How to find a wonderful idea | OK Go

Translator: Supakorn Sirisoontorn Reviewer: Vera Chicharito

(Dominoes fall)

(เสียงโดมิโนล้ม)

(Toy car)

(เสียงรถของเล่น)

(Ball rolls)

(เสียงลูกบอลเคลื่อน)

(Music: "This Too Shall Pass")

(เพลง "แล้วมันก็จะผ่านไป")

(Singing)

(คอรัส)

You know you can't keep letting it get you down,

รู้ไหม... เธอไม่ควรปล่อยให้มันทำเธอท้อ

and you can't keep dragging that dead weight around.

และไม่ควรปล่อยให้มันเป็นตัวถ่วงของเธอ

If there ain't all that much to lug around

หากไม่ใช่อะไรที่ต้องแบกรับไว้หนักหนา

better run like hell when you hit the ground

เธอต้องมุ่งทำให้เต็มที่จนกว่าจะสำเร็จ

When the morning comes

เมื่อเช้าวันใหม่มาถึง

When the morning comes

เมื่อเช้าวันใหม่มาถึง

You can't stop these kids from dancing,

เธอหยุดความคิดคนอื่นไม่ได้หรอก

but why would you want to,

แต่จะทำแบบนั้นทำไมเล่า

especially when you're already getting yours?

ในเมื่อเธอก็มีความคิดของตัวเอง

(Xylophone)

(เสียงไซโลโฟน)

(Singing) 'Cause if your mind don't move and your knees don't bend,

(ร้องต่อ) เพราะถ้าใจเธอยังไม่สู้ และไม่ยอมลุกขึ้น

well don't go blaming the kids again.

ถ้าอย่างนั้นก็อย่าไปโทษคนอื่นเลย

(Xylophone)

(เสียงไซโลโฟน)

(Singing) When the morning comes

เมื่อเช้าวันใหม่มาถึง

When the morning comes

เมื่อเช้าวันใหม่มาถึง

When the morning comes

เมื่อเช้าวันใหม่มาถึง

When the morning comes

เมื่อเช้าวันใหม่มาถึง

When the morning comes

เมื่อเช้าวันใหม่มาถึง

When the morning comes

เมื่อเช้าวันใหม่มาถึง

(Xylophone)

(เสียงไซโลโฟน)

(Singing) Let it go,

(ร้องต่อ) ช่างมันเถิด

this too shall pass

เดี๋ยวมันก็จะผ่านไป

Let it go,

ช่างมันเถิด

this too shall pass

เดี๋ยวมันก็จะผ่านไป

You know you can't keep letting it get you down,

รู้ไหม... เธอไม่ควรปล่อยให้มันทำเธอท้อ

you can't keep letting it get you down --

เธอไม่ควรปล่อยให้มันทำเธอเศร้า

this too shall pass

คอรัส : เดี๋ยวมันก็จะผ่านไป

If there ain't all that much to lug around,

หากไม่ใช่อะไรที่ต้องแบกรับไว้หนักหนา

you can't keep letting it get you down --

เธอก็ไม่ควรปล่อยให้มันทำเธอเศร้า

this too shall pass

คอรัส : เดี๋ยวมันก็จะผ่านไป

When the morning comes --

เมื่อเช้าวันใหม่มาถึง

you can't keep letting it get you down,

เธอไม่ควรปล่อยให้มันทำเธอเศร้า

no you can't keep letting it

อย่าปล่อยให้มันเป็นเช่นนั้นอีกต่อไป

When the morning comes --

เมื่อเช้าวันใหม่มาถึง

you can't keep letting it get you down,

เธอไม่ควรปล่อยให้มันทำเธอเศร้า

no you can't keep letting it

อย่าปล่อยให้มันเป็นเช่นนั้นอีกต่อไป

When the morning comes --

เมื่อเช้าวันใหม่มาถึง

you can't keep letting it get you down,

เธอไม่ควรปล่อยให้มันทำเธอเศร้า

no you can't keep letting it

อย่าปล่อยให้มันเป็นเช่นนั้นอีกต่อไป

When the morning comes --

เมื่อเช้าวันใหม่มาถึง

you can't keep letting it get you down,

เธอไม่ควรปล่อยให้มันทำเธอเศร้า

no you can't keep letting it

อย่าปล่อยให้มันเป็นเช่นนั้นอีกต่อไป

When the morning comes

เมื่อเช้าวันใหม่มาถึง

(Paint guns fire)

(เสียงปืนพ่นสี)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Damian Kulash: Thank you, thanks very much.

เดเมียน : ขอบคุณครับ ขอบคุณมาก ๆ

We are OK Go,

พวกเรา วง "โอเค โก"

and we've been together as a band since 1998.

เราทำวงมาด้วยกันตั้งแต่ปี ค.ศ. 1998

But in the last decade,

แต่ในช่วง 10 ปีให้หลัง

we've become known as much for the elaborate music videos,

พวกเราเป็นที่รู้จักในฐานะวง ที่ทำมิวสิกวิดีโอลูกเล่นแพรวพราว

like the one we just saw,

อย่างชิ้นที่ได้รับชมไปเมื่อสักครู่

as for the songs they accompany.

เช่นเดียวกับเพลงที่ร้องประสานไปด้วยกัน

So we will play along with another one of those in a few minutes,

และเราก็จะบรรเลงไปพร้อมกับวิดิโออีกชิ้น

but in the meantime,

แต่ก่อนที่เราจะไปต่อนั้น

we want to address this question that we get asked all the time

เราอยากเปิดประเด็นด้วยคำถาม ที่เราถูกถามมาโดยตลอด

but we've really never come up with an adequate answer for it,

แต่เราไม่เคยคิดหาคำตอบที่เหมาะสม สำหรับเรื่องนี้ได้เลย

and that is, how do we think of those ideas?

คำถามที่ว่านั่นก็คือ "พวกเราคิดไอเดียพวกนี้ได้อย่างไร"

The videos are not all Rube Goldberg machines, by the way.

ไม่ใช่ว่าเครื่องกลไกลูกโซ่ จะมีอยู่ในทุกวิดิโอหรอกนะครับ

Last year we did a dance in zero gravity,

ปีที่แล้ว เราเต้นในสภาวะแรงโน้มถ่วงเป็นศูนย์

and once we set up an obstacle course

ครั้งหนึ่ง เราสร้างกิจกรรมข้ามสิ่งกีดขวางขึ้นมา

out of thousands of musical instruments in the desert,

จากเครื่องดนตรีนับพันเครื่องในทะเลทราย

and then played them by stunt driving a car through them.

แล้วเล่นด้วยการให้สตั๊นท์แมนขับรถแล่นผ่าน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

For one of the videos,

ส่วนอีกวิดีโอ

we choreographed hundreds of people with umbrellas

เราออกแบบท่าเต้นให้คนนับร้อยเต้นด้วยร่ม

in an abandoned parking lot outside Tokyo,

ในลานจอดรถร้างนอกเมืองโตเกียว

and then filmed them from a drone a half a mile in the air.

แล้วถ่ายทำด้วยโดรน ที่ความสูงครึ่งไมล์จากพื้น

So it's all of these ideas that people are curious about,

และนี่ก็คือไอเดียทั้งหมดที่ผู้คนอยากรู้

and the reason we've had so much trouble describing how we think of these ideas

และเหตุผลว่า ทำไมเราจึงมีปัญหานัก ที่จะอธิบายว่า เราคิดไอเดียพวกนี้ได้อย่างไร

is that it doesn't really feel like we think of them at all.

ก็คือ เราไม่ได้รู้สึกว่า พวกเราคิดมันขึ้นมาเลยด้วยซ้ำ

It feels like we find them.

แต่รู้สึกเหมือนเราค้นหามันมากกว่า

And by way of explanation --

และเพื่ออธิบายเรื่องนี้

well, I have a compulsive habit.

จริง ๆ แล้ว ผมติดนิสัยอยู่อย่างหนึ่ง

I play parallax and perspective games with my eyes pretty much all the time,

คือ ผมมักเล่นเกมส์เกี่ยวกับ การฝึกใช้สายตาตลอดเวลา

and it's something I've been doing since I was a teenager.

มันเป็นสิ่งที่ผมทำมาตั้งแต่เป็นวัยรุ่น

And I think the big contributing factor may have been

ซึ่งผมคิดว่านี่คงเป็นสาเหตุปัจจัยหลัก ที่ส่งผลมาถึง

that this is how I decorated my high school bedroom.

แนวทางการแต่งห้องนอนของผม ตอนสมัยเรียนมัธยมปลาย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And being a teenager,

และในเมื่อเป็นวัยรุ่น

what I did in there, of course, was just talk on the phone

แน่นอนว่าสิ่งที่ผมทำในห้อง ก็คือใช้เวลาเรื่อยเปื่อย

for staggering amounts of time.

ไปกับการคุยโทรศัพท์

So I was in this visual maelstrom

ผมหมกมุ่นอยู่กับภาพลวงตาเหล่านี้

just pretty much usually sitting in one place,

คล้ายกับว่ากำลังนั่งอยู่ในที่ใดสักแห่ง

and I guess just the overload in general --

และผมก็คิดว่า มันมากกว่าปกติทั่วไป

my brain kind of tried to make sense of it, and I would --

สมองของผมพยายามที่จะเข้าใจมัน

If I could move my head off to one side a little bit,

ถ้าผมขยับหัวไปด้านข้างได้อีกนิดหนึ่ง

the edge of the desk would line up just perfectly

ขอบโต๊ะก็จะไปบรรจบกับโปสเตอร์

with that poster on the opposite wall;

ที่อยู่บนผนังตรงข้ามได้แบบพอดิบพอดี

or if I put my thumb out,

หรือถ้าผมเอานิ้วหัวแม่มือออกมา

I could close first my left eye and then my right,

แล้วลองปิดตาซ้าย แล้วก็ตาขวาของตัวเอง

and my thumb would bounce back and forth

จะเห็นได้ว่าหัวแม่มือผมเด้งกลับไปกลับมา

between Jimi Hendrix's left eye and his right.

ระหว่างตาซ้ายและตาขวาของจิมมี่ เฮ็นดริกซ์

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

It was not a conscious thing, of course,

ใช่ครับ ออกจะดูสติไม่สมประกอบ

this is just kind of the equivalent of doodling while you're talking,

เหมือนอย่างกับขันและพูดไปพร้อม ๆ กัน

and it's still something I do all the time.

แต่มันก็เป็นสิ่งที่ผมทำอยู่ตลอดเวลา

This is my wife, Kristin --

นี่คือคริสติน ภรรยาผมเองครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Yeah!

เย่!

Woo!

วู้!

And it's not uncommon that we are out at dinner,

เรามักออกไปดินเนอร์ด้วยกันเป็นประจำ

and in the middle of a great conversation she'll just stop mid-sentence,

และระหว่างเรากำลังคุยกันอย่างออกรสชาติ เธอก็มักจะหยุดพูดกลางคัน

and when she stops is when I realize that I'm the one who's acting weird

และเมื่อนั้นผมก็จะรู้สึกได้ว่า ผมเป็นฝ่ายที่ทำตัวแปลก ๆ

because I'm like bobbing and weaving.

เพราะผมทำตัวลุกลี้ลุกลน

And what I'm trying to do is get that ficus back there

และสิ่งที่ผมพยายามทำคือ เอาต้นไทรใบเล็กที่อยู่ด้านหลัง

to stick out of her head like a ponytail.

มาแปะที่หัวของเธอเป็นผมหางม้า

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

The point of telling you all this is that --

ประเด็นที่ผมเล่าเรื่องพวกนี้ ก็คือ

for me this is what it feels like to have an idea.

มันเป็นความรู้สึกของการมีไอเดียสำหรับผม

It's like they're made of these disparate parts,

ราวกับว่ามันถูกประกอบขึ้น จากชิ้นส่วนที่แตกต่างกัน

these disparate chunks sort of floating out there.

แล้วชิ้นส่วนเป็นกอบเป็นกำนี้ก็ผุดขึ้นมา

And if you're receptive and you're observant,

หากคุณเปิดใจและช่างสังเกต

and crucially, if you're in exactly the right place,

ที่สำคัญ หากว่าคุณอยู่ถูกที่

you can get them to just line up.

มันจะอยู่ตรงหน้าคุณเลยล่ะ

So if you get used to --

ฉะนั้น ถ้าคุณเริ่มคุ้นชินดีแล้ว

if it's your job to think of ideas this way,

ถ้างานของคุณคือการต้องคิดไอเดียแบบนี้ล่ะก็

they'll start beckoning to you

ไอเดียเหล่านั้นจะเชื้อเชิญให้คุณเข้ามาใกล้

the way that Jimi's eyes beckoned from that poster,

แบบเดียวกับที่สายตาของจิมมี่ เชิญชวนคุณจากโปสเตอร์แผ่นนั้น

or the ficus beckons from behind Kristin's head.

หรืออย่างที่ต้นไทรใบเล็กเชิญชวน จากด้านหลังของศีรษะคริสติน

Writing music feels like that process just over and over again,

การเขียนเพลงก็เกิดกระบวนการนี้ ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า

like you've got a bunch of sounds or a groove or a chord progression

เหมือนคุณได้เสียงใหม่ ๆ จังหวะที่บรรเลงซ้ำ หรือทางเดินคอร์ด

and you're just looking for that thing on the other side,

และคุณแค่กำลังมองหาสิ่งนั้นในอีกด้านหนึ่ง

that little chunk over there, that puzzle piece that clicks right in.

ซึ่งอาจเป็นกลุ่มชิ้นส่วนเล็ก ๆ ที่เอามาต่อแล้วเข้ากันพอดี

And when it does click,

และเมื่อมันลงตัวแล้ว

it doesn't feel like you thought up that puzzle piece,

มันจึงรู้สึกราวกับว่า คุณไม่ได้คิดค้นชิ้นส่วนนั้นขึ้นมา

it feels like you found it --

แต่รู้สึกเหมือนคุณพบมันต่างหาก

like it was a set of relationships that you unlocked.

เหมือนเป็นกลุ่มความสัมพันธ์ที่คุณไขออก

But with the videos in particular,

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อเป็นวิดีโอ

we're usually looking for this specific feeling

เรามักมองหาความรู้สึกเฉพาะตัวนี้

which is wonder.

นั่นก็คือ "ความพิศวง"

And there's always a component of surprise to wonder,

ซึ่งมักมีองค์ประกอบของความแปลกใจ ไปสู่ความพิศวงอยู่เสมอ

so we're not just looking for good ideas,

เราจึงไม่ได้มองหาแค่ไอเดียดี ๆ อย่างเดียว

we're looking for good ideas that surprise us in some way.

เรายังมองหาไอเดียดี ๆ ที่จะทำให้เราตื่นตาตื่นใจอีกด้วย

And this causes something of a problem,

และนี่เป็นเหตุให้เกิดปัญหาบางอย่าง

because ...

เพราะว่า...

the process that we all use to make stuff,

กระบวนการที่เราใช้ผลิตงาน

it actually has a very strong bias against surprising ideas.

มักมีอคติอย่างรุนแรง ต่อไอเดียที่น่าตื่นตาตื่นใจ

The process I'm talking about is the one you all know --

กระบวนการที่ผมว่านี้ พวกคุณทุกคนรู้จักดี

we all do it all the time.

เราทุกคนปฏิบัติตลอดเวลา

You think of an idea.

เวลาที่คุณคิดถึงไอเดีย

You just sit and think of your brilliant idea

คุณก็แค่นั่งลง แล้วคิดถึงไอเดียสุดบรรเจิด

and then you come up with a plan

จากนั้นคุณก็จะคิดแผนออก

for how you're going to make that idea happen.

ว่าคุณจะทำให้ไอเดียนั้น เป็นรูปเป็นร่างได้อย่างไร

And then with that plan in mind,

ทีนี้ เมื่อมีแผนการอยู่ในใจแล้ว

you go back and double-check your original idea

คุณก็จะย้อนกลับไป ตรวจทานต้นตอความคิดอีกครั้ง

and maybe revise it,

และอาจปรับปรุงแก้ไขใหม่

and then bouncing back and forth between the idea and the plan,

แล้วทบทวนกลับไปกลับมา ระหว่างไอเดียกับแผน

the plan and the idea,

แผนกับไอเดีย

eventually you come up with a truly great plan.

จนกว่าคุณจะได้แผนยอดเยี่ยมจริง ๆ

And then once you have that, and only then,

และเมื่อใดที่คุณมีแผนแบบที่ว่าแล้ว เมื่อนั้น

do you go out and you execute.

คุณก็จะออกไปทำตามแผนที่วางไว้

And this is like --

นี่มันเหมือนกับ...

this is sort of a flawless system

นี่เป็นเหมือนระบบอันไร้ที่ติ

in terms of maximizing your resources,

ในแง่การใช้ทรัพยากรให้เกิดประโยชน์สูงสุด

because this -- super cheap.

เพราะว่านี่มีต้นทุนถูกมาก ๆ

Thinking usually costs very little,

การคิดใช้ต้นทุนที่ต่ำมาก ๆ

but this is really expensive most of the time,

แต่ส่วนใหญ่ นี่ (การถ่ายทำ) มักมีต้นทุนสูง

so by the time you get there,

ดังนั้น เมื่อถึงยามลงมือ

you want to make sure you're super prepared

คุณก็อยากให้แน่ใจว่า เตรียมพร้อมมาดีที่สุด

and you can squeeze every last drop out of what you've got.

และได้คั้นเอาทุกหยาดหยด ของสิ่งที่คุณมีออกมาหมดแล้ว

But there are problems with this,

แต่มันก็ยังมีปัญหาอยู่ดี

and math will help us reveal the biggest one.

ซึ่งคณิตจะช่วยให้เรามองเห็น ปัญหาใหญ่อย่างหนึ่ง

Go back to that video that we just showed you.

กลับมาที่วิดีโอ ที่เราเพิ่งเปิดให้พวกคุณชมไป

That Rube Goldberg machine,

เครื่องกลไกลูกโซ่นั้น

it had about 130 interactions in it.

ภายในมีปฏิกิริยากว่า 130 ครั้งซ่อนอยู่

That was 130 things

ซึ่งก็คือ 130 อย่าง

that we had to have go according to our plan.

ที่เราต้องทำตามที่ระบุไว้ในแผน

So let's assume that we want to make a new video now,

สมมติว่าเราต้องการผลิตวิดีโอขึ้นมาใหม่

similarly complex -- 130 moving parts.

ที่ซับซ้อนพอ ๆ กันถึง 130 ปฏิกิริยา

If we're really good planners in that system,

ถ้าเราเป็นนักวางแผนตัวยงในระบบ

it seems like maybe we could be good enough

มันก็ดูเหมือนว่า เราน่าจะเก่งกาจพอ

to get every part of that system to be 90 percent reliable.

ที่จะทำให้ทุกขั้นตอนเชื่อถือได้ 90%

90 percent sounds good, right?

90% นี่ฟังดูดีใช่ไหมครับ

Well, it's not.

ไม่เลย

It's terrible actually. The numbers say so.

ตัวเลขมันฟ้องว่า จริง ๆ มันเลวร้ายด้วยซ้ำ

The chance of getting all 130 things to not fail at the same time

โอกาสที่ทั้ง 130 ครั้ง จะไม่ล้มเหลวในเวลาเดียวกัน

is .9 for 90 percent to the 130th power.

คือ 0.9 ยกกำลัง 130

So calculate that out and you get ...

คำนวณออกมาได้ว่า...

(Ding)

(ปิ๊ง!)

.000001,

0.000001

which is one ten-thousandth of one percent,

ซึ่งเป็นเพียงหนึ่งในหมื่น ของ 1%

so your chance for success is literally one in a million.

ดังนั้นโอกาสที่จะสำเร็จ คือหนึ่งในล้าน

(Whistle)

(เสียงผิวปาก)

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I mean that's not a gamble I want to take,

ซึ่งนั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมอยากวางเดิมพันเลย

so let's ratchet up that reliability to 99 percent.

ถ้าอย่างนั้นเรามายกระดับความน่าเชื่อถือ ให้เป็น 99% กันเถอะครับ

.99 to the 130th power is ...

0.99 ยกกำลัง 130 คือ

(Ding)

(ปิ๊ง!)

.27 -- 27 percent.

0.27 เท่ากับ 27%

Significantly less daunting --

น่าคลายกังวลอย่างเห็นได้ชัด

like this might even be usable.

แบบนี้ก็น่าจะใช้ได้แล้ว

But really think about that.

แต่ลองคิดดูดี ๆ สิครับ

How many parts of your lives are 99 percent reliable?

ในชีวิตของคุณจะมีสักกี่ครั้งกัน ที่มีความน่าเชื่อถือ 99 เปอร์เซ็นต์

And could you really get 130 of them all in one place at once?

คุณจะทำให้ทั้ง 130 ครั้งนั้น เกิดขึ้นในคราวเดียวได้เหรอ

And if you really could,

ต่อให้คุณทำได้จริง ๆ

doesn't it seem like you deserve to succeed?

ไม่คิดว่าคุณคู่ควร ที่จะได้รับความสำเร็จหรอกหรือ

Like that is --

ถ้าเป็นอย่างนั้น

that thing is going to work, right?

มันจะต้องได้ผล ถูกไหมครับ

But no, it actually fails three times more often than it succeeds.

แต่เปล่าเลย จริง ๆ มันล้มเหลวตั้งสามครั้ง บ่อยกว่าที่มันสำเร็จเสียอีก

So the upshot of all this

ดังนั้นผลที่สุดของทั้งหมดนี้

is that if your project is pretty complex --

คือถ้าโครงการของคุณค่อนข้างซับซ้อน

like, you know, every ambitious project is --

ดังเช่นโครงการใหญ่ที่ต้องใช้ความพยายามสูง

if you've got a lot of moving parts,

ถ้าคุณมีชิ้นส่วนที่เคลื่อนที่อยู่มาก

you're basically constrained to just reshuffling ideas

คุณก็จะถูกฝืนใจให้ต้องสับเปลี่ยนไอเดีย

that have already demonstrably proven that they're 100 percent reliable.

ที่ได้รับการพิสูจน์แล้วว่าเชื่อถือได้ 100%

So now go back to me sitting with my thumb in the air

เอาล่ะ กลับมาที่ผมพร้อมกับชูนิ้วหัวแม่มือ

trying to line up something surprising.

พยายามที่จะเรียงลำดับสิ่งที่น่าแปลกใจ

If the only things I'm allowed to consider in the first place

ถ้าสิ่งเดียวที่ผมได้รับอนุญาต ให้พิจารณาเป็นอันดับแรก

are ideas that have already been done over and over and over again,

คือ ไอเดียที่ผ่านการคิดซ้ำไปซ้ำมา

I am screwed.

ผมคงมีปัญหาใหญ่แน่

However, there are ways around this,

อย่างไรก็ตาม ยังมีวิธีอยู่

because we all know that there are tons of untried ideas still out there,

เพราะเราทุกคนรู้ว่า ยังมีไอเดียอีกมากที่ยังไม่ได้ลอง

and plenty of them will turn out to be every bit as reliable as we need,

และอีกไม่น้อยที่เชื่อถือได้ทุกกระเบียดนิ้ว อย่างที่เราต้องการ

it's just that we don't yet know they are reliable

เราแค่ยังไม่รู้ว่ามันเชื่อถือได้

when we are at this planning phase.

เมื่อเราอยู่ในช่วงวางแผนเท่านั้นเอง

So what we do is we try to identify some place

ดังนั้น เราจึงพยายามหาสถานที่บางแห่ง

where there might just be a ton of those untried ideas.

ที่ที่อาจมีไอเดียที่ยังไม่ได้ลองอีกมาก

We try to find a sandbox

เราพยายามหาสนามทดลอง

and then we gamble a whole bunch of our resources

โดยเดิมพันด้วยทรัพยากรที่เรามี

on getting in that sandbox and playing.

เพื่อเข้าไปในสนามทดลองนั้น แล้วลงมือเล่น

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Because we have to trust that it's the process in the sandbox

ก็เพราะเราต้องเชื่อว่านั่นคือ กระบวนการในสนามทดลอง

that will reveal to us which ideas are not only surprising,

ที่จะเผยให้เราเจอไอเดีย ที่ไม่ใช่แค่น่าตื่นตาตื่นใจ

but surprisingly reliable.

แต่ยังเชื่อถือได้อย่างไม่คาดคิดอีกด้วย

So some of the sandboxes that we've started videos with.

อย่างสนามทดลองบางแห่งที่เราใช้ เมื่อเริ่มทำวิดีโอ

Let's play with optical illusions.

มาลองเล่นกับภาพลวงตา

Let's try to dance on moving surfaces.

มาลองเต้นบนพื้นผิวที่เคลื่อนไหวอยู่

Let's try to make toast with a laser cutter.

มาลองทำขนมปังด้วยเครื่องตัดเลเซอร์

Or let's do something in one of those zero-gravity airplanes.

หรือมาลองทำอะไรบางอย่าง บนเครื่องบินไร้แรงดึงดูด

But then instead of actually trying to sit there

แต่แทนที่จะนั่งอยู่ตรงนั้น

and think out what that something is,

และคิดว่า ไอเดียที่ว่านั้นคืออะไร

we spent a full third of our budget getting in an actual Vomit Comet

เรากลับใช้งบหนึ่งในสามเพื่อเข้าไปใน ยาน Vomit Comet ของจริง

and bouncing off the walls for a week.

แล้วเด้งไปมาบนกำแพงอยู่เป็นสัปดาห์

So this may seem to you like testing,

สำหรับคุณ มันอาจดูเหมือนการทดสอบ

but it really isn't,

ทว่า จริง ๆ แล้วมันกลับไม่ใช่

because at this point we don't yet know what our idea is,

เพราะจุดนี้ เรายังไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าไอเดียของเราคืออะไร

we don't have a plan to be testing.

เรายังไม่มีแผนให้ทดลองเลย

So we're just --

เราก็แค่..

we're just playing,

เราก็แค่เล่นเท่านั้นเอง

we're just trying everything we can think of,

เราแค่ลองทุกอย่างที่เรานึกออก

because we need to get this idea space filled up with a chaos

เพราะเราต้องการให้พื้นที่ไอเดียนี้ เติมเต็มด้วยความยุ่งเหยิง

like the one in my high school bedroom.

เหมือนกับในห้องนอนผมสมัยมัธยมปลาย

Because then, if we can do the bob and weave thing,

เพราะต่อจากนั้น ถ้าเราสามารถทำตัวลุกลี้ลุกลน

if we can put our thumbs up and get just a few things to line up --

ถ้าเราสามารถชูนิ้วหัวแม่มือ แล้วไอเดียมาเรียงอยู่ตรงหน้าได้

(Ding)

(ปิ๊ง!)

chances are no one else has ever made those same things line up before.

บังเอิญว่า ไม่เคยมีใครทำสิ่งเดียวกันนี้มาก่อน

And when we're done with that project,

และเมื่อเราทำโปรเจ็กต์เสร็จ

people will ask us again how we thought of that idea,

คนก็จะถามเราอีกว่า พวกเราคิดไอเดียพวกนี้ได้อย่างไร

and we'll be stumped, because from our perspective,

เราก็จะรู้สึกบอกไม่ถูก เพราะจากมุมของพวกเรา

it doesn't feel like we thought of it at all,

มันไม่ได้รู้สึกว่า เราคิดไอเดียเลย

it just feels like we found it.

เราแค่รู้สึกเหมือนเจอมันก็เท่านั้น

So we'll play another video for you now and the song along with it.

เอาล่ะ เราจะเปิดวิดีโออีกคลิป ให้คุณชมไปพร้อม ๆ กับเพลง

This is for the song "The One Moment,"

นี่คือเพลง "The One Moment"

and for this one, the sandbox was ballistics and math.

สำหรับชิ้นนี้ เป็นสนามทดลอง ของวิถีกระสุนและเลขคณิต

So I spent a full month putting together a giant spreadsheet for this.

ซึ่งผมใช้เวลาทั้งเดือน เพื่อทำตารางคำนวณขนาดยักษ์นี้

It was like my playspace was 400 lines long

มันเป็นเหมือนสนามเด็กเล่นของผม ที่ยาว 400 แถว

and 25 columns wide --

และกว้าง 25 คอลัมน์

which I presume that if anybody is going to understand that, it's this crowd.

ซึ่งผมเชื่อว่า หากจะมีใครสักคนเข้าใจ มันก็คือกลุ่มคนที่ชมอยู่ตรงนี้นี่แหละ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Nothing is better than a giant spreadsheet, right?

ไม่มีอะไรดีไปกว่าตารางยักษ์แล้ว จริงไหมครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Well, thank you everyone, very much.

ขอบคุณทุกคนมาก ๆ ครับ

We are OK Go,

พวกเราคือ "โอเค โก"

and this is called "The One Moment."

และนี่คือเพลง "The One Moment" (หนึ่งช่วงเวลา)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

[The One Moment]

[The One Moment]

(Explosions)

(เสียงระเบิด)

[What you just saw was real

[สิ่งที่คุณเพิ่งเห็นนั้น เป็นของจริง

and it took 4.2 seconds]

และใช้เวลา 4.2 วินาที

(Video) Let me know when it's safe.

เมื่อปลอดภัยแล้วก็บอกให้รู้ด้วยนะ]

(Percussion)

(เพอร์คัชชั่น)

[Here's the same moment ...

[นี่คือเหตุการณ์เดียวกัน

slowed down.]

....แต่ช้าลง]

(Music)

(เสียงดนตรี)

(Guitar)

(เสียงกีต้าร์)

(Singing) You're right,

(ขับร้อง) ใช่แล้ว

there's nothing more lovely,

ไม่มีอะไรสวยงามไปกว่า

there's nothing more profound

ไม่มีอะไรลึกซึ้งยิ่งกว่า

than the certainty,

"ความแน่นอน"

than the certainty that all of this will end

ความแน่นอนที่ว่า งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา

That all of this will end

งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา

So open your arms to me,

อ้าแขนเปิดใจรับฉัน

open your arms to me

อ้าแขนเปิดใจรับฉัน

And this will be the one moment that matters,

และนี่จะเป็นหนึ่งช่วงเวลาอันสำคัญ

and this will be the one thing we remember,

และนี่จะเป็นหนึ่งสิ่งที่เราตราตรึงใจ

and this will be the reason to have been here,

และนี่จะเป็นเหตุผลที่เคยมาที่แห่งนี้

and this will be the one moment that matters --

และนี่จะเป็นหนึ่งช่วงเวลาอันสำคัญ

Oh ...

โอ้...

(Guitar)

(เสียงกีต้าร์)

(Singing) So while the mud reclaims our footprints,

ในขณะที่โคลนบันทึกรอยเท้าของเรา

and while our bones keep looking back

และในขณะที่เราย้อนมองแต่อดีต

at the overgrowth that's swallowing the path --

ยิ่งเราเติบโตขึ้น เรายิ่งหลงลืมเส้นทาง

but for the grace of God go we,

หากมิใช่เพราะพระเจ้าทรงช่วยให้รอด

but for the grace of God go we

หากมิใช่เพราะพระเจ้าทรงช่วยให้รอด

But for the grace of time and chance and entropy's cruel hands --

แต่ยังมีเวลาและโอกาส... และการเสื่อมลงของยุคสมัย

So open your arms to me,

ฉะนั้น อ้าแขนเปิดใจรับฉัน

open your arms to me

อ้าแขนเปิดใจรับฉันเถิด

And this will be the one moment that matters,

และนี่จะเป็นหนึ่งช่วงเวลาอันสำคัญ

and this will be the one thing we remember,

และนี่จะเป็นหนึ่งสิ่งที่เราตราตรึงใจ

and this will be the reason to have been here,

และนี่จะเป็นเหตุผลที่เคยมาที่แห่งนี้

and this will be the one moment that matters

และนี่จะเป็นหนึ่งช่วงเวลาอันสำคัญ

Oh ...

โอ้...

So won't you stay here with me

เธอจะอยู่ตรงนี้กับฉันไหม

and we'll build 'til we've blistered our hands

แล้วเรามาร่วมกันสร้างจนกว่าชีวิตจะหาไม่

So won't you stay here with me and we'll build us some temples,

เธอจะอยู่ตรงนี้กับฉันไหม แล้วเรามาสร้างอารามของเรา

build us some castles,

ปราสาทของเรา

build us some monuments

อนุสาวรีย์ของเรา

and burn them all right down

แล้วเผาทิ้งให้มอดไหม้เสีย

(Music)

(เสียงดนตรี)

(Singing) So open your arms to me

(ขับร้อง) อ้าแขนเปิดใจรับฉันเถิด

And this will be the one moment that matters,

และนี่จะเป็นหนึ่งช่วงเวลาอันสำคัญ

and this will be the reason to have been here,

และนี่จะเป็นเหตุผลที่เคยมาที่แห่งนี้

and this will be the one thing we remember,

และนี่จะเป็นหนึ่งสิ่งที่เราตราตรึงใจ

and this will be the one moment that matters

และนี่จะเป็นหนึ่งช่วงเวลาอันสำคัญ

So won't you stay here with me,

เธอจะอยู่ตรงนี้กับฉันไหม

we'll build 'til we blister our hands

แล้วเรามาร่วมกันสร้างจนกว่าเราจะแยกจาก

And this will be the one moment that matters --

และนี่จะเป็นหนึ่งช่วงเวลาอันสำคัญ

So won't you stay here with me and build us some temples --

เธอจะอยู่ตรงนี้กับฉันไหม แล้วเรามาสร้างอารามของเรา

This will be the one moment that matters --

นี่จะเป็นหนึ่งช่วงเวลาอันสำคัญ

Build us some temples --

เรามาสร้างอารามของเรา

The one moment that matters --

หนึ่งช่วงเวลาที่สำคัญ

Build us some monuments --

เรามาสร้างอนุสาวรีย์ของเรา

The one moment that matters

หนึ่งช่วงเวลาที่สำคัญ

Build us some temples --

เรามาสร้างอารามของเรา

The one moment that matters.

ช่วงเวลาหนึ่งที่สำคัญ

Build us some monuments --

เป็นอนุสรณ์ชีวิตเรา

The one moment that matters, oh

ช่วงเวลาอันแสนสำคัญ... โอ...

(Guitar)

(เสียงกีตาร์)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)