What we can do about the culture of hate | Sally Kohn

Translator: Suthanan Traisutcha Reviewer: Sritala Dhanasarnsombut

So people tell me I'm a nice person ...

คนมักบอกว่า...ฉันเป็นคนดี

to the point where it's part of my personal and professional identity

ถึงจุดที่มันกลายเป็นส่วนหนึ่งของอัตลักษณ์ บุคคลและวิชาชีพฉันไปแล้ว

that I'm so nice and able to get along with anyone,

ว่า ฉันช่างดีเหลือเกิน เข้ากับใครต่อใครได้ดีไปหมด

even my most fierce opponents.

แม้แต่กับศัตรูตัวฉกาจของฉันเอง

It's like my "thing," it's what I'm known for.

เหมือนเป็น "เรื่องถนัด" ขึ้นชื่อของฉันเลย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But what no one knows ...

แต่ สิ่งหนึ่งที่ไม่มีใครรู้เลย...

is that I was a bully.

คือ ฉันเคยเป็นอันธพาลมาก่อน

Honestly, I didn't think about it much myself.

พูดตรง ๆ ฉันเองก็ไม่ได้นึกถึงมันมากนัก

I buried the memories for years,

ฉันฝังความทรงจำทิ้งไปนานหลายปีแล้ว

and even still, a lot of it's really hazy.

กระนั้น ยังมีหลายอย่างที่ยังจำได้แบบจาง ๆ

Denial, by the way, apparently is also one of my things.

ชัดเจนว่า... การปฏิเสธความจริงก็เป็นอีกสิ่งที่ฉันถนัด

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But the more people started to praise me

แต่ยิ่งคนเริ่มชมฉันมากขึ้น

for being a liberal who could get along with conservatives,

ว่าฉันเป็นนักเสรีนิยม ที่สามารถเข้ากับนักอนุรักษ์นิยมได้ดี

and the more I wrote articles about being nice

และยิ่งฉันเขียนบทความเกี่ยวกับการเป็นคนดี

and gave talks about being nice,

และขึ้นพูดเกี่ยวกับการเป็นคนดีมากเท่าไหร่

the more I felt this hypocrisy creeping up inside me.

ฉันกลับยิ่งรู้สึกถึงความเสแสร้ง คืบคลานในตัวฉันมากขึ้นเท่านั้น

What if I was actually really mean?

ถ้าหากจริง ๆ แล้ว ฉันเป็นคนใจร้ายล่ะ

When I was 10 years old,

ตอนฉันอายุได้ 10 ขวบ

there was a girl in my class at school named Vicky.

ในชั้นเรียนของฉันที่โรงเรียน มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งชื่อ วิคกี้

(Sigh)

(เสียงถอนหายใจ)

And I tormented her ...

ฉันทรมานเธอ

mercilessly.

อย่างไร้ความปราณี

I mean, everyone did.

คือ ทุกคนก็ทำ

Even the teachers picked on her.

แม้แต่ครูยังหาเรื่องเธอเลย

It doesn't make it any better, does it?

นั่นไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย ใช่ไหมล่ะ

Vicky was clearly a troubled kid.

วิคกี้เป็นเด็กมีปัญหาอย่างชัดเจน

She would hit herself and give herself bloody noses

เธอตบตีตัวเองจนบางทีเลือดออกจมูก

and she had hygiene problems --

และยังมีปัญหาเรื่องสุขอนามัย

she had big hygiene problems.

อย่างหนักเลยล่ะ

But instead of helping this girl,

แต่แทนที่จะเข้าไปช่วยเด็กผู้หญิงคนนี้

who was plainly suffering from hardships in her life ...

ที่กำลังทุกข์ทรมานจาก ความยากลำบากในชีวิตเธอ

we called her "Sticky Vicky."

เรากลับตั้งชื่อเธอ "วิคกี้จอมเหนียวหนึบ"

I called her "Sticky Vicky."

ฉันเรียกเธอว่า "วิคกี้จอมเหนียวหนึบ"

My clearest memory is standing in the empty hallway

ความทรงจำหนึ่งที่แจ่มชัดที่สุด คือ การไปยืนในโถงทางเดินโล่ง ๆ

outside the fifth grade classrooms

นอกห้องเรียนเกรด 5 (ประถมศึกษาปีที่ 5)

waiting for Vicky to come out of the bathroom,

รอให้วิคกี้ออกมาจากห้องน้ำ

and I have a clipboard and a pen and a survey I've made up,

โดยฉันยืนถือคลิปบอร์ด ปากกา และแบบสอบถามที่ฉันสร้างขึ้นมา

asking about shampoo preferences,

ถามเกี่ยวกับการเลือกใช้แชมพูสระผม

like I'm doing a study for science class or something.

เหมือนฉันกำลังทำวิจัย วิชาวิทยาศาสตร์อะไรทำนองนั้น

And when Vicky comes out of the bathroom,

พอวิคกี้ออกมาจากห้องน้ำ

I pounce on her and I ask her what shampoo she uses.

ฉันรีบกระโจนเข้าหาเธอ และถามว่าเธอใช้แชมพูอะไร

Now, to put this in perspective,

ทีนี้ ลองนึกภาพดูว่า

I can't remember the names of my teachers,

ฉันจำชื่อครูไม่ได้สักคน

I can't remember the names of any of the books I read that year,

ฉันจำชื่อหนังสือที่อ่านปีนั้นไม่ได้สักเล่ม

I pretty much can't remember anything from fifth grade,

ฉันจำอะไรแทบไม่ได้เลยจากสมัยเรียนเกรดห้า

but I remember that Vicky told me she used White Rain shampoo.

แต่ฉันจำได้ว่า วิคกี้บอกฉันว่าเธอใช้แชมพูยี่ห้อไวท์เรน

Clear as yesterday,

ชัดอย่างกับเมื่อวานนี้

like it just happened.

เหมือนพึ่งเกิดขึ้น

And as classes let out,

พอนักเรียนกรูออกจากห้อง

I ran down the hall shouting at all the other kids,

ฉันวิ่งไปตามโถงทางเดิน ตะโกนใส่คนอื่นๆ ว่า

"Sticky Vicky uses White Rain shampoo.

"วิคกี้จอมเหนียวหนึบ ใช้แชมพูยี่ห้อไวท์เรน

Don't use White Rain shampoo

อย่าใช้...แชมพูยี่ห้อไวท์เรนกันนะ

or you'll smell like Sticky Vicky."

ไม่งั้น จะเหม็นเหมือนวิคกี้จอมเหนียวหนึบ"

I forgot about this memory for a long time.

ฉันลืมเรื่องนี้ไปนานแล้ว

When I finally started remembering it,

ในที่สุด พอฉันเริ่มนึกออก

I immediately needed to know more.

ฉันต้องการรู้เพิ่มทันที

I reached out to friends and eventually social media,

ฉันติดต่อเพื่อน ๆ และใช้โซเชียลมีเดียในที่สุด

and I did everything I could to try to find Vicky.

ทำทุกวิถีทาง เพื่อตามหาวิคกี้

I needed to know that she was OK,

ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าเธอไม่เป็นไร

and that I hadn't ruined her life.

ว่าฉันไม่ได้ทำให้ชีวิตเธอพังย่อยยับ

(Sigh)

(เสียงถอนหายใจ)

But what I quickly realized

แต่ฉันนึกขึ้นได้อย่างรวดเร็วว่า

was I wasn't just trying to figure out what happened to Vicky.

ฉันไม่ได้แค่พยายามคิดให้ตก ว่าเกิดอะไรขึ้นกับวิคกี้กันแน่

I was trying to figure out what happened to me.

แต่คิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวฉันเองต่างหาก

When I was 10 years old,

ตอนฉันอายุ 10 ขวบ

I treated another human being like some worthless other ...

ฉันปฏิบัติกับคนอื่นราวกับของไร้ค่า

like I was better than her,

ราวกับว่าฉันดีกว่าเธอ

and she was garbage.

และเธอเป็นเศษขยะ

What kind of a nice person does that?

คนดี ๆ พรรค์ไหนเขาทำเรื่องแบบนั้นกัน

I mean, I know I was only a kid,

ฉันรู้ ตอนนั้นฉันก็แค่เด็กคนหนึ่ง

but not all kids do that.

แต่ไม่ใช่เด็กทุกคนที่ทำ

Most kids don't do that, right?

เด็กส่วนใหญ่เขาไม่ทำกัน จริงไหม

So, what if I wasn't nice after all?

หรือจริง ๆ แล้ว ฉันไม่ได้เป็นคนดีอะไรเลย

I was really just a hateful monster.

ก็แค่ปีศาจที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

Then I started to notice myself having these mean impulses,

จากนั้น ฉันเริ่มสังเกตว่า ตัวเองมีแรงกระตุ้นร้าย ๆ พวกนี้

thinking mean thoughts

คอยคิดแต่เรื่องใจร้าย ๆ

and wanting to say them.

คอยอยากจะพูดมันออกมา

Admittedly, most of my mean thoughts were about conservatives.

ยอมรับว่าความคิดร้าย ๆ ส่วนใหญ่ของฉัน มักเกี่ยวกับนักอนุรักษ์นิยม

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But not just conservatives.

แต่ไม่ใช่แค่นักอนุรักษ์นิยม

I also caught myself thinking mean things about mushy, centrist liberals

ฉันพบว่า ยังมีนักเสรีนิยมสายกลางจอมเหยาะแหยะ

and greedy Wall Street bankers

และนายธนาคารวอลล์สตรีทหน้าเลือด

and Islamophobes

และพวกหวาดกลัวอิสลาม

and slow drivers,

และพวกขับรถช้าทั้งหลาย

because I really hate slow drivers.

เพราะฉันล่ะเกลียดคนขับช้าเป็นเต่าจริง ๆ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And as I'd catch myself in these moments of hypocrisy,

และขณะที่ฉันรู้ตัวว่า กำลังตกอยู่ในภวังค์ความเสแสร้งพวกนี้

either I was just noticing them or they were getting worse,

ไม่ว่าเพราะสังเกตเห็นมันเอง หรือเพราะอาการมันหนักข้อขึ้น

especially in the last few years.

โดยเฉพาะช่วงสองสามปีหลังนี้

And as I felt more hateful --

และขณะที่ฉันรู้สึกเกลียดชังมากขึ้น

rageful, really --

ถึงขั้นเกรี้ยวกราดเลยก็ว่าได้

I noticed the world around me seemed to be getting more hateful, too.

ฉันสังเกตว่า โลกรอบตัวฉันเหมือนจะยิ่ง ทวีความเกลียดชังรุนแรงตามไปด้วย

Like there was this steady undercurrent of hate

เหมือนมีคลื่นใต้น้ำแห่ง ความเกลียดชังพัดมาเรื่อย ๆ

bubbling up all around us

ผุดขึ้นมารายล้อมตัวเรา

and increasingly overflowing.

และไหลบ่าเข้ามามากขึ้น

So the plus side, I guess,

ฉะนั้น ฉันว่า ข้อดีของมัน

is that I realized that hate was not just my problem,

คือการที่ฉันตระหนักได้ว่าความเกลียดชัง ไม่ใช่แค่ปัญหาของฉันคนเดียว

which is like, the most selfish plus side ever --

จะว่าไป ก็เป็นข้อดีที่เห็นแก่ตัวที่สุดก็ว่าได้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

because now instead of just my own hate and cruelty to try to figure out,

เพราะทีนี้ ไม่เพียงแต่ความเกลียดชังและ ความโหดร้ายของฉันที่ต้องพยายามคิดให้ตก

I had a whole world of hate I wanted to unravel

ฉันกลับมีโลกแห่งความเกลียดชังทั้งใบ ที่อยากสะสาง

and understand and fix.

ทำความเข้าใจ และแก้ไขเสีย

So I did what all overly intellectual people do when they have a problem

ดังนั้น ฉันเลยทำสิ่งที่คนฉลาด ๆ ทั้งหลาย มักทำกัน เมื่อพวกเขามีปัญหา

that they want to understand,

ที่พวกเขาอยากทำความเข้าใจ

and I wrote a book.

ฉันเลยเขียนหนังสือออกมา

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I wrote a book about hate.

ฉันเขียนหนังสือเกี่ยวกับความเกลียดชัง

Spoiler alert:

ระวังสปอยล์นะ

I'm against it.

ฉันต่อต้านมันล่ะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Now at this point, you might be thinking to yourself,

มาถึงจุดนี้ คุณอาจกำลังคิดกับตัวเองว่า

"Why are y'all worried about hate?

"ทำไมต้องมากังวลเรื่องความเกลียดล่ะ

You didn't hate Vicky.

คุณไม่ได้เกลียดวิคกี้นี่

Bullying isn't hate."

แกล้งคนไม่ใช่ความเกลียดชังเสียหน่อย"

Isn't it?

จริงหรือ

Gordon Allport,

กอร์ดอน ออลพอร์ต (Gordon Allport)

the psychologist who pioneered the study of hate in the early 1900s,

นักจิตวิทยาผู้ริเริ่มการศึกษา เรื่องความเกลียดชัง ช่วงต้นทศวรรษ 1900

developed what he called a "scale of prejudice."

พัฒนาสิ่งที่เรียกว่า "มาตรวัดความอคติ"

At one end are things like genocide and other bias-motivated violence.

ปลายหนึ่ง เป็นการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ และเหตุรุนแรงจากความอคติอื่น ๆ

But at the other end

แต่อีกปลายหนึ่ง

are things like believing that your in-group

เป็นเรื่องอย่างการเชื่อว่าคนในกลุ่มของคุณ

is inherently superior to some out-group,

โดยเนื้อแท้แล้ว เหนือกว่าคนนอกกลุ่มของคุณ

or avoiding social interaction with those others.

หรือหลีกเลี่ยงการปฏิสัมพันธ์ทางสังคม กับคนกลุ่มอื่น

Isn't that all hate?

นั่นไม่ใช่ความเกลียดหรือ

I mean, it wasn't an accident

ฉันว่ามันไม่ใช่เหตุบังเอิญนะ

that I was a rich kid picking on a poor kid,

ที่ฉันเป็นเด็กรวยที่คอยหาเรื่องเด็กจน

or that Vicky, it turns out, would eventually end up being gay.

หรือการที่วิคกี้นั้น กลายเป็นเกย์ไปในที่สุด

Poor kids and gay kids are more likely to be bullied,

เด็กจน และ เด็กที่เป็นเกย์นั้น มีแนวโน้มจะถูกรังแกมากกว่า

even by kids who also end up being gay.

แม้จากกลุ่มเด็กที่ กลายเป็นเกย์ในตอนท้ายเหมือนกันก็ตาม

I know there was a lot going on in my little 10-year-old mind.

ฉันรู้ว่า ความคิดฉันสมัยสิบขวบมันเยอะไปหมด

I'm not saying hate was the only reason I picked on Vicky

ไม่ได้จะบอกว่า ความเกลียดคือเหตุผลเดียวที่ฉันแกล้งวิคกี้

or even that I was consciously hateful or anything,

หรือว่าแม้แต่จะตั้งใจเกลียดอะไรทั้งนั้น

but the fact is,

ความจริงก็คือ

the people we discriminate against in our public policies and in our culture

คนที่โดนเราเลือกปฏิบัติ ในนโยบายสาธารณะ และในวัฒนธรรมของเรานั้น

are also the groups of people most likely to be bullied in school.

ยังมักเป็นกลุ่มคนที่มีแนวโน้ม จะโดนแกล้งในโรงเรียนมากที่สุดอีกด้วย

That is not just a coincidence.

ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ ๆ

That's hate.

นั่นคือความเกลียด

I am defining hate in a broad way

ฉันขอนิยามความเกลียดแบบกว้าง ๆ

because I think we have a big problem.

เพราะฉันคิดว่า เราเจอปัญหาชิ้นโตเข้าแล้ว

And we need to solve all of it, not just the most extremes.

และเราจำเป็นต้องแก้ไขให้หมด ไม่ใช่แค่ปัญหาร้ายแรงที่สุดเท่านั้น

So for instance,

ฉันขอยกตัวอย่าง

we probably all agree that marching down the street,

เราทุกคนคงเห็นด้วยกับการเดินขบวนตามท้องถนน

chanting about you should take away rights from some group of people

เรียกร้องให้ริดรอนสิทธิจากกลุ่มคนบางกลุ่ม

because of their skin color or their gender,

เพียงเพราะสีผิวและเพศของพวกเขา

we'd all agree that's hate, right? OK.

ทุกคนเห็นด้วยว่ามันคือความเกลียด ใช่ไหม

What if you believe that group of people is inferior,

แล้วหาก คุณเชื่อว่าคนกลุ่มนั้นต่ำต้อยกว่า

but you don't say it?

แต่ไม่ได้พูดออกมาล่ะ

Is that hate?

ใช่ความเกลียดไหม

Or what if you believe that group of people is inferior

แล้วถ้าเกิดคุณเชื่อว่า คนกลุ่มนั้นต่ำต้อยกว่า

but you aren't aware that you believe it --

แต่คุณไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ว่าตัวคุณเชื่ออย่างนั้น

what's known as implicit bias.

หรือที่เรียกว่า อคติโดยนัย

Is that hate?

นั่นใช่ความเกลียดไหม

I mean they all have the same roots, don't they?

คือพวกมันมีต้นตอเดียวกัน ไม่ใช่หรือ

In the historic patterns of racism and sexism

ลองดูรูปแบบในอดีตของ การเหยียดผิวและการกีดกันทางเพศ

that have shaped our history and still infect our society today.

ที่ปรับแต่งหน้าประวัติศาสตร์ และยังกัดกินสังคมเรามาจนวันนี้สิ

Isn't it all hate?

ไม่ใช่ความเกลียดอย่างนั้นหรือ

I'm not saying they're the same thing,

ฉันไม่ได้บอกว่ามันเหมือนกันหมดนะ

just like I am not saying

เหมือนกับที่ฉันไม่ได้กำลังบอกว่า

that being a bully is as bad as being a Nazi,

การเป็นอันธพาล ชั่วร้ายเท่ากับการเป็นนาซี

just like I'm not saying that being a Nazi is the same thing as punching a Nazi ...

เหมือนกับที่ฉันไม่ได้บอกว่าการเป็นนาซี คือเรื่องเดียวกับการไปต่อยนาซีคนอื่น

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But hating a Nazi is still hate, right?

แต่ การเกลียดนาซีเองก็ยังถือ เป็นความเกลียดชัง ใช่ไหม

What about hating someone who isn't as enlightened as you?

แล้วการเกลียดคนที่ไม่ได้รู้แจ้งเท่าคุณล่ะ

See, what I learned

เห็นไหมคะ สิ่งที่ฉันเรียนรู้มา

is that we all are against hate

คือ เราทุกคนต่อต้านความเกลียดชัง

and we all think hate is a problem.

เราต่างคิดว่าความเกลียดชัง...เป็นปัญหา

We think it's their problem,

เราคิดว่ามันเป็นปัญหาคนอื่น

not our problem.

ไม่ใช่ปัญหาเรา

They're hateful.

คนอื่นเต็มไปด้วยความเกลียด

I mean, if I think the people who didn't vote like me

ถ้าฉันคิดว่าคนที่โหวตต่างจากฉัน

are stupid racist monsters who don't deserve to call themselves Americans,

เป็นตัวประหลาดเหยียดผิวโง่ ๆ ที่ไม่คู่ควร แก่เรียกตัวเองเป็นชาวอเมริกันล่ะ

alright, fine, I'm not being nice,

ก็ได้ กรณีนั้น ฉันไม่ดีจริง

I get it.

เข้าใจได้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I'm not hateful, I'm just right, right?

ฉันไม่ได้เต็มไปด้วยความเกลียดหรอก ก็แค่ทำถูกต้องเฉย ๆ ใช่ไหมล่ะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Wrong.

ผิดสิ

We all hate.

เรา ทุกคน เกลียดกันทั้งนั้น

And I do not mean that in some abstract, generic sense.

ฉันไม่ได้จะสื่อเป็นนามธรรมนะ

I mean all of us ...

ฉันหมายถึงพวกเราทุกคนเนี่ยแหละ

me and you.

ฉัน และ คุณ

That sanctimonious pedestal of superiority on which we all place ourselves,

การที่เราล้วนมองว่าตัวเองเดินอยู่บนหนทาง แห่งความเสแสร้งว่าเราเหนือชั้นกว่า

that they are hateful and we are not,

ว่าพวกเขาต่างหากที่เต็มไปด้วยความเกลียด เราไม่ได้เป็นอย่างนั้นเสียหน่อย

is a manifestation of the essential root of hate:

แสดงให้เห็นถึงต้นตอหลักของความเกลียดชัง

that we are fundamentally good and they are not,

ว่าตัวเรานั้นดีตั้งแต่พื้นฐาน แต่คนอื่นไม่

which is what needs to change.

สิ่งนี้จำเป็นต้องเปลี่ยนได้แล้ว

So in trying to understand and solve hate,

ฉะนั้น ด้วยความพยายามจะทำเข้าใจ และแก้ไขปัญหาความเกลียดชัง

I read every book and every research study I could find,

ฉันไล่อ่านหนังสือทุกเล่มและ งานวิจัยทุกชิ้นเท่าที่หาได้

but I also went and talked to some former Nazis

แล้วยังเข้าไปพูดคุยกับอดีตนาซี

and some former terrorists

และอดีตผู้ก่อการร้าย

and some former genocidal killers,

และอดีตนักฆ่าล้างเผ่าพันธุ์หลายราย

because I figured if they could figure out how to escape hate,

เพราะฉันคิดขึ้นได้ว่า ถ้าพวกเขาสามารถ หาทางหลุดพ้นจากความเกลียดได้

surely the rest of us could.

พวกเราที่เหลือก็ทำได้เช่นกัน

Let me give you just one example of the former terrorist I spent time with

ขอยกตัวอย่างหนึ่งของอดีตผู้ก่อการร้าย ที่ฉันมีโอกาสใช้เวลาทำความรู้จัก

in the West Bank.

ในแถบเวสต์แบงค์

When Bassam Aramin was 16 years old,

เมื่อ บัสซัม อะรามิน อายุได้ 16 ปีนั้น

he tried to blow up an Israeli military convoy with a grenade.

เขาพยายามระเบิดยานพาหนะคุ้มกัน กองทัพอิสราเอลด้วยระเบิดมือ

He failed, fortunately,

เขาล้มเหลว โชคยังดี

but he was still sentenced to seven years in prison.

แต่ยังต้องโทษขังคุก 7 ปี

When he was in prison, they showed a film about the Holocaust.

ตอนติดคุก พวกเขาฉายหนัง เรื่องการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ยิวให้ดู

Up until that point,

ก่อนหน้านั้น

Bassam had thought the Holocaust was mostly a myth.

บัสซัมคิดว่า การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ยิว เป็นแค่ตำนาน

He went to go watch the film

เขาไปดูหนัง

because he thought he would enjoy seeing Jews get killed.

เพราะคิดว่า การได้ดูชาวยิวถูกฆ่า น่าจะสนุกดี

But when he saw what really happened, he broke down crying.

แต่พอได้เห็นว่ามันเกิดอะไรขึ้น เขาถึงกับร้องไห้ไม่หยุด

And eventually, after prison,

ในที่สุดหลังออกจากคุก

Bassam went on to get a master's degree in Holocaust studies

บัสซัมไปเรียนต่อจนจบปริญญาโทด้าน การศึกษาการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ชาวยิว

and he founded an organization where former Palestinian combatants

และก่อตั้งองค์กรที่นำ อดีตทหารหน่วยรบปาเลสไตน์

and Israeli combatants come together,

และอดีตทหารหน่วยรบอิสราเอลมารวมตัวกัน

work together, try to find common ground.

เพื่อพยายามหาข้อตกลงร่วมกัน

By his own account, Bassam used to hate Israelis,

จากปากของบัสซัมเอง เขาสารภาพว่า เคยเกลียดชาวอิสราเอล

but through knowing Israelis and learning their stories

แต่ จากการทำความรู้จักและ เรียนรู้เรื่องราวของชาวอิสราเอล

and working together for peace,

และทำงานร่วมกันเพื่อสันติภาพนี้เอง

he overcame his hate.

จึงเอาชนะความเกลียดมาได้

Bassam says he still doesn't hate Israelis,

บัสซัมบอกว่า เขายังคง ไม่เกลียดชาวอิสราเอล

even after the Israeli military --

แม้ภายหลังจากที่ทหารอิสราเอล

shot and killed his [10]-year-old daughter, Abir,

ยิง อาบีร์ ลูกสาววัย 12 ขวบของเขาเสียชีวิต

while she was walking to school.

ขณะที่เธอกำลังเดินไปโรงเรียน

(Sigh)

(เสียงถอนหายใจ)

Bassam even forgave the soldier who killed his daughter.

บัสซัมยังให้อภัยทหาร ที่ฆ่าลูกสาวเขา

That soldier, he taught me,

เขาสอนฉันว่าทหารคนนั้น

was just a product of the same hateful system as he was.

ก็เป็นแค่อีกผลผลิตหนึ่ง ของระบบความเกลียดชัง เหมือนกับที่เขาเป็น

If a former terrorist ...

ถ้าอดีตผู้ก่อการร้ายคนหนึ่ง

if a terrorist can learn to stop hating

ถ้าแม้แต่ผู้ก่อการร้ายยังสามารถเรียนรู้ ที่จะหยุดเกลียด

and still not hate when their child is killed,

และยังคงไม่เกลียดได้ แม้ลูกเขาจะถูกฆ่าตาย

surely the rest of us can stop our habits

แน่นอนว่าพวกเราที่เหลือ ก็สามารถหยุดนิสัยของเรา

of demeaning and dehumanizing each other.

ที่มักทำตัวแย่ ๆ และลดคุณค่าความเป็นคนต่อกันได้เช่นกัน

And I will tell you there are stories like Bassam's all over the world,

และฉันบอกได้เลยว่า มีอีกหลายกรณีเหมือนบัสซัมอยู่ทั่วโลก

plus study after study after study

แถมยังมีงานวิจัยอีกหลายต่อหลายชิ้น

that says, no, we are neither designed nor destined as human beings to hate,

ที่บอกว่า ไม่จริง มนุษย์เราไม่ได้ ถูกออกแบบหรือเกิดมาเพื่อเกลียด

but rather taught to hate by the world around us.

แต่ถูกโลกรอบตัวเราสอนให้เกลียดต่างหาก

I promise you,

ฉันรับรองได้เลย

none of us pops out of the womb hating black people or Republicans.

ไม่มีพวกเราคนไหนออกมาจากท้องแม่ แล้วเกลียดคนดำหรือพรรครีพับลิกันทันทีหรอก

There is nothing in our DNA that makes us hate Muslims or Mexicans.

ไม่มีส่วนไหนเลยของดีเอ็นเอเรา ที่ทำให้เราเกลียดชาวมุสลิมหรือชาวเม็กซิกัน

For better or for worse,

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม

we are all a product of the culture around us.

เราทุกคนก็เป็นผลิตผลหนึ่ง ของวัฒนธรรมรอบตัวเรา

And the good news is,

แต่ข่าวดีก็คือ

we're also the ones who shape that culture,

เราต่างก็เป็นคนที่ กำหนดทิศทางของวัฒนธรรมนั่นขึ้นมา

which means we can change it.

ซึ่งแปลว่า เราสามารถเปลี่ยนมันได้

The first step is starting to recognize the hate inside ourselves.

ขั้นตอนแรกคือ การเริ่มรับรู้ถึงความเกลียดในตัวเราเอง

We need to catch ourselves

เราต้องตามตัวเองให้ทัน

and our hateful thoughts in all their forms

ตามความคิดที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง ทุกรูปแบบ

in all of us ...

ในตัวเราทุกคน...

and work to challenge our ideas and assumptions.

และพยายามท้าทาย ความคิดและสมมติฐานของเรา

That doesn't happen overnight,

นั่นไม่เกิดขึ้นชั่วข้ามคืนแน่

I am telling you right here,

บอกตอนนี้ได้เลยว่า

it is a lifelong journey, but it's one we all need to take.

มันต้องใช้เวลาทั้งชีวิต แต่เราจำเป็นต้องทำให้จงได้

And then second:

ต่อมาขั้นที่ 2

if we want to challenge the hate in our societies,

ถ้าเราอยากท้าทายความเกลียดชัง ในสังคมของเราแล้วล่ะก็

we need to promote policies and institutions and practices

เราจำเป็นต้องส่งเสริมนโยบาย สถาบัน และแนวปฏิบัติ

that connect us as communities.

ที่จะเชื่อมโยงเราเข้าเป็นชุมชน

Literally, like integrated neighborhoods and schools.

เช่น เพื่อนบ้านและโรงเรียน ที่มีความหลากหลายทางเชื้อชาติ

That by the way is the reason to support integration.

จะว่าไปนั่นคือเหตุผลที่สนับสนุน

การรวมความหลากหลาย

Not just because it's the right thing to do,

ไม่ใช่เพียงเพราะ เป็นการกระทำที่ถูกต้อง

but because integration systematically combats hate.

แต่เพราะการรวมความต่างนั้น ต่อสู้กับความเกลียดอย่างเป็นระบบ

There are studies that teenagers who participate

มีงานวิจัยหลายชิ้น ว่าวัยรุ่นที่เข้าร่วม

in racially integrated classes and activities reduce their racial bias.

ชั้นเรียนและกิจกรรมที่มีหลายเชื้อชาติ ลดความอคติทางเชื้อชาติลงได้

And when little kids go to racially integrated kindergartens

และการที่เด็กเข้าชั้นเรียนแบบนี้ ตั้งแต่อนุบาล

and elementary schools --

และประถมนั้น

they develop less bias to begin with.

ช่วยลดการเกิดความอคติได้ตั้งแต่แรกทีเดียว

But the fact is in so many ways and in so many places around our world,

แต่ความจริงในหลายวิธี และหลายที่รอบโลก

we are separated from each other.

เราถูกแยกออกจากกันและกัน

In the United States, for instance,

ตัวอย่างเช่น ในสหรัฐอเมริกา...

three-quarters of white people don't have any non-white friends.

สามในสี่ ของชาวผิวขาว ไม่มีเพื่อนชาวผิวสีเลยสักคนเดียว

So in addition to promoting those proactive solutions,

ดังนั้น นอกจากการส่งเสริม วิธีแก้ปัญหาเชิงรุกเหล่านั้นแล้ว

the other thing we need to do is upend the hate in our institutions

สิ่งอื่นที่เราต้องทำ คือ ยุติความเกลียดชังในสถาบันต่างๆของเรา

and our policies

และนโยบายทั้งหลาย

that perpetuate dehumanization and difference

ไม่ให้อยู่ถาวร ทั้งการลดคุณค่าความเป็นคน ความแตกต่าง

and otherizing and hate,

การแบ่งพวก และความเกลียด

like systems of sexual harassment and sexual assault in the workplace,

ดังเช่น ระบบการคุกคามทางเพศ และการล่วงละเมิดทางเพศในที่ทำงาน

or our deeply racially imbalanced

หรือความไม่สมดุลทางเชื้อชาติ

and deeply racially biased criminal "justice" system.

และความอคติทางเชื้อชาติที่ฝังรากลึก ในระบบ "ยุติธรรม" ทางอาญาของเรา

We need to change that.

เราต้องเปลี่ยนแปลงมัน

Again, it will not happen overnight.

เช่นเดิม มันไม่เปลี่ยนกันชั่วข้ามคืนแน่

It needs to happen.

แต่การเปลี่ยนแปลงจะต้องเกิดขึ้น

And then ...

ทีนี้

when we connect together

เมื่อเราเชื่อมโยงเข้าหากัน

in these connection spaces,

ภายในพื้นที่เชื่อมต่อเหล่านี้

facilitated by connection systems,

ด้วยระบบเชื่อมต่อที่เอื้ออำนวยมากขึ้น

we need to change the way we talk to each other

เราต้องเปลี่ยนวิธีที่เราคุยกัน

and connect with one another

เชื่อมโยงหากันและกัน

and relate with generosity and open-mindedness

ผูกมิตรกับความโอบอ้อมอารี และการเปิดใจกว้าง

and kindness and compassion

ความเมตตา และความเห็นอกเห็นใจ

and not hate.

แต่ไม่ใช่ความเกลียด

And that's it.

แค่นั้นเอง

That's it.

แค่นั้นเลย

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

I have solved it all, right?

ฉันแก้หมดแล้ว ใช่ไหม

That's it.

แค่นี้เอง

That is pretty much --

น่าจะประมาณนี้

there's a few details --

มีปลีกย่อยอีกนิด

but that's pretty much all we have to do.

แต่ที่ต้องทำทั้งหมดก็ประมาณนี้แหละ

It's not that complicated, right?

ไม่ได้ซับซ้อนขนาดนั้น ใช่ไหมล่ะ

But it's hard.

แต่มันยากนะ

The hate that we feel towards certain groups of people

ความรู้สึกเกลียดที่เรามี ต่อคนเฉพาะกลุ่ม

because of who they are or what they believe

เพราะตัวตนที่เขาเป็น หรือสิ่งที่เขาเชื่อนั้น

is so ingrained in our minds and in our society

ช่างฝังแน่นในจิตใจของเรา และในสังคมเรา

that it can feel inevitable

จนอาจรู้สึกเลี่ยงไม่ได้

and impossible to change.

และเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเปลี่ยน

Change is possible.

การเปลี่ยนแปลงเป็นไปได้

Just look at the terrorist who became a peace activist.

แค่หันไปดูผู้ก่อการร้าย ที่กลายเป็นนักกิจกรรมเพื่อสันติภาพสิ

Or look at the bully who learned to apologize to her victim.

หรือดูอันธพาลผู้เรียนรู้ที่จะ ขอโทษเหยื่อของเธอก็ได้

The entire time I was traveling around the Middle East and Rwanda

ตลอดเวลาที่ฉันเดินทางไป ไปทั่วตะวันออกกลางและรวันดา

and across the United States,

และทั่วสหรัฐอเมริกานั้น

hearing these unbelievable stories of people in communities

การได้ฟังเรื่องราวเหลือเชื่อ ของคนในชุมชนต่าง ๆ

who had left entire histories of hate behind,

ที่ทิ้งความเกลียดในอดีตทุกอย่างไว้ข้างหลัง

I was still looking for Vicky.

ตอนนั้น ฉันยังคงหาวิคกี้ต่อไป

It was so hard find her that I hired a private investigator

มันยากเสียจนฉันต้องจ้างนักสืบเอกชน

and he found her.

เขาหาเธอจนเจอ

I mean, he sort of found her.

คือทำนองว่าหาเจอ

The truth is, it became clear that the person I'm calling Vicky

ที่จริงคือฉันมารู้ชัดอีกที ว่าบุคคลที่ฉันกำลังเรียกว่าวิคกี้อยู่นั้น

had gone to extraordinary lengths to hide her identity.

ได้ทุ่มเทสุดตัว เพื่อซ่อนตัวตนของเธอ

But anyway, a year after I began my journey,

อย่างไรก็ตาม หนึ่งปี หลังจากที่ฉันเริ่มออกเดินทาง

I wrote Vicky an apology.

ฉันเขียนจดหมายขอโทษวิคกี้

And a few months later,

และไม่กี่เดือนให้หลัง

she wrote back.

เธอเขียนตอบมา

(Sigh)

(เสียงถอนหายใจ)

I'm not going to lie,

พูดตามตรงนะ

I wanted to be forgiven.

ฉันอยากได้รับการให้อภัย

I wasn't.

แต่เปล่าเลย

(Sigh)

(เสียงถอนหายใจ)

She offered me sort of conditional forgiveness.

คือเธอเสนอการให้อภัยแบบมีเงื่อนไข

What she wrote was ...

เธอเขียนมาว่า

"Messages such as yours cannot absolve you of your past actions.

"ข้อความแบบที่เธอส่งมา ไม่สามารถทำให้เธอหลุดพ้น

จากการกระทำในอดีตได้

The only way to do that is to improve the world,

ทางเดียวที่จะทำได้คือ จงทำให้โลกนี้ดีกว่าเดิม

prevent others from behaving in similar ways

ป้องกันไม่ให้คนอื่นทำแบบเดียวกันอีก

and foster compassion."

และส่งเสริมความเมตตากรุณา"

And Vicky's right.

วิคกี้พูดถูก

Which is why I'm here.

นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันมาที่นี่

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)