Doris Kearns Goodwin: What we can learn from past presidents

Translator: Babak Azizafshari Reviewer: Hajar Almasi

So, indeed, I have spent my life

خوب، در واقع، من زندگیمو صرف

looking into the lives of presidents who are no longer alive.

نگاه به زندگی رئیس جمهورهایی کردم که دیگه زنده نیستن.

Waking up with Abraham Lincoln in the morning,

صبح با آبراهام لینکلن قدم زدم،

thinking of Franklin Roosevelt when I went to bed at night.

شب با فکر فرانکلین روزولت به رختخواب رفتم.

But when I try and think about what I've learned

اما وقتی سعی می کنم و درباره ی چیزایی که یاد گرفتم فکر می کنم

about the meaning in life, my mind keeps wandering back

از مفهوم زندگی، ذهنم بی اختیار برمی گرده

to a seminar that I took when I was a graduate student at Harvard

به سمیناری که وقتی دانشجو بودم در هاروارد داشتم

with the great psychologist Erik Erikson.

با روانشناس بزرگ، اریک اریکسون.

He taught us that the richest and fullest lives

او به ما آموخت که غنی ترین و پرترین زندگی ها

attempt to achieve an inner balance between three realms:

سعی می کنن در سه زمینه به تعادل درونی برسن:

work, love and play.

کار، عشق و بازی.

And that to pursue one realm to the disregard of the other,

و این که برای تلاش در یک زمینه به دیگری بی توجهی کنی،

is to open oneself to ultimate sadness in older age.

به معنی قرار دادن خود در معرض افسردگی شدید در سن پیری است.

Whereas to pursue all three with equal dedication,

اما تلاش در هر سه به یک میزان،

is to make possible a life filled not only with achievement,

به این معنیه که میشه یه زندگی داشته باشی که علاوه بر موفقیت،

but with serenity.

از آرامش هم سرشار باشه.

So since I tell stories, let me look back

پس چون دارم داستان میگم، بذارین به گذشته نگاه کنیم

on the lives of two of the presidents I've studied to illustrate this point --

به زندگی دو رئیس جمهوری که درباره شون مطالعه کردم تا این نکته رو نشون بدم--

Abraham Lincoln and Lyndon Johnson.

آبراهام لینکلن و لیندون جانسون.

As for that first sphere of work,

در مورد اولین زمینه یعنی کار،

I think what Abraham Lincoln's life suggests

فکر می کنم چیزی که زندگی آبراهام لینکلن نشون میده

is that fierce ambition is a good thing.

اینه که جاه طلبی شدید چیز خوبیه.

He had a huge ambition.

او به شدت جاه طلب بود.

But it wasn't simply for office or power or celebrity or fame --

اما این صرفاً برای مقام یا قدرت یا معروفیت یا شهرت نبود--

what it was for was to accomplish something worthy enough in life

این برای رسیدن به چیزی بود که در زندگی خیلی ارزش داره چون

so that he could make the world a little better place for his having lived in it.

می تونه دنیا رو جای بهتری برای زندگی بکنه.

Even as a child, it seemed, Lincoln dreamed heroic dreams.

به نظر میرسه لینکلن حتی در کودکی رؤیاهای قهرمانانه داشت.

He somehow had to escape that hard-scrabble farm

او باید به طریقی از اون همه کار در مزرعه ای که

from which he was born.

به دنیا اومده بود خلاص می شد.

No schooling was possible for him,

مدرسه رفتن براش ممکن نبود،

except a few weeks here, a few weeks there.

مگه یکی دو هفته اینجا، یکی دو هفته اونجا.

But he read books in every spare moment he could find.

اما هر لحظه که بیکار می شد کتاب میخوند.

It was said when he got a copy of the King James Bible

گفته شده وقتی یه نسخه از انجیل شاه جیمز به دستش می رسید

or "Aesop's Fables," he was so excited he couldn't sleep.

یا "افسانه های ازوپ،" چنان هیجان زده می شد که نمیتونست بخوابه.

He couldn't eat.

نمیتونست غذا بخوره.

The great poet Emily Dickinson once said,

شاعر بزرگ امیلی دیکینسون در جایی گفته،

"There is no frigate like a book to take us lands away."

"هیچ قایقی نمیتونه مثل یه کتاب ما رو تا دوردست ها ببره."

How true for Lincoln.

چقدر در مورد لینکلن صدق میکنه.

Though he never would travel to Europe,

چون با اینکه هرگز به اروپا سفر نکرد،

he went with Shakespeare's kings to merry England,

با شاهان شکسپیر به انگلستان واقعی رفت،

he went with Lord Byron's poetry to Spain and Portugal.

با شعرهای لرد بایرون به اسپانیا و پرتقال رفت.

Literature allowed him to transcend his surroundings.

ادبیات بهش اجازه داد از محیط خود فراتر بره.

But there were so many losses in his early life

اما در سال های اول زندگی افراد بسیاری رو از دست داد

that he was haunted by death.

طوری که به مرگ خو گرفت.

His mother died when he was only nine years old;

مادرش وقتی که او فقط نه سال داشت فوت کرد؛

his only sister, Sarah, in childbirth a few years later;

تنها خواهرش، سارا، یکی دو سال بعد هنگام زایمان؛

and his first love, Ann Rutledge, at the age of 22.

و اولین عشقش، آن راتلِج، در بیست و دو سالگی درگذشت.

Moreover, when his mother lay dying,

به علاوه، مادرش در بستر مرگ،

she did not hold out for him the hope

این امیدواری رو بهش نداد

that they would meet in an afterworld.

که در دنیای بعد از مرگ همدیگه رو می بینن.

She simply said to him,

او فقط بهش گفت،

"Abraham, I'm going away from you now, and I shall never return."

"آبراهام، دارم از پیشت میرم، و هرگز برنمی گردم."

As a result he became obsessed with the thought

در نتیجه او گرفتار این تصور وسواس گونه شده بود

that when we die our life is swept away -- dust to dust.

که وقتی ما می میریم زندگی ما از بین میره-- محو میشه.

But only as he grew older did he develop

اما وقتی بزرگتر شد،

a certain consolation from an ancient Greek notion --

آرامش خاصی پیدا کرد با این نظریه ی یونانی--

but followed by other cultures as well --

البته به دنبالش فرهنگ های دیگه هم بودن--

that if you could accomplish something worthy in your life,

که اگه در طول عمرت کار ارزشمندی انجام بدی،

you could live on in the memory of others.

میتونی در خاطرات دیگران زنده بمونی.

Your honor and your reputation would outlive your earthly existence.

افتخار تو و شهرت تو بعد از مرگ جسم زمینی زنده خواهد ماند.

And that worthy ambition became his lodestar.

و این هدف ارزشمند ستاره ی راهنمایش شد.

It carried him through the one significant depression that he suffered

اونو از افسردگی شدید نجات داد،

when he was in his early 30s.

وقتی سی و دو سه سال داشت.

Three things had combined to lay him low.

سه چیز دست به دست دادن تا اونو داغون کنن.

He had broken his engagement with Mary Todd,

نامزدیش با مری تاد را به زد،

not certain he was ready to marry her,

مطمئن نبود میخواد باهاش ازدواج کنه،

but knowing how devastating it was to her that he did that.

اما می دونست که این قضیه چقدر برای مری ویران کننده است.

His one intimate friend, Joshua Speed, was leaving Illinois

تنها دوست صمیمی او، جاشوا اسپید، داشت از ایلینوی می رفت

to go back to Kentucky because Speed's father had died.

به کنتاکی برمی گشت چون پدرش فوت کرده بود.

And his political career in the state legislature

و موقعیت سیاسی اش در مجلس ایالتی

was on a downward slide.

داشت تنزل می کرد.

He was so depressed that friends worried he was suicidal.

چنان افسرده بود که دوستانش نگران خودکشی او بودند.

They took all knives and razors and scissors from his room.

همه چاقوها و تیغ ها و قیچی ها رو از اتاقش برداشتن.

And his great friend Speed went to his side and said,

و دوست بزرگش اسپید به راه خود رفت و گفت،

"Lincoln, you must rally or you will die."

"لینکلن، تو باید دوباره شروع کنی وگرنه می میری."

He said that, "I would just as soon die right now,

او گفت، "بهتر بود همین حالا می مردم،

but I've not yet done anything to make any human being

اما هنوز کاری نکردم تا هیچ انسانی

remember that I have lived."

به یاد بیاره که من زنده بودم."

So fueled by that ambition, he returned to the state legislature.

پس با انرژی حاصل از این عقیده، به مجلس ایالتی برگشت.

He eventually won a seat in Congress.

بالاخره یک صندلی در کنگره به دست آورد.

He then ran twice for the Senate, lost twice.

سپس دو بار برای سنا تلاش کرد، دو بار شکست خورد.

"Everyone is broken by life," Ernest Hemingway once said,

ارنست همینگوی در جایی میگه، "همه در زندگی شکست میخورن،

"but some people are stronger in the broken places."

اما بعضیا در اثر شکست قوی تر میشن."

So then he surprised the nation with an upset victory

خوب او سپس ملت رو با یه پیروزی غیرمنتظره شگفت زده کرد،

for the presidency over three far more experienced,

در انتخابات ریاست جمهوری در مقابل سه حریف باتجربه تر،

far more educated, far more celebrated rivals.

با تحصیلات بسیار بیشتر، رقبایی که خیلی معروف تر بودن.

And then when he won the general election,

و بعد وقتی در انتخاب سراسری برنده شد،

he stunned the nation even more

ملت را متعجب تر هم کرد

by appointing each of these three rivals into his Cabinet.

وقتی هر سه رقیب خودش رو به عضویت کابینه درآورد.

It was an unprecedented act at the time because everybody thought,

این کار سابقه نداشت چون همه فکر می کردن،

"He'll look like a figurehead compared to these people."

"او در مقایسه با این افراد یه دست نشانده محسوب میشه."

They said, "Why are you doing this, Lincoln?"

اونها گفتن، "لینکلن، چرا این کارو می کنی؟"

He said, "Look, these are the strongest

او گفت، "ببینید، اینها قوی ترین

and most able men in the country.

و تواناترین افراد کشور هستن.

The country is in peril. I need them by my side."

کشور در خطره. اونها رو کنارم لازم دارم."

But perhaps my old friend Lyndon Johnson

اما شاید دوست قدیمی من لیندون جانسون

might have put it in less noble fashion:

این حرف رو با حسن نیت کمتری گفته:

"Better to have your enemies inside the tent pissing out,

"بهتره دشمنات داخل چادر باشن و بیرون شاش کنن،

than outside the tent pissing in."

تا این که بیرون باشن و داخل شاش کنن."

(Laughter)

(صدای خنده حاضرین)

But it soon became clear that Abraham Lincoln

اما به زودی روشن شد آبراهام لینکلن

would emerge as the undisputed captain of this unruly team.

فرمانده ی بلامنازع این گروه سرکش است.

For each of them soon came to understand

چون همه شون به زودی فهمیدند

that he possessed an unparalleled array of

که او مجهز به

emotional strengths and political skills

توانایی های عاطفی و مهارت های سیاسی بی نظیری است

that proved far more important than the thinness of his external résumé.

که ثابت شد بسیار مهم تر از سوابق ناچیز بیرونی اش هستند.

For one thing, he possessed an uncanny ability

به عنوان مثال، او توانایی فوق العاده ای

to empathize with and to think about other peoples' point of view.

برای درک احساس و فهم دیدگاه دیگران داشت.

He repaired injured feelings that might have escalated

او احساسات لطمه دیده ای را ترمیم می کرد که ممکن بود در صورت تشدید

into permanent hostility.

به خصومت دائم تبدیل شوند.

He shared credit with ease,

به راحتی نظر دیگران را می پذیرفت،

assumed responsibility for the failure of his subordinates,

مسئولیت شکست زیردستان خود را برعهده می گرفت،

constantly acknowledged his errors and learned from his mistakes.

پیوسته اشتباه های خود را می پذیرفت و از خطاهایش درس می گرفت.

These are the qualities we should be looking for in our candidates in 2008.

این ها صفاتی است که باید در کاندیداهای مان جستجو کنیم.

(Applause)

(تشویق حضار)

He refused to be provoked by petty grievances.

با نارضایتی های کوچک از کوره در نمی رفت.

He never submitted to jealousy or brooded over perceived slights.

هرگز تسلیم حسادت یا از سرزنش دیگران متألم نمی شد.

And he expressed his unshakeable convictions

و استدلال های محکم خود را ارائه می کرد

in everyday language, in metaphors, in stories.

به شکل محاوره ی عادی، استعاره، داستان.

And with a beauty of language -- almost as if

و با زیبایی زبان-- تقریباً مثل این بود که

the Shakespeare and the poetry he had so loved as a child

شکسپیر و شعری که او در کودکی آن چنان دوست داشت

had worked their way into his very soul.

با روح او عجین شده بود.

In 1863, when the Emancipation Proclamation was signed,

در 1863، هنگام امضای اعلامیه ی آزادی،

he brought his old friend, Joshua Speed, back to the White House,

دوست قدیمی خود، جاشوا اسپید رو به کاخ سفید آورد،

and remembered that conversation of decades before, when he was so sad.

و اون مکالمه ی دهها سال پیش رو به یاد آورد، وقتی به شدت افسرده بود.

And he, pointing to the Proclamation, said,

و با اشاره به اعلامیه گفت،

"I believe, in this measure, my fondest hopes will be realized."

"معتقدم، با این کار، بزرگترین آرزوهام به واقعیت تبدیل میشه."

But as he was about to put his signature on the Proclamation

اما وقتی داشت اعلامیه رو امضا می کرد

his own hand was numb and shaking

دست خودش بی حس بود و می لرزید

because he had shaken a thousand hands that morning at a New Year's reception.

چون صبح همون روز در مراسم سال نو با هزاران نفر دست داده بود.

So he put the pen down.

پس قلم رو پایین آورد.

He said, "If ever my soul were in an act, it is in this act.

گفت، "اگه وجود من فقط یک بار کاری کرده باشه، همین یک کار بوده.

But if I sign with a shaking hand,

اما اگه با دست لرزان امضا کنم،

posterity will say, 'He hesitated.'"

آیندگان خواهند گفت، «تردید داشته."

So he waited until he could take up the pen

پس صبر کرد تا وقتی تونست قلم رو به دست بگیره

and sign with a bold and clear hand.

و با قاطعیت و به وضوح امضا کنه.

But even in his wildest dreams,

اما حتی در بهترین رؤیاهایش،

Lincoln could never have imagined

لینکلن هرگز تصور نمی کرد

how far his reputation would reach.

شهرت او تا کجا خواهد رفت.

I was so thrilled to find an interview with the great Russian writer,

وقتی یه مصاحبه با نویسنده ی بزرگ روسی پیدا کردم، هیجان زده شدم،

Leo Tolstoy, in a New York newspaper in the early 1900s.

لئو تولستوی، در روزنامه ی نیویورک در اوایل دهه ی ۱۹۰۰

And in it, Tolstoy told of a trip that he'd recently made

و اونجا، تولستوی از سفر اخیرش میگه

to a very remote area of the Caucasus,

به ناحیه ای دوردست در قفقاز،

where there were only wild barbarians,

جایی که فقط بربرهای وحشی بودن،

who had never left this part of Russia.

که هرگز این بخش از روسیه رو ترک نکرده بودن.

Knowing that Tolstoy was in their midst,

اونها با دیدن تولستوی،

they asked him to tell stories of the great men of history.

ازش خواستن قصه ی مردان بزرگ تاریخ رو بگه.

So he said, "I told them about Napoleon

او هم گفته بود، "بهشون درباره ی ناپلئون

and Alexander the Great and Frederick the Great

و اسکندر کبیر و فردریک کبیر

and Julius Caesar, and they loved it.

و ژولیوس سزار گفتم و خوششون اومد.

But before I finished, the chief of the barbarians stood up and said,

اما قبل از این که تموم کنم، رئیس بربرها ایستاد و گفت،

'But wait, you haven't told us about the greatest ruler of them all.

«اما صبر کن، به ما درباره ی بزرگترین فرمانده شون نگفتی.

We want to hear about that man who spoke with a voice of thunder,

میخوایم درباره ی مردی بشنویم که صدای رعدآسایی داشت،

who laughed like the sunrise,

مثل طلوع آفتاب می خندید،

who came from that place called America, which is so far from here,

از جایی به اسم آمریکا اومد که خیلی از اینجا دوره،

that if a young man should travel there,

که اگه یه مرد جوان بخواد بره اونجا،

he would be an old man when he arrived.

وقتی به اونجا برسه یه پیرمرد شده.

Tell us of that man. Tell us of Abraham Lincoln.'"

درباره ی اون مرد به ما بگو. درباره ی آبراهام لینکلن به ما بگو.»"

He was stunned.

او شگفت زده شده بود.

He told them everything he could about Lincoln.

هر چی میتونست درباره ی لینکلن به اونها گفت.

And then in the interview he said, "What made Lincoln so great?

و بعد در مصاحبه گفته بود، "چه چیزی لینکلن رو اینقدر بزرگ کرد؟

Not as great a general as Napoleon,

حتی بزرگتر از ژنرالی مثل ناپلئون،

not as great a statesman as Frederick the Great."

حتی بزرگتر از دولتمردی مثل فردریک کبیر."

But his greatness consisted, and historians would roundly agree,

اما بزرگی او، تاریخدان ها توافق دارند،

in the integrity of his character

به دلیل شخصیت کامل

and the moral fiber of his being.

و ذات بی نقص او بود.

So in the end that powerful ambition

به این ترتیب آن جاه طلبی بزرگ

that had carried Lincoln through his bleak childhood had been realized.

که لینکلن را از کودکی غمبارش همراهی می کرد قابل درک است.

That ambition that had allowed him to laboriously educate himself by himself,

آن جاه طلبی که به او امکان داد با پشتکار به آموزش خود بپردازد،

to go through that string of political failures

از شکست های سیاسی پی در پی عبور کند

and the darkest days of the war.

و تیره ترین روزهای جنگ را پشت سر بگذارد.

His story would be told.

داستان او باید گفته می شد.

So as for that second sphere, not of work, but of love --

اما در مورد دوم، کار نه، بلکه عشق--

encompassing family, friends and colleagues --

که شامل خانواده، دوستان و همکاران میشه--

it, too, takes work and commitment.

این هم نیاز به تلاش و تعهد داره.

The Lyndon Johnson that I saw in the last years of his life,

لیندون جانسونی که من دیدم در آخرین سالهای زندگی اش،

when I helped him on his memoirs,

وقتی کمک کردم خاطراتش رو به یاد بیاره،

was a man who had spent so many years in the pursuit of

مردی بود که سالهای متمادی رو صرف

work, power and individual success,

کار، قدرت و موفقیت فردی کرده بود،

that he had absolutely no psychic or emotional resources left

که مطلقاً هیچ نشانی از عاطفه یا احساس در او باقی نمونده بود

to get him through the days

تا کمکش کنه در روزهایی که

once the presidency was gone.

دیگه ریاست جمهوری تموم شده.

My relationship with him began on a rather curious level.

روابطم با او کمی غیرعادی شروع شد.

I was selected as a White House Fellow when I was 24 years old.

وقتی 24 سال داشتم به عنوان "همکار کاخ سفید" انتخاب شدم.

We had a big dance at the White House.

یه مهمانی رقص بزرگ تو کاخ سفید بود.

President Johnson did dance with me that night.

اون شب رئیس جمهور جانسون با من رقصید.

Not that peculiar --

چیز زیاد عجیبی نبود--

there were only three women out of the 16 White House Fellows.

از ۱۶ همکار کاخ سفید فقط سه تا زن بودن.

But he did whisper in my ear that he wanted me

اما او توی گوشم نجوا کرد که میخواد من

to work directly for him in the White House.

تو کاخ سفید مستقیماً برای اون کار کنم.

But it was not to be that simple.

اما قضیه به این سادگی هم نبود.

For in the months leading up to my selection,

چون طی ماههای منتهی به انتخاب شدنم،

like many young people, I'd been active

مثل خیلی از جوونای دیگه، من فعال بودم

in the anti-Vietnam War movement,

در حرکت ضد جنگ ویتنام،

and had written an article against Lyndon Johnson,

و یه مقاله علیه لیندون جانسون نوشته بودم،

which unfortunately came out in The New Republic

که بدبختانه در مجله ی نیوریپابلیک چاپ شد

two days after the dance in the White House.

دو روز بعد از رقص در کاخ سفید.

(Laugher)

(صدای خنده حاضرین)

And the theme of the article was how to remove Lyndon Johnson from power.

و خلاصه ی مطلب این بود که چطور میشه لیندون جانسون رو از قدرت حذف کرد.

(Laughter)

(صدای خنده حاضرین)

So I was certain he would kick me out of the program.

پس مطمئن بودم منو از برنامه بیرون میندازه.

But instead, surprisingly, he said,

اما او با کمال تعجب گفت،

"Oh, bring her down here for a year,

"اوه، بذارین یه سال اینجا بمونه،

and if I can't win her over, no one can."

و اگه من نتونم اونو ببرم، هیچ کی نمی تونه."

So I did end up working for him in the White House.

خوب در نهایت دیدم دارم تو کاخ سفید برای اون کار می کنم.

Eventually accompanied him to his ranch to help him on those memoirs,

در نهایت اونو تا مزرعه ش همراهی کردم تا کمک کنم اون خاطرات رو به یاد بیاره،

never fully understanding why he'd chosen me to spend so many hours with.

هرگز کاملاً متوجه نشدم چرا برای گذروندن اون همه وقت منو انتخاب کرد.

I like to believe it was because I was a good listener.

دوست دارم باور کنم به این دلیل بوده که شنونده ی خوبی بودم.

He was a great storyteller.

او قصه گوی بزرگی بود.

Fabulous, colorful, anecdotal stories.

قصه های قدیمی و رنگارنگ.

There was a problem with these stories, however,

اما این قصه ها یه مشکل داشت،

which I later discovered, which is that half of them weren't true.

که بعدها فهمیدم، که این بود که نصف اونا واقعیت نداشت.

But they were great, nonetheless.

اما به هر حال، محشر بودن.

(Laughter)

(صدای خنده حاضرین)

So I think that part of his attraction for me was that I loved listening to his tall tales.

پس فکر کنم اون قسمت از جاذبه ش برای من این بود که عاشق گوش دادن به قصه های درازش بودم.

But I also worried that part of it was that I was then a young woman.

اما نگران هم بودم که بخشی از اون نگرانی این بود که اون موقع یه زن جوون بودم.

And he had somewhat of a minor league womanizing reputation.

و او هم کمی به زن دوستی معروف بود.

So I constantly chatted to him about boyfriends,

پس دائماً درباره ی دوست پسرهام بهش می گفتم،

even when I didn't have any at all.

حتی وقتی هیچ دوست پسری نداشتم.

Everything was working perfectly,

همه چیز خوب پیش می رفت،

until one day he said he wanted to discuss our relationship.

تا این که یه روز گفت می خواد درباره ی روابط مون صحبت کنیم.

Sounded very ominous when he took me nearby to the lake,

وقتی منو به یه دریاچه در اون حوالی برد وضعیت خوب به نظر نمی رسید،

conveniently called Lake Lyndon Baines Johnson.

اغلب بهش میگن دریاچه ی لیندون بینز جانسون.

And there was wine and cheese and a red-checked tablecloth --

و شراب و پنیر و رومیزی قرمز شطرنجی--

all the romantic trappings.

همه جور تله ی عشقی.

And he started out,

و شروع کرد،

"Doris, more than any other woman I have ever known ... "

"دوریس، بیشتر از هر زن دیگه ای که تا حالا شناختم..."

And my heart sank.

و دلم ریخت.

And then he said,

و بعد گفت،

"You remind me of my mother."

"تو منو به یاد مادرم میندازی."

(Laughter)

(صدای خنده حاضرین)

It was pretty embarrassing, given what was going on in my mind.

کاملاً دستپاچه شده بودم، تصورم یه چیز دیگه بود.

But I must say, the older I've gotten,

اما باید بگم، هر چه پیرتر میشم،

the more I realize what an incredible privilege it was

بیشتر متوجه میشم چه فرصت منحصر به فردی داشتم

to have spent so many hours with this aging lion of a man.

برای صرف اون همه وقت با یه شیر پا به سن گذاشته.

A victor in a thousand contests,

یه قهرمان در هزاران عرصه،

three great civil rights laws, Medicare, aid to education.

سه قانون بزرگ حقوق شهروندی، مدیکر، کمک به آموزش.

And yet, roundly defeated in the end by the war in Vietnam.

و در عین حال، در پایان، شکست فاحش در جنگ ویتنام.

And because he was so sad and so vulnerable,

و چون اون قدری افسرده و آسیب پذیر بود،

he opened up to me in ways he never would have

مسائل را با من طوری مطرح می کرد که هرگز قبل از اون سابقه نداشت

had I known him at the height of his power --

وقتی در رأس قدرت می شناختمش--

sharing his fears, his sorrows and his worries.

از ترس هاش می گفت، از غصه هاش و نگرانی هاش.

And I'd like to believe that the privilege fired within me

و دوست دارم باور کنم که اون ویژگی ذاتی من

the drive to understand the inner person behind the public figure,

باعث شده تمایل به فهم شخصیت درونی افراد در پشت شخصیت ظاهری اونها داشته باشم،

that I've tried to bring to each of my books since then.

و از اون موقع سعی کردم اونو به همه ی کتابهام ببرم.

But it also brought home to me the lessons

اما همچنین به یاد درسهایی افتادم

which Erik Erikson had tried to instill in all of us

که اریک اریکسون سعی کرده بود به همه ی ما بگه

about the importance of finding balance in life.

درباره ی اهمیت تعادل در زندگی.

For on the surface, Lyndon Johnson should have had

چون ظاهراً لیندون جانسون باید

everything in the world to feel good about in those last years,

همه چیز توی دنیا داشته باشه تا اون سالهای آخر حس خوبی بهش بدن،

in the sense that he had been elected to the presidency;

چون به عنوان رئیس جمهور انتخاب شده بود،

he had all the money he needed to pursue

اون همه پول داشت تا

any leisure activity he wanted;

هر کاری دلش میخواد بکنه؛

he owned a spacious ranch in the countryside, a penthouse in the city,

یک مزرعه ی بزرگ بیرون شهر داشت، یه پنت هاوس داخل شهر،

sailboats, speedboats.

کشتی های تفریحی، قایق.

He had servants to answer any whim,

پیشخدمت هایی که هر لحظه در خدمتش بودن،

and he had a family who loved him deeply.

و خانواده ای که به شدت دوستش داشتن.

And yet, years of concentration solely on work and individual success

و در عین حال، سالها تمرکزمحض روی کار و موفقیت فردی

meant that in his retirement he could find no solace

به این معنی بود که او در بازنشستگی هیچ مایه ای برای تسلای خاطر نداشت

in family, in recreation, in sports or in hobbies.

در خانواده، در تفریح، در ورزش، یا مشغولیت های دیگر.

It was almost as if the hole in his heart was so large

تقریباً مثل این بود که حفره ی قلبش چنان بزرگ بود که

that even the love of a family, without work, could not fill it.

حتی عشق یک خانواده، بدون کار، نمی تونست پرش کنه.

As his spirits sagged, his body deteriorated

و روحیه ش افت کرده بود، جسمش به قهقرا رفته بود

until, I believe, he slowly brought about his own death.

به حدی که به نظر من، به تدریج داشت آماده ی مرگ می شد.

In those last years, he said he was so sad

تو اون روزهای آخر، گفت خیلی غصه می خورده

watching the American people look toward a new president and forgetting him.

وقتی می بینه مردم آمریکا به رئیس جمهور دیگه ای فکر می کنن و اونو فراموش می کنن.

He spoke with immense sadness in his voice,

غم عمیقی تو صداش بود،

saying maybe he should have spent more time with his children,

می گفت باید زمان بیشتری با بچه هاش می گذروند،

and their children in turn.

و بچه هاشون به نوبت خود (همین نظر رو داشتن.)

But it was too late.

اما خیلی دیر شده بود.

Despite all that power, all that wealth,

با اون همه قدرت، اون همه ثروت،

he was alone when he finally died --

وقتی در نهایت فوت کرد تنها بود--

his ultimate terror realized.

چیزی که بیشتر ازش می ترسید، به واقعیت بدل شده بود.

So as for that third sphere of play,

اما زمینه ی سوم یعنی بازی،

which he never had learned to enjoy,

که هرگز یاد نگرفته بود ازش لذت ببره،

I've learned over the years

طی سالها فهمیدم

that even this sphere requires a commitment of time and energy --

که حتی این زمینه هم نیاز به صرف وقت و انرژی داره

enough so that a hobby, a sport, a love of music,

به قدری که یه سرگرمی، ورزش، عشق به موسیقی،

or art, or literature, or any form of recreation,

یا هنر، یا ادبیات، یا هر نوع خلاقیت،

can provide true pleasure, relaxation and replenishment.

بتونه آرامش، تجدید قوا و لذت واقعی ایجاد کنه.

So deep, for instance, was Abraham Lincoln's love of Shakespeare,

مثلاً عشق آبراهام لینکلن به شکسپیر اونقدر عمیق بود،

that he made time to spend more than a hundred nights in the theater,

که او بیش از صدها شب به نمایش رفت،

even during those dark days of the war.

حتی در روزهای تاریک جنگ.

He said, when the lights went down and a Shakespeare play came on,

می گفت وقتی چراغها خاموش میشه و نمایشی از شکسپیر شروع میشه،

for a few precious hours he could imagine himself

او طی ساعاتی که ارزش زیادی براش داشت

back in Prince Hal's time.

خودش رو در زمان شاهزاده هال تصور می کرد.

But an even more important form of relaxation for him,

اما آرامش بیشتر برای او،

that Lyndon Johnson never could enjoy,

که لیندون جانسون هرگز تجربه نکرد،

was a love of -- somehow -- humor,

عشقی بود که-- به طریقی-- به طنز داشت،

and feeling out what hilarious parts of life can produce

و این احساس که بخش های خنده دار زندگی می تونه چه تأثیری داشته باشه

as a sidelight to the sadness.

در کنار بخش های غصه دار.

He once said that he laughed so he did not cry,

جایی گفته بود که می خنده تا گریه نکنه،

that a good story, for him, was better than a drop of whiskey.

که یه قصه ی خوب برای او، بهتر از یه جرعه ویسکی بوده.

His storytelling powers had first been recognized

توان قصه گویی او اولین بار وقتی شناخته شد

when he was on the circuit in Illinois.

که در ایلینوی قاضی بود.

The lawyers and the judges would travel

وکلا و قضات

from one county courthouse to the other,

از یه محکمه به محکمه ی بعدی می رفتن،

and when anyone was knowing Lincoln was in town,

و هر کس متوجه می شد لینکلن اونجاست،

they would come from miles around to listen to him tell stories.

از فواصل دور خودش رو می رسوند تا به قصه هاش گوش بده.

He would stand with his back against a fire

پشت به آتش می ایستاد

and entertain the crowd for hours with his winding tales.

و ساعتها با قصه هاش جمعیت رو سرگرم می کرد.

And all these stories became part of his memory bank,

و همه ی این قصه ها به بخشی از گنجینه ی خاطرات او بدل شد،

so he could call on them whenever he needed to.

و هر وقت لازم بود اونها رو به یاد می آورد.

And they're not quite what you might expect from our marble monument.

و این خاطرات مثل انتظاری نیست که از مجسمه ی مرمری خودمون داریم.

One of his favorite stories, for example,

مثلاً یکی از قصه های دلخواهش،

had to do with the Revolutionary War hero, Ethan Allen.

مربوط به قهرمان جنگ های استقلال آمریکا، ایتن آلن بود.

And as Lincoln told the story,

و اون طور که لینکلن می گفت،

Mr. Allen went to Britain after the war.

آقای آلن پس از جنگ به انگلستان رفته بود.

And the British people were still upset

و مردم انگلیس هنوز ناراحت بودن

about losing the Revolution,

که جنگ رو باختن،

so they decided to embarrass him a little bit

پس تصمیم گرفتن کمی اذیتش کنن،

by putting a huge picture of General Washington

با نصب تصویر بزرگی از ژنرال واشنگتن

in the only outhouse, where he'd have to encounter it.

در توالتی که او ببینه.

They figured he'd be upset about the indignity

اونا فکر می کرذن او ناراحت میشه

of George Washington being in an outhouse.

از هتک حرمت جرج واشنگتن در یه توالت.

But he came out of the outhouse not upset at all.

اما وقتی او از توالت اومد بیرون اصلاً ناراحت نبود.

And so they said, "Well, did you see George Washington in there?"

پس بهش گفتن، "جرج واشنگتن رو اونجا دیدی؟"

"Oh, yes," he said, "perfectly appropriate place for him."

او گفت، "آه، بله، جای خیلی خوبی برای اوست."

"What do you mean?" they said.

اونا گفتن، "منظورت چیه؟"

"Well," he said, "there's nothing to make an Englishman shit

او گفت، "خوب، هیچ چیز بهتر از دیدن ژنرال جرج واشنگتن باعث نمیشه

faster than the sight of General George Washington."

انگلیسیها خودشون رو خراب کنن."

(Laughter)

(خنده حاضرین)

(Applause)

(تشویق حاضرین)

So you can imagine, if you are in the middle of a tense cabinet meeting --

میتونین تصور کنین که وقتی وسط یه جلسه ی فشرده ی کابینه باشین--

and he had hundreds of these stories --

و او صدها قصه از این دست داشت--

you would have to relax.

چاره ای جز آرام شدن ندارین.

So between his nightly treks to the theater,

بین سفرهای شبانه اش به نمایش،

his story telling, and his extraordinary sense of humor

قصه هایی که می گفت، و حس فوق العاده اش برای طنز

and his love of quoting Shakespeare and poetry,

و عشق او به نقل قول از شکسپیر و شعر،

he found that form of play which carried him through his days.

او فهمیده بود که این نوع بازی بهش در طول روز کمک می کنه.

In my own life, I shall always be grateful

خود من در زندگی، همیشه ممنونم

for having found a form of play in my irrational love of baseball.

که یه نوع بازی دارم و اون عشق من به بیس باله.

Which allows me, from the beginning of spring training

این به من اجازه میده، از شروع آموزش بهاره

to the end of the fall,

تا آخر پاییز،

to have something to occupy my mind and heart

چیزی واسه پر کردن ذهن و قلبم داشته باشم

other than my work.

غیر از کارم.

It all began when I was only six years old,

همه چیز از وقتی شروع شد که فقط شش سال داشتم،

and my father taught me that mysterious art of keeping score

و پدرم اون هنر جادویی محاسبه ی امتیاز

while listening to baseball games --

هم زمان با گوش دادن به بازی بیس بال رو به من یاد داد--

so that when he went to work in New York during the day,

تا وقتی روزها به سر کارش در نیویورک می رفت،

I could record for him the history of that afternoon's

من براش خلاصه ی بازی های بعدازظهر

Brooklyn Dodgers game.

بروکلین داجرز رو ثبت کنم.

Now, when you're only six years old,

حالا شما هم شش ساله هستین

and your father comes home every single night

و پدرتون هر شب میاد

and listens to you -- as I now realize that I, in excruciating detail,

و به شما گوش میده-- حالا که می بینم با تمام جزئیات،

recounted every single play of every inning

گزارش تفصیلی همه ی بازیهایی

of the game that had just taken place that afternoon.

که بعد از ظهر انجام شده.

But he made me feel I was telling him a fabulous story.

اما پدرم باعث می شد احساس کنم دارم یه قصه ی شگفت انگیز براش میگم.

It makes you think there's something magic about history

باعث میشه احساس کنین گفته های شما یه قدرت جادویی داره

to keep your father's attention.

و توجه پدرتون رو جلب می کنه.

In fact, I'm convinced I learned the narrative art

در واقع مطمئن هستم هنر فن بیان رو

from those nightly sessions with my father.

از اون شب نشینی ها با پدرم یاد گرفتم.

Because at first, I'd be so excited I would blurt out,

در اوایل، چنان هیجان زده بودم که داد میزدم،

"The Dodgers won!" or, "The Dodgers lost!"

"داجرز برد!" یا "داجرز باخت!"

Which took much of the drama of this two-hour telling away.

این بود نتیجه ی دو ساعت پرچانگی.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

So I finally learned you had to tell a story

بالاخره فهمیدم باید قصه گفت

from beginning to middle to end.

از ابتدا تا وسط تا آخر.

I must say, so fervent was my love

باید بگم عشق من چنان شدید بود

of the old Brooklyn Dodgers in those days

اون روزها به بروکلین داجرز

that I had to confess in my first confession

که هنگام اولین اعتراف مجبور شدم

two sins that related to baseball.

به دو گناه مربوط به بیس بال اعتراف کنم

The first occurred because the Dodgers' catcher, Roy Campanella,

اولی وقتی بود که توپ گیر داجرز، روی کامپانلا،

came to my hometown of Rockville Centre, Long Island,

به شهر زادگاهم راک ویل سنتر، لانگ آیلند اومد،

just as I was in preparation for my first Holy Communion.

داشتم برای اولین آیین عشای ربانی آماده می شدم.

And I was so excited --

و به شدت هیجان زده بودم--

first person I'd ever see outside of Ebbets Field.

اولین کسی که بیرون از ابتز فیلد (استادیوم بیسبال) می دیدم.

But it so happened he was speaking in a Protestant Church.

اما از قضا او در یک کلیسای پروتستان حرف می زد.

When you are brought up as a Catholic, you think

وقتی به عنوان یه کاتولیک بزرگ شده باشین فکر می کنین

that if you ever set foot in a Protestant Church,

اگه تو یه کلیسای پروتستان پا بذارین،

you'll be struck dead at the threshold.

در آستانه ی کلیسا قبض روح میشین.

So I went to my father in tears, "What are we going to do?"

با چشمان اشکبار رفتم سراغ پدرم، "چی کار باید بکنیم؟"

He said, "Don't worry. He's speaking in a parish hall.

او گفت، "نگران نباش، اونجا یه کلیسای محلی است.

We're sitting in folding chairs. He's talking about sportsmanship.

صندلی ها رو جمع میکنن. سخنرانی درباره ی ورزشه.

It's not a sin."

این گناه نیست."

But as I left that night, I was certain that somehow

اما وقتی اون شب گذشت، مطمئن بودم که در واقع

I'd traded the life of my everlasting soul

روح خودم رو فروختم

for this one night with Roy Campanella.

برای این یه شب با روی کامپانلا.

(Laughter)

(صدای خنده حاضرین)

And there were no indulgences around that I could buy.

و امکان کفاره دادن هم نبود.

So I had this sin on my soul when I went to my first confession.

پس وقتی برای اولین اعتراف کردم این گناه بر وجدانم سنگینی می کرد.

I told the priest right away.

همه چیز رو به کشیش گفتم.

He said, "No problem. It wasn't a religious service."

او گفت، "مشکلی نیست. مراسم مذهبی نبوده."

But then, unfortunately, he said, "And what else, my child?"

اما بعد، بدبختانه گفت، "و دیگه چی، فرزندم؟"

And then came my second sin.

و بعد گناه دوم رو گفتم.

I tried to sandwich it in between talking too much in church,

سعی کردم قضیه رو با زیاد حرف زدن لوث کنم،

wishing harm to others, being mean to my sisters.

آرزوهای بد برای دیگران، طوری که یعنی منظورم خواهرانم بوده.

And he said, "To whom did you wish harm?"

و او گفت، "آرزوی بد برای چه کسی؟"

And I had to say that I wished that various New York Yankees players

و مجبور بودم بگم که آرزو کردم بعضی بازیکن های نیویورک یانکیز

would break arms, legs and ankles --

دست و پاشون بشکنه--

(Laughter)

(صدای خنده حاضرین)

-- so that the Brooklyn Dodgers could win their first World Series.

-- تا بروکلین داجرز بتونه قهرمان لیگ بشه.

He said, "How often do you make these horrible wishes?"

او گفت، "چند بار این آرزو رو کردی؟"

And I had to say, every night when I said my prayers.

و من مجبور بودم بگم، هر شب وقتی دعا می کردم.

(Laughter)

(صدای خنده حاضرین)

So he said, "Look, I'll tell you something.

پس او گفت، "بذار بهت چیزی بگم.

I love the Brooklyn Dodgers, as you do,

منم عاشق بروکلین داجرز هستم،

but I promise you some day they will win fairly and squarely.

اما قول میدم یه روز بالاخره اونا جوانمردانه و بی حرف و حدیث قهرمان میشن.

You do not need to wish harm on others to make it happen."

لازم نیست به خاطرش برای دیگران آرزوی بد بکنی.

"Oh yes," I said.

گفتم، "اوه، بله."

But luckily, my first confession -- to a baseball-loving priest!

اما خوشبختانه، اولین اعترافم-- به یه کشیش عاشق بیسبال!

(Laughter)

(صدای خنده حاضرین)

Well, though my father died of a sudden heart attack

خوب با این که پدرم به خاطر حمله ی قلبی ناگهانی فوت کرد

when I was still in my 20s,

وقتی هنوز بیست و چند سالم بود،

before I had gotten married and had my three sons,

قبل از این که ازدواج کنم و سه پسر به دنیا بیارم،

I have passed his memory -- as well as his love of baseball -- on to my boys.

خاطرات اونو-- و عشقش به بیسبال رو-- به پسرام انتقال دادم.

Though when the Dodgers abandoned us to come to L.A.,

حتی وقتی داجرز ما رو ول کرد تا به لس آنجلس بیاد،

I lost faith in baseball until I moved to Boston

من اعتقادم به بیسبال رو از دست دادم تا وقتی اومدیم به بوستون

and became an irrational Red Sox fan.

و طرفدار بی کله ی رد ساکس شدیم.

And I must say, even now, when I sit with my sons

و باید بگم، حتی حالا، وقتی با پسرام میشینم

with our season tickets,

با بلیط های فصل،

I can sometimes close my eyes against the sun

گاهی چشمهامو جلوی آفتاب می بندم

and imagine myself, a young girl once more, in the presence of my father,

و خودمو تصور می کنم، دوباره یه دختر جوان، کنار پدرم،

watching the players of my youth on the grassy fields below:

بازیکنای جوانی خودمو روی زمین چمن تماشا می کنم:

Jackie Robinson, Roy Campanella, Pee Wee Reese, and Duke Snider.

جکی رابینسون، روی کامپانلا، پی وی ریسی، و دوک اسنایدر.

I must say there is magic in these moments.

باید بگم این لحظه ها جادویی هستن.

When I open my eyes and I see my sons

وقتی چشمهامو باز می کنم و پسرامو می بینم

in the place where my father once sat,

در جایی که روزی پدرم می نشست،

I feel an invisible loyalty and love

یه حس وفاداری و عشق نامرئی حس میکنم

linking my sons to the grandfather whose face they never had a chance to see,

که پسرامو با پدربزرگشون مرتبط می کنه و اونا هرگز شانس دیدن چهره ش رو نداشتن،

but whose heart and soul they have come to know

اما قلب و روح اونو درک کردن

through all the stories I have told.

از طریق همه ی قصه هایی که گفتم.

Which is why, in the end, I shall always be grateful for this curious love of history,

و به همین دلیل، در پایان، همیشه باید از این عشق عجیب به تاریخ ممنون باشم،

allowing me to spend a lifetime looking back into the past.

که به من اجازه داد عمری را صرف نگاه به گذشته کنم.

Allowing me to learn from these large figures

اجازه داد از این افراد بزرگ یاد بگیرم

about the struggle for meaning for life.

درباره ی مبارزه برای مفهوم زندگی.

Allowing me to believe that the private people

اجازه داد ایمان پیدا کنم که افرادی که در زندگی خصوصی مون

we have loved and lost in our families,

در خانواده هامون دوست داشتیم و از دست دادیم،

and the public figures we have respected in our history,

و چهره های معروفی که در تاریخ مون بهشون احترام میذاریم،

just as Abraham Lincoln wanted to believe,

درست همون طور که آبراهام لینکلن می خواست باور کنه،

really can live on, so long as we pledge

واقعاً میتونن جاودان بمونن، تا وقتی ما متعهد باشیم

to tell and to retell the stories of their lives.

به اینکه قصه های زندگی مون رو بگیم و دوباره بگیم.

Thank you for letting me be that storyteller today.

متشکرم که اجازه دادین من قصه گوی امروز باشم.

(Applause)

(تشویق حاضرین)

Thank you.

سپاسگزارم.