4 ways to make a city more walkable | Jeff Speck

Translator: Mahdieh Hadian Rasanani Reviewer: Nima Pourreza

So I'm here to talk to you about the walkable city.

خب من اینجا هستم تا درباره شهر های پیاده رو صحبت کنم

What is the walkable city?

یک شهر پیاده چیست؟

Well, for want of a better definition,

خب، برای یک تعریف بهتر،

it's a city in which the car is an optional instrument of freedom,

شهریست که در آن ماشین یک وسیله اختیاری آزادانه است

rather than a prosthetic device.

تا یک وسیله مصنوعی.

And I'd like to talk about why we need the walkable city,

میخواهم درباره این صحبت کنم که چرا به شهر پیاده رو نیاز داریم

and I'd like to talk about how to do the walkable city.

و چگونه یک شهر پیاده رو داشته باشیم.

Most of the talks I give these days are about why we need it,

بیشتر سخنرانی های این روزهای من درباره دلیل نیازمان به آن است

but you guys are smart.

ولی شما دوستان باهوش هستید.

And also I gave that talk exactly a month ago,

و همچنین من یه سخنرانی دقیقا یک ماه پیش ارائه دادم،

and you can see it at TED.com.

و شما میتوانید در ted.com ببینیدش.

So today I want to talk about how to do it.

پس امروز میخواهم درباره چگونگی ایجاد آن صحبت کنم.

In a lot of time thinking about this,

با صرف زمان زیادی در فکر کردن به این موضوع،

I've come up with what I call the general theory of walkability.

به چیزی رسیدم که اسم آن را تئوری عمومی شهر پیاده رو گذاشتم.

A bit of a pretentious term, it's a little tongue-in-cheek,

یکم عبارت پر ادعاییست، کمی هم با مزه است،

but it's something I've thought about for a long time,

ولی چیزیست که من مدت زیادی به آن فکر کرده ام،

and I'd like to share what I think I've figured out.

و دوست دارم آنچه که فهمیده ام را با شما در میان بگذارم.

In the American city, the typical American city --

در شهر آمریکایی، در یک شهر معمول آمریکایی

the typical American city is not Washington, DC,

یک شهر معمول آمریکایی واشینگتن نیست،

or New York, or San Francisco;

یا نیویورک، یا سانفرانسیسکو،

it's Grand Rapids or Cedar Rapids or Memphis --

گرند رپیدز یا سدر ریپرز یا ممفیس است.

in the typical American city in which most people own cars

در یک شهر معمول آمریکایی که بیشتر مردم صاحب خودرو هستند،

and the temptation is to drive them all the time,

و گرایش به این است که آنها را همیشه برانند،

if you're going to get them to walk, then you have to offer a walk

اگر بخواهید آنها را به راه رفتن وادارید، باید به آنها راه رفتنی را پیشنهاد بدهید

that's as good as a drive or better.

که به خوبی راندن یا بهتر از آن باشد.

What does that mean?

این به چه معناست؟

It means you need to offer four things simultaneously:

بدین معناست که باید ۴ چیز را همزمان پیشنهاد بدهید:

there needs to be a proper reason to walk,

نیازبه دلیل مناسبی برای راه رفتن وجود دارد.

the walk has to be safe and feel safe,

راه رفتن باید ایمن و احساس امنیت داشته باشد،

the walk has to be comfortable

راه رفتن باید راحت باشد

and the walk has to be interesting.

و باید جالب باشد.

You need to do all four of these things simultaneously,

شما باید تمام این 4 چیز را همزمان انجام دهید

and that's the structure of my talk today,

و این ساختار صحبت امروز من است،

to take you through each of those.

که درباره هر کدام با شما صحبت کنم.

The reason to walk is a story I learned from my mentors,

دلیل راه رفتن داستانی است که من از مربیان خود یاد گرفته ام،

Andrés Duany and Elizabeth Plater-Zyberk,

آندرس دوانی و الیزابت پلتر-زیبرک،

the founders of the New Urbanism movement.

پایه گذاران جنبش شهرسازی جدید.

And I should say half the slides and half of my talk today

و باید بگویم نصف اسلاید ها و صحبت های امروزم

I learned from them.

را از آنها یاد گرفته ام.

It's the story of planning,

این داستان طراحی است،

the story of the formation of the planning profession.

داستان شکل گیری حرفه طراحیست.

When in the 19th century people were choking

زمانیکه در قرن 19 مردم درحال خفگی بودند

from the soot of the dark, satanic mills,

از دوده ها و کارخانه‌های شیطانی،

the planners said, hey, let's move the housing away from the mills.

طراحان گفتند،هی، بیایید خانه هایمان را به دور از کارخانه‌ها انتقال بدهیم.

And lifespans increased immediately, dramatically,

و طول زندگی افراد،به طور چشمگیری، سریعا افزایش پیدا کرد،

and we like to say

و ما دوست داریم بگوییم،

the planners have been trying to repeat that experience ever since.

که طراحان سعی کردند آن تجربه را از آن موقع تکرار کنند.

So there's the onset of what we call Euclidean zoning,

این شروع چیزیست که به آن منطقه بندی اقلیدسی میگوییم،

the separation of the landscape into large areas of single use.

تقسیم بندی منظره (شهری) به منطقه های بزرگ برای یک نیازخاص

And typically when I arrive in a city to do a plan,

و معمولا من وقتی میخواهم یک شهر را طراحی کنم،

a plan like this already awaits me on the property that I'm looking at.

طرحی مانند این من را منتظر میگذارد برای چیزی که من به آن فکر میکنم.

And all a plan like this guarantees

چیزی که طرحی مانند این تضمین میکند،

is that you will not have a walkable city,

اینست که شما یک شهر پیاده رو نخواهید داشت.

because nothing is located near anything else.

چون هیچ چیز نزدیک چیز دیگری واقع نشده است.

The alternative, of course, is our most walkable city,

جایگزین آن شهرماست که بیشترین قابلیت راه رفتن را دارد.

and I like to say, you know, this is a Rothko,

و باید بگم،میدونید، آن روتکو است،

and this is a Seurat.

و این سورا است.

It's just a different way -- he was the pointilist --

این فقط یک راه متفاوت است،

it's a different way of making places.

یک راه متفاوت برای ساخت فضاهاست.

And even this map of Manhattan is a bit misleading

و حتی این نقشه منهتن مقداری گمراه کننده است.

because the red color is uses that are mixed vertically.

چونکه رنگ قرمز برای کاربری های مخلوط عمودی استفاده شده است.

So this is the big story of the New Urbanists --

این داستان بزرگ شهرسازی جدید است

to acknowledge that there are only two ways

تا اذعان کند که فقط دو راه وجود دارد.

that have been tested by the thousands

که توسط هزاران نفر امتحان شده است

to build communities, in the world and throughout history.

برای ساختن جوامع، در دنیا و در طول تاریخ.

One is the traditional neighborhood.

یکی همسایگی های سنتی است.

You see here several neighborhoods of Newburyport, Massachusetts,

شما اینجا چند همسایگی در نیوبریپرت، ماساچوست را میبینید.

which is defined as being compact and being diverse --

که به عنوان جمع و جور و متنوع تعریف شده است

places to live, work, shop, recreate, get educated --

مکانی برای زندگی، کار، خرید، تفریح و تحصیل

all within walking distance.

همه در فواصل پیاده.

And it's defined as being walkable.

و در تعریفشان به عنوان قابل راه رفتن بودن.

There are lots of small streets.

کوچه های کوچک بسیاری هست.

Each one is comfortable to walk on.

هرکدام برای راه رفتن راحت هستند.

And we contrast that to the other way,

و ما آن را به روش دیگری متمایز کردیم،

an invention that happened after the Second World War,

اختراعی که بعد از جنگ جهانی دوم اتفاق افتاد

suburban sprawl,

پراکندگی در حومه شهر،

clearly not compact, clearly not diverse, and it's not walkable,

به وضوح متراکم و گوناگون نیست و قابل پیاده رفتن نیست،

because so few of the streets connect,

چون تعداد کمی از کوچه ها بهم راه دارند،

that those streets that do connect become overburdened,

و آن کوچه هایی که راه دارند بیش از حد شلوغ میشوند.

and you wouldn't let your kid out on them.

و شما اجازه نمیدهید کودکتان به آنها برود.

And I want to thank Alex Maclean, the aerial photographer,

میخواهم از الکس مکلین عکاس هوایی تشکر کنم،

for many of these beautiful pictures that I'm showing you today.

به خاطر بیشتر این عکسهای که امروز به شما دارم نشان میدهم

So it's fun to break sprawl down into its constituent parts.

اینکه پراکندگی (شهری) رو به قطعات کوچکتر تقسیم کنیم، جالبه.

It's so easy to understand,

فهمیدنش خیلی آسان است،

the places where you only live, the places where you only work,

مکانهایی که شما فقط زندگی کردید، مکانهایی که فقط در آن کار کردید،

the places where you only shop,

مکانهایی که در آن فقط خرید کردید،

and our super-sized public institutions.

و موسسات دولتی بزرگ.

Schools get bigger and bigger,

مدرسه ها بزرگ و بزرگتر میشوند،

and therefore, further and further from each other.

و به همین خاطر از همدیگر دورتر و دورتر میشوند.

And the ratio of the size of the parking lot

ونسبت اندازه پارکینگ ها

to the size of the school

به اندازه مدرسه

tells you all you need to know,

به شما هرچیزی لازم باشد میگوید،

which is that no child has ever walked to this school,

هیچ بچه ای به این مدرسه پیاده نرفته است،

no child will ever walk to this school.

هیچ بچه ای به این مدرسه پیاده نخواهد رفت.

The seniors and juniors are driving the freshmen and the sophomores,

سال بالایی ها سال اولی ها و دومی ها را میبرند،

and of course we have the crash statistics to prove it.

و صد البته ما آمار تصادفات را برای اثبات آن داریم.

And then the super-sizing of our other civic institutions

و همچنین بزرگ تر شدن موسسات دیگر شهریمان

like playing fields --

مثل زمین های بازی

it's wonderful that Westin in the Ft. Lauderdale area

خیلی عالیست که وستین در محدوده فوت لادردیل

has eight soccer fields and eight baseball diamonds

۸ زمین فوتبال و ۸ زمین بیسبال دارد

and 20 tennis courts,

و ۲۰ زمین تنیس،

but look at the road that takes you to that location,

ولی به راهی که باید طی کنیم تا به آنجا برسیم نگاه کنید،

and would you let your child bike on it?

میگذارید بچه تان این راه را با دوچرخه برود؟

And this is why we have the soccer mom now.

همین دلیل داشتن"مادر فوتبالی" است.

When I was young, I had one soccer field,

وقتی من بچه بودم، من یک زمین فوتبال داشتم،

one baseball diamond and one tennis court,

یک زمین بیسبال و یک زمین تنیس،

but I could walk to it, because it was in my neighborhood.

ولی من میتوانستم پیاده به آن بروم، چون نزدیک خونمون بود.

Then the final part of sprawl that everyone forgot to count:

و آخرین بخش پراکندگی که همه فراموش میکنند به حساب بیاورند:

if you're going to separate everything from everything else

اگر شما هرچیزی رو از چیزهای دیگر جدا کنید،

و دوباره با زیرساخت های خودرویی بهم متصلشان کنیم،

and reconnect it only with automotive infrastructure,

بعد این منظره(شهری) است به وجود میاید.

then this is what your landscape begins to look like.

پیام اصلی این است:

The main message here is:

if you want to have a walkable city, you can't start with the sprawl model.

اگر میخواهید یک شهر پیاده داشته باشید، با مدل پراکنده نمیتوانید شروع کنید.

you need the bones of an urban model.

شما نیاز به چارچوبی از مدلی شهری دارید.

This is the outcome of that form of design,

این نتیجه آن فرم طراحیست،

as is this.

همینطور این.

And this is something that a lot of Americans want.

این چیزی است که بیشتر آمریکایی ها میخواهند.

But we have to understand it's a two-part American dream.

ولی باید بدانیم که این رویای دوبخشی آمریکایی است.

If you're dreaming for this,

اگر شما این رویا را دارید،

you're also going to be dreaming of this, often to absurd extremes,

شما این رویا را هم دارید، اغلب (ساختار شهری) بی هدف و اضافی اند،

when we build our landscape to accommodate cars first.

منظره شهری را بگونه ای میسازیم که اول ماشینها را درخود جای دهد

And the experience of being in these places --

و تجربه حضور در این مکانها

(Laughter)

(خنده حضار)

This is not Photoshopped.

(متن عکس:این چراغ هیچ وقت سبز نخواهد شد!) این فتوشاپ نیست.

Walter Kulash took this slide.

والتر کولاش این اسلاید را گرفته است.

It's in Panama City.

در شهر پاناماست.

This is a real place.

این مکان واقعیست.

And being a driver can be a bit of a nuisance,

و سواره بودن میتواند ازار باشد.

and being a pedestrian can be a bit of a nuisance

و پیاده بودن میتواند آزار دهنده باشد

in these places.

در این مکانها.

This is a slide that epidemiologists have been showing for some time now,

این اسلایدیست که اپیدمولوژیست ها برای مدتی نشان داده اند،

(Laughter)

(خنده حضار)

The fact that we have a society where you drive to the parking lot

حقیقتی که ما جامعه ای داریم که به سوی پارکینگ رانندگی میکنیم

to take the escalator to the treadmill

با پله برقی به سمت تردمیل میرویم

shows that we're doing something wrong.

نشان میدهد که ما داریم اشتباه میکنیم.

But we know how to do it better.

ولی میدونیم که چگونه بهترش بکنیم.

Here are the two models contrasted.

اینجا دو مدل مختلف هست.

I show this slide,

این اسلاید را نشان میدهم،

which has been a formative document of the New Urbanism now

که سند سازنده شهرسازی نوین بوده است

for almost 30 years,

برای حدود 30 سال،

to show that sprawl and the traditional neighborhood contain the same things.

تا نشان دهد که پراکندگی و همسایگی سنتی چیزهای یکسانی را شامل میشوند.

It's just how big are they,

اینکه چقدر بزرگ هستند،

how close are they to each other,

چقدر بهم نزدیک هستند،

how are they interspersed together

چقدر باهم آمیخته هستند

and do you have a street network, rather than a cul-de-sac

و آیا شما یک شبکه خیابانی بجای تنگناها و بنبستها دارید

or a collector system of streets?

یا یک سیستم جمع کننده از خیابان ها دارید؟

So when we look at a downtown area,

ما وقتی به محدوده مرکز شهر نگاه میکنیم،

at a place that has a hope of being walkable,

جایی که امید به پیاده بودن در آنها هست،

and mostly that's our downtowns in America's cities

در شهرهای آمریکایی معمولا مراکز شهرمان هستند،

and towns and villages,

و شهرها و روستاها،

we look at them and say we want the proper balance of uses.

به آنها نگاه میکنیم و میگوییم، تعادل مناسبی از کاربریها لازم است.

So what is missing or underrepresented?

چه چیز فراموش شده یا جاافتاده؟

And again, in the typical American cities in which most Americans live,

و دوباره،درشهر معمول آمریکایی که بیشتر آمریکایی ها زندگی میکند،

it is housing that is lacking.

کمبود خانه سازی هست،

The jobs-to-housing balance is off.

نسبت کار به مسکن تعادل ندارد.

And you find that when you bring housing back,

و وقتی معلوم میشود که شما مسکن را برمیگردانید،

these other things start to come back too,

چیزهای دیگری هم بازمیگردد،

and housing is usually first among those things.

معمولا مسکن اولینشان است.

And, of course, the thing that shows up last and eventually

و البته در آخر چیزی که نمایان میشود،

is the schools,

مدرسه ها هستند،

because the people have to move in,

چون مردم باید نقل مکان کنند،

the young pioneers have to move in, get older, have kids

پیشگامان جوان نقل مکان میکنند، سنشان بالا میرود و بچه دار میشوند

and fight, and then the schools get pretty good eventually.

و دعوا میکنند، درنهایت مدرسه ها خوب میشوند.

The other part of this part,

بخش دیگری از این قسمت،

the useful city part,

بخش کارآمد شهر،

is transit,

عبور ومرور است،

and you can have a perfectly walkable neighborhood without it.

و شما میتوانید بدون آن یک محله پیاده داشته باشید.

But perfectly walkable cities require transit,

ولی شهرهای کاملاً پیاده هم نیازمند عبور و مرور هستند،

because if you don't have access to the whole city as a pedestrian,

چون اگر شما به عنوان یک پیاده دسترسی به کل شهر نداشته باشید،

then you get a car,

شما ماشین میگیرید،

and if you get a car,

و اگر ماشین بگیرید،

the city begins to reshape itself around your needs,

شهر در راستای نیازهای شما دوباره شکل میگیرد،

and the streets get wider and the parking lots get bigger

خیابان ها پهن تر میشوند، و پارکینگها بزرگتر میشوند

and you no longer have a walkable city.

و شما دیگر یک شهر پیاده ندارید.

So transit is essential.

پس عبور و مرور لازم است.

But every transit experience, every transit trip,

ولی هر تجربه عبور و مرور، هر سفر شهری،

begins or ends as a walk,

شروع یا پایانش با راه رفتن است،

and so we have to remember to build walkability around our transit stations.

پس ما باید قابلیت پیاده بودن را اطراف ایستگاه هایمان در نظر بگیریم.

Next category, the biggest one, is the safe walk.

تقسیم بندی بعدی،بزرگترین آن، راه رفتن امن است.

It's what most walkability experts talk about.

چیزیست که بیشتر متخصصان درباره آن میگویند.

It is essential, but alone not enough to get people to walk.

ضروریست،ولی به تنهایی کافی نیست که مردم را وادار به راه رفتن کند.

And there are so many moving parts that add up to a walkable city.

بخش های زیاد دیگری وجود دارد که به شهر پیاده اضافه میشود.

The first is block size.

اولینشان اندازه بلوک است،

This is Portland, Oregon,

این پرتلند، اورگان است،

famously 200-foot blocks, famously walkable.

مشهور به بلوکهای ۲۰۰ فوتی، مشهور به راه رفتنی بودن.

This is Salt Lake City,

این سالت لیک سیتی است

famously 600-foot blocks,

معروف به بلوکهای ۶۰۰ فوتی،

famously unwalkable.

معروف به غیرقابل راه رفتن.

If you look at the two, it's almost like two different planets,

اگر به این دو نگاه کنید، تقریبا شبیه دو سیاره مختلف هستند.

but these places were both built by humans

ولی این دو مکان به دست انسان ساخته شده است.

and in fact, the story is that when you have a 200-foot block city,

و در حقیقت، داستان زمانیست که شما یک شهر با بلوک ۲۰۰ فوتی دارید،

you can have a two-lane city,

میتوانید شهر دولاینه داشته باشید

or a two-to-four lane city,

یا یک شهر ۲ تا ۴ لاینه،

and a 600-foot block city is a six-lane city, and that's a problem.

یک شهر با بلوکهای ۶۰۰ فوتی، یک شهر ۶ لاینه است،و همین مشکل است.

These are the crash statistics.

اینها آمار تصادفات هستند.

When you double the block size --

وقتی شما ابعاد بلوک را دو برابر میکنید

this was a study of 24 California cities --

این مطالعه در ۲۴ شهرکالیفرنیا انجام شد --

when you double the block size,

وقتی ابعاد بلوک را ۲ برابر میکنید،

you almost quadruple the number of fatal accidents

تقریبا تعداد تصادفات کشنده را ۴ برابر میکنید

on non-highway streets.

در خیاباتهای غیر بزرگراه.

So how many lanes do we have?

پس ما چند لاین داریم؟

This is where I'm going to tell you what I tell every audience I meet,

این جاییست که من به شما خواهم گفت آنچه که به همه مخاطبانم میگویم،

which is to remind you about induced demand.

که به شما درباره تقاضاهای القایی یادآور میشود.

Induced demand applies both to highways and to city streets.

نیازهای القایی هم به بزرگراهها و هم به خیابانها اعمال میشود.

And induced demand tells us that when we widen the streets

و به ما میگوید که وقتی ما خیابان ها را پهن میکنیم

to accept the congestion that we're anticipating,

برای قبول ازدحامیست که پیش بینی میکنیم،

or the additional trips that we're anticipating

یا سفرهای اضافی است که پیش بینی میکنیم

in congested systems, it is principally that congestion

در سیستم های متراکم، یک اصل است که ازدحام

that is constraining demand,

نیاز را تحمیل میکند،

and so that the widening comes,

و پس پهن کردن انجام میشود،

and there are all of these latent trips that are ready to happen.

و سفرهای پنهان زیادی هستند که آماده وقوع هستند.

People move further from work

مردم از کارشان دورتر میشوند

and make other choices about when they commute,

تصمیمهای دیگری درباره زمان آمد و شدشان میگیرند،

and those lanes fill up very quickly with traffic,

و آن لاینها به سرعت با ترافیک پر میشوند،

so we widen the street again, and they fill up again.

پس ما دوباره خیابانها را پهن میکنیم، باز پر میشوند.

And we've learned that in congested systems,

و ما فهمیدیم که در سیستمهای متراکم،

we cannot satisfy the automobile.

ما نمیتوانیم ماشین را راضی کنیم.

This is from Newsweek Magazine -- hardly an esoteric publication:

این از مجله نیوزویک است به سختی یک نشریه داخلیست:

"Today's engineers acknowledge

مهندسان امروزه اذعان کرده اند:

that building new roads usually makes traffic worse."

"ساختن راههای جدید معمولا ترافیک را بدتر میکند."

My response to reading this was, may I please meet some of these engineers,

پاسخ من به خواندن این بود: ممکنه تعدادی از این مهندسان را ملاقات کنم،

because these are not the ones that I --

چون اینها معمولا آنهایی نیستند که من

there are great exceptions that I'm working with now --

استثنا هم هست، آنهایی که امروزه من باهاشان کار میکنم

but these are not the engineers one typically meets working in a city,

اینها مهندسانی نیستند که معمولا روی شهرها کار میکنند،

where they say, "Oh, that road is too crowded, we need to add a lane."

جایی که آنها میگویند: آن راه شلوع است بیایید یک لاین دیگر اضافه کنیم.

So you add a lane, and the traffic comes,

پس یک لاین اضافه میکنید، و ترافیک میآید

and they say, "See, I told you we needed that lane."

و میگویند،"دیدید به آن لاین دیگر نیاز داشتیم."

This applies both to highways and to city streets if they're congested.

این هم به بزرگراهها و هم به خیابانها اگر متراکم باشد اعمال میشود.

But the amazing thing about most American cities that I work in,

ولی نکته جالب درباره اکثر شهرهای آمریکایی که رویشان کار کردم،

the more typical cities,

معمولی ترین شهرها،

is that they have a lot of streets that are actually oversized

این است که دارای خیابان های زیادی هستند که زیادی بزرگ شده اند

for the congestion they're currently experiencing.

برای ازدحامی که اکنون دارند.

This was the case in Oklahoma City,

این یک مورد در اکلوهوما است

when the mayor came running to me, very upset,

وقتی که شهردار خیلی ناراحت به دیدنم آمد،

because they were named in Prevention Magazine

چون اسمشان در مجله "جلوگیری" آمده بود

the worst city for pedestrians in the entire country.

بدترین شهر برای عابران پیاده در تمام کشور.

Now that can't possibly be true,

آن احتمالا نمیتواند درست باشد،

but it certainly is enough to make a mayor do something about it.

ولی قطعا کافیست تا شهردار را وادار به کاری کند

We did a walkability study,

مطالعه ای برای امکان پیاده روی

and what we found, looking at the car counts on the street --

کردیم و با نگاه کردن به تعداد ماشینها در خیابان فهمیدیم

these are 3,000-, 4,000-, 7,000-car counts

۳۰۰۰،۴۰۰۰،۷۰۰۰ ماشین هست

and we know that two lanes can handle 10,000 cars per day.

و میدانیم جاده های دولاینه ها روزانه ۱۰۰۰۰ جای میدهند.

Look at these numbers -- they're all near or under 10,000 cars,

به این ارقام نگاه کنید تماما نزدیک یا زیر ده هزار هستند،

and these were the streets that were designated

و اینها خیابان هایی بودند که تعیین شده بودند

in the new downtown plan

در نقشه جدید مرکزشهر

to be four lanes to six lanes wide.

که ۴ یا ۶ لاینه باشند.

So you had a fundamental disconnect between the number of lanes

پس یک تفکیک بنیادی بین تعداد لاین ها

and the number of cars that wanted to use them.

و تعداد ماشین های مورد مصرف داریم

So it was my job to redesign every street in the downtown

پس این کار من بود که تمام خیابان های مرکزشهر را دوباره طراحی کنم

from curb face to curb face,

از جدول به جدول (خیابانها)،

اینکارا برای خیابانهای ۵۰ بلوک انجام دادیم،

and we did it for 50 blocks of streets,

and we're rebuilding it now.

و داریم دوباره میسازیمش.

So a typical oversized street to nowhere

پس یک خیابان زیادی بزرگ شده معمولی به هیچکجا

is being narrowed, and now under construction,

باریک شد،و اکنون در حال ساخت است،

and the project is half done.

پروژه نصفیش انجام شده.

The typical street like this, you know,

خیابانهای معمولی مانند این،میدانید،

when you do that, you find room for medians.

وقتی آنرا انجام میدهید، فضا برای میانه جاده ها پیدا میشود.

You find room for bike lanes.

برای لاین دوچرخه.

We've doubled the amount of on-street parking.

ما گنجایش پارکینگ خیابان را دو برابر کردیم.

We've added a full bike network where one didn't exist before.

یک شبکه دوچرخه که قبلا وجود نداشت اضافه کردیم.

But not everyone has the money that Oklahoma City has,

ولی همه پولی که اکلوهما سیتی داشت را ندارند،

because they have an extraction economy that's doing quite well.

چون آنها یک اصل اقتصادی داشتند که خوب کار میکرد.

The typical city is more like Cedar Rapids,

یک شهر معمولی بیشتر شبیه سیدار راپیدز است،

where they have an all four-lane system, half one-way system.

جاییکه سیستم چهارلاینه که نصف یک طرفه است، دارند.

And it's a little hard to see,

و کمی سخت است که ببینیم،

but what we've done -- what we're doing; it's in process right now,

ولی ما کاری که شما دارید انجام میدهید را انجام دادیم،درحال پیشرفت است،

it's in engineering right now --

الان درحال مهندسی است

is turning an all four-lane system, half one-way

درحال تبدیل سیستم دو لاین رفت، دو لاین برگشت

into an all two-lane system, all two-way,

به سیتم یک لاین رفت، یک لاین برگشت هستیم

and in so doing, we're adding 70 percent more on-street parking,

و برای انجام آن،ما ۷۰ درصد به پارکینگ خیابانی اضافه میکنیم،

which the merchants love,

که بازرگانان دوست دارند،

و (این طرح) از پیاده رو حفاظت میکند.

and it protects the sidewalk.

That parking makes the sidewalk safe,

(ایجاد) پارکینگ پیاده رو را امن میکند،

and we're adding a much more robust bicycle network.

و داریم یک شبکه قوی دوچرخه اضافه میکنیم.

Then the lanes themselves. How wide are they?

بعد لاین ها خودشان چقدر پهنا دارند؟

That's really important.

واقعا مهم است.

The standards have changed such that, as Andrés Duany says,

استانداردها تغییر کردند، اندرس دوانی میگوید،

the typical road to a subdivision in America

یک راه معمولی به بخش فرعی در آمریکا

allows you to see the curvature of the Earth.

به شما امکان دیدن گردی زمین را میدهد.

(Laughter)

(خنده حضار)

This is a subdivision outside of Washington from the 1960s.

این یک بخش فرعی خارج از واشنگتن در دهه ۶۰ است.

Look very carefully at the width of the streets.

به پهنای خیابانها با دقت نگاه کنید.

This is a subdivision from the 1980s.

این یک بخش فرعی از دهه ۸۰ است.

1960s, 1980s.

دهه۶۰، دهه۸۰.

The standards have changed to such a degree

استاندارها چنین تغییر کرده اند

that my old neighborhood of South Beach,

آن همسایگی قدیمی من در ساحل جنوبی،

when it was time to fix the street that wasn't draining properly,

وقتی زمان درست کردن خیابانها شد، خوب تخلیه نمی کرد،

they had to widen it and take away half our sidewalk,

باید پهنش میکردند و نصفی از پیاده رو را گرقتند،

because the standards were wider.

چون استانداردها پهنتر بود.

People go faster on wider streets.

مردم در خیابانهای پهن سریعتر میروند.

People know this.

مردم این رو میدونند.

The engineers deny it, but the citizens know it,

مهندسان زیربار نمیروند، ولی شهروندان میدانند،

so that in Birmingham, Michigan, they fight for narrower streets.

پس در بیرمنگهام، میشیگان، برای خیابان های باریک مبارزه کردند.

Portland, Oregon, famously walkable,

پرتلند،اورگان مشهور به قابل پیاده بودن.

instituted its "Skinny Streets" program in its residential neighborhood.

در محله های مسکونی خود برنامه "خیابانهای باریک" را اجرا کرد.

We know that skinny streets are safer.

میدانیم که خیابانهای باریک امن ترند.

The developer Vince Graham, in his project I'On,

وینس گراهام در پروژه"آی آن" خود

which we worked on in South Carolina,

که ما در کارولینا جنوبی کار کردیم،

he goes to conferences and he shows his amazing 22-foot roads.

او به کنفرانس ها میرفت و راههای ۲۲ فوتی جذاب خود را نشان میداد.

These are two-way roads, very narrow rights of way,

این راهها دوطرفه هستند، راههای بسیار باریک،

and he shows this well-known philosopher,

و این فیلسوف معروف نشان داد،

who said, "Broad is the road that leads to destruction ...

که گفت،: "راه پهن منجر به تخریب

narrow is the road that leads to life."

و راه باریک به زندگی هدایت میکند."

(Laughter)

(خنده حضار)

(Applause)

(تشویق)

This plays very well in the South.

این در جنوب خوب عمل کرد.

Now: bicycles.

حالا: دوچرخه ها.

Bicycles and bicycling are the current revolution underway

دوچرخه و راندنش یک انقلاب درحال انجام است

in only some American cities.

در بعضی شهرهای آمریکا.

But where you build it, they come.

اما جایی که بسازیدش،میآیند.

As a planner, I hate to say that, but the one thing I can say

به عنوان یک طراح،بدم میاد آنرا بگویم، اما چیزی که میتونم بگم این است که

is that bicycle population is a function of bicycle infrastructure.

جمعیت دوچرخه سوار تابعی از زیرساخت های دوچرخه است.

I asked my friend Tom Brennan from Nelson\Nygaard in Portland

از دوستم تام برنان درباره رفت و آمد دوچرخه در پرتلند پرسیدم

to send me some pictures of the Portland bike commute.

که برایم عکس بفرستند از رفت و آمد دوچرخه در پرتلند.

He sent me this. I said, "Was that bike to work day?"

این را فرستاد.گفتم: "دوچرخه در یک روز کاری است؟"

He said, "No, that was Tuesday."

گفت،"نه،سه شنبه است."

When you do what Portland did and spend money on bicycle infrastructure --

وقتی شما کاری که پرتلند کرد را میکنید و بر زیرساخت های دوچرخه هزینه میکنید

New York City has doubled the number of bikers in it several times now

نیویورک تا الان تعداد دوچرخه سوارانش را چندبرابر کرده است

by painting these bright green lanes.

با کشیدن این لاینهای سبز روشن.

Even automotive cities like Long Beach, California:

حتی شهرهای ماشینی مانند لانگ بیچ، کالیفرنیا:

vast uptick in the number of bikers based on the infrastructure.

تابع زیرساخت ها تعداد دوچرخه سواران بسیار افزایش یافته.

And of course, what really does it,

و البته،آنچه واقعا انجامش داد،

if you know 15th Street here in Washington, DC --

اگر شما خیابان ۱۵ ام را در واشینگتن بشناسید

please meet Rahm Emanuel's new bike lanes in Chicago,

لطفا لاین های جدید دوچرخه رام امانویس را در شیکاگو ببینید،

the buffered lane, the parallel parking pulled off the curb,

لاین میانه،موازی جای پارک کشیده شده کنار جدول،

the bikes between the parked cars and the curb --

دوچرخه ها بین جای پارک و جدول

these mint cyclists.

این دوچرخه سواران تر و تازه.

If, however, as in Pasadena, every lane is a bike lane,

اگر،اگرچه، مانند پاسادنا، همه لاین ها لاین دوچرخه است

then no lane is a bike lane.

پس هیچ لاینی لاین دوچرخه نیست.

And this is the only bicyclist that I met in Pasadena, so ...

و این تنها دوچرخه ای بود که من پاسادانا دیدم، پس

(Laughter)

(خنده خضار)

The parallel parking I mentioned --

پارکینگ های موازی که قبلا گفتم

it's an essential barrier of steel

مانع فولادی مهمی هستند

that protects the curb and pedestrians from moving vehicles.

که جدول و پیاده ها را از وسایل نقلیه محافظت میکند.

This is Ft. Lauderdale; one side of the street, you can park,

این فورت لادردیل است، یک طرف خیابان میتوانید پارک کنید،

the other side of the street, you can't.

آن طرف نمیتوانید.

This is happy hour on the parking side.

این لحظات خوبی در طرف پارک است،

This is sad hour on the other side.

این لحظات بد در طرف بدون پارک است.

And then the trees themselves slow cars down.

و بعد درختان خودشان سرعت ماشین ها را کم میکنند.

They move slower when trees are next to the road,

(رانده ها) آرام تر میرانند وقتی درختان کنار جاده هستند،

and, of course, sometimes they slow down very quickly.

و البته بعضی وقت ها خیلی سریع سرعت کم میکنند.(تصادف میکنند با درختان)

All the little details -- the curb return radius.

تمام جزئیات کوچک شعاع دور زدن جدول (خیابان).

Is it one foot or is it 40 feet?

۱ فوت یا ۴۰ فوت است؟

How swoopy is that curb to determine how fast the car goes

چقدر آن جدول برای تعیین سرعت ماشین ها انحنای نرم دارد؟

and how much room you have to cross.

و چقدر جا برای گذر کردن دارید؟

And then I love this, because this is objective journalism.

و بعد من این را دوست دارم، چون یک خبرنگاری بیطرفانه است.

"Some say the entrance to CityCenter is not inviting to pedestrians."

"بعضی میگویند ورودی مرکز شهر برای پباده ها دعوت کننده نیست."

When every aspect of the landscape is swoopy,

وقتی هر جنبه از منظره انحنا دارد،

is aerodynamic, is stream-form geometrics,

آیرودینامیک است، شکل هندسی جریانی است،

it says: "This is a vehicular place."

میگوید:"یک مکان وابسطه به وسائل نقلیه است."

So no one detail, no one speciality, can be allowed to set the stage.

پس هیج جزئیاتی، هیچ ویژگی خاصی، نماند اجازه داده شود تا وضعیت را درست کند

And here, you know, this street:

و اینجا،شما میدانید، این خیابان:

yes, it will drain within a minute of the hundred-year storm,

بله، در دقیقه ای از طوفان صدساله خالی میشود،

but this poor woman has to mount the curb every day.

اما این زن بیچاره، باید هر روز از جدول بالا برود.

So then quickly, the comfortable walk has to do with the fact

پس سریعا،پیاده روی آسان با این حقیقت مواجه میشود

that all animals seek, simultaneously, prospect and refuge.

تمام حیوانات، به طور همزمان، دنبال رفاه و آسایش هستند.

We want to be able to see our predators,

دوست داریم که بتوانیم شکارچیانمان را ببینیم،

but we also want to feel that our flanks are covered.

همچنین دوست داریم که حس کنیم که اطرافمان پوشیده است.

And so we're drawn to places that have good edges,

پس مکان هایی را میکشیم که لبه های خوبی دارند،

and if you don't supply the edges, people won't want to be there.

اگر لبه ها را خوب نکشید مردم نمیخواهند که آنجا باشند.

What's the proper ratio of height to width?

نسبت مناسب ارتفاع به پهنا چقدر است؟

Is it one to one? Three to one?

یک به یک؟ سه به یک؟

If you get beyond one to six, you're not very comfortable anymore.

اگر بیشتر از 6 به یک باشد دیگر خیلی راحت نخواهید بود.

You don't feel enclosed.

حس محصور بودن نمیکنید.

Now, six to one in Salzburg can be perfectly delightful.

حالا،6 به 1 در سالزبورگ میتواند خیلی مناسب باشد.

The opposite of Salzburg is Houston.

برعکس سالزبورگ، هوستون است.

The point being the parking lot is the principal problem here.

مسئله اصلی اینجا نقطه پارک ماشین است.

However, missing teeth, those empty lots can be issues as well,

هرچند،مثل دندان افتاده، این پارکینگ های خالی میتواند مسئله ساز باشد،

and if you have a missing corner because of an outdated zoning code,

و اگر یک گوشه از دست رفته به خاطر منطقه بندی قدیمی داشته باشید،

then you could have a missing nose in your neighborhood.

بعد میتوانید یک منظره بدی در محله خود داشته باشید.

That's what we had in my neighborhood.

این چیزیست که در محله من داریم.

This was the zoning code that said I couldn't build on that site.

منطقه بندی ای بود که میگفت نمیتوانم آنجا ساخت و ساز کنم.

As you may know, Washington, DC is now changing its zoning

همانطور که ممکن است بدانید،واشنگتن، در حال تغییر منطقه بندیست

to allow sites like this to become sites like this.

تا سایتی هایی مانند این را اجازه دهد مثل این بشوند.

We needed a lot of variances to do that.

اختلافات زیادی میخواهیم تا آن را انجام دهیم.

Triangular houses can be interesting to build,

خانه های مثلثی، میتوانند برای ساخت جالب باشد،

but if you get one built, people generally like it.

ولی اگر یکی را بسازید، مردم بطور کلی دوستش دارند.

So you've got to fill those missing noses.

پس شما باید آن منظره های خالی را پر کنید.

And then, finally, the interesting walk:

و بعد درنهایت،(نکته) جالب پیاده روی:

signs of humanity.

نشانه های انسانیت است.

We are among the social primates.

ما در میان پستانداران اجتماعی هستیم.

Nothing interests us more than other people.

هیچیز ما را بیشتر از دیگران هیجان زده نمیکند.

We want signs of people.

ما نشانه های مردم را میخواهیم.

So the perfect one-to-one ratio, it's a great thing.

پس نسبت ۱ به ۱ عالیست.

This is Grand Rapids, a very walkable city,

این گراندرپیدز است. یک شهر قابل پیاده روی.

but nobody walks on this street

ولی کسی بر این خیابان راه نمیرود

that connects the two best hotels together,

که دو تا از بهترین هتل ها را بهم وصل میکند

because if on the left, you have an exposed parking deck,

چون اگر در چپ، یک پارکینگ روباز دارید

and on the right, you have a conference facility

و در راست، تسهیلات کنفرانس دارید

that was apparently designed in admiration for that parking deck,

که ظاهرا برای تحسین پارکینگ ساخته شده است،

then you don't attract that many people.

بعد شما مردم زیادی را جذب نمیکنید.

Mayor Joe Riley, in his 10th term, Mayor of Charleston, South Carolina,

شهردار جو رایلی، در دوره دهم خود، شهردار چارلزتون،کارولینای جنوبی

taught us it only takes 25 feet of building

به ما یاد داد که فقط ۲۵ فوت ساختمان لازم است

to hide 250 feet of garage.

تا یک پارکنیگ ۲۵۰ فوتی را بپوشاند.

This one I call the Chia Pet Garage. It's in South Beach.

این یکی که به آن پارکینگ "چای پت" میگویم در ساحل جنوبیست.

That active ground floor.

آن طبقه همکف پر جنب وجوش.

I want to end with this project that I love to show.

میخواهم با این پروژه که دوست دارم نشان بدهم، تمام کنم.

It's by Meleca Architects. It's in Columbus, Ohio.

توسط معماران ملکا طراحی شده است. در کولومبوس، اوهایو.

To the left is the convention center neighborhood, full of pedestrians.

در چپ یک مرکز همایش محله، پر از پیاده قرار دارد.

To the right is the Short North neighborhood -- ethnic,

در راست محله شورت نورت قرار دارد. قومی،

great restaurants, great shops, struggling.

رستوران های بزرگ، مغازه های بزرگ، باشگاه.

It wasn't doing very well because this was the bridge,

خوب عمل نمیکرد چون این پل بود،

and no one was walking from the convention center

و هیچکس از مرکز محله به

into that neighborhood.

آن محله نمیرفت.

Well, when they rebuilt the highway, they added an extra 80 feet to the bridge.

خب،وقتی دوباره بزرگراه را ساختند، ۸۰ فوت به پل اضافه کردند.

Sorry -- they rebuilt the bridge over the highway.

ببخشید..آنها پل رو روی بزرگراه دوباره ساختند.

The city paid 1.9 million dollars,

شهر ۱.۹ میلیون دلار هزینه کرد،

they gave the site to a developer,

این سایت را به یک پیمانکار دادند،

the developer built this

و پیمانکار این را ساخت

and now the Short North has come back to life.

و حالا شورت نورت به زندگی برگشت.

And everyone says, the newspapers, not the planning magazines,

و همه میگویند،روزنامه ها، نه مجله های طراحی،

the newspapers say it's because of that bridge.

روزنامه ها میگویند که به خاطر پل است.

So that's it. That's the general theory of walkability.

خب همین است. این تئوری قابل راه رفتن کردن است.

Think about your own cities.

به شهرهای خودتون فکر کنید.

Think about how you can apply it.

فکرکنید که چگونه میتوانید (این ایده) رو اعمال کنید.

You've got to do all four things at once.

باید تمام این ۴ کار را با هم انجام دهید.

So find those places where you have most of them

پس مکانهایی را پیدا کنید که ازشون زیادی دارید.

and fix what you can,

و آنچه که میتوانید رو درست کنید.

fix what still needs fixing in those places.

در آن مکانها آنچه که نیاز به درست شدن دارد رو درست کنید.

I really appreciate your attention,

واقعا قدردان توجهتون هستم.

and thank you for coming today.

و مرسی که امروز آمدید.

(Applause)

(تشویق)