Bruce Feiler: The council of dads

Bruce Feiler: Babalar meclisi

Çeviri: Cihan Senel Gözden geçirme: osman oguz ahsen

My story actually began when I was four years old

Benim hikayem aslında ben daha dört yaşındayken

and my family moved to a new neighborhood

ailem doğduğum yer olan Georgia eyaletinin Savanah şehrinde

in our hometown of Savannah, Georgia.

yeni bir semte taşındığında başladı.

And this was the 1960s

Yıllardan 1960,

when actually all the streets in this neighborhood

mahalledeki bütün sokakların

were named after Confederate war generals.

ismini savaş generallerinden aldığı zamanlar.

We lived on Robert E. Lee Boulevard.

Biz Robert E. Lee bulvarında oturduk.

And when I was five,

Ve ben beş yaşındayken,

my parents gave me an orange Schwinn Sting-Ray bicycle.

ailem bana portakal rengi "Schwinn Stingray" marka bir bisiklet aldı.

It had a swooping banana seat and those ape hanger handlebars

Bisikletimin kendine has muza benzeyen selesi ve

that made the rider look like an orangutan.

sürücüsünü orangutan gibi gösteren maymun-askısı(Ape hanger) tipi gidonu vardı.

That's why they were called ape hangers.

Zaten maymun-askısı denmesinin sebebide buydu.

They were actually modeled on hotrod motorcycles of the 1960s,

Bu bisikletler için 1960'lı yılların modifiye edilmiş(hotrod) motorsikletleri model alınmıştı,

which I'm sure my mom didn't know.

tabi bundan annemin haberi olmadığından eminim.

And one day I was exploring this cul-de-sac

Bir gün birkaç sokak ötede saklı,

hidden away a few streets away.

çıkmaz sokağı keşfediyordum.

And I came back,

Geri geldim,

and I wanted to turn around and get back to that street more quickly,

ve tekar dönüp o çıkmaz sokağa daha hızlı girmek istedim,

so I decided to turn around in this big street

o yüzden mahallemizi ikiye bölen

that intersected our neighborhood,

o büyük caddeden gitmek istedim,

and wham! I was hit by a passing sedan.

ve güm! Yoldan geçen bir araba bana çarpmıştı.

My mangled body flew in one direction,

Ezilmiş vücudum bir yana,

my mangled bike flew in the other.

parçalanmış bisikletim başka bir yana savruldu.

And I lay on the pavement stretching over that yellow line,

Ben sarı çizgi boyunca uzanan asfaltta uzandım,

and one of my neighbors came running over.

ve komşulardan bir tanesi koşarak geldi.

"Andy, Andy, how are you doing?" she said, using the name of my older brother.

Abimin ismiyle bana : "Andy, Andy, nasılsın?" diye sordu.

(Laughter)

(Kahkahalar)

"I'm Bruce," I said, and promptly passed out.

"Benim adım Bruce!" dedim ve hemen arkasından bayıldım.

I broke my left femur that day --

O gün sol uyluk kemiğimi kırmıştım --

it's the largest bone in your body --

Vücuttaki en büyük kemiktir --

and spent the next two months in a body cast

ve sonraki iki ayı çenemden ayak parmaklarıma

that went from my chin to the tip of my toe

ve sağ dizime kadar uzanan,

to my right knee,

sağ dizimden

and a steel bar went from my right knee

sol topuğuma giden çelik bir çubuktan oluşan

to my left ankle.

alçılar içinde geçirdim.

And for the next 38 years,

Ve sonraki 38 yıl,

that accident was the only medically interesting thing

bu kaza başıma gelen

that ever happened to me.

tek ilginç tıbbi deneyimdi.

In fact, I made a living by walking.

Aslında, hayatımı yürüyerek kazandım.

I traveled around the world, entered different cultures,

Dünya'yı dolaştım, farklı kültürlere girdim,

wrote a series of books about my travels,

gezilerim hakkında bir seri kitap yazdım,

including "Walking the Bible."

"Walking the Bible" dahil olmak üzere.

I hosted a television show by that name

PBS'te aynı isimde bir televizyon programını

on PBS.

sundum.

I was, for all the world, the "walking guy."

Ben, tüm Dünya için, yürüyen adamdım.

Until, in May 2008,

Mayıs 2008'e kadar,

a routine visit to my doctor

rutin bir doktor ziyareti,

and a routine blood test

rutin bir kan testi

produced evidence in the form of an alkaline phosphatase number

alkalin fosfataz sayısı kemiklerimle ilgili bir sorun olabileceğini

that something might be wrong with my bones.

belirten bulgular ortaya koydu.

And my doctor, on a whim, sent me to get a full-body bone scan,

Ve doktorum beni hemen tüm vücudu kapsayan bir kemik taramasına gönderdi.

which showed that there was some growth in my left leg.

Sol bacağımda biraz büyüme saptandı.

That sent me to an X-ray, then to an MRI.

Sonra X-Ray'e ordan da MRI gittim.

And one afternoon, I got a call from my doctor.

Ve bir öğleden sonra doktorum beni aradı.

"The tumor in your leg

"Sol bacağındaki tümör

is not consistent with a benign tumor."

iyi huylu bir tümöre benzemiyor"

I stopped walking,

Yürümeyi bıraktım.

and it took my mind a second to convert that double negative

Ve bir saniye içinde aklım çifte negatifi

into a much more horrifying negative.

çok daha korkutucu bir negatife çevirdi.

I have cancer.

Kanserim.

And to think that the tumor was in the same bone,

Ve tümörün aynı kemikte olduğunu düşünmek,

in the same place in my body

vücudumdaki aynı yerde,

as the accident 38 years earlier --

38 yıl önceki kazada olduğu gibi.

it seemed like too much of a coincidence.

Bu rastlantıdan öte bir şey gibi göründü bana.

So that afternoon, I went back to my house,

O öğleden sonra eve döndüm,

and my three year-old identical twin daughters, Eden and Tybee Feiler,

ve üç yaşındaki tek yumurta ikizi kızlarım Eden ve Tybee Feiler

came running to meet me.

koşarak beni karşılamaya geldi.

They'd just turned three,

Henüz yeni üç yaşına girmişlerdi,

and they were into all things pink and purple.

pembe ve mor renkteki herşeye bayılıyorlardı.

In fact, we called them Pinkalicious and Purplicious --

Aslında onlara Pembeli (Pinkalicious) ve Morlu (Purplicious) derdik --

although I must say, our favorite nickname

ama şunu söylemeliyimki, favori takma adımız

occurred on their birthday, April 15th.

doğum günlerinde aklımıza geldi, Nisan 15.

When they were born at 6:14 and 6:46

Nisan 15, 2005,

on April 15, 2005,

saat 6:14 ve 6:46 da doğduklarında,

our otherwise grim, humorless doctor looked at his watch,

başka zaman sert ve ciddi olan doktorumuz saatine baktı

and was like, "Hmm, April 15th -- tax day.

ve şöyle dedi, "Hmm, Nisan 15 -- Vergi günü (Tax Day).

Early filer and late filer."

Erken vergi beyan eden (early filer) ve geç vergi beyan eden (late filer)."

(Laughter)

(Kahkahalar)

The next day I came to see him. I was like, "Doctor, that was a really good joke."

Bir sonraki gün doktoru görmeye gittim. "Doktor, bu gerçekten iyi bir şakaydı" dedim.

And he was like, "You're the writer, kid."

Doktor: "Yazar olan sensin çocuk" dedi.

Anyway -- so they had just turned three,

Henüz üç yaşlarına basmışlardı;

and they came and they were doing this dance they had just made up

bana doğru geldiler ve yeni uydurdukları dansı yapmaya başladılar.

where they were twirling faster and faster until they tumbled to the ground,

Dünya'daki tüm mutlulukla yere düşene kadar

laughing with all the glee in the world.

hızla etraflarında döndüler.

I crumbled.

Yıkılmıştım.

I kept imagining all the walks I might not take with them,

Onlarla yapamayacağım yürüyüşleri hayal ettim,

the art projects I might not mess up,

mahvedemeyeceğim sanat projelerini,

the boyfriends I might not scowl at,

somurtamayacağım erkek arkadaşlarını,

the aisles I might not walk down.

kürsüye yürürken eşlik edemeyeceğim evlilik törenlerini.

Would they wonder who I was, I thought.

Kim olduğumu merak ederlermi diye düşündüm.

Would they yearn for my approval,

Benim takdir etmemi isterlermiydi,

my love, my voice?

benim sevgimi, benim sesimi?

A few days later, I woke with an idea

Birkaç gün sonra, onlara bu sesi nasıl verebileceğimle ilgili

of how I might give them that voice.

bir fikirle uyandım.

I would reach out to six men

Hayatımın her parçasından

from all parts of my life

altı erkeğe ulaşıp,

and ask them to be present

onlardan kızlarım büyürken

in the passages of my daughters' lives.

onların yanlarında olmalarını isteyecektim.

"I believe my girls will have plenty of opportunities in their lives,"

"Inanıyorumki kızlarım hayatlarında bir çok fırsata sahip olacaklar"

I wrote these men.

diye yazdım onlara.

"They'll have loving families and welcoming homes,

"Onları seven bir aileleri ve sıcak bir yuvaları olacak,

but they may not have me.

ama ben onlarla olamayabilirim.

They may not have their dad.

Babaları yanlarında olamayabilir.

Will you help be their dad?"

Onlara babaları olarak yardımcı olabilir misiniz?"

And I said to myself

Kendi kendime düşünüp

I would call this group of men "the Council of Dads."

bu bir grup erkeğe babalar meclisi adını verdim.

Now as soon as I had this idea,

Bu fikir aklıma gelir gelmez,

I decided I wouldn't tell my wife. Okay.

karıma bundan bahsetmemeye karar verdim.

She's a very upbeat,

Karım cok neşeli,

naturally excited person.

doğasında heyecanlı birisi.

There's this idea in this culture -- I don't have to tell you --

Kültürümüzde şöyle bir düşünce var -- Size söylememe gerek yok --

that you sort of "happy" your way through a problem.

bir şekilde problemlerimizden mutluluğa ulaşmalıyız.

We should focus on the positive.

Positif olana odaklanmalıyız.

My wife, as I said, she grew up outside of Boston.

Karım, dediğim gibi, Boston yakınlarında büyüdü.

She's got a big smile. She's got a big personality.

Büyük bir gülümsemesi var. Büyük bir kişiliği var.

She's got big hair --

Büyük saçları var.

although, she told me recently, I can't say she has big hair,

Aslında bana onun büyük saçları olduğunu söylememi tembih etti.

because if I say she has big hair,

Çünkü onun büyük saçi olduğunu söylersem,

people will think she's from Texas.

insanlar onun Teksas'tan olduğunu düşünecekler.

And it's apparently okay to marry a boy from Georgia,

Ve belliki Georgia'lı bir erkekle evlenmek normal,

but not to have hair from Texas.

ancak Teksaslı bir saç kesimine sahip olmak değil.

And actually, in her defense, if she were here right now,

Ve aslında, onu savunmak açısından, eğer burda olsaydı,

she would point out that, when we got married in Georgia,

Georgia'da evlendiğimiz zaman

there were three questions

evlilik cüzdanındaki

on the marriage certificate license,

üç sorudan birini hatırlatırdı.

the third of which was, "Are you related?"

Bu soru : "Akraba mısınız?" idi.

(Laughter)

(Kahkahalar)

I said, "Look, in Georgia at least we want to know.

Ben de dedim ki : "Bak, en azından Georgia'da biz bunu bilmek istiyoruz.

In Arkansas they don't even ask."

Arkansas'ta hiç birşey sormuyorlar"

What I didn't tell her is, if she said, "Yes," you could jump.

Ama ona eğer "Evet" derse sıçrayabileceğini söylemedim.

You don't need the 30-day waiting period.

30 günlük bekleme süresine ihtiyacın yok.

Because you don't need the get-to-know-you session at that point.

Çünkü bu noktada birbirini tanıma devresine ihtiyacin yok.

So I wasn't going to tell her about this idea,

O yüzden ona bu fikirden bahsetmeyecektim,

but the next day I couldn't control myself, I told her.

ama bir gün sonra kendimi kontrol edemeyip ona söyledim.

And she loved the idea,

Ve fikri beğendi,

but she quickly started rejecting my nominees.

fakat hemen benim adaylarımı reddetmeye başladı.

She was like, "Well, I love him, but I would never ask him for advice."

Yorumu şöyleydi : "Evet onu severim ama ona hiçbir zaman fikrini sormazdım."

So it turned out that starting a council of dads

Sonuçta babalar meclisini başlatmanın

was a very efficient way to find out

karımın arakadaşlarım hakkında gerçekten ne düşündüğünü öğrenmek için

what my wife really thought of my friends.

iyi bir yöntem olduğu ortaya çıktı.

(Laughter)

(Kahkahalar)

So we decided that we needed a set of rules,

Sonuçta bazı kurallara ihtiyacımız olduğuna karar verdik,

and we came up with a number.

ve bir liste hazırladık

And the first one was no family, only friends.

İlk kural : aile yok, sadece arkadaşlar.

We thought our family would already be there.

Ailemizin zaten onların yanında olacağını düşündük.

Second, men only.

İkinci kural : sadece erkekler.

We were trying to fill the dad-space in the girls' lives.

Kızların hayatındaki babanın eksikliğini doldurmaya çalışıyorduk.

And then third, sort of a dad for every side.

Ve üçüncüsü : her farklı karakter özelliği için bir baba.

We kind of went through my personality

Benim kişiliğimi incelemeye başladık

and tried to get a dad who represented each different thing.

ve her farklı özelliğimi temsil edecek bir baba bulmaya çalıştık.

So what happened was I wrote a letter to each of these men.

Sonuçta bu adamlardan her birine bir mektup yazdım.

And rather than send it,

Ve mektupları göndermek yerine,

I decided to read it to them in person.

mektupları sahiplerine kendim okumaya karar verdim.

Linda, my wife, joked that it was like having six different marriage proposals.

Karım Linda bunun 6 farklı evlilik teklifi almaya benzediği şakasını yaptı.

I sort of friend-married each of these guys.

Bir şekilde bu adamlardan her biriyle arkadaş evliliği yapmıştım.

And the first of these guys was Jeff Schumlin.

Bu adamlardan ilki Jeff Schumlin'di.

Now Jeff led this trip I took to Europe

Jeff 1980'de liseden mezun olduğum zaman

when I graduated from high school in the early 1980s.

Avrupa'ya çıktığım yolculuğa rehberlik etmişti.

And on that first day we were in this youth hostel in a castle.

İlk günümüzde bir kalenin içindeki öğrenci yurdunda kalmıştık.

And I snuck out behind,

Ve ben gizlice arkadan çıktım.

and there was a moat, a fence and a field of cows.

Orda bir hendek, bir çit ve ineklerle dolu bir alan vardı.

And Jeff came up beside me and said,

Jeff yanıma geldi ve şöyle dedi:

"So, have you ever been cow tipping?"

"Daha önce hiç inek devirmeyi denemişmiydin?"

I was like, "Cow tipping?

"İnek devirmek?" diye sordum.

He was like, "Yeah. Cows sleep standing up.

"Evet. İnekler ayakta uyurlar."

So if you approach them from behind, down wind,

"Eğer onlara rüzgara karşı arakadan yaklaşırsan,

you can push them over and they go thud in the mud."

onları biraz iteklersin ve pat diye çamura yuvarlanırlar.

So before I had a chance to determine whether this was right or not,

Bunun doğru olup olmadığını öğrenme şansını bulmadan önce,

we had jumped the moat, we had climbed the fence,

hendeğin üstünden atladık, çitleri tırmandık,

we were tiptoeing through the dung

parmaklarımızın ucunda gübrenin içinden geçtik

and approaching some poor, dozing cow.

ve uyuklayan zavallı bir ineğe yaklaştık.

So a few weeks after my diagnosis,

Teşhisten birkaç hafta sonra,

we went up to Vermont,

Vermont'a gittik,

and I decided to put Jeff as the first person in the Council of Dads.

ve Jeff'i babalar meclisine katılacak ilk kişi olarak seçtim.

And we went to this apple orchard, and I read him this letter.

Birlikte bir elma bahçesine gittik ve ben ona yazdığım mektubu okudum.

"Will you help be their dad?"

"Onlara bir baba olmaya yardımcı olacak mısın?"

And I got to the end -- he was crying and I was crying --

Ve ben sonuna geldiğimde -- hem o hem ben ağlıyorduk --

and then he looked at me, and he said, "Yes."

bana baktı ve "Evet." dedi.

I was like, "Yes?"

Ben şaşırarak, "Evet?" diye tekrarladım.

I kind of had forgotten there was a question at the heart of my letter.

Mektubumun özünde bir soru olduğunu unutmuştum.

And frankly, although I keep getting asked this,

Açıkçası, bu soruyu herkese sormama rağmen,

it never occurred to me that anybody would turn me down

bu koşullar altında birinin beni geri çevireceği

under the circumstances.

hiç aklıma gelmedi.

And then I asked him a question, which I ended up asking to all the dads

Ona, daha sonra diğer baba adaylarınada soracağım bir soru sordum

and ended up really encouraging me to write this story down in a book.

ve sonunda bu hikayeyi bir kitaba yazma cesaretini buldum kendimde.

And that was, "What's the one piece of advice

Sorduğum soru şuydu : "Kızlarıma vereceğin bir nasihat

you would give to my girls?"

ne olurdu?"

And Jeff's advice was,

Jeff'in nasihatı şuydu :

"Be a traveller, not a tourist.

"Bir gezgin ol, turist değil.

Get off the bus. Seek out what's different.

Otobüsten in ve farklı şeylerin peşine düş.

Approach the cow."

İneğe doğru yaklaş."

"So it's 10 years from now," I said,

"Bundan 10 yıl sonra", dedim,

"and my daughters are about to take their first trip abroad, and I'm not here.

"kızlarım ilk yurtdışı yolculuklarına çıkmak üzereler ve ben yokum.

What would you tell them?"

Onlara ne söylerdin?"

He said, "I would approach this journey

"Ben bu yolculuğa

as a young child might approach a mud puddle.

bir çocuğun çamurlu bir su birikintisine yaklaştığı gibi yaklaşırdım.

You can bend over and look at your reflection in the mirror

Eğilir ve sudaki yansımana bakabilirsin,

and maybe run your finger and make a small ripple,

parmağını suya sokup küçük dalgalar yapabilirsin,

or you can jump in and thrash around

yada içine atlayıp üstünü başını batırabilirsin

and see what it feels like, what it smells like."

ve nasıl koktuğunu ve nasıl bir duygu olduğunu görürsün."

And as he talked he had that glint in his eye

Ve o konuşmaya devam ederken ilk defa Hollanda'da gördüğüm

that I first saw back in Holland --

ışıltıyı gördüm gözünde,

the glint that says, "Let's go cow tipping,"

"Hadi inek devirmeye gidelim" diyen ışıltı,

even though we never did tip the cow,

hiçbir zaman ineği devirmiş olmasak da,

even though no one tips the cow,

hiçkimse ineği devirmese de,

even though cows don't sleep standing up.

hatta inekler ayakta uyumasa da.

He said, "I want to see you back here girls, at the end of this experience,

Ve şöyle devam etti : "Sizi yaşadığınız maceradan sonra burda görmek istiyorum,

covered in mud."

çamura bulanmış bir şekilde."

Two weeks after my diagnosis, a biopsy confirmed

Hastalığımın teşhisinden iki hafta sonra yapılan biopsi

I had a seven-inch osteosarcoma

sol uyluk kemiğimde 18 cm osteosarkoma

in my left femur.

olduğunu söylüyordu.

Six hundred Americans a year get an osteosarcoma.

Her yıl 600 Amerikalı için böyle bir teşhis konuyor.

Eighty-five percent are under 21.

Bunlardan yüzde 85'i 21 yaşının altında.

Only a hundred adults a year

Her yıl sadece yüz yetişkin

get one of these diseases.

bu hastalıkla karşı karşıya kalıyor.

Twenty years ago, doctors would have cut off my leg and hoped,

20 yıl önce doktorlar bacağımı keserler ve umut ederlerdi,

and there was a 15 percent survival rate.

yüzde 15 yaşama şansım olurdu.

And then in the 1980's, they determined

1980'lerin ortasında belli kimyasalların bileşiminin

that one particular cocktail of chemo could be effective,

hastalığa karşı etkili olabileceği saptandı.

and within weeks I had started that regimen.

Birkaç hafta içinde bu tedavi yöntemini uygulamaya başlamıştım.

And since we are in a medical room,

Tıbbi bir odanın içinde olduğumuz için,

I went through four and a half months of chemo.

dört buçuk aylık bir kemoterapiden geçtim.

Actually I had Cisplatin, Doxorubicin

Tam olarak Cisplatin, Doxorubicin

and very high-dose Methotrexate.

ve yüksek dozajda Methotrexate aldım.

And then I had a 15-hour surgery

Ve sonunda New York'taki Memorial Sloan-Kettering hastanesinde

in which my surgeon, Dr. John Healey

Dr. John Healey'nin yönettiği

at Memorial Sloan-Kettering Hospital in New York,

15 saat süren bir ameliyatta

took out my left femur

sol uyluk kemiğim alındı

and replaced it with titanium.

ve yerine titanyum yerleştirildi.

And if you did see the Sanjay special,

Eğer Sanjay spesyalini gördüyseniz

you saw these enormous screws

leğen kemiğime sıkıştırdıkları

that they screwed into my pelvis.

devasa vidaları da görmüşsünüzdür.

Then he took my fibula from my calf,

Daha sonra baldırımdan kaval kemiğimi aldı,

cut it out and then relocated it to my thigh,

kesti ve kalçama yerleştirdi,

where it now lives.

şimdi olduğu yere.

And what he actually did was he de-vascularized it from my calf

Aslında yaptığı kemiğimi baldırımdan devaskularize edip

and re-vascularized it in my thigh

onu uyluğuma tekrar vaskularize ettikten sonra

and then connected it

kalçamın ve dizimin sağlam

to the good parts of my knee and my hip.

kısmına bağlamaktı.

And then he took out a third of my quadriceps muscle.

Sonra kuadriseps kasımın üçte birini aldı.

This is a surgery so rare

Bu öyle ender bir ameliyat ki

only two human beings have survived it before me.

benden önce sadece iki kişi hayatta kalabildi.

And my reward for surviving it

Ve hayatta kaldığım için benim ödülüm

was to go back for four more months of chemo.

dört ay daha kemoterapiye girmek oldu.

It was, as we said in my house,

Bu, evimde dediğimiz gibi,

a lost year.

kayıp bir yıldı.

Because in those opening weeks, we all had nightmares.

Bu ilk haftalarda hepimiz kabuslar gördük.

And one night I had a nightmare that I was walking through my house,

Bir gece gördüğüm bir kabusta, evimin içinde yürüyordum,

sat at my desk and saw photographs of someone else's children

masama oturdum ve başka birisinin çocuklarının masamda otururlarken

sitting on my desk.

fotoğraflarını gördüm.

And I remember a particular one night that, when you told that story of --

Şu an nerdesiziniz Dr. Nuland bilmiyorum,

I don't know where you are Dr. Nuland --

William Sloane Coffin'in hikayesini anlattığınızda,

of William Sloane Coffin --

bana hiç unutamayacağım o geceyi

it made me think of it.

hatırlattınız.

Because I was in the hospital after, I think it was my fourth round of chemo

Çünkü, sanırım dördüncü tur kemoterapiden sonraydı, hastanedeydim,

when my numbers went to zero, and I had basically no immune system.

tüm ölçüm değerlerinin sıfıra, bağışıklık sistemimin sonuna yaklaştığı zamandı.

And they put me in an infectious disease ward at the hospital.

Beni hastahanedeki bulaşıcı hastalıklar istasyonuna yerleştirdiler.

And anybody who came to see me had to cover themselves in a mask

Beni görmeye gelen herkes bir maske takmak

and cover all of the extraneous parts of their body.

ve vücutlarının heryerini kapatmak zorundaydı.

And one night I got a call from my mother-in-law

Bir gece kayınvalidem aradı,

that my daughters, at that time three and a half,

o zamanlar üç buçuk yaşındaki kızlarım

were missing me and feeling my absence.

beni özlüyorlar, yokluğumu hissediyorlardı.

And I hung up the phone,

Telefonu kapattım,

and I put my face in my hands,

yüzümü ellerimle kapattım,

and I screamed this silent scream.

ve o sessiz çığlığı attım.

And what you said, Dr. Nuland -- I don't know where you are --

Anlattıklarınız Dr. Nuland -- Nerdesiniz bilmiyorum --

made me think of this today.

bana bunları hatırlattı.

Because the thought that came to my mind

Çünkü bu hissettiğim şeyin

was that the feeling that I had

ilkel bir çığlık olduğu

was like a primal scream.

aklıma geldi.

And what was so striking --

Çok çarpıcı olan --

and one of the messages I want to leave you here with today --

ve bu gece size burda bırakmak istediğim mesajlardan birisi --

is the experience.

yaşadığım şu deneyimdi.

As I became less and less human --

Ben yavaş yavaş insan olmaktan çıkarken --

and at this moment in my life, I was probably 30 pounds less than I am right now.

o zamanlar şimdi olduğumdan 15 kg daha zayıftım.

Of course, I had no hair and no immune system.

Tabiki ne saçım nede bir bağışıklık sistemim kalmıştı.

They were actually putting blood inside my body.

Artık kanı vücudumun içine koyuyorlardı.

At that moment I was less and less human,

O zamanlar git gide insan olmaktan çıkıyordum,

I was also, at the same time,

ama aynı zamanda

maybe the most human I've ever been.

şimdiye kadar en çok insan olduğum zamandı.

And what was so striking about that time

Ve bu dönemin en etkileyici yanı

was, instead of repulsing people,

insanları kendimden kaçırmak yerine,

I was actually proving to be a magnet for people.

onları bir mıknatıs gibi kendime çekiyordum.

People were incredibly drawn.

İnsanlara inanılmaz şekilde teshir ediyordum.

When my wife and I had kids, we thought it would be all-hands-on-deck.

Karım ve ben çocuklarımız olduğunda herkesin yardıma koşacağını düşünmüştük.

Instead, it was everybody running the other way.

Ancak kimseyi yanımızda bulamadık.

And when I had cancer, we thought it'd be everybody running the other way.

Ve ben kanser olunca, tamamen yalnız kalacağımızı düşünmüştük.

Instead, it was all-hands-on-deck.

Aksine, herkes yardıma koşuyordu.

And when people came to me,

Ve insanlar bana geldiğinde,

rather than being incredibly turned off by what they saw --

gördükleri şey karşısında can sıkıntısı içinde olmak yerine --

I was like a living ghost --

yaşayan bir hayalet gibiydim --

they were incredibly moved

inanılmaz şekilde kendi hayatlarında neler olup bittiğini anlatmak

to talk about what was going on in their own lives.

için hazırlardı.

Cancer, I found, is a passport to intimacy.

Anladımki kanser insanların özel hayatına girmek için bir pasaport.

It is an invitation, maybe even a mandate,

İnsan hayatının en önemli,

to enter the most vital arenas of human life,

en hassas ve en korkutucu,

the most sensitive and the most frightening,

hiçbir zaman gitmek istemeyeceğimiz,

the ones that we never want to go to,

ve gittiğimizde,

but when we do go there,

akıl almaz şekilde değişeceğimiz

we feel incredibly transformed when we do.

alanlarına giriş için bir davet hatta bir vekil.

And this also happened to my girls as they began to see,

Kızlarım neler olduğunu anlamaya başladıklarında onlara olanda buydu,

and, we thought, maybe became an ounce more compassionate.

onların da bizim hislerimizi paylaştığını düşündük.

One day, my daughter Tybee,

Bir gün kızım Tybee.

Tybee came to me, and she said, "I have so much love for you in my body, daddy,

Tybee bana geldi ve şöyle dedi : "Vücudumda senin için o kadar çok sevgi var ki baba,

I can't stop giving you hugs and kisses.

seni öpmekten ve sana sarılmaktan hiç bıkmıyorum.

And when I have no more love left, I just drink milk,

Ve içimde sevgi kalmayınca, süt içiyorum,

because that's where love comes from."

çünkü o sevginin geldiği yer."

(Laughter)

(Kahkahalar)

And one night my daughter Eden came to me.

Bir gece kızım Eden bana geldi.

And as I lifted my leg out of bed,

Ben sağ bacağımı yataktan çıkartırken,

she reached for my crutches and handed them to me.

o koltuk değneklerimi aldı ve bana uzattı.

In fact, if I cling to one memory of this year,

Eğer o senenin bir hatırasını saklamak isteseydim, bu

it would be walking down a darkened hallway

sünger gibi olmuş beş parmakla

with five spongy fingers

elimin altında tuttuğum desteklerle

grasping the handle underneath my hand.

karanlık bir koridorda yürüdüğüm olurdu.

I didn't need the crutch anymore,

Artık koltuk değneklerine ihtiyacım yoktu,

I was walking on air.

havada yürüyordum.

And one of the profound things that happened

Başıma gelen şeylerden en etkileyici olanı

was this act of actually connecting to all these people.

bütün bu insanlarla oluşan bağdı.

And it made me think -- and I'll just note for the record --

Bu bana - dikkatinizi çekmek istiyorum -

one word that I've only heard once actually

sadece dün yaptığımız Tony Robbins yogasında

was when we were all doing Tony Robbins yoga yesterday --

bir kez duyduğum kelimeyi hatırlattı,

the one word that has not been mentioned in this seminar actually

bütün bir seminer boyunca bir kez bile söylenmeyen

is the word "friend."

arkadaş kelimesini.

And yet from everything we've been talking about --

Şimdiye kadar bahsettiğimiz herşeyden --

compliance, or addiction, or weight loss --

uyum yada bağımlılık yahutta kilo verme --

we now know that community is important,

toplumun ne kadar önemli olduğunu biliyoruz

and yet it's one thing we don't actually bring in.

ve buna rağmen toplum tek dikkate almadığımız şey.

And there was something incredibly profound

En yakın arkadaşlarımla oturup

about sitting down with my closest friends

onlara benim için ne ifade ettiklerini anlatmanın

and telling them what they meant to me.

beni derinden etkileyen bir yanı vardı.

And one of the things that I learned is that over time,

Ögrendiğim şeylerden bir tanesi

particularly men, who used to be non-communicative,

daha öncesinde çok konuşkan olmayanlar, özellikle erkekler,

are becoming more and more communicative.

zamanla daha konuşkan oluyorlar.

And that particularly happened -- there was one in my life --

Ve bu özellikle oldu - hayatımda bir kez oldu -

is this Council of Dads

Linda babalar meclisi hakkında

that Linda said, what we were talking about,

konuştuklarımızın annelerin çocuklarını okula

it's like what the moms talk about at school drop-off.

bırakırken konuştukları şeylere benzediğini söyledi.

And no one captures this modern manhood to me

Hiç kimse David Black'in gözümdeki modern erkek

more than David Black.

imajının yerini alamaz.

Now David is my literary agent.

David benim yazar temsilcim.

He's about five-foot three and a half on a good day,

İyi bir günde 1.59m boyunda,

standing fully upright in cowboy boots.

kovboy çizmeleri içinde ayakta dimdik duran bir adam.

And on kind of the manly-male front, he answers the phone --

Erkeksi bir tavır takınarak telefonu açar --

I can say this I guess because you've done it here --

Sanırım bunu söyleyebilirim çünkü daha önce burda söylenmişti --

he answers the phone, "Yo, motherfucker."

ve telefona cevap verir : "Evet aşağılık herif."

He gives boring speeches about obscure bottles of wine,

Bilinmeyen şarap şişeleri hakkında sıkıcı konuşmalar yapar,

and on his 50th birthday he bought a convertible sports car --

50. yaş gününde üstü açılır spor bir araba aldı.

although, like a lot of men, he's impatient; he bought it on his 49th.

Tabi oda diğer erkekler gibi sabırsız olduğu için arabayı 49. yaş gününde aldı.

But like a lot of modern men, he hugs, he bakes,

Ama birçok modern erkek gibi oda kucaklar, pişirir

he leaves work early to coach Little League.

ve çocuklara beyzbol öğretmek için erken işten çıkar.

Someone asked me if he cried when I asked him to be in the council of dads.

Birisi bana ona babalar meclisine katılmasını sorduğumda ağlayıp ağlamadığını sordu.

I was like, "David cries when you invite him to take a walk."

Şöyle cevapladım : "David onu bir yürüyüşe davet ettiğinde ağlar."

(Laughter)

(Kahkahalar)

But he's a literary agent,

Ama o bir yazar temsilcisi,

which means he's a broker of dreams in a world where most dreams don't come true.

yani .o rüyanın gerçeklemediği bir Dünya'da rüya komisyoncusu.

And this is what we wanted him to capture --

Bu da bizim ondan istediğimiz şeydi,

what it means to have setbacks and then aspirations.

ilk önce yenilgiler almak daha sonra yeni hedefler peşinde olmak nasıl bir şeydi.

And I said, "What's the most valuable thing you can give to a dreamer?"

Ona sordum : "Bir hayalciye verebileceğin en değerli şey nedir?"

And he said, "A belief in themselves."

O cevapladı : "Kendine inanmak."

"But when I came to see you," I said, "I didn't believe in myself.

"Ama ben seni görmeye geldiğimde kendime inanmıyordum" dedim.

I was at a wall."

"Bi duvarın karşısında duruyordum."

He said, "I don't see the wall," and I'm telling you the same,

O : "Ben duvarı görmüyorum" ve bende size aynı şeyi söylüyorum,

Don't see the wall.

duvarı görmeyin.

You may encounter one from time to time,

Arada bir karşına bir duvar çıkabilir,

but you've got to find a way to get over it, around it, or through it.

ama onun üstünden, etrafından yada içinden geçmek için bir yol bulmalısın.

But whatever you do, don't succumb to it.

Ama ne yaparsan yap, teslim olma,

Don't give in to the wall.

duvara boyun eğme.

My home is not far from the Brooklyn Bridge,

Evim Brooklynn köprüsünden çok uzak değil,

and during the year and a half I was on crutches,

ve koltuk değnekleriyle yürüdüğüm bir buçuk sene

it became a sort of symbol to me.

o benim için bir sembol olmuştu.

So one day near the end of my journey,

Yolculuğumun sonuna yaklaştığım günlerden birinde

I said, "Come on girls, let's take a walk across the Brooklyn Bridge."

kızlara dedimki : "Haydi kızlar, sinzinle birlkte Brooklyn Köprüsü'nde bir yürüyüşe çıkalım."

We set out on crutches.

Koltuk değnekleriyle yola koyulduk.

I was on crutches, my wife was next to me,

Ben koltuk değnekleriyleydim, karım yanımdaydı,

my girls were doing these rockstar poses up ahead.

kızlarımsa ilerde pop yıldızı pozları veriyorlardı.

And because walking was one of the first things I lost,

Yürümek kaybettiğim ilk şeylerden biri olduğu için,

I spent most of that year

o senenin çoğunu

thinking about this most elemental of human acts.

insan hareketlerinin en basitini düşünerek geçirdim.

Walking upright, we are told,

İki ayak üstünde yürümenin,

is the threshold of what made us human.

insan olmanın ilk aşaması olduğu söylenir.

And yet, for the four million years humans have been walking upright,

Ve insanların iki ayak üstünde yürüdüğü dört milyon yıldan beri

the act is essentially unchanged.

bu konuda değişen birşey olmadı.

As my physical therapist likes to say,

Fizyoterapistim şunu söylemeyi sever :

"Every step is a tragedy waiting to happen."

"Attığımız her adım gerçekleşmeyi bekleyen bir trajedidir."

You nearly fall with one leg,

Tek ayağının üstünde nerdeyse düşmek üzereyken,

then you catch yourself with the other.

diğer ayağınla kendini tekrar toparlarsın.

And the biggest consequence of walking on crutches --

Koltuk değnekleriyle yürümenin en önemli sonucu olarak --

as I did for a year and a half --

ben bir buçuk yıl yaptım --

is that you walk slower.

daha yavaş yürümeye başlarsın.

You hurry,

Acele edersin.

you get where you're going, but you get there alone.

Gittiğin yere varırsın ama oraya vardığında yalnızsındır.

You go slow, you get where you're going,

Yavaş ilerlersin, gittiğın yere yine varırsın,

but you get there with this community

ama oraya vardığında

you built along the way.

yolculuk boyunca edindiğin arkadaşlar vardır yanında.

At the risk of admission, I was never nicer

Gerçeği itiraf etme riskini göze alarak söylüyorum ki,

than the year I was on crutches.

hiçbir zaman koltuk değneklerini kullandığım yılki kadar iyi bir insan olmamıştım.

200 years ago,

200 yıl önce,

a new type of pedestrian appeared in Paris.

Paris'te yeni bir tip yaya ceşidi ortaya cıktı.

He was called a "flaneur," one who wanders the arcades.

Çarşılarda gezinen bu tiplere flaneur (Aylak) denirdi.

And it was the custom of those flaneurs

Bu insanların zenginliklerini göstermek için

to show they were men of leisure

yanlarında kaplumbağalarla yürüyüp

by taking turtles for walks

kendilerini onların hızına uydurmak gibi

and letting the reptile set the pace.

bir gelenekleri vardı.

And I just love this ode to slow moving.

Yavaç yürümeye verilen bu değeri seviyorum ben.

And it's become my own motto for my girls.

Ve bu benim kızlarım için sloganım olmuştu.

Take a walk with a turtle.

Bir kaplumbağayla yürüyüşe çık.

Behold the world in pause.

Bir mola ver ve Dünya'nın farkına var.

And this idea of pausing

Bu mola verme fikri

may be the single biggest lesson I took from my journey.

belkide kendi yolculuğumda öğrendiğim en büyük ders oldu.

There's a quote from Moses

Özgürlük çanının bir tarafında

on the side of the Liberty Bell,

Musa'dan bir alıntı var,

and it comes from a passage in the book of Leviticus,

bu alıntı Levililer (Tevrat) kitabındaki bir parağrafta geçiyor

that every seven years you should let the land lay fallow.

ve her yedi yılda bir toprağın nadasa bırakılmas gerektiğini söylüyor.

And every seven sets of seven years,

Ve birbirini izleyen yedi tane yedi yıllık dönemden sonra

the land gets an extra year of rest

toprak bir yıl ekstra nadasa bırakılmalıdır;

during which time all families are reunited

bu dönemde tüm aileler bir araya gelir

and people surrounded with the ones they love.

ve insanlar sevdikleriyle birliktedir.

That 50th year is called the jubilee year,

Bu 50. yıla jübile yılı denir

and it's the origin of that term.

ve jübile kelimesi burdan gelmektedir.

And though I'm shy of 50,

50 yaşımda olduğumu söylemekten çekinsemde,

it captures my own experience.

benim yaşadığım deneyimde buydu.

My lost year was my jubilee year.

Kaybettiğim yıl benim jübile senem olmuştu.

By laying fallow,

Nadasa bırakarak

I planted the seeds for a healthier future

daha sağlıklı bir geleceğin tohumlarını ekmiş

and was reunited with the ones I love.

ve sevdiklerimle tekrar biraraya gelmiştim.

Come the one year anniversary of my journey,

Yolculuğumun birinci yıl dönümü geldiğinde

I went to see my surgeon, Dr. John Healey --

doktorum Dr. John Healey'i görmeye gittim.

and by the way, Healey, great name for a doctor.

Bu arada Healey bir doktor için çok uygun bir isim.

He's the president of the International Society of Limb Salvage,

Healey, şimdiye kadar duyduğum en düpedüz söylenmiş isme sahip

which is the least euphemistic term I've ever heard.

uluslararasi Uzuv-kurtarma topluluğunun başkanıdır.

And I said, "Dr. Healey, if my daughters come to you one day

Dr. Healey'e sordum : "Eğer kızlarım bir gün sana gelirlerse

and say, 'What should I learn from my daddy's story?'

ve sana, 'Babamın yaşadıklarından ne öğrenmeliyiz?' diye sorarlarsa

what would you tell them?"

onlara ne cevap verirdin?"

He said, "I would tell them what I know,

O şöyle dedi : "Onlara bildiklerimi söylerdim,

and that is everybody dies,

herkes ölür,

but not everybody lives.

ama herkes yaşamaz.

I want you to live."

Ben sizin yaşamanızı istiyorum."

I wrote a letter to my girls

Kızlarıma "Babalar meclisi" kitabımın arkasında da bulunan,

that appears at the end of my book, "The Council of Dads,"

bir mektup yazdım.

and I listed these lessons,

Mektubumda bugün burda duyduğunuz

a few of which you've heard here today:

birkaç dersin listesini yaptım :

Approach the cow, pack your flipflops,

İneğe yaklaş, terliklerini bavuluna koy,

don't see the wall,

duvarı görme,

live the questions,

soruları yaşa,

harvest miracles.

mucizeler topla.

As I looked at this list -- to me it was sort of like a psalm book of living --

Bu listeye baktığımda -- benim için yaşayanların Zebur'u gibiydi --

I realized, we may have done it for our girls,

farkına vardım ki, bunu kızlarımız için yapmış olsakta,

but it really changed us.

biz de beraberinde çok değişmiştik.

And that is, the secret of the Council of Dads,

Babalar meclisinin sırrıda buydu,

is that my wife and I did this

karım ve benim kızlarımıza yardım etmek için

in an attempt to help our daughters,

yaptıklarımızın hepsi

but it really changed us.

aslında bizi değiştirmişti.

So I stand here today

Bugün burda ayakta duruyorum

as you see now, walking without crutches or a cane.

sizinde gördüğünüz gibi, koltuk değnekleri veya bir baston olmadan yürüyorum.

And last week I had my 18-month scans.

Geçen hafta 18. ay taramalarımı oldum.

And as you all know,

Hepinizin bildiği gibi

anybody with cancer has to get follow-up scans.

kanserli herkes bu kontrol taramalarını yaptırmak zorundadır.

In my case it's quarterly.

Ben her üç ayda bir yaptırıyorum.

And all the collective minds in this room, I dare say,

Ve sanırım buradaki hiç kimse

can never find a solution for scan-xiety.

tarama korkusuna bir çözüm bulamazdı.

As I was going there, I was wondering, what would I say

Oraya giderken, orada olacaklara göre

depending on what happened here.

neler söyleyeceğimi düşünüyordum.

I got good news that day,

O gün iyi haberler aldım

and I stand here today cancer-free,

ve bugün burda kanserden kurtulmuş olarak duruyorum,

walking without aid

yardıma ihtiyaç duymadan yürüyorum

and hobbling forward.

ve sekerek ilerliyorum.

And I just want to mention briefly in passing -- I'm past my time limit --

Kısaca deyinmek istiyorum -- Bana ayrılan zamanı aştım --

but I just want to briefly mention in passing

yinede kısaca bahsetmek istiyorum.

that one of the nice things that can come out of a conference like this

Böyle bir konferanstan ortaya çıkabilecek en iyi şeylerden bir tanesi,

is, at a similar meeting,

geçen bahar gerçekleşen,

back in the spring,

benzer bir toplantıda oldu.

Anne Wojcicki heard about our story

Anne Wojcicki hikayemizi duymuştu

and very quickly -- in a span of three weeks --

ve çok kısa sürede -- üç hafta içinde --

put the full resources of 23andMe,

23andMe'nin tüm finansmanını karşıladı

and we announced an initiative in July

ve temmuzda

to get to decode the genome

kemik sarkomu olan herkesin

of anybody, a living person

genom kodunu çözecek

with a heart tissue, bone sarcoma.

bir girişim başlattık.

And she told me last night, in the three months since we've done it,

Bana geçen gece, üç ay içinde 300 kişinin

we've gotten 300 people who've contributed to this program.

bu programa katıldığını söyledi.

And the epidemiologists here will tell you,

Burdaki Epidemiyoloji uzmanları size

that's half the number of people who get the disease

bunun Amerika'da bir yıl içinde bu hastalığa yakalananların sayısının

in one year in the United States.

yarısı olduğunu söyleyecektir.

So if you go to 23andMe,

Eğer 23andMe'yi

or if you go to councilofdads.com, you can click on a link.

yada councilofdads.com'u ziyaret ederseniz, orda bir linke tıklayabilirsiniz.

And we encourage anybody to join this effort.

Herkesi bu girişime destek olmaya davet ediyoruz.

But I'll just close what I've been talking about

Bu konuyu size bir mesaj bırakarak

by leaving you with this message:

burada kapatmak istiyorum:

May you find an excuse to reach out to some long-lost pal,

Uzun zamandır haber almadığın arkadaşına ulaşmak için bir sebep bul,

or to that college roommate,

ya da üniversitedeki bir oda arkadaşına,

or to some person you may have turned away from.

yada yüz çevirdiğin birisine.

May you find a mud puddle to jump in someplace,

İçine atlamak için çamurlu bir su birikintisi bul,

or find a way to get over, around, or through any wall

yada seninle rüyaların arasında duran her duvarın

that stands between you and one of your dreams.

üstünden, etrafından yada içinden geçmek için bir yol bul.

And every now and then,

Ve zaman zaman,

find a friend, find a turtle,

bir arkadaş bul, bir kaplumbağa bul

and take a long, slow walk.

ve uzun ve yavaş bir yürüyüşe çık.

Thank you very much.

Çok teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkışlar)