Anand Giridharadas: A tale of two Americas. And the mini-mart where they collided

Çeviri: Emre Karatas Gözden geçirme: Ramazan Şen

"Where are you from?" said the pale, tattooed man.

"Nerelisin?" dedi soluk benizli, dövmeli adam.

"Where are you from?"

"Nerelisin?"

It's September 21, 2001,

21 Eylül 2001,

10 days after the worst attack on America since World War II.

II. Dünya Savaşı'ndan bu yana Amerika'ya yapılan en kötü saldırıdan 10 gün sonra.

Everyone wonders about the next plane.

Herkes sıradaki uçağı merak ediyor.

People are looking for scapegoats.

İnsanlar günah keçileri arayışında.

The president, the night before, pledges to

Başkan, bir gece önce, taahhüt ediyor;

"bring our enemies to justice or bring justice to our enemies."

"Düşmanlarımızı adaletin önüne getireceğiz ya da adaleti onlara."

And in the Dallas mini-mart,

Ve Dallas'ta bir minimarkette,

a Dallas mini-part surrounded by tire shops and strip joints

Dallas'ta lastikçilerle ve striptiz barlarıyla çevrelenmiş bir minimarkette

a Bangladeshi immigrant works the register.

Bangladeşli bir göçmen kasada çalışıyor.

Back home, Raisuddin Bhuiyan was a big man, an Air Force officer.

Geldiği yerde, Raisuddin Bhuiyan büyük bir adamdı, Hava Kuvvetlerinde subaydı.

But he dreamed of a fresh start in America.

Ama, O Amerika'da yepyeni bir başlangıcın hayalini kurdu.

If he had to work briefly in a mini-mart to save up for I.T. classes

BT dersleri ve iki ay sonraki düğünü için para biriktirmesi bir süre minimarkette

and his wedding in two months, so be it.

çalışmayı gerektiriyorsa, çalışacaktır.

Then, on September 21, that tattooed man enters the mart.

Sonra, 21 Eylül'de, o dövmeli adam markete girer.

He holds a shotgun.

Elinde bir pompalı tüfek vardır.

Raisuddin knows the drill:

Raisuddin ne yapılacağını biliyordur;

puts cash on the counter.

Parayı tezgaha koyar.

This time, the man doesn't touch the money.

Bu defa, adam paraya dokunmaz

"Where are you from?" he asks.

"Nerelisin?" diye sorar.

"Excuse me?" Raisuddin answers.

Raisuddin cevaplar; " Özür dilerim?"

His accent betrays him.

Aksanı onu ele verir.

The tattooed man, a self-styled true American vigilante,

Kendince gerçek bir Amerikan halk kahramanı olan bu Dövmeli Adam

shoots Raisuddin in revenge for 9/11.

11 Eylül'ün intikamı için Raisuddin'i vurur.

Raisuddin feels millions of bees stinging his face.

Raisuddin milyonlarca arının yüzünü soktuğunu hisseder

In fact, dozens of scalding, birdshot pellets puncture his head.

Aslında, düzinelerce sıcak fişek saçması kafasını deliyordur.

Behind the counter, he lays in blood.

Tezgahın arkasında, kanlar içinde yere yığılır.

He cups a hand over his forehead to keep in the brains

Uğruna her şeyi riske attığı beynini tutmak için

on which he'd gambled everything.

elini alnına götürür.

He recites verses from the Koran, begging his God to live.

Yaşamak için Tanrı'ya yalvararak Kur'an'dan ayetler okur,

He senses he is dying.

öldüğünü hisseder.

He didn't die.

Ölmedi.

His right eye left him.

Sağ gözü onu terk etti.

His fiancée left him.

Nişanlısı onu terk etti.

His landlord, the mini-mart owner, kicked him out.

Minimarket sahibi onu dışarı attı.

Soon he was homeless and 60,000 dollars in medical debt,

Artık, O ambulans çağırma ücreti de dahil olmak üzere

including a fee for dialing for an ambulance.

60 bin dolar sağlık borcu olan bir evsizdi.

But Raisuddin lived.

Ama Raisuddin yaşadı.

And years later, he would ask what he could do to repay his God

Ve yıllar sonra, O'na verilen bu ikinci şansı hak etmek ve

and become worthy of this second chance.

Tanrıya borcunu ödemek için ne yapabileceğini soracaktır.

He would come to believe, in fact,

Aslında,

that this chance called for him to give a second chance

bu şansın, hiç bir şansı hak etmeyeceğini düşünebileceğimiz bir adama,

to a man we might think deserved no chance at all.

ikinci bir şans vermek için O'na yapılan bir çağrı olduğuna inanmaya başlayacaktı.

Twelve years ago, I was a fresh graduate seeking my way in the world.

On iki yıl önce, dünyada kendi yolumu arayan yeni bir mezundum.

Born in Ohio to Indian immigrants,

Ohio'da Hintli göçmen bir aileye doğdum.

I settled on the ultimate rebellion against my parents,

Ebeveynlerime karşı, onların kurtulmak için çok uğraştığı ülkeye

moving to the country they had worked so damn hard to get out of.

taşınmak için aşırı muhalif bir tutumda bulundum.

What I thought might be a six-month stint in Mumbai stretched to six years.

Mumbai'de altı ay süreceğini düşündüğüm bir iş altı yıla uzamıştı.

I became a writer and found myself amid a magical story:

Bir yazar oldum ve kendimi büyülü bir hikayenin ortasında buldum:

the awakening of hope across much of the so-called Third World.

Sözde Üçüncü Dünya'da umudun uyanışı.

Six years ago, I returned to America and realized something:

Altı yıl önce, Amerika'ya döndüm ve bir şeyi fark ettim:

The American Dream was thriving,

Amerikan Rüyası canlanıyordu,

but only in India.

ama sadece Hindistan'da

In America, not so much.

Amerika'da o kadar da değil.

In fact, I observed that America was fracturing

Aslında, Amerika'nın iki farklı

topluluğa ayrıldığını gözlemledim:

into two distinct societies:

Rüyalar cumhuriyetine ve korkuların cumhuriyetine.

a republic of dreams and a republic of fears.

And then, I stumbled onto this incredible tale of two lives

Ve sonra, bu iki hayatın ve bu Dallas minimarketinde

and of these two Americas that brutally collided in that Dallas mini-mart.

çarpışan iki Amerikanın inanılmaz hikayesiyle karşılaştım.

I knew at once I wanted to learn more,

Daha fazlasını öğrenmek istediğimi,

and eventually that I would write a book about them,

sonunda onlar hakkında bir kitap yazacağımı o anda biliyordum.

for their story was the story of America's fracturing

Onların hikayesi Amerika'nın ayrılışının

and of how it might be put back together.

ve Amerika'nın nasıl bir araya gelebileceğinin hikayesi olduğu için.

After he was shot, Raisuddin's life grew no easier.

Raisuddin'in vurulduktan sonra hayatı daha kolay olmadı.

The day after admitting him, the hospital discharged him.

Girişinden bir gün sonra hastane onu taburcu etti.

His right eye couldn't see.

Sağ gözü göremiyordu.

He couldn't speak.

Konuşamıyordu.

Metal peppered his face.

Metal suratını dağıtmıştı.

But he had no insurance, so they bounced him.

Ama sigortası yoktu böylelikle onu kapının önüne koydular.

His family in Bangladesh begged him, "Come home."

Bangladeş'teki ailesi ona yalvardı: "Evine gel."

But he told them he had a dream to see about.

Ama O, onlara peşinden gideceği bir hayali olduğunu söyledi.

He found telemarketing work,

Telefonla pazarlama işi buldu,

then he became an Olive Garden waiter,

sonra Olive Garden'da garson oldu,

because where better to get over his fear of white people than the Olive Garden?

Beyazlara karşı korkusunu gidermek için oradan daha iyi bir yer olabilir miydi?

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Now, as a devout Muslim, he refused alcohol,

Dindar bir müslüman olarak alkolü reddediyordu,

didn't touch the stuff.

ve alkole dokunmadı.

Then he learned that not selling it would slash his pay.

Sonradan öğrendi ki alkol satmamak maaşında kesintiye neden olacaktı.

So he reasoned, like a budding American pragmatist,

Yeni filizlenen bir Amerikan pragmatisti gibi sonradan anladı

"Well, God wouldn't want me to starve, would he?"

"Tanrı benim aç kalmamı istemezdi, ister miydi?"

And before long, in some months, Raisuddin was that Olive Garden's

Ve birkaç ay sonra, Raisuddin Oliver Garden'ın

highest grossing alcohol pusher.

en çok hasılat yapan alkol satıcısıydı.

He found a man who taught him database administration.

O'na veritabanı yönetimi öğreten bir adam buldu.

He got part-time I.T. gigs.

Yarı zamanlı bilişim işleri aldı.

Eventually, he landed a six-figure job at a blue chip tech company in Dallas.

Sonra Dallas'ta iyi bir bilişim şirketinde 6 haneli maaşlı bir işe başladı.

But as America began to work for Raisuddin,

Ama, Amerika'da O'nun için işler yolunda gitmeye başladığında,

he avoided the classic error of the fortunate:

Raisuddin talihli olmanın klasik hatasından kaçındı:

assuming you're the rule, not the exception.

Kendini bir istisna değil de bir kural olarak varsaymak.

In fact, he observed that many with the fortune of being born American

Aslında, göördü ki, Amerikalı doğmak gibi bir şansa sahip olanlar

were nonetheless trapped in lives that made second chances like his impossible.

onunki gibi bir ikinci şansı imkansız kılan hayatlarda tutsak kalmıştı.

He saw it at the Olive Garden itself,

Bunu Olive Garden'da gördü,

where so many of his colleagues had childhood horror stories

birçok iş arkadaşının çocukluk korku hikayelerine,

of family dysfunction, chaos, addiction, crime.

aile sorunlarına, kaosa, bağımlığa ve suça sahip olduğu yerde.

He'd heard a similar tale about the man who shot him

O'nu vuran adamla ilgili benzer bir hikayeyi

back when he attended his trial.

mahkemeye katıldığında da duymuştu.

The closer Raisuddin got to the America he had coveted from afar,

Raisuddin uzaktan imrendiği Amerika'ya yakınlaştıkça

the more he realized there was another, equally real, America

aynı ölçüde gerçek başka bir Amerikanın varlığının farkına daha çok varıyordu,

that was stingier with second chances.

ikinci şans konusunda daha cimri olan.

The man who shot Raisuddin grew up in that stingier America.

Raisuddin'i vuran adam daha cimri Amerika'da büyümüştü.

From a distance, Mark Stroman was always the spark of parties,

Uzaktan bakıldığında, Mark Stroman her daim partileri başlatan adamdı,

always making girls feel pretty.

her daim kızları hoş tutan,

Always working, no matter what drugs or fights he'd had the night before.

bir gece önce ne kadar kavga etse, ne içse de her daim çalışan,

But he'd always wrestled with demons.

ama her daim kötülükle savaşan.

He entered the world through the three gateways

O, dünyaya birçok Amerikalı genci lanetleyen

that doom so many young American men:

üç kapıdan geçerek girmişti:

bad parents, bad schools, bad prisons.

kötü aile, kötü okullar ve kötü hapishaneler.

His mother told him, regretfully, as a boy

O'na bir çocukken annesi üzülerek,

that she'd been just 50 dollars short of aborting him.

O'nun kürtajı için sadece 50 dolarının eksik kaldığını söylemişti.

Sometimes, that little boy would be at school,

Bazen, bu küçük çocuk okulda

he'd suddenly pull a knife on his fellow classmates.

sınıf arkadaşına ansızın bıçak çekerdi.

Sometimes that same little boy would be at his grandparents',

Bazen aynı küçük çocuk büyük anne ve babasında kalırdı ve

tenderly feeding horses.

şefkatle atları beslerdi.

He was getting arrested before he shaved,

Daha traş olmadan önce tutuklanmaya başlamıştı.

first juvenile, then prison.

Önce ıslah evi sonra da cezaevi.

He became a casual white supremacist

Sıradan bir beyaz ırkçı olmuştu

and, like so many around him, a drug-addled and absent father.

ve çevresinde birçokları gibi uyuşturucu sersemi, ilgisiz bir baba haline gelmişti

And then, before long, he found himself on death row,

ve sonra çok geçmeden kendini idam edilmeyi bekler buldu.

for in his 2001 counter-jihad, he had shot not one mini-mart clerk,

Kendisinin 2001 karşı cihadında sadece bir değil, üç minimarket

but three.

çalışanını vurmuştu.

Only Raisuddin survived.

Sadece Raisuddin hayatta kalmıştı.

Strangely, death row was the first institution

Ne tuhaftır ki, idam sırası Stroman'ı iyileştiren

that left Stroman better.

ilk kurumdu.

His old influences quit him.

O'nu etkileyen şeyler O'nu terk etmişti.

The people entering his life were virtuous and caring:

Hayatına giren insanlar iyi ahlaklı ve şefkatliydi:

pastors, journalists, European pen-pals.

rahipler, gazeteciler, Avrupalı mektup arkadaşları.

They listened to him, prayed with him, helped him question himself.

O'nu dinlediler, O'nunla dua ettiler ve kendini sorgulamasında O'na yardım ettiler

And sent him on a journey of introspection and betterment.

ve O'nu iç muhasebe ve iyileşme yolculuğuna yolladılar.

He finally faced the hatred that had defined his life.

Sonunda hayatını tanımlayan nefretle yüzleşti.

He read Viktor Frankl, the Holocaust survivor

Soykırımdan kurtulan Viktor Frankl'ı okudu

and regretted his swastika tattoos.

ve gamalı haç döğmelerinden pişmanlık duydu.

He found God.

Tanrıyı buldu.

Then one day in 2011, 10 years after his crimes,

2011'de bir gün, işlediği suçlardan 10 yıl sonra

Stroman received news.

Stroman bir haber aldı.

One of the men he'd shot, the survivor, was fighting to save his life.

Vurduğu adamlardan biri O'nun hayatı için mücadele ediyordu.

You see, late in 2009, eight years after that shooting,

2009 sonunda, vuruluşundan 8 yıl sonra

Raisuddin had gone on his own journey, a pilgrimage to Mecca.

Raisuddin kendi yolculuğuna çıktı, Mekke'de Hacca gitti.

Amid its crowds, he felt immense gratitude,

Kalabalığın arasında, büyük bir minnet duygusunun yanında

but also duty.

bir görev olduğunu da hissetti.

He recalled promising God, as he lay dying in 2001,

2001'de ölmek üzere yerde yatarken Tanrı'ya bir söz verdiğini hatırladı;

that if he lived, he would serve humanity all his days.

hayatta kalırsa tüm günlerini insanlığa hizmetle geçirecekti.

Then, he'd gotten busy relaying the bricks of a life.

Sonrasında, hayatını inşa etmekle meşgul oldu.

Now it was time to pay his debts.

Ve şimdi zaman, borcunu ödeme zamanıydı.

And he decided, upon reflection, that his method of payment

Bir süre düşündükten sonra, borcunu ifa etme yönteminin

would be an intervention in the cycle of vengeance

İslam Dünyası ve Batı arasındaki hınç döngüsüne

between the Muslim and Western worlds.

bir müdahale olabileceğine karar verdi.

And how would he intervene?

Ve nasıl müdahale edebilirdi?

By forgiving Stroman publicly in the name of Islam

Stroman'ı İslam adına ve

İslam'ın bağışlayıcılığı ile affederek.

and its doctrine of mercy.

And then suing the state of Texas and its governor Rick Perry

Ve sonra Teksas Eyaletini ve Vali Rick Perry'yi dava edip

to prevent them from executing Stroman,

Stroman'ı idam etmelerinin önüne geçerek,

exactly like most people shot in the face do.

tam da suratına kurşun yiyen birçok insanın yaptığı gibi.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Yet Raisuddin's mercy was inspired not only by faith.

Ama Raisuddin'in merhameti sadece inançtan kaynaklanmıyordu.

A newly minted American citizen, he had come to believe that Stroman

Taze bir Amerikan vatandaşı olarak Stroman'ın sadece öldürmekle bitmeyecek

was the product of a hurting America that couldn't just be lethally injected away.

incitici Amerika'nın ürünü olduğuna inandı.

That insight is what moved me to write my book "The True American."

Beni "Gerçek Amerika" kitabımı yazmaya yönlendiren bu anlayıştı.

This immigrant begging America to be as merciful to a native son

Göçmen dilenen Amerika, kendi oğluna

as it had been to an adopted one.

sonradan sahiplendikleri kadar merhamet göstermeliydi.

In the mini-mart, all those years earlier,

O minimarkette, o kadar sene önce

not just two men, but two Americas collided.

sadece iki adam değil, iki Amerika da çarpışmıştı.

An America that still dreams, still strives,

Hâlâ hayaller kuran, hâlâ gayret eden,

still imagines that tomorrow can build on today,

hâlâ yarını hayal eden Amerika bugün gelişebilir

and an America that has resigned to fate,

ve bir Amerika ki kaderine boyun eğmiş,

buckled under stress and chaos, lowered expectations,

kaos ve strese boyun eğmiş, beklentilerini alçaltmış

an ducked into the oldest of refuges:

ve en eski sığınağına çekilmiş:

the tribal fellowship of one's own narrow kind.

kendi dar kalıplarında bir kabile yoldaşlığına.

And it was Raisuddin, despite being a newcomer,

Ve O Raisuddin'di, yeni katılmasına rağmen,

despite being attacked,

saldırıya uğramasına,

despite being homeless and traumatized,

travma geçirmesine ve evsiz olmasına rağmen

who belonged to that republic of dreams

rüyalar cumhuriyetine O ait olmuştu,

and Stroman who belonged to that other wounded country,

ve diğer yaralı ülkeye mensup olan ise Stroman'dı,

despite being born with the privilege of a native white man.

yerli beyaz adam olarak doğmuş olma ayrıcalığına rağmen.

I realized these men's stories formed an urgent parable about America.

İki adamın hikayesinden Amerika hakkında ibret alınacak bir öyküyü fark ettim.

The country I am so proud to call my own

Benim demekten gurur duyduğum ülke

wasn't living through a generalized decline

genel bir kötüye gidiş içinde değildi

as seen in Spain or Greece, where prospects were dimming for everyone.

geleceğin herkes için karardığı İspanya veya Yunanistan'da olduğu gibi.

America is simultaneously the most and the least successful country

Amerika endüstrileşmiş ülkeler içinde aynı anda hem

in the industrialized world.

en başarılı hem de en başarısız ülkedir.

Launching the world's best companies,

Dünyanın en iyi şirketlerini kurarken

even as record numbers of children go hungry.

ayrıca rekor sayıda çocuk aç geziyor.

Seeing life-expectancy drop for large groups,

Büyük grupların yaşam beklentisinin düştüğü,

even as it polishes the world's best hospitals.

dünyanın en iyi hastanelerinin parlatıldığı.

America today is a sprightly young body,

Bugün hayat dolu bir genç bünye olan Amerika

hit by one of those strokes that sucks the life from one side,

bir tarafın hayatını berbat ederken endişe verici bir şekilde diğerlerinin

while leaving the other worryingly perfect.

hayatını mükemmel hale getiren bir darbe aldı.

On July 20, 2011, right after a sobbing Raisuddin

20 Temmuz 2011'de Raisuddin hıçkırıklar içinde

testified in defense of Stroman's life,

Stroman'ın hayatı için ifade verirken

Stroman was killed by lethal injection by the state he so loved.

Stroman çok sevdiği ülkesince ölüm iğnesiyle öldürüldü.

Hours earlier, when Raisuddin still thought he could still save Stroman,

Saatler önce, Raisuddin hâlâ Stroman'ı kurtaracağını düşünürken,

the two men got to speak for the second time ever.

iki adam ikinci defa konuşmak durumunda kaldı.

Here is an excerpt from their phone call.

Telefon görüşmelerinden bir bölüm.

Raisuddin: "Mark, you should know that I am praying for God,

Raisuddin: "Mark, en şefkatli ve merhametli Tanrı'ya

the most compassionate and gracious.

dua ettiğimi bilmelisin.

I forgive you and I do not hate you.

Seni affettim ve senden nefret etmiyorum.

I never hated you."

Senden hiç nefret etmedim."

Stroman: "You are a remarkable person.

Stroman: "Sen çok müstesna bir insansın.

Thank you from my heart.

Sana kalpten teşekkür ederim.

I love you, bro."

Seni seviyorum, kardeş."

Even more amazingly, after the execution,

Daha inanılmazı, infazdan sonra,

Raisuddin reached out to Stroman's eldest daughter, Amber,

Raisuddin Stroman'ın en büyük kızı

an ex-convinct and an addict.

eski bir mahkum ve bağımlı olan Amber'a ulaştı

and offered his help.

ve yardım teklif etti.

"You may have lost a father," he told her,

O'na: "Babanı kaybetmiş olabilirsin,

"but you've gained an uncle."

ama bir amca kazandın." dedi.

He wanted her, too, to have a second chance.

O'nun da bir ikinci şansı olmasını istedi.

If human history were a parade,

Şayet insalık tarihi bir yürüyüş olsaydı,

America's float would be a neon shrine to second chances.

Amerika'nın geçişi ikinci şanslar için bir neondan mabet olurdu.

But America, generous with second chances to the children of other lands,

Ama, başka toprakların çocuklarına ikinci şanslar için cömert Amerika,

today grows miserly with first chances to the children of its own.

günümüzde kendi çocuklarına ilk şanslar için pinti davranıyor.

America still dazzles at allowing anybody to become an American.

Amerika hâlâ Amerikalı olabilmesi için herkese göz kırpıyor.

But it is losing its luster at allowing every American to become a somebody.

Ama, her Amerikalının bir birey olaması açısından cazibesini yitiriyor.

Over the last decade, seven million foreigners gained American citizenship.

Geçen on yılda, 7 milyon yabancı Amerikan vatandaşlığına hak kazandı.

Remarkable.

Dikkate değer.

In the meanwhile, how many Americans gained a place in the middle class?

Bu arada, kaç Amerikalı orta sınıfta yer buldu?

Actually, the net influx was negative.

Aslında, net olarak negatif.

Go back further, and it's even more striking:

Daha geriye gidin, sonuç daha da dikkat çekici:

Since the 60s, the middle class has shrunk by 20 percent,

60'lardan beri, orta sınıf %20 küçülmüş,

mainly because of the people tumbling out of it.

ana sebep insanların orta sınıftan düşüşü.

And my reporting around the country tells me the problem is grimmer

Ve ülke çapında benim gözlemlediğim sorunun

than simple inequality.

sadece eşitsizlikten daha korkunç olduğu.

What I observe is a pair of secessions from the unifying center of American life.

Amerikan yaşamının birleştirici merkezinden bir dizi kopuş gözlemliyorum.

An affluent secession of up, up and away,

Yukarı doğru varlıklı bir yarılma, yukarı ve uzağa

into elite enclaves of the educated and into a global matrix

eğitimlilerin elit yerleşimlerine, iş, para ve bağlantıların

of work, money and connections,

küresel zeminine doğru

and an impoverished secession of down and out

ve aşağıya doğru fakirleşen bir ayrılma, aşağıya ve dışarıya doğru

into disconnected, dead-end lives

bağlantısız, çıkmaz hayatlara

that the fortunate scarcely see.

talihli insanların nadiren gördüğü.

And don't console yourself that you are the 99 percent.

Ve %99'un içinde olduğunuzla kendinizi avutmayın.

If you live near a Whole Foods,

Whole Foods'a yakın yaşıyorsanız,

if no one in your family serves in the military,

ailenizden kimse orduda görevli değilse,

if you're paid by the year, not the hour,

maaşınız saatlik değil de yıllık ise,

if most people you know finished college,

tanıdığınız bir çok insan üniversite mezunu ise,

if no one you know uses meth,

tanıdığınız kimse metamfetamin kullanmıyorsa,

if you married once and remain married,

bir kere evlenmiş ve evliliğiniz sürüyorsa,

if you're not one of 65 million Americans with a criminal record --

suç kaydı olan 65 milyon Amerikalıdan biri değilseniz,

if any or all of these things describe you,

bunlardan biri veya hepsi sizi tanımlıyorsa,

o zaman şu olasılıkları kabul edin; gerçekte

then accept the possibility that actually,

you may not know what's going on

ne olup bittiğini bilmiyor

and you may be part of the problem.

ve sorunun bir parçası olabilirsiniz.

Other generations had to build a fresh society after slavery,

Diğer nesiller kölelikten sonra yeni bir toplum inşa etmek,

pull through a depression, defeat fascism,

depresyondan kurtulmak, faşizmi defetmek,

freedom-ride in Mississippi.

Mississippi'de özgürlük yürüşü yapmak zorunda kalmıştı.

The moral challenge of my generation, I believe,

Bence benim neslimin ahlaki olarak başa çıkması gereken

is to reacquaint these two Americas,

bu iki Amerikayı tekrar tanıştırmak,

to choose union over secession once again.

bir kez daha ayrışma yerine birleşmeyi seçmektir.

This ins't a problem we can tax or tax-cut away.

Bu öyle vergi koyarak veya kaldırarak çözeceğimiz bir mesele değil.

It won't be solved by tweeting harder, building slicker apps,

Daha çok tweet atarak, daha hoş uygulamalar yaparak

or starting one more artisanal coffee roasting service.

veya bir tane daha el yapımı kahveci açarak çözülmeyecek.

It is a moral challenge that begs each of us in the flourishing America

Bu, gelişen Amerika'da hepimizden rica edilen ahlaki bir mücadele,

to take on the wilting America as our own,

solan Amerika'yı sahiplenmemiz için.

as Raisuddin tried to do.

Raisuddin'in yapmayı denediği gibi.

Like him, we can make pilgrimages.

O'nun yaptığı gibi zorlu yolculuklara çıkabiliriz.

And there, in Baltimore and Oregon and Appalachia,

Ve oralarda, Baltimore'da, Oregon'da ve Appalachia'da

find new purpose, as he did.

O'nun bulduğu gibi yeni amaçlar bulabiliriz.

We can immerse ourselves in that other country,

Söz konusu diğer ülkenin içine dalabilir

bear witness to its hopes and sorrows,

umutları ve acılarıyla cesaretle yüzleşebilir

and, like Raisuddin, ask what we can do.

ve Raisuddin'in yaptığı gibi neler yapabileceğimizi sorabiliriz.

What can you do?

Ne yapabilirsin?

What can you do?

Ne yapabilirsin?

What can we do?

Ne yapabiliriz?

How might we build a more merciful country?

Nasıl daha merhametli bir ülke inşa edebiliriz?

We, the greatest inventors in the world,

Dünya'daki en büyük mucitleri olan bizler

can invent solutions to the problems of that America, not only our own.

sadece kendimizinkilere değil, Amerikanın sorunlarına da çözüm bulabiliriz.

We, the writers and the journalists, can cover that America's stories,

Bizler, yazarlar ve gazeteciler, Amerika'nın hikayelerini yazabiliriz,

instead of shutting down bureaus in its midst.

tam ortasındaki büroları kapatmak yerine.

We can finance that America's ideas,

Bizler Amerika'nın fikirlerini mali açıdan destekleyebiliriz

instead of ideas from New York and San Francisco.

New York ve San Francisco'nun fikirlerinin yerine.

We can put our stethoscopes to its backs,

Steteskoplarımızı sırtlarına koyabiliriz,

teach there, go to court there, make there, live there, pray there.

öğretebilir, mahkemelere gidebilir, orada yaşayabilir, dua edebiliriz.

This, I believe, is the calling of a generation.

İnanıyorum ki bu bir neslin görevi.

An America whose two halves learn again

Her iki yarısının tekrar

to stride, to plow, to forge, to dare together.

uzun adımlarla yürüme, toparlanma, bir araya gelme cüretini gösteren bir Amerika.

A republic of chances, rewoven, renewed,

Yenilenen, yeniden dokunan Şanslar Cumhuriyeti

begins with us.

bizimle başlar.

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkışlar)