What we can do about the culture of hate | Sally Kohn

Çeviri: Cihan Ekmekçi Gözden geçirme: Figen Ergürbüz

So people tell me I'm a nice person ...

İnsanlar iyi biri olduğumu söylüyor...

to the point where it's part of my personal and professional identity

Öyle ki bu adeta kişisel ve profesyonel kimliğim hâline geldi,

that I'm so nice and able to get along with anyone,

o kadar iyi biriyim ki herkesle geçinebiliyorum,

even my most fierce opponents.

hatta en zorlu rakiplerimle bile.

It's like my "thing," it's what I'm known for.

Bu benim ''huyum'' gibi, ben böyle tanınıyorum.

(Laughter)

(Kahkahalar)

But what no one knows ...

Ancak kimsenin bilmediği bir şey var ki...

is that I was a bully.

Ben bir zorbaydım.

Honestly, I didn't think about it much myself.

Açıkçası bunu çok fazla düşünmedim.

I buried the memories for years,

Anıları yıllarca bastırdım,

and even still, a lot of it's really hazy.

şu an hâlâ çoğu hayal gibi.

Denial, by the way, apparently is also one of my things.

Bu arada inkâr da görünen o ki huylarımdan biri.

(Laughter)

(Kahkahalar)

But the more people started to praise me

Muhafazakârlarla geçinebilen bir liberal olduğum için

for being a liberal who could get along with conservatives,

insanlar beni daha çok övdükçe

and the more I wrote articles about being nice

nazik olma konusunda daha çok makale yazdım

and gave talks about being nice,

ve nazik olmayla ilgili konuşmalar yaptım,

the more I felt this hypocrisy creeping up inside me.

içimi yiyip bitiren bu ikiyüzlülüğü daha çok hissettim.

What if I was actually really mean?

Ya gerçekten de çok kötülük yapmışsam?

When I was 10 years old,

10 yaşındayken

there was a girl in my class at school named Vicky.

sınıfımda Vicky adında bir kız vardı.

(Sigh)

(İç çeker)

And I tormented her ...

Ona işkence ettim...

mercilessly.

acımasızca.

I mean, everyone did.

Herkes ona böyle davrandı.

Even the teachers picked on her.

Öğretmenler bile onunla uğraşırdı.

It doesn't make it any better, does it?

Tabii bu durumu daha iyi hâle getirmiyor.

Vicky was clearly a troubled kid.

Vicky oldukça sorunlu bir çocuktu.

She would hit herself and give herself bloody noses

Kendi kendine vururdu ve burnunu kanatırdı

and she had hygiene problems --

ve temizlik sorunları vardı --

she had big hygiene problems.

büyük temizlik sorunları vardı.

But instead of helping this girl,

Ancak sadece hayatındaki zorlukların

who was plainly suffering from hardships in her life ...

acısını çekmekte olan bu kıza yardım etmek yerine...

we called her "Sticky Vicky."

ona ''Yapışkan Vicky'' diye isim taktık.

I called her "Sticky Vicky."

Ben de ona ''Yapışkan Vicky'' dedim.

My clearest memory is standing in the empty hallway

Hatırladığım en net şey, boş koridorda

outside the fifth grade classrooms

beşinci sınıfların dışında duruyorum,

waiting for Vicky to come out of the bathroom,

Vicky'nin tuvaletten çıkmasını bekliyorum,

and I have a clipboard and a pen and a survey I've made up,

elimde kağıt kalem var, kendi kendime bir anket yapmışım,

asking about shampoo preferences,

şampuan tercihlerini soruyorum,

like I'm doing a study for science class or something.

Sanki Fen Bilgisi dersi için bir çalışma yapıyorum.

And when Vicky comes out of the bathroom,

Vicky tuvaletten çıktığında da

I pounce on her and I ask her what shampoo she uses.

hemen yanına üşüşüp hangi şampuanı kullandığını soruyorum.

Now, to put this in perspective,

Şimdi bunu biraz irdeleyelim,

I can't remember the names of my teachers,

öğretmenlerimin isimlerini hatırlamıyorum,

I can't remember the names of any of the books I read that year,

o yıl okuduğum kitaplardan hiçbirinin adını hatırlamıyorum,

I pretty much can't remember anything from fifth grade,

beşinci sınıfla ilgili hiçbir şey hatırlamıyorum

but I remember that Vicky told me she used White Rain shampoo.

ama Vicky'nin White Rain şampuan kullandığını söylediğini hatırlıyorum.

Clear as yesterday,

Daha dün gibi,

like it just happened.

daha yeni olmuş gibi.

And as classes let out,

Dersler geçtikçe de

I ran down the hall shouting at all the other kids,

koridorlarda diğer çocuklara bağırdım durdum;

"Sticky Vicky uses White Rain shampoo.

''Yapışkan Vicky White Rain şampuan kullanıyor.

Don't use White Rain shampoo

White Rain kullanmayın

or you'll smell like Sticky Vicky."

yoksa Yapışkan Vicky gibi kokarsınız.''

I forgot about this memory for a long time.

Bunu uzun bir süre unutmuştum.

When I finally started remembering it,

Sonra tekrar hatırlamaya başlayınca

I immediately needed to know more.

hemen daha fazlasını bilmek istedim.

I reached out to friends and eventually social media,

Sosyal medyadan arkadaşlarıma ulaştım,

and I did everything I could to try to find Vicky.

Vicky'yi bulmak için yapabileceğim her şeyi yaptım.

I needed to know that she was OK,

Onun iyi olduğunu bilmem gerekiyordu

and that I hadn't ruined her life.

ve hayatını mahvetmediğimi.

(Sigh)

(İç çeker)

But what I quickly realized

Ancak hemen fark ettim ki

was I wasn't just trying to figure out what happened to Vicky.

sadece Vicky'ye ne olduğunu anlamaya çalışmıyordum.

I was trying to figure out what happened to me.

Bana ne olduğunu anlamaya çalışıyordum.

When I was 10 years old,

10 yaşındayken

I treated another human being like some worthless other ...

başka bir insana çok değersiz biri gibi davrandım...

like I was better than her,

ondan daha iyiymişim

and she was garbage.

ve o bir pislikmiş gibi.

What kind of a nice person does that?

Nasıl bir insan bunu yapar ki?

I mean, I know I was only a kid,

Yalnızca bir çocuktum

but not all kids do that.

ama bütün çocuklar bunu yapmaz.

Most kids don't do that, right?

Çoğu çocuk bunu yapmaz, değil mi?

So, what if I wasn't nice after all?

Ya geçmişte iyi biri olamamışsam?

I was really just a hateful monster.

Nefret dolu bir canavardım ben aslında.

Then I started to notice myself having these mean impulses,

Sonra kötü içgüdülerim olduğunu fark etmeye başladım,

thinking mean thoughts

kötü düşüncelerim olduğunu

and wanting to say them.

ve onları söylemek istediğimi.

Admittedly, most of my mean thoughts were about conservatives.

Açıkçası, kötü düşüncelerimin çoğu muhafazakârlar hakkındaydı.

(Laughter)

(Kahkahalar)

But not just conservatives.

Ama sadece onlar değil.

I also caught myself thinking mean things about mushy, centrist liberals

Aşırı duygusal, merkezci liberaller hakkında da kötü düşüncelerim vardı,

and greedy Wall Street bankers

açgözlü Wall Street bankacıları,

and Islamophobes

İslamofobikler

and slow drivers,

ve yavaş şoförler hakkında da

because I really hate slow drivers.

çünkü yavaş sürücülerden gerçekten nefret ediyorum.

(Laughter)

(Kahkahalar)

And as I'd catch myself in these moments of hypocrisy,

Kendimi bu ikiyüzlülük anlarında yakaladığımda

either I was just noticing them or they were getting worse,

ya bunları fark ediyordum ya da daha kötüye gidiyorlardı,

especially in the last few years.

özellikle son birkaç yıl içinde.

And as I felt more hateful --

Daha nefret dolu hissetikçe de...

rageful, really --

gerçekten öfke dolu --

I noticed the world around me seemed to be getting more hateful, too.

çevremdeki dünya da daha nefret dolu hâle geliyor gibiydi.

Like there was this steady undercurrent of hate

Sanki durmadan akan bir nefret akıntısı vardı,

bubbling up all around us

etrafımızda köpürüyor

and increasingly overflowing.

ve gitgide taşıyor.

So the plus side, I guess,

İşin iyi yanı sanırım şu ki

is that I realized that hate was not just my problem,

nefretin sadece benim sorunum olmadığını fark ettim,

which is like, the most selfish plus side ever --

ki bence bu en bencil iyi yan --

(Laughter)

(Kahkahalar)

because now instead of just my own hate and cruelty to try to figure out,

çünkü anlamam gereken yalnızca kendi nefret ve zalimliğim yerine

I had a whole world of hate I wanted to unravel

ortaya çıkarmam, anlamam ve düzeltmem gereken

and understand and fix.

nefret dolu bir dünya vardı.

So I did what all overly intellectual people do when they have a problem

Ben de anlamaya çalıştıkları bir sorun olduğunda

that they want to understand,

kültürlü insanların yaptığını yaptım

and I wrote a book.

ve bir kitap yazdım.

(Laughter)

(Kahkahalar)

I wrote a book about hate.

Nefret hakkında bir kitap yazdım.

Spoiler alert:

Zevkini kaçıracağım:

I'm against it.

Ben nefrete karşıtım.

(Laughter)

(Kahkahalar)

Now at this point, you might be thinking to yourself,

Bu noktada belki de kendinize soruyorsunuz,

"Why are y'all worried about hate?

''Nefrete dair bu endişe neden?

You didn't hate Vicky.

Vicky'den nefret etmedin.

Bullying isn't hate."

Zorbalık nefret değil.''

Isn't it?

Değil mi?

Gordon Allport,

1900'lü yılların başında

the psychologist who pioneered the study of hate in the early 1900s,

nefret üzerine çalışma yapan psikolog Gordon Allport

developed what he called a "scale of prejudice."

bir ''önyargı ölçeği'' geliştirdi.

At one end are things like genocide and other bias-motivated violence.

Ölçeğin bir tarafında soykırım ve diğer önyargı bazlı şiddet vardı.

But at the other end

Diğer yanında ise

are things like believing that your in-group

kendi çevrenizdeki insanların birtakım dış gruplardan

is inherently superior to some out-group,

doğuştan daha üstün olduğuna dair görüşler

or avoiding social interaction with those others.

ve bu gruplarla sosyal etkileşime girmekten kaçınma vardı.

Isn't that all hate?

Bunlar nefret değil mi?

I mean, it wasn't an accident

Benim zengin bir çocuk olup

that I was a rich kid picking on a poor kid,

yoksul bir çocukla uğraşıp durmam

or that Vicky, it turns out, would eventually end up being gay.

veya Vicky'nin eşcinsel olması bir tesadüf değildi.

Poor kids and gay kids are more likely to be bullied,

Yoksul ve eşcinsel çocuklar zorbalığa daha çok maruz kalıyor,

even by kids who also end up being gay.

hatta daha sonra eşcinsel olduğunu anlayan çocuklar tarafından bile.

I know there was a lot going on in my little 10-year-old mind.

10 yaşındaki küçük aklımdan çok şey geçiyordu.

I'm not saying hate was the only reason I picked on Vicky

Vicky'yle uğraşmamın tek sebebinin nefret olduğunu

or even that I was consciously hateful or anything,

veya bilinçli bir şekilde nefret dolu olduğumu söylemiyorum

but the fact is,

fakat gerçek şu ki

the people we discriminate against in our public policies and in our culture

kendi kamusal düzen ve kültürümüzde ayrımcılık yaptığımız insanlar

are also the groups of people most likely to be bullied in school.

aynı zamanda okulda büyük ihtimalle zorbalığa maruz kalan çocuklar.

That is not just a coincidence.

Bu yalnızca bir tesadüf değil.

That's hate.

İşte bu nefret.

I am defining hate in a broad way

Nefreti çok geniş bir çapta tanımlıyorum

because I think we have a big problem.

çünkü büyük bir sorunumuz olduğunu düşünüyorum.

And we need to solve all of it, not just the most extremes.

Bunu tümden çözmemiz gerekiyor, yalnızca en aşırı olanlarını değil.

So for instance,

Örneğin,

we probably all agree that marching down the street,

sokakta yürüyüş yaparak ten rengi

chanting about you should take away rights from some group of people

veya cinsiyetleri yüzünden bazı grupların haklarının elinden alınması için

because of their skin color or their gender,

tezahüratlar yapmanın nefret olduğununa

we'd all agree that's hate, right? OK.

hepimiz katılıyoruz, değil mi?

What if you believe that group of people is inferior,

Ya o grubun sizden daha aşağı olduğunu düşünüyor

but you don't say it?

ama söylemiyorsanız?

Is that hate?

Bu nefret mi?

Or what if you believe that group of people is inferior

Peki ya o insanların sizden aşağı olduğuna inanıyor

but you aren't aware that you believe it --

fakat buna inandığınızı bile bilmiyorsanız --

what's known as implicit bias.

buna bilinçaltı önyargısı deniyor.

Is that hate?

Peki bu nefret mi?

I mean they all have the same roots, don't they?

Yani hepsinin temelinde aynı şey var, değil mi?

In the historic patterns of racism and sexism

Bunu tarihimize şekil veren ırkçılık ve seksizmin

that have shaped our history and still infect our society today.

tarihi aşamalarında görüyoruz ve hâlâ toplumumuza etki ediyor.

Isn't it all hate?

Bunlar nefret değil mi?

I'm not saying they're the same thing,

Aynı şey olduklarını söylemiyorum,

just like I am not saying

bir zorba olmanın

that being a bully is as bad as being a Nazi,

bir Nazi olmak kadar kötü olduğunu da söylemiyorum,

just like I'm not saying that being a Nazi is the same thing as punching a Nazi ...

hatta Nazi olmakla bir Nazi yumruklamanın aynı şey olduğunu da söylemiyorum

(Laughter)

(Kahkahalar)

But hating a Nazi is still hate, right?

Ancak bir Naziden nefret etmek de nefret, değil mi?

What about hating someone who isn't as enlightened as you?

Peki ya sizin kadar kültürlü olmayan birinden nefret etmek?

See, what I learned

Bundan öğrendiğim şey,

is that we all are against hate

hepimiz nefrete karşıyız

and we all think hate is a problem.

ve hepimiz nefretin bir sorun olduğu kanısındayız.

We think it's their problem,

Onların sorunu olduğunu düşünüyoruz,

not our problem.

bizim değil.

They're hateful.

Nefret dolu olan onlar.

I mean, if I think the people who didn't vote like me

Benimle aynı yönde oy vermeyen insanların

are stupid racist monsters who don't deserve to call themselves Americans,

Amerikalı olmaya layık olmayan ırkçı yaratıklar olduğunu düşünüyorsam

alright, fine, I'm not being nice,

pekâlâ, nazik davranmıyorum,

I get it.

anladım.

(Laughter)

(Kahkahalar)

I'm not hateful, I'm just right, right?

Nefret etmiyorum, sadece haklıyım, değil mi?

(Laughter)

(Kahkahalar)

Wrong.

Yanlış.

We all hate.

Hepimiz nefret ediyoruz.

And I do not mean that in some abstract, generic sense.

Bunu tam belli olmayan genelleyici bir anlamda söylemiyorum.

I mean all of us ...

Hepimizi kastediyorum...

me and you.

beni ve sizi.

That sanctimonious pedestal of superiority on which we all place ourselves,

Kendimizi yerleştirdiğimiz o yukarıdan bakan üstünlük mertebesi,

that they are hateful and we are not,

nefret dolu olan biz değil, onlarmış gibi...

is a manifestation of the essential root of hate:

aslında nefretin en temelinde yatan bir gösteri:

that we are fundamentally good and they are not,

Biz doğuştan iyiyiz, onlar değil,

which is what needs to change.

işte bu değişmesi gereken şey.

So in trying to understand and solve hate,

Nefreti anlayıp çözmede

I read every book and every research study I could find,

bulabildiğim her kitap ve araştırmayı okudum,

but I also went and talked to some former Nazis

ayrıca eski Nazi ve eski terörist

and some former terrorists

ve eski soykırım canileriyle de

and some former genocidal killers,

görüştüm,

because I figured if they could figure out how to escape hate,

çünkü onlar nefretten arınmayı başarabilmişlerse geri kalanımız da

surely the rest of us could.

yapabilir diye düşündüm.

Let me give you just one example of the former terrorist I spent time with

Batı Şeria'da birlikte zaman geçirdiğim eski teröristi

in the West Bank.

örnek vermek istiyorum.

When Bassam Aramin was 16 years old,

Bassam Aramin 16 yaşındayken

he tried to blow up an Israeli military convoy with a grenade.

İsrailli bir askeri konvoyu el bombasıyla havaya uçurmaya çalıştı.

He failed, fortunately,

Neyse ki başaramadı

but he was still sentenced to seven years in prison.

ama yine de 7 yıl hapse mahkum oldu.

When he was in prison, they showed a film about the Holocaust.

Hapishanede Nazi Soykırımı hakkında bir film gösterildi.

Up until that point,

O ana kadar,

Bassam had thought the Holocaust was mostly a myth.

Bassam, Nazi Soykırımının bir efsane olduğunu sanıyordu.

He went to go watch the film

Fimi izlemeye gitti

because he thought he would enjoy seeing Jews get killed.

çünkü Yahudilerin öldürülüşünü izlemekten keyif alacağını sanıyordu.

But when he saw what really happened, he broke down crying.

Gerçekten ne olduğunu görünce de gözyaşlarına hakim olamadı.

And eventually, after prison,

Sonunda hapishaneden çıkınca

Bassam went on to get a master's degree in Holocaust studies

Soykırım araştırmaları üzerine yüksek lisans derecesi aldı

and he founded an organization where former Palestinian combatants

ve eski Filistinli ve İsrailli askerlerin bir araya geldiği

and Israeli combatants come together,

birlikte çalışarak ortak payda bulmaya çalıştığı

work together, try to find common ground.

bir organizasyon kurdu.

By his own account, Bassam used to hate Israelis,

Kendi söylediklerine göre İsraillilerden nefret ediyordu

but through knowing Israelis and learning their stories

ama onları tanıyıp hikâyelerini öğrenerek

and working together for peace,

ve barış için birlikte çalışarak

he overcame his hate.

bu nefretin üstesinden geldi.

Bassam says he still doesn't hate Israelis,

Bassam hâlâ İsraillilerden nefret etmediğini söylüyor,

even after the Israeli military --

hatta İsrailli askerler

shot and killed his [10]-year-old daughter, Abir,

10 yaşındaki kızı Abir'i,

while she was walking to school.

okula giderken vurup öldürdüğü hâlde.

(Sigh)

(İç çeker)

Bassam even forgave the soldier who killed his daughter.

Bassam, kızını öldüren askeri bile affetti.

That soldier, he taught me,

O asker bana şunu öğretti,

was just a product of the same hateful system as he was.

o da Bassam'ın içinde olduğu aynı nefret dolu sistemin bir parçasıydı.

If a former terrorist ...

Eğer eski bir terörist...

if a terrorist can learn to stop hating

bir terörist, çocuğu öldürüldüğünde bile

and still not hate when their child is killed,

nefret etmeyi bırakabiliyorsa

surely the rest of us can stop our habits

elbette biz de birbirimizi aşağılayan

of demeaning and dehumanizing each other.

ve insanlıktan çıkaran alışkanlıklarımıza son verebiliriz.

And I will tell you there are stories like Bassam's all over the world,

Size birbiri ardına yapılan çalışmaları ve dünyanın her yerinden

plus study after study after study

Bassam'ınki gibi hikâyeler anlatabilirim,

that says, no, we are neither designed nor destined as human beings to hate,

hepsi de insanoğlunun nefret etmeye odaklı ve mahkum olmadığını

but rather taught to hate by the world around us.

çevremizdeki dünya tarafından nefretin öğretildiğini söylüyor.

I promise you,

Sizi temin ederim,

none of us pops out of the womb hating black people or Republicans.

hiçbirimiz siyahi veya Cumhuriyetçilerden nefret ederek doğmuyoruz.

There is nothing in our DNA that makes us hate Muslims or Mexicans.

Genlerimizde Müslüman veya Meksikalılardan nefret etmeye dair hiçbir şey yok.

For better or for worse,

İyi veya kötü

we are all a product of the culture around us.

hepimiz çevremizdeki kültürün bir parçasıyız.

And the good news is,

İyi haber şu ki

we're also the ones who shape that culture,

biz aynı zamanda bu kültüre yön veren kişileriz,

which means we can change it.

yani bunu değiştirebiliriz.

The first step is starting to recognize the hate inside ourselves.

İlk adım içimizdeki nefreti tanımaktan geçiyor.

We need to catch ourselves

Kendimizle yüzleşmemiz lazım,

and our hateful thoughts in all their forms

içimizdeki tüm nefret dolu düşüncelerle.

in all of us ...

Fikir ve varsayımlarımıza

and work to challenge our ideas and assumptions.

meydan okumayı başarmamız lazım.

That doesn't happen overnight,

Bu bir günde olmayacak.

I am telling you right here,

Bunu şimdiden söylüyorum,

it is a lifelong journey, but it's one we all need to take.

bu hayatboyu sürecek ama çıkmamız gereken bir yolculuk.

And then second:

İkincisi:

if we want to challenge the hate in our societies,

toplumlarımızda nefrete meydan okumak istiyorsak

we need to promote policies and institutions and practices

bizi topluluklar olarak birbirimize bağlayan düzenlemeler,

that connect us as communities.

kurumlar ve uygulamalara ihtiyacımız var.

Literally, like integrated neighborhoods and schools.

Örneğin entegre mahalle ve okullar.

That by the way is the reason to support integration.

Bu, entegrasyonu desteklememizin bir sebebi.

Not just because it's the right thing to do,

Yalnızca doğru olan bu olduğu için değil,

but because integration systematically combats hate.

çünkü entegrasyon sistematik olarak nefretle savaşıyor.

There are studies that teenagers who participate

Farklı ırklardan öğrencilerin olduğu sınıf ve aktivitelere katılan

in racially integrated classes and activities reduce their racial bias.

gençlerin ırkçı önyargılarının azaldığına dair çalışmalar var.

And when little kids go to racially integrated kindergartens

Küçük çocuklar farklı ırklarla entegre anaokullarına

and elementary schools --

ve ilkokullara gittiklerinde

they develop less bias to begin with.

çok daha az önyargı geliştiriyorlar.

But the fact is in so many ways and in so many places around our world,

Ancak gerçek dünyanın her yerinde pek çok farklı şekilde etrafımızı sarmış,

we are separated from each other.

birbirimizden ayrılmış durumdayız.

In the United States, for instance,

Birleşik Devletler'de örneğin,

three-quarters of white people don't have any non-white friends.

beyaz insanların dörtte üçünün beyaz olmayan arkadaşları yok.

So in addition to promoting those proactive solutions,

Bu önalıcı çözümleri yaygınlaştırmanın yanısıra,

the other thing we need to do is upend the hate in our institutions

yapmamız gereken diğer şey kurum ve düzenlemelerimizde

and our policies

insan ayrımcılığı ve farklılığı,

that perpetuate dehumanization and difference

ötekileştirmeyi ve nefreti devam ettiren düzenlemeleri

and otherizing and hate,

tamamen yok etmeliyiz,

like systems of sexual harassment and sexual assault in the workplace,

örneğin işyerinde cinsel taciz

or our deeply racially imbalanced

veya çok derinden ırksal açıdan

and deeply racially biased criminal "justice" system.

dengeli olmayan önyargılı ceza ''adalet'' sistemi.

We need to change that.

Bunu değiştirmemiz lazım.

Again, it will not happen overnight.

Bu bir günde olmayacak.

It needs to happen.

Yine de olması lazım.

And then ...

Ayrıca...

when we connect together

bu bağlantı sistemleriyle

in these connection spaces,

bu bağlantı noktalarında

facilitated by connection systems,

yollarımız kesiştiği zaman,

we need to change the way we talk to each other

birbirimizle konuşma ve bağ kurma şeklimizi de

and connect with one another

değiştirmemiz gerekiyor

and relate with generosity and open-mindedness

nefretle değil, cömertlikle, açık görüşlülükle,

and kindness and compassion

nezaket ve anlayışla

and not hate.

davranmamız gerekiyor.

And that's it.

Hepsi bu.

That's it.

Hepsi bu.

(Applause)

(Alkışlar)

I have solved it all, right?

Olayı çözdüm, değil mi?

That's it.

Hepsi bu.

That is pretty much --

Yani baktığınız zaman...

there's a few details --

birkaç ayrıntı var

but that's pretty much all we have to do.

ama yapmamız gerekenlerin hepsi bu.

It's not that complicated, right?

O kadar da karmaşık değil

But it's hard.

ama oldukça zor.

The hate that we feel towards certain groups of people

Kimlikleri veya inançları yüzünden

because of who they are or what they believe

belli gruplara karşı duyduğumuz nefret

is so ingrained in our minds and in our society

hem zihnimize hem de toplumumuza öylesine işlemiş ki

that it can feel inevitable

bunun kaçınılmaz ve değiştirilmesi imkansız

and impossible to change.

bir şey olduğu hissine kapılabiliriz.

Change is possible.

Değişim mümkün.

Just look at the terrorist who became a peace activist.

Barış aktivisti olan teröriste bir bakın.

Or look at the bully who learned to apologize to her victim.

Mağdur ettiği kişiden özür dileyen zorbaya bir bakın.

The entire time I was traveling around the Middle East and Rwanda

Orta Doğu, Rwanda ve Birleşik Devletler boyunca

and across the United States,

seyahat ettiğim tüm zaman boyunca

hearing these unbelievable stories of people in communities

nefret dolu tarihlerini geride bırakmış

who had left entire histories of hate behind,

bu toplulukların inanılmaz hikâyelerini dinlerken bile

I was still looking for Vicky.

hâlâ Vicky'yi arıyordum.

It was so hard find her that I hired a private investigator

Onu bulmak o kadar zordu ki özel bir detektif tuttum

and he found her.

ve detektif onu buldu.

I mean, he sort of found her.

Yani, kısmen onu buldu.

The truth is, it became clear that the person I'm calling Vicky

Aslına bakarsanız, Vicky dediğim kişi

had gone to extraordinary lengths to hide her identity.

kimliğini gizlemek için olağanüstü önlemler almıştı.

But anyway, a year after I began my journey,

Yine de bu yola çıktıktan bir sene sonra

I wrote Vicky an apology.

Vicky'ye bir özür mektubu yazdım.

And a few months later,

Birkaç ay sonra da

she wrote back.

bana cevap yazdı.

(Sigh)

(İç çeker)

I'm not going to lie,

Yalan söylemeyeceğim,

I wanted to be forgiven.

affedilmek istedim.

I wasn't.

Affedilmedim.

(Sigh)

(İç çeker)

She offered me sort of conditional forgiveness.

Bana şartlı bir af teklif etti.

What she wrote was ...

Yazdığı şey şuydu...

"Messages such as yours cannot absolve you of your past actions.

''Seninki gibi mektuplar geçmişte yaptıklarından seni azletmez.

The only way to do that is to improve the world,

Bunu başarmanın tek yolu dünyayı iyileştirmek,

prevent others from behaving in similar ways

başkalarının benzer şekillerde davranmasını önlemek

and foster compassion."

ve şefkat teşvik etmek.''

And Vicky's right.

Vicky haklıydı.

Which is why I'm here.

Bu yüzden buradayım.

Thank you.

Teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkışlar)