Why civilians suffer more once a war is over | Margaret Bourdeaux

Translator: yamela areesamarn Reviewer: Karen Iguchi

So have you ever wondered what it would be like

คุณเคยสงสัยบ้างไหมคะ ว่ามันจะเป็นอย่างไร

to live in a place with no rules?

ที่จะอาศัยอยู่ในสถานที่ซึ่งไม่มีกฎเกณฑ์

That sounds pretty cool.

ฟังดูค่อนข้างเยี่ยมยอดนะคะ

(Laughter)

You wake up one morning, however,

(เสียงหัวเราะ)

อย่างไรก็ตาม เมื่อคุณตื่นมาเช้าวันหนึ่ง

and you discover that the reason there are no rules

และคุณก็พบว่า สาเหตุของการไม่มีกฎเกณฑ์นั้น

is because there's no government, and there are no laws.

เพราะว่ามันไม่มีรัฐบาล และก็ไม่มีกฎหมาย

In fact, all social institutions have disappeared.

ความจริงแล้ว สถาบันทางสังคมทั้งหมด ได้หายไปจนหมด

So there's no schools,

ดังนั้นจึงไม่มีโรงเรียน

there's no hospitals,

ไม่มีโรงพยาบาล

there's no police,

ไม่มีตำรวจ

there's no banks,

ไม่มีธนาคาร

there's no athletic clubs,

ไม่มีชมรมกีฬา

there's no utilities.

ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวก

Well, I know a little bit about what this is like,

ค่ะ ฉันรู้มาบ้างเล็กน้อยว่า มันจะเป็นอย่างไร

because when I was a medical student in 1999,

เพราะตอนฉันเป็นนักศึกษาแพทย์ ในปี ค.ศ 1999 นั้น

I worked in a refugee camp in the Balkans during the Kosovo War.

ฉันทำงานที่ค่ายอพยพผู้ลี้ภัย ในคาบสมุทรบอลข่าน ช่วงสงครามโคโซโว

When the war was over,

และเมื่อสงครามสิ้นสุดลง

I got permission -- unbelievably -- from my medical school

ฉันได้รับอนุญาต -- อย่างไม่น่าเชื่อ -- จากโรงเรียนแพทย์ของฉัน

to take some time off

ให้หยุดพัก

and follow some of the families that I had befriended in the camp

และติดตามบางครอบครัว ที่ฉันได้ผูกมิตรไว้ในค่ายลี้ภัย

back to their village in Kosovo,

กลับไปที่หมู่บ้านของพวกเขา ในโคโซโว

and understand how they navigated life in this postwar setting.

และก็ทำความเข้าใจว่า พวกเขานำทางชีวิต ในสภาพหลังสงครามนี้อย่างไร

Postwar Kosovo was a very interesting place

โคโซโวหลังสงคราม เป็นสถานที่น่าสนใจมาก

because NATO troops were there,

เพราะว่า กองทหารนาโต้อยู่ที่นั่น

mostly to make sure the war didn't break out again.

ส่วนใหญ่ก็เพื่อให้แน่ใจได้ว่า สงครามจะไม่ประทุขึ้นอีก

But other than that, it was actually a lawless place,

แต่นอกเหนือจากนั้นแล้ว มันเป็นสถานที่ซึ่งไม่มีกฎหมายจริงๆ

and almost every social institution, both public and private,

และเกือบทุกๆ สถาบันสังคมนั้น ทั้งทางด้านสาธารณะและส่วนบุคคล

had been destroyed.

ได้ถูกทำลายลงไปแล้ว

So I can tell you

ฉันจึงสามารถบอกคุณได้ว่า

that when you go into one of these situations and settings,

ว่าเมื่อคุณเข้าไปในหนึ่งในสถานการณ์ และสภาพแวดล้อมเหล่านี้

it is absolutely thrilling ...

มันน่าเขย่าขวัญจริงๆ ...

for about 30 minutes,

นานราว 30 นาที

because that's about how long it takes before you run into a situation

เพราะนั่นเป็นเวลาโดยประมาณ ก่อนที่คุณเข้าไปสู่สถานการณ์

where you realize how incredibly vulnerable you are.

ซึ่งคุณจะตระหนักได้ว่าตัวคุณนั้น อยู่ในสภาวะเสี่ยงอย่างไม่น่าเชื่อขนาดไหน

For me, that moment came when I had to cross the first checkpoint,

สำหรับฉันแล้ว ช่วงเวลานั้นมาถึง เมื่อฉันต้องผ่านจุดตรวจแรก

and I realized as I drove up

และฉันก็รู้ได้เมื่อขับรถเข้าไปว่า

that I would be negotiating passage through this checkpoint

ฉันจะต้องเจรจาต่อรองในการผ่านจุดตรวจนี้

with a heavily armed individual

กับคนที่มีอาวุธติดตัวมากมาย

who, if he decided to shoot me right then and there,

ผู้ซึ่ง ถ้าเขาตัดสินใจจะยิงฉัน ทันทีและตรงนั้นเลย

actually wouldn't be doing anything illegal.

จริงๆ ไม่ได้ทำอะไรที่ผิดกฎหมายเลย

But the sense of vulnerability that I had was absolutely nothing

แต่ความรู้สึกเสี่ยงอันตราย ที่ฉันมีนั้นแทบไม่มีอะไรเลย

in comparison to the vulnerability of the families that I got to know

เมื่อเปรียบเทียบกับสภาวะเสี่ยง ของครอบครัวทั้งหลาย ที่ฉันรู้จักมา

over that year.

ตลอดทั้งปีนั้น

You see, life in a society where there are no social institutions

คุณเห็นหรือไม่คะ ชีวิตในสังคม ที่ไม่มีสถาบันสังคมใดๆเลยนั้น

is riddled with danger and uncertainty,

เต็มไปด้วยอันตรายและความไม่แน่นอน

and simple questions like, "What are we going to eat tonight?"

และคำถามง่ายๆ อย่างเช่น "คืนนี้เราจะทานอะไรดี"

are very complicated to answer.

ก็ยากมากๆ ที่จะตอบ

Questions about security, when you don't have any security systems,

คำถามเกี่ยวกับความมั่นคงปลอดภัย เมื่อคุณไม่มีระบบความปลอดภัยใดๆเลยนั้น

are terrifying.

น่าสะพรึงกลัว

Is that altercation I had with the neighbor down the block

การทะเลาะกับเพื่อนบ้านตรงโน้น

going to turn into a violent episode that will end my life

จะกลายเป็นเหตุการณ์รุนแรง ที่จะจบชีวิตของฉัน

or my family's life?

หรือครอบครัวของฉันหรือไม่?

Health concerns when there is no health system

ความวิตกกังวลเรื่องสุขภาพ เมื่อไม่มีระบบสุขอนามัย

are also terrifying.

ก็น่าสะพรึงกลัวเช่นกัน

I listened as many families had to sort through questions like,

ฉันได้ยินเมื่อหลายต่อหลายครอบครัว ต้องเรียงลำดับคำถามอย่างเช่น

"My infant has a fever. What am I going to do?"

"ลูกอ่อนของฉันเป็นไข้ ฉันจะทำยังไงดี?"

"My sister, who is pregnant, is bleeding. What should I do?

"น้องสาวฉันซึ่งกำลังท้อง ตกเลือด ฉันควรจะทำยังไงดี?

Who should I turn to?"

ฉันควรจะไปหาใครดี?"

"Where are the doctors, where are the nurses?

"แพทย์อยู่ที่ไหน พยาบาลอยู่ที่ไหน?

If I could find one, are they trustworthy?

ถ้าหากว่าหาได้ พวกเค้าน่าเชื่อถือหรือเปล่า?

How will I pay them? In what currency will I pay them?"

จะจ่ายค่ารักษาอย่างไร? จะจ่ายเงินตราสกุลใดเป็นค่ารักษา?"

"If I need medications, where will I find them?

"ถ้าต้องใช้ยา ฉันจะหามันได้ที่ไหน?

If I take those medications, are they actually counterfeits?"

ถ้าฉันกินยาเหล่านั้นเข้าไป จริงๆ มันจะเป็นยาปลอมหรือไม่?"

And on and on.

และก็คำถามอื่นๆอีกมากมาย

So for life in these settings,

ดังนั้นสำหรับชีวิตในสภาพแวดล้อมเหล่านี้

the dominant theme, the dominant feature of life,

สาระสำคัญที่เด่นชัด ลักษณะของชีวิตที่เด่นชัด

is the incredible vulnerability that people have to manage

คือ ความเสี่ยงอย่างไม่น่าเชื่อ ที่ผู้คนต้องรับมือกับมัน

day in and day out,

ไม่เว้นแต่ละวัน

because of the lack of social systems.

เพราะว่าการขาดระบบสังคม

And it actually turns out

และจริงๆ แล้วกลายเป็นว่า

that this feature of life is incredibly difficult to explain

ลักษณะของชีวิตแบบนี้ ยากอย่างไม่น่าเชื่อในการที่จะอธิบาย

and be understood by people who are living outside of it.

และให้เข้าใจได้ โดยผู้คนที่อยู่ภายนอก สภาพแวดล้อมนั้น

I discovered this when I left Kosovo.

ฉันค้นพบความจริงนี้ เมื่อตอนออกมาจากโคโซโวแล้ว

I came back to Boston, I became a physician,

ฉันกลับมาที่บอสตัน และมาเป็นแพทย์

I became a global public health policy researcher.

ฉันกลายมาเป็นนักวิจัย ด้านนโยายสุขภาพสาธารณชนระดับโลก

I joined the Harvard Medical School

ฉันเข้าร่วมกับคณะแพทยศาสตร์ของฮาวาร์ด

and Brigham and Women's Hospital Division of Global Health.

และแผนกสุขอนามัยโลกโรงพยาบาลมหาวิทยาลัย บริคแฮมและโรงพยาบาลหญิง

And I, as a researcher,

และฉันในฐานะนักวิจัย

really wanted to get started on this problem right away.

ต้องการมากๆ ที่จะเริ่มจัดการ ในเรื่องปัญหานี้ทันที

I was like, "How do we reduce the crushing vulnerability

ฉันถามตัวเองว่า "เราจะลดภาวะเสี่ยง ที่กำลังบดขยี้ผู้คน

of people living in these types of fragile settings?

ซึ่งอาศัยอยู่ในสภาพแวดล้อม ที่เปราะบางเหล่านี้ได้อย่างไร?

Is there any way we can start to think about

มีวิธีไหนหรือไม่ ที่เราจะสามารถเริ่มคิดเกี่ยวกับ

how to protect and quickly recover

วิธีการที่จะปกป้อง และทำให้ฟื้นตัวขึ้นมาได้อย่างรวดเร็ว

the institutions that are critical to survival,

ของสถาบันที่จำเป็นอย่างยิ่งต่อความอยู่รอด

like the health system?"

อย่างเช่น ระบบสุขภาพอนามัย?"

And I have to say, I had amazing colleagues.

และฉันต้องบอกว่า ฉันมีเพื่อนร่วมงานที่น่าทึ่ง

But one interesting thing about it was,

แต่สิ่งที่น่าสนใจเกี่ยวกับมันก็คือ

this was sort of an unusual question for them.

นี่เป็นคำถามที่ค่อนข้าง ไม่ปกติสำหรับพวกเขา

They were kind of like, "Oh, if you work in war,

พวกเขาประมาณว่า "โอ้ ถ้าคุณทำงานอยู่ในสงคราม

doesn't that mean you work on refugee camps,

ไม่ได้แปลว่าคุณทำงาน ในค่ายผู้ลี้ภัย

and you work on documenting mass atrocities?" --

และคุณมีหน้าที่บันทึกความโหดร้าย มากมายที่เกิดขึ้นหรอกเหรอ?" --

which is, by the way, very, very, very important.

ซึ่งก็คือ ถือได้ว่า สำคัญมากๆ

So it took me a while to explain why I was so passionate about this issue,

จึงใช้เวลาสักพักสำหรับฉัน เพื่ออธิบายว่า ทำไมฉันจึงสนใจเกี่ยวกับปัญหานี้มาก

until about six years ago.

จนกระทั่งเมื่อประมาณหกปีที่แล้ว

That's when this landmark study

เป็นตอนที่งานวิจัยที่สำคัญยิ่งนี้

that looked at and described the public health consequences of war

ซึ่งอธิบายและมองไปยังผลกระทบของสงคราม ที่มีต่อสุขอนามัยสาธารณะ

was published.

ได้ถูกตีพิมพ์ขึ้น

They came to an incredible, provocative conclusion.

มันได้ข้อสรุปที่น่าขุ่นเคือง อย่างไม่น่าเชื่อ

These researchers concluded

นักวิจัยเหล่านี้สรุปว่า

that the vast majority of death and disability from war

ผู้ที่ตายและทุพพลภาพส่วนใหญ่ จากสงครามนั้น

happens after the cessation of conflict.

เกิดขึ้นหลังจากความขัดแย้งได้สิ้นสุดไปแล้ว

So the most dangerous time to be a person living in a conflict-affected state

ดังนั้นเวลาอันตรายที่สุดสำหรับบุคคล ที่มีชีวิตที่ได้รับผลกระทบจากความขัดแย้ง

is after the cessation of hostilities;

คือหลังจากการเป็นศัตรูกันนั้นสิ้นสุดลง

it's after the peace deal has been signed.

มันคือหลังจากสัญญาสงบศึกได้รับการลงนาม

It's when that political solution has been achieved.

มันคือเมื่อการแก้ไขปัญหาทางการเมืองนั้น บรรลุผลสำเร็จ

That seems so puzzling, but of course it's not,

นั่นเป็นสิ่งที่ค่อนข้างน่าสับสน แต่แน่นอนว่ามันไม่ใช่

because war kills people by robbing them of their clinics,

เพราะว่าสงครามฆ่าประชาชน โดยการปล้น สถานพยาบาลของพวกเขาไป

of their hospitals,

ปล้นโรงพยาบาลของพวกเขาไป

of their supply chains.

ปล้นการจัดส่งของบริโภคของพวกเขาไป

Their doctors are targeted, are killed; they're on the run.

แพทย์ของพวกเขาตกเป็นเป้า ถูกฆ่า พวกเขาต้องหลบหนีไป

And more invisible and yet more deadly is the destruction

และที่มองไม่เห็น และอันตรายมากกว่า คือ ภาวะที่ถูกทำลาย

of the health governance institutions and their finances.

ของสถาบันดูแลด้านสุขภาพ และสภาพทางการเงินของสถาบันเหล่านั้น

So this is really not surprising at all to me.

เรื่องนี้จริงๆ จึงไม่น่าประหลาดใจเลย สำหรับฉัน

But what is surprising and somewhat dismaying,

แต่ที่สิ่งน่าประหลาดใจ และบางทีน่าเศร้าอยู่บ้าง

is how little impact this insight has had,

คือผลกระทบที่ความเข้าใจนี้มี นั้นเล็กน้อยมาก

in terms of how we think about human suffering and war.

ในแง่ของวิธีที่เราคิดเกี่ยวกับ ความทุกข์ทรมานของมนุษย์และสงคราม

Let me give you a couple examples.

ขอยกตัวอย่างให้ดูสักสองตัวอย่าง

Last year, you may remember,

ปีที่แล้ว คุณอาจจะจำได้

Ebola hit the West African country of Liberia.

โรคอีโบลาจู่โจมประเทศไลบีเรีย ที่อยู่ในแอฟริกาตะวันตก

There was a lot of reporting about this group, Doctors Without Borders,

มีรายงานมากมาย เกี่ยวกับกลุ่มแพทย์ไร้พรมแดนกลุ่มนี้

sounding the alarm and calling for aid and assistance.

ซึ่งส่งเสียงเตือนภัยและเรียกร้อง การสนับสนุนและความช่วยเหลือ

But not a lot of that reporting answered the question:

แต่มีรายงานไม่มากนักที่ ได้ตอบคำถามว่า

Why is Doctors Without Borders even in Liberia?

ทำไมหน่วยแพทย์ไร้พรมแดน ถึงได้อยู่ที่ไลบีเรีย?

Doctors Without Borders is an amazing organization,

แพทย์ไร้พรมแดนเป็นองค์กรที่น่าทึ่ง

dedicated and designed to provide emergency care in war zones.

ถูกอุทิศและออกแบบขึ้นมา เพื่อจัดการดูแลฉุกเฉินให้ในเขตสงคราม

Liberia's civil war had ended in 2003 --

สงครามกลางเมืองในไลบีเรีย จบไปแล้ว ในปี ค.ศ 2003 --

that was 11 years before Ebola even struck.

นั่นเป็น 11 ปี ก่อนที่อีโบล่า จะเข้ามาระบาด

When Ebola struck Liberia,

เมื่ออีโบล่าเข้ามาระบาดในไลบีเรีย

there were less than 50 doctors in the entire country

มีแพทย์น้อยกว่า 50 คน ทั่วทั้งประเทศ

of 4.5 million people.

ที่มีประชาชน 4.5 ล้านคน

Doctors Without Borders is in Liberia

หน่วยแพทย์ไร้พรมแดนนั้นอยู่ในไลบีเรีย

because Liberia still doesn't really have a functioning health system,

เพราะว่าไลบีเรียนั้นจริงๆแล้ว ยังไม่มีระบบสุขอนามัยที่ดำเนินการได้

11 years later.

11 ปีต่อมา

When the earthquake hit Haiti in 2010,

เมื่อแผ่นดินไหวทำลายเฮติ ในปี ค.ศ 2010

the outpouring of international aid was phenomenal.

การพลั่งพลูเข้ามาของความช่วยเหลือ ระหว่างประเทศเป็นปรากฏการณ์

But did you know that only two percent of that funding

แต่คุณรู้หรือไม่ว่าเพียงสองเปอร์เซ็นต์ ของเงินดังกล่าวเท่านั้น

went to rebuild Haitian public institutions,

ถูกนำไปใช้เพื่อสร้างสถาบันสาธารณะของคนเฮติ

including its health sector?

รวมถึงภาคส่วนด้านสุขภาพของเฮติ?

From that perspective,

จากมุมมองในด้านนั้น

Haitians continue to die from the earthquake even today.

ชาวเฮติก็ยังคงจะตายไปเรื่อยๆจากแผ่นดินไหว แม้กระทั่งจนทุกวันนี้

I recently met this gentleman.

เมื่อไม่นานมานี้ ฉันได้พบสุภาพบุรุษคนหนึ่ง

This is Dr. Nezar Ismet.

นี่คือ นายแพทย์ เนซ่า อิสเม็ท

He's the Minister of Health in the northern autonomous region of Iraq,

เขาเป็นรัฐมนตรีกระทรวงสุขภาพ ในเขตปกครองตนเองทางตอนเหนือของประเทศอิรัก

in Kurdistan.

ในเคอร์ดิสถาน

Here he is announcing that in the last nine months,

ตรงนี้เขากำลังประกาศว่า ในเก้าเดือนที่ผ่านมานั้น

his country, his region, has increased from four million people

ประเทศของเขาหรือเขตของเขานั้น ประชากรได้เพิ่มขึ้นจากสี่ล้านคน

to five million people.

เป็นห้าล้านคน

That's a 25 percent increase.

เป็นการเพิ่มขึ้น 25 เปอร์เซ็นต์

Thousands of these new arrivals have experienced incredible trauma.

ผู้มาใหม่หลายพันคนเหล่านี้ ได้ประสบความเจ็บชํ้าที่ไม่น่าเชื่อมาแล้ว

His doctors are working 16-hour days without pay.

บรรดาแพทย์ของเขานั้นกำลังทำงานอยู่ 16 ชั่วโมงต่อวันโดยไม่มีรายได้

His budget has not increased by 25 percent;

งบประมาณของเขาไม่ได้เพิ่มขึ้น 25 เปอร์เซ็นต์

it has decreased by 20 percent,

แต่ได้ลดลงไป 20 เปอร์เซ็นต์

as funding has flowed to security concerns and to short-term relief efforts.

เพราะเงินได้ไหลไปที่ความกังวลเรื่อง ความปลอดภัยและการพยายามบรรเทาทุกข์ระยะสั้น

When his health sector fails --

เมื่อภาคส่วนเรื่องสุขภาพล้มเหลวไป

and if history is any guide, it will --

และถ้าหากว่าประวัติศาสตร์เป็นสิ่งชี้นำ มันก็จะ --

how do you think that's going to influence

คุณว่ามันจะมีอิทธิพลอย่างไรต่อ

the decision making of the five million people in his region

การตัดสินใจของประชาชนห้าล้านคน ในเขตปกครองของเขา

as they think about whether they should flee

เมื่อประชาชนเหล่านั้นคิดว่า พวกเขาควรจะหลบหนีไปจาก

that type of vulnerable living situation?

สภาพของการเป็นอยู่ที่ เปราะบางเสี่ยงแบบนั้นหรือไม่?

So as you can see, this is a frustrating topic for me,

ดังนั้นคุณจะสามารถเห็นได้ว่า นี่เป็นเรื่องที่น่าหงุดหงิดสำหรับฉัน

and I really try to understand:

ฉันพยายามอย่างยิ่งที่จะเข้าใจ

Why the reluctance to protect and support

ทำไมจึงต้องลังเลที่จะปกป้องและสนับสนุน

indigenous health systems and security systems?

ระบบสุขภาพและระบบความปลอดภัยท้องถิ่น

I usually tier two concerns, two arguments.

ปกติแล้ว ฉันจัดความวิตกกังวลเป็นสองชั้น สองข้อโต้แย้ง

The first concern is about corruption,

ความกังวลแรก เกี่ยวกับการคอร์รัปชั่น

and the concern that people in these settings are corrupt

และความกังวลที่ว่าคนในสภาพแวดล้อม เหล่านี้ฉ้อราษฎร์บังหลวง

and they are untrustworthy.

และพวกเขาไม่น่าเชื่อถือ

And I will admit that I have met unsavory characters

และฉันยอมรับว่า ฉันได้เคย เห็นอุปนิสัยที่น่ารังเกียจ

working in health sectors in these situations.

ในคนที่ทำงานอยู่ในแผนกสุขภาพ

But I will tell you that the opposite is absolutely true

แต่ฉันก็จะบอกคุณว่า สิ่งที่ตรงกันข้ามนั้น เป็นความจริงอย่างแน่นอน

in every case I have worked on,

ในทุกกรณี ที่ฉันได้ไปทำงานอยู่

from Afghanistan to Libya, to Kosovo, to Haiti, to Liberia --

จากอัฟกานิสถาน ถึงลิเบีย, ถึงโคโซโว ถึงเฮติ, ถึงไลบีเรีย --

I have met inspiring people,

ฉันได้พบผู้คนที่สร้างแรงบันดาลใจ

who, when the chips were down for their country,

คนที่เมื่อประเทศตกอยู่ใน สถานการณ์ที่ยากลำบากหรืออันตราย

they risked everything to save their health institutions.

พวกเขาเสี่ยงทุกสิ่งทุกอย่าง เพื่อรักษาสถาบันสุขภาพของเขาไว้

The trick for the outsider who wants to help

เคล็ดลับสำหรับคนภายนอกที่ต้องการจะช่วย

is identifying who those individuals are,

คือระบุให้ได้ว่าบุคคลเหล่านี้คือใคร

and building a pathway for them to lead.

และสร้างช่องทางให้พวกเขานำทางไปได้

That is exactly what happened in Afghanistan.

นั่นตรงกับสิ่งที่เกิดขึ้นในอัฟกานิสถาน

One of the unsung and untold success stories

เป็นหนึ่งในเรื่องราวความสำเร็จ ที่ไม่ได้รับการบอกเล่าสรรเสริญ

of our nation-building effort in Afghanistan

ของความพยายามในการ สร้างชาติของเราในอัฟกานิสถาน

involved the World Bank in 2002 investing heavily

ร่วมกับธนาคารโลกในปี ค.ศ 2002 ซึ่งลงทุนอย่างมากมาย

in identifying, training and promoting Afghani health sector leaders.

ในการระบุตัว ฝึก และสนับสนุนผู้นำ ภาคส่วนด้านสุขภาพที่เป็นคนอัฟกานิสถาน

These health sector leaders have pulled off an incredible feat

ผู้นำภาคส่วนด้านสุขภาพเหล่านี้ ได้ทำสำเร็จอย่างไม่น่าเชื่อ

in Afghanistan.

ในอัฟกานิสถาน

They have aggressively increased access to health care

พวกเขาเพิ่มช่องทางในการ เข้าถึงการรักษาพยาบาลให้มากขึ้น

for the majority of the population.

สำหรับประชากรส่วนใหญ่

They are rapidly improving the health status

พวกเขาพัฒนาสภาวะสุขภาพ ให้ดีขึ้นได้อย่างรวดเร็ว

of the Afghan population,

ของประชากรชาวอัฟกานิสถาน

which used to be the worst in the world.

ซึ่งเคยอยู่ในสภาพที่เลวร้ายที่สุดในโลก

In fact, the Afghan Ministry of Health does things

ความจริงแล้ว กระทรวงสุขภาพ ของอัฟกานิสถานทำสิ่ง

that I wish we would do in America.

ที่ฉันปรารถนาให้ทำขึ้นในอเมริกา

They use things like data to make policy.

พวกเขาใช้สิ่งต่างๆ เช่น ข้อมูลเพื่อนำมาสร้างนโยบาย

It's incredible.

(Laughter)

มันไม่น่าเชื่อนะคะ

(เสียงหัวเราะ)

The other concern I hear a lot about is:

ความวิตกอีกอย่างที่ฉันได้ยินมามาก

"We just can't afford it, we just don't have the money.

คือ "เราแค่ซื้อหามันมาไม่ได้ เราแค่ไม่มีเงิน

It's just unsustainable."

มันแค่ไม่มั่นคง"

I would submit to you that the current situation

ฉันอยากบอกให้ทราบว่าสถานการณ์ในปัจจุบัน

and the current system we have

และระบบในปัจจุบันที่เรามีอยู่นั้น

is the most expensive, inefficient system we could possibly conceive of.

เป็นระบบที่แพงที่สุด ไม่มีประสิทธิภาพที่สุด ที่เราอาจจะสามารถคิดได้

The current situation is that when governments like the US --

สถานการณ์ปัจจุบันคือเมื่อรัฐบาลต่างๆ อย่างเช่น สหรัฐ --

or, let's say, the collection of governments

หรือเอาเป็นว่ารัฐบาลทั้งหลายที่รวบรวมกัน

that make up the European Commission --

มาเป็นคณะกรรมาธิการยุโรป --

every year, they spend 15 billion dollars

ทุกๆ ปี พวกเขาใช้จ่ายเงินไป แค่15 พันล้านดอลลาร์

on just humanitarian and emergency and disaster relief worldwide.

ในการช่วยเหลือด้านมนุษยธรรม เหุตการณ์ฉุกเฉินและภัยพิบัติทั่วโลก

That's nothing about foreign aid, that's just disaster relief.

นั่นไม่ได้เกี่ยวกับการช่วยเหลือต่างชาติเลย เป็นเพียงการบรรเทาภัยพิบัติ

Ninety-five percent of it goes to international relief agencies,

เก้าสิบห้าเปอร์เซ็นต์ของเงินนั้น ไปที่หน่วยงานบรรเทาทุกข์ระหว่างประเทศ

that then have to import resources into these areas,

ซึ่งจะต้องนำเข้าทรัพยากร เข้าไปในพื้นที่เหล่านี้

and knit together some type of temporary health system, let's say,

และไปผูกเข้ากับระบบสุขภาพชั่วคราวบางประเภท

which they then dismantle and send away when they run out of money.

ซึ่งต่อมาพวกเขาก็รื้อมันออกไป ไล่มันออกไป เมื่อหมดเงินแล้ว

So our job, it turns out, is very clear.

ดังนั้นงานของเราจึง กลับกลายเป็นว่า มันชัดเจนมากๆ

We, as the global health community policy experts,

เราในฐานะเป็นผู้เชี่ยวชาญ ด้านนโยบายสุขภาพอนามัยชุมชนของโลก

our first job is to become experts in how to monitor

งานแรกของเราคือการกลายมาเป็นผู้เชี่ยวชาญ ในเรื่องทำอย่างไรจึงจะติดตามดูแล

the strengths and vulnerabilities of health systems

เรื่องความแข็งแกร่งและความเสี่ยง ของระบบสุขภาพอนามัย

in threatened situations.

ในสถานการณ์ที่ถูกคุกคาม

And that's when we see doctors fleeing,

และนั่นคือตอนที่เราเห็นแพทย์หลบหนีไป

when we see health resources drying up,

ตอนที่เราเห็นทรัพยากรด้านสุขภาพขาดแคลน

when we see institutions crumbling --

ตอนที่เราเห็นสถาบันทั้งหลายแตกสลายพังลง --

that's the emergency.

นั่นแหละเป็นภาวะฉุกเฉิน

That's when we need to sound the alarm and wave our arms.

นั่นเป็นตอนที่เราจำเป็นจะต้อง ส่งเสียงเตือนภัยและโบกมือส่งสัญญาณ

OK?

ใช่ไหมคะ?

Not now.

ไม่ใช่ตอนนี้คะ

Everyone can see that's an emergency, they don't need us to tell them that.

ทุกคนสามารถเห็นได้ว่า นั่นเป็นภาวะฉุกเฉิน พวกเขาไม่ต้องการให้เราบอกในเรื่องนั้น

Number two:

ข้อสอง

places like where I work at Harvard need to take their cue

สถานที่ๆเช่น ฉันทำงานอยู่ที่ฮาร์วาร์ด จำเป็นต้องดูแบบอย่าง

from the World Bank experience in Afghanistan,

จากประสบการณ์ของธนาคารโลก ในอัฟกานิสถาน

and we need to -- and we will --

และเราต้องทำ -- และเราจะ --

build robust platforms to support health sector leaders like these.

สร้างโอกาสที่แข็งแกร่ง เพื่อสนับสนุนผู้นำ ภาคส่วนด้านสุขภาพอนามัยเหมือนกับแบบนี้

These people risk their lives.

ผู้คนเหล่านี้เสี่ยงชีวิตของตนเอง

I think we can match their courage with some support.

ฉันคิดว่า เราสามารถทำให้เท่ากันกับ ความกล้าหาญของเขา ด้วยการสนับสนุนบางส่วน

Number three:

ข้อสาม

we need to reach out and make new partnerships.

เราจำเป็นต้องหาหนทางและสร้าง หุ้นส่วนใหม่ขึ้นมา

At our global health center,

ที่ศูนย์อนามัยโลกของเรา

we have launched a new initiative with NATO and other security policy makers

เราได้เริ่มงานความคิดริเริ่มใหม่กับนาโต้ และผู้สร้างนโยบายด้านความปลอดภัยอื่นๆ

to explore with them what they can do to protect health system institutions

เพื่อสำรวจร่วมกับพวกเขาว่า เราจะทำอะไรได้ เพื่อปกป้องสถาบันระบบสุขภาพอนามัย

during deployments.

ในช่วงการดำนินการ

We want them to see

เราต้องการให้พวกเขาเห็นว่า

that protecting health systems and other critical social institutions

การปกป้องระบบสุขภาพอนามัย และสถาบันสังคมที่สำคัญอื่นๆนั้น

is an integral part of their mission.

เป็นส่วนสำคัญของการปฏิบัติการของพวกเขา

It's not just about avoiding collateral damage;

ไม่ใช่เป็นแค่เรื่องของ การหลีกเลี่ยงความเสียหายข้างเคียง

it's about winning the peace.

มันเกี่ยวกับการให้ได้มาซึ่งสันติภาพ

But the most important partner we need to engage is you,

แต่หุ้นส่วนที่สำคัญที่สุดที่เราต้อง ให้มาร่วมกันทำคือ คุณ

the American public, and indeed, the world public.

ประชาชนในอเมริกา และแท้จริงแล้ว ประชาคมโลก

Because unless you understand the value of social institutions,

เพราะถ้าคุณไม่เข้าใจคุณค่า ของสถาบันสังคม

like health systems in these fragile settings,

เช่น ระบบสุขภาพอนามัย ในสภาวะที่เปราะบางเหล่านี้แล้ว

you won't support efforts to save them.

คุณก็จะไม่สนับสนุนความพยายาม ที่จะรักษามันไว้

You won't click on that article

คุณก็จะไม่คลิกเข้าไปอ่านบทความ

that talks about "Hey, all those doctors are on the run in country X.

ที่พูดถึงเกี่ยวกับ "เฮ้ พวกแพทย์ทั้งหมด กำลังหลบหนีกันอยู่ ในประเทศ X

I wonder what that means.

ฉันสงสัยว่านั่นมันหมายถึงอะไร

I wonder what that means

ฉันสงสัยว่านั่นมันหมายถึงอะไรกัน

for that health system's ability to, let's say, detect influenza."

สำหรับความสามารถของระบบสุขภาพนั้น อย่างเช่น ในการตรวจจับโรคไข้หวัดใหญ่"

"Hmm, it's probably not good." That's what I'd tell you.

"อื่ม มันอาจจะไม่ดีนักนะ" นั่นแหละคือที่ฉันจะบอกคุณ

Up on the screen,

ขึ้นไปด้านบนจอ

I've put up my three favorite American institution defenders and builders.

ฉันได้ใส่ภาพผู้ปกป้องและผู้สร้าง สถาบันอเมริกันที่ฉันชื่นชอบไว้สามคน

Over here is George C. Marshall,

ตรงนี้ คือ จอร์จ ซี มาร์แชลล์

he was the guy that proposed the Marshall Plan

เขาเป็นคนที่เสนอโครงการ มาร์แชลล์ แพลน

to save all of Europe's economic institutions after World War II.

เพื่อรักษาสถาบันทางเศรษฐกิจของยุโรป หลังสงครามโลกครั้งที่สองเอาไว้

And this Eleanor Roosevelt.

และนี่คือ เอเลนอร์ โรสเวลต์

Her work on human rights really serves as the foundation

ผลงานของเธอด้านสิทธิมนุษยชน ได้ใช้เป็นรากฐานจริงๆ

for all of our international human rights organizations.

สำหรับองค์กรด้านสิทธิมนุษยชน ระหว่างประเทศของเราทั้งหมด

Then my big favorite is Ben Franklin,

แล้วก็ที่ฉันชื่นชอบมาก คือ เบ็น แฟรงกลิน

who did many things in terms of creating institutions,

ที่ได้ทำหลายสิ่งหลายอย่าง ในเการสร้างสถาบันขึ้นมา

but was the midwife of our constitution.

เป็นหมอตำแยของสถาบันของเรา

And I would say to you

และฉันบอกกับคุณได้ว่า

that these are folks who, when our country was threatened,

ในอดีตคนเหล่านี้ เมื่อประเทศของเราถูกคุกคาม

or our world was threatened,

หรือโลกของเราถูกคุกคาม

they didn't retreat.

พวกเขาจะไม่ถอย

They didn't talk about building walls.

พวกเขาไม่เคยพูดถึงการสร้างกำแพง

They talked about building institutions to protect human security,

พวกเขาพูดถึงการสร้างสถาบัน ที่จะปกป้องความมั่นคงปลอดภัยของมนุษยชาติ

for their generation and also for ours.

สำหรับคนรุ่นพวกเขา และยังสำหรับรุ่นของเราด้วย

And I think our generation should do the same.

และฉันคิดว่าคนรุ่นเราควรจะทำแบบเดียวกัน

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)