How teachers can help kids find their political voices | Sydney Chaffee

Translator: Fatemeh Asgarinejad Reviewer: sadegh zabihi

To me, social justice is a simple concept.

به نظرِ من، عدالت اجتماعی یک مفهوم ساده است.

It's the notion that all people in a society

آن، این اندیشه است که که همهٔ افراد در جامعه

deserve fair and equitable rights, opportunities and access to resources.

مستحقِ حقوقِ منصفانه و برابر، فرصت‌ها و دسترسی به منابع هستند.

But it's become controversial and nebulous,

اما این مسئله، بحث برانگیز و مبهم شده است،

because we've stopped talking

زیرا ما صحبت کردن

about what working for social justice actually looks like.

دربارهٔ این که تلاش برای عدالت اجتماعی دقیقاً چه شکلی دارد، متوقف کرده‌ایم.

Working for social justice can look like this ...

کار برای عدالت اجتماعی می‌تواند شبیه این باشد…

or this.

یا این.

It can look like this ...

می‌تواند شبیه این باشد…

or it can look like this ...

یا می‌تواند شبیه این باشد…

or my favorite ...

یا موردِ محبوبِ من…

it can look like that.

می‌تواند شبیه این باشد.

Those are my students,

آن‌ها دانش آموزانِ من هستند.

and whenever I'm asked to articulate my work or my priorities as a teacher,

و هروقت از من خواسته می‌شود که درباره کارم یا اولویت‌هایم به عنوان یک معلم، صحبت کنم،

I explain that I believe education can be a tool for social justice.

من توضیح می‌دهم که معتقدم آموزش و پرورش می‌تواند وسیله‌ای برای عدالت اجتماعی باشد.

But a few months ago, I logged onto Twitter -- as I do --

اما چند ماه قبل، من وارد حساب توئیتر شدم -- همانطور که همیشه می‌شوم --

and I saw that a fellow teacher had taken issue with that belief.

و مشاهده کردم که یک معلمِ همکار، در برابر این عقیده دچار مسأله شده بود.

"Teachers," he said, "should not be social justice warriors,

او گفت "معلم‌ها، نباید مبارزانِ عدالت اجتماعی باشند،

because the purpose of education is to educate."

زیرا هدف آموزش و پرورش، آموزش دادن است."

And he ended his argument by saying,

و او استدلال خود را با گفتن این که،

"I teach my subject."

"من مبحث خود را تدریس می‌کنم"، پایان داد.

But I reject that simplification,

اما من این تسهیل را رد می‌کنم،

because teachers don't just teach subjects,

زیرا معلم‌ها فقط مباحث را آموزش نمی‌دهند،

we teach people.

ما انسان‌ها را آموزش می‌دهیم.

When our students walk into our classrooms,

زمانی که دانش‌آموزانِ ما وارد کلاس‌های ما می‌شوند،

they bring their identities with them.

آن‌ها شخصیت‌هایشان را همراهِ خودشان می‌آورند.

Everything they experience in our rooms is bound up in historical context,

هرآنچه آن‌ها در کلاس‌های ما تجربه می‌کنند، در زمینهٔ تاریخی محدود شده است،

and so if we insist that education happens in a vacuum,

و اگر اصرار کنیم که آموزش در یک خلاء اتفاق می‌افتد،

we do our students a disservice.

به دانش‌آموزانمان صدمه وارد می‌کنیم.

We teach them that education doesn't really matter,

ما به آن‌ها آموزش می‌دهیم که آموزش واقعاً اهمیت ندارد،

because it's not relevant to what's happening all around them.

زیرا به هرآن‌چه در اطراف آن‌ها در حال رخ دادن است، مرتبط نیست.

And what's happening all around them?

و چه چیزی در اطراف آن‌ها در حال روی‌دادن است؟

Well, racism for one.

خب، نژادپرستی یک مورد.

According to results of the Implicit Association Test,

بر‌اساس نتایجِ آزمایش انجمنِ مطلق،

fully 88 percent of white people harbored subconscious biases against black people,

بطور کلی ۸۸ درصد از مردم سفیدپوست در برابر مردمِ سیاه‌پوست، تعصباتِ ناخودآگاه دارند،

believing them to be less intelligent, lazier and more dangerous than whites.

با اعتقاد به این که آن‌ها کم‌هوش‌تر، تنبل‌تر و خطرناک‌تر از سفیدها هستند.

And that's just one concrete example of the insidious effects

و این فقط یک نمونهٔ بنیادی از اثرات مخربِ

of historic and systemic racism on our country.

نژادپرستیِ تاریخی و سیستماتیکِ کشور ماست.

For more evidence, we could look at incarceration rates;

برای شواهدِ بیشتر، ما می‌توانیم به نرخ‌های زندان نگاه کنیم؛

we could look at statistics on police violence against black people;

ما می‌توانیم به آمار خشونت پلیس علیه مردم سیاه‌پوست بنگریم؛

we could look at the opportunity gap in education --

ما می‌توانیم به شکافِ فرصتِ آموزش نگاه کنیم --

so yeah, social justice belongs in our schools.

پس بله، عدالت اجتماعی به مدارسِ ما تعلق دارد.

Social justice should be a part of the mission of every school

عدالتِ اجتماعی باید بخشی از مأموریت هر مدرسه

and every teacher in America,

و هر معلمی در آمریکا باشد،

if we want "liberty and justice for all" to be more than a slogan ...

اگر خواستار این هستیم که "آزادی و عدالت برای همه" بیش از یک شعار باشد ...

because schools are crucial places for children to become active citizens

زیرا مدارس مکانهایی حیاتی هستند برای دانش‌آموزان که به شهروندان فعال تبدیل شوند

and to learn the skills and the tools that they need to change the world.

و مهارت‌ها و ابزارهایی که برای تغییر جهان نیاز دارند را یاد بگیرند.

So what are those skills?

پس آن مهارت‌ها چیست؟

OK, here's a secret:

خب، اینجا یک راز هست:

many of the skills that people need

بسیاری از مهارت‌هایی که مردم احتیاج دارند

to orchestrate the kinds of change that will lead to justice

برای هماهنگ کردن انواع تغییراتی که به عدالت منجر می‌شوند،

are already built into the work of schools.

در‌حالِ حاضر در زُمرهٔ وظیفهٔ مدارس قرارگرفته‌اند.

Things like problem-solving,

مسائلی مانند حلِ مسأله،

critical thinking, collaboration, perseverance --

تفکرِ انتقادی، همکاری، پشتکار --

none of that should be revolutionary on its own.

هیچ‌یک از آن‌ها نباید به‌خودیِ خود انقلابی باشد.

Combine that with the ability to understand history

آن را با تواناییِ درکِ تاریخ ترکیب کنید

not as one static and objective narrative on which we all agree,

نه به عنوان یک روایت راکد و عینی که همهٔ ما با آن موافقیم،

but as a series of intertwined events

بلکه به عنوان مجموعه‌ای از وقایعِ درهم‌آمیخته

about which there can be countless interpretations.

که درباره‌شان می‌تواند تفاسیر بی‌شماری وجود داشته باشد.

If we deliberately choose to explore history with our students

اگر ما تعمداً انتخاب کنیم که همراهِ دانش‌آموزانمان به کاوشِ تاریخ

rather than just teach it,

بپردازیم تا این که آن را فقط آموزش دهیم،

we help them understand that history is ongoing

به آن‌ها کمک خواهیم کرد تا بفهمند تاریخ در جریان است

and that it's connected to current movements for justice.

و این مسآله با حرکت‌های کنونی برای عدالت، مرتبط است.

And we help them see themselves as potential players

و ما به آن‌ها کمک می‌کنیم تا خودشان را به عنوان بازیکنان بالقوه ببینند

within a living history.

درون یک تاریخ زنده.

So those are the skills I'm talking about

پس این‌ها مهارت‌هایی هستند که من درباره‌شان در حال صحبت هستم

when I say that education can be a place

وقتی می‌گویم آموزش می‌تواند مکانی باشد که

to help kids learn how to work for justice.

به بچه‌ها آموزش دهد چگونه برای عدالت تلاش کنند.

But maybe the reason

اما شاید علتِ این که

that my Twitter critic wasn't happy with that idea

منتقدِ توئیتر من با این ایده خوشحال نبود،

is because he doesn't agree with my definition of justice.

به این خاطر است که او با تعریف من از عدالت موافق نیست.

Fair enough.

به‌قدر کافی منصفانه است.

Maybe he and I don't see eye to eye, politically.

شاید او و من به لحاظ سیاسی چشم در چشم نشویم.

But here's the thing:

اما مسئله این‌جاست:

our aim is to encourage students to articulate their own opinions,

هدف ما تشویقِ دانش‌آموزان به بیانِ نظراتشان است،

not to coerce them into agreeing with us,

نه مجبور کردنشان به موافقت با ما،

so it actually doesn't matter if he and I agree.

درنتیجه این واقعاً مهم نیست که او و من موافق باشیم.

What matters is that we're helping students have those conversations

چیزی که مهم است این است که ما به دانش آموزان کمک می‌کنیم تا آن گفتگو را

with each other.

با یکدیگر داشته باشند.

And that means that as adults,

و آن به این معناست که ما به عنوان بزرگسالان،

we need to learn how to become effective facilitators

نیاز داریم که یاد بگیریم چگونه تسهیل کننده‌هایی مؤثر بشویم

of our students' activism.

برای فعالیت‌های دانش آموزانمان.

We've got to help them learn how to have really tricky conversations,

ما باید به آن‌ها کمک کنیم تا بیاموزند چگونه مکالمات واقعاً ماهرانه داشته باشند،

we have to expose them to different opinions,

ما باید اندیشه‌های متفاوت را به آن‌ها نمایش دهیم،

and we have to help them see

و به آن‌ها کمک کنیم تا ببینند چگونه

how what they're learning in school connects to the world outside.

آن‌چه در مدرسه می‌آموزند با جهانِ بیرون ارتباط دارد.

So here's an example of that.

پس این‌جا یک مثالی از آن است.

Every year, my students study the history of apartheid in South Africa

هرساله، دانش‌آموزانِ من تاریخچهٔ آپارتاید در آفریقای جنوبی را

as a case study of injustice.

به عنوانِ موردِ مطالعاتی از ناعدالتی، مطالعه می‌کنند.

Now for those of you who don't know,

اکنون برای افرادی از شما که نمی‌دانند،

apartheid was a brutally racist system,

آپارتاید یک سیستمِ نژادپرستی وحشیانه بود،

and the white-ruled government in South Africa imposed racist laws

و دولتِ سفیدپوستان در آفریقای جنوبی قوانینِ نژادپرستانه را تحمیل کرد

to oppress people of color,

تا رنگین‌پوستان را سرکوب کند

and if you resisted those laws, you risked jail time, violence or death.

و اگر شما در برابر آن قوانین مقاومت می‌کردید، شما متحمل خطر زندانی شدن، خشونت یا مرگ می‌شدید.

And around the world, other countries' governments,

و در سراسر جهان، دولت‌های سایرِ کشورها،

including ours in the United States,

از جمله دولتِ ما در ایالات متحده،

hesitated to sanction South Africa, because ...

دربارهٔ تحریم آفریقای جنوبی مردد بود، زیرا…

well ...

خب…

we benefited from its resources.

ما از منابعِ آن بهره می‌بردیم.

So in 1976, the South African government passed a new law

پس در سال ۱۹۷۶، دولتِ آفریقای جنوبی قانون جدیدی تصویب کرد.

which required that all students in South Africa

که همهٔ دانش‌آموزان در آفریقای جنوبی را ملزم می‌کرد که

learn in the language Afrikaans,

به زبان آفریکانس درس بخوانند،

which was a white language,

که یک زبان سفیدپوستی بود،

and many black South Africans referred to that language

و بسیاری از اهالیِ سیاه‌پوستِ جنوب آفریقا به آن زبان،

as the language of the oppressor.

به عنوان زبانِ غاصبان، اشاره می‌کردند.

So not surprisingly,

پس به‌طورِغیرتعجب‌آوری،

students of color were outraged at this law.

دانش‌آموزانِ رنگین‌پوست دربرابر این قانون خشمگین شدند.

They already attended segregated schools

تا آن زمان، آنها به مدارس تفکیک شده می‌رفتند

with overcrowded classrooms,

با کلاس‌هایی پرازدحام،

a lack of resources

کمبود منابع

and a frankly racist curriculum,

و صراحتاً یک برنامهٔ درسی نژادی،

and now they were being told to learn

و اکنون به آن‌ها گفته می‌شد که

in a language neither they nor their teachers spoke.

به زبانی که نه خودشان و نه معلمانشان صحبت می‌کردند، آموزش ببینند.

So on the morning of June 16, 1976,

پس در صبح ۱۶ جولای سال ۱۹۷۶،

thousands of kids from the township of Soweto

هزاران کودک از شهرستان ساوتو

walked out of schools.

از مدارس خارج شدند.

And they marched peacefully through the streets to protest the law.

و بطورِ مسالمت‌آمیز در خیابان‌ها برای اعتراض به قانون، راهپیمایی کردند

At an intersection, they met up with the police,

در یک تقاطع، آن‌ها با پلیس مواجه شدند،

and when the kids refused to turn back,

و هنگامی که دانش‌آموزان نپذیرفتند که به عقب برگردند،

the police officers set dogs on them ...

افسرانِ پلیس سگ‌ها را به سمت آن‌ها حمله‌ور کردند…

and then they opened fire ...

و بر روی آن‌ها آتش گشودند…

and the Soweto uprising ended in tragedy.

و قیامِ سواتو در فاجعه پایان یافت.

Apartheid itself didn't end until almost 20 years later,

آپارتاید خودش تا حدود ۲۰ سال پایان نپذیرفت،

but the activism of those kids in Soweto profoundly changed

اما فعالیتِ آن کودکان در سواتو به طرزی شگرف

the way the world viewed what was happening in South Africa.

نحوهٔ نگاهِ جهان به آن‌چه در آفریقای جنوبی در حال رخ دادن بود را عوض کرد.

News outlets all around the world published this photo

رسانه‌های خبریِ سراسر جهان این عکس را

of 13-year-old Hector Pieterson,

از هکتور پیترسونِ ۱۳ ساله منتشر کردند،

who was one of the first people killed by police in Soweto,

که یکی از اولین افرادی بود که توسط پلیس در سواتو کشته شد،

and it became nearly impossible to ignore the brutality

و تقریباً غیرممکن شد که وحشی‌گریِ

of the apartheid regime.

رژیم آپارتاید نادیده گرفته شود.

In the months and the years that followed the Soweto uprising,

در ماه‌ها و سال‌های پس از قیام سواتو،

more and more countries exerted political and economic pressure

کشور‌های بیشتر و بیشتری فشار سیاسی و اقتصادی را

on the South African government to end apartheid,

بر دولت آفریقای جنوبی اعمال کردند تا آپارتاید را پایان دهد،

and it was largely due to the activism of those kids in Soweto.

و این به طور گسترده به دلیل فعالیتِ آن دانش آموزان در سواتو بود.

So every year my kids learn about this.

پس هر سال دانش‌آموزان من درباره‌اش می‌آموزند.

And invariably, they start to draw connections

و همواره، آن‌ها شروع به ترسیمِ اتصالاتی

between those kids in Soweto and themselves.

بین آن کودکان در ساوتو و خودشان می‌کنند.

And they start to ask themselves

و آن‌ها شروع به پرسیدن از خودشان می‌کنند که

what kind of political power and agency they have.

چه نوع قدرتِ سیاسی و مأموریتی دارند.

They ask themselves whether there would ever be a reason

آن‌ها از خود می‌پرسند آیا هرگز ممکن است دلیلی وجود داشته باشد که

they would risk their lives

آن‌ها زندگیِ خود را به خطر بیندازند

so that a future generation could live in a more just world.

تا نسلِ آینده بتواند در جهانِ عادلانه‌تری زندگی کند.

And most profoundly for me, every single year,

و بطورِ عمیق‌تر برای من، در هر سال،

they ask themselves whether adults will ever listen to their voices.

آن‌ها از خود می‌پرسند آیا بزرگترها هرگز به صدایشان گوش خواهند داد.

A few years ago,

چند سالِ قبل،

my principal got an anonymous email from one of our students.

مدیرِ من یک ایمیل ناشناس از یکی از دانش‌آموزانمان دریافت کرد.

It informed him that the following day,

که به او اطلاع می‌داد که در روز بعد،

the students planned to walk out of school.

دانش‌آموزان قصد دارند از مدرسه خارج شوند.

This was in the wake of Michael Brown's death

این درپیِ مرگ مایکل براون

in Ferguson, Missouri,

در شهر فرگوسنِ ایالت میزوری بود،

and the students were planning to join a walkout and march

و دانش‌آموزان قصد داشتند که به اعتصاب و راهپیمایی

in support of the Black Lives Matter movement.

در حمایت از جنبشِ مسالهٔ سیاه‌پوستان بپیوندند.

So at this point,

پس در این مرحله،

the staff at the school had a decision to make.

کارکنانِ مدرسه باید تصمیمی می‌گرفتند.

Would we use our authority and our power to try to control the students

آیا ما از اختیار و قدرت خود در راستای تلاش برای کنترل دانش‌آموزان استفاده می‌کنیم

and prevent them from leaving,

و آن‌ها را از رفتن منع می‌کنیم،

or would we support them

یا از آن‌ها حمایت می‌کنیم

as they put into practice the principles of social justice

درحالی که آن‌ها اصولِ عدالت اجتماعی را

that we had taught them about since the ninth-grade year?

که به آن‌ها از سال نهم در مدرسه آموخته‌ایم، به عمل گذاشته‌اند؟

So the next morning, the kids left school en masse

پس در صبح روز بعد، بچه‌ها مدرسه را یک‌مرتبه ترک کردند،

and they gathered on the lawn.

و درعلفزار جمع شدند.

And one of the seniors jumped up on a picnic table

و یکی از سال‌بالایی‌ها بالای یک میزِ پیک‌نیک پرید

and went over safety expectations.

و انتظارات امنیتی را مرور کرد.

(Laughter)

(خنده)

And the younger kids took it very seriously.

و بچه‌های کوچکتر آن را جدی گرفتند.

And as teachers and as staff we told them,

و ما به عنوان معلم‌ها و کارکنان به آن‌ها گفتیم،

"OK, be safe,"

"خیلی خب، مراقب باشید،"

and we watched as they marched off.

و ما آن‌ها را درحالی که راهپیمایی می‌کردند، تماشا می‌کردیم.

The kids who chose to stay spent that afternoon in class.

بچه‌هایی که آن بعد‌از‌ظهر انتخاب کرده بودند که در کلاس بمانند.

They debated the merits of protest,

دربارهٔ مزیت‌های تظاهرات بحث کردند،

they talked about the history of the Black Lives Matter movement,

آن‌ها دربارهٔ تاریخ مسالهٔ جنبش سیاهپوستان صحبت کردند،

and they went on with classes as scheduled.

و آن‌ها همانطور که برنامه‌ریزی شده بود به کلاس‌ها رفتند.

And those who chose to leave participated in a citywide student walkout

و آن‌هایی که انتخاب کرده بودند به بیرون بروند، در یک راهپیماییِ دانش‌آموزیِ سراسری شرکت کردند

and raised their collective voice for justice.

و صدای جمعیِ خود را برای عدالت بلند کردند.

But no matter where they chose to spend the afternoon,

اما مهم نیست که آن‌ها کجا را برای گذراندن بعد‌از‌ظهر انتخاب کردند،

our kids learned valuable lessons that day.

بچه‌های ما آن روز چیز‌های باارزشی آموختند.

They learned that the adults in their lives would support them

آن‌ها آموختند که بزرگتر‌ها از آن‌ها در زندگی‌شان حمایت می‌کنند

even as we worried for their safety.

حتی همچنان‌که ما برای امنیتِ آن‌ها نگران بودیم.

And they learned that they didn't need us to tell them how or when

و آن‌ها آموختند که به ما احتیاج ندارند تا به آن‌ها بگوییم چگونه و کجا

or even why to protest.

یا حتی چرا اعتصاب کنند.

They learned that they were members of a community of young people

آن‌ها آموختند که اعضای یک اجتماع از مردم جوان بودند

with a shared vision of a more equitable society,

با یک چشم‌اندازِ مشترک از جامعه‌ای عادلانه‌تر،

and they learned that they had power within that society.

و آن‌ها آموختند که درون آن اجتماع قدرت دارند.

They learned that events like the Soweto uprising

آن‌ها یاد گرفتند که اتفاقاتی مانند قیام سوتو

are not ancient history,

تاریخِ قدیمی نیست،

and they don't have to end in tragedy.

و آن‌ها نباید در تراژدی به پایان برسند.

And that's what education as a tool for social justice can look like.

و این چیزی است که آموزش و پرورش به عنوان ابزاری برای عدالت اجتماعی، به نظر می‌رسد.

And here's the thing:

و نکته این‌جاست:

our kids are ready for this kind of work.

کودکانِ ما برای چنین کاری آمادگی دارند.

So in 2015,

پس در سال ۲۰۱۵،

incoming college freshmen were surveyed,

تازه‌واردانِ ورودی کالج مورد بررسی قرار گرفتند،

and 8.5 percent of them said

و ۸/۵ درصد از آن‌ها گفتند

that there was a "very good chance" they would participate in a protest

که شانس بسیار خوبی بود که در یک تظاهرات شرکت کنند

sometime during their college career.

زمانی در طول موقعیت کالجِ خود.

That might not seem very impressive,

این ممکن است خیلی تأثیرگذار به نظر نرسد،

but consider the fact

اما این حقیقت را در نظر بگیرید

that it's the largest number of students to say that since 1967.

که این بزرگترین شمارِ دانش آموزان از سال ۱۹۶۷ است.

And 75 percent of those kids

و ۷۵ درصد از آن کودکان

said that helping other people who are having difficulty

گفتند که کمک به مردمی که دچار مشکل هستند

was a "very important" or "essential" goal for them.

یک هدفِ خیلی مهم یا اساسی برای آن‌ها بود.

Again, the highest number of people to say that since the late 1960s.

دوباره، بیشترین تعدادی از مردم که این مسئله را از اواخر دههٔ ۱۹۶۰ میلادی اذعان داشتند.

And research shows us that working for justice doesn't just follow

و تحقیقات به ما نشان می‌دهد که کار برای عدالت فقط

from building all those skills I talked about earlier --

از تشکیل مهارت‌هایی که پیشتر درباره‌شان صحبت کردم، تبعیت نمی‌کند --

it actually goes the other way, too.

این در حقیقت مسیرِ دیگری پیش می‌گیرد.

So working for justice, engaging in activism,

پس کار کردن برای عدالت، مشارکت در فعالیت،

helps students build skills like leadership and critical thinking,

به دانش‌آموزان کمک می‌کند که مهارت‌هایی مانند رهبری و تفکر انتقادی را شکل دهند،

and it correlates positively with their political participation

و این به‌طورِ مثبت با مشارکت سیاسی‌شان،

and their civic engagement

و مشارکتِ مدنی‌شان

and their commitment to their communities later in life.

و تعهدشان به اجتماعشان در ادامهٔ زندگی، هم‌بستگی پیدا می‌کند.

So in other words,

پس به بیانی دیگر،

students are telling us that social justice matters to them

دانش‌آموزان دارند به ما می‌گویند که عدالت اجتماعی برای آن‌ها اهمیت دارد

and researchers are telling us that it helps students learn.

و محققان به ما می‌گویند که این مساله به دانش‌آموزان کمک می‌کند تا یاد بگیرند.

So now it's up to us to listen,

پس اکنون این به ما بستگی دارد که گوش کنیم،

and that might not be easy.

و ممکن است آسان نباشد.

In 1976, one of those kids who participated in the Soweto uprising,

در سال ۱۹۷۶، یکی از آن کودکانی که در قیام سوتو شرکت کرده بود،

he said that that event represented divorce

گفت که این رویداد، تمایزِ

between black children and their families,

بین دانش‌آموزان سیاه‌پوست و خانواده‌هایشان را نمایش داد.

because their families had grown up under apartheid,

زیرا خانواده‌های آن‌ها تحتِ آپارتاید رشد کرده بودند،

and they knew how dangerous it was to speak out.

و از میزانِ خطرِ اعتراض کردن آگاهی داشتند.

They wanted their kids to lay low and stay safe.

آن‌ها می‌خواستند که فرزندانشان دست بکشند و ایمن بمانند.

And when our kids threatened to walk out,

و وقتی که بچه‌های ما هشدار دادند که راهپیمایی می‌کنند،

a lot of the adults in our community were really conflicted, too.

بسیاری از بزرگسالان در اجتماعِ ما نیز، واقعا مخالف بودند.

Some of us worried that they might encounter violence.

برخی از ما نگرانِ این بودیم که آن‌ها ممکن است با خشونت مواجه شوند.

Other people worried that they would walk out

بقیهٔ مردم نگران بودند که ممکن است آن‌ها راهپیمایی کنند

but they wouldn't really know why they were protesting.

اما آن‌ها حقیقتآ نمی‌دانند برای چه در حال اعتراضند.

And some, including some students' families,

و برخی، از جمله خانواده‌های برخی دانش‌آموزان،

were really angry that the school hadn't done more

واقعآ عصبانی بودند که مدرسه تلاشِ بیشتری انجام نداده است تا

to prevent them from leaving.

آن‌ها را از ترک کردن باز دارد.

And all of those fears that adults have about getting this stuff wrong --

و همهٔ آن ترس‌هایی که بزرگتر‌ها در رابطه با اشتباه گرفتنِ این مسائل دارند --

all of those fears make total sense.

تمامِ آن ترس‌ها کاملاً بامعنی است.

But despite those fears,

اما علی‌رغم آن ترس‌ها،

we have got to prove to our students that we will listen to their voices

ما موظفیم به دانش‌آموزانمان ثابت کنیم که به صدای آن‌ها گوش خواهیم داد

and that they do have the power to effect change.

و آن‌ها قدرتِ اثرگذاری دارند.

It's our responsibility to equip our students

این وظیفهٔ ماست که دانش‌آموزان را

with the tools and the skills that they need

با ابزار و مهارت‌هایی که احتیاج دارند، تجهیز کنیم

to insist on a more equitable world --

تا روی جهانی عادلانه‌تر پافشاری کنیم --

and then sometimes, to get out of their way,

و سپس گاهی، از سر راهشان کنار برویم،

and let them apply those skills to things that they care about.

و به آن‌ها اجازه دهیم آن مهارت‌ها را روی مسائلی که برایشان حائزِ اهمیت است، به کار گیرند.

Living up to that vision is going to require

زندگی کردن با این دیدگاه، مستلزم این است

that we are flexible,

که ما انعطاف‌پذیر باشیم،

and it's going to require that we're creative.

و به این احتیاج خواهد داشت که خلَاق باشیم.

It's going to require that we're brave enough

این مسئله مستلزم این است که به اندازهٔ کافی شجاع باشیم

to stand up in the face of people who try to silence

تا در مقابل چهرهٔ کسانی بایستیم که سعی می‌کنند ساکت باشند

or delegitimize dissenting voices.

یا صدای مخالفان را محکوم کنند.

And hardest of all,

و سخت‌تر از همه،

it's going to require accepting the fact that sometimes we will be the ones

این مسئله محتاجِ پذیرفتنِ این حقیقت خواهد بود که گاهی ما آن افرادی خواهیم بود که

our students will rebel against.

دانش‌آموزانمان علیه‌شان شورش می‌کنند.

(Laughter)

(خنده)

Sometimes they're going to point out ways in which systems that we have created,

گاهی آن‌ها می‌خواهند به راه‌هایی اشاره کنند که در آن‌ها، سیستم‌ها‌یی که ما ایجاد کرده‌ایم،

or in which we are complicit,

یا در آن مسیرها مشارکت می‌کنیم،

contribute to inequity.

در نابرابری مشارکت می‌کنند.

It's going to be uncomfortable, and it's going to be painful

این ناراحت‌کننده و دردناک خواهد بود

as they push us to question our own assumptions and beliefs.

که آن‌ها ما را تحت فشارِ بازخواست دربارهٔ مقاصد و عقایدمان بگذارند.

But what if we change the way we think about rebellion in our kids?

اما اگر روش فکر کردنمان دربارهٔ سرکشی بچه‌هایمان را تغییر دهیم چه؟

When our kids rebel --

وقتی کودکانمان شورش می‌کنند --

when they thoughtfully push back against our ideas

وقتی آن‌ها متفکرانه عقایدمان را

or the way that we do things,

یا روشی که کار می‌کنیم را پس بزنند،

what if we chose to see that as a sign that we're doing something right

اگر ما تصمیم گرفتیم آن را به عنوان نشانی ببینیم که کار درستی را انجام می‌دهیم

and that they're becoming liberated?

و نیز اگر آن‌ها رها شوند چه؟

I know it would be easier

می‌دانم این مسأله می‌تواند ساده‌تر باشد

if their critical thinking skills manifested in more convenient ways --

اگر مهارت‌های تفکر انتقادیِ آن‌ها، در راه‌های آسان‌تری آشکار شود --

on their essays or their standardized tests --

در مقالاتشان یا آزمون‌های استانداردشان --

I get it --

متوجهِ این مطلب هستم --

but convenience and justice do not often go hand in hand.

اما آسایش و عدالت اغلب توأم نمی‌شوند.

And when our kids learn to think critically about the world around them,

و هنگامی‌که کودکانِ ما می‌آموزند که دربارهٔ جهانِ اطرافشان منتقدانه فکر کنند.

they become the kinds of engaged citizens

آن‌ها به نوعی از شهروندانِ متعهد تبدیل می‌شوند.

who will recognize and question injustice when they see it

که ناعدالتی را هنگامی که آن را مشاهده می‌کنند، تشخیص دهند و زیرسوال ببرند

and work to do something about it.

و سعی کنند کاری دربارهٔ آن انجام دهند.

Welcoming rebellion into our schools is going to require some rethinking

استقبال از شورش در مدارس ما به برخی از تجدید نظرها نیاز دارد

about what teaching and learning look like,

دربارهٔ این که تدریس و یادگیری چگونه به نظر برسد،

because there's this misconception

زیرا این تصورِ غلط وجود دارد که

that if we give students any wiggle room, they're going to walk all over us

اگر به دانش آموزان هر فضای حرکتی را بدهیم، آن‌ها قصدِ زیرِ پا گذاشتنِ ما را خواهند داشت

and classrooms and dinner tables will devolve into total chaos.

و کلاس‌های درس و میز‌های شام به هرج و مرج کامل تبدیل خواهند شد.

And if we expect kids to sit silently and passively receive knowledge from us,

و اگر ما انتظار داریم بچه‌ها با سکوت بنشینند و منفعلانه دانشِ ما را دریافت کنند،

then their voices will always feel overwhelming.

سپس صدای آن‌ها همیشه احساسِ پایمال‌شدگی خواهد داشت.

But if we accept instead that learning is sometimes messy,

اما اگر ما قبول کنیم که یادگیری گاهی اوقات آشفته است،

that it requires opportunities to brainstorm and mess up

که برای آشفتگی فکری و بی نظمی به فرصت‌هایی نیاز دارد

and try again,

و تلاشِ دوباره،

that our kids dislike chaos and want to learn

که کودکانمان هرج و مرج را دوست ندارند و می‌خواهند یاد بگیرند

when they come to school,

وقتی آن‌ها به مدرسه می‌آیند،

then we can set up schools to facilitate that kind of learning.

آنگاه می‌توانیم مدارس را برای تسهیل این نوع یادگیری، راه‌اندازی کنیم.

So do me a favor and close your eyes for a second

پس لطف کنید و برای یک ثانیه چشمانتان را ببندید

and imagine schools where teachers are thought partners,

و مدارسی را تصور کنید که در آن‌ها معلمان شریک فکری هستند،

letting students grapple with complex, hard issues

در‌حالی که اجازه می‌دهند دانش‌آموزان با مسائل پیچیده و سخت دست و پنجه نرم کنند

and not necessarily giving them the right answers.

و لزومآ به آن‌ها پاسخ‌های درست نمی‌دهند.

And imagine schools where we let students make choices --

و مدارسی را تصور کنید که ما به دانش‌آموزان اجازهٔ انتخاب کردن می‌دهیم --

we trust them enough to do that

ما به اندازهٔ کافی به آن‌ها اعتماد داریم که این کار را انجام دهند

and we let them experience the consequences of those choices.

و به آن‌ها اجازه می‌دهیم که تبعاتِ آن انتخاب‌ها را تجربه کنند.

Imagine schools where we let students be humans,

مدارسی را تصور کنید که به دانش‌آموزان اجازه می‌دهیم انسان باشند،

with all of the messiness and the uncertainty

با تمامِ آشفتگی و عدم قطعیتی که

that is bound to come with that.

همراه آن است.

Whatever you just imagined,

هرچه اندکی پیش تصور کردید،

it's not mythical,

افسانه نیست،

it's not unrealistically idealistic,

به طرز غیرواقع‌بینانه‌ای ایده‌آل‌گرایانه نیست،

because teachers all over the country are already pushing the boundaries

زیرا معلمانِ سراسر جهان هم اکنون در حال هل دادن مرزهای

of what teaching and learning can look like

آن‌چه آموزش و یادگیری ممکن است به نظر برسد، هستند

with amazing results for kids.

با نتایجی خارق‌العاده برای کودکان.

They're doing that in all kinds of schools,

آن‌ها در حال انجام این کار در تمامی انواع مدارس هستند.

and there are countless models for teachers who want to get better

و تعدادِ بی شماری نمونه از معلمانی وجود دارد که

at helping students learn in a way that's more authentic

می‌خواهند در زمینهٔ کمک به دانش‌آموزان در مسیری که صحیح‌تر،

and engaging and empowering.

تعهدساز و توانمندکننده‌تر است، بهتر عمل کنند.

I was a reading a book recently,

من اخیراً کتابی می‌خواندم،

it's called "The Students Are Watching,"

که نامش "دانش‌آموزان در حالِ نگاه کردن‌اند" بود،

and it was by Ted and Nancy Sizer,

و نوشتهٔ تد و نانسی سیزِر بود،

and in that book, they said that the work of education

و در این کتاب، آن‌ها می‌گفتند که کارِ آموزش

is often described as a series of nouns,

اغلب به عنوان یک سری اسامی توصیف می‌شود،

like "respect," "honesty," "integrity."

مانند "احترام"، "صداقت"، "درستی".

And they say those nouns sound really impressive,

و آن‌ها می‌گویند این اسامی واقعاً چشم‌گیر به نظر می‌رسند.

but often, they fail to actually mean anything in practice.

اما اغلب، در این‌که حقیقتاً در عمل هیچ معنایی داشته باشند، شکست می‌خورند.

But verbs, they say, are "active,

اما افعال، طبقِ گفتهٔ آن‌ها، فعال هستند.

no less demanding

نه سهل‌گیرانه‌تر

but requiring constant engagement.

اما به تداوم پایدار احتیاج دارند.

Verbs are not structures but, rather, engines."

افعال، ساختمان نیستند بلکه موتور هستند.

And so as I read that, I wondered:

و همانطور که من آن را خواندم، متعجب شدم که:

How do we make justice into an engine driving our work as teachers?

چگونه ما عدالت را به موتوری مبدل می‌کنیم که کارمان را به عنوان معلمان پیش ببرد؟

What's the verb form of justice?

شکلِ فعلِ عدالت چیست؟

I think there might be an answer to be found in the words of Cornel West,

من فکر می‌کنم باید پاسخی باشد که بتواند در کلماتِ کرنل وست یافت شود،

who famously said that "justice is what love looks like in public."

که این سخنِ معروف را گفت که "عدالت چیزی است که عشق در بین عموم به نظر می‌رسد."

And all of my nerdy English teachers in the crowd

و تمامِ معلمانِ انگلیسیِ اجتماع گریزِ من در جمع

know that love can be a noun and a verb.

می‌دانند که عشق می‌تواند هم یک اسم و هم یک فعل باشد.

School has to be bigger.

مدرسه باید وسیع‌تر شود.

It has to mean more than "I teach my subject."

این بیش‌تر از معنایِ "من مبحثِ خود را تدریس می‌کنم" است.

School has to be about teaching people

مدرسه باید دربارهٔ آموزش مردم باشد

to change the world for the better.

تا جهان را به‌شکل بهتری تغییر دهند.

If we believe that,

اگر ما به آن معتقد باشیم،

then teaching will always be a political act.

پس آموزش همیشه یک فعالیت سیاسی خواهد بود.

We can't be afraid of our students' power.

ما نمی‌توانیم از قدرت دانش‌آموزانمان بترسیم.

Their power will help them make tomorrow better.

قدرتشان به آن‌ها کمک خواهد کرد که فردا را بهتر بسازند.

But before they can do that,

اما پیش از آن‌که آن‌ها قادر به انجامش باشند،

we have to give them chances to practice today.

ما باید امروز به آن‌ها شانس تمرین کردن را بدهیم.

And that practice should start in our schools.

و آن تمرین باید از مدارس ما شروع شود.

Thank you very much.

خیلی ممنون.

(Applause)

(تشویق)