How protest is redefining democracy around the world | Zachariah Mampilly

Translator: Mary Jane Reviewer: sadegh zabihi

Like many of you, I'm often frustrated by the democratic process.

مثل خیلی از شماها، من اغلب از جریان دموکراتیک ناامید هستم.

It's messy, it's complicated,

آشفته است، پیچیده است،

it's often inefficient.

اغلب بی‌کفایت است.

Our political leaders feel disconnected

رهبران سیاسی ما خود را

from the concerns of ordinary people.

از مردم عادی جدا احساس می‌کنند.

Many feel that voting every few years

خیلی‌ها فکر می‌کنند چند سال یک‌بار رای دادن

for leaders disconnected from their daily challenges

به رهبرانی که از چالش‌های روزانه آنها دورند

is pointless.

بیهوده است.

But before we reject democracy,

اما قبل از آنکه دموکراسی را رد کنیم،

let's imagine what it could be.

بیایید تصور کنیم می‌توانست چگونه باشد.

And I believe that African activists are redefining democracy

و من معتقدم که فعالان آفریقایی دموکراسی را

by putting protest at its center,

با قرار دادن اعتراض در مرکز آن، دوباره تبیین می‌کنند،

what I refer to as "protest democracy."

آنچه که تحت عنوان «دموکراسی اعتراضی» به آن اشاره می‌کنم.

International organizations and academic experts

سازمان‌های بین‌المللی و متخصصان دانشگاهی

define democracy as regular, multiparty electoral competition.

دموکراسی را به عنوان رقابت انتخاباتی چند حزبی منظم تعریف می‌کنند.

But democracy should not only be about elites competing at the ballot box.

اما دموکراسی نباید تنها درباره گلچین‌هایی باشد که سر صندوق رای رقابت می‌کنند.

For it to have meaning,

برای معنادار شدن،

it's something we must engage in every day.

چیزی‌ست که باید هر روز در آن مشارکت کنیم.

When I say "protest democracy,"

وقتی می‌گویم «دموکراسی اعتراضی،»

I'm challenging how we think about democratic action.

چگونگی فکر کردنمان درباره عمل دموکراتیک را به چالش می‌کشم.

Viewing democracy as only elections is no longer adequate

درنظر گرفتن دموکراسی تنها به عنوان انتخابات دیگر مناسب نیست

and threatens democracy itself.

و خود دموکراسی را تهدید می‌کند.

So we must protest democracy to give it a renewed meaning.

در نتیجه باید به دموکراسی اعتراض کنیم تا به آن معنای تازه‌ای ببخشیم.

What would this look like?

چگونه به نظر می‌رسد؟

We need to turn to African societies,

نیاز داریم به جوامع آفریقایی نگاهی بیندازیم،

where ordinary people are increasingly taking to the streets

جایی‌که مردم معمولی با روند رو به افزایشی برای دگرگون کردن زندگی‌شان

to transform their lives.

به خیابان‌ها می‌روند.

African social movements have often been at the forefront

تحرکات اجتماعی آفریقایی‌ها اغلب در خط مقدم

of conceptualizing democracy in this way.

تصویرسازی دموکراسی در این راه بوده است.

This may come as a surprise to those of who think

این ممکن است باعث شگفت‌زدگی افرادی شود که فکر می‌کنند

that the only way Africans engage in politics

که تنها راهی که آفریقایی‌ها در سیاست دخیل می‌شوند

is through the barrel of the gun.

از طریق لوله تفنگ است.

But increasingly, young people are taking to the streets

اما با روندی رو به رشد‍‍، جوانان به خیابان‌ها کشیده می‌شوند

and abandoning organized violence

و خشونت‌های سازمان یافته را

in favor of more effective nonviolent action.

به نفع فعالیت موثرتر بدون خشونت تحریم می‌کنند.

I've spent much of the past two decades talking to African activists,

بیشتر دو دهه گذشته را به صحبت با فعالان آفریقایی سپری کرده‌ام

both violent and nonviolent.

هم با خشونت بار هم بدون خشونت.

Across Africa, young people are rising up

در سراسر آفریقا، جوانان برای به چالش کشیدن

to challenge almost every type of regime known to humanity.

تقریبا تمام رژیم‌های شناخته شده بشریت برمی‌خیزند.

This is my friend Thiat.

این دوست من ثیات است.

He's a rapper from Senegal.

رپری اهل سنگال است.

He led a large movement in Senegal

او حرکت بزرگی در سنگال را رهبری کرد

that was successful in preventing the president from stealing a third term.

که در جلوگیری از دزدی رییس جمهور در دوره سوم موفق بود.

From Morocco to Lesotho,

از مراکش تا لزوتو،

young people are rising up against entrenched monarchies:

جوانان علیه پادشاهان تثبیت شده برمی‌خیزند:

in Egypt and Sudan,

در مصر و سودان،

against brutal dictatorships;

علیه خودکامگی وحشیانه؛

in Uganda and Ethiopia,

در اوگاندا و اتیوپی،

against powerful militarized states

علیه ایالات نظامی قدرتمند

with quasi-democratic veneers;

با پوشش شبه نظامی؛

in South Africa, where this image was taken,

در آفریقای جنوبی جایی‌که این تصویر گرفته شد،

and Burundi,

و بروندی،

against democratically elected leaders

علیه رهبران دیکتاتور انتخابی

who have done little to improve the conditions for ordinary people.

آنها که کمترین کاری برای بهبود وضعیت مردم عادی نکردند.

Across the continent, protest is not exceptional,

در سراسر قاره، اعتراض امری خاص نیست،

but a normal part of life.

بلکه قسمت معمولی زندگی‌ست.

Africans use protests to challenge both dictators

آفریقایی‌ها از اعتراض برای به چالش کشیدن دیکتاتورها

as well as power cuts.

و همچنین سلب قدرت از آنان استفاده می‌کنند.

In a way, Africans are protesting democracy itself,

به طریقی، آفریقایی‌ها به خود دموکراسی اعتراض می‌کنند،

enriching its possibilities for us all.

و امکان آن را برای همه ما فراهم می‌سازند.

There have been two major waves of African protest,

دو موج عظیم اصلی اعتراض آفریقایی‌ها وجود داشته است،

and we are currently living through the third,

و ما حالا در موج سوم آن زندگی می‌کنیم،

which began around 2005.

که حدود سال ۲۰۰۵ شروع شد.

It includes the so-called Arab Spring,

شامل اصطلاح بهار عربی می‌شود،

which took place mostly on the continent.

که تقریبا در تمام قاره اتفاق افتاد.

The first wave took place in the 1940s and 1950s

اولین موج آن در دهه ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ اتفاق افتاد

and led to Africa's decolonization.

و منجر به رفع استعمار از آفریقا شد.

Kwame Nkrumah led a broad coalition in Ghana

کوامه نکروماه اعتلاف وسیعی را در غنا رهبری کرد

that overthrew British rule,

که حکومت بریتانیا را سرنگون کرد،

providing a template for nonviolent movements globally.

و الگویی برای تحرکات بدون خشونت جهانی فراهم آورد.

The second wave took place in the 1980s and 1990s

دومین موج در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰

against austerity measures that imposed harsh conditions

علیه اقدامات سخت‌گیرانه‌ای که شرایط سختی بر اقتصاد آفریقا تحمیل می‌کرد اتفاق افتاد.

on African economies.

These protests led to the overthrow of autocratic regimes

این اعتراضات منجر به براندازی رژیم‌های خودکامه

and led to the introduction

و منجر به معرفی

of multiparty elections across the continent.

انتخابات چند حزبی در سراسر قاره شد.

The ongoing third wave is correcting the shortcomings of the earlier two.

موج سوم در حال پیشرفت کاستی‌های دو موج اخیر را تصحیح می‌کند.

If the first wave brought liberation but not democracy,

اگر موج اول آزادی آورد و نه دموکراسی،

and the second, elections but only for the elites,

در موج دوم، انتخابات آورد اما فقط مختص گلچین‌ها،

then it is the third wave

سپس موج سوم

that is most concerned with transforming democracy

که بیشتر با تبدیل دموکراسی

into the rule of the people.

به حکومت بر مردم مرتبط است.

It includes movements like Y'en a Marre in Senegal,

شامل تحرکاتی مانند ین آ مره (دیگر بس است) در سنگال است،

Le Balai Citoyen in Burkina Faso,

له بالای سیتوین در بورکینافاسو،

Tajamuka in Zimbabwe,

تاجاموکا در زیمبابوه،

LUCHA and Filimbi in the Democratic Republic of Congo,

لوچا و فیلیمبی در جمهوری دموکراتیک کونگو،

movements that work outside of more conventional nongovernmental organizations

تحرکاتی که بیشتر خارج از سازمان‌های غیردولتی مرسوم

and political parties

و احزاب سیاسی عمل می‌کند

to challenge the economic and political system itself,

تا خود سیستم سیاسی و اقتصادی را به چالش بکشد،

often at great risk.

معمولاً با خطر زیاد.

Brilliant young activists like LUCHA's Fred Bauma

فعالان با استعداد جوانی مانند مبارز فرد باهوما

have been detained and tortured,

بازداشت شده‌اند و شکنجه دیده‌اند،

often with little to no outcry from the international community.

اغلب بدون اعتراض یا با اعتراض کمی از سمت جوامع بین‌المللی.

The list goes on, as you can see from some of the data we collected.

فهرست ادامه دارد همان‌گونه که از داده‌هایی که ما جمع آوری کردیم مشاهده می‌کنید.

There have been large popular protests

اعتراضات معروف بزرگی

in over 40 African countries since 2005,

در بیش از ۴۰ کشور آفریقایی از سال ۲۰۰۵ وجود داشته‌ است،

and if you look, you'll recognize that in 2011,

و اگر نگاهی بیندازید، متوجه می‌شوید در سال ۲۰۱۱،

the year of the so-called Arab Spring,

سال بهار عربی،

was actually the spike of this broader wave.

در حقیقتت قله این موج وسیع بوده است.

Contrary to popular belief,

بر خلاف اعتقاد عامه،

many of these protests have been successful.

خیلی از این اعتراضات موفق بوده‌اند.

We know of the dictators falling in Tunisia and in Egypt,

از سقوط دیکتاتور تونس و مصر مطلعیم،

but popular movements have prevented presidents from stealing third terms

اما جنبش‌های محبوب مانع از دزدیدن دوره سوم توسط روسای جمهور شده‌اند.

in Senegal, in Malawi and Burkina Faso as well.

در سنگال، در مالاوی و همچنین در بورکینافاسو.

What's driving this upsurge of protest?

چه چیزی این قیام اعتراضات را برمی‌انگیزد؟

Demographically, Africa is both the youngest

از نظر جمعیت شناسی، آفریقا هم جوان‌ترین

and the fastest-growing continent,

هم سریعترین رشد در قاره،

with the largest age gap between the people and their rulers.

با بزرگترین شکاف سنی بین مردم و حکومت‌ران‌هاست.

It is urbanizing at a tremendous pace.

شهرنشینی با سرعت بسیار زیاد رخ می‌دهد.

Economically, African countries have been growing for over a decade now,

از منظر اقتصادی، کشورهای آفریقایی بیشتر با جذب سرمایه‌گذاری از آسیا،

largely driven by investments from Asia.

تا حالا بیش از یک دهه رشد کرده‌اند.

But little of this wealth is trickling down.

اما میزان کمی از این ثروت به بخش پایین دست تزریق می‌شود.

Formal jobs in the industrial sector are actually decreasing,

در واقع مشاغل دولتی در بخش صنعتی رو به کاهش است،

with informal labor the only option left for people to eke out a living.

کارگری غیر رسمی تنها انتخاب باقی‌مانده برای مردم برای زنده ماندن است.

As a result, inequality is skyrocketing,

در نتیجه، نابرابری جهش رو به بالا دارد،

and political leaders are increasingly disconnected

و رهبران سیاسی به طور فزاینده‌ای

from their much younger populations.

از جمعیت خیلی جوانترشان جدا می‌افتند.

For those of us from outside of Africa,

برای آن دسته از ماهایی که خارج از آفریقا هستند،

we're familiar with parts of this story:

با این قسمت از تاریخ آشناییم:

a massive spike in inequality,

یک جهش بزرگ در نابرابری،

the product of a decline in good jobs for good wages

کاهش شغل‌های خوب با دستمزد خوب

that were once considered the hallmark of an advanced society;

که زمانی شاخص جامعه پیشرفته بود؛

the capture of our political parties by elites

تسخیر احزاب سیاسی توسط قشر ممتاز

accompanied by the hollowing out of civil society

به همراه پوچی جامعه مدنی

that once provided a voice to ordinary people;

که زمانی صدای مردم عادی بود؛

that sinking feeling that no matter what you do,

آن حس غرق شدن که مهم نیست چه می‌کنی،

external factors related to the global economy

عوامل خارجی مرتبط با اقتصاد جهانی

can disrupt our lives for the worse.

می‌تواند زندگی ما را بدتر مختل کند.

Our political leaders seem helpless,

رهبران سیاسی ما درمانده به نظر می‌رسند،

insisting on austerity,

اصرار بر سخت‌گیری دارند،

even as public goods diminish to levels unseen in decades.

حتی زمانی‌که منافع عمومی به حدی کاهش می‌یابد که در دهه‌های پیش بی‌سابقه بوده است.

And this is when they're not succumbing to exclusionary nationalism,

و این زمانی‌ست که آن‌ها در برابر ملی‌گرایی غیرقانونی تسلیم نمی‌شوند،

blaming our woes on the weak rather than the powerful.

نگرانی‌هایمان را بی اهمیت می‌شمارند.

What those of us from North America and Western Europe consider to be new

آنچه که تعدادی از ما از آمریکای شمالی و اروپای غربی تازه در نظر می‌گیریم

has been the normal condition of African life since the 1970s.

شرایط طبیعی زندگی آفریقایی از دهه ۱۹۷۰ بوده است.

So who better to learn from

پس یاد گرفتن از چه کسی بهتر از

than those who have been engaged in resistance to these conditions

آن‌ها که در مقابله با این شرایط

for the longest period of time?

برای طولانی‌ترین مدت سهیم بوده‌اند؟

What can we learn from African protest democracy?

از دموکراسی اعتراض آفریقایی چه درمی‌یابیم؟

First, democracy must begin with ordinary people.

اول، دموکراسی باید از مردم عادی شروع شود.

Viewing democracy as only elections has led to widespread disillusionment.

توجه به دموکراسی تنها در زمان انتخابات منجر به تخریب گسترده شده‌است.

We must instead work to center ordinary people in democratic life.

به جای آن باید تلاش کنیم تا مردم عادی را در مرکز زندگی دموکراتیک قرار دهیم.

Protest provides us one way to do that.

اعتراض یک راه انجام آن است.

Regardless of your age, sexuality, your gender,

بدون در نظر گرفتن سن، تمایل جنسی، جنسیت،

whether you're a citizen or a non-citizen, able-bodied or disabled,

چه شهروند مقیم باشید یا نه، توانا یا ناتوان،

anyone can participate.

همه می‌توانند شرکت کنند.

In contrast to elections,

در مقابل انتخابات،

protests are not confined by rigid electoral cycles.

اعتراضات تنها محدود به چرخه‌های انتخابات سخت‌گیرانه نیستند.

They offer a much more immediate form of action

بلکه شکل بسیار سریع‌تری از اقدام را

in our era of instant feedback.

در این زمانه عکس‌العمل آنی فراهم می‌آورند.

Second, while protests may be messy,

دوم، هر چند اعتراضات مشوش به نظر برسند،

this is what makes them powerful.

این همان چیزی‌ست که قدرت‌مندش می‌کند.

Protests are contentious and contested processes,

اعتراضات جریاناتی متضاد و محکوم شده هستند،

defined by contingent actions,

که به وسیله اعمال مشروط محدود می‌شوند،

often devoid of clear messaging,

اغلب عاری از پیام‌های واضح هستند،

characterized by incomplete organization.

و سازماندهی ناقص شاخصه آن‌هاست.

These dynamics are what makes it easy to dismiss protests as riots

این حرکات چیزی‌ست که اعتراضات را به عنوان شورش به آسانی رد می‌کند

or to assume they are of limited political utility.

یا آنها را تا حد جزیی از ابزار سیاسی محدود فرض می‌کند.

But it also makes them easier to suppress.

البته باعث سرکوب آسان آن هم می‌شود.

Too often, governments do not view protests as elementary to democracy.

اغلب اوقات، دولت‌ها اعتراضات را به عنوان عناصر اولیه دموکراسی نمی‌بینند.

Instead, they violently crush social movements

به جای آن، حرکات اجتماعی را با خشونت له می‌کنند

or work to discredit their message.

یا تلاش می‌کنند تا پیام اعتراض را بی‌ اعتبار کنند.

Third, as I already hinted,

سوم، همان‌طور که قبلا اشاره کردم،

protest is the space from which new political imaginations may emerge.

اعتراض فضایی‌ست که از آن تصورات سیاسی جدید ظهور می‌کند.

Protests are about coloring outside the lines,

اعتراضات عبور از خط قرمزهاست،

a way for ordinary people to rewrite the rules of the game

راهی برای مردم عادی تا قوانین بازی‌ای را

که احساس می‌کنند به آنها تحمیل شده از نو بنویسند.

that too many feel are stacked against them.

Many young people in Africa have grown up in societies

بسیاری از جوانان آفریقا در جوامعی رشد یافته‌اند

where a single ruler has ruled their entire lives.

که یک حاکم مطلق بر تمام زندگی‌شان حکومت کرده‌است.

Protest is the space for new possibilities to emerge,

اعتراض فضایی برای ظهور ممکن‌های جدید است،

as young people begin to discover their own power.

وقتی جوانان شروع به کاوش قدرتشان می‌کند.

Consider the situation of my friend Linda Masarira,

شرایط دوستم لیندا ماساریرا را در نظر بگیرید،

a single mother of five,

مادر مجرد پنج فرزند،

who is leading protests against the Mugabe regime in Zimbabwe.

کسی که اعتراضات علیه رژیم موگابه در زیمبابوه را رهبری می‌کند.

She has been beaten, arrested, harassed.

مورد ضرب و شتم قرار گرفته، دستگیر شده، مورد آزار و اذیت قرار گرفته.

But Linda perseveres, because as she told me a few months ago,

اما لیندا باقی ماند، چون همان‌طور که چند ماه پیش به من گفت،

protest has given her a sense of meaning and direction.

اعتراض به او جهت و معنا داده است.

And though she knows the odds against her,

و هر چند که با چرندیات مقابلش آشناست،

Linda perseveres.

لیندا باز می‌ماند.

Like Linda and other young African activists,

همانند لیندا و دیگر فعالان آفریقایی

we all must work to redefine democracy

همه ما باید تلاش کنیم تا دوباره به دموکراسی معنا ببخشیم

as something more than just elections and political parties.

به عنوان چیزی بیشتر از فقط انتخابات و احزاب سیاسی.

Democracy is a creative process,

دموکراسی یک جریان خلاق است،

and protest has always been the vehicle

و اعتراض همیشه وسیله‌ای بوده

for expanding our political imaginations beyond what we are told is possible.

برای بسط فراتر تصورات سیاسی ما از آنچه که به ما گفته شده که ممکن است.

(In Swahili) Thank you very much.

(به زبان سواحلی) بسیار متشکرم.

(Applause)

(تشویق)