Anand Giridharadas: A tale of two Americas. And the mini-mart where they collided

آناند گریدهارداس: داستان برخورد دو آمریکایی در فروشگاه

Translator: soheila Jafari Reviewer: Mohammad Reza Minoosepehr

"Where are you from?" said the pale, tattooed man.

"اهل کجا هستی؟" مرد رنگ پریده خالکوبی شده پرسید:

"Where are you from?"

"اهل کجا هستی؟"

It's September 21, 2001,

در ۲۱ دسامبر سال ۲۰۰۱،

10 days after the worst attack on America since World War II.

ده روز پس از بدترین حمله به آمریکا از زمان جنگ جهانی دوم.

Everyone wonders about the next plane.

همه نگران هواپیمای بعدی بودند.

People are looking for scapegoats.

همه دنبال مقصر می گشتند.

The president, the night before, pledges to

رئیس جمهور، شب قبل تعهد کرده بود

"bring our enemies to justice or bring justice to our enemies."

"که دشمن را به عدالت بکشاند . یا عدالت را برای دشمنان ما بیاورد "

And in the Dallas mini-mart,

مارکت کوچکی در پمپ بنزینی در دآلاس،

a Dallas mini-part surrounded by tire shops and strip joints

در مجاورش مغازه لاستیک فروشی و کلاب شبانه

a Bangladeshi immigrant works the register.

و مهاجری بنگلادشی کارمند بخش ثبت نام.

Back home, Raisuddin Bhuiyan was a big man, an Air Force officer.

رایسادین بوهان مرد درشت اندامی بود افسر نیروی هوایی.

But he dreamed of a fresh start in America.

او آرزوی شروع جدیدی در آمریکا را داشت.

If he had to work briefly in a mini-mart to save up for I.T. classes

برای پرداخت هزینه کلاسهای IT در مارکت پاره وقت کار می کرد.

and his wedding in two months, so be it.

دو ماه دیگر هم قرار بود ازدواج کند.

Then, on September 21, that tattooed man enters the mart.

در ۲۱ سپتامبر، مردی خالکوبی شده وارد فروشگاه شد.

He holds a shotgun.

با اسلحه ای در دست.

Raisuddin knows the drill:

رایسادین فهمید اوضاع از چه قراره:

puts cash on the counter.

پول نقد را روی یشخوان گذاشت.

This time, the man doesn't touch the money.

ولی اون موقع مرد خالکوبی پول را برنداشت.

"Where are you from?" he asks.

"اهل کجا هستی"

"Excuse me?" Raisuddin answers.

رایسادین پاسخ داد،"ببخشید، چی؟"

His accent betrays him.

لهجه اش او را لو داد.

The tattooed man, a self-styled true American vigilante,

مرد خاکوبی ، یک پارتیزان واقعی آمریکایی بود

shoots Raisuddin in revenge for 9/11.

او برای انتقام گرفتن از ۱۱ سپتامبر به رایسادین شلیک کرد.

Raisuddin feels millions of bees stinging his face.

زایسادین احساس کرد که میلیونها زنبور صورتش را گزیدند.

In fact, dozens of scalding, birdshot pellets puncture his head.

در حقیقت، چند جین ساچمه به سمتش شلیک شد.

Behind the counter, he lays in blood.

پشت پیشخوان او در خون غلتید.

He cups a hand over his forehead to keep in the brains

فنجانی روی پیشانیش گذاشت تا مغزش حفظ شود

on which he'd gambled everything.

این قماری بر روی همه چیز در زندگیش بود.

He recites verses from the Koran, begging his God to live.

شروع به تلاوت آیاتی از قرآن مجید کرد، از خدا می خواست زنده بماند.

He senses he is dying.

او احساس کرد در حال مرگ است.

He didn't die.

او نمرد.

His right eye left him.

چشم راستش رو از دست داد.

His fiancée left him.

نامزدش او را ترک کرد.

His landlord, the mini-mart owner, kicked him out.

صاحبخانه اش یعنی صاحب فروشگاه اونو بیرون کرد.

Soon he was homeless and 60,000 dollars in medical debt,

خیلی زود بی خانمانی شد با ۶۰٫۰۰۰ دلار بدهی درمان،

including a fee for dialing for an ambulance.

به اضافه هزینه آمبولانس .

But Raisuddin lived.

رایسادین زنده ماند.

And years later, he would ask what he could do to repay his God

و سالها بعد، از خودش پرسید چکونه این لطف خدا را باید شکر کرد

and become worthy of this second chance.

و ارزش این شانس دوم را می توان داشت؟

He would come to believe, in fact,

در حقیقت، او باور داشت که زندگی

that this chance called for him to give a second chance

او را برای داشتن فرصتی دیگر فراخواند

to a man we might think deserved no chance at all.

آنهم به کسی که به گمان ما اصلا لیاقت داشتن فرصت را ندارد.

Twelve years ago, I was a fresh graduate seeking my way in the world.

۱۲ سال پیش، تازه فارغ التحصیل شده بودم و به دنبال مسیر زندگی ام می گشتم.

Born in Ohio to Indian immigrants,

در اوهایو متولد شدم و از مهاجران هندی هستم

I settled on the ultimate rebellion against my parents,

برای حل و فصل تضاد عقیده با پدر و مادرم

moving to the country they had worked so damn hard to get out of.

به کشوری رفتم که آنها کلی جان کندند تا از آنحا بیان بیرون

What I thought might be a six-month stint in Mumbai stretched to six years.

فکر می کردم حداکثر شش ماه در بمبئی طول بکشد ولی شش سال طول کشید.

I became a writer and found myself amid a magical story:

نویسنده شدم و خودم را در میان داستان های جادویی یافتم:

the awakening of hope across much of the so-called Third World.

بیداری امید در سراسر کشورهای به اصلاح جهان سوم.

Six years ago, I returned to America and realized something:

شش سال پیش، من به آمریکا بازگشتم و متوجه چیزی شدم:

The American Dream was thriving,

رویای آمریکایی پر رونق بود

but only in India.

ولی تنها در هند.

In America, not so much.

در آمریکا رویای زیادی وجود نداشت.

In fact, I observed that America was fracturing

در حقیقت، من مشاهده کردم که آمریکا در حال شکستن

into two distinct societies:

به دو جامعه متمایز هست:

a republic of dreams and a republic of fears.

جمهوری رویاها و جمهوری ترس و نگرانی.

And then, I stumbled onto this incredible tale of two lives

و سپس، به دو داستان باورنکردنی در دو زندگی برخورد کردم

and of these two Americas that brutally collided in that Dallas mini-mart.

و این دو آمریکایی و که به طرز وحشیانه ای در دالاس با هم برخورد کردند.

I knew at once I wanted to learn more,

در ابتدا می خواستم بیشتر بدونم.

and eventually that I would write a book about them,

و در نهایت کتابی درباره آنها بنویسم،

for their story was the story of America's fracturing

برای داستان آنها ، داستان شکستن آمریکا

and of how it might be put back together.

و اینکه چگونه احتمالا می توان آنها را دوباره به هم متصل کرد بود.

After he was shot, Raisuddin's life grew no easier.

پس از جادثه شلیک ،رایسادین دیگر زندگی راحتی نداشت

The day after admitting him, the hospital discharged him.

روز پس از اینکه او رضایت داد، بیمارستان او را مرخص کرد.

His right eye couldn't see.

چشم راست او نابینا شده بود.

He couldn't speak.

او نمی توانست حرف بزند.

Metal peppered his face.

خرده فلز صورتش را سوراخ سوراخ کرده بود.

But he had no insurance, so they bounced him.

او هیچ بیمه ای نداشت، بنابراین او را بیرون انداختند.

His family in Bangladesh begged him, "Come home."

خانواده اش در بنگلادش از او خواستند "به خانه بازگردد."

But he told them he had a dream to see about.

اما به آنها گفت که رویایی دارد و به دنبال آن است.

He found telemarketing work,

او شغلی در بازاریابی تلفنی گرفت،

then he became an Olive Garden waiter,

سپس در رستوران اُلیو گاردن پیشخدمت شد،

because where better to get over his fear of white people than the Olive Garden?

برای غلبه بر ترسش از سفیدپوستان بهتر از آلبوگاردن جایی نبود

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

Now, as a devout Muslim, he refused alcohol,

الکل نمی خورد، و به عنوان یک مومن،

didn't touch the stuff.

حتی آنها را دست نمی زند.

Then he learned that not selling it would slash his pay.

سپس فهمید که که نفروختن الکل می تواند دستمزدش را کم کند.

So he reasoned, like a budding American pragmatist,

خُب او مثل یک آمریکایی عملگرا دلیل آورد،

"Well, God wouldn't want me to starve, would he?"

"خُب خداوند نمی خواهد گرسنه باشم، می خواهد؟"

And before long, in some months, Raisuddin was that Olive Garden's

خیلی زود رایسادین در رستوران اُلیو گاردن

highest grossing alcohol pusher.

تبدیل به پر فروش ترین فروشنده الکل شد.

He found a man who taught him database administration.

مردی را یافت که به او برنامه های کامپوتری" مدیریت داده ها" را آموزش دهد.

He got part-time I.T. gigs.

یه کار پاره وقت مرتبط هم یافت.

Eventually, he landed a six-figure job at a blue chip tech company in Dallas.

و در نهایت، شغلی با درآمد بالا در شرکتی معتبر در شهر دالاس گرفت،

But as America began to work for Raisuddin,

اما از آنجا که زندگی در آمریکا رو به بهبود بود،

he avoided the classic error of the fortunate:

از پذیرش باور قدیمی اینکه بدشانسی سرنوشت بود اجتناب کرد:

assuming you're the rule, not the exception.

فرض اینکه تو در زندگی حکمی داری و استثنایی در کار نیست .

In fact, he observed that many with the fortune of being born American

در حقیقت، متوجه شد که خیلی ها با اینکه متولد آمریکا هستند

were nonetheless trapped in lives that made second chances like his impossible.

در دامی افتاده اند که شانس دومی برایشان وجود نداشت.

He saw it at the Olive Garden itself,

او این را در رستوران اُلیو گاردن دید،

where so many of his colleagues had childhood horror stories

جایی که خیلی از همکارانش داستانهای وحشتناکی از دوران کودکی

of family dysfunction, chaos, addiction, crime.

در خانواده های غیر عادی، هرج و مرج، اعتیاد، جرم و جنایت داشتند.

He'd heard a similar tale about the man who shot him

زمانی که او برای محاکمه مردی که به او شلیک کرده بود رفت ،

back when he attended his trial.

داستانهای مشابهی درباره او شنید.

The closer Raisuddin got to the America he had coveted from afar,

با آشنا شدن بیشتر رایسادین با آمریکایی که از دور آرزویش را داشت

the more he realized there was another, equally real, America

بیشتر متوجه می شد که آمریکای واقعی دیگری هم هست

that was stingier with second chances.

که برای دومین شانس بسیار چشم تنگ و لئیم هست.

The man who shot Raisuddin grew up in that stingier America.

ضارب رایسادین در آمریکای چشم تنگ و لئیم بزرگ شده بود.

From a distance, Mark Stroman was always the spark of parties,

از دور متوجه شد که مارک استرومن همواره جرقه هر جمعی بود،

always making girls feel pretty.

همواره به دختران حس خوبی می داد.

Always working, no matter what drugs or fights he'd had the night before.

مدام کار می کرد بدون توجه به مواد مخدری که مصرف کرده بود.

But he'd always wrestled with demons.

همواره با شیطان در گیر بود.

He entered the world through the three gateways

از سه دروازه وارد جهان شده بود

that doom so many young American men:

بدبختی که خیلی از مردان جوان در آمریکا با آن مواجه اند:

bad parents, bad schools, bad prisons.

پدر و مادر بد، مدرسه بد، زندان بد.

His mother told him, regretfully, as a boy

زمانی که پسر بچه ای بوده. مادرش با احساس تاسف و حسرت به او گفت

that she'd been just 50 dollars short of aborting him.

که تنها پنجاه دلار برای سقط او کم داشته.

Sometimes, that little boy would be at school,

گاهی این پسر بچه در مدرسه،

he'd suddenly pull a knife on his fellow classmates.

چاقو را روی گردن دوست همکلاسیش می گذاشت.

Sometimes that same little boy would be at his grandparents',

گاهی باید با پدر بزرگ و مادر بزرگش می بود،

tenderly feeding horses.

برای غذا دادن به اسب ها.

He was getting arrested before he shaved,

قبل از اینکه ریشش در بیاید دستگیر شد،

first juvenile, then prison.

اول در کانون و سپس در زندان.

He became a casual white supremacist

او تبدیل به مرد سفید قُلدر و قدرتمند شد

and, like so many around him, a drug-addled and absent father.

و مانند خیلی ها در اطرافش، مواد مخدر و نبود پدر او را ضایع کرده بود .

And then, before long, he found himself on death row,

و خیلی زود خود را در انتظار مرگ دید،

for in his 2001 counter-jihad, he had shot not one mini-mart clerk,

در مبارزه اش در سال ۲۰۰۱ فقط به یک نفر شلیک نکرده بود

but three.

بلکه به سه نفر.

Only Raisuddin survived.

و تنها رایسادین زنده مانده بود.

Strangely, death row was the first institution

با شگفتی، اعدام اولین حکم او بود

that left Stroman better.

که باعث شد استورمن احساس خوب را از دست بدهد.

His old influences quit him.

تثیرات قدیمی او را ترک کردند.

The people entering his life were virtuous and caring:

مردمی که وارد زندگی او شده بودند نسبت به او حس ترحم داشتند:

pastors, journalists, European pen-pals.

روحانیان، روزنامه نگاران و دوستان مکاتبه ای اروپایی.

They listened to him, prayed with him, helped him question himself.

آنها به او گوش دادند، با او دعا کردند، به او کمک کردند که از خود بپرسد.

And sent him on a journey of introspection and betterment.

و او را به سفری درونی برای بهبودی فرستادند.

He finally faced the hatred that had defined his life.

عاقبت با تنفری که زندگی اش را تعریف کرده بود روبرو شد.

He read Viktor Frankl, the Holocaust survivor

او کتاب ویکتور فرانکل را خواند. بازمانده هولوکاست.

and regretted his swastika tattoos.

و از خاکوبی صلیب شکسته خودش پشیمان شد.

He found God.

او خدا را یافت.

Then one day in 2011, 10 years after his crimes,

سپس یک روز در سال ۲۰۱۱، ده سال پس از آن جرم،

Stroman received news.

خبری به اسرومن رسید.

One of the men he'd shot, the survivor, was fighting to save his life.

یکی از کسانی که به او شلیک کرده بود برای زنده ماندنش می جنگید.

You see, late in 2009, eight years after that shooting,

می دانید در سال ۲۰۰۹، ۹ سال پس از شلیک،

Raisuddin had gone on his own journey, a pilgrimage to Mecca.

رایسادین راهی سفری برای زیات مکه رفت.

Amid its crowds, he felt immense gratitude,

در میان جمعیت، او احساس قدردانی بسیار زیاد کرد

but also duty.

و همچنین وظیفه.

He recalled promising God, as he lay dying in 2001,

وعده خداوند را به یاد آورد، همانطور که در سال ۲۰۰۱ بر زمین افتاده بود،

that if he lived, he would serve humanity all his days.

که اگر زنده بماند، تمامی زندگیش خدمت به بشر خواهد کرد.

Then, he'd gotten busy relaying the bricks of a life.

سپس درگیر درست کردن رندگیش شد.

Now it was time to pay his debts.

و حالا زمان آن رسیده بود تا بدهی خود را بپردازد.

And he decided, upon reflection, that his method of payment

با این اندیشه ، تصمیم گرفت که روش بازپرداختش

would be an intervention in the cycle of vengeance

مداخله در چرخه انتقام

between the Muslim and Western worlds.

بین جهان اسلام و غرب باشد.

And how would he intervene?

او چگونه می توانست مداخله کند؟

By forgiving Stroman publicly in the name of Islam

با بخشش عمومی استرومن به نام اسلام

and its doctrine of mercy.

حکمتی برای شفقت و مهربانی بود.

And then suing the state of Texas and its governor Rick Perry

سپس از ریک پری فرماندار ایالت تگزاس استفاده کرد

to prevent them from executing Stroman,

که مانع اعدام استرومن شود

exactly like most people shot in the face do.

دقیقا مانند بیشتر مردمی که به صورت دیگران شلیک می کنند.

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

Yet Raisuddin's mercy was inspired not only by faith.

با این حال رحمت و امان رایسادین از ایمان مذهبی الهام نگرفته بود.

A newly minted American citizen, he had come to believe that Stroman

شهروند جدید آمریکایی بر این باور بود که استرومن

was the product of a hurting America that couldn't just be lethally injected away.

حاصل آمریکایی صدمه ای دیده بود که نمی توانست با تزریق مرگ از بین برود.

That insight is what moved me to write my book "The True American."

این بینش، انگیزه من برای نوشتن کتاب  "آمریکای حقیقی " شد.

This immigrant begging America to be as merciful to a native son

این مهاجر به آمریکا التماس می کرد با پسر بومی خودش مهربان و رحیم باشد

as it had been to an adopted one.

همانطور که با فرزند خوانده شده بود.

In the mini-mart, all those years earlier,

سالها قبل در ان فروشگاه کوچک،

not just two men, but two Americas collided.

نه فقط دو مرد، بلکه نوع آمریکایی با هم برخورد کردند.

An America that still dreams, still strives,

یک آمریکایی که هنوز رویایی داشت و هنوز کوشش می کرد،

still imagines that tomorrow can build on today,

هنوز تصور می کرد که فردا بر پایه امروز ساخته می شود،

and an America that has resigned to fate,

و دیگری آمریکایی که تقدیرش را از دست داده بود.

buckled under stress and chaos, lowered expectations,

و زیر بار اضطراب و هرج و مرج محدود شده بود،و انتظارات پائین،

an ducked into the oldest of refuges:

با سر خم کردن به قدیمی ترین پناهگاه:

the tribal fellowship of one's own narrow kind.

تعداد کم رفاقت های قبیله ای خودشان.

And it was Raisuddin, despite being a newcomer,

این رایسادین بود، با اینکه تازه وارد بود،

despite being attacked,

با اینکه قربانی حمله بود

despite being homeless and traumatized,

با اینکه بی خانمان شد و صدمه دیده بود،

who belonged to that republic of dreams

او متعلق به رویای جمهوریت بود

and Stroman who belonged to that other wounded country,

و استرومن با اینکه با امتیاز یک مرد سفید پوست بومی متولد شده بود،

despite being born with the privilege of a native white man.

متعلق به بخش زخمی کشور بود.

I realized these men's stories formed an urgent parable about America.

من متوجه شدم داستان این مردان قیاس مهمی برای آمریکا است.

The country I am so proud to call my own

کشوری که بسیار مفتخرم آن را مال خود بنامم

wasn't living through a generalized decline

زندگی نکرد که در آن ثروت کاهش یابد

as seen in Spain or Greece, where prospects were dimming for everyone.

همانطور که در اسپانیا یا یونان ثروت برای همه کاهش یافت.

America is simultaneously the most and the least successful country

آمریکا موفق ترین شرکت ها را

in the industrialized world.

در صنایع جهانی راه اندازی می کند.

Launching the world's best companies,

راه اندازی بهترین شرکت های جهان،

even as record numbers of children go hungry.

حتی با رکورد تعداد کودکان گرسنه.

Seeing life-expectancy drop for large groups,

دیدن کاهش امید به زندگی برای گروه بزرگی از مردم،

even as it polishes the world's best hospitals.

حتی با وجود بهترین بیمارستانهای صیقل داده شده جهان.

America today is a sprightly young body,

امروز آمریکا یک بدن جوان و با نشاط است،

hit by one of those strokes that sucks the life from one side,

که با ضربه سکته ای زندگی یک طرف دیگر را می مکد،

while leaving the other worryingly perfect.

در حین رها کردن کامل طرف دیگر.

On July 20, 2011, right after a sobbing Raisuddin

در جولای سال ۲۰۱۱، درست بعد از گریه رایسادین

testified in defense of Stroman's life,

برای شهادت برای دفاع از زندگی استرومن.

Stroman was killed by lethal injection by the state he so loved.

استرومن با تزریق سم ایالتی که عاشقش بود کشته شد.

Hours earlier, when Raisuddin still thought he could still save Stroman,

ساعاتی قبل، وقتی هنوز رایسادین فکر می کرد می تواند جانش را نجات دهد،

the two men got to speak for the second time ever.

فرصتی پیش آمد که این دو مرد برای دومین بار با هم صحبت کنند.

Here is an excerpt from their phone call.

این گزیده ای از صحبت های تلفنی آنهاست.

Raisuddin: "Mark, you should know that I am praying for God,

رایسادین: "مارک، تو باید بدانی که من به خداوند

the most compassionate and gracious.

که مهربان ترین و بخشنده ترین است دعا می کنم.

I forgive you and I do not hate you.

من تو را بخشیدم و از تو متنفر نیستم.

I never hated you."

من هرگز از تو متنفر نبودم."

Stroman: "You are a remarkable person.

استرومن : " تو فرد فوق العاده ای هستی.

Thank you from my heart.

از ته قلب از تو تشکر می کنم.

I love you, bro."

دوستت دارم برادر."

Even more amazingly, after the execution,

حتی جالب تر اینکه ، بعد از اعدام،

Raisuddin reached out to Stroman's eldest daughter, Amber,

رایسادین ، آمبر دختر بزرگ استرومن را که

an ex-convinct and an addict.

یک مجرم سابق و معتاد بود را دید.

and offered his help.

و به او پیشنهاد کمک کرد.

"You may have lost a father," he told her,

"پشاید پدرت را از دست داده باشی،"

"but you've gained an uncle."

"اما یک عمو بدست آوردی."

He wanted her, too, to have a second chance.

خواست که او هم شانس دوم را داشته باشد.

If human history were a parade,

اگر تاریخ انسان رژه باشکوهی بود،

America's float would be a neon shrine to second chances.

کارناوال آمریکا می تواند معبدگاه شانس دوم باشد.

But America, generous with second chances to the children of other lands,

اما آمریکا، که سخاوتمند برای شانس دوم برای فرزندان دیگر سرزمین هاست،

today grows miserly with first chances to the children of its own.

امروز با خساست تمام برای اولین شانس برای فرزندان خودش رشد می کند.

America still dazzles at allowing anybody to become an American.

آمریکا روشنی خیره کننده ای است که در آن هر کس م تواند یک آمریکایی شود.

But it is losing its luster at allowing every American to become a somebody.

اما درخشندگی اش اجازه تبدیل به فرد دیگر را ازدست می دهد.

Over the last decade, seven million foreigners gained American citizenship.

در طی دهه گذشته، هفت میلیون خارجی شهروندی آمریکا را بدست آوردند.

Remarkable.

قابل توجه است.

In the meanwhile, how many Americans gained a place in the middle class?

ضمن اینکه، که چند نفر آمریکایی طبقه متوسط را بدست آوردند؟

Actually, the net influx was negative.

در واقع، خالص ریزش طبقه متوسط منفی است.

Go back further, and it's even more striking:

باز هم به عقب تر برویم، و حتی بیشتر :

Since the 60s, the middle class has shrunk by 20 percent,

از دهه ۱۹۶۰، طبقه متوسط حدود ۲۰ درصد کوچک شده است

mainly because of the people tumbling out of it.

بیشتر به خاطر حارج شدن مردم از این طبقه .

And my reporting around the country tells me the problem is grimmer

گزارش سراسر کشور به من می گوید که مشکل ظالمانه تر هست

than simple inequality.

تا یک نابرابری ساده .

What I observe is a pair of secessions from the unifying center of American life.

آنچه که من مشاهد می کنم دو تکه شدن از وحدت مرکزی زندگی آمریکا است.

An affluent secession of up, up and away,

بخش مرفه به سوی بالا رفتن، بالا رفتن و دور شدن،

into elite enclaves of the educated and into a global matrix

به مناطق نخبگان از تحصیل کرده گان و در ماتریس جهانی

of work, money and connections,

برای کار، پول و ارتباطات،

and an impoverished secession of down and out

و تکه فقیر پائین رفته و خارج می شوند

into disconnected, dead-end lives

و ارتباطات آنها قطع می شود، و به بن بست زندگی می رسند

that the fortunate scarcely see.

که در آن به ندرت خوش شانسی را ببینید.

And don't console yourself that you are the 99 percent.

خودتان را به این تسلی ندهید که شما جزء ۹۹ درصد هستید.

If you live near a Whole Foods,

اگر شما نزدیک سوپر مارکت هول فود زندگی کنید،

if no one in your family serves in the military,

اگر کسی از خانواده شما در ارتش خدمت نمی کند،

if you're paid by the year, not the hour,

اگر درآمد شما سالیانه است نه ساعتی،

if most people you know finished college,

اگر بیشتر کسانی را که می شناسید دانشگاهی باشید،

if no one you know uses meth,

اگر هیچ کسی در اطراف شما مواد مخدر مصرف نمی کنند،

if you married once and remain married,

اگر یکبار ازدواج کردید و هنوز پابرجاست

if you're not one of 65 million Americans with a criminal record --

اگر شما یکی از ۶۵ میلیون آمریکایی به سابقه جرم نیستید--

if any or all of these things describe you,

اگر هر یک یا تمامی این موارد شامل شما می شود،

then accept the possibility that actually,

پس قبول کنید که در واقع،

you may not know what's going on

شاید نمی دانید چه اتفاقی در حال رخ دادن هست

and you may be part of the problem.

و شما شاید بخشی از این مشکل باشید

Other generations had to build a fresh society after slavery,

نسل های قبلی می بایستی جامعه ای تازه بعد از بردگی می ساختند،

pull through a depression, defeat fascism,

رکود اقتصادی پشت سر می گذاشتند، بر فاشیسم غلبه می کردند،

freedom-ride in Mississippi.

و آزادی را در می سی سی پی جرکت می دادند.

The moral challenge of my generation, I believe,

من معتقدم که چالش اخلاقی نسل من

is to reacquaint these two Americas,

آگاهی دادن دوباره به این دو تکه آمریکاست،

to choose union over secession once again.

که اتحاد بر جدایی یک بار دیگر را انتخاب کنند.

This ins't a problem we can tax or tax-cut away.

این مشکلی نیست که ما برای آن برای آن مالیات دهیم یا مالیات آن را قطع کنیم.

It won't be solved by tweeting harder, building slicker apps,

این با توئیت کردن بیشتر حل نخواهد شد، ایجاد برنامه های کامپوتری و

or starting one more artisanal coffee roasting service.

یا شروع جنبش مجددی مشابه جنبش بهبودی قهوه حا نخواهد شد.

It is a moral challenge that begs each of us in the flourishing America

این یک چالش اخلاقی است که از همه می خوام برای شکوفایی امریکا

to take on the wilting America as our own,

و پنداشتن اینکه آمریکای پژمرده متعلق به ماست،

as Raisuddin tried to do.

همانطور که رایسادیس این کار را کرد.

Like him, we can make pilgrimages.

مانند او، می توانیم یک زیارتگا درست کنیم.

And there, in Baltimore and Oregon and Appalachia,

و در مناطق در بالتیمور و اورگان و آپالاچیا

find new purpose, as he did.

هدف جدیدی را بیابیم همانطور که او این کار را کرد.

We can immerse ourselves in that other country,

می توانیم خودمان را در کشورهای دیگری غوطه ور کنیم

bear witness to its hopes and sorrows,

گواهی بر امید و اندو آن کشور باشیم،

and, like Raisuddin, ask what we can do.

و مانند رایسادین، ما چه می توانیم بکنیم.

What can you do?

ما چه کنیم؟

What can you do?

ما چه کنیم؟

What can we do?

ما چه کنیم؟

How might we build a more merciful country?

چگونه می توانیم کشور مهربان تری داشته باشیم؟

We, the greatest inventors in the world,

ما، بزرگترین نوآوران و مخترعان جهان،

can invent solutions to the problems of that America, not only our own.

می توانیم راه حلی برای آن آمریکا بیابیم.

We, the writers and the journalists, can cover that America's stories,

ما، نویسندگان و روزنامه نگاران، می توانیم موضوعات آمریکا را پوشش دهیم،

instead of shutting down bureaus in its midst.

نه اینکه در میان کار کنار بایستیم.

We can finance that America's ideas,

می توانیم ایده های آمریکایی را تامین مالی کنیم،

instead of ideas from New York and San Francisco.

به جای ایده هایی که از نیویورک و سانفرانسیسکو می ایند.

We can put our stethoscopes to its backs,

می توانیم گوشی پزشکی مان را پشت آن بگذاریم

teach there, go to court there, make there, live there, pray there.

آموزش بدهیم، به دادگاه برویم، برایش زندگی کنیم و دعا کنیم.

This, I believe, is the calling of a generation.

من باور دارم، این فراخوان یک نسل است.

An America whose two halves learn again

در آمریکا افراد این دو نیمه دوباره فرا می گیرند

to stride, to plow, to forge, to dare together.

با هم گام بردارند، شخم بزنند، آهنگری کنند و با هم شهامت داشته باشند.

A republic of chances, rewoven, renewed,

جمهوریت شانس، دوباره به هم پیوستن، و دوباره نو شدن

begins with us.

از ما آغاز می شود.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

( تشویق تماشاگران)