Niels Diffrient: Rethinking the way we sit down

Niels Diffrient oturma şeklimizi yeniden düşünüyor

Çeviri: Banu Karakaş Gözden geçirme: Sancak Gülgen

When I was five years old

Beş yaşındayken

I fell in love with airplanes.

Uçaklara aşık olmuştum.

Now I'm talking about the '30s.

30'lu yıllardan bahsediyorum.

In the '30s an airplane had two wings

30larda bir uçağın iki kanadı

and a round motor,

ve yuvarlak bir motoru vardı

and was always flown

ve her zaman

by a guy who looked like Cary Grant.

Cary Grant'e benzeyen bir adam tarafından uçurulurdu.

He had high leather boots,

Yüksek deri çizmeleri,

jodhpurs, an old leather jacket,

poturları, eski deri bir ceketi,

a wonderful helmet

muhteşem bir kaskı,

and those marvelous goggles --

ve o fevkalade gözlükleri,

and, inevitably, a white scarf,

ve illa ki beyaz bir şalı olurdu

to flow in the wind.

rüzgarda uçuşan.

He'd always walk up to his airplane

Her zaman uçağına

in a kind of saunter,

bir başıboşluk havası içinde yürürdü,

devil-may-care saunter,

pervasız bir başıboşlukla

flick the cigarette away,

sigarasını atıverir,

grab the girl waiting here, give her a kiss.

orda bekleyen kızı kavrar, öpüverirdi.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

And then mount his airplane,

Sonra uçağına binerdi

maybe for the last time.

belki de son kez olmak üzere.

Of course I always wondered what would happen

Tabii ben her zaman merak etmişimdir,

if he'd kissed the airplane first.

önce uçağı öpse n'olurdu diye.

(Laughter)

(Kahkahalar)

But this was real romance to me.

Fakat bu benim için gerçek romantizm demekti.

Everything about flying in those years,

O yıllarda uçmakla ilgili her şey,

which was -- you have to stop and think for a moment --

ki bu muhtemelen -bir durup düşünürseniz-

was probably the most advanced

o zamanlarda

technological thing going on at the time.

en yüksek teknolojiye sahip şeydi.

So as a youngster,

Ben de bir genç olarak

I tried to get close to this

buna yaklaşmaya çalışırdım

by drawing airplanes,

uçaklar çizerek,

constantly drawing airplanes.

sürekli uçaklar çizerek.

It's the way I got

Bu şekilde

a part of this romance.

bu romantizmin bir parçasına ortak oluyordum.

And of course, in a way, when I say romance,

Ve tabii ki bir anlamda romantizm dediğim zaman

I mean in part

yani kısmen

the aesthetics of that whole situation.

bütün durumun estetiğinden bahsediyorum.

I think the word is the holistic experience

Sanırım doğru kelime bir ürünün etrafinda dönen

revolving around a product.

bütünsel bir deneyim.

The product was that airplane.

Ürün bu uçağın kendisiydi fakat

But it built a romance.

o bir romantizm kurgulardı.

Even the parts of the airplane

Uçağın parçalarının isimleri bile

had French names.

Fransızca'ydı.

Ze fuselage, ze empanage, ze nessal.

Le fuselage (uçak gövdesi), l'empennage (kuyruk), la nacelle (motor kabini).

You know, from a romance language.

Öyle bir romantizm dilinden geliyordu ki

So that it was something that just got into your spirit.

ruhunuza işleyen bir şeydi.

It did mine.

Benimkine işledi.

And I decided I had to get closer than

Ben de yalnızca hayali uçaklar çizmekten

just drawing fantasy airplanes.

daha fazla yaklaşmaya karar verdim.

I wanted to build airplanes.

Uçak yapmak istiyordum.

So I built model airplanes.

Bu yüzden uçak modelleri yapmaya başladım.

And I found that in doing the model airplanes

Model uçakları yaparken şunu fark ettim

the appearance drawings were not enough.

Görünüş çizimleri yeterli değildi.

You couldn't transfer those

Bunları modelin kendisine

to the model itself.

transfer edemezdiniz.

If you wanted it to fly

Uçmasını istiyorsanız

you had to learn the discipline

uçuş disiplininin kendisini öğrenmeniz

of flying.

gerekiyordu.

You had to learn about aeronautics.

Havacılığı öğrenmek zorundaydınız.

You had to learn what made an airplane

Uçağı havada tutan şeyin ne olduğunu

stay in the air.

öğrenmeniz gerekliydi.

And of course, as a model in those years, you couldn't control it.

Ve tabii ki o yıllarda bir model olduğu için kontrol edemezdiniz.

So it had to be self-righting,

Kendi kendini düzenler durumda olup

and stay up without crashing.

çarpmadan yukarda durabilmesi gerekirdi.

So I had to give up

Böylece ben de

the approach of drawing

hayal şekiller çizme

the fantasy shapes

yaklaşımını bırakmaktan vazgeçip

and convert it to technical drawings --

bunu teknik çizimlere çevirmek --

the shape of the wing, the shape of the fuselage and so on --

kanadın şekli, fuselage'ın şekli vesaire --

and build an airplane over these drawings

bazı prensipleri takip ettiğini bildiğim

that I knew followed some of the principles

bu çizimler üzerinden bir uçak yapmak

of flying.

zorunda kaldım.

And in so doing, I could produce

Bunu yaparak uçabilen ve havada durabilen

a model that would fly, stay in the air.

bir uçak üretebilecektim.

And it had, once it was in the air,

Bir kere havada olduğu zaman

some of this romance that I was in love with.

o aşık olduğum romantizmin bir kısmına sahipti.

Well the act of drawing airplanes

Uçak çizme eylemi

led me to,

beni,

when I had the opportunity to choose

okulda da bir ders seçme

a course in school,

imkanım olduğu zaman,

led me to sign up for aeronautical engineering.

hava mühendisliğine yazılmaya itti.

And when I was sitting in classes --

Ve derste otururken --

in which no one asked me to draw an airplane --

kimsenin benden uçak çizmem istemediği derslerdi

to my surprise.

meğerse --

I had to learn mathematics and mechanics

matematik, mekanik ve bir sürü şey öğrenmek

and all this sort of thing.

zorundaydım.

I'd wile away my time drawing airplanes

Dersteki zamanımı

in the class.

uçak çizerek geçirirdim.

One day a young man looked over my shoulder,

Bir gün genç bir adam omuzumun üstünden bakarak

he said, "You draw very well.

dedi ki "Çok güzel çiziyorsun.

You should be in the art department."

Senin sanat bölümünde olman gerekir."

And I said, "Why?"

Dedim "Neden?"

And he said, "Well for one thing, there are more girls there."

O da "Bir kere orda daha çok kız var."

(Laughter)

(Kahkahalar)

So my romance was temporarily shifted.

Böylece romantizmim geçici olarak yön değiştirmiş oldu.

(Laughter)

(Kahkahalar)

And I went into art

Ben de çizime değer veriyorlar diye

because they appreciated drawing.

sanata geçtim.

Studied painting; didn't do very well at that.

Resim okudum, onda pek başarılı olmadım.

Went through design,

Biraz tasarımdan

some architecture.

biraz mimarlıktan geçtim.

Eventually hired myself out as a designer.

Sonunda kendimi bir tasarımcı olarak işe aldım.

And for the following 25 years,

Ve bunu takip eden 25 yıl boyunca

living in Italy,

Italya'da yaşayarak,

living in America,

Amerika'da yaşayarak

I doled out a piece of this romance

para ödeyecek herkese

to anybody who'd pay for it --

bu romantizmin bir parçasından verdim --

this sense, this aesthetic feeling,

bir tasarım ürünü etrafında dolanan

for the experience revolving around

bir deneyimin yarattığı

a designed object.

bu histen, bu estetik duygudan biraz vermiş oldum.

And it exists.

Ve bu olan bir şey.

Any of you who rode the automobiles --

Eğer pistteki otomobilleri sürdüyseniz --

was it yesterday? --

dün müydü? --

at the track, you know the romance

o yüksek performans arabaların etrafında dönen

revolving around those high performance cars.

romantizmi bilirsiniz.

Well in 25 years

Ve 25 yıl boyunca

I was mostly putting out

çoğunlukla bu romantizmin

pieces of this romance

parçalarını dağıttım

and not getting a lot back in

ve pek fazla da geri almadım

because design on call

çünkü sipariş üzerine tasarım

doesn't always connect you with a circumstance

sizi her zaman böyle şeyler üreteceğiniz

in which you can produce things of this nature.

bir durumla karşılaştırmıyor.

So after 25 years I began to feel

Bu yüzden 25 yılın sonunda

as though I was running dry.

kuruduğumu hissetmeye başladım.

And I quit.

Ve bıraktım.

And I started up a very small operation --

Ve küçük bir operasyon başlattım --

went from 40 people

40 kişiden bire giden

to one,

--

in an effort to rediscover my innocence.

masumluğumu yeniden keşfetmek için.

I wanted to get back

Romantizmin olduğu yere

where the romance was.

dönmek istiyordum.

And I couldn't choose airplanes

Uçakları seçemezdim

because they had gotten sort of unromantic

çünkü o noktada biraz

at that point,

romantik olmayan bir hale gelmişlerdi,

even though I'd done a lot of airplane work,

iç mekanda bir çok

on the interiors.

uçak işi yapmış olmama rağmen.

So I chose furniture.

Böylece mobilyayı seçtim.

And I chose chairs specifically

Ve özellikle sandalyeyi seçtim

because I knew something about them.

çünkü onlarla ilgili bildiğim bir şey vardı.

I'd designed a lot of chairs, over the years

Yıllar boyunca bir sürü sandalye tasarlamıştım,

for tractors and trucks

traktörler, kamyonlar olsun,

and submarines --

denizaltları olsun --

all kinds of things.

her çeşit şey.

But not office chairs.

Yalnız ofis sandalyeleri değil.

So I started doing that.

Ben de onları yapmaya başladım.

And I found that there were ways

Ve fark ettim ki

to duplicate the same approach

uçaklarda izlediğim aynı yolu

that I used to use on the airplane.

uygulamanın yolları vardı.

Only this time,

Yalnız bu sefer

instead of the product being shaped by the wind,

ürün rüzgar tarafından değil,

it was shaped by the human body.

insan vücudu tarafından şekil alıyordu.

So the discipline was --

Kural şuydu --

as in the airplane you learn a lot about

uçakta havayla nasıl mücadele edeceğin üzerine

how to deal with the air,

bir sürü şey öğrenmen gerekiyordu,

for a chair

sandalyede de

you have to learn a lot about how to deal

vücudu nasıl idare edeceğinle ilgili,

with the body,

ve neye ihtiyaç duyduğuyla,

and what the body needs, wants,

ne istediğiyle,

indicates it needs.

ne istediğini gösterdiğiyle.

And that's the way, ultimately

Ve en nihayetinde bu

after some ups and downs,

biraz iniş çıkışlardan sonra

I ended up designing the chair I'm going to show you.

size göstereceğim sandalyeyi tasarlama şeklim oldu.

I should say one more thing. When I was doing those

Bir şey daha söylemem lazım.

model airplanes,

O model uçakları yaparken

I did everything.

her şeyi yapardım.

I conceived the kind of airplane.

Uçağı kavrardım.

I basically engineered it.

Esasında mühendisliğini yapardım.

I built it.

İnşa ettim.

And I flew it.

Uçurdum.

And that's the way I work now.

Şimdi de bu şekilde çalışıyorum.

When I started this chair

Ben bu sandalyeye başladığımda

it was not a preconceived notion.

daha yerleşmiş bir kavram değildi.

Design nowadays, if you mean it,

Bugün tasarımda, gerçekten tasarımdan bahsediyorsanız,

you don't start with styling sketches.

taslaklar tasarlamakla başlamazsınız.

I started with a lot of loose ideas,

Ben bir sürü dağınık fikirle başladım,

roughly eight or nine years ago.

yaklaşık sekiz veya dokuz yıl önce.

And the loose ideas had something

Ve bu dağınık fikirler

to do with what I knew happened with

ofisteki insanlara olan,

people in the office,

bildiklerimle alakalıydı.

at the work place -- people who worked,

çalışma yerinde olanlarla -- iş yapan,

and used task seating,

bunu da iş oturmasıyla yapan,

a great many of them sitting in front of a computer

bir çoğunun bütün gün boyunca

all day long.

bilgisayar başında oturduğu insanlar.

And I felt,

Ben de

the one thing they don't need,

ihtiyaçları olmadıkları bir şey varsa

is a chair that interferes

o da orda oturma sebepleriyle aralarına giren

with their main reason for sitting there.

bir sandalyedir diye düşündüm.

So I took the approach

Böylece sandalyenin onlara olabildiğince en insancıl ve mekanik şekilde

that the chair should do as much for them

yardımcı olması gerektiği

as humanly possible

yaklaşımını benimsedim

or as mechanistically possible

ki böylece

so that they didn't have to fuss with it.

onunla uğraşmak zorunda kalmayacaklardı.

So my idea was that,

Kafamdaki fikir

instead of sitting down and reaching

oturup bir sürü kontrol düğmesine uzanmak yerine

for a lot of controls,

oturduğunuzda ağırlığınızı

that you would sit on the chair,

yaslanmak için gereken kuvvetle

and it would automatically balance your weight

dengeleyecek

against the force required

bir sandalye

to recline.

idi.

Now that may not mean a lot to some of you.

Şimdi bu pek çoğunuza bir şey ifade etmiyor olabilir.

But you know most good chairs do recline

Ama biliyorsunuz iyi sandalyelerin çoğu arkaya yaslanır

because it's beneficial to open up this joint

çünkü bacaklarınızla üst gövdenizin arasındaki bu eklemi açmak

between your legs and your upper body

daha iyi nefes almak

for better breathing

ve akış sağlamak için

and better flow.

yararlıdır.

So that if you sit down

Benim sandalyeme oturursanız,

on my chair,

ister 1.50 olun,

whether you're five feet tall

ister 2 metre,

or six foot six,

ağırlığınızla öyle bir idare ediyor

it always deals with your weight

ve yaslanmak için gereken kuvveti

and transfers the amount of force required

transfer ediyor ki

to recline

sizin ayarlamak için

in a way that you don't have to look

bir şeyler aranmanıza

for something to adjust.

gerek kalmıyor.

I'll tell you right up front,

Size baştan söyliyim,

this is a trade off.

bu bir değiş-tokuş.

There are drawbacks to this.

Bunun da dezavantajları var.

One is: you can't

Birincisi:

accommodate everybody.

Herkese uyduramazsınız.

There are some very light people,

Bazı insanlar var çok hafif,

some extremely heavy people,

bazısı aşırı ağır,

maybe people with a lot of bulk up top.

bazılarında üstte çok fazla ağırlık var.

They begin to fall off the end of your chart.

Çizelgenizden dışarı çıkmaya başlıyorlar.

But the compromise, I felt,

Ama verilen ödün

was in my favor

benden yanaydı diye düşündüm

because most people don't adjust their chairs.

çünkü insanların çoğu sandalyelerini ayarlamıyorlar.

They will sit in them forever.

Sonsuza kadar öyle otururlar.

I had somebody on the bus out to the racetrack

Yarış pistine giderken otobüste birisi

tell me about his sister calling him.

kız kardeşinin aradığını anlatıyordu.

He said she had one of the new, better chairs.

O yeni, daha iyi sandalyelerden varmış kardeşinde.

She said, "Oh I love it."

"Ah bayılıyorum" demiş.

She said, "But it's too high."

"Ama çok yüksek."

(Laughter)

(Gülüşmeler)

So he said, "Well I'll come over and look at it."

O da "Tamam, gelir bir bakarım" demiş.

He came over and looked at it.

Gidiyor ve bakıyor.

He reached down. He pulled a lever. And the chair sank down.

Aşağı uzanıyor, bir kolu kaldırıyor ve sandalye aşağı iniyor.

She said, "Oh it's wonderful. How did you do that?"

Kardeşi "Harika, nasıl yaptın?" diyor.

And he showed her the lever.

Ve o da kolu gösteriyor.

Well, that's typical

Sandalyede çalışan pek çoklarımız için

of a lot of us working in chairs.

tipik bu.

And why should you

Neden bir sandalyeyi kullanmak için

get a 20-page manual

20 sayfalık bir kullanma kılavuzu

about how to run a chair?

alasınız ki?

(Laughter)

(Gülüşmeler)

I had one for a wristwatch once. 20 pages.

Bir keresinde bir kol saati için vardı bende. 20 sayfa.

Anyway, I felt that it was important

Neyse,

that you didn't have to make an adjustment

böyle bir eylem elde etmek için

in order to get this kind of action.

ayar yapmak zorunda olmamak bana önemli gelmişti.

The other thing I felt was that armrests

Fark ettiğim bir diğer şey de

had never really been properly approached

kolçaklara daha önce hiçbir zaman

from the standpoint of how much

iş yaşamınıza

of an aid they could be

ne kadar yardımcı olabilecekleri

to your work life.

açısından yaklaşılmadıklarıydı.

But I felt it was too much to ask

Ama her bir kolçağı nereye getirmek istediğinize göre

to have to adjust each individual armrest

tek tek ayarlamak

in order to get it where you wanted.

çok fazla şey istemek olur diye düşündüm.

So I spent a long time.

Çok vakit harcadım.

I said I worked eight or nine years on it.

Sekiz veya dokuz yıl bunun üzerine çalıştığımı söylemiştim.

And each of these things went along

Bunların hepsi bir şekilde

sort of in parallel

birbirine paralel gidiyordu fakat

but incrementally were a problem of their own.

her biri kendi başına katlanan bir sorundu.

I worked a long time on figuring out

Uzun süre kolları çok daha büyük bir kavis üzerinden

how to move the arms over a much greater arc --

nasıl hareket ettirileceği --

that is up and down --

yani yukarı ve aşağı --

and make them a lot easier,

ve bir düğme kullanmadan nasıl çok daha kolay hale

so that you didn't have to use a button.

getirilebileceği üzerine çalıştım.

And so after many trials, many failures,

Birçok deneme yanılmadan sonra

we came up with a very simple arrangement

çok basit bir ayarlama bulduk

in which we could just move

kollardan yalnızca biri veya

one arm or the other.

diğerini hareket ettirebilecektik.

And they go up easily.

Yukarı çok kolay çıkıyorlar.

And stop where you want.

Ve nerde isterseniz duruyorlar.

You can put them down, essentially out of the way.

Aslında tamamen bertaraf edecek şekilde aşağı kadar indirebilirsiniz,

No arms at all.

Hiç kol olmayacak biçimde.

Or you can pull them up where you want them.

Veya yukarı, istediğiniz yere çıkarabilirsiniz.

And this was another thing that I felt,

Ve bu fark ettiğim bir başka şeydi

while not nearly as romantic

hiç Cary Grant kadar

as Cary Grant,

romantik olmasa da,

nevertheless begins to

yine de bir ürüne

grab a little bit of aesthetic

biraz estetik operasyon,

operation, aesthetic performance

estetik performans katmaya

into a product.

başlamıştı.

The next area that was of interest to me

İlgilendiğim bir diğer alan ise

was the fact that reclining

yaslanmanın çok önemli bir

was a very important factor.

faktör olduğu gerçeğiydi.

And the more you can recline,

Ne kadar çok yaslayabilirseniz

in a way, the better it is.

bşr bakıma o kadar iyi.

The more the angle between here and here opens up --

Burayla buranın arasındaki açı ne kadar açılırsa --

and nowadays, with a screen in front of you,

ve şimdi önünüzde bir ekranla,

you don't want to have your eye drop too far in the recline,

yaslanma esnasında gözlerinizi çok da aşağıya kaydırmak zorunda olmadan,

so we keep it at more or less the same level --

aşağı yukarı aynı seviyede tutuyoruz --

but you transfer weight

ama ağırlığınızı

off your tailbones.

kuyruk kemiğinizden almış oluyorsunuz.

Would everybody put their hand under their bottom

Herkes elini altına koyup

and feel their tailbone?

kuyruk kemiğini hissedebilir mi?

(Laughter)

(Gülüşmeler)

You feel that bone under there?

Aşağıdaki o kemiği hissediyor musunuz?

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Just your own.

Yalnızca kendinizinkini.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

There's two of them, one on either side.

İki tane var, her yanda bir tane.

All the weight of your upper torso --

Üst gövdenizin bütün ağırlığı --

your arms, your head --

kollarınız, başınız --

goes right down through your back,

oturduğunuzda direk sırtınızdan aşağı,

your spine, into those bones when you sit.

omurganıza, ordaki kemiklere gidiyor.

And that's a lot of load.

Bu da epey bir yük.

Just relieving your arms with armrests

Yalnızca kolçaklarla kollarınızı rahatlatmak

takes 20 percent of that load off.

bu yükün yüzde 20'sini alıyor.

Now that, if your spine is not held in a good position,

Şimdi, eğer omurganız iyi bir konumda durmuyorsa

will help bend your spine the wrong way, and so on.

bu omurganızı yanlış yönde eğecektir vesaire.

So to unload

Bu yüzden de

that great weight --

bu büyük ağırlığı kaldırmak için --

if that indeed exists --

eğer gerçekten varsa --

you can recline.

yaslanabilirsiniz.

When you recline you take away a lot of that load

Yaslandığınızda o yükün büyük bir kısmını

off your bottom end, and transfer it to your back.

alt kısmınızdan atmış ve sırtınıza transfer etmiş oluyorsunuz.

At the same time, as I say, you open up this joint.

Ben söylerken aynı zamanda bu eklemi açmış oluyorsunuz.

And breathability is good.

Ve nefes alabilirlik iyi.

But to do that, if you have any

Fakat bunu yapabilmek için,

amount of recline,

eğer herhangi bir miktar yaslanmışsanız

it gets to the point where you need a headrest

başlık gerektiren bir noktaya geliyorsunuz

because nearly always,

çünkü nerdeyse her zaman,

automatically hold your head

başınızı otomatik olarak

in a vertical position, see?

dik bir pozisyonda tutuyorsunuz, gördünüz mü?

As I recline, my head says more or less vertical.

Yaslandıkça başım aşağı yukarı dik kalıyor.

Well if you're reclined a great deal,

Bayağı yaslanırsanız,

you have to use muscle force

kafanızı orda tutmak için

to hold your head there.

kas gücü kullanmak zorunda kalıyorsunuz.

So that's where a headrest comes in.

Burası başlığın devreye girdiği yer.

Now headrest is a challenge

Şimdi başlık zorlu bir iş

because you want it to adjust

çünkü öyle bir ayarlamak istiyorsunuz ki

enough so that it'll fit,

uysun,

you know, a tall guy and a short girl.

işte uzun bir çocukla kısa bir kıza.

So here we are.

İşte.

I've got five inches of adjustment here

On iki buçuk santimlik bir ayarlamam var

in order to get the headrest in the right place.

başlığı doğru yere koyabilmek için.

But then I knew from experience

Fakat deneyimimden ve

and looking around in offices

başlıklı sandalyelerin olduğu ofislerde etrafa bakınmaktan biliyordum ki

where there were chairs with headrests

kimse hiçbir zaman

that nobody would ever bother

başlığı doğru pozisyona göre ayarlamak için

to reach back and turn a knob

arkaya uzanıp

and adjust the headrest to put it in position.

bir kolu çevirmeye uğraşmazdı.

And you need it in a different position

Ve dik durduğunuzda

when you're upright, then when you're reclined.

yaslandığınızdan daha faklı bir pozisyonda olmasına ihtiyacınız var.

So I knew that had to be solved, and had to be automatic.

Yani bunun çözülmesi ve otomatik olması gerektiğini biliyordum.

So if you watch this chair

Ben yasladıkça bu sandalyeye bakarsanız

as I recline, the headrest comes up

başlık yukarı

to meet my neck.

boynumla birleşmeye geliyor.

Ideally you want to put the head support

İdeal olarak baş desteğini

in the cranial area, right there.

kafatası bölgesine, tam şuraya koymak istersiniz.

So that part of it took a long time

Bu yüzden o kısmı çözmek

to work out.

epey vakit aldı.

And there is a variety of other things: the shape of the cushions,

Ve daha bir sürü farklı şey de var: yastıkların şekli,

the gel we put.

koyduğumuz jel.

We stole the idea from bicycle seats,

Fikri bisiklet selelerinden çaldık,

and put gel in the cushions

yastıklara ve kolçaklara

and in the armrests

nokta yükünü çekmek için

to absorb point load --

jel koyduk --

distributes the loading so you don't get hard spots.

yüklenmeyi dağıtıyor böylece sert kısımlar oluşmuyor.

You cant hit your elbow

Dırseklerinizi aşağıya

on bottom.

çarpamazsınız.

And I did want to demonstrate

Benim göstermek istediğim

the fact that the chair can accommodate people.

sandalyenin insanları ikame edebildiği gerçeğiydi.

While you're sitting in it you can adjust it

Üzerinde otururken

down for the five-footer,

1.50'lik için aşağıya ayarlayabilir

or you can adjust it

veya 2 metrelik için

for the six-foot-six guy --

ayarlayabilirsiniz

all within the scope of a few simple adjustments.

ve hepsi birkaç basit ayarlama kapsamı içersinde.

(Applause)

(Alkış)