What we can do about the culture of hate | Sally Kohn

Translator: Maryam Manzoori Reviewer: sadegh zabihi

So people tell me I'm a nice person ...

همه به من می‌گویند که آدم خوشایندی هستم...

to the point where it's part of my personal and professional identity

تا جایی که بخشی از هویت شخصی و حرفه‌ای من شده

that I'm so nice and able to get along with anyone,

این که خیلی خوب با همه کنار می‌آیم،

even my most fierce opponents.

حتی با سرسخت‌ترین مخالفانم.

It's like my "thing," it's what I'm known for.

این «مشخصه» من است، و به آن مشهور شده‌ام.

(Laughter)

(خنده حاضران)

But what no one knows ...

اما چیزی که کسی نمی‌داند...

is that I was a bully.

این است که من قلدر و زورگو بودم.

Honestly, I didn't think about it much myself.

راستش، خودم چندان بهش فکر نمی‌کردم.

I buried the memories for years,

خاطراتش را سال‌ها خاک کرده بودم،

and even still, a lot of it's really hazy.

و حتی همین حالا، بخش بزرگیش مبهم است.

Denial, by the way, apparently is also one of my things.

مثل این که انکار هم یکی دیگر از مشخصه‌هایم است.

(Laughter)

(خنده حاضران)

But the more people started to praise me

اما هرچه سایرین ستایشم کردند

for being a liberal who could get along with conservatives,

چون لیبرالی بودم که می‌توانست با محافظه‌کاران کنار بیاید،

and the more I wrote articles about being nice

و هرچه بیشتر درباره خوب بودن مقاله نوشتم

and gave talks about being nice,

و درباره خوب بودن سخنرانی کردم،

the more I felt this hypocrisy creeping up inside me.

بیشتر و بیشتر دورویی را که در درونم می‌خزید احساس کردم.

What if I was actually really mean?

اگر بگویم که در واقع حقیقتا بدجنس بودم چی؟

When I was 10 years old,

ده سالم که بود،

there was a girl in my class at school named Vicky.

دختری همکلاسی مدرسه‌ام بود به اسم ویکی.

(Sigh)

(آه می‌کشد)

And I tormented her ...

و من آزارش می‌دادم ...

mercilessly.

بی‌رحمانه.

I mean, everyone did.

یعنی، همه اذیتش می‌کردند.

Even the teachers picked on her.

حتی آموزگاران هم سربه‌سرش می‌گذاشتند.

It doesn't make it any better, does it?

البته این وضع را بهتر نمی‌کند، مگر نه؟

Vicky was clearly a troubled kid.

ویکی مشخصا بچه مشکل‌داری بود.

She would hit herself and give herself bloody noses

خودش را می‌زد تا جایی که از دماغش خون می‌آمد

and she had hygiene problems --

و مشکلات بهداشتی هم داشت --

she had big hygiene problems.

مشکلات اساسی نظافتی داشت.

But instead of helping this girl,

اما به جای کمک به این دختر،

who was plainly suffering from hardships in her life ...

که معلوم بود با زندگی سختی دست و پنجه نرم می‌کند ...

we called her "Sticky Vicky."

اسمش را گذاشته بودیم «ویکی چسبونکی.»

I called her "Sticky Vicky."

من اسمش را گذاشته بودم «ویکی چسبونکی.»

My clearest memory is standing in the empty hallway

واضح‌ترین خاطره‌ام این است که در راهروی خالی ایستاده بودم

outside the fifth grade classrooms

در بیرون اتاق‌های کلاس پنجم

waiting for Vicky to come out of the bathroom,

منتظر ویکی تا از دستشویی خارج شود،

and I have a clipboard and a pen and a survey I've made up,

توی دستم زیردستی، قلم و یک نظرسنجی بود که خودم درست کرده بودم،

asking about shampoo preferences,

درباره این که کدام شامپو را بیشتر دوست دارید،

like I'm doing a study for science class or something.

انگار که دارم برای کلاس علوم تحقیق می‌کنم.

And when Vicky comes out of the bathroom,

وقتی که ویکی از دستشویی آمد بیرون،

I pounce on her and I ask her what shampoo she uses.

جلوش را گرفتم و پرسیدم چه شامپویی استفاده می‌کند.

Now, to put this in perspective,

برای این که تصویر را کامل کنم بگویم که،

I can't remember the names of my teachers,

نه اسامی آموزگارانم یادم مانده،

I can't remember the names of any of the books I read that year,

نه اسم هیچ‌یک از کتابهایی را که آن سال خواندم،

I pretty much can't remember anything from fifth grade,

و نه هیچ چیز دیگری از کلاس پنجم در خاطرم مانده،

but I remember that Vicky told me she used White Rain shampoo.

اما خوب یادم است که ویکی گفت شامپوی «وایت رین» می‌زند.

Clear as yesterday,

انگار همین دیروز بود،

like it just happened.

که این اتفاق افتاد.

And as classes let out,

وقتی که زنگ خورد،

I ran down the hall shouting at all the other kids,

دویدم توی راهرو و بلند به بقیه بچه‌ها گفتم،

"Sticky Vicky uses White Rain shampoo.

«ویکی چسبونکی شامپوی وایت رین می‌زنه.

Don't use White Rain shampoo

شما این شامپو را نزنید

or you'll smell like Sticky Vicky."

تا مثل ویکی چسبونکی بو ندید.»

I forgot about this memory for a long time.

این خاطره مدتی طولانی از ذهنم بیرون رفته بود.

When I finally started remembering it,

عاقبت وقتی که یادم آمد،

I immediately needed to know more.

فوراَ می‌خواستم چیزهای بیشتری بدانم.

I reached out to friends and eventually social media,

سراغ دوستانم و رسانه‌های اجتماعی رفتم،

and I did everything I could to try to find Vicky.

و هر کاری می‌توانستم کردم تا ویکی را پیدا کنم.

I needed to know that she was OK,

می‌خواستم بدانم که حالش خوب است،

and that I hadn't ruined her life.

و این که زندگی‌اش را ویران نکرده‌ام.

(Sigh)

(آه می‌کشد)

But what I quickly realized

اما آنچه که خیلی زود متوجه شدم

was I wasn't just trying to figure out what happened to Vicky.

این بود که فقط دنبال این نبودم که ببینم ویکی چه شد.

I was trying to figure out what happened to me.

می‌خواستم بفهمم من چی شدم.

When I was 10 years old,

وقتی که ده سالم بود،

I treated another human being like some worthless other ...

با یک آدم دیگر مثل یک چیز بی‌ارزش رفتار کردم ...

like I was better than her,

انگار که من از او بهترم،

and she was garbage.

و او زباله است.

What kind of a nice person does that?

کدام آدم خوبی این کار را می‌کند؟

I mean, I know I was only a kid,

می‌دانم که بچه بودم،

but not all kids do that.

ولی همه بچه‌ها این کار را نمی‌کنند.

Most kids don't do that, right?

بیشتر بچه‌ها این کار را نمی‌کنند، نه؟

So, what if I wasn't nice after all?

خب، اگر من آدم نازنینی نباشم چی؟

I was really just a hateful monster.

من حقیقتاً یک هیولای نفرت‌انگیز بودم.

Then I started to notice myself having these mean impulses,

بعد شروع کردم به توجه به خودم و وسوسه‌های شرورانه‌ام،

thinking mean thoughts

افکار خبیثانه‌ام

and wanting to say them.

و تمایلم به بیانشان.

Admittedly, most of my mean thoughts were about conservatives.

اعتراف می‌کنم که بیشتر افکار خبیثانه‌ام درباره محافظه‌کاران بود.

(Laughter)

(خنده حضار)

But not just conservatives.

اما محدود به محافظه‌کاران نبود.

I also caught myself thinking mean things about mushy, centrist liberals

مچ خودم را موقع افکار شرورانه درباره لیبرال‌های بی‌خاصیت میانه‌رو هم گرفتم

and greedy Wall Street bankers

همینطور درباره بانکدارهای حریص وال‌ستریت

and Islamophobes

و اسلام‌هراس‌ها

and slow drivers,

و راننده‌هایی که آهسته می‌رانند،

because I really hate slow drivers.

چون واقعا از کسانی که یواش رانندگی می‌کنند بدم می‌آید.

(Laughter)

(خنده حضار)

And as I'd catch myself in these moments of hypocrisy,

وقتی که خودم را در این لحظات ریاکارانه می‌یافتم،

either I was just noticing them or they were getting worse,

یا تازه متوجهشان شده بودم و یا احساساتم در حال تشدید بود،

especially in the last few years.

بویژه در چند سال اخیر.

And as I felt more hateful --

و هرچه نفرتم بیشتر شد --

rageful, really --

و در واقع بیشتر خشمگین شدم --

I noticed the world around me seemed to be getting more hateful, too.

فهمیدم که جهان اطرافم نیز از نفرت پر می‌شود.

Like there was this steady undercurrent of hate

مثل جریانی ثابت و زیرزمینی از نفرت

bubbling up all around us

که همه ما را دربرمی‌گیرد

and increasingly overflowing.

و ما را می‌بلعد.

So the plus side, I guess,

حسن ماجرا، گمان می‌کنم،

is that I realized that hate was not just my problem,

این است که فهمیدم نفرت فقط مشکل من نیست،

which is like, the most selfish plus side ever --

که خودخواهانه‌ترین حسن ممکن است --

(Laughter)

(خنده حضار)

because now instead of just my own hate and cruelty to try to figure out,

چرا که حالا به جای تلاش برای فهم نفرت و بدجنسی خودم،

I had a whole world of hate I wanted to unravel

باید برای دنیایی از نفرت گره‌گشایی می‌کردم

and understand and fix.

آن را درک و تصحیح می‌کردم.

So I did what all overly intellectual people do when they have a problem

بنابراین کاری را کردم که همه آدمهای زیادی روشنفکر، موقع پیش آمدن مشکلی می‌کنند

that they want to understand,

که می‌خواهند درکش کنند،

and I wrote a book.

و کتاب نوشتم.

(Laughter)

(خنده حضار)

I wrote a book about hate.

کتابی نوشتم درباره نفرت.

Spoiler alert:

فقط داستان را لو بدهم که:

I'm against it.

من مخالف نفرتم.

(Laughter)

(خنده حضار)

Now at this point, you might be thinking to yourself,

در اینجا، ممکن است با خود فکر کنید،

"Why are y'all worried about hate?

«چرا این همه نگران نفرت هستید؟

You didn't hate Vicky.

تو که از ویکی متنفر نبودی.

Bullying isn't hate."

قلدری که نفرت نیست.»

Isn't it?

واقعا نیست؟

Gordon Allport,

گوردون الپرت،

the psychologist who pioneered the study of hate in the early 1900s,

روانشانس پیشرو تحقیق درباره نفرت در اوایل دهه ۱۹۰۰،

developed what he called a "scale of prejudice."

چیزی را ابداع کرد به نام «مقیاس تعصب.»

At one end are things like genocide and other bias-motivated violence.

یک طرف چیزهایی مثل نسل‌کشی و دیگر خشونت‌های ناشی از غرض‌ورزی است.

But at the other end

اما در طرف دیگر

are things like believing that your in-group

چیزهایی است از قبیل اعتقاد به این که گروه تو

is inherently superior to some out-group,

ذاتا از افرادی که با تو فرق دارند، برتر است،

or avoiding social interaction with those others.

یا پرهیز از تعامل اجتماعی با آن افراد.

Isn't that all hate?

اینها نفرت نیست؟

I mean, it wasn't an accident

این اتفاقی نبود که

that I was a rich kid picking on a poor kid,

منِ بچه پولدار سربه‌سر یک بچه فقیر می‌گذاشتم،

or that Vicky, it turns out, would eventually end up being gay.

یا این که ویکی، معلوم شد که عاقبت همجنسگرا شده.

Poor kids and gay kids are more likely to be bullied,

احتمال این که بچه‌های فقیر و همجنسگرا مورد قلدری قرار گیرند بیشتر است،

even by kids who also end up being gay.

حتی از سوی بچه‌هایی که در نهایت همجنسگرا می‌شوند.

I know there was a lot going on in my little 10-year-old mind.

در ذهن ده‌ساله‌ام، افکار زیادی جریان داشت.

I'm not saying hate was the only reason I picked on Vicky

نمی‌گویم که نفرت تنها دلیل من برای آزار ویکی بود

or even that I was consciously hateful or anything,

یا این که حتی تنفرم آگاهانه بود،

but the fact is,

اما واقعیت این است که،

the people we discriminate against in our public policies and in our culture

افرادی که در سیاست عمومی و فرهنگمان به آنان تبعیض می‌ورزیم

are also the groups of people most likely to be bullied in school.

همانهایی هستند که در مدارس مورد قلدری و زورگویی قرار گرفته‌اند.

That is not just a coincidence.

این صرفاً تصادف نیست.

That's hate.

این نفرت است.

I am defining hate in a broad way

من تعریف گسترده‌ای از نفرت دارم

because I think we have a big problem.

چون به نظر من مشکلی که داریم بزرگ است.

And we need to solve all of it, not just the most extremes.

و باید تمام آن را حل کنیم، نه فقط موارد افراطی‌ را.

So for instance,

به عنوان مثال،

we probably all agree that marching down the street,

احتمالا همه ما موافقیم که تظاهرات در خیابان،

chanting about you should take away rights from some group of people

و سردادن شعار درباره گرفتن حق و حقوق گروهی از افراد

because of their skin color or their gender,

به دلیل رنگ پوست یا جنسیتشان،

we'd all agree that's hate, right? OK.

همه موافقیم که این نفرت است. اینطور نیست؟ بسیار خب.

What if you believe that group of people is inferior,

اگر معتقد باشید که آن گروه از افراد پست هستند،

but you don't say it?

اما به زبان نیاورید چی؟

Is that hate?

آیا این نفرت است؟

Or what if you believe that group of people is inferior

یا اگر معتقد باشید که آن گروه از افراد پست هستند

but you aren't aware that you believe it --

اما از اعتقادتان آگاه نباشید، چی؟

what's known as implicit bias.

به این می‌گویند غرض‌ورزی سربسته.

Is that hate?

این نفرت است؟

I mean they all have the same roots, don't they?

همه اینها یک ریشه دارند، اینطور نیست؟

In the historic patterns of racism and sexism

ریشه در الگوهای تاریخیِ نژادپرستی و جنسیت‌گرایی،

that have shaped our history and still infect our society today.

که تاریخ ما را شکل داده و همچنان بر جامعه امروز تاثیر می‌گذارد.

Isn't it all hate?

همه اینها نفرت نیست؟

I'm not saying they're the same thing,

نمی‌گویم همه اینها یکیست،

just like I am not saying

همانطور که نمی‌گویم

that being a bully is as bad as being a Nazi,

قلدری به اندازه نازی بودن بد است،

just like I'm not saying that being a Nazi is the same thing as punching a Nazi ...

همانطوری که نمی‌گویم نازی بودن درست همان مشت زدن به یک فرد نازیست ...

(Laughter)

(خنده حضار)

But hating a Nazi is still hate, right?

اما نفرت از یک عضو نازی، هنوز نفرت است، نه؟

What about hating someone who isn't as enlightened as you?

تنفر از کسی که به اندازه شما آگاهی ندارد چطور؟

See, what I learned

می‌بینید، چیزی که آموختم

is that we all are against hate

این است که همه ما مخالف نفرتیم

and we all think hate is a problem.

و همه ما گمان می‌کنیم نفرت یک مشکل است.

We think it's their problem,

فکر می‌کنیم این مشکل دیگران است،

not our problem.

نه مشکل ما.

They're hateful.

آنان نفرت انگیزند.

I mean, if I think the people who didn't vote like me

یعنی، اگر فکر کنم افرادی که مثل من در انتخابات رأی ندادند

are stupid racist monsters who don't deserve to call themselves Americans,

هیولاهایی نژادپرست و احمقند که نباید اسم خودشان را آمریکایی بگذارند،

alright, fine, I'm not being nice,

بسیارخب، حق باشماست، دارم بدجنسی می‌کنم،

I get it.

فهمیدم.

(Laughter)

(خنده حضار)

I'm not hateful, I'm just right, right?

من پر از نفرت نیستم، حرف حق می‌زنم، درست است؟

(Laughter)

(خنده حضار)

Wrong.

اشتباه می‌کنید.

We all hate.

همه ما تنفر می‌ورزیم.

And I do not mean that in some abstract, generic sense.

و منظورم نوع انتزاعی یا بخصوصی از افراد نیست.

I mean all of us ...

منظورم همه ماست ...

me and you.

من و شما.

That sanctimonious pedestal of superiority on which we all place ourselves,

آن ستون ریاکارانه برتری که همه ما خود را متعلق به آن می‌دانیم،

that they are hateful and we are not,

که می‌گوید دیگران نفرت‌انگیزند، نه ما،

is a manifestation of the essential root of hate:

مانیفست ریشه اصلی نفرت است:

that we are fundamentally good and they are not,

این که ما ذاتاً خوبیم و آنها نیستند،

which is what needs to change.

که همان چیزی است که باید تغییر کند.

So in trying to understand and solve hate,

بنابراین در تلاش برای فهم و حل کردن نفرت،

I read every book and every research study I could find,

هر کتاب و پژوهشی را که می‌یافتم، خواندم

but I also went and talked to some former Nazis

اما با شماری از اعضای سابق حزب نازی

and some former terrorists

و تروریست‌های سابق

and some former genocidal killers,

و قاتلین سابق نسل‌کشی صحبت کردم،

because I figured if they could figure out how to escape hate,

چرا که دریافتم اگر آنها توانسته‌اند راهی برای گریز از نفرت بیابند،

surely the rest of us could.

حتما بقیه ما نیز می‌توانند.

Let me give you just one example of the former terrorist I spent time with

بگذارید فقط یک مثال از تروریست سابقی را بزنم

in the West Bank.

که در کرانه غربی ملاقات کردم.

When Bassam Aramin was 16 years old,

وقتی که بسام عرامین ۱۶ ساله بود،

he tried to blow up an Israeli military convoy with a grenade.

تلاش کرد تا یک کاروان نظامی اسرائیلی را با نارنجک منفجر کند.

He failed, fortunately,

خوشبختانه موفق نشد.

but he was still sentenced to seven years in prison.

اما به هفت سال زندان محکوم شد.

When he was in prison, they showed a film about the Holocaust.

در زندان فیلمی درباره هولوکاست پخش کردند.

Up until that point,

تا آن زمان،

Bassam had thought the Holocaust was mostly a myth.

بسام گمان می‌کرد که هولوکاست عمدتاَ افسانه است.

He went to go watch the film

به تماشای فیلم رفت،

because he thought he would enjoy seeing Jews get killed.

چرا که فکر می‌کرد از تماشای کشته شدن یهودیان لذت می‌برد.

But when he saw what really happened, he broke down crying.

اما وقتی واقعیت را دید، زد زیر گریه.

And eventually, after prison,

بسام در نهایت، پس از زندان،

Bassam went on to get a master's degree in Holocaust studies

در رشته مطالعات هولوکاست فوق لیسانس گرفت

and he founded an organization where former Palestinian combatants

و سازمانی را تاسیس کرد که نظامیان سابق فلسطینی

and Israeli combatants come together,

و نظامیان اسرائیلی گرد هم می‌آیند،

work together, try to find common ground.

با هم کار می‌کنند، و برای یافتن زمینه مشترک تلاش می‌کنند.

By his own account, Bassam used to hate Israelis,

بسام، به گفته خودش، قبلاَ از اسرائیلی‌ها متنفر بود،

but through knowing Israelis and learning their stories

اما با شناختن اسرائیلی‌ها و دانستان‌هایشان

and working together for peace,

و همکاری برای صلح،

he overcame his hate.

بر تنفرش فائق آمد.

Bassam says he still doesn't hate Israelis,

بسام می‌گوید از اسرائیلی‌ها متنفر نیست،

even after the Israeli military --

حتی با این که ارتش اسرائیل --

shot and killed his [10]-year-old daughter, Abir,

دختر ده ساله‌اش عبیر را در راه مدرسه،

while she was walking to school.

به ضرب گلوله کشت،

(Sigh)

(نفس عمیق)

Bassam even forgave the soldier who killed his daughter.

بسام حتی سرباز قاتل دخترش را بخشید.

That soldier, he taught me,

او به من آموخت که آن سرباز،

was just a product of the same hateful system as he was.

درست مثل خودش، محصول یک نظام نفرت‌ است.

If a former terrorist ...

اگر یک تروریست سابق ...

if a terrorist can learn to stop hating

اگر یک تروریست توانسته نفرت را کنار بگذارد

and still not hate when their child is killed,

و حتی وقتی فرزندش کشته می‌شود نفرت نورزد،

surely the rest of us can stop our habits

حتماَ بقیه ما نیز می‌توانیم عاداتمان را

of demeaning and dehumanizing each other.

در معنی‌زدایی و انسانیت‌زدایی از یکدیگر متوقف کنیم.

And I will tell you there are stories like Bassam's all over the world,

در تمامی جهان داستان‌هایی شبیه داستان بسام پیدا می‌شود،

plus study after study after study

همچنین تحقیق‌ها و پژوهش‌های بیشمار می‌گوبند

that says, no, we are neither designed nor destined as human beings to hate,

نفرت در ما به عنوان انسان، نه طراحی شده‌ و نه سرنوشت تعیین شده،

but rather taught to hate by the world around us.

بلکه جهان پیرامون نفرت‌ورزی را به ما یاد داده است.

I promise you,

به شما قول می‌دهم،

none of us pops out of the womb hating black people or Republicans.

هیچ یک از ما با نفرت از سیاهان یا جمهوری‌خواهان از شکم مادر بیرون نیامده.

There is nothing in our DNA that makes us hate Muslims or Mexicans.

چیزی در دی.ان.ای ما نیست که موجب تنفر ما از مسلمانان یا مکزیکی‌ها شود.

For better or for worse,

خوب یا بد،

we are all a product of the culture around us.

همه ما محصول فرهنگ پیرامونمان هستیم.

And the good news is,

و خبر خوب این که،

we're also the ones who shape that culture,

ما همانی هستیم که آن فرهنگ را شکل داده،

which means we can change it.

که یعنی می‌توانیم آن را تغییر هم بدهیم.

The first step is starting to recognize the hate inside ourselves.

اولین گام به رسمیت شناختن نفرت درونیمان است.

We need to catch ourselves

باید خودمان را

and our hateful thoughts in all their forms

و انواع افکار تنفرآمیزمان را بگیریم

in all of us ...

در همه ما ...

and work to challenge our ideas and assumptions.

و در به چالش کشیدن ایده‌ها و برداشتهایمان کار کنیم.

That doesn't happen overnight,

این یک شبه اتفاق نمی‌افتد،

I am telling you right here,

همینجا به شما می‌گویم،

it is a lifelong journey, but it's one we all need to take.

این سفریست که تا آخر عمر طول می‌کشد، اما همه ما باید در پیش گیریم.

And then second:

و ثانیاً:

if we want to challenge the hate in our societies,

اگر بخواهیم نفرت جوامع‌مان را به چالش بگیریم،

we need to promote policies and institutions and practices

باید سیاستها، موسسات و تمهیداتی را پیش ببریم

that connect us as communities.

که ما را به عنوان گروه‌های مردمی پیوند دهند.

Literally, like integrated neighborhoods and schools.

به معنای واقعی. مثل محله‌ها و مدارس ترکیب‌شده از نظر نژادی.

That by the way is the reason to support integration.

در ضمن این دلیلی است برای حمایت از ترکیب شدن نژادی.

Not just because it's the right thing to do,

نه فقط به این دلیل که کار درستی است،

but because integration systematically combats hate.

بلکه از این جهت که ترکیب، به طور سیستماتیک در تقابل با نفرت است.

There are studies that teenagers who participate

تحقیقات نشان می‌دهد شرکت نوجوانان

in racially integrated classes and activities reduce their racial bias.

در کلاس‌ها و فعالیت‌های دارای تنوع نژادی غرض‌ورزی نژادی را در آنان کاهش می‌دهد.

And when little kids go to racially integrated kindergartens

و وقتی بچه‌های کوچک به کودکستان‌هایی با ترکیب متنوع نژادی می‌روند

and elementary schools --

و همینطور مدارس ابتدایی --

they develop less bias to begin with.

در شروع کار کمتر مغرض بارمی‌آیند.

But the fact is in so many ways and in so many places around our world,

اما واقعیت این است که ما از بسیاری جهات و در بسیاری از جاهای جهانمان،

we are separated from each other.

از یکدیگر جدا هستیم.

In the United States, for instance,

برای مثال، در ایالات متحده،

three-quarters of white people don't have any non-white friends.

سه چهارم سفیدپوستان دوست غیر سفید ندارند.

So in addition to promoting those proactive solutions,

پس علاوه بر پیشبرد راه‌حل‌های کنشگرایانه،

the other thing we need to do is upend the hate in our institutions

کار دیگری که باید بکنیم، وارونه کردن نفرت در موسسات

and our policies

و سیاست‌هایمان است

that perpetuate dehumanization and difference

که انسانیت‌زدایی و تفاوت

and otherizing and hate,

و باقی دیگرپنداری‌ها و نفرت را ابدی کرده‌اند،

like systems of sexual harassment and sexual assault in the workplace,

مانند نظام‌های مربوط به آزار و تعرض جنسی در ادارات،

or our deeply racially imbalanced

یا سیستم قضایی ما که از نظر نژادی عمیقا نامتعادل

and deeply racially biased criminal "justice" system.

و عمیقا مغرضانه است.

We need to change that.

باید تغییرش دهیم.

Again, it will not happen overnight.

تکرار می‌کنم، این یک شبه اتفاق نمی‌افتد.

It needs to happen.

اما باید اتفاق بیفتد.

And then ...

و بعد ...

when we connect together

وقتی که به هم مرتبط شویم

in these connection spaces,

در این جاهای برقراری ارتباط،

facilitated by connection systems,

که توسط نظام‌های ارتباط‌‌‌ ‌دهنده تسهیل شده،

we need to change the way we talk to each other

باید نحوه صحبت کردنمان با یکدیگر‌ را تغییر دهیم

and connect with one another

و با یکدیگر ارتباط داشته باشیم

and relate with generosity and open-mindedness

و با ذهن باز و سخاوت با یکدیگر ارتباط داشته باشیم

and kindness and compassion

و با مهربانی و شفقت.

and not hate.

و نه نفرت.

And that's it.

و تمام.

That's it.

همین.

(Applause)

(تشویق حاضران)

I have solved it all, right?

مسئله را حل کردم. اینطور نیست؟

That's it.

همین.

That is pretty much --

تقریبا همین ...

there's a few details --

یک مقدار جزئیات باقیست ...

but that's pretty much all we have to do.

اما این تقریبا تمام کاریست که باید بکنیم.

It's not that complicated, right?

آنقدرها هم پیچیده نیست. نه؟

But it's hard.

اما سخت است.

The hate that we feel towards certain groups of people

نفرتی که به گروه‌های خاصی از افراد داریم

because of who they are or what they believe

به خاطر آنچه که هستند یا عقایدشان

is so ingrained in our minds and in our society

طوری در ذهن ما و جامعه ما ریشه دوانده

that it can feel inevitable

که شاید حس کنیم تغییرش گریزناپذیر

and impossible to change.

و غیرممکن است.

Change is possible.

تغییر ممکن است.

Just look at the terrorist who became a peace activist.

کافیست نگاهی بیاندازید به تروریستی که مدافع صلح شد.

Or look at the bully who learned to apologize to her victim.

یا قلدری که یاد گرفت از قربانیانش عذرخواهی کند.

The entire time I was traveling around the Middle East and Rwanda

در تمام مدتی که در خاورمیانه و رواندا

and across the United States,

و در سرتاسر آمریکا سفر می‌کردم،

hearing these unbelievable stories of people in communities

هنگام شنیدن داستان‌های باورنکردنی از افراد و جوامعی

who had left entire histories of hate behind,

که تاریخچه نفرت را یکسره پشت سر گذاشتند،

I was still looking for Vicky.

همچنان در جست‌وجوی ویکی بودم.

It was so hard find her that I hired a private investigator

یافتنش آنقدر سخت بود که کارآگاه خصوصی استخدام کردم

and he found her.

تا پیدایش کند.

I mean, he sort of found her.

یعنی، به نوعی توانست پیدایش کند.

The truth is, it became clear that the person I'm calling Vicky

در حقیقت، معلوم شد فردی که اینجا اسمش را گذاشته‌ام ویکی

had gone to extraordinary lengths to hide her identity.

آنقدر به طور غیرمعمول پیش رفته بود که هویتش را پنهان کند.

But anyway, a year after I began my journey,

اما در هر صورت، یک سال پس از شروع سفرم،

I wrote Vicky an apology.

برای ویکی یادداشت عذرخواهی نوشتم.

And a few months later,

و چند ماه بعد،

she wrote back.

برایم جواب نوشت.

(Sigh)

(آه می‌کشد)

I'm not going to lie,

نمی‌خواهم دروغ بگویم.

I wanted to be forgiven.

می‌خواستم بخشیده شوم.

I wasn't.

اما نشدم.

(Sigh)

(آه می‌کنشد)

She offered me sort of conditional forgiveness.

یک جور پیشنهاد عفو مشروع داد.

What she wrote was ...

آنچه که نوشت این بود ...

"Messages such as yours cannot absolve you of your past actions.

«پیام‌های شبیه پیام تو، نمی‌تواند تو را از گذشته‌ات تبرئه کند.

The only way to do that is to improve the world,

تنها راه برای این کار بهتر کردن جهان است.

prevent others from behaving in similar ways

جلوگیری از رفتارهای مشابه دیگران

and foster compassion."

و ترویج دادن شفقت است.»

And Vicky's right.

و حق با ویکی است.

Which is why I'm here.

دلیلی که من الان اینجا هستم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حاضران)