The galactic recipe for a living planet | Karin Öberg

Transcriber: Ivana Korom Reviewer: Krystian Aparta

Translator: Samin Majidi Reviewer: ‌Behdad Khazaeli

So I'm pretty sure that I'm not the only one in this room

کاملاً مطمئنم که من تنها کسی در این اتاق نیستم

who at some point have found myself, you know, looking up towards the stars,

که گاهی خود را در حال تماشای ستاره‌ها پیدا کرده،

and wondered, you know, "Are we it,

و شگفت‌زده می‌شوم، « آیا ما تنها هستیم،

or are there other living planets out there such as our own?"

یا آیا سیارات زنده دیگری مثل سیاره ما در آن بیرون وجود دارند؟ »

I guess it is possible that I'm then the only person

حدس می‌زنم ممکن است من تنها کسی باشم

who has obsessed enough about that question

که به اندازه کافی درباره این سوال وسواس دارد

to make it my career.

که آن را شغلش کند.

But moving on.

بگذریم.

How do we get to this question?

چگونه می‌توانیم به این سؤال بپردازیم؟

Well, I would argue the first thing to do

خوب، استدلال من این است که اولین کاری که باید انجام دهیم

is to turn our eyes back down from the sky to our own planet, the Earth.

این است که نگاهمان را از آسمان به پایین برگردانیم به سیاره خودمان، زمین.

And think about just how lucky did the Earth have to be

و به این فکر کنیم که زمین چقدر باید خوش‌شانس باشد

to be the living planet it is.

که یک سیاره زنده باشد.

Well, it had to be at least somewhat lucky.

خوب، باید حداقل تا حدودی خوش‌شانس باشد.

Had we been sitting closer to the Sun

اگر ما به خورشید نزدیک‌تر بودیم

or a bit further away,

یا کمی دورتر بودیم،

any water that we have had would have boiled off or frozen over.

هر آبی که داشتیم می‌جوشید یا منجمد می‌شد.

And I mean, it's not a given that a planet has water on it.

منظورم این است که، نمی‌توان فرض را بر این گذاشت که یک سیاره آب دارد.

So had we been a dry planet,

اگر ما سیاره‌ای خشک بودیم،

there would not have been a lot of life on it.

حیات زیادی روی آن وجود نداشت.

And even if we had had all the water that we have today,

و حتی اگر ما تمام آبی که امروز در اختیار داریم را داشتیم،

if that water had not been accompanied

اگر آن آب با نوع صحیح

by the right kind of chemicals to get life going,

مواد شیمیایی برای ادامه حیات همراه نبود،

we would have a wet planet, but just as dead.

ما یک سیاره مرطوب داشتیم، اما به همان اندازه مرده.

So it's so many things that can go wrong,

بنابراین خیلی چیزها وجود دارند که ممکن است اشتباه شوند،

what are the chances that they go right?

چه شانس‌هایی وجود دارند که آن‌ها به درستی پیش بروند؟

What are the chances that the planet forms

چه شانس‌هایی وجود دارند که سیاره

with at least the basic ingredients needed

با حداقل عناصر اولیه مورد نیاز

to have an origins of life happening?

برای وقوع منشاء حیات شکل بگیرد؟

Well, let's explore that together.

خوب، بیایید این موضوع را با هم بررسی کنیم.

So if you're going to have a living planet,

اگر می‌خواهید یک سیاره زنده داشته باشید،

the first thing you're going to need

اولین چیزی که به آن احتیاج خواهید داشت

is a planet.

یک سیاره است.

(Laughter)

(خنده)

But not any planet will do.

اما نه هر سیاره‌ای.

You're probably going to need a rather specific and earthlike planet.

شما احتمالاً به یک سیاره نسبتاً خاص و شبیه زمین احتیاج خواهید داشت.

A planet that is rocky,

سیاره‌ای سنگی،

so you can have both oceans and land,

تا بتوانید هم اقیانوس‌ و هم خشکی داشته باشید،

and it's sitting neither too close nor too far away from its star,

و نه خیلی نزدیک و نه خیلی دور از ستاره‌اش باشد،

but at the just-right temperature.

و در دمای دقیقاً مناسب باشد.

And it's just right for liquid water, that is.

و این یعنی دمای دقیقاً مناسب برای آب مایع.

So how many of these planets do we have in our galaxy?

چه تعداد از این سیاره‌ها در کهکشانمان داریم؟

Well, one of the great discoveries of the past decades

یکی از بزرگترین اکتشافات دهه‌های گذشته

is that planets are incredibly common.

این است که سیارات به طور باورنکردنی متداول هستند.

Almost every star has a planet around them.

تقریباً هر ستاره‌ای یک سیاره در اطرافش دارد.

Some have many.

بعضی تعداد زیادی دارند.

And among these planets,

بین این سیارات،

on the order of a few percent are earthlike enough

تنها درصد کمی از آن‌ها به اندازه کافی مشابه زمین هستند

that we would consider them potentially living planets.

تا ما آن‌ها را به عنوان سیارات زنده بالقوه در نظر بگیریم.

So having the right kind of planet is actually not that difficult

بنابراین داشتن یک نوع مناسب از سیاره در واقع چندان دشوار نیست

when we consider that there's about 100 billion stars in our galaxy.

وقتی در نظر بگیریم که حدود ۱۰۰ میلیارد ستاره در کهکشان‌مان وجود دارد.

So that gives you about a billion potential living planets.

و این به شما حدود ۱ میلیارد سیاره زنده بالقوه می‌دهد.

But it's not enough to just be at the right temperature

اما بودن در یک دمای دقیقاً مناسب

or have the right overall composition.

یا داشتن یک ترکیب سرتاسری مناسب کافی نیست.

You also need the right chemicals.

شما مواد شیمیایی مناسب نیز نیاز دارید.

And what the second and important ingredient to make a living planet is --

عنصر دوم و مهم برای ایجاد یک سیاره زنده چیزی نیست جز --

I think it's pretty intuitive --

فکر می‌کنم بسیار مشهود است --

it's water.

آب.

After all, we did define our planet as being potentially living

از این گذشته، ما سیاره خود را برای زندگی بالقوه اینگونه تعریف کردیم که

if it had the right temperature to keep water liquid.

اگر دمای مناسب برای نگه داشتن آب در حالت مایع داشته باشد.

And I mean, here on Earth, life is water-based.

منظورم این است که، این‌جا روی زمین، زندگی متکی بر آب است.

But more generally,

اما به طور کلی‌تر،

water is just really good as a meeting place for chemicals.

آب به عنوان یک میعادگاه برای مواد شیمیایی بسیار مناسب است.

It is a very special liquid.

این مایع بسیار خاص است.

So this is our second basic ingredient.

بنابراین این دومین عنصر اصلی ما است.

Now the third ingredient, I think,

فکر می‌کنم سومین عنصر،

is probably a little bit more surprising.

احتمالاً کمی تعجب‌آور است.

I mean, we are going to need some organics in there,

منظورم این است که، از آن‌جایی که ما به حیات آلی فکر می‌کنیم،

since we are thinking about organic life.

به برخی از مواد آلی نیاز خواهیم داشت.

But the organic molecule

اما مولکولی آلی

that seems to be at the center of the chemical networks

که به نظر می‌رسد باید در مرکز شبکه‌های شیمیایی قرار داشته باشد

that can produce biomolecules is hydrogen cyanide.

تا بتواند مولکول‌های زیستی تولید کند، سیانید هیدروژن است.

So for those of you who know what this molecule is like,

برای تعدادی از شما که می‌دانید این مولکول چیست،

you know it's something that it's a good idea to stay away from.

می‌دانید چیزی است که بهتر است از آن دوری کنید.

But it turns out

اما از قرار معلوم

that what's really, really bad for advanced life forms,

آن چیزی که برای اشکال حیات پیشرفته بسیار، بسیار بد است،

such as yourselves,

به عنوان مثال خود شما،

is really, really good to get the chemistry started,

برای آغاز واکنش‌های شیمیایی بسیار، بسیار خوب است،

the right kind of chemistry that can lead to origins of life.

نوع درستی از شیمی که می‌تواند به منشاء حیات منجر شود.

So now we have our three ingredients that we need,

بنابراین در حال حاضر ما سه عنصر مورد نیازمان را داریم،

you know, the temperate planet,

سیاره معتدل،

water and hydrogen cyanide.

آب و سیانید هیدروژن.

So how often do these three come together?

چقدر امکان دارد هر سه این موارد کنار هم جمع شوند؟

How many temperate planets are there out there

چند سیاره معتدل آن بیرون وجود دارد

that have water and hydrogen cyanide?

که آب و سیانید هیدروژن داشته باشند؟

Well, in an ideal world,

خوب، در یک جهان ایده آل،

we would now turn one of our telescopes towards one of these temperate planets

ما یکی از تلسکوپ‌های خود را به سمت یکی از این سیاره‌های معتدل چرخانده

and check for ourselves.

و خودمان بررسی می‌کردیم.

Just, "Do these planets have water and cyanides on them?"

فقط « آیا این سیاره‌ها آب و سیانید دارند؟ »

Unfortunately, we don't yet have large enough telescopes to do this.

متاسفانه، ما هنوز تلسکوپی که برای انجام این کار به اندازه کافی بزرگ باشد نداریم.

We can detect molecules in the atmospheres of some planets.

ما می‌توانیم مولکول‌ها را در جو برخی سیارات شناسایی کنیم.

But these are large planets

اما آن‌ها سیارات بزرگی هستند

sitting often pretty close to their star,

که گاهی بسیار نزدیک به ستاره‌شان قرار گرفته‌اند،

nothing like these, you know, just-right planets

که هیچ شباهتی به سیارات مناسبی

that we're talking about here,

که ما این‌جا در موردشان صحبت می‌کنیم ندارند،

which are much smaller and further away.

آن‌ها بسیار کوچکتر و دورتر هستند.

So we have to come up with another way.

بنابراین باید روش دیگری مطرح کنیم.

And the other way that we have conceived of and then followed

روش دیگری که ما به آن فکر کرده و سپس دنبالش کردیم

is to instead of looking for these molecules

این است که به جای جستجوی این مولکول‌ها

in the planets when they exist,

در سیاراتی که وجود دارند،

is to look for them in the material that's forming new planets.

در مواد تشکیل دهنده سیارات جدید به دنبال آن‌ها بگردیم.

So planets form in discs of dust and gas around young stars.

سیارات در دیسک‌هایی از گرد و غبار و گاز در اطراف ستاره‌های جوان شکل می‌گیرند.

And these discs get their material from the interstellar medium.

و این دیسک‌ها مواد خود را از محیط میان ستاره‌ای دریافت می‌کنند.

Turns out that the empty space you see between stars

معلوم می‌شود فضای خالی که بین ستاره‌ها می‌بینید

when you are looking up towards them, asking existential questions,

وقتی به آن‎ها نگاه می‌کنید، سوالات وجودی می‌پرسید،

is not as empty as it seems,

آنقدرها که به نظر می‌رسد خالی نیست،

but actually full of gas and dust,

و در واقع پر از گاز و گرد و غبار است،

which can, you know, come together in clouds,

که می‌توانند به صورت ابر گرد هم آمده،

then collapses to form these discs, stars and planets.

سپس جمع شوند تا این دیسک‌ها، ستاره‌ها و سیارات را تشکیل دهند.

And one of the things we always see when we do look at these clouds

و یکی از چیزهایی که همیشه وقتی به این ابرها نگاه می‌کنیم، می‌بینیم

is water.

آب است.

You know, I think we have a tendency to think about water

می‌دانید، من فکر می‌کنم ما تمایل داریم در مورد آب

as something that's, you know, special to us.

به عنوان چیزی که برای ما خاص است فکر کنیم.

Water is one of the most abundant molecules in the universe,

آب یکی از فراوان‌ترین مولکول‌های کیهان است،

including in these clouds,

از جمله در این ابرها،

these star- and planet-forming clouds.

این ستاره‌ها و ابر‌های تشکیل دهنده سیارات.

And not only that --

و نه تنها این --

water is also a pretty robust molecule:

آب همچنین یک مولکول بسیار مستحکم است:

it's actually not that easy to destroy.

در واقع شکستن آن چندان آسان نیست.

So a lot of this water that is in interstellar medium

بنابراین مقدار زیادی از این آب که در محیط بین ستاره‌ای قرار دارد

will survive the rather dangerous, collapsed journey from clouds

در سفر نسبتاً خطرناک و ویرانگر ابرها، به دیسک و سیاره

to disc, to planet.

پایدار خواهد ماند.

So water is alright.

پس آب مشکلی ندارد.

That second ingredient is not going to be a problem.

عنصر دوم مسئله‌ای نخواهد داشت.

Most planets are going to form with some access to water.

بیشتر سیارات با دسترسی به آب شکل می‌گیرند.

So what about hydrogen cyanide?

در مورد سیانید هیدروژن چطور؟

Well, we also see cyanides and other similar organic molecules

خوب، ما همچنین سیانید و سایر مولکول‌های آلی مشابه را

in these interstellar clouds.

در ابرهای میان ستاره‌ای می‌بینیم.

But here, we're less certain about the molecules surviving,

اما، درباره‌ی پایدار ماندن مولکول‌هایی که از ابر به دیسک می‌روند،

going from the cloud to the disc.

اطمینان کمتری داریم.

They're just a bit more delicate, a bit more fragile.

آن‌ها فقط کمی ظریف‌تر و شکننده‌تر هستند.

So if we're going to know that this hydrogen cyanide

بنابراین اگر می‌خواهیم بدانیم سیانید هیدروژن

is sitting in the vicinity of new planets forming,

در مجاورت سیاره‌های جدید در حال تشکیل قرار دارد،

we'd really need to see it in the disc itself,

باید آن را در خود دیسک ببینیم،

in these planet-forming discs.

در دیسک‌های تشکیل دهنده سیارات.

So about a decade ago,

حدود یک دهه پیش،

I started a program to look for this hydrogen cyanide

برنامه‌ای برای جستجوی سیانید هیدروژن

and other molecules in these planet-forming discs.

و مولکول‌های دیگر در دیسک‌های تشکیل دهنده سیارات آغاز کردم.

And this is what we found.

و این چیزی بود که ما به دست آوردیم.

So good news, in these six images,

خبر خوب این است که، در این شش تصویر،

those bright pixels represent emissions originating from hydrogen cyanide

این پیکسل‌های روشن بیانگر انتشارات ناشی از سیانید هیدروژن

in planet-forming discs hundreds of light-years away

در دیسک‌های تشکیل دهنده سیارات است که صدها سال نوری دور هستند

that have made it to our telescope,

که تلسکوپ‌های ما را

onto the detector,

به آشکار‌ساز بدل کرده‌اند،

allowing us to see it like this.

به ما این امکان را می‌دهند آن‌ها را به این شکل ببینیم.

So the very good news

و خبر خیلی خوب این است که

is that these discs do indeed have hydrogen cyanide in them.

این دیسک‌ها حقیقتاً سیانید هیدروژن دارند.

That last, more elusive ingredient.

که ماده‌ای بسیار فرار است.

Now the bad news is that we don't know where in the disc it is.

حالا خبر بد این است که ما نمی‌دانیم کجای دیسک هستند.

If we look at these,

اگر به این تصاویر نگاهی بیندازیم،

I mean, no one can say they are beautiful images,

منظورم این است که هیچ کسی نمی‌تواند بگوید تصاویر زیبایی هستند،

even at the time when we got them.

حتی زمانی که ما آن‌ها را گرفتیم.

You see the pixel size is pretty big

می‌بینید که اندازه پیکسل‌ها بسیار بزرگ است

and it's actually bigger than these discs themselves.

و حتی از خود دیسک‌ها هم بزرگتر است.

So each pixel here

هر پیکسل در این‌جا

represents something that's much bigger than our solar system.

بیانگر چیزی است که حتی از منظومه شمسی ما هم بزرگتر است.

And that means

و این یعنی

that we don't know where in the disc the hydrogen cyanide is coming from.

ما نمی‌دانیم سیانید هیدروژن از کدام قسمت دیسک می‌آید.

And that's a problem,

و مشکل این است،

because these temperate planets,

زیرا این سیارات معتدل،

they can't access hydrogen cyanide just anywhere,

نمی‌توانند به سیانید هیدروژن در هر جایی دسترسی داشته باشند،

but it must be fairly close to where they assemble

برای اینکه به آن دسترسی داشته باشند

for them to have access to it.

باید به جایی که در حال شکل‌گیری هستند نسبتاً نزدیک باشد.

So to bring this home, let's think about an analogous example,

برای روشن کردن این مطلب، بیایید به یک مثال مشابه فکر کنیم،

that is, of cypress growing in the United States.

درباره‌ی پرورش درخت سرو در ایالات متحده.

So let's say, hypothetically,

بیایید فرض کنیم،

that you've returned from Europe

شما از اروپا بازگشته‌اید

where you have seen beautiful Italian cypresses,

جایی که سروهای ایتالیایی زیبا را دیده‌اید،

and you want to understand, you know,

و می‌خواهید بدانید،

does it make sense to import them to the United States.

آیا واردات آن‌ها به ایالات متحده منطقی است؟

Could you grow them here?

آیا می‌توانید آن‌ها را این‌جا پرورش دهید؟

So you talk to the cypress experts,

به همین منظور شما با کارشناسان درخت سرو صحبت می‌کنید،

they tell you that there is indeed

آنها به شما می گویند که در واقع

a band of not-too-hot, not-too-cold across the United States

یک ناحیه نه خیلی گرم و نه خیلی سرد در میان ایالات متحده است

where you could grow them.

جایی که می‌توانید آن‌ها را پرورش دهید.

And if you have a nice, high-resolution map or image like this,

و اگر شما یک نقشه خوب و با وضوح بالا یا یک تصویر مانند این داشته باشید،

it's quite easy to see that this cypress strip

بسیار راحت می توان دید که این نوار سرو

overlaps with a lot of green fertile land pixels.

با تعداد زیادی از پیکسل‌های زمین‌های حاصلخیز و سبز همپوشانی دارد.

Even if I start degrading this map quite a bit,

حتی اگر من کمی کیفیت این نقشه را پایین بیاورم،

making it lower and lower resolution,

وضوح آن را پایین و پایین‌تر بیاورم،

it's still possible to tell

همچنان می‌توان گفت

that there's going to be some fertile land overlapping with this strip.

زمین‌های بارور با این نوار همپوشانی دارند.

But what about if the whole United States

اما چه اتفاقی می‌افتد اگر کل ایالات متحده

is incorporated into a single pixel?

در یک پیکسل واحد گنجانده شود؟

If the resolution is that low.

اگر وضوح پایین باشد.

What do you do now,

حالا چه کار می‌کنید،

how do you now tell whether you can grow cypresses in the United States?

حالا چطور می‌توانید بگویید که آیا می توان درخت سرو در ایالات متحده پرورش داد؟

Well the answer is you can't.

جواب این است که شما نمی‌توانید.

I mean, there's definitely some fertile land there,

منظورم این است که قطعاً زمین‌های حاصل خیزی آن‌جا وجود دارد،

or you wouldn't have that green tint to the pixel,

یا هیچ رنگ سبزی در پیکسل‌ها وجود نخواهد داشت،

but there's just no way of telling

اما هیچ راهی برای اثبات اینکه

whether any of that green is in the right place.

هر یک از آن رنگ‌های سبز در جای درست قرار دارند نیست.

And that is exactly the problem we were facing

و این دقیقاٌ مشکلی است که ما با آن مواجه هستیم

with our single-pixel images of these discs

تصاویر تک پیکسلی ما از این دیسک‌ها

with hydrogen cyanide.

و سیانید هیدروژن.

So what we need is something analogous,

بنابراین آن چه ما احتیاج داریم چیزی مشابه است

at least those low-resolution maps that I just showed you,

حداقل آن نقشه‌های با وضوح پایین که به شما نشان دادم،

to be able to tell whether there's overlap between where the hydrogen cyanide is

می‌توانستند بگویند که آیا بین جایی که سیانید هیدروژن وجود دارد

and where these planets can access it as they are forming.

و جایی که این سیارات در حال شکل‌گیری دسترسی داشته باشند همپوشانی هست یا نه.

So coming to the rescue, a few years ago,

چند سال پیش، آنچه ما را نجات داد،

is this new, amazing, beautiful telescope ALMA,

تلسکوپ جدید، شگفت انگیز و زیبا «آلما» بود،

the Atacama Large Millimeter and submillimeter Array

آرایه بزرگ میلیمتری و زیر میلیمتری آتاکاما

in northern Chile.

در شمال شیلی.

So, ALMA is amazing in many different ways,

«آلما» از جهات مختلف شگفت‌انگیز است،

but the one that I'm going to focus on

اما یکی از آن‌ها که می‌خواهم روی آن تمرکز کنم

is that, as you can see, I call this one telescope,

این است که همانطور که می‌بینید من آن را یک تلسکوپ نامیدم،

but you can there are actually many dishes in this image.

اما می‌توانید تعداد زیادی دیش در این تصویر ببینید.

And this is a telescope that consists of 66 individual dishes

و این تلسکوپی است که از ۶۶ دیش جداگانه تشکیل شده است

that all work in unison.

که همه آن‌ها با هماهنگی کار می‌کنند.

And that means that you have a telescope

و این یعنی شما تلسکوپی دارید که

that is the size of the largest distance that you can put these dishes

اندازه‌اش به میزان بیشترین فاصله‌ای است که

away from one another.

می‌توان این دیش‌ها را از یکدیگر دور کرد.

Which in ALMA's case are a few miles.

که در مورد «آلما» حدود چند مایل است.

So you have a more than mile-sized telescope.

بنابراین شما یک تلسکوپ با ابعاد بزرگتر از مایل دارید.

And when you have such a big telescope,

و وقتی چنین تلسکوپ بزرگی دارید،

you can zoom in on really small things,

می‌توانید روی یک جسم بسیار کوچک زوم کرده

including making maps of hydrogen cyanide in these planet-forming discs.

و نقشه سیانید هیدروژن در دیسک‌های تشکیل دهنده سیارات را تهیه کنید.

So when ALMA came online a few years ago,

چند سال پیش هنگامی که «آلما» شروع به کار کرد،

that was one of the first things that I proposed that we use it for.

این یکی از اولین مواردی بود که من پیشنهاد کردم از آن استفاده کنیم.

And what does a map of hydrogen cyanide look like in a disc?

نقشه‌ی سیانید هیدروژن در دیسک چگونه به نظر می‌رسد؟

Is the hydrogen cyanide at the right place?

آیا سیانید هیدروژن در محل درستی قرار دارد؟

And the answer is that it is.

و جواب این است که بله.

So this is the map.

خوب این همان نقشه است.

You see the hydrogen cyanide emission being spread out across the disc.

می‌بینید که انتشار سیانید هیدروژن در میان دیسک پخش می‌شود.

First of all, it's almost everywhere,

در ابتدا، تقریبا همه جا هست،

which is very good news.

که خبر خوبی است.

But you have a lot of extra bright emission

اما انتشار بسیار روشن دیگری نیز دارید

coming from close to the star towards the center of the disc.

که از نزدیکی ستاره به سمت مرکز دیسک می‌آید.

And this is exactly where we want to see it.

و این دقیقاً همان جایی است که ما می‌خواهیم آن را ببینیم.

This is close to where these planets are forming.

نزدیک محلی که این سیارات شکل می‌گیرند.

And this is not what we see just towards one disc --

و این چیزی نیست که ما فقط در یک دیسک ببینیم --

here are three more examples.

در اینجا سه نمونه دیگر وجود دارد.

می‌توانید ببینید همه آن‌ها یک چیز را نشان می‌دهند --

You can see they all show the same thing --

lots of bright hydrogen cyanide emission

انتشار سیانید هیدروژن درخشان

coming from close to the center of the star.

که از نزدیکی مرکز ستاره می‌آید.

For full disclosure, we don't always see this.

برای شفاف سازی کامل موضوع، ما همیشه این را نمی‌بینیم.

There are discs where we see the opposite,

دیسک‌هایی وجود دارد که ما خلاف این را مشاهده می‌کنیم،

where there's actually a hole in the emission towards the center.

جایی که در واقع سوراخی در مسیر انتشار به سمت مرکز وجود دارد.

So this is the opposite of what we want to see, right?

این برخلاف آن چیزی است که می‌خواهیم ببینیم، درسته؟

This is not places where we could research

این‌ها مکان‌هایی نیستند که بتوانیم بررسی کنیم

if there is any hydrogen cyanide around where these planets are forming.

سیانید هیدروژن در جایی که این سیارات تشکیل می‌شود وجود دارد یا نه.

But in most cases,

اما در بیشتر موارد،

we just don't detect hydrogen cyanide,

ما فقط سیانید هیدروژن را تشخیص نمی‌دهیم،

but we detect it in the right place.

بلکه ما آن را در جای مناسب تشخیص می‌دهیم.

So what does all this mean?

معنی همه این‌ها چیست؟

Well, I told you in the beginning

من در ابتدا به شما گفتم

that we have lots of these temperate planets,

که ما تعداد زیادی از این سیارات معتدل داریم،

maybe a billion or so of them,

شاید ۱ میلیارد یا بیشتر،

that could have life develop on them

که در صورت داشتن مواد مناسب

if they have the right ingredients.

حیات می‌تواند روی آن‌ها ایجاد شود.

And I've also shown

و همچنین نشان دادم

that we think a lot of the time, the right ingredients are there --

که ما خیلی وقت‌ها فکر می‌کنیم، مواد مناسب وجود دارند --

we have water, we have hydrogen cyanide,

ما آب داریم، سیانید هیدروژن داریم،

there will be other organic molecules as well

مولکول‌های آلی دیگری نیز داریم

coming with the cyanides.

که در کنار سیانید به وجود می‌آیند.

This means that planets with the most basic ingredients for life

این بدان معناست که سیارات با ابتدایی ترین عناصر برای زندگی

are likely to be incredibly common in our galaxy.

احتمالاً در کهکشان ما بسیار متداول هستند.

And if all it takes for life to develop

و اگر همه‌ آنچه برای توسعه حیات نیاز است

is to have these basic ingredients available,

در دسترس بودن عناصر اولیه باشد،

there should be a lot of living planets out there.

باید تعداد زیادی سیاره زنده در آن بیرون وجود داشته باشد.

But that is of course a big if.

البته این امکانش بسیار کم است.

And I would say the challenge of the next decades,

می‌توانم بگویم چالش دهه‎‌های بعدی،

for both astronomy and chemistry,

برای نجوم و شیمی،

is to figure out just how often

این است که بفهمیم چقدر احتمال دارد

we go from having a potentially living planet

که از داشتن سیاره زنده بالقوه

to having an actually living one.

به داشتن یک سیاره زنده واقعی برسیم.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق)