Mike O'Sullivan: The end of globalization (and the beginning of something new) | TED

Translator: Aliye Fateminezhad Reviewer: Masoud Motamedifar

ما در آستانه‌ی پایان جهانی‌سازی هستیم.

ما وجود جهانی‌سازی را قطعی و همیشگی می‌دانستیم.

و در حالی که جهانی‌سازی به تاریخ می‌پیوندد ما فقدان آن را حس خواهیم کرد.

We are at the end of globalization.

دومین موج جهانی‌سازی در اوایل دهه 90 میلادی آغاز شد،

We've taken globalization for granted,

و دستاوردهای زیادی به ارمغان آورد.

and as it drifts into history, we're going to miss it.

میلیاردها انسان از فقر بیرون آمدند.

The second wave of globalization began in the early '90s,

مهم‌تر از آن، ثروت بعضی از کشورها به ازای هر فرد بالغ در مواردی مثل ویتنام و بنگلادش

and it delivered a great deal.

Billions of people rose out of poverty.

در طول بیست سال اخیر تا شش برابر افزایش یافت.

More impressively, wealth per adult in countries like Vietnam and Bangladesh

تعداد دموکراسی‌ها افزایش پیدا کرد،

و کشورهای با تنوع بالا مانند شیلی، مالزی و استونیا

increased by over six times in the last 20 years.

انتخابات‌های آزاد و عادلانه برگزار کردند.

The number of democracies rose,

نقش و جایگاه زنان در قسمت‌های متعددی از جهان بهبود پیدا کرد؛

and countries as diverse as Chile, Malaysia, Estonia,

با نگاه به برابری درآمدی در کشورهایی مثل اسپانیا،

held free and fair elections.

یا دسترسی به آموزش در کشورهایی مثل عربستان سعودی می‌توان متوجه این نکته شد.

The role of women improved in many parts of the world,

از بعد اقتصادی، زنجیره‌ی عرضه همچون تار در سرتاسر جهان گسترش پیدا کرد

if you look at wage equality in countries like Spain,

or access to education in countries like Saudi Arabia.

با انتقال قطعات خورد بین مرزها

قبل از ساخت محصول نهایی.

Economically, supply chains spread like webs around the world,

جهانی‌سازی حتی شیوه‌ی زندگی کردن ما را هم دگرگون کرده است.

with car parts criss-crossing borders

رژیم غذایی ما را تغییر داده است.

before the final product came into place.

شیوه برقراری ارتباط و دریافت اخبار و نحوه‌ سرگرم شدن ما را هم دگرگون کرده است.

And globalization has also changed the way we live now.

نحوه‌ی سفر و کار کردن ما را هم همین طور.

اما در حال حاضر جهانی‌سازی رو به مرگ و در حال نابودی است.

It's changed our diets.

It's changed how we communicate, how we consume news and entertainment,

و به نقطه‌ی محدودیت خود در مسیر موفقیت‌اش رسیده است.

how we travel and how we work.

نابرابری و اخیراً، رکورد افزایش سطح بدهی؛

But now, globalization is on its deathbed.

برای مثال، نسبت بدهی جهانی به تولید ناخالص داخلی

It's run into the limitations of its own success:

رکوردهایی را رقم می‌زند که از زمان جنگ‌های ۲۰۰ سال پیش ناپلئون بی‌سابقه بودند.

inequality and new, record levels of indebtedness --

for example, world debt-to-GDP

این امر نشان می‌دهد که مزایای جهانی‌سازی

is now pushing levels not seen since the Napoleonic Wars 200 years ago --

به مسیر اشتباهی رانده شده‌اند.

بحران‌های مالی جهانی نتیجه‌ی این سوء مدیریت بودند،

show us that the advantages of globalization

و از آن زمان به بعد سیاست‌گذارها

have been misdirected.

کاری انجام نداده‌اند به جز کنترل و محدود کردن،

The Global Financial Crisis was the result of this mismanagement,

اما باید مشکلات عصر ما را حل می‌کردند.

and since then policymakers

در حال حاضر شماری از کشورها با بیشترین حد جهانی‌سازی مانند ایرلند و هلند،

have done little but contain,

موفق شدند تا نابرابری درآمدی را در کشورهای خود برطرف کنند

rather than solve,

the problems of our age.

و در این مسیر از توزیع منافع جهانی‌سازی

Now, some highly globalized countries such as Ireland and the Netherlands,

به واسطه‌ی مالیات‌های بالاتر و برنامه‌های رفاه اجتماعی کمک گرفتند.

have managed to improve income inequality in their countries

باقی کشورها به این خوبی عمل نکرده‌اند

by better distributing the bounties of globalization

روسیه و به خصوص ایالات متحده آمریکا،

through higher taxes and social welfare programs.

سطوح بالایی از نابرابری در ثروت را دارند،

Other countries have not been as good.

و این نابرابری حتی عمیق‌تر از نمونه‌ی مشابه آن در امپراتوری روم است.

Russia and, especially, the United States,

have extreme levels of wealth inequality,

و این باعث شده است که خیلی از مردم جهانی‌سازی را بر علیه خود ببینند

more extreme even than during the time of the Roman Empire.

و این که منافع جهانی‌سازی در اختیار تعداد زیادی از افراد قرار نگرفته است.

And this has convinced many people that globalization is against them,

و حالا، در سال 2020،

ما با همه‌گیری مواجه شده‌ایم،

and that the bounties of globalization

که باعث تزلزل ما شده است

have not been shared with the many.

و باعث آشکارسازی ضعف‌های دنیای جهانی‌سازی شده گردیده است.

And now, in 2020,

we're confronted by the pandemic,

which has shaken the ground under us

در بحران‌ها بین‌المللی گذشته،

and further exposed the frailties

که اغلب اقتصادی یا وابسته به جغرافیای سیاسی بوده‌اند،

of the globalized world order.

در نهایت یک هیئت یا کمیسیونی برای نجات جهان وجود داشت.

In past international crises,

most of them economic or geopolitical,

و افراد و ملل پیشرو دور هم جمع می‌شدند.

there has usually ultimately been a sense of a committee to save the world.

اما در این مورد به طور استثناء،

هیچ نمونه‌ی همکاری مشابه‌ای وجود نداشت.

به واسطه‌ی پس‌زمینه‌ی جنگ‌های تجاری،

Leaders and leading nations would come together.

برخی از کشورها نظیر آمریکا برای ماسک از دیگران پیشی گرفتند.

But this time, uniquely,

نمونه‌های هک کردن برنامه‌های واکسیناسیون وجود داشت،

there has been no such collaboration.

Against a backdrop of trade wars,

و همه‌گیری به عنوان دشمن مشترک

some countries like the US have outbid others for masks.

در معرض یک پاسخ و راه‌حل مشترک قرار نگرفته است.

There's been hacking of vaccine programs,

پس هرگونه امیدی که ما ممکن است در خصوص واکسیناسیون جهانی

and a common enemy, the pandemic,

یا برنامه‌های بهبود جهانی داشته باشیم بیهوده است.

has not been met with a common response.

پس ما در حال حاضر در پایان مسیر یک دوره از تاریخ هستیم،

So any hope that we might have a world vaccine

دوره‌ای که با سقوط کمونیست آغاز شد،

or a world recovery program is in vain.

جریان تجارت، تأمین مالی مردم و ایده‌ها را به راه انداخت

So now we're at the end of an era in history,

an era that began with the fall of communism,

و اکنون با وقایعی مانند سرکوب دموکراسی در هنگ‌کنگ به پایان می‌رسد.

that set in train the flow of trade,

of finance, of people

and of ideas,

سؤالی که اکنون به وجود می‌آید این است که چه چیزی جایگرین آن خواهد شد؟

and that now comes to an end

with events like the shutting down of democracy in Hong Kong.

خب، اگر دوره‌ای که ما در آن زندگی می‌کنیم

با ویژگی یک جهان یکپارچه و تلاش برای کوچک‌تر شدن و اتحاد شناخته می‌شد

The question now is, what's next?

و همین‌طور بر اساس اهداف اقتصادی و جغرافیایی،

Well, if the era we're leaving

was characterized by a connected world

نظم جدید جهانی

بر اساس رقابت، تمایز و شیوه‌های متفاوت انجام و اداره امور

trying to shrink and come together

on the basis of economic goals

and geography,

و در نهایت براساس همکاری برپایه‌ی ارزش‌ها تعریف خواهد شد،

the new world order

will be defined by rival, distinct and different ways of doing things,

و این نظم جدید جهانی،

تا حد زیادی در حال پیشرفت است.

شاید «بی‌نظمی» کلمه‌ی بهتری باشد،

and ultimately collaboration based on values,

و برای مدتی است که چنین بوده.

اما به شکستن صفحات یک یخ بزرگ فکر کنید،

and this new world order

is very much a work in progress.

"Disorder" might be a better word,

بعض از تکه‌ها دور می‌شوند

and it has been for some time.

و باقی آن‌ها شکل جدید به خود می‌گیرند.

But think appropriately

و اینترنت هم تا حدی شبیه به این است.

of great sheets of ice breaking apart,

اینترنت قبلاً جهانی بود.

some drifting away

گوگل قبلاً ۳۰ درصد از سهم بازار را در چین داشت،

and others later reforming.

And the internet is a bit like this.

و اکنون نزدیک به صفر درصد از این سهم را دارد.

It used to be global.

و نقاط بزرگ جهان،

Google used to have 30 percent of the market share in China,

به طور روزافزونی از بعد ارزش به آن نگاه می‌کنند.

and now it has close to zero percent.

آمریکا برای نوآوری در تکنولوژی و مزایای مالی آن ارزش قائل است.

And the big regions of the world

increasingly look at the internet

from a values-based point of view.

دیدگاه چین نسبت به اینترنت سیاسی است

و آن را محاصره می‌کند،

America values tech innovation and its financial rewards.

و در عین حال به طور همزمان چین دارای یک اقتصاد تجارت الکترونیک فوق‌العاده است

China takes a political view of the internet

که هیچ کشور دیگری نمونه‌ی آن را ندارد.

and cordons it off,

and at the same time China has this incredible e-commerce economy

و بعد از آن اروپا قرار دارد که در آن صحبت در مورد اینترنت

that no other country has come close to matching.

در حکم یک مکالمه در حوزه‌ی داده و حریم خصوصی است.

پس اینجا با یک مشکل رایج روبه‌رو می‌شویم،

And then there's Europe,

and in Europe a conversation about the internet

و همین‌طور سه دیدگاه رقیب و به طور روز افزون متفاوت از یکدیگر.

is effectively a conversation about data and privacy.

این نشان می‌دهد که ایدئولوژی‌های رقیب

So there you have it:

one common problem,

باعث ایجاد و رواج راهکارهای بسیار متمایز می‌شوند.

and three increasingly different, competing views.

اما در مورد همکاری و تعاون چطور؟

This shows us that rival ideologies

خب، من با مثالی از سه کشور کوچک شروع می‌کنم:

will drive very distinct ways of doing things.

But what about collaboration and cooperation?

اسکاتلند، ایسلند و نیوزیلند.

چند سال پیش،

Well, I'm going to start with the example of three small countries:

آن‌ها در خصوص دولت‌های اقتصادی رفاه متحد شدند،

که هدف آن بهبود رفاه و اوضاع محیط‌ زیست، انسان‌ها و همین‌طور رشد اقتصادی است.

Scotland, Iceland and New Zealand.

And a couple of years ago,

they signed up to the Wellbeing Economy Governments,

از بعد عملی،

این کشورها در حال حاضر در خصوص بودجه رفاه و سامان،

whose aim is to foster ecological and human well-being

as well as economic growth.

گردشگری رفاهی،

Practically speaking,

و استفاده از چارچوب رفاه و سامان برای مقابله با کوید صحبت می‌کنند.

these countries are already discussing things like well-being budgeting,

با این حال، این سه کشور از نظر جغرافیایی از یکدیگر فاصله دارند

well-being-led tourism,

and using the well-being framework in the fight against COVID.

و همین‌طور تنوع زیادی دارند،

با این وجود آن‌ها به واسطه‌ی یک ارزش مشترک دور هم جمع شده‌اند

Now, these three countries are about as geographically distant

که یک مسئله‌ی کاملاً آشکار است

and diverse as you can get,

در این مورد که سیاست‌های دولتی صرفاً محدود به تولید ناخالص داخلی نیستند.

but they've come together

on the basis of a shared value,

به طور مشابه، در آینده،

which is a common understanding

کشورهای کوچک دیگر و شهرهای ایالتی مانند سنگاپور، سوییس و امارات متحده عربی

that there is more to government policy

than merely GDP.

متوجه خواهند شد که نسبت به همسایه‌های بزرگ خود اشتراکات بیشتری با یکدیگر دارند.

Similarly, in the future,

other small countries and city-states --

Singapore, Switzerland, the United Arab Emirates --

این‌ها همگی مراکز مالی جهانی هستند.

همگی بر روی برنامه‌های استراتژیک سرمایه‌گذاری می‌کنند.

will find that they have more in common with each other

و همگی از بعد جغرافیای سیاسی قدرت‌های بسیار کوچکی هستند

than with their larger neighbors.

و در نتیجه با یکدیگر همکاری بیشتری خواهند داشت.

They're all global financial centers.

They all invest in strategic planning.

یک مثال خیلی خوب دیگر

در این مورد که چگونه ارزش و نه جغرافیا

And they are all geopolitical micropowers

باعث ایجاد تمایز و اتحاد می‌شود.

and will collaborate more as a result.

Another good example

در دوره‌ی جهانی‌سازی

of how values, rather than geography,

یکی از پدیده‌های کلیدی گسترش اتحادیه اروپا به سمت شرق بود.

will increasingly shape destinies and alliances is Europe.

During the period of globalization,

اتحادیه از سال ۲۰۰۴ ۱۳ عضو جدید جذب کرد،

one of the key phenomena

و این اتفاق با وجود بحران یورو،

was the eastward expansion of the European Union.

From 2004, it added 13 new members,

فشار مداوم روسیه،

و ضربه برگزیت رقم خورد.

despite the near existential crisis of the euro,

و مثل کشوری که خیلی سریع رشد کرده است،

constant pressure from Russia,

اروپا نیاز دارد که توقف کند

and of course the trauma of Brexit.

و در مورد مقصد آتی خود فکر کند

و ببیند که آیا ارزش‌هایی که دارد آن را به مسیر درست هدایت می‌کند؟

And, like a company that has grown too fast,

Europe needs to stop

و این اتفاق در حال رقم خوردن است،

and think about where it's going

اگرچه آرام.

رهبرهای اروپا به کرات در مورد ارزش‌های‌شان صحبت می‌کنند اما آشکاراً اغلب اروپایی‌ها،

and ask whether its values can steer it in the right direction.

And this is beginning to happen,

چه آلمانی باشند، چه یونانی، چه لاتین و چه اسپانیایی،

albeit slowly.

European leaders talk a lot about European values,

اطلاع و درک واضحی در خصوص چیستی این ارزش‌های مشترک ندارند.

but frankly most Europeans,

be they German, Greek, Latvian or Spaniards,

پس سیاستمدارهای اروپایی باید به خوبی اقدام کنند

really don't know or have a clear idea what those shared common values

و در مورد واکنش‌ها و احساسات نسبت به این ارزش‌های مشترک پرس‌وجو کنند

are supposed to be.

و سپس نتایج حاصل را به طور واضح و ملموس به اطلاع عموم برسانند.

So European politicians need to do a very good job

of asking them how they feel about these common values

و قطعاً شبکه‌های اجتماعی در فرآیند استقرار این مهم اهمیت زیادی دارند.

and then communicating the answers back to them

و در حالی که اروپا به سمت اتحادی بیشتر بر پایه‌ی ارزش‌های مشترک حرکت می‌کند،

in a clear and tangible way.

And of course social media is a very important tool to deploy here.

و کمتر بر اساس موقعیت جغرافیایی،

نقاط برجسته آن

And as Europe moves [towards] a union that's based more on values

و ارزش‌های مشترک مذکور

به طور گسترده‌ای به واسطه‌ی

and less on geography,

تنش‌های بین بروکسل و کشورهایی نظیر مجارستان و لهستان تعریف می‌شود،

its contours

and those values themselves

will increasingly be defined

کشورهایی که به طور گسترده مخالف با ارزش‌های پایه عمل می‌کنند

by the tension between Brussels

ارزش‌هایی نظیر احترام به دموکراسی و قوانین حقوقی،

and countries like Hungary and Poland,

who are increasingly behaving in ways

رفتار با زنان و جوامع ال‌جی‌بی‌تی،

that go against basic values

موارد و نشانه‌های مهم دیگر هستند.

such as respect for democracy

و در آینده اروپا همان‌طور که ضروری است،

and the rule of law.

The treatment of women and the LGBT community

کمک‌های مالی به کشورها و سیاست‌‌ها را

are other important markers here.

به پایبندی آن‌ها به ارزش‌های مشترک خود گره بزند.

And in time Europe will, and should,

و این کشورها و باقی کشورها در اروپای شرقی و قبرس،

tie financial aid to these countries

همچنان وابستگی‌های مالی نزدیکی با چین و روسیه دارند.

and policy

to their adherence to Europe's shared values.

و مجدداً به مرور زمان مجبور خواهند شد

And these countries, and others in Eastern Europe, and Cyprus,

still have close financial ties to Russia and China.

بین اروپا و ارزش‌های آن

و این کشورها و ارزش‌های متمایز آن‌ها یکی را انتخاب کنند.

And again in time they will be forced to choose

همچون اروپا، چین هم یک بازیکن ماهر است

between Europe and its values

با مجموعه‌ای بسیار متمایز از ارزش‌ها

and these other countries and their own distinct values.

یا قرارداد بین دولت و مردم.

Like Europe, China is another big player

و باید بگویم که این مجموعه ارزش‌ها

with a very distinct set of values,

در غرب به خوبی درک نشده‌اند.

or contract between the people and the state.

و با توجه به اقتصاد خارق العاده چین و دگرگونی‌های اجتماعی آن

And I have to say that this set of values

در طول ۳۰ سال اخیر،

is not one that is well-understood

و باید در این مورد کنجکاوتر عمل کنیم.

in the West.

ارزش‌های چین ریشه‌های عمیقی در تاریخ آن دارند،

And given China's extraordinary economic and social transformation

با هدف بازگشت مجدد به جایگاهی که

in the last 30 years,

صدها سال پیش زمانی که اقتصادی غالب داشت از مزایای آن برخوردار بود

we should really be more curious.

China's values are rooted deep in its history,

به واقع، شی‌ جی پینگ در مورد رویای چین صحبت کرد

in a desire to regain the place

it once enjoyed hundreds of years ago

قبل از این که دونالد ترامپ با شعار «آمریکا را دوباره عالی کن» برگزیده شود.

when its economy was the dominant one.

Indeed, Xi Jinping talked of the China Dream

و سیستم چین از یک زاویه دید خارجی

well before Donald Trump was elected

مبتنی بر یک قرارداد یا معامله است

with the catchphrase "Make America Great Again."

که بر اساس آن مردم آزادی خود را قربانی می‌کنند

And China's system, viewed from the outside,

تا در عوض به نظم، کامیابی و پرستیژ ملی برسند.

is based around a contract or a bargain

طبق این قرارداد دولت به طور کامل قدرت و کنترل دارد،

where people will sacrifice their liberty

چیزی که برای اغلب اروپایی‌ها و آمریکایی‌ها ناآشنا است.

in return for order, prosperity and national prestige.

علاوه بر این، این قراردادی است که برای چین کارکرد بسیار خوبی داشته است.

It's one where the state is very much in control,

which is something that most Europeans and Americans would find alien.

اما بزرگ‌ترین ریسکی که با آن مواجه است

یک دوره‌ بیکاری شدید و بلندمدت است

It's also a system that has worked very well for China.

که قراداد بین مردم و دولت را بر هم خواهد زد.

But the biggest risk it faces

و برای باقی کشورها،

is a period of high and prolonged unemployment

چین می‌تواند همکار جذابی باشد.

چین در حوزه تأمین سرمایه توان و اطلاعات کافی دارد.

that will break this contract

به عنوان مثل به پاکستان و سریلانکا فکر می‌کنم،

between the state and the people.

And for other countries,

دو مورد از اعضای برنامه‌ی کمربند و جاده ابریشم.

China can be an attractive partner.

It can provide capital and know-how.

اما این همکاری یک بهایی دارد؛

I'm thinking for example of Pakistan and Sri Lanka,

آن‌ها مدیون و وابسته به تکنولوژی‌های چینی

two members of the Belt and Road program.

مانند هوآوی بحث‌برانگیز هستند.

سرمایه‌گذاران چینی مالک بدهی‌های این کشورها هستند،

But this partnership comes at a price;

و در نتیجه زیرساخت‌های کلیدی آن‌ها را کنترل می‌کنند،

they're beholden to Chinese technologies

مانند بندر اصلی سریلانکا.

such as the controversial Huawei.

Chinese investors own their debt,

من متوجه هستم که وقتی در مورد جهانی‌سازی،

and as a result control key infrastructure

پایان جهانی‌سازی و نظم جدید جهانی صحبت می‌کنیم،

قسمت زیادی از زمان خود را به صحبت در مورد آمریکا، اروپا و چین اختصاص می‌دهیم،

such as the main port in Sri Lanka.

Now I find that when we talk about globalization,

the end of globalization and the new world order,

و زمان زیادی صرف چیزهای متعدد و موجود دیگر نمی‌کنیم،

we spend far too much time discussing America, Europe and China,

چیزهایی که در اقتصادهایی که به سرعت در حال رشد هستند

نظیر اتیوپی، نیجریه، اندونزی بنگلادش، مکزیک و برزیل جریان دارند.

and not enough time on the many exciting things

happening in fast-growing economies,

و در نظم جدید جهانی، سؤالی که برای این کشورها وجود دارد این است که

from Ethiopia, Nigeria, to Indonesia, Bangladesh, Mexico and Brazil.

از چه مدل‌هایی پیروی و چه اتحادهایی بنا کنند.

And in the new world order, the question for these countries

و تعداد زیادی از آن‌ها در طول جهانی‌سازی

عادت کرده‌اند که دیگران به آن‌ها بگویند که چه کاری باید انجام دهند.

is what model to follow and what alliances to build.

برای مثال توسط منابعی نظیر صندوق بین المللی پول،

And many of them during the period of globalization

had become used to being told what to do

با این حال دوره‌ی اغماض به پایان رسیده،

بنابراین فرصت ملموس در جهانی کمتر یکنواخت

by the likes of the IMF, the International Monetary Fund.

و مبتنی بر ارزش برای این کشورها این است که

But the age of condescension is now over,

انتخاب بسیار بزرگ‌تری در مسیر خود برای دنبال کردن دارند،

so the tangible opportunity

in a less uniform,

و احتمالاً فشاری بیشتر برای انجام درست کار.

more value-driven world for these countries

پس برای مثال، بلاروس و لبنان

is that they have much greater choice in the path to follow,

باید مدل ایرلند یا دبی را دنبال کنند؟

and arguably greater pressure to get it right.

آیا نیجریه همچنان باور دارد که دارای ارزش‌ مشترک با کشورهای مشترک‌المنافع است؟

So should, for example, Belarus and Lebanon

follow the Irish model or that of Dubai?

یا این که خود و جمعیت رو به رشد خود را با چین و مدل آن متحد می‌کند؟

Does Nigeria still think it has shared values

و حال به یکی از معدود رهبران زن آفریقا فکر کنید،

with the Commonwealth countries,

or will it ally itself and its fast-growing population

سهله ورک زوده، رییس‌جمهور اتیوپی،

to China and its model?

And then think of one of the few female leaders in Africa,

و آیا این که از کارهای جاسیندا آردرن در نیوزیلند الهام می‌گیرد

President Sahle-Work Zewde of Ethiopia,

یا نیکولا استورجن در اسکاتلند،

و این که او چگونه می‌تواند به طور ملموس سیاست‌های آن‌ها را در اتیوپی برقرار کند.

and whether she might be inspired

by the work of Jacinda Ardern in New Zealand

or Nicola Sturgeon in Scotland,

قطعاً در نظم جدید جهانی مواردی وجود خواهند داشت

and tangibly how she can transfer their example

که کشورهایی مانند کنیا و اندونزی

تصمیم بگیرند که در مسیر خود پیش بروند

to policy in Ethiopia.

Of course, it may be that in this new world order,

و مجموعه ارزش‌ها و بنیان‌های اقتصادی خود را ایجاد کنند،

countries like Kenya and Indonesia

و در این شرایط ترتیبات و نهادهای آینده،

decide to go their own way

and build out their own value sets

کمتر تحت تأثیر واشنگتن و پکن

and their own economic infrastructure,

and in this way the arrangements and the institutions of the future

و بیشتر تحت تأثیر کشورهایی مثل تونس و کموجیه قرار خواهند گرفت،

will be crafted much less in Washington and Beijing,

در مقایسه با مواردی مثل نحوه‌ی مبارزه با فساد به کمک تکنولوژی،

چگونگی ساخت سیستم‌های آموزشی و درمانی

but really by countries like Tunisia and Cambodia,

برای جمعیت‌های در حال رشد،

comparing notes on how to battle corruption through technology,

و چگونه صدای خود را در سطح جهانی به گوش همگان برسانند.

how to build education and health care systems

پس در حالی که جهانی‌سازی به پایان می‌رسد

و به نظر می‌رسد که هرج‌ومرج حاکم است،

for burgeoning populations,

and how to make their voice heard

این کشورها، جمعیت جوان آن‌ها،

on the world stage.

So as globalization ends

و هدف و دیدی که آ‌ن‌ها برای ساختن جوامع جدید دارند

and chaos seems to reign,

آینده هستند

these countries, their young populations

و همین‌طور وعده‌ی یک نظم جهانی جدید.

and the scope they have to build new societies

ممنونم.

are the future

and the promise of the new world order.

Thank you.