How protest is redefining democracy around the world | Zachariah Mampilly

Translator: Dollaya Piumsuwan Reviewer: Sritala Dhanasarnsombut

Like many of you, I'm often frustrated by the democratic process.

ผมมักจะหัวเสียเพราะกระบวนการทางประชาธิปไตย เหมือนหลาย ๆ ท่าน

It's messy, it's complicated,

มันเละเทะ และซับซ้อน

it's often inefficient.

มันมักไม่มีประสิทธิภาพ

Our political leaders feel disconnected

ผู้นำทางการเมืองของเรารู้สึกตัดขาด

from the concerns of ordinary people.

จากความกังวลของคนธรรมดา

Many feel that voting every few years

หลายคนรู้สึกว่าการไปลงคะแนนเสียงเกือบทุกปี

for leaders disconnected from their daily challenges

ให้กับผู้นำที่ตัดขาดจาก ความท้าทายในชีวิตประจำวัน

is pointless.

เป็นเรื่องไร้สาระ

But before we reject democracy,

แต่ก่อนที่เราจะปฏิเสธประชาธิปไตย

let's imagine what it could be.

ลองจินตนาการความเป็นไปได้

And I believe that African activists are redefining democracy

และผมเชื่อว่านักเคลื่อนไหวชาวแอฟริกัน กำลังให้คำจำกัดความใหม่กับประชาธิปไตย

by putting protest at its center,

โดยให้การประท้วงเป็นหัวใจสำคัญ

what I refer to as "protest democracy."

สิ่งที่ผมเรียกว่าประชาธิปไตยด้วยการประท้วง

International organizations and academic experts

องค์กรระหว่างประเทศและนักวิชาการ

define democracy as regular, multiparty electoral competition.

ให้นิยามประชาธิปไตยไว้ว่าเป็นการแข่งขัน โดยพรรคการเมืองหลาย ๆ พรรค

But democracy should not only be about elites competing at the ballot box.

แต่ประชาธิปไตยไม่ควรเป็นเพียงแค่ อภิสิทธิ์ชนแข่งขันกันที่กล่องคะแนนเสียง

For it to have meaning,

เพื่อให้มันมีความหมาย

it's something we must engage in every day.

เราจะต้องมีส่วนร่วมในทุกวัน

When I say "protest democracy,"

เมื่อผมพูดว่าประชาธิปไตยด้วยการประท้วง

I'm challenging how we think about democratic action.

ผมกำลังท้าทายวิธีคิดของเราเกี่ยวกับ การกระทำเชิงประชาธิปไตย

Viewing democracy as only elections is no longer adequate

การมองประชาธิปไตยว่าเป็นเพียงการเลือกตั้ง ไม่เพียงพออีกต่อไป

and threatens democracy itself.

และเป็นภัยกับประชาธิปไตย

So we must protest democracy to give it a renewed meaning.

ดังนั้น เราจึงต้องประท้วงประชาธิปไตย เพื่อให้ความหมายใหม่กับมัน

What would this look like?

มันจะเป็นอย่างไร

We need to turn to African societies,

เราต้องหันไปดูสังคมชาวแอฟริกัน

where ordinary people are increasingly taking to the streets

ที่ที่คนธรรมดาควบคุมถนนมากขึ้น

to transform their lives.

เพื่อเปลี่ยนชีวิตของตนเอง

African social movements have often been at the forefront

การเคลื่อนไหวของสังคมแอฟริกัน เป็นสิ่งที่เห็นได้ชัด

of conceptualizing democracy in this way.

ในการสร้างกรอบความคิดเกี่ยวกับ ประชาธิปไตยแบบนี้

This may come as a surprise to those of who think

นี่อาจจะเป็นเรื่องประหลาดใจ สำหรับผู้ที่คิดว่า

that the only way Africans engage in politics

วิธีเดียวที่ชาวแอฟริกันจะมีส่วนร่วม ในการเมือง

is through the barrel of the gun.

คือผ่านกระบอกปืน

But increasingly, young people are taking to the streets

แต่คนหนุ่มสาวควบคุมถนนมากขึ้น

and abandoning organized violence

และหันหลังให้กับความรุนแรง

in favor of more effective nonviolent action.

เพื่อสนับสนุนการกระทำที่ไม่รุนแรง

I've spent much of the past two decades talking to African activists,

ผมใช้เวลาส่วนใหญ่ในสองทศวรรษที่ผ่านมา พูดถึงนักเคลื่อนไหวชาวแอฟริกัน

both violent and nonviolent.

ทั้งที่รุนแรงและไม่รุนแรง

Across Africa, young people are rising up

คนหนุ่มสาวลุกฮือขึ้นทั่วแอฟริกา

to challenge almost every type of regime known to humanity.

เพื่อท้าทายระบอบการปกครอง ทุกแบบที่มรุษยชาติเคยรู้จัก

This is my friend Thiat.

นี่คือเพื่อนของผมทีแอท

He's a rapper from Senegal.

เขาเป็นแร็ปเปอร์จากเซเนกัล

He led a large movement in Senegal

นำการเคลื่อนไหวครั้งใหญ่ ในเซเนกัล

that was successful in preventing the president from stealing a third term.

ซึ่งประสบความสำเร็จในการขัดขวาง ประธานาธิบดีจากการรับตำแหน่งสมัยที่สาม

From Morocco to Lesotho,

จากโมร็อกโกสู่เลโซโท

young people are rising up against entrenched monarchies:

คนหนุ่มสาวลุกฮือขึ้น เพื่อต่อต้านระบอบกษัตริย์ที่มีมานาน

in Egypt and Sudan,

ในอียิปต์และซูดาน

against brutal dictatorships;

ต่อต้านระบอบเผด็จการที่รุนแรง

in Uganda and Ethiopia,

ในอูกานดาและเอธิโอเปีย

against powerful militarized states

ต่อต้านรัฐบาลทหารที่มีอำนาจ

with quasi-democratic veneers;

ที่ดูผิวเผินเหมือนการปกครอง กึ่งประชาธิปไตย

in South Africa, where this image was taken,

ในแอฟริกาใต้ ที่ที่รูปนี้ถูกถ่าย

and Burundi,

และในบูรูนดิ

against democratically elected leaders

ต่อต้านผู้นำที่ได้รับเลือกตั้ง ด้วยวิธีประชาธิปไตย

who have done little to improve the conditions for ordinary people.

ผู้ซึ่งแทบไม่ได้ทำอะไรเพื่อยกระดับชีวิต ของคนธรรมดา

Across the continent, protest is not exceptional,

ทั่วทวีป การประท้วงเป็นเรื่องที่ไม่แปลก

but a normal part of life.

แต่เป็นเรื่องธรรมดาของชีวิต

Africans use protests to challenge both dictators

ชาวแอฟริกันใช้การประท้วง เพื่อท้าทายผู้เผด็จการ

as well as power cuts.

และการตัดอำนาจ

In a way, Africans are protesting democracy itself,

ด้วยวิธีนี้ ชาวแอฟริกัน ประท้วงประชาธิปไตยด้วย

enriching its possibilities for us all.

เพื่อเพิ่มความเป็นไปได้ให้กับผู้เราทุกคน

There have been two major waves of African protest,

มีการประท้วงของชาวแอฟริกัน สองครั้งใหญ่ด้วยกัน

and we are currently living through the third,

และเรากำลังอยู่ในครั้งที่สาม

which began around 2005.

ซึ่งเริ่มเมื่อราว ๆ ปี 2005

It includes the so-called Arab Spring,

ครอบคลุมการปฏิวัติ ประชาธิปไตยในอาหรับ

which took place mostly on the continent.

ซึ่งเกิดขึ้นบนแผ่นดินใหญ่ซะเป็นส่วนมาก

The first wave took place in the 1940s and 1950s

คลื่นแรกเกิดขึ้นระหว่าง ช่วงปี 1940 และ 1950

and led to Africa's decolonization.

และนำไปสู่เอกราชของแอฟริกา

Kwame Nkrumah led a broad coalition in Ghana

กวาเม อึนกรูมา นำแนวร่วมในกาน่า

that overthrew British rule,

ที่โค่นจักรวรรดิอังกฤษลง

providing a template for nonviolent movements globally.

และเป็นต้นแบบของ การเคลื่อนไหวที่ไม่รุนแรงทั่วโลก

The second wave took place in the 1980s and 1990s

คลื่นที่สองเกิดขึ้นระหว่าง ช่วงปี 1980 และ 1990

against austerity measures that imposed harsh conditions

เป็นการต่อต้านมาตรการเคร่งครัด ที่ทำให้สภาพเศรษฐกิจ

on African economies.

ของแอฟริกาเลวร้ายลง

These protests led to the overthrow of autocratic regimes

การต่อต้านนี้นำไปสู่การโค่นระบอบเผด็จการ

and led to the introduction

และนำไปสู่

of multiparty elections across the continent.

การเลือกตั้งระบบหลายพรรคการเมือง ทั่วทวีปครั้งแรก

The ongoing third wave is correcting the shortcomings of the earlier two.

คลื่นที่สามที่กำลังเกิดขึ้น เป็นการแก้ไขจุดอ่อนของสองคลื่นก่อนหน้า

If the first wave brought liberation but not democracy,

หากคลื่นแรกนำมาซึ่งเอกราช แต่ไม่ใช่ประชาธิปไตย

and the second, elections but only for the elites,

และคลื่นสองนำมาซึ่งการเลือกตั้ง ที่เป็นของอภิสิทธิ์ชนเท่านั้น

then it is the third wave

ดังนั้น มันจึงเกิดคลื่นที่สาม

that is most concerned with transforming democracy

ซึ่งให้ความสำคัญกับ การเปลี่ยนแปลงประชาธิปไตย

into the rule of the people.

ให้กลายเป็นอำนาจของประชาชน

It includes movements like Y'en a Marre in Senegal,

มันครอบคลุมการเคลื่อนไหว เหมือนกลุ่ม Y'en a Marre ในเซเนกัล

Le Balai Citoyen in Burkina Faso,

กลุ่ม Le Balai Citoyen ในบูร์กินาฟาโซ

Tajamuka in Zimbabwe,

กลุ่ม Tajamuka ในซิมบับเว

LUCHA and Filimbi in the Democratic Republic of Congo,

กลุ่ม LUCHA และ Filimbi ในสาธารณะรัฐคองโก

movements that work outside of more conventional nongovernmental organizations

การเคลื่อนไหวที่ไม่เหมือนแบบของ องค์กรที่ไม่ใช่ของรัฐ

and political parties

และพรรคการเมือง

to challenge the economic and political system itself,

เพื่อท้าทายระบบเศรษฐกิจและระบบการเมือง

often at great risk.

บ่อยครั้งด้วยความเสี่ยงสูง

Brilliant young activists like LUCHA's Fred Bauma

นักเคลื่อนไหวที่ปราดเปรื่อง อย่าง เฟรด โบมา จากกลุ่ม LUCHA

have been detained and tortured,

ถูกจับกุมและทรมาน

often with little to no outcry from the international community.

โดยมักไม่มีการคัดค้านจากประชาคมนานาชาติ

The list goes on, as you can see from some of the data we collected.

รายชื่อยาวเหยียด เหมือนที่คุณเห็น จากข้อมูลที่เรารวบรวมไว้

There have been large popular protests

มีการประท้วงขนาดใหญ่

in over 40 African countries since 2005,

ในกว่า 40 ประเทศทั่วแอฟริกาตั้งแต่ปี 2005

and if you look, you'll recognize that in 2011,

แล้วถ้าดูดี ๆ คุณจะเห็นว่าในปี 2011

the year of the so-called Arab Spring,

ปีของการปฏิวัติประชาธิปไตยในอาหรับ

was actually the spike of this broader wave.

จริง ๆ แล้วเป็นเพียงยอด ของคลื่นที่ใหญ่กว่านั้น

Contrary to popular belief,

ต่างจากความเชื่อที่แพร่หลาย

many of these protests have been successful.

การประท้วงเหล่านี้ประสบความสำเร็จ

We know of the dictators falling in Tunisia and in Egypt,

เรารู้ว่าผู้นำเผด็จการถูกโค่นลง ในตูนิเชียและอียิปต์

but popular movements have prevented presidents from stealing third terms

แต่การเคลื่อนไหวที่รู้จักกันดี ขัดไม่ให้ ประธานาธิบดีได้ตำแหน่งสมัยที่สาม

in Senegal, in Malawi and Burkina Faso as well.

ในเซเนกัล มาลาวี และบูร์กินาฟาโซ

What's driving this upsurge of protest?

อะไรขับเคลื่อนการประท้วงนี้เพิ่มขึ้น

Demographically, Africa is both the youngest

ในเชิงประชากรศาสตร์ แอฟริกาเป็นทวีปทั้งที่อายุน้อย

and the fastest-growing continent,

และเติบโตเร็วที่สุด

with the largest age gap between the people and their rulers.

ช่องว่างระหว่างวัยมากที่สุด ระหว่างประชาชนและผู้ปกครอง

It is urbanizing at a tremendous pace.

และเจริญของเมืองเดินหน้าอย่างรวดเร็ว

Economically, African countries have been growing for over a decade now,

เศรษฐกิจของประเทศในทวีปแอฟริกา เติบโตอย่างต่อเนื่องมาตลอด

largely driven by investments from Asia.

ส่วนมากมาจากการเข้ามาลงทุนของเอเชีย

But little of this wealth is trickling down.

แต่ความร่ำรวยนี้ไปถึงประชาชนน้อยมาก

Formal jobs in the industrial sector are actually decreasing,

งานในระบบในภาคอุตสาหกรรมกำลังลดลง

with informal labor the only option left for people to eke out a living.

เหลือเพียงงานไม่นอกระบบเพื่อให้อยู่ได้

As a result, inequality is skyrocketing,

ผลก็คือเกิดความไม่เสมอภาคมากขึ้นเรื่อย ๆ

and political leaders are increasingly disconnected

และผู้นำทางการเมืองก็ห่างเหิน

from their much younger populations.

จากประชาชนที่อายุน้อยกว่ามาก

For those of us from outside of Africa,

สำหรับพวกเราที่อยู่นอกแอฟริกา

we're familiar with parts of this story:

เราคุ้นเคยกับเรื่องนี้เป็นอย่างดี

a massive spike in inequality,

ความไม่เท่าเทียมที่รุนแรง

the product of a decline in good jobs for good wages

ผลของการลดลงของงานดีที่ให้เงินดี

that were once considered the hallmark of an advanced society;

ที่เคยถูกมองว่าเป็นสัญญาณที่ดีของ สังคมที่ก้าวหน้า

the capture of our political parties by elites

การควบคุมพรรคการเมืองของอภิสิทธิ์ชน

accompanied by the hollowing out of civil society

ตามมาด้วยการสร้างหลุมในภาคประชาสังคม

that once provided a voice to ordinary people;

ซึ่งเคยเป็นเสียงให้กับคนธรรมดา

that sinking feeling that no matter what you do,

ความรู้สึกห่อเหี่ยวที่ไม่ว่าจะทำอย่างไร

external factors related to the global economy

ปัจจัยภายนอกที่สัมพันธ์กับเศรษฐกิจโลก

can disrupt our lives for the worse.

เปลี่ยนชีวิตของเราแย่ลง

Our political leaders seem helpless,

ผู้นำทางการเมืองดูช่วงอะไรไม่ได้

insisting on austerity,

ยืนกรานให้มัธยัสต์

even as public goods diminish to levels unseen in decades.

แม้ในขณะที่สินค้าและบริการสาธารณะ ลงต่ำลงแบบที่ไม่เคยเป็นมาหลายทศวรรษ

And this is when they're not succumbing to exclusionary nationalism,

นี่คือเมื่อพวกเขาไม่ยอมจำนนต่อ ชาตินิยมแบบแบ่งแยก

blaming our woes on the weak rather than the powerful.

โทษความทุกข์ยากของเราว่าเป็น เพราะคนอ่อนแอมากกว่าคนมีอำนาจ

What those of us from North America and Western Europe consider to be new

สิ่งที่พวกเราที่มาจากอเมริกาเหนือและ ยุโรปตะวันตกคิดว่าเป็นสิ่งใหม่

has been the normal condition of African life since the 1970s.

เป็นสิ่งที่ธรรมดาในแอฟริกา ตั้งแต่ 1970

So who better to learn from

แล้วจะเรียนรู้จากใคร

than those who have been engaged in resistance to these conditions

ได้ดีไปกว่าคนที่มีส่วนร่วมในการต่อต้าน สภาพแบบนั้น

for the longest period of time?

มานานที่สุด

What can we learn from African protest democracy?

เราเรียนรู้อะไร จากประชาธิปไตยด้วยการประท้วง

First, democracy must begin with ordinary people.

อย่างแรก ประชาธิปไตยจะต้อง เริ่้มจากคนธรรมดา

Viewing democracy as only elections has led to widespread disillusionment.

การมองประชาธิปไตยว่าเป็นเพียง การเลือกตั้งนำไปสู่ความผิดหวัง

We must instead work to center ordinary people in democratic life.

เราจะต้องทำให้คนธรรมดาเป็นศูนย์กลาง ในวิถีประชาธิปไตย

Protest provides us one way to do that.

การประท้วงเป็นวิธีหนึ่งที่เราทำได้

Regardless of your age, sexuality, your gender,

ไม่ว่าคุณจะอายุเท่าไหร่ รสนิยมทางเพศแบบไหน เพศอะไร

whether you're a citizen or a non-citizen, able-bodied or disabled,

ไม่ว่าคุณจะเป็นพลเมืองหรือ ไม่ได้เป็นพลเมือง ปกติหรือพิการ

anyone can participate.

ทุกคนสามารถมีส่วนร่วม

In contrast to elections,

ต่างจากการเลือกตั้ง

protests are not confined by rigid electoral cycles.

การประท้วงไม่ได้จำกัดอยู่ใน วงจนการเลือกตั้งที่แข็งตัว

They offer a much more immediate form of action

มันให้มากกว่าแค่รูปแบบการกระทำ ที่เกิดขึ้นปุปปัป

in our era of instant feedback.

ในยุคของการให้ฟีดแบ็กอย่างทันที

Second, while protests may be messy,

ประการที่สอง แม้ว่าการประท้วงจะดูวุ่นวาย

this is what makes them powerful.

แต่นั้นทำให้มันทรงพลัง

Protests are contentious and contested processes,

การประท้วงเป็นกระบวนการ ที่ต้องต่อสู้และดิ้นรน

defined by contingent actions,

ที่เกิดขึ้นจากการกระทำโดยบังเอิญ

often devoid of clear messaging,

โดยมากปราศจากสารที่ชัดเจน

characterized by incomplete organization.

มีองค์ประกอบที่ไม่สมบูรณ์

These dynamics are what makes it easy to dismiss protests as riots

การเคลื่อนไหวแบบนี้คือสิ่งที่ทำให้ การประท้วงถูกมองว่าเป็นการก่อจลาจล

or to assume they are of limited political utility.

หรือถูกอนุมานว่าเป็น อรรถประโยชน์ทางการเมืองที่จำกัด

But it also makes them easier to suppress.

แต่ก็ทำให้มันถูกหยุดยั้งได้ง่าย

Too often, governments do not view protests as elementary to democracy.

บ่อยครั้งที่รัฐบาลไม่มองการประท้วง ว่าเป็นพื้นฐานของของประชาธิปไตย

Instead, they violently crush social movements

ตรงกันข้าม พวกเขามักทำลาย การเคลื่อนไหวทางสังคมอย่างรุนแรง

or work to discredit their message.

ไม่ก็ลดความน่าเชื่อถือของสารจากการประท้วง

Third, as I already hinted,

ประการที่สาม อย่างที่ผมได้เกริ่นไว้

protest is the space from which new political imaginations may emerge.

การประท้วงคือพื้นที่ที่ จินตนาการทางการเมืองใหม่ ๆ จะเกิดขึ้น

Protests are about coloring outside the lines,

การประท้วงเป็นการระบ้ายสีนอกกรอบ

a way for ordinary people to rewrite the rules of the game

เป็นวิธีที่คนธรรมดาจะเขียนกฎการเล่นเกมใหม่

that too many feel are stacked against them.

ที่หลายคนรู้สึกว่าถูกกำหนดมา เพื่อต่อต้านพวกเขา

Many young people in Africa have grown up in societies

คนหนุ่มสาวในแอฟริกาหลายคนโตขึ้นมาในสังคม

where a single ruler has ruled their entire lives.

ที่ผู้มีอิทธิพลเพียงคนเดียว ปกครองพวกเขาตลอดชีวิต

Protest is the space for new possibilities to emerge,

การประท้วงเป็นพื้นที่ ที่ความเป็นไปได้ใหม่ ๆ จะเกิดขึ้น

as young people begin to discover their own power.

เพราะคนหนุ่มสาวเริ่มค้นพบ อำนาจของตนเอง

Consider the situation of my friend Linda Masarira,

ลองดูสถานการณ์ของ ลินดา มาซารีรา เพื่อนของผม

a single mother of five,

แม่เลี้ยงเดี่ยวของเด็ก ๆ 5 ชีวิต

who is leading protests against the Mugabe regime in Zimbabwe.

ผู้ซึ่งนำการประท้วง ต่อต้านรัฐบาลมูกาเบในซิมบับเว

She has been beaten, arrested, harassed.

เธอถูกทุบตี ถูกจับกุม และถูกทำร้าย

But Linda perseveres, because as she told me a few months ago,

แต่ลินดามุ่งมั่น เธอบอกกับผมเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมา

protest has given her a sense of meaning and direction.

ว่าเพราะการประท้วงให้ความหมาย และเป้าหมายกับเธอ

And though she knows the odds against her,

แม้ว่าเธอจะรู้ถึงความเสี่ยงที่จะเกิดขึ้น

Linda perseveres.

ลินดาก็ยังมุ่งมั่น

Like Linda and other young African activists,

เหมือนลินดา และหนุ่มสาวนักเคลื่อนไหว ชาวแอฟริกัน

we all must work to redefine democracy

เราต้องให้ความหมายใหม่กับประชาธิปไตย

as something more than just elections and political parties.

ที่มากกว่าแค่การเลือกตั้งและพรรคการเมือง

Democracy is a creative process,

ประชาธิปไตยคือกระบวนการสร้างสรรค์

and protest has always been the vehicle

และตลอดเวลาที่ผ่านมา การประท้วงเป็นพาหนะ

for expanding our political imaginations beyond what we are told is possible.

เพื่อขยายขอบเขตการเมือง ที่มากกว่าแค่สิ่งที่เรารับรู้มาว่า

(In Swahili) Thank you very much.

(ภาษาสวาฮิลี) ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)