How we can store digital data in DNA | Dina Zielinski

Translator: Asadi TalebBeigi Fatemeh Reviewer: Masood Mousavi

I could fit all movies ever made inside of this tube.

من می‌توانم تمام فیلم‌هایی که تا به‌ حال ساخته‌ شده را در این تیوب بگنجانم.

If you can't see it, that's kind of the point.

اگر شما قادر به دیدن آن نیستید، نکته همین است!

(Laughter)

(خنده حضار)

Before we understand how this is possible,

قبل از اینکه بفهمیم چنین چیزی چطور ممکن است،

it's important to understand the value of this feat.

درک ارزش این شاهکار اهمیت دارد.

All of our thoughts and actions these days,

این روزها تمام اعمال و افکار ما،

through photos and videos --

از طریق عکس‌ها و ویدئوها--

even our fitness activities --

حتی فعالیت‌های تناسب انداممان--

are stored as digital data.

به‌عنوان داده‌های دیجیتالی ذخیره می‌شوند.

Aside from running out of space

به‌جز تمام شدن

on our phones,

حافظه تلفن‌هایمان،

we rarely think about our digital footprint.

ما به‌ندرت درباره آثار دیجیتالی خود فکر می‌کنیم

But humanity has collectively generated more data

اما جامعه انسانی داده‌های بیشتری را

in the last few years

در چند سال اخیر

than all of preceding human history.

نسبت به تمام تاریخ بشری تولید کرده است.

Big data has become a big problem.

داده‌های بزرگ به معضل بزرگی تبدیل شده است.

Digital storage is really expensive,

ذخیره‌سازی دیجیتالی واقعاً گران‌قیمت است،

and none of these devices that we have really stand the test of time.

و هیچ‌کدام از این دستگاه‌هایی که داریم آن‌چنان قادر به تحمل آزمون زمان نیستند.

There's this nonprofit website called the Internet Archive.

وب‌سایت عام‌المنفعه‌ی "Internet Archive" را در نظر بگیرید.

In addition to free books and movies,

که علاوه بر کتاب‌ها و فیلم‌ها،

you can access web pages as far back as 1996.

امکان دسترسی به صفحات وبی که در سال ۱۹۹۶ نوشته‌شده‌اند را فراهم می‌کند.

Now, this is very tempting,

حالا، این خیلی وسوسه‌انگیز است،

but I decided to go back and look at the TED website's very humble beginnings.

اما تصمیم گرفتم به عقب برگردم و شروع فروتنانه وب‌سایت TED را ببینم.

As you can see, it's changed quite a bit in the last 30 years.

همان‌طور که ملاحظه می‌کنید، در ۳۰ سال گذشته تغییرات اندکی داشته است.

So this led me to the first-ever TED,

و این کار، من را به اولین سخنرانی TED،

back in 1984,

در ۱۹۸۴ هدایت کرد

and it just so happened to be a Sony executive

و تصادفاً یکی از مجریان شرکت سونی

explaining how a compact disk works.

در حال توضیح دادن نحوه عملکرد یک دیسک فشرده بود.

(Laughter)

(خنده حضار)

Now, it's really incredible to be able to go back in time

توانایی عقب رفتن در زمان

and access this moment.

و دستیابی به این لحظه بسیار فوق‌العاده است.

It's also really fascinating that after 30 years, after that first TED,

همچنین واقعاً شگفت‌آور است که پس از ۳۰ سال، بعد از اولین سخنرانی TED،

we're still talking about digital storage.

ما هنوز هم درباره ذخیره‌سازی دیجیتالی بحث می‌کنیم.

Now, if we look back another 30 years,

حال، اگر به یکی دیگر از وقایع ۳۰ سال قبل نگاهی بیندازیم،

IBM released the first-ever hard drive

شرکت IBM اولین سخت‌افزار جهان

back in 1956.

در سال ۱۹۵۶ را مطرح کرد.

Here it is being loaded for shipping in front of a small audience.

در اینجا دستگاه در مقابل تعدادی تماشاچی در حال بارگیری برای انتقال است.

It held the equivalent of one MP3 song

این دستگاه توانایی نگه‌داری معادل یک آهنگ MP3،

and weighed over one ton.

و بیش از یک تن وزن داشت.

At 10,000 dollars a megabyte,

و قیمتش به ازای هر مگابایت ۱۰۰۰۰ دلار بود،

I don't think anyone in this room would be interested in buying this thing,

گمان نمی‌کنم کسی از افراد این سالن علاقه‌ای به خرید این دستگاه داشته باشد،

except maybe as a collector's item.

مگر اینکه یک مجموعه‌دار باشد.

But it's the best we could do at the time.

اما این بهترین کاری بوده که در آن زمان قابل انجام بوده است.

We've come such a long way in data storage.

ما در ذخیره‌سازی داده راه درازی را طی کرده‌ایم.

Devices have evolved dramatically.

دستگاه‌ها به‌طور چشمگیری پیشرفت کرده‌اند.

But all media eventually wear out or become obsolete.

اما تمام رسانه‌ها درنهایت از بین می‌روند یا منسوخ می‌شوند.

If someone handed you a floppy drive today to back up your presentation,

اگر امروز کسی برای تهیه نسخه پشتیبان به شما یک درایو فلاپی بدهد،

you'd probably look at them kind of strange, maybe laugh,

احتمالاً به آن‌ها عجیب‌وغریب نگاه کنید، شاید بخندید،

but you'd have no way to use the damn thing.

اما چاره‌ای جز استفاده از این شیء لعنتی ندارید.

These devices can no longer meet our storage needs,

این دستگاه‌ها دیگر نمی‌توانند نیازهای ذخیره‌سازی ما را برآورده کنند،

although some of them can be repurposed.

هرچند برخی از آن‌ها می‌توانند با اهداف دیگری به کار گرفته شوند.

All technology eventually dies or is lost,

تمام فناوری‌ها درنهایت می‌میرند یا از بین می‌روند،

along with our data,

و به همراه اطلاعات،

all of our memories.

تمام خاطرات ما هم از بین می‌روند.

There's this illusion that the storage problem has been solved,

همچنان این توهم وجود دارد که مشکل ذخیره‌سازی حل شده است،

but really, we all just externalize it.

اما درواقعیت، همه ما برای آن وجود خارجی قائل می‌شویم.

We don't worry about storing our emails and our photos.

ما نگران ذخیره‌سازی ایمیل‌ها و عکس‌هایمان نیستیم.

They're just in the cloud.

آن‌ها روی فضای ابری (Cloud) هستند.

But behind the scenes, storage is problematic.

اما در پشت‌صحنه، ذخیره‌سازی مشکل‌ساز شده است.

After all, the cloud is just a lot of hard drives.

نهایتاً، فضای ابری (Cloud) هم از تعدادی سخت‌افزار تولید شده است.

Now, most digital data, we could argue, is not really critical.

اکنون، می‌توانیم بحث کنیم که بیشترین اطلاعات دیجیتال واقعاً مهم نیست.

Surely, we could just delete it.

قطعاً می‌توانیم آن را حذف کنیم.

But how can we really know what's important today?

اما چگونه می‌توانیم بفهمیم امروز واقعاً چه چیزی اهمیت دارد؟

We've learned so much about human history

ما در مورد تاریخ بشری چیزهای زیادی یاد گرفته‌ایم

from drawings and writings in caves,

از نقش‌ها و نوشته‌های درون غارها،

from stone tablets.

و از لوح‌های سنگی.

We've deciphered languages from the Rosetta Stone.

ما زبان‌های سنگ روزتا (Rosetta Stone) را رمزگشایی کرده‌ایم.

You know, we'll never really have the whole story, though.

می‌دانید، با این‌ وجود، هرگز کل داستان را نخواهیم داشت.

Our data is our story,

داده‌های ما، داستان ما است،

even more so today.

حتی امروز بیشتر از قبل.

We won't have our record recorded on stone tablets.

ما رکوردهایمان را بر روی لوح‌های سنگی نخواهیم داشت.

But we don't have to choose what is important now.

اما مجبور نیستیم انتخاب کنیم در حال حاضر چه چیزی مهم است.

There's a way to store it all.

برای ذخیره‌سازی همه این‌ها راهی وجود دارد.

It turns out that there's a solution that's been around

به نظر می‌رسد که از چند میلیارد سال قبل

for a few billion years,

راه‌حلی برای این موضوع وجود داشته است،

and it's actually in this tube.

که الآن در این تیوب است.

DNA is nature's oldest storage device.

دی.‌ان. ای قدیمی‌ترین ابزار ذخیره‌سازی طبیعت است.

After all, it contains all the information necessary

که حاوی تمام اطلاعات لازم

to build and maintain a human being.

برای تولید و بقای یک انسان است.

But what makes DNA so great?

اما چه چیزی دی.‌ان‌.ای را انقدر بزرگ می‌کند؟

Well, let's take our own genome

خب به‌عنوان‌مثال بیایید به ژن خودمان

as an example.

نگاهی بیندازیم.

If we were to print out all three billion A's, T's, C's and G's

اگر لازم بود تمام سه میلیارد حروف G،C،T، A ها را

on a standard font, standard format,

با فونت و فرمت استاندارد پرینت بگیریم،

and then we were to stack all of those papers,

و سپس مجبور به نگه‌داری از تمام آن کاغذها بودیم،

it would be about 130 meters high,

ارتفاعی معادل ۱۳۰ متر داشت،

somewhere between the Statue of Liberty and the Washington Monument.

چیزی بین مجسمه آزادی و اثر تاریخی واشنگتن.

Now, if we converted all those A's, T's, C's and G's

حال، اگر ما تمام این حروف G،C،T، A را

to digital data, to zeroes and ones,

به داده‌های دیجیتال و ۰ و ۱ تبدیل کنیم

it would total a few gigs.

کلاً چند گیگ فضا اشغال می‌کند.

And that's in each cell of our body.

و در هریک از سلول‌های بدن ما وجود دارد.

We have more than 30 trillion cells.

هرکدام از ما بیش از ۳۰ هزار میلیارد سلول داریم.

You get the idea:

پس ایده را فهمیدید:

DNA can store a ton of information in a minuscule space.

DNA توان ذخیره‌سازی حجم زیادی از اطلاعات در فضایی بسیار محدود را دارد.

DNA is also very durable,

DNA همچنین بسیار بادوام است،

and it doesn't even require electricity to store it.

و برای ذخیره‌سازی حتی به الکتریسیته نیاز ندارد.

We know this because scientists have recovered DNA from ancient humans

این را می‌دانیم چون دانشمندان دی.‌ان.ای انسان‌های باستانی را به دست آورده‌اند

that lived hundreds of thousands of years ago.

که صدها هزار سال قبل زندگی می‌کرده‌اند.

One of those is Ötzi the Iceman.

یکی از آن‌ها مرد یخی بنام Ötzi است.

Turns out, he's Austrian.

که به نظر می‌رسد اهل اتریش است.

(Laughter)

(خنده حضار)

He was found high, well-preserved,

وی در ارتفاعات حفاظت‌شده

in the mountains between Italy and Austria,

کوهستان‌های بین ایتالیا و اتریش کشف شده است.

and it turns out that he has living genetic relatives here in Austria today.

و به نظر می‌رسد که در اتریش امروزی خویشاوندان ژنتیکی زنده دارد.

So one of you could be a cousin of Ötzi.

پس ممکن است یکی از شما عموزاده Ötzi باشد.

(Laughter)

(خنده حضار)

The point is that we have a better chance of recovering information

نکته اینجاست که ما برای بازگردانی اطلاعات شانس بهتری داریم

from an ancient human

آن هم از انسان‌های باستانی

than we do from an old phone.

تا آنچه از یک تلفن قدیمی به دست بیاید.

It's also much less likely that we'll lose the ability to read DNA

همچنین احتمال از دست دادن توانایی خواندن دی.‌ان.ای

than any single man-made device.

نسبت به هرکدام از دستگاه‌های ساخته دست بشر بسیار کمتر است

Every single new storage format requires a new way to read it.

هرکدام از انواع حافظه نیازمند روشی جدید برای بازخوانی اطلاعات است.

We'll always be able to read DNA.

همیشه می‌توانیم اطلاعات دی.‌ان.ای را بخوانیم.

If we can no longer sequence, we have bigger problems

اگر بیشتر از این توالی ایجاد نکنیم، مشکلات بیشتری نسبت به نگرانی

than worrying about data storage.

درباره ذخیره‌سازی داده‌ها پیش رو خواهیم داشت.

Storing data on DNA is not new.

ذخیره داده‌ها روی دی.‌ان.ای جدید نیست.

Nature's been doing it for several billion years.

طبیعت این کار را برای چندین میلیارد سال انجام داده است.

In fact, every living thing is a DNA storage device.

درواقع، هر موجود زنده یک دستگاه ذخیره دی.‌ان.ای است.

But how do we store data on DNA?

اما ما چطور می‌توانیم داده‌ها را روی دی.‌ان.ای ذخیره کنیم؟

This is Photo 51.

این شکل ۵۱ است.

It's the first-ever photo of DNA,

که اولین عکس از دی.‌ان.ای است،

taken about 60 years ago.

که حدوداً ۶۰ سال پیش ثبت شده است.

This is around the time that that same hard drive was released by IBM.

که تقریباً مصادف با زمانی است که اولین سخت‌افزار توسط IBM ارائه شد.

So really, our understanding of digital storage and of DNA have coevolved.

بنابراین، درک ما از ذخیره‌سازی دیجیتالی و دی.‌ان.ای هم‌زمان باهم رشد کرده است.

We first learned to sequence, or read DNA,

ابتدا در مورد توالی، یا خواندن دی.‌ان.ای،

and very soon after, how to write it,

و خیلی زود درباره چطور نوشتن یا

or synthesize it.

سنتز آن‌ها یاد گرفتیم.

This is much like how we learn a new language.

این کار بسیار شبیه این است که چطور یک زبان جدید یاد می‌گیریم.

And now we have the ability to read, write and copy DNA.

و حالا توانایی داریم که دی.‌ان.ای را بخوانیم، بنویسیم و کپی کنیم.

We do it in the lab all the time.

همیشه در آزمایشگاه این کار را انجام می‌دهیم.

So anything, really anything, that can be stored as zeroes and ones

پس هر چیزی، واقعاً هر چیزی، که بتواند بصورت۰ و ۱ ذخیره شود،

can be stored in DNA.

را می‌توان در دی.‌ان.ای ذخیره کرد.

To store something digitally, like this photo,

برای اینکه چیزی مثل این عکس را دیجیتالی ذخیره کنیم،

we convert it to bits, or binary digits.

ما آن را به بیت‌ها یا ارقام دوتایی (صفر و یک) تبدیل می‌کنیم.

Each pixel in a black-and-white photo is simply a zero or a one.

هر پیکسل یک عکس سیاه‌وسفید را می‌توان۰ و ۱1 در نظر گرفت.

And we can write DNA much like an inkjet printer can print letters on a page.

مشابه چاپ حروف روی کاغذ توسط پرینتر جوهری، می‌توانیم دی.‌ان.ای را بنویسیم.

We just have to convert our data, all of those zeroes and ones,

فقط کافی است داده‌ها را، تمام آن ۰ و ۱ها را،

to A's, T's, C's and G's,

به حروف G،C،T، A تبدیل کنیم.

and then we send this to a synthesis company.

و سپس آن را به یک شرکت سنتز ارسال کنیم.

So we write it, we can store it,

پس کد را می‌نویسیم و می‌توانیم آن را ذخیره کنیم،

and when we want to recover our data, we just sequence it.

و وقتی بخواهیم داده‌ها را بازیابی کنیم، کافی است به آن توالی بدهیم.

Now, the fun part of all of this is deciding what files to include.

حالا، قسمت جالب ماجرا انتخاب این است که چه فایل‌هایی را در نظر بگیریم.

We're serious scientists, so we had to include a manuscript

ما دانشمندانی جدی هستیم، پس لازم بود که برای آیندگان خوب،

for good posterity.

یک نسخه خطی را در نظر بگیریم.

We also included a $50 Amazon gift card --

ما همچنین یک کارت هدیه آمازون ۵۰ دلاری در نظر گرفتیم--

don't get too excited, it's already been spent, someone decoded it --

خیلی هیجان‌زده نشوید، چون تا الآن خرج شده است، کسی آن را رمزگشایی کرد--

as well as an operating system,

به همین ترتیب یک سیستم در حال کار،

one of the first movies ever made

یکی از اولین فیلم‌هایی که ساخته‌شده،

and a Pioneer plaque.

و یک لوح پایونیر هم در نظر گرفتیم.

Some of you might have seen this.

شاید بعضی از شما این را دیده باشید.

It has a depiction of a typical -- apparently -- male and female,

این لوح تصاویری از یک مرد و زن برهنه،

and our approximate location in the Solar System,

و موقعیت تقریبی ما را در منظومه شمسی نشان می‌دهد،

in case the Pioneer spacecraft ever encounters extraterrestrials.

تا در صورت رسیدن به موجودات فرازمینی پیامی تصویری از بشریت را به آن‌ها برسانند.

So once we decided what sort of files we want to encode,

بعدازاینکه تصمیم گرفتیم چه چیزهایی را می‌خواهیم کد نویسی کنیم،

we package up the data,

داده‌ها را طبقه‌بندی کرده،

convert those zeroes and ones to A's, T's, C's and G's,

و ۰ و ۱ ها را به حروف G،C،T، A تبدیل می‌کنیم،

and then we just send this file off to a synthesis company.

و سپس این فایل را به شرکت سنتز ارسال می‌کنیم.

And this is what we got back.

و این چیزی است که به دست آوردیم.

Our files were in this tube.

فایل‌های ما در این تیوب قرار داشتند.

All we had to do was sequence it.

تنها کافی بود که به آن توالی بدهیم.

This all sounds pretty straightforward,

تمام این‌ها بسیار ساده به نظر می‌رسند،

but the difference between a really cool, fun idea

اما تفاوت بین یک ایده واقعاً جذاب و سرگرم‌کننده،

and something we can actually use

و چیزی که واقعاً بتوانیم از آن استفاده کنیم،

is overcoming these practical challenges.

غلبه بر این چالش‌های حقیقی است.

Now, while DNA is more robust than any man-made device,

حال، هرچند دی.‌ان.ای نسبت به هر دستگاه ساخته دست بشر قدرتمندتر است،

it's not perfect.

اما بی‌نقص نیست.

It does have some weaknesses.

البته که نقاط ضعفی دارد.

We recover our message by sequencing the DNA,

پس ما پیام خود را با توالی یابی دی.‌ان.ای بازیابی می‌کنیم،

and every time data is retrieved,

و تک‌تک داده‌های زمانی بازیابی می‌شوند،

we lose the DNA.

دی.‌ان.ای را از دست می‌دهیم.

That's just part of the sequencing process.

این جزئی از فرایند توالی یابی است.

We don't want to run out of data,

ما نمی‌خواهیم از داده‌ها بگذریم،

but luckily, there's a way to copy the DNA

اما خوشبختانه، برای کپی کردن دی.‌ان.ای یک‌ راه هست

that's even cheaper and easier than synthesizing it.

که حتی ارزان‌تر و آسان‌تر از سنتز کردن آن است.

We actually tested a way to make 200 trillion copies of our files,

روشی را برای تهیه ۲۰۰ هزار میلیارد کپی از فایل‌های‌مان امتحان کرده‌ایم،

and we recovered all the data without error.

و تمام داده‌ها را بدون خطا بازیابی کرده‌ایم.

So sequencing also introduces errors into our DNA,

بنابراین، توالی دهی خطاهایی را هم در دی.‌ان.ای ما ایجاد می‌کند،

into the A's, T's, C's and G's.

خطاهایی در G،C،T، A ها.

Nature has a way to deal with this in our cells.

طبیعت برای این مشکل در سلول‌های ما راه‌حلی دارد.

But our data is stored in synthetic DNA in a tube,

اما داده‌های ما در دی.‌ان.ای سنتز شده داخل تیوب ذخیره شده است،

so we had to find our own way to overcome this problem.

پس ما برای غلبه این مسئله مجبور بودیم راه‌حل خودمان را بیابیم.

We decided to use an algorithm that was used to stream videos.

ما تصمیم گرفتیم از الگوریتمی که برای پخش ویدئو استفاده می‌شود، بهره ببریم.

When you're streaming a video,

وقتی یک ویدئو را پخش می‌کنید،

you're essentially trying to recover the original video, the original file.

اساساً در تلاش هستید تا ویدئوی اصلی، فایل اصلی، را بازیابی کنید.

When we're trying to recover our original files,

وقتی ما تلاش می‌کنیم که فایل اصلی را بازیابی کنیم،

we're simply sequencing.

داریم توالی دهی می‌کنیم.

But really, both of these processes are about recovering enough zeroes and ones

اما درواقع، هردوی این فرایندها، درباره بازیابی تعداد کافی ۰ و ۱ است

to put our data back together.

تا داده‌هایمان را مجدداً کنار هم بچینیم.

And so, because of our coding strategy,

و بنابراین، به خاطر استراتژی کد نویسی‌مان،

we were able to package up all of our data

می‌توانستیم تمام داده‌هایمان را طوری بسته‌بندی کنیم

in a way that allowed us to make millions and trillions of copies

که به ما امکان ایجاد میلیون‌ها وهزاران میلیارد را کپی دهد

and still always recover all of our files back.

و درعین‌حال همیشه بتوانیم تمام فایل‌هایمان را پس بگیریم.

This is the movie we encoded.

این فیلمی است که کدنویسی کرده‌ایم.

It's one of the first movies ever made,

که یکی از اولین فیلم‌های ساخته‌شده است،

and now the first to be copied more than 200 trillion times on DNA.

و اکنون اولین فیلمی است که بیش از ۲۰۰ هزار میلیارد بار روی دی.‌ان.‌ای کپی شده.

Soon after our work was published,

بافاصله کمی بعد از انتشار مطالعاتمان،

we participated in an "Ask Me Anything" on the website reddit.

در رویداد "هرچه می‌خواهی از من بپرس" وب‌سایت reddit شرکت کردیم.

If you're a fellow nerd, you're very familiar with this website.

اگر شما یکی از همکاران ما باشید، با این وب‌سایت بسیار آشنا هستید.

Most questions were thoughtful.

بیشتر سؤال‌ها متفکرانه بودند.

Some were comical.

و بعضی خنده‌دار...

For example, one user wanted to know when we would have a literal thumb drive.

برای مثال، کاربری می‌خواست بداند کی می‌تواند درایو لمسی واقعی خود را داشته باشد.

Now, the thing is,

حالا، مسئله این است،

our DNA already stores everything needed to make us who we are.

الان دی.‌ان.‌ای هر چیز لازم برای تبدیل ما به کسی که هستیم، را ذخیره می‌کند.

It's a lot safer to store data on DNA

ذخیره داده‌ها روی تمام فایل‌هایتان سنتز شده

in synthetic DNA in a tube.

داخل یک تیوب بسیار ایمن‌تر است.

Writing and reading data from DNA is obviously a lot more time-consuming

الان مسلماً نوشتن وخواندن داده روی دی.‌ان.ای نسبت به ذخیره

than just saving all your files on a hard drive --

تمام فایل‌هایتان بر روی سخت‌افزار

for now.

زمان بیشتری می‌برد.

So initially, we should focus on long-term storage.

پس، ابتدا باید بر ذخیره‌سازی طولانی‌مدت تمرکز کنیم.

Most data are ephemeral.

اغلب داده‌ها زودگذر هستند.

It's really hard to grasp what's important today,

فهمیدن آنچه امروز مهم است،

or what will be important for future generations.

یا آنچه برای نسل بعد اهمیت خواهد داشت، واقعاً سخت است.

But the point is, we don't have to decide today.

اما نکته این است که مجبور نیستیم همین امروز انتخاب کنیم.

There's this great program by UNESCO called the "Memory of the World" program.

یونسکو برنامه‌ای عالی به نام "حافظه جهان" دارد.

It's been created to preserve historical materials

این برنامه برای حفظ موارد تاریخی‌ای ایجاد شده است که

that are considered of value to all of humanity.

برای تمام بشریت ارزشمند هستند.

Items are nominated to be added to the collection,

از آیتم‌هایی برای افزوده شدن به این مجموعه نام برده شده است،

including that film that we encoded.

ازجمله فیلمی که ما آن را کد نویسی کردیم.

While a wonderful way to preserve human heritage,

در شرایطی که این برنامه یک راه فوق‌العاده برای حفظ میراث انسانی است،

it doesn't have to be a choice.

اما الزامی برای انتخاب آن وجود ندارد.

Instead of asking the current generation -- us --

در عوض پرسش از نسل حاضر-ما-

what might be important in the future,

که چه چیزی ممکن است در آینده اهمیت داشته باشد،

we could store everything in DNA.

می‌توانیم همه‌چیز را در دی.‌ان.ای ذخیره کنیم.

Storage is not just about how many bytes

ذخیره‌سازی نه ‌تنها فقط در مورد تعداد بایت‌ها،

but how well we can actually store the data and recover it.

بلکه درباره این است که ما داده‌ها را با چه کیفیتی ذخیره و بازیابی می‌کنیم.

There's always been this tension between how much data we can generate

همیشه تنشی وجود داشته است بین مقدار داده‌ای که می‌توانیم تولید کنیم،

and how much we can recover

و چقدر از آن را می‌توانیم بازیابی

and how much we can store.

و چقدر را می‌توانیم ذخیره‌سازی کنیم،

Every advance in writing data has required a new way to read it.

هر پیشرفتی در نوشتن داده‌ها، نیازمند روشی جدید برای خواندن آن‌هاست.

We can no longer read old media.

ما دیگر نمی‌توانیم رسانه‌های قدیمی را بخوانیم.

How many of you even have a disk drive in your laptop,

چند نفر از شما روی لپ‌تاپتان دیسک درایو دارید؟

never mind a floppy drive?

چه برسد به درایو فلاپی!

This will never be the case with DNA.

این اتفاق برای دی.‌ان.ای هرگز روی نخواهد داد.

As long as we're around, DNA is around,

تا زمانی که ما هستیم، دی.‌ان.ای نیز وجود دارد

and we'll find a way to sequence it.

و راهی خواهیم یافت تا آن را توالی‌دهی کنیم.

Archiving the world around us is part of human nature.

بایگانی کردن جهان اطراف، بخشی از ذات انسان است.

This is the progress we've made in digital storage in 60 years,

این پیشرفتی است که ما طی ۶۰ سال، از زمان شروع به شناخت دی.‌ان.ای،

at a time when we were only beginning to understand DNA.

در ذخیره‌سازی دیجیتالی به آن دست‌یافته‌ایم.

Yet, we've made similar progress in half that time with DNA sequencers,

هنوز درزمینهٔ توالی‌های دی.‌ان.ای، در نصف این زمان به پیشرفت مشابهی دست‌یافتیم

and as long as we're around, DNA will never be obsolete.

و تا زمانی که باشیم، دی.‌ان.ای هرگز منسوخ نخواهد شد.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)