklerini tam olarak bilmiyorlardı.

but they wouldn't really know why they were protesting.

Birkaç öğrenci ailesinin de içinde olduğu kişiler,

And some, including some students' families,

okul öğrencilerin gitmesini engellemek için

were really angry that the school hadn't done more

daha fazlasını yapmadığından çok öfkeliydi.

to prevent them from leaving.

And all of those fears that adults have about getting this stuff wrong --

Yetişkinlerin bu konuyu yanlış anlamasına sebep olan tüm korkular

hepsi, tümüyle bir anlam ifade etmekte.

all of those fears make total sense.

But despite those fears,

Ancak bu korkulara rağmen,

we have got to prove to our students that we will listen to their voices

öğrencilerimize onları dinleyeceğimizi

ve değişimi etkileyecek güçleri olduğunu kanıtlamalıyız.

and that they do have the power to effect change.

Öğrencilerimizi daha adil bir dünya için

It's our responsibility to equip our students

ihtiyaçları doğrultusunda gerekli araç ve becerilerle donatmak

with the tools and the skills that they need

to insist on a more equitable world --

bizim sorumluluğumuz.

and then sometimes, to get out of their way,

Bazen de sınırlarını aşıp önem verdikleri bu becerileri

and let them apply those skills to things that they care about.

uygulamalarına izin vermeliyiz.

Living up to that vision is going to require

Bu vizyona uyarak yaşamak

esnek olmamızı gerektirecek.

that we are flexible,

and it's going to require that we're creative.

Ve de yaratıcı olmamızı.

It's going to require that we're brave enough

Karşı görüşleri yasadışı bırakmak ve susturmak isteyenlerin

to stand up in the face of people who try to silence

karşısında durabilmek için

or delegitimize dissenting voices.

yeterince cesur olmamızı gerektirecek.

And hardest of all,

Bunların en zoru;

it's going to require accepting the fact that sometimes we will be the ones

bazen öğrencilerimizin baş kaldırdığı kişiler olacağımız

gerçeğini kabul etmemiz gerektiği.

our students will rebel against.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Sometimes they're going to point out ways in which systems that we have created,

Bazen eşitsizlikte payımız olan,

bizim de suçlu olduğumuz ve bizim yarattığımız sisteme

or in which we are complicit,

contribute to inequity.

dikkat çekecekler.

It's going to be uncomfortable, and it's going to be painful

Kendi varsayım ve inançlarımızı sorgulayarak bizi zorladıklarında

as they push us to question our own assumptions and beliefs.

rahatsız edici ve acı verici olacak.

But what if we change the way we think about rebellion in our kids?

Ama ya çocuklarımızın ayaklanma hakkındaki düşüncelerini değiştirirsek?

When our kids rebel --

Çocuklarımız ayaklandığında,

when they thoughtfully push back against our ideas

bizim fikirlerimizi nazikçe geri çevirdiklerinde,

or the way that we do things,

ya da yaptığımız şeylerin yöntemini istemediklerinde

what if we chose to see that as a sign that we're doing something right

bir şeyleri doğru yaptığımızın bir işareti olarak

ve onların bağımsızlaştıklarını görmeyi seçersek?

and that they're becoming liberated?

I know it would be easier

Çocukların makalelerinde veya sınavlarda

if their critical thinking skills manifested in more convenient ways --

eleştirel düşünme becerilerini daha uygun yollarla

on their essays or their standardized tests --

ortaya koymalarının daha kolay olduğunu biliyorum.

I get it --

Anlıyorum.

but convenience and justice do not often go hand in hand.

Ama uygunluk ve adalet genelde bir arada yürümez.

And when our kids learn to think critically about the world around them,

Çocuklar dünya hakkında eleştirel düşünmeyi öğrendiklerinde

they become the kinds of engaged citizens

gördükleri adaletsizliği fark eden ve sorgulayan

who will recognize and question injustice when they see it

ve bir şeyler yapmaya çalışan

ilgili vatandaşlar hâline gelirler.

and work to do something about it.

Welcoming rebellion into our schools is going to require some rethinking

Okullarımızda ayaklanmayı hoş karşılamak, bazılarımız için

öğrettiklerimiz ve öğrenilenler hakkında tekrar düşünmeyi gerektirecek.

about what teaching and learning look like,

because there's this misconception

Çünkü şöyle bir yanlış yargı var:

that if we give students any wiggle room, they're going to walk all over us

Eğer öğrencilerimize esneklik payı verirsek bize karşı ayaklanacaklar,

and classrooms and dinner tables will devolve into total chaos.

sınıflar ve yemek masaları tamamen bir kaos ortamına dönecek.

And if we expect kids to sit silently and passively receive knowledge from us,

Onların sessiz ve pasif bir şekilde oturup bizden bilgi almalarını beklersek

then their voices will always feel overwhelming.

fikirleri daima baskı altında kalacak.

But if we accept instead that learning is sometimes messy,

Ancak, bunun yerine öğrenmenin bazen dağınık olduğunu,

bazen beyin fırtınası yapmak için fırsatlar gerektiğini,

that it requires opportunities to brainstorm and mess up

dağılıp tekrar denenmesi gerektiğini,

and try again,

that our kids dislike chaos and want to learn

öğrencilerin okula geldiklerinde kaostan hoşlanmadıklarını

when they come to school,

ve öğrenmek istediklerini kabul edersek

then we can set up schools to facilitate that kind of learning.

o zaman bu tür öğrenmeyi destekleyen okullar kurabiliriz.

Bana bir iyilik yapın ve bir saniyeliğine gözlerinizi kapatın.

So do me a favor and close your eyes for a second

and imagine schools where teachers are thought partners,

Öğretmenlerin düşünce arkadaşı olduğu,

letting students grapple with complex, hard issues

öğrencilerin karmaşık ve zor konularla uğraşmasına izin verildiği,

and not necessarily giving them the right answers.

illa doğru cevapların verilmesi gerekmediği bir okul düşünün.

And imagine schools where we let students make choices --

Hayal edin: öğrencilere kendi seçimlerini yapmalarına izin verdiğimiz,

we trust them enough to do that

bunun için onlara yeterince güvendiğimiz

and we let them experience the consequences of those choices.

ve seçimlerinin sonuçlarıyla yüzleşmelerini sağladığımız bir okul.

Imagine schools where we let students be humans,

Tüm bu karmaşıklık

ve bununla gelen belirsizlik içinde

with all of the messiness and the uncertainty

onların insan olmasına izin verdiğimiz bir okul düşünün.

that is bound to come with that.

Whatever you just imagined,

Ne hayal ederseniz edin.

it's not mythical,

Bu hayali bir şey değil.

it's not unrealistically idealistic,

Gerçekçi olmayan idealistik bir şey değil.

because teachers all over the country are already pushing the boundaries

Çünkü tüm ülkedeki öğretmenler, öğretme ve öğrenmenin

çocuklar için harika sonuçlarıyla algılanışının

of what teaching and learning can look like

sınırlarını epeydir zorluyor.

with amazing results for kids.

They're doing that in all kinds of schools,

Bunu her tür okulda yapıyorlar.

and there are countless models for teachers who want to get better

Öğrencilerinin öğrenmesine daha özgün, merak uyandıran ve çekici şekilde

at helping students learn in a way that's more authentic

yardım etmede daha iyi olmak isteyen öğretmenler için

and engaging and empowering.

sayısız model var.

I was a reading a book recently,

Geçenlerde bir kitap okuyordum.

it's called "The Students Are Watching,"

Adı "Öğrenciler İzliyor."

and it was by Ted and Nancy Sizer,

Ted ve Nancy Sizer tarafından yazılmış.

and in that book, they said that the work of education

Kitapta eğitim işinin,

"saygı, dürüstlük ve bütünlük" gibi kavramlar serisi olarak

is often described as a series of nouns,

like "respect," "honesty," "integrity."

tanımlandığını söylüyorlar.

And they say those nouns sound really impressive,

Bu kelimelerin kulağa etkileyici geldiğini de ekliyorlar.

but often, they fail to actually mean anything in practice.

Ancak sık sık, pratikte aslında bir şey ifade etmede başarısız oluyorlar.

But verbs, they say, are "active,

Ama fiillerin aktif,

no less demanding

daha zahmetli olduğunu

but requiring constant engagement.

ama devam eden katılım gerektirdiğini söylüyorlar.

Verbs are not structures but, rather, engines."

Fiiller yapılar değil daha çok motorlardır.

And so as I read that, I wondered:

Okuduğum kadarıyla şunu merak ettim:

How do we make justice into an engine driving our work as teachers?

Öğretmenler olarak adaleti işimizi sürdüren bir motora nasıl döndürebiliriz?

What's the verb form of justice?

Adaletin fiil formu nedir?

I think there might be an answer to be found in the words of Cornel West,

Sanırım Cornel West'in herkesçe bilinen şu sözünde cevap bulunabilir:

"Adalet toplumdaki aşka benzer."

who famously said that "justice is what love looks like in public."

And all of my nerdy English teachers in the crowd

Toplumdaki çalışkan tüm İngilizce öğretmenlerim

know that love can be a noun and a verb.

bu kelimenin hem sevmek hem de sevgi anlamına geldiğini bilir.

School has to be bigger.

Okul daha büyük olmalı.

It has to mean more than "I teach my subject."

"Sadece alanımı öğretirim."den daha fazla anlam ifade etmeli.

Okul, insanlara dünyayı daha iyi bir yer hâline getirmeyi

School has to be about teaching people

to change the world for the better.

öğrettiğimiz bir yer olmalı.

If we believe that,

Eğer buna inanırsak

then teaching will always be a political act.

öğretme her zaman siyasi bir eylem olacaktır.

We can't be afraid of our students' power.

Öğrencilerimizin gücünden korkmamalıyız.

Their power will help them make tomorrow better.

Onların gücü yarınları daha iyi yapacak.

But before they can do that,

Ama bunu yapabilmeleri için

we have to give them chances to practice today.

onlara ilk önce bugün pratik yapma imkânı vermeliyiz.

And that practice should start in our schools.

Bu pratik de bizim okullarımızda başlamalı.

Thank you very much.

Çok teşekkürler.

(Applause)

(Alkış)