The "opportunity gap" in US public education -- and how to close it | Anindya Kundu

Translator: Arvin Nsz Reviewer: Masood Mousavi

My first job out of college was as an academic researcher

اولین شغل من بعد از کالج به‌عنوان یک محقق دانشگاهی

at one of the largest juvenile detention centers in the country.

در یکی از بزرگ‌ترین بازداشتگاه‌های جوانان در کشور بود.

And every day I would drive to this building

و هر روز به این ساختمان

on the West Side of Chicago,

در غرب شیکاگو می‌رفتم،

go through the security checkpoint

مراحل بازرسی امنیتی را انجام می‌دادم

and walk down these brown, brick hallways as I made my way down to the basement

و از راهروهایی با آجرهای قهوه‌ای به سمت زیرزمین می‌رفتم

to observe the intake process.

تا مراحل ورود زندانیان را مشاهده کنم.

The kids coming in were about 10 to 16 years old,

بچه‌هایی که وارد می‌شدند بین ۱۰ تا ۱۶ سال داشتند،

usually always black and brown,

معمولاً سیاه یا قهوه‌ای پوستانی بودند،

most likely from the same impoverished South and West Sides of Chicago.

از همان مناطق فقیرنشین در جنوب و غرب شیکاگو.

They should've been in fifth to tenth grade,

آن‌ها باید در کلاس پنجم یا دهم می‌بودند،

but instead they were here for weeks on end

ولی بجایش برای هفته‌های متمادی آنجا بودند،

awaiting trial for various crimes.

منتظر محاکمه خود برای جرم‌های مختلف.

Some of them came back to the facility 14 times before their 15th birthday.

بعضی از آن‌ها ۱۴ بار به آنجا برگشته بودند قبل از تولد ۱۵ سالگی‌شان.

And as I sat there on the other side of the glass from them,

و وقتی من آنجا در سمت دیگر، پشت شیشه نشسته بودم،

idealistic with a college degree,

به‌عنوان یک ایده پرداز با مدرک دانشگاهی،

I wondered to myself:

با خودم فکر کردم:

Why didn't schools do something more to prevent this from happening?

چرا مدارس کاری برای جلوگیری از این اتفاق نکردند؟

It's been about 10 years since then,

۱۰ سال از آن موقع گذشته،

and I still think about how some kids get tracked towards college

و هنوز فکر می‌کنم، چگونه است که بعضی بچه‌ها به سمت کالج ترغیب می‌شوند

and others towards detention,

و بقیه به سمت بازداشتگاه،

but I no longer think about schools' abilities to solve these things.

ولی دیگر به توانایی مدارس به حل این مسائل فکر نمی‌کنم.

You see, I've learned that so much of this problem is systemic

راستش من متوجه شدم که بسیاری از این مشکلات از سیستم است،

that often our school system perpetuates the social divide.

طوری‌ که سیستم مدارس ما شکاف اجتماعی را دائمی می‌کند.

It makes worse what it's supposed to fix.

به جای حل مشکل، بدترش می‌کند.

That's as crazy or controversial

آنقدر دیوانه کننده است که باید

as saying that our health care system isn't preventative

بگوییم سیستم سلامت ما به دنبال پیشگیری نیست

but somehow profits off of keeping us sick ...

بلکه به‌گونه‌ای با مریض نگه‌داشتن ما سود می‌کند...

oops.

ببخشید!

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

I truly do believe though that kids can achieve great things

من باور دارم که کودکان می‌توانند به چیزهای بزرگی برسند

despite the odds against them,

با وجود احتمالاتی که علیه آن‌هاست،

and in fact, my own research shows that.

و در واقع تحقیقات من هم آن را نشان می‌دهد.

But if we're serious about helping more kids from across the board

اما اگر می‌خواهیم به‌ تمامی کودکان به‌ طورجدی کمک کنیم

to achieve and make it in this world,

تا در این دنیا موفق شوند،

we're going to have to realize that our gaps in student outcomes

باید متوجه باشیم که اِشکال ما در نتیجه گیری دانش‌آموزان

are not so much about achievement as much as they are about opportunity.

به موفق بودن آن‌ها مربوط نیست بلکه به موقعیت‌های آن‌ها مربوط است.

A 2019 EdBuild report showed

گزارش «اِدبیلد» در سال ۲۰۱۹ نشان داد

that majority-white districts receive about 23 billion dollars more

که عمده حوزه‌های سفیدپوست، ۲۳ میلیارد دلار بیشتر به‌عنوانِ

in annual funding than nonwhite districts,

سرمایه سالانه از حوزه‌های غیر سفیدپوست دریافت می‌کنند،

even though they serve about the same number of students.

با وجود اینکه همه‌ی آن‌ها به تعداد یکسانی دانش‌آموز خدمات می‌دهند.

Lower resource schools are dealing with lower quality equipment,

مدارسی با منابع کمتر با وسایلی با کیفیت پایین‌تر سروکار دارند،

obsolete technology

با فناوری کهنه

and paying teachers way less.

و حقوق کمتری به معلمان می‌دهند.

Here in New York,

اینجا در نیویورک،

those are also the schools most likely to serve

این‌ها همان مدارسی هستند که به ‌احتمال‌ زیاد

the one in 10 elementary school students

به یکی از همان ۱۰ دانش‌آموز مقطع راهنمایی

who will most likely have to sleep in a homeless shelter tonight.

که احتمالاً امشب را باید در پناهگاه بی‌خانمان‌ها بخوابد خدمات می‌دهند.

The student, parent and teacher are dealing with a lot.

خود دانش‌آموز والدین و معلم او با مسائل زیادی سروکله می‌زنند.

Sometimes places are misplacing the blame back on them.

ولی بعضی مواقع برخی به‌طور اشتباهی تقصیر را گردن آن‌ها می‌اندازند.

In Atlanta, we saw that teachers felt desperate enough

در آتلانتا معلمانی را دیدیم که از روی ناچاری

to have to help their students cheat on standardized tests

به دانش‌آموزان در امتحان‌های استاندارد کمک می‌کردند تا تقلب کنند

that would impact their funding.

زیرا این روی بودجه‌ی آن‌ها اثر می‌گذارد.

Eight of them went to jail for that in 2015

در سال ۲۰۱۵ هشت نفر از آن‌ها برای این کار به زندان رفتند

with some sentences as high as 20 years,

با مجازاتی به‌اندازه‌ی ۲۰ سال،

which is more than what many states give for second-degree murder.

که بیشتر از مجازات برای قتل درجه‌ دو در بسیاری از ایالت‌هاست.

The thing is though, in places like Tulsa,

قضیه اینجاست که در برخی جاها مثل «تالسا»،

teachers' pay has been so bad

دریافتی معلم‌ها به‌ قدری بد بوده

that these people have had to go to food pantries

که این افراد مجبور شده‌اند به آبدارخانه‌ها

or soup kitchens just to feed themselves.

یا آشپزخانه‌های سوپ پزی بروند تا غذایی بخورند.

The same system will criminalize a parent who will use a relative's address

همین سیستم، والدینی را که از آدرس فامیل‌هایشان استفاده می‌کنند

to send their child to a better school,

تا فرزند خود را به مدرسه‌ی بهتری بفرستند مجرم می‌داند،

but for who knows how long authorities have turned a blind eye

ولی چه کسی می‌داند که تابه‌حال چقدر مسئولین خود را به کوری زدند

to those who can bribe their way

آن‌هم در برابر افرادی که با رشوه دادن

onto the most elite and beautiful college campuses.

خودشان رو به برگزیده‌ترین و زیباترین کالج‌ها رسانده‌اند.

And a lot of this feels pretty heavy to be saying --

و خیلی از این‌ها برای گفته شدن سخت هستند

and maybe to be hearing --

و یا شاید برای شنیده شدن--

and since there's nothing quite like economics talk to lighten the mood --

و ازآنجایی‌که چیزی مثل صحبت‌های اقتصادی نیست که فضا را سبک‌تر کند --

that's right, right?

درست میگم، نه؟

Let me tell you about some of the costs

اجازه دهید از هزینه‌هایی بگویم که

when we fail to tap into our students' potential.

وقتی از پتانسیل دانش‌آموزان استفاده نمی‌کنیم برای مان ایجاد می‌شود.

A McKinsey study showed that if in 1998

در تحقیقی «مک کینزی» نشان داد که اگر در سال ۱۹۹۸

we could've closed our long-standing student achievement gaps

می‌توانستیم شکاف‌های قدیمی برای موفقیت دانش‌آموزان را از بین ببریم

between students of different ethnic backgrounds

در بین دانش‌آموزانی با زمینه‌های نژادی مختلف

or students of different income levels,

و یا دانش‌آموزانی با شرایط اقتصادی مختلف

by 2008, our GDP --

تا سال ۲۰۰۸، تولید ناخالص داخلی

our untapped economic gains --

و سودهای اقتصادی‌مان

could have gone up by more than 500 billion dollars.

می‌توانست تا ۵۰۰ میلیارد دلار بیشتر بشود.

Those same gaps in 2008,

همین شکاف‌ها در سال ۲۰۰۸

between our students here in the US and those across the world,

در بین دانش‌آموزان‌مان در آمریکا و بقیه‌ی دانش‌آموزان جهان

may have deprived our economy

عامل احتمالی ضرر اقتصادی ما

of up to 2.3 trillion dollars of economic output.

تا ۲٫۳ هزار میلیارد دلار بودند.

But beyond economics, numbers and figures,

ولی فراتر از اقتصاد اعداد و احتمالات،

فکر می‌کنم دلیل ساده‌تری وجود دارد که این موضوع مهم است،

I think there's a simpler reason that this matters,

a simpler reason for fixing our system.

یک دلیل ساده‌تر برای درست کردن سیستم خودمان.

It's that in a true democracy,

این است که در یک دموکراسی حقیقی،

like the one we pride ourselves on having --

مانند همینی که به داشتن آن افتخار می‌کنیم --

and sometimes rightfully so --

و بعضی‌اوقات به درستی--

a child's future should not be predetermined

آینده‌ی یک کودک نباید از قبل تصمیم‌گیری شود

by the circumstances of their birth.

با توجه به جوانب تولد آن‌ها.

A public education system should not create a wider bottom and more narrow top.

سیستم تحصیلی عمومی نباید یک شروع گسترده و یک انتهای محدود را بسازد.

Some of us can sometimes think

برخی از ما، بعضی وقت‌ها فکر می‌کنیم که

that these things aren't that close to home,

این اتفاقات آن‌قدر به ما نزدیک نیستند،

but they are if we broaden our view,

ولی اگر عمیق‌تر تفکر کنیم متوجه می‌شویم که هستند،

because a leaky faucet in our kitchen,

به خاطر نشتی یک شیر آب در آشپزخانه،

broken radiator in our hallway,

یک رادیاتور خراب‌شده در راهرو،

those parts of the house that we always say we're going to get to next week,

بخش‌هایی از خانه که همیشه می‌گوییم هفته‌ی دیگر درست می‌کنیم،

they're devaluing our whole property.

ما ارزش‌های دارایی خود را از دست می‌دهیم.

Instead of constantly looking away to solutions like privatization

بجای گشتن دائمی برای راه‌حل‌هایی مانند خصوصی‌سازی

or the charter school movement to solve our problems,

یا برای اینکه جنبش مدارس نیمه‌دولتی بخواهد مشکلات ما را حل کند،

why don't we take a deeper look at public education,

چرا یک نگاه عمیق‌تر به تحصیلات عمومی نمی‌اندازیم.

try to take more pride in it

سعی کنیم به آن افتخار، ارزش بیشتری بدهیم

and maybe use it to solve some of our social problems.

و یا شاید از آن برای حل مشکلات اجتماعی خود استفاده کنیم.

Why don't we try to reclaim the promise of public education

چرا سعی نمی‌کنیم حق خود را از وعده‌های تحصیل عمومی پس بگیریم

and remember that it's our greatest collective responsibility?

و بدانیم که این بزرگ‌ترین مسئولیت اشتراکی میان ماست؟

Luckily some of our communities are doing just that.

خوشبختانه برخی از اعضای اجتماع ما در حال انجام این کار هستند.

The huge teacher strikes in the spring of 2019 in Denver and LA --

تجمعات بزرگ معلمین در بهار سال ۲۰۱۹ در «دنور» و «لس‌آنجلس»

they were successful because of community support

آن‌ها به دلیل حمایت جامعه از آن‌ها موفق بودند

for things like smaller class sizes

اعتراضاتی برای کلاس‌هایی با اندازه‌ی کوچک‌تر

and getting things into schools like more counselors

و برای اضافه کردن مواردی به مدارس مثل مشاورین بیشتر

in addition to teacher pay.

بعلاوه‌ی حقوق معلمین.

And sometimes for the student,

و بعضی مواقع برای دانش‌آموزان

innovation is just daring to implement common sense.

نوآوری به‌گونه‌ای شجاعانه است که باعث ایجاد منطق قضاوت صحیح می‌شود.

In Baltimore a few years ago,

چند سال گذشته در «بالتیمور»،

they enacted a free breakfast and lunch program,

برنامه‌ی صبحانه و ناهار مجانی را به اجرا درآوردند،

taking away the stigma of poverty and hunger

به‌گونه‌ای که حس شرم فقر و گرسنگی را

for some students

از بعضی دانش‌آموزان بگیرند

but increasing achievement in attendance for many others.

و باعث افزایش حضور بسیاری دیگر از دانش‌آموزان بشوند.

And in Memphis,

و در «ممفیس»

the university is recruiting local, passionate high school students

دانشگاه دانش‌آموزان دبیرستانی پُر شوری را به خدمت می‌گیرد

and giving them scholarships to go teach in the inner city

و به آن‌ها بورسیه می‌دهد تا بتوانند در بخش داخلی شهر تدریس کنند

without the burden of college debt.

بدون نیاز به تحمل فشار بدهی‌ به کالج.

And north of here in The Bronx,

و در شمال اینجا در «برانکس»

I recently researched these partnerships being built

من به‌تازگی تحقیق کردم در مورد همکاری‌هایی که

between high schools, community colleges and local businesses

در بین دبیرستان‌ها و مدارس عالی و تجارت‌های محلی در حال شکل‌گیری است

who are creating internships in finance, health care and technology

که در حال ایجاد بورسیه‌های کاری در امور مالی و مراکز بهداشتی و فناوری

for students without "silver spoon" connections

برای دانش‌آموزانی بدون پارتی هستند

to gain important skills

تا بتوانند به مهارت‌های مهمی برسند

and contribute to the communities that they come from.

و به جامعه‌ی خود کمک کنند.

So today I don't necessarily have the same questions about education

درنتیجه، امروز من صرفاً همان سؤالاتی را در مورد تحصیلات

that I did when I was an idealistic, perhaps naïve college grad

مانند زمانی که یک ایده پرداز بودم ندارم، شاید یک تحصیل‌کرده‌ی ساده‌لوح

working in a detention center basement.

در حال کار در زیرزمین یک بازداشتگاه بودم.

It's not: Can schools save more of our students?

نباید بگوییم آیا مدارس می‌توانند دانش آموران ما را نجات دهند؟

Because I think we have the answer to that --

چون فکر می‌کنم ما جواب آن را داریم --

and it's yes they can, if we save our schools first.

بله، می‌توانند، اگر ما اول مدارس را نجات دهیم.

We can start by caring about the education of other people's children ...

ما می‌توانیم با اهمیت دادن به تحصیلاتِ فرزندان دیگران شروع کنیم ...

And I'm saying that as someone who doesn't have kids yet

و من این‌ را به‌عنوان کسی که هنوز فرزندی ندارد می‌گویم

but wants to worry a little bit less about the future when I do.

اما می‌خواهم کمی کمتر در مورد آینده نگران باشم، وقتی بچه‌دار می‌شوم.

Cultivating as much talent as possible,

تربیت کردن بیشترین استعداد ممکن،

getting as many girls as we can from all over

وارد کردن بیشترین دختران ممکن از همه جای جهان

into science and engineering,

به علوم و مهندسی

as many boys as we can into teaching --

وارد کردن بیشترین پسران ممکن به تدریس کردن --

those are investments for our future.

این‌ها سرمایه‌گذاری‌هایی برای آینده هستند.

Our students are like our most valuable resource,

دانش‌آموزان ما مانند باارزش‌ترین منابع ما هستند،

and when you put it that way,

و وقتی این‌طور به موضوع نگاه کنیم

our teachers are like our modern-day diamond and gold miners,

معلمین ما مانند معدنچی‌های مدرن طلا و الماس‌اند که

hoping to help make them shine.

امیدوارند به دانش‌آموزان کمک کنند بدرخشند.

Let's contribute our voices,

بیایید با صداهایمان

our votes and our support

با رأی‌ها و با پشتیبانی‌مان

to giving them the resources that they will need

به آنها کمک کنیم تا منابعی که نیاز دارند را به دست آورند،

not just to survive

نه‌ فقط برای اینکه دوام بیاورند

but hopefully thrive,

بلکه برای اینکه پیشرفت کنند،

allowing all of us to do so as well.

تا همه‌ی ما بتوانیم پیشرفت کنیم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause and cheers)

(تشویق حضار)