4 ways to make a city more walkable | Jeff Speck

Translator: siriporn chatratana Reviewer: Sritala Dhanasarnsombut

So I'm here to talk to you about the walkable city.

ผมมาที่นี่เพื่อคุยเรื่องเมืองคนเดิน

What is the walkable city?

เมืองคนเดินคืออะไร?

Well, for want of a better definition,

เอาละ เพื่อความหมายที่ดีขึ้น

it's a city in which the car is an optional instrument of freedom,

มันก็คือเมืองที่รถยนต์กลายเป็นแค่อุปกรณ์ ทางเลือกหนึ่งของการเคลื่อนที่อย่างอิสระ

rather than a prosthetic device.

มากกว่าจะเป็นอีกส่วนของร่างกาย

And I'd like to talk about why we need the walkable city,

และผมก็อยากจะคุยว่า ทำไมเราถึงต้องมีเมืองคนเดิน

and I'd like to talk about how to do the walkable city.

แล้วเราจะสร้างเมืองคนเดินกันได้อย่างไร

Most of the talks I give these days are about why we need it,

ทุกวันนี้เรื่องที่ผมพูดส่วนใหญ เกี่ยวกับว่าทำไมเราจึงต้องการมัน

but you guys are smart.

แต่พวกคุณฉลาดนี่นา

And also I gave that talk exactly a month ago,

อีกอย่าง ผมก็พูดเรื่องนั้นไปแล้ว เมื่อหนึ่งเดือนที่ผ่านมา

and you can see it at TED.com.

คุณย้อนไปดูกันได้ที่ TED.com

So today I want to talk about how to do it.

ดังนั้นวันนี้ ผมเลยอยากจะพูดเรื่อง ว่าจะสร้างมันได้อย่างไร

In a lot of time thinking about this,

ผมใช้เวลาคิดเรื่องนี้อย่างมากมาย

I've come up with what I call the general theory of walkability.

ผมเลยประมวลสิ่งที่ผมเรียกมันว่า ทฤษฎีเมืองคนเดินทั่วไป

A bit of a pretentious term, it's a little tongue-in-cheek,

เป็นคำที่ฟังดูขี้โอ่นิดๆ เสียดสีหน่อยๆ

but it's something I've thought about for a long time,

แต่มันเป็นสิ่งที่ผมคิดอยู่นานทีเดียว

and I'd like to share what I think I've figured out.

และผมก็อยากจะแบ่งปัน สิ่งที่ผมคิดว่าผมได้คิดแตกแล้ว

In the American city, the typical American city --

เมืองในอเมริกันโดยทั่วไปนะ --

the typical American city is not Washington, DC,

เมืองอเมริกันโดยทั่วไป ไม่ใช่วอชิงตัน ดีซี

or New York, or San Francisco;

หรือนิวยอร์ค หรือซานฟรานซิสโก

it's Grand Rapids or Cedar Rapids or Memphis --

มันคือเมืองอย่าง แกรนด์ แรพิดส์ หรือซีดาร์ แรพิดส์ หรือ เมมฟิส --

in the typical American city in which most people own cars

ในเมืองอเมริกันโดยทั่วไป ที่คนส่วนใหญ่มีรถใช้

and the temptation is to drive them all the time,

และมันก็ล่อใจให้ขับรถตลอดเวลา

if you're going to get them to walk, then you have to offer a walk

หากคุณจะให้พวกเขาเดิน คุณจะต้องมีทางสำหรับเดินให้เขา

that's as good as a drive or better.

ที่มันดีพอๆ กับการขับรถ หรือดีกว่า

What does that mean?

หมายความว่าอะไรเล่า?

It means you need to offer four things simultaneously:

ก็หมายความว่าคุณจะต้องเสนอ สี่สิ่งนี้อย่างต่อเนื่อง:

there needs to be a proper reason to walk,

มันจะต้องมีเหตุที่เหมาะสมให้ต้องเดิน

the walk has to be safe and feel safe,

การเดินนั้นต้องปลอดภัย และให้ความรู้สึกว่าปลอดภัย

the walk has to be comfortable

การเดินนั้นจะต้องสบาย

and the walk has to be interesting.

การเดินนั้นจะต้องมีความน่าสนใจ

You need to do all four of these things simultaneously,

คุณจะต้องทำทั้งสี่อย่างที่ว่านี้ อย่างต่อเนื่อง

and that's the structure of my talk today,

และนั่นก็จะเป็นโครงของการพูดของผมในวันนี้

to take you through each of those.

เพื่อจะพาคุณฟังในแต่ละหัวข้อนั้น

The reason to walk is a story I learned from my mentors,

เหตุจูงใจให้เดิน เป็นสิ่งที่ผมได้เรียนรู้จากครูของผม

Andrés Duany and Elizabeth Plater-Zyberk,

อังเดรส ดูอานี และเอลิซาเบท เพลเทอร์ ไซเบิร์ค

the founders of the New Urbanism movement.

ผู้ก่อตั้งขบวนการวิทยาการปรับปรุงเมืองใหม่

And I should say half the slides and half of my talk today

และผมควรบอกว่าครึ่งหนึ่งของสไลด์ และข้อมูลที่ผมนำมาพูดในวันนี้

I learned from them.

ผมได้เรียนรู้จากพวกเขา

It's the story of planning,

มันเป็นเรื่องราวของการวางผัง

the story of the formation of the planning profession.

เรื่องของการจัดรูปแบบของสายอาชีพผังเมือง

When in the 19th century people were choking

เมื่อในศตวรรษที่ 19 ผู้คนสำลักอากาศ

from the soot of the dark, satanic mills,

จากเขม่าควันดำจากโรงสีนรก

the planners said, hey, let's move the housing away from the mills.

นักวางผังเสนอให้เราย้าย ที่อยู่อาศัยออกจากโรงสีกันเถอะ

And lifespans increased immediately, dramatically,

แล้วช่วงอายุของคนก็ยืนยาวขึ้น ทันที อย่างรวดเร็ว

and we like to say

และเราอยากจะบอกว่า

the planners have been trying to repeat that experience ever since.

นักวางผังได้พยายามที่จะทำให้เกิด ประสบการณ์นั้นซ้ำอีกครั้งมาตลอด

So there's the onset of what we call Euclidean zoning,

มันจึงเป็นจุดเริ่มต้นของ การจัดโซนแบบยูคลิเดียน

the separation of the landscape into large areas of single use.

เป็นการแยกภูมิทัศน์ออกเป็น ส่วนใช้สอยเดี่ยวขนาดใหญ่

And typically when I arrive in a city to do a plan,

และโดยทั่วไป เมื่อผมมาถึง เมืองหนึ่งๆ เพื่อวางผัง

a plan like this already awaits me on the property that I'm looking at.

ผังเช่นที่ว่านี้ก็จะรอผมอยู่แล้ว บนสถานที่ที่ผมกำลังดูอยู่

And all a plan like this guarantees

และผังอย่างที่ว่านี้การันตีได้เลย

is that you will not have a walkable city,

ว่าคุณจะไม่ได้เมืองคนเดินแน่

because nothing is located near anything else.

เพราะไม่มีอะไรที่อยู่ใกล้ๆ กันเลย

The alternative, of course, is our most walkable city,

ทางเลือก แน่นอนก็คือ เมืองที่น่าเดินที่สุดของเรานี่ไง

and I like to say, you know, this is a Rothko,

และ ผมอยากจะบอกว่า รู้ไหมว่า นี่คือ แบบรอธโค

and this is a Seurat.

และนี่คือ แบบเซอราท์

It's just a different way -- he was the pointilist --

มันเป็นแค่วิธีที่ต่างออกไป เขาเป็นจิตรกรผสานจุด

it's a different way of making places.

มันเป็นเพียงการสร้างเมืองที่ต่างออกไป

And even this map of Manhattan is a bit misleading

และกระทั่งแผนที่แมนฮัตตันนี้ก็หลอกตาหน่อยๆ

because the red color is uses that are mixed vertically.

เพราะสีแดงเป็นส่วนใช้สอยที่ถูกผสมในแนวตั้ง

So this is the big story of the New Urbanists --

นี่เป็นเรื่องใหญ่ของ นักวิทยาการปรับปรุงเมืองใหม่

to acknowledge that there are only two ways

ที่จะตระหนักว่า มันมีอยู่เพียงสองทางเท่านั้น

that have been tested by the thousands

ที่ได้รับการทดสอบเป็นพันครั้ง

to build communities, in the world and throughout history.

ในการสร้างชุมชน ในโลกนี้และเท่าที่ผ่านมาในประวัติศาสตร์

One is the traditional neighborhood.

หนึ่งคือชุมชนแบบประเพณี

You see here several neighborhoods of Newburyport, Massachusetts,

คุณเห็นได้เลยว่าหลายชุมชน ของนิวเบอรี่พอร์ท แมสซาชูเซต

which is defined as being compact and being diverse --

ที่ถูกกำหนดว่าเป็นชุมชนที่กระทัดรัด และมีความหลากหลาย

places to live, work, shop, recreate, get educated --

สถานที่อาศัย ทำงาน จับจ่าย สันทนาการ ที่เล่าเรียน --

all within walking distance.

ทั้งหมดนี้อยู่ในระยะที่เดินถึงกันได้

And it's defined as being walkable.

และได้รับการจำกัดความว่าเป็นเมืองคนเดิน

There are lots of small streets.

มันมีถนนเล็กๆ มากมาย

Each one is comfortable to walk on.

แต่ละถนนนั้นเดินได้อย่างสบาย

And we contrast that to the other way,

เราจะมาเปรียบเทียบมันกับอีกด้านหนึ่ง

an invention that happened after the Second World War,

สิ่งประดิษฐ์ที่เกิดขึ้น หลังสงครามโลกครั้งที่สอง

suburban sprawl,

การขยายตัวของชานเมือง

clearly not compact, clearly not diverse, and it's not walkable,

ชัดเลยว่าไม่กระทัดรัด ชัดว่าไม่หลากหลาย และมันเดินถึงกันไม่ได้

because so few of the streets connect,

เพราะมีถนนเชื่อมกันไม่กี่สายเท่านั้น

that those streets that do connect become overburdened,

ส่วนถนนที่ไม่เชื่อมต่อกันนั้น กลายเป็นว่าต้องรับภาระหนักเกิน

and you wouldn't let your kid out on them.

และคุณคงไม่อยากให้ลูกไปบนถนนนั่นหรอก

And I want to thank Alex Maclean, the aerial photographer,

และผมอยากขอบคุณอเล็กซ์ แมคคลีน ช่างภาพทางอากาศของเรา

for many of these beautiful pictures that I'm showing you today.

สำหรับภาพสวยๆ หลายภาพ ที่ผมนำมาแสดงให้คุณชมในวันนี้

So it's fun to break sprawl down into its constituent parts.

ดังนั้นมันจึงสนุกที่จะแตกการขยายตัวนั้น ให้เป็นส่วนๆ

It's so easy to understand,

มันเข้าใจได้ง่ายมาก

the places where you only live, the places where you only work,

ที่ที่คุณอาศัยเท่านั้น ที่ที่คุณทำงานเท่านั้น

the places where you only shop,

ที่ที่คุณจับจ่ายเท่านั้น

and our super-sized public institutions.

และสถานที่ราชการขนาดมโหฬาร

Schools get bigger and bigger,

โรงเรียนมีขนาดใหญ่ขึ้นทุกวัน

and therefore, further and further from each other.

และแต่ละโรงเรียนจึงอยู่ห่างกันออกไปทุกที

And the ratio of the size of the parking lot

และสัดส่วนของขนาดพื้นที่จอดรถ

to the size of the school

ต่อขนาดของอาคารเรียน

tells you all you need to know,

บอกให้คุณทราบได้อย่างชัดเจน

which is that no child has ever walked to this school,

ว่าไม่มีเด็กคนใดที่เคยเดินไปโรงเรียนนี้เลย

no child will ever walk to this school.

ไม่มีเด็กคนใดที่จะได้เดินไปโรงเรียนนี้

The seniors and juniors are driving the freshmen and the sophomores,

เด็กโตและเด็กเล็กขับไปส่ง เด็กใหม่และรุ่นพี่

and of course we have the crash statistics to prove it.

และแน่นอนว่าเรามี สถิติรถชนเป็นหลักฐานพิสูจน์ให้เห็น

And then the super-sizing of our other civic institutions

แล้วก็ตามมาด้วยการขยาย สถานที่เทศบาลอื่นๆ ของเราให้ใหญ่ขึ้น

like playing fields --

อย่างสนามเด็กเล่น--

it's wonderful that Westin in the Ft. Lauderdale area

มันเยี่ยมยอดมากที่เวสติน ในบริเวณฟอร์ตลอร์เดอร์เดล

has eight soccer fields and eight baseball diamonds

มีสนามฟุตบอลแปดสนาม และสนามเบสบอลแปดสนาม

and 20 tennis courts,

และสนามเทนนิสอีก 20 สนาม

but look at the road that takes you to that location,

แต่ดูที่ถนนที่นำคุณไปสู่สถานที่นี้สิ

and would you let your child bike on it?

คุณจะยอมให้ลูกของคุณขี่จักรยานไปเองไหม?

And this is why we have the soccer mom now.

และนี่ก็ทำให้เราต้องมี คุณแม่นักบอลในตอนนี้

When I was young, I had one soccer field,

ตอนผมยังเด็ก ผมมีสนามฟุตบอลสนามเดียว

one baseball diamond and one tennis court,

สนามเบสบอลเดียว และสนามเทนนิสเดียว

but I could walk to it, because it was in my neighborhood.

แต่ผมเดินไปเองได้ เพราะมันอยู่ในละแวกบ้านของผม

Then the final part of sprawl that everyone forgot to count:

และส่วนสุดท้ายของการขยายตัว ซึ่งทุกคนลืมนับ:

if you're going to separate everything from everything else

หากคุณจะแยกทุกอย่างให้ขาดออกจากกัน

and reconnect it only with automotive infrastructure,

แล้วมาเชื่อมต่อกันใหม่ ด้วยระบบคมนาคมเพียงอย่างเดียว

then this is what your landscape begins to look like.

ภูมิทัศน์ของคุณก็จะเริ่มดูคล้ายเช่นนี้

The main message here is:

หลักๆ ที่อยากจะสื่อก็คือ:

if you want to have a walkable city, you can't start with the sprawl model.

หากคุณอยากจะได้เมืองคนเดิน คุณจะไม่สามารถเริ่มจากโมเดลแบบแผ่ขยาย

you need the bones of an urban model.

คุณต้องมีโครงหลักเป็นโมเดลแบบเมือง

This is the outcome of that form of design,

นี่เป็นผลของการออกแบบในรูปแบบนั้น

as is this.

เช่นเดียวกับอันนี้

And this is something that a lot of Americans want.

และนี่เป็นสิ่งที่คนอเมริกันจำนวนมากอยากได้

But we have to understand it's a two-part American dream.

แต่เราต้องเข้าใจว่า มันเป็นความฝันที่มีสองส่วน

If you're dreaming for this,

หากคุณฝันอยากได้ไอ้นี่

you're also going to be dreaming of this, often to absurd extremes,

คุณก็คงต้องฝันว่าจะได้ไอ้นี้ด้วย ซึ่งบ่อยครั้งมันก็ประหลาดสุดโต่ง

when we build our landscape to accommodate cars first.

เมื่อเราสร้างภูมิทัศน์ เพื่อรองรับการใช้รถก่อนอย่างอื่น

And the experience of being in these places --

และประสบการณ์ของการ เข้าไปอยู่ในที่เหล่านี้--

(Laughter)

This is not Photoshopped.

(เสียงหัวเราะ)

นี่ไม่ได้ถูกโฟโต้ชอพท์นะครับ

Walter Kulash took this slide.

วอลเตอร์ คูลาชถ่ายภาพสไลด์นี้

It's in Panama City.

มันอยู่ในปานามาซิตี้

This is a real place.

มันเป็นสถานที่จริงนะครับ

And being a driver can be a bit of a nuisance,

และสำหรับคนใช้รถใช้ถนน มันก็ดูน่ารำคาญอยู่สักหน่อย

and being a pedestrian can be a bit of a nuisance

และหากเป็นคนเดินถนน มันก็คงน่ารำคาญด้วย

in these places.

ในสถานที่เหล่านี้

This is a slide that epidemiologists have been showing for some time now,

นี่เป็นสไลด์ที่นักวิทยาการระบาด ได้แสดงให้เราดูมาซักพักแล้ว

(Laughter)

The fact that we have a society where you drive to the parking lot

(เสียงหัวเราะ)

ความจริงที่ว่าเรามีสังคม ที่คุณขับรถไปยังที่จอดรถ

to take the escalator to the treadmill

เพื่อที่จะขึ้นบันไดเลื่อนไปยังลู่วิ่ง

shows that we're doing something wrong.

มันแสดงให้เห็นว่าเรากำลังทำอะไรผิดไปแน่

But we know how to do it better.

แต่เรารู้ว่าทำให้ดีขึ้นได้อย่างไร

Here are the two models contrasted.

นี่เป็นสองโมเดลที่ขัดแย้งกัน

I show this slide,

ผมให้ดูสไลด์นี้

which has been a formative document of the New Urbanism now

ซึ่งเป็นเอกสารให้ความรู้ ของการสร้างเมืองใหม่

for almost 30 years,

มาร่วม 30 ปีแล้ว

to show that sprawl and the traditional neighborhood contain the same things.

โดยแสดงให้เห็นว่าการแผ่ขยายเมืองและ ชุมชนแบบดั้งเดิมนั้นมีทุกอย่างเหมือนกัน

It's just how big are they,

มันแค่ความใหญ่โตเท่านั้น

how close are they to each other,

ความใกล้ไกลจากกันของสิ่งต่างๆ

how are they interspersed together

การกระจายตัวเข้าหากันอย่างไร

and do you have a street network, rather than a cul-de-sac

และคุณมีโครงข่ายถนนเชื่อมกัน หรือว่าเป็นตรอกตัน

or a collector system of streets?

หรือเป็นระบบถนนแบบสะสม?

So when we look at a downtown area,

ดังนั้น เวลาที่เราดูบริเวณตัวเมือง

at a place that has a hope of being walkable,

ที่ที่มีความหวังว่าจะได้เป็นเมืองคนเดิน

and mostly that's our downtowns in America's cities

และส่วนใหญ่แล้ว ตัวเมืองของเมืองในอเมริกา

and towns and villages,

และเมือง และหมู่บ้าน

we look at them and say we want the proper balance of uses.

เรามองดูมันแล้วก็ว่าเราอยาก ให้มีการใช้สอยที่สมดุลเหมาะสมกว่านี้

So what is missing or underrepresented?

อะไรเล่าที่หายไป หรือไม่ถูกนำมาพูดถึง?

And again, in the typical American cities in which most Americans live,

และก็อีกนั่นแหละ ในเมืองอเมริกันโดยทั่วไป ที่คนอเมริกาส่วนใหญ่ใช้ชีวิตอยู่

it is housing that is lacking.

มันคือการขาดแคลนที่อยู่

The jobs-to-housing balance is off.

งานกับที่อยู่ไม่สมดุลกัน

And you find that when you bring housing back,

และคุณจะพบว่า เมื่อคุณนำที่อยู่อาศัยกลับเข้ามา

these other things start to come back too,

สิ่งอื่นๆ ก็จะเริ่มกลับเข้ามาด้วย

and housing is usually first among those things.

และที่อยู่อาศัยมักจะเป็นสิ่งแรกในจำนวนนั้น

And, of course, the thing that shows up last and eventually

และ แน่นอนว่า สิ่งที่ จะมาท้ายสุดและในที่สุด

is the schools,

ก็คือโรงเรียน

because the people have to move in,

เพราะคนต้องย้ายเข้ามาเสียก่อน

the young pioneers have to move in, get older, have kids

ผู้บุกเบิกหนุ่มสาวต้องย้ายเข้ามา เติบโตขึ้น มีลูก

and fight, and then the schools get pretty good eventually.

และสู้ต่อไป แล้วโรงเรียนก็จะดีขึ้นในที่สุด

The other part of this part,

ส่วนอื่นๆ ของตอนนี้

the useful city part,

ส่วนเมืองที่มีประโยชน์

is transit,

คือ ทรานสิต

and you can have a perfectly walkable neighborhood without it.

และคุณสามารถที่จะมีย่านคนเดิน ที่น่าเดินได้โดยไม่ต้องมีมันก็ได้

But perfectly walkable cities require transit,

แต่เมืองคนเดินที่ดีนั้นจะต้องมีทรานสิต

because if you don't have access to the whole city as a pedestrian,

เพราะหากคุณไม่มีทางเข้าเมืองได้ ในฐานะคนเดินถนนแล้วล่ะก็

then you get a car,

คุณก็จะใช้รถ

and if you get a car,

และหากคุณใช้รถ

the city begins to reshape itself around your needs,

เมืองนั้นก็จะปรับตัวเองเพื่อรองรับ ความต้องการของคุณ

and the streets get wider and the parking lots get bigger

และถนนก็กว้างขึ้น และที่จอดรถก็ใหญ่ขึ้น

and you no longer have a walkable city.

และคุณก็จะไม่มีเมืองคนเดินอีกต่อไป

So transit is essential.

ดังนั้นจึงจำเป็นต้องเปลี่ยน

But every transit experience, every transit trip,

แต่ทุกครั้งที่เปลี่ยน หรือการเปลี่ยนทุกครั้ง

begins or ends as a walk,

ต้องเริ่มหรือจบลงด้วยการเดิน

and so we have to remember to build walkability around our transit stations.

และเราจึงต้องจำไว้ว่าต้องสร้างทางคนเดิน รอบสถานีทรานสิตของเรา

Next category, the biggest one, is the safe walk.

รายการต่อไป เป็นข้อที่ใหญ่ที่สุด นั่นคือทางเดินที่ปลอดภัย

It's what most walkability experts talk about.

มันเป็นสิ่งที่ผู้เชี่ยวชาญ ด้านการเดินส่วนใหญ่พูดถึง

It is essential, but alone not enough to get people to walk.

มันเป็นสิ่งจำเป็น แต่แค่มันอย่างเดียว ไม่เพียงพอที่จะทำให้คนออกมาเดินได้

And there are so many moving parts that add up to a walkable city.

และมีส่วนที่เคลื่อนที่ได้หลายส่วน ที่รวมกันออกมาเป็นเมืองคนเดิน

The first is block size.

อย่างแรกก็คือขนาดของบล้อค

This is Portland, Oregon,

นี่คือพอร์ตแลนด์ โอเรกอน

famously 200-foot blocks, famously walkable.

บล้อคที่มีชื่อเสียงขนาด 200 ฟุต ดังเรื่องน่าเดิน

This is Salt Lake City,

นี่คือ ซอล์ทเลคซิตี้

famously 600-foot blocks,

บล้อคที่มีชื่อเสียงขนาด 600 ฟุต

famously unwalkable.

ดังเรื่องไม่น่าเดิน

If you look at the two, it's almost like two different planets,

หากคุณเปรียบเทียบทั้งสองที่นี้ มันเกือบจะเหมือนว่ามาจากคนละโลก

but these places were both built by humans

แต่สถานที่ทั้งสองนี้สร้างด้วยมือมนุษย์

and in fact, the story is that when you have a 200-foot block city,

และจริงๆแล้ว เมื่อคุณมีเมือง ที่มีบล้อคขนาด 200 ฟุต

you can have a two-lane city,

คุณให้มันมีถนนสองเลนก็ได้

or a two-to-four lane city,

หรือมีถนนสองถึงสี่เลนก็ได้

and a 600-foot block city is a six-lane city, and that's a problem.

และ เมืองที่มีบล้อคขนาด 600 ฟุตนั้น เป็นเมืองถนนหกเลน และนั่นแหละคือปัญหา

These are the crash statistics.

นี่เป็นสถิติอุบัติเหตุรถชน

When you double the block size --

เมื่อคุณเพิ่มขนาดบล้อคให้ใหญ่เป็นสองเท่า--

this was a study of 24 California cities --

นี่เป็นการศึกษา 24 เมืองในแคลิฟอร์เนีย

when you double the block size,

เมือคุณขยายขนาดบล้อคเป็นสองเท่า

you almost quadruple the number of fatal accidents

อุบัติเหตุถึงชีวิตเพิ่มเป็นเกือบสี่เท่า

on non-highway streets.

บนถนนที่ไม่ใช่ไฮเวย์

So how many lanes do we have?

ถ้าเช่นนั้นเรามีถนนกี่เลนดี?

This is where I'm going to tell you what I tell every audience I meet,

ที่นี่แหละที่ผมกำลังจะบอกคุณ ในสิ่งที่ผมบอกผู้ฟังทุกคนที่ผมได้พบ

which is to remind you about induced demand.

นั่นคือการเตือนใจคุณ ถึงเรื่องอุปสงค์จากการเหนี่ยวนำ

Induced demand applies both to highways and to city streets.

อุปสงค์จากการเหนี่ยวนำใช้ได้กับทั้ง ไฮเวย์และถนนในเมือง

And induced demand tells us that when we widen the streets

และอุปสงค์จากการเหนี่ยวนำบอกเราว่า เมื่อเราขยายถนน

to accept the congestion that we're anticipating,

เพื่อยอมรับการจราจรที่ติดขัด ตามที่เราคาดไว้

or the additional trips that we're anticipating

หรือการเดินทางที่เพิ่มขึ้น ตามที่เราคาดไว้

in congested systems, it is principally that congestion

จากระบบที่มันติดขัด การจราจรที่ติดขัดนั่นแหละ

that is constraining demand,

เป็นตัวหลักที่จำกัดอุปสงค์

and so that the widening comes,

และมันจึงทำให้ต้องขยายถนน

and there are all of these latent trips that are ready to happen.

และมันก็มีการเดินทางแอบแฝงเหล่านั้น ที่พร้อมที่จะเกิดขึ้น

People move further from work

คนไปอยู่ไกลขึ้นจากที่ทำงาน

and make other choices about when they commute,

แล้วต้องเลือกว่าเมื่อไหร่ จึงจะเดินทางมาทำงาน

and those lanes fill up very quickly with traffic,

และเลนเหล่านั้นก็เต็ม ไปด้วยรถอีกอย่างรวดเร็ว

so we widen the street again, and they fill up again.

เราจึงต้องขยายถนนอีก แล้วมันก็เต็มอีก

And we've learned that in congested systems,

และเราก็ได้เรียนรู้ว่า ในระบบที่ติดขัด

we cannot satisfy the automobile.

เรารองรับปริมาณรถที่เพิ่มขึ้นทุกทีไม่ได้

This is from Newsweek Magazine -- hardly an esoteric publication:

นี่มาจากนิตยสารนิวส์วีค-- ก็ไม่ใช่เป็นสิ่งพิมพ์ลึกลับอะไร:

"Today's engineers acknowledge

"วิศวกรทุกวันนี้รับรู้แล้ว

that building new roads usually makes traffic worse."

ว่าการสร้างถนนเพิ่ม มักจะทำให้การจราจรติดขัดมากขึ้น"

My response to reading this was, may I please meet some of these engineers,

ความรู้สึกของผมต่อการอ่านเรื่องนี้คือ ขอผมได้เจอวิศวกรที่ว่านี่หน่อยเถอะ

because these are not the ones that I --

เพราะพวกเขาไม่ใช่วิศวกรที่ผม--

there are great exceptions that I'm working with now --

มีพวกที่ยกเว้นไว้กลุ่มใหญ่ ที่ผมกำลังร่วมงานด้วยอยู่--

but these are not the engineers one typically meets working in a city,

แต่พวกเขาไม่ใช่วิศวกร ที่คนทั่วไปจะพบทำงานอยู่ในเมือง

where they say, "Oh, that road is too crowded, we need to add a lane."

ที่พวกเขาว่า "โอ ถนนนั่นรถแน่นเกินไป เราต้องเพิ่มถนนอีกเลนแล้วล่ะ"

So you add a lane, and the traffic comes,

คุณจึงสร้างถนนเพิ่มอีกเลน รถก็เต็มถนนอีก

and they say, "See, I told you we needed that lane."

แล้วพวกเขาก็ว่า "บอกแล้วว่า เราต้องมีเพิ่มอีกเลน"

This applies both to highways and to city streets if they're congested.

นี่ใช้ได้กับทั้งไฮเวย์และ กับถนนในเมืองหากการจราจรติดขัด

But the amazing thing about most American cities that I work in,

แต่สิ่งน่าประหลาดเกี่ยวกับ เมืองอเมริกันส่วนใหญ่ที่ผมทำงานนั้น

the more typical cities,

เมืองที่ยิ่งธรรมดา

is that they have a lot of streets that are actually oversized

คือเมืองที่มีถนนมากมายที่ จริงๆแล้วใหญ่เกินไป

for the congestion they're currently experiencing.

สำหรับการจราจรที่ พวกเขากำลังประสบอยู่

This was the case in Oklahoma City,

นี่เป็นกรณีในโอกลาโฮมาซิตี้

when the mayor came running to me, very upset,

ตอนที่นายกเทศมนตรีวิ่ง มาหาผมด้วยท่าทางทุกข์มาก

because they were named in Prevention Magazine

เพราะเขาได้รับการขนานนาม ในนิตยสาร พรีเวนชั่น

the worst city for pedestrians in the entire country.

ว่าเป็นเมืองที่ไม่เป็นมิตร กับคนเดินเท้าที่สุดในประเทศ

Now that can't possibly be true,

นั่น มันไม่น่าจะเป็นไปได้จริงๆ

but it certainly is enough to make a mayor do something about it.

แต่แน่นอนว่ามันก็เพียงพอ ที่จะทำให้นายกฯต้องทำอะไรซักอย่าง

We did a walkability study,

เราได้ศึกษาความน่าเดิน

and what we found, looking at the car counts on the street --

และสิ่งที่เราพบ เมื่อดูที่ การนับจำนวนรถบนถนน--

these are 3,000-, 4,000-, 7,000-car counts

เรานับรถได้ 3,000-, 4,000-, 7,000- คัน

and we know that two lanes can handle 10,000 cars per day.

และเรารู้ว่าถนนสองเลนนั้นสามารถรับ ปริมาณรถได้ 10,000 คันต่อวัน

Look at these numbers -- they're all near or under 10,000 cars,

ดูที่ตัวเลขเหล่านี้-- มันล้วนใกล้หรือต่ำกว่า 10,000 คัน

and these were the streets that were designated

และเหล่านี้เป็นถนน ที่ถูกจัดไว้

in the new downtown plan

ในผังย่านตัวเมืองใหม่

to be four lanes to six lanes wide.

ให้เป็นถนนกว้างสี่ถึงหกเลน

So you had a fundamental disconnect between the number of lanes

ดังนั้นเราจะเห็นได้ถึงการขาดความสัมพันธ์ ระหว่างจำนวนเลนของถนน

and the number of cars that wanted to use them.

และจำนวนของรถที่ต้องการใช้ถนนเหล่านั้น

So it was my job to redesign every street in the downtown

มันจึงเป็นงานที่ผมต้องออกแบบ ถนนทุกสายในย่านตัวเมืองเสียใหม่

from curb face to curb face,

จากขอบฟุตบาทหนึ่งไปจรดอีกขอบหนึ่ง

and we did it for 50 blocks of streets,

และเราได้ออกแบบทุกถนนที่ตัดผ่าน 50 บล๊อค

and we're rebuilding it now.

และเรากำลังลงมือสร้างมันอยู่

So a typical oversized street to nowhere

ถนนที่ไม่รู้จะกว้างไปถึงไหนนั้น

is being narrowed, and now under construction,

กำลังถูกทำให้แคบลง และ กำลังอยู่ในระยะก่อสร้าง

and the project is half done.

โปรเจ็คนี้ยังไม่เสร็จดี

The typical street like this, you know,

ถนนโดยทั่วไปอย่างนี้ คุณก็ทราบ

when you do that, you find room for medians.

เมื่อคุณทำเช่นนั้น คุณก็สามารถแทรกเกาะกลางถนนได้

You find room for bike lanes.

ใส่เลนจักรยานเพิ่มลงไป

We've doubled the amount of on-street parking.

เราได้เพิ่มจำนวนที่จอดรถ ข้างถนนได้อีกเท่าตัว

We've added a full bike network where one didn't exist before.

เราได้เพิ่มเครือข่ายจักรยานเต็มรูปแบบ โดยที่ก่อนหน้านั้นไม่เคยมีอยู่เลย

But not everyone has the money that Oklahoma City has,

แต่ไม่ใช่ว่าทุกที่จะมีเงินอย่าง โอกลาโฮม่าซิตี้

because they have an extraction economy that's doing quite well.

เพราะพวกเขามีเศรษฐกิจการขุดเจาะ ที่กำลังไปได้สวยอยู๋ในขณะนี้

The typical city is more like Cedar Rapids,

เมืองทั่วไป อย่าง ซีดาร์ แรพิดส์

where they have an all four-lane system, half one-way system.

ที่พวดเขามีระบบถนนสี่เลน กับระบบเดินรถทางเดียวครึ่งๆกลางๆทั้งหมด

And it's a little hard to see,

และมันก็เห็นได้ยากอยู่

but what we've done -- what we're doing; it's in process right now,

แต่สิ่งที่เราได้ทำ -- ที่เรากำลังทำ; กำลังถูกดำเนินการอยู่ในขณะนี้

it's in engineering right now --

มันอยู่ระหว่างงานวิศวกรรม--

is turning an all four-lane system, half one-way

คือการปรับระบบสี่เลนทั้งหมด และระบบเดินรถทางเดียวครึ่งๆ กลางๆ

into an all two-lane system, all two-way,

มาเป็นระบบถนนสองเลนทั้งหมด รถวิ่งสองทางทั้งหมด

and in so doing, we're adding 70 percent more on-street parking,

จากการทำเช่นนั้น เรากำลังเพิ่ม ที่จอดรถข้างถนนได้ถึง 70 เปอร์เซ็น

which the merchants love,

ซึ่งพ่อค้าชอบมาก

and it protects the sidewalk.

และมันช่วยป้องกันทางเดิน

That parking makes the sidewalk safe,

ที่จอดรถนั้นทำให้ทางเดินมีความปลอดภัย

and we're adding a much more robust bicycle network.

และเรากำลังเพิ่มเครือข่าย จักรยานที่เป็นจริงเป็นจังมากขึ้น

Then the lanes themselves. How wide are they?

แล้วเลนถนนเองเล่า มันเหลือกว้างเท่าไร?

That's really important.

นั่นเป็นสิ่งที่สำคัญมาก

The standards have changed such that, as Andrés Duany says,

มาตรฐานได้เปลี่ยนไปแล้ว อย่างที่อังเดร ดูอานนี่ได้กล่าวไว้

the typical road to a subdivision in America

ถนนโดยทั่วไปที่แบ่งที่ดินในอเมริกา

allows you to see the curvature of the Earth.

ทำให้เรารู้ว่าโลกกลม

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

This is a subdivision outside of Washington from the 1960s.

นี่เป็นถนนแบ่งเขตที่ดิน นอกวอชิงตันจากปีช่วงปี 1960s

Look very carefully at the width of the streets.

ดูความกว้างของถนนให้ดีนะครับ

This is a subdivision from the 1980s.

นี่เป็นถนนแบ่งเขตจากช่วงปี 1980s

1960s, 1980s.

1960s, 1980s

The standards have changed to such a degree

มาตรฐานได้เปลี่ยนไปอย่างมากเสียจน

that my old neighborhood of South Beach,

เพื่อนบ้านเก่าของผมจากเซ้าท์บีช

when it was time to fix the street that wasn't draining properly,

เมื่อมันถึงเวลาที่ต้องซ่อมถนน ที่ระบายน้ำได้ไม่ดี

they had to widen it and take away half our sidewalk,

เขาต้องขยายถนนและ เบียดเอาทางเดินของเราไปครึ่งนึง

because the standards were wider.

เพราะมาตรฐานตอนนั้นถนนกว้างขึ้น

People go faster on wider streets.

คนขับรถเร็วขึ้นเมื่อถนนกว้างขึ้น

People know this.

เขาก็รู้กันดี

The engineers deny it, but the citizens know it,

วิศวกรปฏิเสธความจริงนี้ แต่คนในเมืองรู้กันดี

so that in Birmingham, Michigan, they fight for narrower streets.

ดังนั้น ในเบอร์มิงแฮม มิชิแกน เขาต่อสู้เรียกร้องเพื่อให้ได้ถนนที่แคบลง

Portland, Oregon, famously walkable,

พอร์ตแลนด์ โอเรกอน เป็นที่รู้จักกันดีว่าน่าเดิน

instituted its "Skinny Streets" program in its residential neighborhood.

ได้ริเริ่มโครงการ "ถนนเส้นเล็ก" ในย่านที่อยู่อาศัยของเมือง

We know that skinny streets are safer.

เรารู้ว่าถนนเส้นเล็กนั้นปลอดภัยกว่า

The developer Vince Graham, in his project I'On,

วินซ์ เกรแฮม นักพัฒนาที่ดิน ในโครงการ l'On ของเขา

which we worked on in South Carolina,

ซึ่งเราได้ทำงานด้วยในเซาท์ แคโรไลนา

he goes to conferences and he shows his amazing 22-foot roads.

เขาไปตามงานประชุมและโชว์ ถนน 22 ฟุตที่น่าทึ่งของเขาในงาน

These are two-way roads, very narrow rights of way,

นี่เป็นถนนทางเดินรถสองทาง ที่มีทางเดินรถแคบมาก

and he shows this well-known philosopher,

และเขาก็แสดงภาพ นักปรัชญาชื่อดังผู้นี้

who said, "Broad is the road that leads to destruction ...

ที่กล่าวว่า "ทางกว้างคือถนน ที่นำไปสู่การทำลายล้าง...

narrow is the road that leads to life."

ทางแคบคือถนนที่นำไปสู่ชีวิต"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

This plays very well in the South.

มันใช้ได้ดีเยี่ยมกับคนทางใต้

Now: bicycles.

ตานี้: เรื่องจักรยาน

Bicycles and bicycling are the current revolution underway

จักรยานและการขี่จักรยานนั้นเป็นการรณรงค์ ที่ดำเนินการอย่างต่อเนื่องในปัจจุบัน

in only some American cities.

ในเมืองอยู่ไม่กี่เมืองในอเมริกา

But where you build it, they come.

แต่หากคุณสร้างทางให้เขา เขาก็มา

As a planner, I hate to say that, but the one thing I can say

ในฐานะนักวางผัง ผมไม่อยากจะว่านะ แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมกล่าวได้

is that bicycle population is a function of bicycle infrastructure.

คือประชากรผู้ขี่จักรยานแปรผันตรงกับ ความพร้อมของโครงสร้างพื้นฐานเพื่อจักรยาน

I asked my friend Tom Brennan from Nelson\Nygaard in Portland

ผมได้ขอให้เพื่อนผมชื่อ ทอม เบรนนาน จาก เนลสัน\ไนการ์ด ในพอร์ตแลนด์

to send me some pictures of the Portland bike commute.

ส่งภาพของขบวนจักรยานที่คนขี่ไปทำงาน

He sent me this. I said, "Was that bike to work day?"

เขาส่งภาพนี้มา ผมถาม "วันรณรงค์ขี่จักรยานมาทำงาน?"

He said, "No, that was Tuesday."

เขาว่า "ไม่ใช่ วันอังคารธรรมดาๆ"

When you do what Portland did and spend money on bicycle infrastructure --

เมื่อคุณทำอย่างที่พอร์ตแลนด์ได้ทำและ ลงทุนกับโครงสร้างพื้นฐานสำหรับจักรยาน--

New York City has doubled the number of bikers in it several times now

เมืองนิวยอร์คมีจำนวนผู้ขับขี่จักรยาน เพิ่มเป็นสองเท่ามาตั้งหลายครั้งแล้ว

by painting these bright green lanes.

โดยการทาสีเลนจักรยานเป็นสีเขียวสดใส

Even automotive cities like Long Beach, California:

แม้กระทั่งเมืองผู้ใช้รถอย่าง ลองบีช แคลิฟอร์เนีย

vast uptick in the number of bikers based on the infrastructure.

จำนวนผู้ขับขี่จักรยานเพิ่มขึ้นอย่างมากมาย ตามโครงสร้างพื้นฐาน

And of course, what really does it,

และ อะไรเล่าที่ทำให้เป็นเช่นนั้น

if you know 15th Street here in Washington, DC --

หากคุณรู้จักถนนสาย 15 ที่นี่ในวอชิงตัน ดีซี

please meet Rahm Emanuel's new bike lanes in Chicago,

เชิญ พบกับ เลนจักรยานใหม่ ในชิคาโก้ ของราห์ม อีมานูเอล

the buffered lane, the parallel parking pulled off the curb,

เลนที่มีบัฟเฟอร์ ทางขนานสำหรับจอดรถ ดึงขอบถนนออกเป็นผลสำเร็จ

the bikes between the parked cars and the curb --

จักรยานขับขี่อยู่ระหว่าง รถที่จอดอยู่กับขอบถนน

these mint cyclists.

เหล่านี้สร้างนักขี่

If, however, as in Pasadena, every lane is a bike lane,

อย่างไรก็ดี อย่างในพาซาดีน่า หากทุกเลนเป็นเลนจักรยาน

then no lane is a bike lane.

แปลว่าไม่มีเลนใดเลยที่เป็นเลนจักรยาน

And this is the only bicyclist that I met in Pasadena, so ...

และนี่คือนักปั่นรายเดียว ที่ผมพบในพาซาดีน่า ดังนั้น...

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

The parallel parking I mentioned --

ที่จอดรถข้างถนนที่ผมได้พูดถึง --

it's an essential barrier of steel

มันเป็นราวกั้นเหล็กที่จำเป็น

that protects the curb and pedestrians from moving vehicles.

ที่ปกป้องขอบถนนและคนเดินเท้า จากพาหนะที่สัญจรไปมา

This is Ft. Lauderdale; one side of the street, you can park,

นี่คือฟอร์ทลอเดอร์เดล; คุณสามารถจอดบนข้างหนึ่งของถนนได้

the other side of the street, you can't.

ส่วนอีกข้าง คุณจอดไม่ได้

This is happy hour on the parking side.

มันเป็นชั่วโมงแห่งความสุขของข้างที่จอดได้

This is sad hour on the other side.

และเป็นความทุกข์ของอีกฝั่ง

And then the trees themselves slow cars down.

และต้นไม้เองก็เป็นตัวทำให้รถวิ่งช้าลง

They move slower when trees are next to the road,

พวกเขาขับช้าลงเมื่อมีต้นไม้อยู่ข้างถนน

and, of course, sometimes they slow down very quickly.

และแน่นอนว่าบางที พวกเขาก็หยุดเร็วมากทีเดียว

All the little details -- the curb return radius.

รายละเอียดเล็กๆน้อยๆทั้งนั้น -- รัศมีวงเลี้ยวของขอบถนน

Is it one foot or is it 40 feet?

มันคือหนึ่งฟุต หรือ 40 ฟุต?

How swoopy is that curb to determine how fast the car goes

ขอบถนนนั้นจะโค้งโฉบขนาดไหนถึงจะ กำหนดความเร็วของรถที่วิ่งผ่าน

and how much room you have to cross.

และความกว้างของถนนที่คุณจะต้องข้าม

And then I love this, because this is objective journalism.

และ ผมก็ชอบนี่มาก เพราะว่านี่คือสื่อสารมวลชนไร้ความลำเอียง

"Some say the entrance to CityCenter is not inviting to pedestrians."

"บ้างก็ว่าทางเข้าซิตี้เซนเตอร์ ดูไม่เชื้อเชิญให้คนเดินเท้าเข้าไป"

When every aspect of the landscape is swoopy,

เมื่อทุกมุมมองของภูมิทัศน์นั้นโค้งไปหมด

is aerodynamic, is stream-form geometrics,

เป็นแอโร่ไดนามิกส์ เป็นรูปร่างเรขาคณิตที่ไหลต่อเนื่อง

it says: "This is a vehicular place."

มันบ่งชัดว่านี่เป็นสถานที่สำหรับยานพาหนะ

So no one detail, no one speciality, can be allowed to set the stage.

เราจะไม่ยอมให้รายละเอียด เรื่องจำเพาะ เพียงอย่างใดอย่างหนึ่งมาก่อเรื่องได้

And here, you know, this street:

และที่นี่ เห็นไหม ถนนนี้:

yes, it will drain within a minute of the hundred-year storm,

จริงอยู่ มันจะระบายน้ำ ฝนพันปีได้ในเวลาหนึ่งนาที

but this poor woman has to mount the curb every day.

แต่สุภาพสตรีที่น่าสงสารคนนี้ ต้องปีนขึ้นขอบถนนทุกวัน

So then quickly, the comfortable walk has to do with the fact

ดังนั้น อย่างเร็วเลยคือ การเดินที่สบาย จะต้องมาจากความจริง

that all animals seek, simultaneously, prospect and refuge.

ที่ว่าสัตว์ทั้งมวลล้วนมองหา โอกาส และ ที่หลบภัยไปพร้อมๆกัน

We want to be able to see our predators,

เราต้องการที่จะมองเห็นผู้ที่คอยล่าเรา

but we also want to feel that our flanks are covered.

แต่เราก็อยากรู้สึกว่าเราหลบได้มิดชิดด้วย

And so we're drawn to places that have good edges,

และดังนั้นเราจึงชอบสถานที่ที่มีขอบเขตที่ดี

and if you don't supply the edges, people won't want to be there.

และหากคุณไม่มีขอบเขตนั่นให้เขา เขาก็ไม่อยากจะอยู่ที่นั่นหรอก

What's the proper ratio of height to width?

อัตราส่วนความสูงต่อความกว้าง เท่าไหร่จึงจะดี?

Is it one to one? Three to one?

หนึ่งต่อหนึ่ง หรือสามต่อหนึ่ง?

If you get beyond one to six, you're not very comfortable anymore.

หากคุณให้มันเกินหนึ่งต่อหกแล้ว คุณก็จะรู้สึกไม่สบายแล้วล่ะ

You don't feel enclosed.

คุณไม่รู้สึกถึงการโอบปิด

Now, six to one in Salzburg can be perfectly delightful.

ขณะที่ หกต่อหนึ่งในซอลส์เบิร์ก ดูน่ารื่นรมย์ทีเดียว

The opposite of Salzburg is Houston.

ตรงข้ามกับซอล์ทเบิร์ก คือ ฮูสตัน

The point being the parking lot is the principal problem here.

อาคารจอดรถนั่นแหละ ที่เป็นตัวปัญหาหลักในที่นี้

However, missing teeth, those empty lots can be issues as well,

อย่างไรก็ตาม ฟันที่หลอๆอยู่ พวกที่ดินว่างเปล่านั่นก็เป็นปัญหาได้

and if you have a missing corner because of an outdated zoning code,

และหากคุณมีมุมที่ขาดหายไปเพราะ พรบ. ที่ดินที่ล้าสมัยแล้วล่ะก็

then you could have a missing nose in your neighborhood.

คุณก็จะมีบริเวณจมูกแหว่งในย่านของคุณ

That's what we had in my neighborhood.

และนั่นเป็นสิ่งที่เรามีในย่านของผม

This was the zoning code that said I couldn't build on that site.

พรบ.ที่ดินกำหนดไม่ให้ ผมสร้างสิ่งปลูกสร้างใดๆในที่นั้น

As you may know, Washington, DC is now changing its zoning

อย่างที่คุณอาจทราบมา ว่ามีการเปลี่ยนโซนนิ่งในวอชิงตัน ดีซี

to allow sites like this to become sites like this.

เพื่อให้โอกาสเปลี่ยนที่เช่นนี้ ให้กลายเป็นที่เช่นนี้

We needed a lot of variances to do that.

เราต้องมีการเปลี่ยนแปลงอย่างมากจึงจะทำได้

Triangular houses can be interesting to build,

บ้านทรงสามเหลี่ยม ดูแปลกดีที่จะสร้าง

but if you get one built, people generally like it.

แต่หากคุณสร้างขึ้นมาสักหลัง โดยทั่วไปแล้วคนก็จะชอบกัน

So you've got to fill those missing noses.

ดังนั้นคุณจะต้องเติมจมูกที่แหว่งๆเหล่านั้น

And then, finally, the interesting walk:

และ อย่างสุดท้าย การเดินที่น่าสนใจ:

signs of humanity.

สัญลักษณ์ของความเป็นมนุษย์

We are among the social primates.

เราเป็นหนึ่งในสัตว์สังคม

Nothing interests us more than other people.

ไม่มีอะไรที่ทำให้เราสนใจไปได้ มากกว่าคนอื่นๆ

We want signs of people.

เราต้องการสัญญาณของมนุษย์คนอื่น

So the perfect one-to-one ratio, it's a great thing.

ดังนั้นอัตราส่วนหนึ่งต่อหนึ่งที่เพอร์เฟค มันเป็นสิ่งที่ดีมาก

This is Grand Rapids, a very walkable city,

นี่คือแกรนด์ แรพิดส์ เมืองที่น่าเดินมาก

but nobody walks on this street

แต่ไม่มีใครเดินบนถนนนี้เลย

that connects the two best hotels together,

ถนนที่เชื่อมระหว่าง โรงแรมที่ดีที่สุดสองแห่ง

because if on the left, you have an exposed parking deck,

เพราะ หากทางซ้าย คุณมีอาคารจอดรถจ่อหน้า

and on the right, you have a conference facility

และทางซ้าย คุณมีอาคารจัดประชุม

that was apparently designed in admiration for that parking deck,

ที่เห็นได้ชัดว่าถูกออกแบบมา ให้ชื่นชมอาคารจอดรถนั้น

then you don't attract that many people.

แล้วมันก็ไม่ได้ดึงดูดผู้คนมากเท่าไหร่

Mayor Joe Riley, in his 10th term, Mayor of Charleston, South Carolina,

นายกเทศมนตรีสมัยที่สิบ นายกฯ โจ ไรลีย์ แห่งชาร์ลสตัน เซ้าท์แคโรไลน่า

taught us it only takes 25 feet of building

ได้สอนพวกเราว่า ตึกขนาดเพียง 25 ฟุต

to hide 250 feet of garage.

ก็บังที่จอดรถขนาด 250 ฟุตได้แล้ว

This one I call the Chia Pet Garage. It's in South Beach.

อันนี้ เรียกว่า เชีย เพ็ท การาจ มันอยู่ในเซ้าท์บีช

That active ground floor.

ชั้นล่างที่ใช้งานได้

I want to end with this project that I love to show.

ผมอยากที่จะจบด้วยโปรเจคนี้ ที่ผมอยากจะให้คุณดู

It's by Meleca Architects. It's in Columbus, Ohio.

ออกแบบโดย เมเลคา อาร์คิเทคส์ อยู่ในโคลัมบัส โอไฮโอ

To the left is the convention center neighborhood, full of pedestrians.

ทางด้านซ้ายคือย่านศูนย์การประชุม เต็มไปด้วยคนเดินเท้า

To the right is the Short North neighborhood -- ethnic,

ทางด้านขวา เป็นย่ายชอร์ท นอร์ท -- ย่านชนเผ่า

great restaurants, great shops, struggling.

ร้านอาหารยอดเยี่ยม ร้านค้าดีๆ แต่ย่ำแย่

It wasn't doing very well because this was the bridge,

ขายไม่ดีเอาเสียเลย เพราะมันมีสะพาน

and no one was walking from the convention center

และไม่มีใครเดินจากฝั่งศูนย์ประชุม

into that neighborhood.

มายังย่านนี้เลย

Well, when they rebuilt the highway, they added an extra 80 feet to the bridge.

แต่ เมื่อเขาสร้างถนนไฮเวย์เสียใหม่ เขาได้ขยายสะพานขึ้นอีก 80 ฟุต

Sorry -- they rebuilt the bridge over the highway.

ขอโทษที -- เขาสร้างสะพานขึ้นใหม่ เหนือทางไฮเวย์นั้น

The city paid 1.9 million dollars,

ทางเมืองจ่ายเงินสร้างไป 1.9 ล้านดอลล่าร์

they gave the site to a developer,

เขามอบสถานที่นี้ให้แก่นักพัฒนาคนหนึ่ง

the developer built this

ซึ่งเขาได้สร้างสิ่งนี้ขึ้นมา

and now the Short North has come back to life.

และตอนนี้ ชอร์ทนอร์ท ก็กลับมีชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง

And everyone says, the newspapers, not the planning magazines,

และทุกคนก็ว่า หนังสือพิมพ์นะ ไม่ใช่นิตยสารผังเมือง

the newspapers say it's because of that bridge.

หนังสือพิมพ์กล่าวว่า มันเป็นเพราะสะพานนั่นเอง

So that's it. That's the general theory of walkability.

เอาล่ะ นั่นก็คือทฤษฏีความน่าเดินทั่วไป

Think about your own cities.

ลองคิดถึงเมืองที่คุณอยู่ดูนะครับ

Think about how you can apply it.

คิดดูว่าคุณจะนำไปปรับใช้ได้อย่างไร

You've got to do all four things at once.

คุณจะต้องทำสี่สิ่งนี้ไปพร้อมกันทั้งหมด

So find those places where you have most of them

ดังนั้น หาที่ที่คุณมี ทั้งสี่สิ่งนี้มากที่สุด

and fix what you can,

และซ่อมมันเท่าที่คุณจะทำได้

fix what still needs fixing in those places.

ซ่อมสิ่งที่ต้องซ่อมในที่เหล่านั้น

I really appreciate your attention,

ผมขอขอบคุณที่คุณให้ความสนใจ

and thank you for coming today.

และขอขอบคุณทีคุณมาร่วมรับฟังในวันนี้

(Applause)

(เสียงปรบมือ)