Jeffrey Brown: How we cut youth violence in Boston by 79 percent | TED

Translator: Shiva Omidzadeh Reviewer: Leila Ataei

I've learned some of my most important life lessons

من بخشی از مهمترین درس های زندگی ام را

from drug dealers

از معامله کننده‎های مواد مخدر

and gang members

و اعضای تبهکاران

and prostitutes,

و روسپی‎ها یاد گرفتم.

and I've had some of my most profound theological conversations

و همچنین عمیق‎ترین گفتگوهای دینی خود را

not in the hallowed halls of a seminary

نه در سالنهای مقدس

but on a street corner

بلکه در گوشه و کنار خیابان

on a Friday night, at 1 a.m.

در یک جمعه شب در ساعت ۱ صبح داشتم.

That's a little unusual, since I am a Baptist minister, seminary-trained,

و این کمی غیر عادیست چرا که من، کشیک باپتیستِ آموزش دیده مدرسه علوم دینی‎ام

and pastored a church for over 20 years,

و برای بیش از ۲۰ سال کشیش کلیسا بودم،

but it's true.

اما حقیقت دارد.

It came as a part of my participation

این برداشت، از مشارکت من در یک

in a public safety crime reduction strategy

استراتژی کاهش جنایت امنیت عمومی شروع شد که

that saw a 79 percent reduction in violent crime

نتیجه ی آن ۷۹٪ کاهش در جرائم خشونت آمیز

over an eight-year period in a major city.

در طول دوره هشت ساله در شهری بزرگ بود.

But I didn't start out wanting to be

ولی من نمی‎خواستم جزئی

a part of somebody's crime reduction strategy.

از برنامه کاهش ارتکاب جنایتِ کسی باشم.

I was 25, had my first church.

من ۲۵ ساله بودم و اولین کلیسای خود را داشتم

If you would have asked me what my ambition was,

اگر شما از من می‎پرسیدید که هدفم چه بود،

I would have told you I wanted to be a megachurch pastor.

می‎گفتم می‎خواهم کشیش کلیسای اعظم شوم.

I wanted a 15-, 20,000-member church.

یک کلیسای ۱۵ تا ۲۰ هزارعضوی می‌خواستم.

I wanted my own television ministry.

شبکه تلویزیونی شخصی خودم را می‌خواستم.

I wanted my own clothing line.

خط تولید لباس شخصی خود را می‌خواستم.

(Laughter)

(خنده جمعی)

I wanted to be your long distance carrier.

می‌خواستم تلفنچی راه دور شما باشم.

You know, the whole nine yards.

می‎دانید، هر چیز قابل دسترسی را می‌خواستم.

(Laughter)

(خنده جمعی)

After about a year of pastoring,

بعد از تقریبا ۱ سال واعظی،

my membership went up about 20 members.

تعداد عضوهایم به ۲۰ نفر رسید.

So megachurchdom was way down the road.

پس، مدیریت کلیسای اعظم دور از تصور بود.

But seriously, if you'd have said, "What is your ambition?"

ولی جداً، اگر گفته بودید " هدف تو چیست؟ "

I would have said just to be a good pastor,

در جواب می‌گفتم، فقط یک کشیش خوب بودن،

to be able to be with people through all the passages of life,

توانایی بودن با مردم در تمام گذرگاههای زندگی،

to preach messages that would have an everyday meaning for folks,

اشاعه‌ پندهای عامیانه‌ی روزانه،

and in the African-American tradition,

و در سنت آفریقایی - آمریکایی،

to be able to represent the community that I serve.

توانایی نمایندگی جامعه‌ای که در آن خدمت می‌کردم.

But there was something else that was happening in my city

ولی چیز دیگری در شهر من در حال رخ دادن بود

and in the entire metro area,

و درتمام محدوده مترو،

and in most metro areas in the United States,

و در اکثر محدوده‌های مترو در آمریکا،

and that was the homicide rate started to rise precipitously.

و آن، افزایش قابل توجه نرخ آدم کشی بود.

And there were young people who were killing each other

و جوانها همدیگر را می‌کشتند

for reasons that I thought were very trivial,

آن هم برای دلیل‌هایی که به نظرم بی‌ارزش بود،

like bumping into someone in a high school hallway,

مثلا تنه زدن به یکدیگر در راهروهای دبیرستان،

and then after school, shooting the person.

و بعد ازمدرسه، شلیک به آن شخص،

Someone with the wrong color shirt on,

شخصی با رنگ اشتباه لباسش

on the wrong street corner at the wrong time.

در گوشه ی نامناسبی از خیابان و زمان نامناسب.

And something needed to be done about that.

و باید در آن باره اقدامی صورت می‌گرفت.

It got to the point where it started to change the character of the city.

شرایط به نقطه‎ای رسید که شروع به تغيير ماهيت شهر کرد.

You could go to any housing project,

می‎توانستید به هر محله مسکونی بروید،

for example, like the one that was down the street from my church,

مثل آن محله که انتهای خیابان کلیسای من بود،

and you would walk in, and it would be like a ghost town,

پا به آنجا می‎گذاشتید و آنجا مثل شهر ارواح بود،

because the parents wouldn't allow their kids to come out and play,

چون والدین به بچه‎ها اجازه بیرون آمدن و بازی نمی‎دادند.

even in the summertime, because of the violence.

حتی در تابستان، بخاطر خشونت.

You would listen in the neighborhoods on any given night,

هر شب در محله‎ها شنونده‎ صدایی بودید

and to the untrained ear, it sounded like fireworks,

که برای گوش ناآشنا مثل صدای آتش بازی بود،

but it was gunfire.

ولی آن، صدای شلیک تفنگ بود.

You'd hear it almost every night, when you were cooking dinner,

تقریبا هرشب صدا ی شلیک را موقع پختن غذا می‎شنیدید

telling your child a bedtime story, or just watching TV.

یا موقع قصه گفتن قبل خواب بچه یا حتی موقع دیدن تلویزیون.

And you can go to any emergency room at any hospital,

می توانستید به اورژانس درهربیمارستان بروید،

and you would see lying on gurneys

و ببینید که روی تختهای بیمارستان

young black and Latino men shot and dying.

مردان جوان سیاه ولاتین، تیرخورده و در حال مردن هستند.

And I was doing funerals,

و من در حال انجام مراسم ختم بودم،

but not of the venerated matriarchs and patriarchs who'd lived a long life

ولی نه برای کسانی که عمر طولانی داشتند

and there's a lot to say.

و چیزهای زیادی برای گفتن درباره شان وجود داشت.

I was doing funerals of 18-year-olds,

بلکه مراسم ختم ۱۸ ساله‎ها،

17-year-olds,

۱۷ساله‎ها

and 16-year-olds,

و ۱۶ ساله‎ها را انجام میدادم،

and I was standing in a church or at a funeral home

و من درکلیسا یا تدفین‎خانه ایستاده بودم

struggling to say something

و برای گفتن چیزی تقلا می‎کردم

that would make some meaningful impact.

که تاثیر معناداری ایجاد کند.

And so while my colleagues were building these cathedrals great and tall

درحالیکه همکارانم مشغول ساخت کلیساهای بلند و بزرگ بودند

and buying property outside of the city

و در بیرون شهر املاک میخریدند

and moving their congregations out

و اجتماعات خود را به بیرون انتقال می‎دادند

so that they could create or recreate their cities of God,

به طوریکه می‎توانستند شهر خدا(بهشت) را بسازند یا بازسازی کنند،

the social structures in the inner cities

ساختارهای اجتماعی شهرهای داخلی

were sagging under the weight of all of this violence.

زیر سنگینی تمام این خشونت ها خم می‎شد.

And so I stayed, because somebody needed to do something,

و من ماندم، چون لازم بود کسی کاری انجام دهد

and so I had looked at what I had and moved on that.

پس من آنچه داشتم را بررسی کرده و بر اساس آن ادامه دادم.

I started to preach decrying the violence in the community.

من شروع به نکوهش خشونت در جامعه کردم.

And I started to look at the programming in my church,

و شروع به بررسی برنامه ریزی کلیسایم کردم

and I started to build programs that would catch the at-risk youth,

و شروع به برنامه ریزی برای جلب جوانان در خطر کردم،

those who were on the fence to the violence.

آنهایی که بر پرچین خشونت بودند.

I even tried to be innovative in my preaching.

حتی تلاش کردم در موعظه‎هایم خلاق باشم.

You all have heard of rap music, right?

همگی شما درباره موسیقی رپ شنیدید، درسته؟

Rap music?

موسیقی رپ؟

I even tried to rap sermon one time.

حتی یکبار سعی کردم موعظه را با رپ بگویم.

It didn't work, but at least I tried it.

جواب نداد ولی حداقل تلاشم را کردم.

I'll never forget the young person who came to me after that sermon.

هیچوقت جوانی که بعد ازآن موعظه پیشم آمد را فراموش نمی‎کنم.

He waited until everybody was gone,

صبر کرد تا همه رفتند،

and he said, "Rev, rap sermon, huh?" And I was like, "Yeah, what do you think?"

گفت: "موعظه رپ، درسته؟" گفتم:"بله، نظرت چیست؟"

And he said, "Don't do that again, Rev."

و گفت: "دیگه این کاررا نکن پدر"

(Laughter)

(خنده ی جمعی)

But I preached and I built these programs,

اما من موعظه کردم و این برنامه ها را ساختم

and I thought maybe if my colleagues did the same

و فکر کردم شاید اگر همکارانم همین کاررا می‎کردند

that it would make a difference.

تغییری ایجاد میکرد

But the violence just careened out of control,

اما خشونت فقط از کنترل خارج می شد،

and people who were not involved in the violence were getting shot and killed:

وبه افرادی که درگیر خشونت نبودند، شلیک می شد و آنها کشته می شدند

somebody going to buy a pack of cigarettes at a convenience store,

شخصی برای خرید یک بسته سیگار به یک سوپر مارکت می رفت،

or someone who was sitting at a bus stop just waiting for a bus,

یا شخصی که در انتظار آمدن اتوبوس در ایستگاه نشسته بود،

or kids who were playing in the park,

یا بچه‎هایی که در پارک بازی می‎کردند،

oblivious to the violence on the other side of the park,

بی اعتنا به خشونت در طرف دیگر پارک

but it coming and visiting them.

ولی خشونت سراغشان می‎آمد.

Things were out of control,

حوادث از کنترل خارج بود

and I didn't know what to do,

و من نمی‎دانستم چه کار کنم،

and then something happened that changed everything for me.

سپس اتفاقی افتاد که همه چیز را برای من تغییر داد

It was a kid by the name of Jesse McKie,

و آن، کودکی به اسم "جِسی مَک کی" بود

walking home with his friend Rigoberto Carrion

با دوستش "ریگوبِرتو کَریون" قدم زنان به خانه می‎رفت،

to the housing project down the street from my church.

به منطقه مسکونی پایین خیابان کلیسایم.

They met up with a group of youth who were from a gang in Dorchester,

آنها با جوانانی از باندی در "دورچِستر" برخورد کردند،

and they were killed.

و کشته شدند.

But as Jesse was running from the scene mortally wounded,

اما درحالیکه جِسی از صحنه فرار می‎کرد، شدیدا" زخمی شد

he was running in the direction of my church,

او به سمت کلیسای من می‎دوید

and he died some 100, 150 yards away.

و حدود ۹۱ تا ۱۳۷ متر دورتر، مُرد.

If he would have gotten to the church, it wouldn't have made a difference,

اگر به کلیسا می‎رسید، تفاوتی نمی‎کرد

because the lights were out; nobody was home.

چون چراغها خاموش بود، کسی خانه نبود.

And I took that as a sign.

و من آن را به عنوان یک نشانه تلقی کردم.

When they caught some of the youth that had done this deed,

زمانی که تعدادی از جوانانی که این کار را کرده بودند دستگیر شدند،

to my surprise, they were around my age,

در کمال تعجبم، آنها هم سن و سال من بودند

but the gulf that was between us was vast.

اما فاصله بین ما بسیار زیاد بود.

It was like we were in two completely different worlds.

به نظر می‎رسید ما از دو دنیای کاملاً متفاوت هستیم.

And so as I contemplated all of this

و همانطور که به تمام اینها عمیقاً فکر می‎کردم،

and looked at what was happening,

و آن چه که اتفاق افتاده بود را بررسی کردم،

I suddenly realized that there was a paradox that was emerging inside of me,

ناگهانی به حقیقت تضاد ایجاد شده در درونم پی بردم.

and the paradox was this: in all of those sermons

و تناقض این بود: در تمام آن خطابه‎ها

that I preached decrying the violence,

که من خشونت را نکوهش می‎کردم،

I was also talking about building community,

و همچنین در مورد ساخت جامعه حرف می‎زدم،

but I suddenly realized

اما ناگهان متوجه شدم

that there was a certain segment of the population

که یک بخش مشخص از جمعیت

that I was not including in my definition of community.

را جزئی از تعریف جامعه حساب نمی‎کردم.

And so the paradox was this:

و لذا تناقض این بود:

If I really wanted the community that I was preaching for,

اگر من واقعاً جامعه ای را می‎خواستم که تبلیغِش را می‎کردم،

I needed to reach out

باید ارتباط برقرار می‎کردم

and embrace this group that I had cut out of my definition.

و این گروه را که در تعریفم نادیده گرفته بودم، در آغوش می‎گرفتم.

Which meant not about building programs

که به معنی برنامه سازی

to catch those who were on the fences of violence,

برای جلب کسانی نبود که روی پرچین خشونت بودند،

but to reach out and to embrace those who were committing the acts of violence,

بلکه برای برقراری ارتباط و در آغوش کشیدن آنهایی بود که اعمال خشونت بارانجام می‎دادند،

the gang bangers, the drug dealers.

افراد باندهای خیابانی، فروشندگان مواد مخدر.

As soon as I came to that realization, a quick question came to my mind.

به محض اینکه به این درک رسیدم، یک سوالِ سریع به ذهنم رسید.

Why me?

چرا من؟

I mean, isn't this a law enforcement issue?

منظورم این است که، این یک موضوعِ اجرای قانون نیست؟

This is why we have the police, right?

به همین دلیل است که پلیس داریم، نه؟

As soon as the question, "Why me?" came, the answer came just as quickly:

به محض رسیدن این سوال به ذهنم، جواب به سرعت آمد:

Why me? Because I'm the one who can't sleep at night thinking about it.

چرا من؟ چون کسی هستم که به خاطرِ فکر درباره آن، نمی‎توانم بخوابم.

Because I'm the one looking around saying somebody needs to do something about this,

چون کسی هستم که دنبال شخصی می‎گردم که بگوید باید یک کاری انجام شود،

and I'm starting to realize that that someone is me.

و داشتم به این حقیقت می‎رسیدم که آن شخص، من هستم.

I mean, isn't that how movements start anyway?

منظورم این است که، این همان روشی نیست که جنبش‎‏ها شروع می‎شوند؟

They don't start with a grand convention and people coming together

آنها با یک همایش بزرگ شروع نمی‎کنند و مردم دورِ هم جمع می‎شوند

and then walking in lockstep with a statement.

و بعد با یک بیانیه، آهسته قدم می‎زنند.

But it starts with just a few, or maybe just one.

اما این با تعداد کمی شروع می‎شود، یا شاید فقط یک نفر

It started with me that way,

و آن با من شروع شد،

and so I decided to figure out the culture of violence

و لذا تصمیم گرفتم فرهنگ خشونت را کشف کنم

in which these young people who were committing them existed,

که درآن، این جوانان مجرم وجود داشتند

and I started to volunteer at the high school.

و من شروع کردم به داوطلب شدن در دبیرستان.

After about two weeks of volunteering at the high school,

پس از حدود دو هفته داوطلب شدن در دبیرستان،

I realized that the youth that I was trying to reach,

متوجه شدم، جوانانی که سعی می‎کردم به آنها برسم،

they weren't going to high school.

به مدرسه نمی‎رفتند.

I started to walk in the community,

شروع کردم به گشتن در جامعه،

and it didn't take a rocket scientist to realize that they weren't out

و فهمیدن این که آنها در طول روز

during the day.

بیرون نبودند، سخت نبود.

So I started to walk the streets at night, late at night,

بنابراین شروع کردم به پرسه زدن درخیابانها در شب، آخرِشب

going into the parks where they were,

به پارکهایی که آنها بودند می‎رفتم،

building the relationship that was necessary.

رابطه‎ی لازم را برقرار می‎کردم.

A tragedy happened in Boston that brought a number of clergy together,

یک تراژدی در بوستون رخ داد، که تعدادی از روحانیون را گردِ هم آورد،

and there was a small cadre of us who came to the realization

و یک کادر کوچک از ما وجود داشت که به این حقیقت رسیده بودیم

that we had to come out of the four walls of our sanctuary

که باید از چهاردیواری محرابمان بیرون بیاییم

and meet the youth where they were,

و جوانها را در جایی که بودند ملاقات کنیم،

and not try to figure out how to bring them in.

و تلاش نکنیم بفهمیم چطور آنها را به داخل بیاوریم،

And so we decided to walk together,

و بنابراین تصمیم گرفتیم با هم راه برویم،

and we would get together

و دور هم در یکی از

in one of the most dangerous neighborhoods in the city

خطرناکترین محلات شهر جمع شویم

on a Friday night and on a Saturday night

در یک جمعه شب و شنبه شب

at 10 p.m.,

در ساعت ده،

and we would walk until 2 or 3 in the morning.

و تا ساعت ۲ یا ۳ نیمه شب راه برویم.

I imagine we were quite the anomaly when we first started walking.

تصور می‎کنم در ابتدای پرسه زدن کاملاً غیر عادی بودیم

I mean, we weren't drug dealers.

منظورم این است که ما مواد فروش نبودیم.

We weren't drug customers.

ما مشتری مواد مخدر نبودیم.

We weren't the police. Some of us would have collars on.

پلیس نبودیم. تعدادی از ما، یقه لباسمان را بالا داده بودیم

It was probably a really odd thing.

این احتمالاً یک چیز عجیب بود.

But they started speaking to us after a while,

ولی بعد از مدتی آنها شروع کردند به حرف زدن با ما،

and what we found out is that

و چیزی که فهمیدیم این بود که

while we were walking, they were watching us,

همانطور که راه می‎رفتیم، نگاه‎مان می‎کردند

and they wanted to make sure of a couple of things:

و می‎خواستند از دو چیز مطمئن شوند:

that number one, we were going to be consistent in our behavior,

اول این که، ما به حرکت مداوممان ادامه می‎دهیم؛

that we would keep coming out there;

این که باز آنجا می‎آمدیم؛

and then secondly, they had wanted to make sure

و دوم این که، آنها می‎خواستند مطمئن شوند

that we weren't out there to exploit them.

که ما برای استثمار آنها آنجا نبودیم.

Because there was always somebody who would say,

چون همیشه یک نفر آنجا بود که می‎گفت:

"We're going to take back the streets,"

"ما می‎خواهیم خیابانها را پس بگیریم"

but they would always seem to have a television camera with them,

اما به نظر می‎رسید که آنها همیشه یک دوربین تلویزیون همراه خودشان داشتند،

or a reporter,

یا یک گزارشگر،

and they would enhance their own reputation

و آنها شهرت خود را افزایش می دادند

to the detriment of those on the streets.

به ضرر کسانی که در خیابانها بودند

So when they saw that we had none of that,

بنابراین وقتی دیدند که هیچ کدام از آن دو مورد را نداریم،

they decided to talk to us.

تصمیم گرفتند با ما حرف بزنند.

And then we did an amazing thing for preachers.

و بعد ما یک کار سرگرم کننده برای موعظه شونده‎ها انجام دادیم.

We decided to listen and not preach.

تصمیم گرفتیم گوش کنیم نه موعظه.

Come on, give it up for me.

یالا، من را تشویق کنید.

(Laughter) (Applause)

(خنده) (تشویق)

All right, come on, you're cutting into my time now, okay? (Laughter)

خوب، بیاید، شما الان دارید زمانم را کم می‎کنید. (خنده)

But it was amazing.

اما این سرگرم کننده بود.

We said to them, "We don't know our own communities after 9 p.m. at night,

به آنها گفتیم:"ما جوامع خودمان را بعد از ۹ شب نمی‎شناسیم،

between 9 p.m. and 5 a.m.,

بین ساعت ۹ شب تا ۵ بامداد،

but you do.

اما شما می‎شناسید.

You are the subject matter experts, if you will, of that period of time.

اگر شما بخواهید، می‎توانید کارشناس خبره در این بازه زمانی باشید،

So talk to us. Teach us.

پس با ما حرف بزنید. به ما یاد بدید.

Help us to see what we're not seeing.

به ما کمک کنید چیزی که نمی‎بینیم را ببینیم.

Help us to understand what we're not understanding."

کمک کنید چیزی را بفهمیم که نمی‎دانیم"

And they were all too happy to do that,

و آنها همگی از انجام آن کار خوشحال بودند،

and we got an idea of what life on the streets was all about,

و ما راجع به اینکه زندگی در خیابانها چگونه بود، ایده گرفتیم،

very different than what you see on the 11 o'clock news,

خیلی متفاوت از آن چیزیست که در اخبار ساعت ۱۱ شب می‎بینید،

very different than what is portrayed in popular media and even social media.

خیلی متفاوت ازآنچه در رسانه های عمومی و یا حتی اجتماعی به تصویر کشیده می‎شود.

And as we were talking with them,

و همانطور که با آنها حرف می‎زدیم،

a number of myths were dispelled about them with us.

تعدای از داستانهای مربوط به آنها، برایمان برطرف شد.

And one of the biggest myths was that these kids were cold and heartless

و یکی از بزرگترین داستانها این بود که این بچه ها سرد و بی قلب هستند

and uncharacteristically bold in their violence.

و به صورت نا مشخصی در خشونتشان برجسته بود.

What we found out was the exact opposite.

چیزی که فهمیدیم دقیقاً برعکس بود.

Most of the young people who were out there on the streets

اکثر جوانها یی که در خیابانها بودند،

are just trying to make it on the streets.

فقط سعی می‎کردند درخیابانها سردی و خشونت ایجاد کنند.

And we also found out

و هم چنین فهمیدیم که

that some of the most intelligent and creative

تعدادی از باهوشترین و خلاق‎ترین

and magnificent and wise

و عالی‎ترین و عاقل‎ترین

people that we've ever met

مردمی که تا به حال دیده بودم

were on the street, engaged in a struggle.

در خیابانها بودند، در دعوا درگیر می‎شدند.

And I know some of them call it survival, but I call them overcomers,

و می‎دانم که تعدادی از آنها به این، بقاء می‎گفتند ولی من آنها راغلبه کننده می‎نامم.

because when you're in the conditions that they're in,

چون وقتی شما در موقعیتی باشید که آنها در آن هستند،

to be able to live every day is an accomplishment of overcoming.

این که توانایی داشته باشید هر روز زندگی کنید، نوعی غلبه کردن است.

And as a result of that, we said to them,

و به عنوان یک نتیجه، به آنها گفتیم:

"How do you see this church, how do you see this institution

"شما این کلیسا را چطور می‎بینید؟ شما این نهاد را چطور می‎بینید

helping this situation?"

در کمک به این وضعیت؟

And we developed a plan in conversation with these youths.

و ما یک برنامه در گفتگو با این جوانها آماده کردیم.

We stopped looking at them as the problem to be solved,

ما دیگر به آنها به چشم مشکلی که باید حل شود نگاه نمی‎کردیم،

and we started looking at them as partners, as assets,

به آنها به چشم شریک، به چشم دارایی،

as co-laborers in the struggle to reduce violence in the community.

به چشم همکار در تقلا برای کاهش خشونت در اجتماع نگاه می‎کردیم.

Imagine developing a plan,

نحوه شکل‎گیری یک برنامه را تصور کنید،

you have one minister at one table and a heroin dealer at the other table,

شما یک وزیردر یک سوی میز و یک فروشنده هروئین آن‎سوی دیگرمیز دارید،

coming up with a way in which the church can help the entire community.

یک راه ابداع کنید که کلیسا بتواند به تمام جامعه کمک کند.

The Boston Miracle was about bringing people together.

معجزه بوستون درباره دور هم جمع کردن مردم بود.

We had other partners.

ما شرکای دیگری داشتیم

We had law enforcement partners.

ما شرکای اجرای قانون داشتیم.

We had police officers.

ما افسران پلیس را داشتیم.

It wasn't the entire force,

این تمام نیرو نبود،

because there were still some who still had that lock-'em-up mentality,

چون هنوز کسانی بودند که ذهنیت پرخاشگرداشتند.

but there were other cops

ولی پلیسهایی بودند

who saw the honor in partnering with the community,

که همکاری با جامعه را افتخار می‎دانستند،

who saw the responsibility from themselves

پلیسهایی که مسولیت خودشان می‎دانستند که

to be able to work as partners with community leaders and faith leaders

بتوانند به عنوان شریک با رهبران جامعه و رهبران مذهبی کار کنند،

in order to reduce violence in the community.

به منظور کاهش خشونت در جامعه.

Same with probation officers,

همانطور با افسران آزادی مشروط،

same with judges,

همانطور با قاضی‎ها،

same with folks who were up that law enforcement chain,

همچنین با مردمی که زنجیره اجرای قانون شدند،

because they realized, like we did,

چون آنها مثل ما به این واقعیت پی بردند،

that we'll never arrest ourselves out of this situation,

که ما هرگز خودمان را خارج از این شرایط دستگیر نخواهیم کرد،

that there will not be enough prosecutions made,

که به اندازه کافی شکایتی صورت نخواهد گرفت

and you cannot fill these jails up enough

و شما نمی‎توانید به اندازه کافی زندانها را پر کنید

in order to alleviate the problem.

به منظور کاهش مشکل،

I helped to start an organization

من کمک به تشکیل یک سازمان کردم،

20 years ago, a faith-based organization, to deal with this issue.

۲۰ سال پیش، سازمانی مبتنی بر ایمان برای کنار آمدن با این موضوع.

I left it about four years ago

من حدود ۴ سال پیش آنجا را ترک کردم

and started working in cities across the United States,

و کار در شهرهای سرتاسر ایالات متحده را شروع کردم،

19 in total,

در جمع ۱۹ تا،

and what I found out was that in those cities,

و آن چیزی که فهمیدم این بود که در آن شهرها،

there was always this component of community leaders

همیشه این مجموعه از رهبران جامعه بودند

who put their heads down and their nose to the grindstone,

که سرشان را پایین می‎گرفتند و به کار طاقت فرسایشان ادامه می‎دادند،

who checked their egos at the door

که غرور خودشان را کنار می‎گذاشتند

and saw the whole as greater than the sum of its parts,

ومصلحت گروهی را به فردی ترجیح دادند،

and came together and found ways to work with youth out on the streets,

و گرد هم آمدند و راههایی برای کار با جوانها در خیابان ها پیدا کردند،

that the solution is not more cops,

که راه‎حل ، پلیس بیشتر نیست،

but the solution is mining the assets that are there in the community,

بلکه راه‎حل، کشف داراییهایی هست که در جامعه وجود دارد،

to have a strong community component

برای داشتن جزء اجتماعی قوی

in the collaboration around violence reduction.

در همکاری برای کاهش خشونت

Now, there is a movement in the United States

حالا، جنبشی در ایالات متحده آمریکا هست

of young people who I am very proud of who are dealing with the structural issues

از جوان‎هایی که به آنها افتخار می‎کنم که به مواجهه با موضوعات ساختاری می‎روند

that need to change if we're going to be a better society.

که باید تغییر کند تا جامعه‎ی بهتری داشته باشیم.

But there is this political ploy to try to pit police brutality

اما این شگرد سیاسی به منظور تلاش برای برانگیختن خشونت پلیس،

and police misconduct against black-on-black violence.

و فریبکاری پلیس درمقابل خشونت سیاه علیه سیاه‎هان وجود دارد.

But it's a fiction.

اما این یک داستان است.

It's all connected.

اینها همگی به هم متصلند.

When you think about decades of failed housing policies

زمانی که درباره دهه‎ها سیاستهای مسکن سازی شکست خورده

and poor educational structures,

و ساختارهای آموزشی ضعیف فکر می‎کنید،

when you think about persistent unemployment

زمانی که به بیکاری مداوم

and underemployment in a community,

و بیکاری در یک جامعه فکر می‎کنید،

when you think about poor healthcare,

زمانی که به مراقبتهای بهداشتی ضعیف فکر می‎کنید،

and then you throw drugs into the mix

و مواد مخدر را به این مغلمه اضافه می‎کنید

and duffel bags full of guns,

و کیفهای پشمی را پر از اسلحه می‎کنید،

little wonder that you would see this culture of violence emerge.

کمی عجیب است که ببینید این فرهنگ خشونت پدیدار می‎شود.

And then the response that comes from the state is more cops

و بعد پاسخی که از ایالت می‎آید، پلیس بیشتر

and more suppression of hot spots.

و سرکوب بیشترمناطق پرخطر است.

It's all connected,

اینها همه به هم متصلند.

and one of the wonderful things that we've been able to do

و یکی از شگفت‎انگیزترین کارهایی که قادربودیم انجام دهیم

is to be able to show the value of partnering together --

این بود که بتوانیم ارزش همکاری با یکدیگر

community, law enforcement, private sector, the city --

اجتماع، اجرای قانون، بخش خصوصی، شهر را به منظور

in order to reduce violence.

کاهش خشونت نشان دهیم.

You have to value that community component.

شما باید به آن بخش از جامعه ارزش بدهید.

I believe that we can end the era of violence in our cities.

من معتقدم که می‎توانیم دوره خشونت در شهرهایمان را پایان بدهیم.

I believe that it is possible and that people are doing it even now.

من معتقدم که این امکان دارد وآن مردم حتی الان دارند این کار را می‎کنند.

But I need your help.

اما من به کمکتان نیاز دارم.

It can't just come from folks who are burning themselves out

این مساله نمی‎تواند فقط از مردمی شروع شود که خودشان را در جامعه

in the community.

از پا درآوردند.

They need support. They need help.

آنها به حمایت نیاز دارند، به کمک احتیاج دارند.

Go back to your city.

به شهرهایتان برگردید

Find those people.

آن افراد را پیدا کنید.

"You need some help? I'll help you out."

" کمک لازم دارید؟ به شما کمک می‎کنم."

Find those people. They're there.

آن افراد را پیدا کنید.آنها آنجا هستند.

Bring them together with law enforcement, the private sector, and the city,

آنها را با اجرای قانون کنار هم بیارید، هر دو بخش خصوصی و شهرداری را،

with the one aim of reducing violence,

با هدف کاهش خشونت،

but make sure that that community component is strong.

اما مطمئن باشید که بخش اجتماعی نیرومند است.

Because the old adage that comes from Burundi is right:

چون ضرب المثل قدیمی که مال بروندی هست به درستی می‎گوید:

that you do for me, without me, you do to me.

آن کاری که بدون همکاری با من انجام دادی، کاریست که به سَرَم آوردی

God bless you. Thank you.

خدا به شما برکت بدهد، ممنون.

(Applause)

(تشویق)