The Beautiful Paradoxes of a Multicultural Identity | Farhad Mohit | TED

Vertaald door: Niels Bauman Nagekeken door: Tahlia Flora

I am so honored to be onstage

Ik voel me zo vereerd om hier te zijn

representing TED's growing recognition

als vertegenwoordiger van TEDs groeiende erkenning

of the importance of its immigrant diaspora community.

in het belang van de immigrantengemeenschap in de diaspora.

I am an Iranian-American,

Ik ben Iraans-Amerikaans,

a kind of free-range Iranian,

een soort vrije-uitloop-Iraniër.

lucky to be here with all of you

Ik heb het geluk om hier met jullie te zijn

and free to embrace all my native culture’s positive elements:

en in vrijheid alle positieve elementen van mijn eigen cultuur te omarmen:

the poetry, the music, philosophy and hospitality,

de poëzie, de muziek, de filosofie en de gastvrijheid,

every day, in ways that many Iranians inside Iran cannot.

elke dag, op manieren die veel Iraniërs in Iran niet kunnen.

But I also love having the bow of my identity stretched

Maar ik houd er ook van als de boog van mijn identiteit gespannen is,

between two seemingly opposed poles of "Iranian" and "American,"

tussen twee schijnbaar tegengestelde polen van ‘Iraans’ en ‘Amerikaans’,

because that gives the arrow of my life a unique perspective on things.

want dat geeft de pijl van mijn leven een unieke kijk op de dingen.

I want to share a couple of American ideals

Ik wil een aantal Amerikaanse idealen delen

that explicate this multicultural dichotomy in me.

die deze multiculturele tweedeling in mij verklaren.

The first is independence.

De eerste is onafhankelijkheid.

In America, independence is foundational,

In Amerika is onafhankelijkheid het fundament,

the bedrock of our freedom

de basis van onze vrijheid

that makes us all, all us Americans, feel exceptional.

waardoor we ons allemaal, wij Amerikanen, bijzonder voelen.

In tegenstelling tot mijn Iraanse kant, waar iedereen zich met anderen bezighoudt,

Unlike my Iranian side, where everyone is in everyone's business,

I'm free, maybe even driven, to pursue my own happiness,

ben ik vrij, misschien zelfs gedreven, om mijn eigen geluk na te jagen,

and that feels so liberating.

en dat voelt zo bevrijdend.

The other is continuous improvement,

De andere is continue verbetering,

the idea that you can always do better.

het idee dat je het altijd beter kan doen.

America is a do-ocracy that is always inventing, reinventing herself.

Amerika is een doe-cratie dat zichzelf altijd opnieuw uitvindt.

We make mistakes, and keep on growing and growing.

We maken fouten en blijven steeds groeien.

That's why it's so exciting to be an entrepreneur in America --

Daarom is het zo spannend om ondernemer te zijn in Amerika --

we're free to try to build anything our hearts desire.

we zijn vrij om alles proberen op te bouwen wat ons hart begeert.

For me, these days, it's taking on our corrupt political duopoly

Wat mij betreft neemt het tegenwoordig onze corrupte politieke duopolie op zich

and working to democratize democracy itself.

en werkt het aan de democratisering van de democratie.

Isn't it amazing that as an American,

Is het niet geweldig dat ik dat als Amerikaan gewoon mag doen,

I just get to do that, without fear or permission?

zonder angst of toestemming?

But I'm Iranian too,

Maar ik ben ook Iraans,

and I have the ancient wisdom of Iranian mystics,

en ik heb de eeuwenoude wijsheid van de Iraanse mystici

Ferdowsi, Hafez and Rumi,

Ferdowsi, Hafez en Rumi,

running through my veins.

door mijn aderen stromen.

So each of these American traits

Elk van deze Amerikaanse eigenschappen

give my Iranian psyche cause for pause and reflection.

geeft mijn Iraanse psyche reden tot rust en bezinning.

For instance, independence is great,

Onafhankelijkheid is bijvoorbeeld geweldig

but if I'm truly independent,

maar als ik echt onafhankelijk ben,

then I don't need anything or anyone.

dan heb ik niets of niemand nodig.

That's kind of lonely.

Dat is nogal eenzaam.

Iranians are congenitally hospitable and tribal.

Iraniërs zijn van nature gastvrij en tribaal.

In fact, the word Iran itself is a portmanteau

In feite is het woord Iran op zichzelf

een samenvoeging van het woord ‘Ir’ en ‘An’,

of the word “Ir” and “An,”

where “Ir” comes from the word “yar,” literally “friendship” or “love,”

waarbij ‘Ir’ afstamt van het woord ‘yar’, letterlijk ‘vriendschap’ of ‘liefde’,

and “an” comes from “ostan,” or “land of.”

en ‘an’ van ‘ostan’, of ‘land van’.

Shout-out to our cultural cousins from Ireland, another land of love.

Groeten aan onze culturele neven en nichten uit Ierland,

een ander land van liefde.

Anyway, where does this love and friendship

Hoe dan ook, waar past deze liefde en vriendschap

fit into my Statue-of-Liberty-esque,

in mijn Vrijheidsbeeld-achtige,

freedom-loving American psyche?

vrijheidslievende Amerikaanse psyche?

Love requires connection and interdependence,

Liefde vereist verbinding en onderlinge afhankelijkheid,

as we found out earlier.

zoals we eerder hebben ontdekt.

And interdependence is, well, kind of un-American.

En onderlinge afhankelijkheid is, nou ja, nogal on-Amerikaans.

After all, Americans never had a Declaration of Interdependence.

Amerikanen hebben tenslotte nooit een verklaring

van onderlinge afhankelijkheid gehad.

(Laughter)

(Gelach)

So my Iranian side begs for me to differ here.

Mijn Iraanse kant smeekt me om hiervan af te wijken.

As my beloved Sufi uncle Behzad used to say,

Zoals mijn geliefde soefi-oom Behzad altijd zei:

"Love is the ether the universe swims in."

“Liefde is de ether waarin het universum zwemt.”

So without love, we literally have nothing.

Dus zonder liefde hebben we letterlijk niets.

So to be independent, or to be in love?

Onafhankelijk te zijn, of verliefd te zijn?

That is the cross-cultural question for me.

Dat is voor mij de interculturele vraag.

And what about the American ideal of continuous improvement?

Hoe zit het met het Amerikaanse ideaal van continue verbetering?

That seems downright productive, if you ask my American side.

Dat lijkt productief, als je het aan mijn Amerikaanse kant vraagt.

But again, my Iranian side disagrees.

Maar nogmaals, mijn Iraanse kant is het daar niet mee eens.

I remember a magnet on my mom's fridge:

Ik herinner me een magneet op de koelkast van mijn moeder:

“If you’re ever going to be happy, you must be happy now.”

“Als je ooit gelukkig wilt zijn, moet je nu gelukkig zijn.”

Hinting at a tiny existential problem:

Door in te spelen op een klein existentieel probleem:

it's always "now."

het is altijd “nu”.

And of course, we have the Iranian mystic poet Rumi imploring us in ode after ode

En natuurlijk is er de Iraanse mystieke dichter Rumi

die ons in ode na ode smeekt

to get drunk and out of our minds

om dronken en gek te worden

so we can become blissfully present in the wow of now.

zodat we gelukzalig aanwezig kunnen zijn in het wauw-moment.

So should I work to create a better future,

Dus moet ik werken aan een betere toekomst,

or be drunk and happy now?

of moet ik nu dronken en gelukkig zijn?

Another multicultural paradox.

Nog een multiculturele paradox.

(Laughter)

(Gelach)

Or is it? Maybe I've been setting up a false dichotomy all along.

Of is dat zo?

Misschien heb ik al die tijd een valse tweedeling opgezet.

There’s no real Iranian or American on this stage, here in me.

Er is geen echte Iraniër of Amerikaan op dit podium, hier in mij.

After all, I'm not some LLM

Ik ben tenslotte geen LLM die in een lab is opgeleid

trained in a lab on a discrete set of cultural memes.

op basis van een discrete reeks culturele memes.

I am that still magical, mystical, fractal of universal consciousness

Ik ben nog steeds die magische, mystieke, fractale van universeel bewustzijn

known as human being.

die bekend staat als de mens.

I am a point -- thank you --

Ik ben een middelpunt -- dank je wel --

a point at the center and circumference of the infinite sphere,

een middelpunt en omtrek van de oneindige bol,

as my favorite author, the Argentinian Jorge Luis Borges once wrote.

zoals mijn favoriete auteur, de Argentijn Jorge Luis Borges, ooit schreef.

And as a magical, mystical life -- an MML --

En als magisch, mystiek leven, een MML, kunnen wij mensen

we humans are uniquely free to embody whatever useful paradoxes we find,

als enige alle bruikbare paradoxen die we tegenkomen benuttigen,

whenever it suits us.

wanneer het ons uitkomt.

We can choose to be culturally American or Iranian or both,

We kunnen ervoor kiezen om cultureel Amerikaans of Iraans te zijn of beide,

ongeacht waar we vandaan komen,

no matter where we are from,

and can even have a favorite author who is neither.

en zelfs een favoriete auteur hebben die dat niet is.

And as an MML, we can simultaneously be both independent and free,

Als MML kunnen we tegelijkertijd onafhankelijk en vrij zijn,

while deeply connected by love to everyone and everything,

terwijl we door liefde diep verbonden zijn met alles en iedereen,

always striving for a better future, while also happy together,

altijd strevend naar een betere toekomst, terwijl we ook samen gelukkig zijn,

here, now, wow.

hier, nu, wauw.

(Cheers and applause)

(Gejuich en applaus)